ညွိဳ႔ငင္တတ္ေသာ အနီေရာင္အုုတ္ၾကြပ္မိုုးမ်ား

ခ်ိန္းဆိုုထားတဲ့ အခ်ိန္ေရာက္ျပီမိုု႔ ေတြ႔ရမဲ့သူကိုု ေခၚဖိုု႔ရာ အခန္းတံခါးကိုု အသာဟျပီး လွမ္းၾကည့္လိုုက္တယ္။ တံခါးနဲ႔ မ်က္ေစာင္းထိုုးက ခံုုတန္းရွည္ေလးမွာ တစ္ေယာက္ထဲ ျငိမ္ျငိမ္သက္သက္ ထိုုင္ေနတဲ့ သူ႔ကိုု ျမင္လိုုက္ရတယ္။ အခ်ိန္တိက်သားပဲလိုု႔ ေတြးရင္း ေက်နပ္သြားတယ္။ သူ႔နားမွာေတာ့ လက္ကိုုင္ဖုုန္းနဲ႔ ဆက္တြဲထားတဲ့ အျဖဴေရာင္ နားၾကပ္ကေလး တပ္လ်က္သား၊ သီခ်င္း ဒါမွမဟုုတ္ အရင္တပတ္က ေပးလိုုက္တဲ့ ေအာ္ဒီယိုုဖိုုလ္ တခုခု နားေထာင္ေနတာလိုု႔ ထင္ရတယ္။ အျပင္ဖက္ ခပ္ေဝးေဝးကိုု ေငးေမာေနတဲ့ သူ႔မ်က္လံုုးေတြမွာ အရိပ္အေယာင္ တစံုုတရာကိုု ေတြ႔လိုုေတြ႔ျငား ခပ္ျမန္ျမန္ ေဖြရွာၾကည့္မိတယ္။ စိတ္ကပဲ ထင္လိုု႔လား မသိ၊ ဒီေန႔ သူ႔မ်က္ဝန္းေတြက အရင္တပတ္ကထက္ နည္းနည္းေလး အေရာင္ပိုေတာက္ေနသလိုုပဲ။ သူ ဝတ္ထားတဲ့ ယူ.အက္စ္.ေအ ဆိုုတဲ့ စာတမ္းပါ တီရွပ္ျဖဴေရာ္ေရာ္နဲ႔ ေအာက္က ကာကီေရာင္ရင့္ရင့္ ေဘာင္းဘီရွည္ကေတာ့ အသစ္စက္စက္ေတြ ဟုုတ္ဟန္မတူဘူး။ ေရေလွ်ာ္ထားျပီးသား ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေျပာင္းေျပာင္းနဲ႔ သူ႔ကိုုယ္ေပၚမွာ သက္ေတာင့္သက္သာ ရွိေနပံုုပါ။ အသံျပဳတဲ့သေဘာနဲ႔ ေခ်ာင္းတစ္ခ်က္ ခပ္တိုုးတိုုး ဟန္႔လိုုက္ေတာ့ သူ လွည့္ၾကည့္တယ္။ မဆိုုးဘူးပဲ လိုု႔ ေတြးရင္း ၾကည္လင္တဲ့အျပံဳးနဲ႔အတူ သူ႔နာမည္ ေနာက္ဆံုုးစာလံုုးကိုု အသံထြက္တယ္ဆိုုရံုုေလး ေခၚလိုုက္ျပီး ေခါင္းဆတ္ျပလိုုက္တယ္။ သူ ထိုုင္ေနရာက ခပ္ေျဖးေျဖး ထလာတယ္။ တခ်ိန္ထဲမွာ နားထဲမွာ တပ္လ်က္သား နားၾကပ္ကိုု ျဖဳတ္ေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ သူ႔လွဳပ္ရွားမွဳေတြဟာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္မွာ ရွိသင့္ရွိထိုက္တဲ့ ႏူးညံ့ညင္သာဟန္ အျပည့္နဲ႔ပါပဲ။ ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလး ျပီးေတာ့ မဆိုုစေလာက္ကေလး ျပံဳးေယာင္သမ္းသြားတဲ့ သူ႔ႏွဳတ္ခမ္းပါးေပၚက ပန္းေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ႏွဳတ္ခမ္းနီဟာ ဒီေန႔အတြက္ အေပါင္းလကၡဏာ မွတ္ခ်က္တစ္ခုုပဲ။ အမွတ္ေပးရမဲ့ ေလးေထာင့္အကြက္ေလးထဲမွာ အမွန္ုျခစ္ တစ္ခုု ခပ္ျမန္ျမန္ ျခစ္လိုုက္တယ္။ 

