လြဲ ေ ခ် ာ္ ေ န ေ သ ာ အ စိ တ္ အ ပို င္ း မ် ာ း

ဖြင့္ထားတဲ့ ျပတင္းေပါက္ကတဆင့္ ၀င္လာတဲ့ ေနေရာင္ဟာ သူ႔ကိုယ္ေပၚကိုေရာ သူ႔မိန္းမ ကိုယ္ေပၚမွာပါ ေကြ႔ကာ ဝိုုက္ကာနဲ႔ ရစ္၀ဲလို႔။ ထမင္းစားခန္းနဲ႔ မီးဖိုခန္းဟာ အိမ္မွာ ေနေရာင္ျခည္တန္းေတြ အမ်ားဆံုး ၀င္တဲ့ ေနရာ၊ ျပီးေတာ့ အလင္းေရာင္လည္း အမ်ားဆံုုး ဝင္တဲ့ေနရာပဲ။ ထင္းရူးသားအစစ္နဲ႔ လုပ္ထားတဲ့ ထမင္းစား စားပြဲအဝိုုင္းမွာ သတင္းစာ ကိုယ္စီဖတ္ရင္း မနက္အေစာစာ ေပါင္မုန္႔မီးကင္နဲ႔ လိမ္ေမာ္သီး၊ ပန္းသီးနည္းနည္း စားျပီး ေကာ္ဖီႏွပ္စက္ထဲမွာ က်ေနေအာင္ ႏွပ္ထားတဲ့ ေကာ္ဖီခါးခါးတခြက္စီ ေသာက္ၾကတယ္။ ျပီးေတာ့ အစိမ္းေရာင္ေရေႏြးၾကမ္း တေယာက္တခြက္စီနဲ႔ ေန႔စဥ္သတင္းစာေတြကို ဆက္ျပီး ဖတ္ၾကတယ္။ ဒါ မနက္တိုုင္း လုုပ္ေနက် အလုုပ္ပဲ။ ေႏြဦးေပါက္ရဲ႕ အပူေငြ႔ဟာ ကိုယ္ေပၚကို သိသိသာသာၾကီး ေရာက္လာေတာ့ “အပူရွိန္ျမင့္လာတဲ့ ေန႔တေန႔ပဲေဟ့… ေႏြကေတာ့ စျပီ” လို႔ သူ႔မိန္းမကို လွမ္းေျပာလိုက္တယ္။ မိန္းမကေတာ့ ဘာမွ မျဖစ္သလို၊ ဘာမွ မခံစားရသလို၊၊ ပူျပင္းတဲ့ ေနေရာင္ဟာ သူ႔ကိုယ္ေပၚ က်ေနတာကို မသိသလိုနဲ႔ မ်က္လံုးတခ်က္ ေစြၾကည့္ျပီး မ်က္လႊာခ်ရင္း တဖက္ကို လွည့္သြားတယ္။ မင္းဟာ ေတာ္ေတာ္ အဆင္မေျပတဲ့ မိန္းမပဲ လို႔ အျမင္ကပ္ကပ္နဲ႔ စိတ္ထဲကေန ေရရြတ္လိုက္တယ္။ မင္း ဒီေန႔ အလုပ္သြားဖို႔ ရွိသလား ဆိုတဲ့ အေမးစကားကိုေတာ့ စိတ္ထဲကေန ေမးလို႔ မျဖစ္ေပဘူး။ ဒါနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာ ထိုင္ေနတဲ့ မိန္းမကို စာၾကည့္မ်က္မွန္ေပၚကတဆင့္ ေက်ာ္ၾကည့္ရင္း လွမ္းေမးလိုက္ေတာ့ မိန္းမက အသံမထြက္ပဲ ေခါင္းကိုု ခပ္ေလးေလး ယမ္းခါျပတယ္။ အင္မတန္ ေအးစက္စက္ႏိုင္လွတဲ့ မိန္းမ။ စကားနည္း မိန္းမ။ အသံတိတ္မိန္းမ။