ဒီေနရာနဲ႔ ရင္းႏွီးကြ်မ္းဝင္ေနတဲ့သူမိုု႔ အရင္အေခါက္ေတြလိုုပဲ ထိုုင္ေနက် သားေရ ဆိုုဖာဆက္တီ အညိဳေရာင္မွာ သက္ေတာင့္သက္သာ ဝင္ထိုုင္တယ္။ ကိုုယ့္ အလုုပ္စားပြဲေရွ႔မွာ ခ်ထားတဲ့၊ တျခားသူေတြထိုုင္ေလ့ရွိတဲ့ လိမ္ေမာ္ေရာင္ ပလတ္စတစ္ကုုလားထိုုင္ ခပ္မတ္မတ္ ႏွစ္ခံုုကိုု သူ ဘယ္ေတာ့မွ မေရြးဘူး။ လိုုအပ္ခ်က္တစံုုတရာေၾကာင့္ ဒီေနရာကိုု ပံုုမွန္လာေနရေပမဲ့ သူ႔ကိုုယ္သူ ခဏတျဖဳတ္ အလည္အပတ္လာတဲ့ သာမာန္ ဧည့္သည္တစ္ေယာက္လိုုပဲ သတ္မွတ္ေလ့ရွိတာ ေတြးမိေတာ့ ျပံဳးခ်င္ခ်င္။ ဒီေတာ့ အခုုနက အမွန္ျခစ္ ျခစ္ထားမိတဲ့ စာရြက္ထပ္နဲ႔ ေဘာပင္ကိုုယူလိုု႔ ကိုုယ့္ေနရာက ထျပီး သူ႔အနားကိုု သြားေရႊ႕ထိုုင္ရတယ္။ ျပီးေတာ့ တျခားစကားေတြ သြယ္ဝိုုက္မေနေတာ့ပဲ ဒီေန႔ ဘာေတြ ျမင္ရလဲ လိုု႔ ေမးခ်လိုုက္တယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာ နည္းနည္း တည္သြားတယ္။ အနီေရာင္ အုတ္္ၾကြပ္မိုုး ေတြကိုု ျမင္ေနတယ္လိုု႔ ေလးတြဲ႔တဲ့အသံနဲ႔ ေျဖတယ္။ အရင္ရက္ေတြက မွာလိုုက္သလိုု အေပၚကိုု ေမာ့မၾကည့္ဘူးလား ေကာင္းကင္ျပာေပၚက အျဖဴေဖြးေဖြး တိမ္လိပ္ေတြကိုု မၾကည့္ဘူးလား လိုု႔ ေမးေတာ့ မၾကည့္ျဖစ္ဘူး လိုု႔ ေျပာျပီး သူ ေခါင္းကိုု ယမ္းျပတယ္။ ဟုုတ္ပါျပီ… စာရြက္ထဲက အကြက္တစ္ခုုမွာ ၾကက္ေျခခတ္ လိုုက္ရတယ္။

ဒီတပတ္ အဝတ္အစားအသစ္ေတြဝယ္ဖိုု႔ ေစ်းသြားျဖစ္ေသးသလား ဆိုုတဲ့ ေမးခြန္းကိုုေတာ့ ခ်က္ခ်င္းပဲ ေခါင္းခါျပတယ္။ လွိဳက္ကနဲ ေပ်ာ္ရႊင္မွဳနဲ႔အတူ ကိုယ္ ေခါင္းညိတ္လိုုက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ စာရြက္ေပၚမွာ အမွန္ျခစ္လုုဆဲဆဲ လက္ကိုု တန္႔သြားေစတဲ့ စကားတခြန္း သူ ဆက္ေျပာတယ္။ ဘီဒိုုထဲမွာ အသစ္စက္စက္ အနီေရာင္ ဂါဝန္သံုုးထည္ ရွိေနတာ ဒီမနက္ ေတြ႔ခဲ့တယ္ တဲ့။ အရင္တပတ္ ဒီလိုုေန႔မွာ သူ႔မွာ အဝတ္ အသစ္ေတြ ရွိမေနဘူး လိုု႔ ေျပာခဲ့တာကိုု ျပန္အမွတ္ရမိတယ္။ ပိုုျပီး ေသခ်ာသြားေအာင္ မွတ္တမ္းစာရြက္ကိုု မသိမသာ လွန္ၾကည့္လိုုက္ေတာ့ ဟုုတ္တယ္ အရင္တပတ္တုုန္းက သူ အဲဒီလိုု ေျပာခဲ့တယ္။ ဒါဆိုု ဒီ အနီေရာင္ ဂါဝန္ သံုုးထည္ ဘယ္က ေရာက္လာသလဲ၊ သူ ဒီတပတ္ ေစ်းမသြားျဖစ္ဘူး၊ အဝတ္အသစ္ေတြ မဝယ္ဘူးဆိုုတာ အမွန္မျဖစ္ႏိုုင္ဘူး။ စိတ္မေကာင္းစြာနဲ႔ ေနာက္ဇယားကြက္တခုုမွာ ၾကက္ေျခခတ္ လိုုက္ရျပန္တယ္။

ျပီးေတာ့ ဒီတပတ္ ဘာေတြကိုု ေက်းဇူးတင္ခဲ့သလဲ ဆိုုတဲ့ ေမးခြန္းကိုု ေမးျဖစ္တယ္။ ျပတင္းတံခါးေတြကိုု ေက်းဇူးတင္တယ္လိုု႔ မဆိုုင္းမတြ ျပန္ေျဖတယ္။ အေၾကာင္းကေတာ့ သူ တစ္ေယာက္ထဲ ျငီးေငြ႔လာတဲ့အခ်ိန္မွာ အျပင္ေလာကနဲ႔ ထိေတြ႔ခြင့္ရလိုု႔ တဲ့။ အိုု… မွန္လိုုက္တာ… သိပ္မွန္တာေပါ့ လိုု႔ ေျပာရင္း သူ႔မ်က္ႏွာကိုု ျပံဳးျပီး ၾကည့္ေနလိုုက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူက ဆက္ေျပာတယ္… အဲဒီျပတင္းတံခါးေတြကေန ငံုု႔ၾကည့္လိုုက္ရင္ေတာ့ အနီေရာင္ အုတ္ၾကြပ္မိုုးေတြကိုုပဲ ျမင္ရတယ္ တဲ့။ ေျပာရင္းနဲ႔ သူ႔အသံ တိမ္ဝင္သြားတာကိုု သိလိုုက္ရေတာ့ စိတ္ေလွ်ာ့ခ်င္သလိုုျဖစ္လာေပမဲ့ အတတ္ႏိုုင္ဆံုုး ၾကိဳးစားၾကည့္ခ်င္ေသးတယ္။

ေကာင္းျပီ… ဒီလိုုဆိုု အဲဒီ ျပတင္းတံခါးကေန အလြယ္တကူ ေတြ႔ႏိုုင္ျမင္ႏိုုင္တဲ့ အစိမ္းေရာင္သစ္ပင္ၾကီးေတြ၊ အျပာရင့္ေရာင္ခင္းထားတဲ့ တင္းနစ္ရိုုက္ကြင္းရဲ႕ ၾကမ္းျပင္၊ ကေလးေတြ လာေဆာ့ေနၾကတဲ့ ကေလးကစားကြင္းက အေရာင္စံုုအရုုပ္ေတြ၊ တေညာင္ေညာင္ေအာ္ျပီး အစာေတာင္းေနတဲ့ ေရႊဝါေရာင္ ေၾကာင္ကေလးေတြ၊ ၾကိဳးတန္းလန္းနဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ေနတဲ့ ေမႊးစုုတ္ဖြား ေခြးပုုေလးေတြကိုု အမွတ္တမဲ့ေတာင္ မၾကည့္ျဖစ္ဘူးလား လိုု႔ ေမးလိုုက္တယ္။ သူ မ်က္ႏွာ ပ်က္ပ်က္နဲ႔ ေခါင္းခါျပတယ္။ သူ ျမင္ေနတာက အနီေရာင္ အုတ္ၾကြပ္မိုုးေတြပဲ တဲ့။ ျပီးေတာ့ အစိတ္စိတ္ အမႊာမႊာ ကြဲေၾကမြေနတဲ့ အုတ္ၾကြပ္မိုုး အပိုုင္းအစေတြတဲ့။ ေလးလံတဲ့ စိတ္အေတြးေတြနဲ႔အတူ ေနာက္ထပ္ ဇယားကြက္တစ္ခုုမွာ ၾကက္ေျခခတ္လိုုက္ရျပန္တယ္။