မိန္းမအနားမွာ ဆက္ထိုင္မေနခ်င္ေတာ့တာနဲ႔ ေသာက္လက္စ ေရေႏြးခြက္ကို ကိုင္ရင္း ဧည့္ခန္းထဲကို ၀င္လာခဲ့တယ္။ ဒီေလာက္ေတာင္ စကားမေျပာခ်င္တဲ့ မိန္းမ… ေနကြာ ဆိုု စိတ္ထဲကေန ၾကိမ္းေမာင္းျပီး ထမင္းစားခန္းမွာ ဒီတိုင္း တေယာက္တည္း ထားပစ္ခဲ့လိုက္တယ္။ ေျပာသာ ေျပာရတယ္ မိန္းမကေတာ့ သူ ထ ထြက္လာတာကို ဂရုျပဳမိပံုေတာင္ မရပါဘူး။ သတင္းစာထဲက ေလွ်ာ့ေစ်းနဲ႔ ေရာင္းမဲ့ ပစၥည္းေၾကာ္ျငာေတြကိုု သည္းၾကီးမည္းၾကီး ငံုု႔ဖတ္ေနတယ္။ ဘယ္ေလာက္ မႏွစ္ျမိဳ႕စရာေကာင္းသလဲ အဲဒါသာ ၾကည့္ေတာ့။

ဧည့္ခန္းထဲေရာက္ေတာ့ ဖြင့္ထားလက္စ တီဗီကို အသံနည္းနည္း ျမွင့္လိုက္တယ္။ အယ္လင္ ရဲ႕ အလွဴၾကီးေပးတဲ့ အစီအစဥ္ပဲ။ ေငြေရာင္ဆံပင္တုိတုိ၊ ရွပ္အျဖဴေရာင္နဲ႔ အညိဳေရာင္ ကုတ္အရွည္ကို ၀တ္ထားတဲ့ မအယ္လင္ဟာ ၾကည္သာတဲ့မ်က္ႏွာ၊ ရႊင္ျပတဲ့အသံနဲ႔ စကားေတြ အားပါးတရ ေျပာဆို ရယ္ေမာေနတာကို ေသေသခ်ာခ်ာ စိုုက္ၾကည့္ေနမိတယ္။ သူ စကား ေျပာဆိုုေနပံုုဟာ တဆိတ္ေတာ့ ႏွစ္လိုဖြယ္ ေကာင္းတယ္လို႔ ထင္မိတယ္။ တီဗီအသံကို ထပ္ျမွင့္လိုက္တယ္။ အသံေတြၾကားရင္ ထမင္းစား စားပြဲမွာ ထိုင္က်န္ေနခဲ့တဲ့ မိန္းမမ်ား အနားကို ေရာက္လာျပီး တခုခု လာေျပာႏိုး၊ တီဗီမွာ လာေနတဲ့ မအယ္လင္ရဲ႕အသံကို နည္းနည္းပါးပါးမ်ား တိုးစမ္းပါအံုုးရွင့္ မနာလိုစိတ္တခ်ိဳ႔နဲ႔ လာေျပာႏိုး ေမွ်ာ္လင့္ရင္းနဲ႔ ဆိုပါေတာ့။ ဒါေပမဲ့ အယ္လင္ရဲ႕ အစီအစဥ္သာ ျပီးသြားတယ္ မိန္းမကျဖင့္ ထိုုင္ေနရာက လွဳပ္ေတာင္ မလွဳပ္ဘူး။ သတင္းစာေခါက္ေတြနဲ႔ အလုုပ္ေတြ ရွဳပ္ေနတုုန္းပဲ။

တီဗီကို ရီမုတ္ကြန္ထရိုးနဲ႔ လွမ္းပိတ္၊ ပ်င္းပ်င္းရိရိနဲ႔ တခ်က္ သန္းေ၀လိုက္ျပီးေတာ့ ေမွးစင္းစျပဳလာတဲ့ မ်က္စိကို အသာမွိတ္ရင္း ဆိုဖာေပၚကို ေခြေခြေခါက္ေခါက္ လွဲခ်လိုက္မိတယ္။ ဗိုက္ထဲ အစာေတြျပည့္ေနခ်ိန္မွာ တီဗီၾကည့္ရင္ အိပ္ခ်င္သြားတတ္တာ လူတိုင္းပါပဲလိုု႔ ျဖည္ေတြး ေတြးလိုက္ေသးတယ္။ ျပီးေတာ့ သိပ္မၾကာခင္မွာ ေမွးကနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္။ အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့ အိပ္မက္ မက္တယ္။ အိပ္မက္ထဲမွာ ဟိုလူနဲ႔ေတြ႔တယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ပ်ားတအုပ္က ဟိုလူ႔အေနာက္က တန္းစီျပီး လိုက္ေနလို႔ ဟိုလူဟာ အသည္းအသန္ ထြက္ေျပးေနရတယ္။ အိပ္မက္ထဲမွာေတာင္ သနားစရာေကာင္းတဲ့ လူပဲ။ နားထဲမွာ ပ်ားေကာင္ေတြရဲ႕ တဒီဒီျမည္သံေတြ ၾကားျပီးေတာ့ အိပ္မက္ကေန လန္႔ႏိုးလာတယ္။ ႏိုးလာေတာ့လည္း အဲဒီ တဒီဒီျမည္သံကို ၾကားေနတုန္းပဲ။ အမွန္ေတာ့ အဲဒါ ပ်ားေတြ ေအာ္သံ မဟုတ္ဘူး၊ တဖက္ျခံမွာ ျခင္ေဆးျဖန္းေနတဲ့အသံ။ ႏိုးလာေတာ့ မိန္းမကို သတိရသြားတယ္။ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ထမင္းစားပြဲမွာ မေတြ႔ရေတာ့ဘူး။

အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ႔ပဲ ခုန အိပ္မက္ထဲက လူအေၾကာင္း စဥ္းစားတယ္။ ဒီလိုပါ… အဲဒီလူဟာ လူထူထူမွာ အင္မတန္ စကားေျပာခ်င္တဲ့သူ၊ ဘယ္ကိစၥမဆို အာေဘာင္အာရင္းသန္သန္နဲ႔ စကားေျပာတတ္တဲ့ လူတေယာက္။ သူ႔အက်င့္က လူစု လူေ၀းမ်ား ေတြ႔ျပီေဟ့ဆိုရင္ ဘာမွန္းမသိ ညာမွန္းမသိ စကားေတြ စြတ္ေျပာတတ္တဲ့ အက်င့္။ သူေျပာေလ့ရွိတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကေတာ့ အင္မတန္မွ စံုလင္တယ္။ ရယ္စရာ အေျပာင္အပ်က္ေတြ၊ ဟာသလိုုလိုု ဘာလိုလိုေေတြ၊ ငိုရအခက္ ရယ္ရအခက္ေတြ၊ ယံုရမလို မယံုရမလိုေတြ၊ တခါတခါ တကယ့္အျဖစ္မွန္က နည္းနည္း၊ လုုပ္ၾကံျပီး ေျပာတဲ့စကားေတြ၊ ဒ႑ာရီဆန္ဆန္ ပံုုတိုုပတ္စေတြ စသည္ျဖင့္ အမ်ိဳးစံုုေအာင္ ေျပာတတ္တယ္။ ေတြ႔သမွ် အခ်ိန္တိုုင္း သူ႔မွာ ေျပာစရာ အေၾကာင္းအရာ အသစ္အဆန္းေတြ တမ်ိဳးမဟုုတ္ တမ်ိဳး မရိုုးႏိုုင္ေအာင္ အျမဲရွိေနတတ္တယ္။ ခက္တာက သူဟာ သူေျပာေနတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကို တဖက္က နားေထာင္ေနသူေတြ စိတ္၀င္စားသလား မ၀င္စားသလား ဘာမွ မေလ့လာ အကဲမခတ္ပဲ ေျပာရျပီးေရာ တလစပ္ မရပ္မနား မေမာတန္း ေရွ႔မၾကည့္ ေနာက္မၾကည့္ ေျပာတတ္တာပဲ။ အဲဒီလိုုလူစားပါ။