ေျပာစရာ စကားေတြ ကုုန္ျပီး လက္ေလွ်ာ့လိုုက္ခ်င္သလိုု ျဖစ္ေနတယ္။ ဒါေပမဲ့လည္း အဲဒီလိုု လက္ေလွ်ာ့ျပီး ရပ္လိုုက္လိုု႔ မျဖစ္ေသးဘူး။ အစြမ္းကုုန္ ၾကိဳးစားၾကည့္ခ်င္ပါေသးတယ္။ ဒါနဲ႔ ဒီတပတ္ ဘာမွတ္စုေတြ ေရးျဖစ္သလဲလိုု႔ မရဲတရဲ ေမးၾကည့္ျဖစ္တယ္။ သူ နည္းနည္း လွဳပ္လွဳပ္ရွားရွားျဖစ္သြားတယ္။ သူ႔လက္ထဲမွာ ကိုုင္လာတဲ့ အဝတ္အိတ္ခပ္ေသးေသးထဲက အနီေရာင္ အဖံုုးနဲ႔ မွတ္စုုစာအုုပ္ကိုု ထုုတ္ယူလိုုက္တယ္။ အဲဒီ အနီေရာင္မွတ္စုုစာအုုပ္ကိုု ေတြ႔ရေတာ့ မ်က္ႏွာကိုု အသာလႊဲဖယ္ခ်င္မိတယ္။ သူကေတာ့ ဘာမွ မျဖစ္ေလဟန္နဲ႔ စာအုုပ္ထဲက စာရြက္ေတြကိုု တဖ်တ္ဖ်တ္ လွန္ေလ်ာျပီး တစံုတခုကိုု ရွာေဖြေနတယ္။ တေနရာအေရာက္မွာ ရပ္တန္႔သြားလိုု႔ ၾကည့္လိုုက္ေတာ့ အဲဒီစာမ်က္ႏွာမွာ ကပ္ထားတဲ့ အဝါေရာင္ Post-it စာရြက္ပိုုင္းကေလးကိုု လွမ္းေတြ႔လိုုက္တယ္။ အဲဒီအဝါေရာင္ စာရြက္ပိုုင္းေလးေပၚမွာ မင္အနက္နဲ႔ ေရးထားတဲ့ စာလံုုးေတြကိုု သဲသဲကြဲကြဲ မျမင္လိုုက္ခင္ေလးမွာ သူ စာအုုပ္ကိုု ဖ်တ္ကနဲ ပိတ္ပလိုုက္တယ္။ ဘာေတြေရးထားတာလဲ ျပေလ ဆိုုေတာ့ သူ ေခါင္းယမ္းျပတယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာကိုု ခပ္တည္တည္ တခ်က္ၾကည့္လိုုက္တယ္။ အဲဒီအခါမွာ ဘယ္လိုုမွ မတတ္သာလိုု႔ ေျပာျပရတဲ့ ပံုုမ်ိဳးနဲ႔ “အိမ္လိပ္စာပါ” ဆိုုတဲ့ စကားလံုုး ေလးလံုုးကိုု တစ္လံုုးခ်င္း ေျပာတယ္။ သက္ျပင္းတခ်က္ကိုု မသိမသာ ၾကိတ္ခ်လိုုက္ရင္း စာရြက္မွာ ၾကက္ေျခခတ္တစ္ခုု ထပ္ခတ္လိုုက္ရျပန္တယ္။

နာရီကိုုၾကည့္လိုုက္ေတာ့ သူ႔အတြက္ ေပးထားတဲ့အခ်ိန္က ျပည့္လုု ျပည့္ခင္။ စိတ္ဓါတ္က်ေနတဲ့ ကိုုယ့္မ်က္ႏွာကိုု ဘယ္လိုုမွ ဖံုုးကြယ္လိုု႔ မရဘူး။ ဘာဆက္ေျပာရမလဲ ေတြးေနတုုန္းအခ်ိန္မွာ သူက အဝတ္အိတ္ထဲကေန ရွည္ေမ်ာေမ်ာ ေလယာဥ္စာအိတ္တစ္လံုုးကိုု ထုုတ္ယူလိုုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ ကိုုယ့္ကိုု လွမ္းေပးတယ္။ ေမးဆတ္ျပီး အဲဒါဘာလဲ လိုု႔ ေမးေတာ့ သူက ျပံဳးေနတယ္။ ပန္းေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ႏွဳတ္ခမ္းေလးဟာ ျပံဳးလိုုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ပိုုလိုု႔ ေတာက္ပသြားတယ္။ စာရြက္ထဲက ၾကက္ေျခခတ္ အကြက္ေတြကိုု မသိမသာ ငံုု႔ၾကည့္ရင္း သူ ကမ္းေပးေနတဲ့ စာအိတ္ကိုု ယူလိုုက္တယ္။ အေသပိတ္မထားတဲ့ စာအိတ္တစ္လံုုးပဲ… သူက ဖြင့္ၾကည့္လိုုက္ပါ ဆိုုတဲ့သေဘာမ်ိဳးနဲ႔ ေခါင္းညိတ္ျပတယ္။ ဒါနဲ႔ စာအိတ္ကိုု ဟ၊ အထဲက စာရြက္ေခါက္ကိုု အသာ ဆြဲထုုတ္ယူျပီး သူ႔ကိုု တလွည့္ စာရြက္ကိုု တလွည့္ ၾကည့္ေနတုုန္းမွာ သူက ေနာက္တၾကိမ္ ေခါင္းညိတ္ျပျပန္တယ္။ ဒါနဲ႔ စာရြက္ေခါက္ကိုု ဖြင့္ဖတ္လိုုက္တယ္။

လက္ရွိ ေနထိုုင္ရာေဒသကေန ကီလိုုမီတာ ရွစ္ေထာင္ေက်ာ္ ကြာေဝးတဲ့ ေနရာေဒသတစ္ခုုဆီကိုု ထြက္ခြာသြားႏိုုင္တဲ့ ေလယာဥ္ပ်ံလက္မွတ္တစ္ေစာင္ကို ေတြ႔ရတယ္။ ျပီးေတာ့ လက္မွတ္က အသြားခရီး တစ္ေၾကာင္းထဲအတြက္ ျဖစ္ေနတာ အံ့ၾသစရာ။ ရုုတ္တရက္ ကိုုယ့္မ်က္စိကိုု ကိုုယ္ မယံုုႏိုုင္ဘူး။ ခရီးသြားမဲ့သူေနရာကိုု ၾကည့္လိုုက္ေတာ့ သူ႔ရဲ႕နာမည္ကိုု ေတြ႔ရတယ္။ ေသခ်ာခ်င္စိတ္နဲ႔ ေနာက္တစ္ၾကိမ္မွာ စာလံုုးေပါင္းဖတ္မိတယ္။ ဟုုတ္တယ္ ဒါ သူ႔နာမည္ပဲ။ ထြက္ခြာရက္စြဲကိုု ၾကည့္လိုုက္ေတာ့ ဒီေန႔ကေန စျပီးေရတြက္ရင္ ေလးရက္ေျမာက္… အဲဒီေန႔က စေနေန႔က်တယ္။ ဟိုုမွာ ဘယ္သူရွိေနလဲ လိုု႔ ေမးေတာ့ ညီမတဝမ္းကြဲ မိသားစုု ရွိတယ္တဲ့။ ေသေသခ်ာခ်ာ ဆံုုုးျဖတ္ျပီးျပီေပါ့ ဆိုုေတာ့ သူ ေခါင္းညိတ္ျပတယ္။ ျပီးေတာ့ သူ႔ဆီက စကားသံ ခပ္တိုုးတိုုး ထြက္လာတယ္။

“ဒီေနရာမွာ ေနေနသေရြ႕ အရင္တစ္ခါက အျပဳအမူမ်ိဳးကိုု ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ထပ္မၾကိဳးစားေတာ့ဘူးလိုု႔ ကြ်န္မကိုုယ္ ကြ်န္မ မေသခ်ာဘူး။ ျပီးေတာ့ ကြ်န္မ မ်က္လံုုးထဲမွာ အနီေရာင္ အုုတ္ၾကြပ္မိုုးေတြကိုုခ်ည္း တမ္းတမ္းစြဲ ျမင္ေနရတယ္။ အဲဒီအခါမွာ အနီေရာင္ အဝတ္အစားအသစ္တစ္စံုုကိုု ဝတ္ဆင္လိုု႔၊ လိပ္စာ အျပည့္အစံုုနဲ႔ ဆက္သြယ္ရန္ ဖုုန္းနံပါတ္ ေရးထားတဲ့ Post it စာရြက္ဝါတစ္ရြက္နဲ႔အတူ အဲဒီ အုုတ္ၾကြပ္မိုုး အနီေရာင္ေတြနား အေျပးသြားဖိုု႔ ကြ်န္မ ထပ္ၾကိဳးစားမိအံုုးမွာပဲ။ ဒီေတာ့ ကြ်န္မဘဝကိုု ေနရာသစ္တစ္ခုုမွာ အသစ္ကေန ျပန္စမွ ျဖစ္မယ္လိုု႔ ေတြးမိတယ္…”