တေန႔ေတာ့ ပင္လယ္ကမ္းစပ္မွာ အဲဒီလူအပါအ၀င္ မိတ္ေဆြတစုု အတူတူ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ၾကတယ္။ ကမ္းစပ္တေလွ်ာက္ ေအးေအးလူလူ အသက္၀၀ရွဴရင္း ေလွ်ာက္လာလိုက္ၾကတာ ဟုတ္လို႔။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ စကားမ်ားတဲ့ ကိုအ၀ွာက သူ႔ထံုးစံအတိုင္း တစခန္းထပါေလေရာ။ အခါအခြင့္သင့္ပဟ ဆိုျပီး စကားေတြ ေဖါင္ေဖါင္ၾကဲ ေျပာလာေတာ့တယ္။ အဲဒီေန႔က သူ ဘာအေၾကာင္း ေျပာခဲ့တယ္ဆိုတာ အခုထိ မွတ္မိေနတုန္းပဲ။ သူေျပာတာ ဟိုးေ၀းေ၀းက ပင္လယ္ထဲမွာ လွမ္းျမင္ေနရတဲ့ ကြန္တိန္နာတင္ သေဘၤာၾကီးအေၾကာင္းပဲ။ သူဟာ တခ်ိန္က အဲဒီလို သေဘာၤာၾကီးကို ဘယ္လို အရွိန္ျပင္းျပင္းနဲ႔ ကြပ္ကဲ ေမာင္းႏွင္ခဲ့လို႔ မိုင္သံုးေထာင္ေက်ာ္ခရီးကို ဆယ့္ငါးမိနစ္နဲ႔ တန္းတန္းမတ္မတ္ ေရာက္သြားတယ္ ဆိုပဲ၊ ပင္လယ္ထဲမွာ အတူယွဥ္ျပီး ေမာင္းႏွင္သြားလာေနတဲ့ သေဘၤာၾကီး သေဘၤာငယ္ေတြကို လွစ္ကနဲ လွစ္ကနဲေနေအာင္ ေက်ာ္တက္ပစ္လိုက္တယ္ ဆိုတာမ်ိဳကးလည္း ပါေသးတယ္။ သူ႔အေျပာကို က်န္တဲ့သူေတြက ဘယ္ယံုၾကမွာတုန္း။ ဒါဟာ ယံုုခ်င္စရာေကာင္းတဲ့ ကိစၥတခုုမွ မဟုုတ္တာ။ ဒါေပမဲ့ ေဘးလူေတြဟာ ယဥ္ေက်းသမွဳနဲ႔ ေခါင္းကို တဆတ္ဆတ္ ညိတ္ၾကတယ္။ လူယဥ္ေက်းတို႔ရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္း ေလးေလးနက္နက္ အသိအမွတ္ျပဳ ေထာက္ခံတဲ့ဟန္ ျပၾကတယ္။ ဒီေတာ့ ဟိုုလူလည္း စကားဆက္ဖို႔ အားတက္သြားတာေပါ့။

အားတက္သြားတာနဲ႔ တျပိဳင္နက္ ဟိုုလူဟာ သူ႔စကားကို ဆက္ေျပာမယ္ အလုပ္… ပါးစပ္ကို ဖြင့္လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ဘယ္ေနရာ ဘယ္ေဒသကေန ဘယ္လို ဘယ္ပံု မ်က္စိလည္ လမ္းမွားျပီး ပ်ံသန္းလာမွန္းမသိတဲ့ ပ်ားတေကာင္ဟာ တဒီဒီျမည္သံနဲ႔အတူ ဟိုုလူ႔ ပါးစပ္ကေနတဆင့္ လည္ေခ်ာင္းထဲကို တန္းတန္းမတ္မတ္ၾကီး တိုး၀င္သြားေတာ့တယ္။ အဲဒီပ်ားဟာ လည္ေခ်ာင္းထဲအေရာက္မွာ က်ဥ္းက်ဥ္းၾကပ္ၾကပ္နဲ႔ အေတာ္ေလး ေနရခက္သြားပံုရတယ္။ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ အျပင္ကို ျပန္ထြက္မလာတာ့ဘူး။ ဟိုလူဟာ တဟမ္းဟမ္းနဲ႔ အသံျပဳျပီး ပ်ားကို လည္ေခ်ာင္းထဲကေန အျပင္ေရာက္ေအာင္ ၾကိဳးစားပမ္းစား ေမာင္းထုတ္တယ္။ ဘယ္လိုုပဲ ထုုတ္ထုုတ္ ပ်ားက အျပင္ကိုု ျပန္ထြက္မလာဘူး။ သိပ္ကံဆိုးရွာတဲ့ ပ်ားပဲ လို႔ ေဘးကတေယာက္က ခပ္တိုးတိုး မွတ္ခ်က္ျပဳရင္း ညည္းေျပာ ေျပာေနသံ ၾကားတယ္။ အဲဒီ ကိုေရႊပ်ားဟာ ထြက္ေပါက္ရွာ မရ၊ လြတ္လမ္းမျမင္နဲ႔ ၾကံရာမရတဲ့အဆံုး စိတ္တုိတုိနဲ႔ လည္ေခ်ာင္းထဲ ေတြ႔တဲ့ေနရာကို တုပ္လိုက္တယ္ လို႔ ယူဆရတယ္။ သိပ္မၾကာခင္မွာ အဲဒီလူရဲ႕ လည္ေခ်ာင္းၾကီးတခုလံုး နီရဲျပီး အၾကီးၾကီး ေယာင္ကိုင္းလာတယ္။ လမ္းေလွ်ာက္ေဖၚေတြ အားလံုုး အင္တိုက္္အားတိုုက္နဲ႔ ကူညီျပီး အနီးဆံုုး ေဆးရံုကို ပို႔ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေဆးရံုေရာက္ျပီး ေနာက္တရက္အၾကာမွာ အဲဒီလူ ကြယ္လြန္သြားတယ္။ အဲဒီေနာက္ပိုင္း ဘယ္သူမွ ပင္လယ္ကမ္းစပ္မွာ လမ္းမေလွ်ာက္ရဲၾကေတာ့ဘူး။ တခါတေလ ကိစၥရွိလိုု႔ ျဖတ္ေလွ်ာက္ရင္ေတာင္မွ ပါးစပ္ကေလးေတြ ကိုုယ္စီ ပိတ္လိုု႔ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ ေလွ်ာက္ေလ့ရွိၾကတယ္။

အဲဒါအျပင္ လမ္းဆက္မေလွ်ာက္ျဖစ္ၾကတဲ့အေၾကာင္း ေနာက္တေၾကာင္း ရွိေသးတယ္။ ေျပာရရင္ အဲဒီေန႔က လမ္းအတူေလွ်ာက္ခဲ့ၾကတဲ့ မိတ္ေဆြတစု အဖြဲ႔ ႏွစ္ဖြဲ႔ကြဲသြားတာဟာ လမ္းဆက္မေလွ်ာက္ျဖစ္တဲ့ အဓိက အေၾကာင္းရင္းလိုု႔ပဲ ဆိုပါေတာ့။ ဘာျဖစ္လို႔ အဖြဲ႔ ႏွစ္ဖြဲ႔ ကြဲသြားတာလဲ ဆိုေတာ့ အျမင္မတူလို႔ပဲ၊ အဖြဲ႔ ႏွစ္ဖြဲ႔ ဘယ္လိုု အျမင္မတူသလဲ ဆိုုရင္ တဖြဲ႔က ပ်ားတုပ္ခံရလို႔ ကြယ္လြန္သြားတဲ့ ဟိုလူ႔ကို သနား ဂရုုဏာသက္တဲ့ အဖြဲ႔ျဖစ္ျပီး ေနာက္တဖြဲ႔ကေတာ့ အပ်ံမေတာ္ အေတာင္ပံတခတ္ ျဖစ္သြားရွာတဲ့ ပ်ားကေလးကို စုတ္တသတ္သတ္နဲ႔ သနားၾကင္နာေနၾကတဲ့ အဖြဲ႔ပဲ။ ဒါဟာ ရယ္စရာကိစၥတခု မဟုတ္ေပမဲ့ ဒီအေၾကာင္းကို ျပန္စဥ္းစားလိုက္မိတိုင္း တေယာက္တည္း အသံထြက္ျပီး ေအာ္ရယ္မိတယ္။

ျပီးေတာ့ အလြန္အင္မတန္ စကားနည္းလွတဲ့ မိန္းမကို အဲဒီအေၾကာင္း ေျပာျပခ်င္စိတ္ ေပၚလာတယ္။ မိန္းမ စကားနည္းတာကို အားေပးခ်င္လိုု႔၊ လိုုလိုလားလားနဲ႔ ခ်ီးေျမွာက္ခ်င္လို႔ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ဒီမိန္းမ စကားနည္းရတာဟာ သူ႔တသက္တာမွာ ပါးစပ္ထဲ ဒါမွမဟုတ္ လည္ေခ်ာင္းထဲကို ပ်ားတေကာင္၊ ဒါမွမဟုတ္ တျခားအေကာင္ပေလာင္ တခုခုမ်ား ၀င္ဖူးသလား ဆိုုတဲ့ သံသယမ်ိဳး ရွိလာလို႔ပဲ။ ဒါနဲ႔ မိန္းမကို လိုက္ရွာေတာ့ မီးဖိုခန္းထဲမွာ ဂ်ံဳမွဳန္႔ေတြရယ္၊ အမွဳန္႔ေတြ စစ္ခ်တဲ့ ဇကာတခုရယ္၊ ေထာပတ္ေတြ၊ ၾကက္ဥေတြရယ္နဲ႔ အလုပ္ရွဳပ္ေနတာ ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ အနားမွာေတြ႔တဲ့ ခံုပုေလးတလံုးကို အက်အနယူထိုင္ရင္း မိန္းမကို ဟိုုလူ ပ်ားတုပ္ခံရတဲ့လူ အေၾကာင္း နဲ႔ ကြယ္လြန္သြားတဲ့အေၾကာင္း စိတ္ရွည္လက္ရွည္နဲ႔ စီကာပတ္ကံုး ေျပာျပတယ္။ ေျပာေနတဲ့ စကားသာဆံုးသြားေရာ မိန္းမဆီက မွတ္ခ်က္ျပဳသံ ဒါမွမဟုတ္ အံ့ၾသတဲ့အသံ တခြန္းတေလမွ ထြက္မလာဘူး။ ေတာ္ေတာ္ေနႏိုင္တဲ့ မိန္းမ။ ဒါနဲ႔ပဲ သိခ်င္ေနတာကို အခ်ိန္ဆြဲမေနပဲ တဲ့တိုး ေမးခ်လိုက္တယ္။ မင္းပါးစပ္ထဲ ဘာေကာင္မ်ား ၀င္ဖူးသလဲ လို႔။

သူ႔စကားဆံုးေတာ့ မိန္းမက ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ရင္း ေခါင္းကို ဘယ္ ညာ ခါယမ္းျပတယ္။ ျပီးေတာ့မွ ဘာေၾကာင့္မွ မဟုတ္ပါဘူး၊ ပါးစပ္ထဲလည္း ဘာအေကာင္မွ မဝင္ဖူးပါဘူး၊ ကြ်န္မက ဟိုးငယ္ငယ္ေလးထဲက စကားနည္းတာပါ လို႔ ေလသံတိုးတိုးနဲ႔ ျပန္ေျပာတယ္။ ျပီးေတာ့ သူ႔အလုပ္ သူ ဆက္လုပ္ေနတယ္။ ထင္တာ မမွားဘူးဆိုရင္ သူ ေထာပတ္မ်ားမ်ားပါတဲ့ ကိတ္မုန္႔တလံုး ဖုတ္ဖို႔ ျပင္ဆင္ေနတာပဲ။ ႏွာေခါင္းထဲ အင္မတန္ယဥ္ပါးေနတဲ့ ဟင္းနံ႔ေတြ ရလို႔ ထမင္းစားပြဲကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္ထဲက ခ်က္ျပဳတ္ ျပင္ဆင္ထားမွန္းမသိ၊ အေငြ႔တေထာင္းေထာင္းနဲ႔ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနတဲ့ ေန႔လည္စာကို ေတြ႔ရတယ္။ တကယ္ဆို ကိုကိုေရ… ရွင့္အတြက္ ေန႔လည္စာ ကြ်န္မ ခ်က္ထားျပီ။ ဒီမွာ ၾကည့္ပါအံုး ရွင္ၾကိဳက္တတ္တဲ့ ငါးေကာင္လံုး အၾကြပ္ေၾကာ္ေလ၊ စပါးလင္နဲ႔ လုပ္ထားတဲ့ အခ်ဥ္ရည္တမ်ိဳး ဆမ္းလို႔... မွိဳဟင္းရည္ပူပူေလးနဲ႔ သိပ္လိုက္တာ… စားၾကရေအာင္ေနာ္… စသည္ျဖင့္ သူသာ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ ေျပာဆိုတတ္ခဲ့ရင္ ဒီထမင္း၀ိုင္းဟာ ဘယ္ေလာက္ သာယာစိုေျပျပီး ျပည့္စံုသြားမလဲ။ ခုုေတာ့ အားလံုုးဟာ အသံတိတ္။

ၾကည့္ေနရင္းမွာ ေနေရာင္ဟာ ထမင္းစားပြဲေပၚကို ခပ္ေစြေစြေစာင္းေစာင္း က်လာတယ္။ ဟင္းအနံ႔ေတြေၾကာင့္ ဗိုက္ကလည္း ဆာစျပဳလာတာမို႔ ေနေရာင္ကို ေက်ာေပးထားတဲ့ ကုလားထိုင္မွာ တေယာက္တည္း ခပ္ငူငူ ၀င္ထိုင္လိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ ေရွ႔မွာ ခ်ထားတဲ့ မွိဳဟင္းရည္တဇြန္း ခပ္ေသာက္လိုက္ရင္း ေတြးမိတယ္။ ခုခ်ိန္မွာ ပ်ားတေကာင္တေလဟာ မ်က္စိလည္ လမ္းမွားျပီးေတာ့ အိမ္အေနာက္ဖက္ မီးဖိုခန္းကေနတဆင့္ သူ႔မိန္းမရဲ႕ လည္ေခ်ာင္းထဲ တန္းတန္းမတ္မတ္ ၀င္သြားရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမလဲလို႔။ ေတြးမဆံုးခင္မွာ မလံုမလဲစိတ္နဲ႔ မီးဖိုခန္းထဲကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ မိန္းမဟာ ကိတ္မုန္႔ဗန္းကို မျပီး အာဗင္ရွိရာဆီ ယူလာေနတယ္။ ျပီးေတာ့ မုန္႔ဗန္းကို အာဗင္ထဲထည့္ျပီး မီးခလုတ္ကို ဖြင့္ရင္း အပူခ်ိန္ အတိုုးအေလွ်ာ့ ခ်ိန္ေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ အနီေရာင္ အပူခ်ိန္အခ်က္ျပ မီးလံုးဟာ မွိတ္ခ်ည္ လင္းခ်ည္နဲ႔။ မ်က္ႏွာကို တဖက္ကို လႊဲရင္း မွိဳဟင္းရည္ ေနာက္တဇြန္းကို ခပ္ေသာက္ရင္း တေယာက္တည္း ျပံဳးလိုက္တယ္။ လွ်ပ္စစ္ၾကိဳးေတြကေနတဆင့္ သြယ္တန္း စီးဆင္းလာတဲ့ မီးခလုတ္ေတြဟာလည္း အဆင္မသင့္ရင္ ဓါတ္လိုက္တတ္ၾကတာမ်ိဳးပဲ မဟုတ္လား။

သက္ေ၀

(၁၆ မတ္ ၂၀၁၅)

- ၂၀၁၅ ဒီဇင္ဘာလထုတ္ Look Magazine တြင္ ေဖၚျပျပီး ျဖစ္သည္