“သိလား… အဲဒီေနရာသစ္မွာ အိမ္ကေလးေတြအားလံုုးက အမိုုးနိမ့္နိမ့္ေလးေတြနဲ႔ ျခံစည္းရိုုး နိမ့္နိမ့္ေလးေတြပဲ ရွိမယ္လိုု႔ သိရတယ္၊ အထပ္ျမင့္ကေန ေအာက္ကိုု ငံုု႔ၾကည့္ရင္ အနီေရာင္ အမိုုးေစာင္းေတြ ေတြ႔ရလိမ့္မွာ မဟုုတ္ဘူး တဲ့… ျပီးေတာ့ ဘယ္ေနရာမဆိုု ၾကည့္လိုုက္ရင္ သစ္ပင္စိမ္းစိမ္းေတြ၊ သစ္ေတာအုုပ္ေလးေတြနဲ႔ ေတာင္ကုုန္းေလးေတြ၊ အမ်ိဳးအမည္စံုုလင္ျပီး သိပ္လွတဲ့ ပန္းေရာင္စံုုေတြနဲ႔ ျပည့္ေနတယ္လိုု႔လည္း သိရတယ္။ အေကာင္းဆံုုးအခ်က္ကေတာ့ ကြ်န္မ ၾကိဳက္တဲ့ အနီေရာင္ အုုတ္ၾကြပ္မိုုးေတြအစား မီးပြင့္ေရာင္စံုုေတြ တလက္လက္ေတာက္ေနတဲ့ ၾကယ္ပံုုသ႑ာန္ မီးပံုုးေတြကိုု ေတြ႔ရလိမ့္မယ္ ဆိုုတာပဲ… အဲဒီအခါမွာ အနီေရာင္ အုုတ္ၾကြပ္မိုုးေတြကိုု ငံုု႔ၾကည့္ခ်င္တဲ့ စိတ္ေတြ သူ႔အလိုုလိုု… ျပီးေတာ့ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေပ်ာက္ကြယ္သြားလိမ့္မယ္လိုု႔ ကြ်န္မ ယံုုၾကည္ေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကြ်န္မ ဒီေနရာကေန ခဏျဖစ္ျဖစ္ေတာ့ ထြက္သြားဖိုု႔ လိုုလိမ့္မယ္…”

မေျပာစဖူး စကားအရွည္ၾကီး ေျပာလိုုက္ရလိုု႔ ေမာသြားဟန္တူတယ္၊ ေရွ႔မွာ ခ်ထားတဲ့ ေရသန္႔ဗူးထဲက ေရကိုု ဖန္ခြက္ထဲ ထည့္ျပီး ေသာက္ေနတယ္။ ျပီးေတာ့မွ သတိရသြားဟန္နဲ႔ ေနာက္ထပ္ ေရတစ္ခြက္ ငွဲ႔ျပီး ကိုုယ့္ကိုု လွမ္းေပးတယ္။ ပန္းႏုုေရာင္ႏွဳတ္ခမ္းပါးမွာေတာ့ အျပံဳးစတခ်ိဳ႔ ေရာ့ရဲရဲ ခ်ိတ္တြယ္လိုု႔။

လွဳပ္ရွား တုုန္ယင္ေနတဲ့ ဝမ္းသာစိတ္နဲ႔အတူ ကိုုယ့္လက္ထဲမွ ကိုုင္ထားတဲ့ ၾကက္ေျခခတ္ေတြ ျပည့္ေနတဲ့ စာရြက္ကိုု ေလးေခါက္ ေခါက္ခ်ိဳးပလိုုက္တယ္။ မလိုုေတာ့ဘူး… ဒီစာရြက္ေတြ မလိုုေတာ့ဘူး။ အပတ္စဥ္ တိုုးတက္မွဳျပ မွတ္တမ္းထဲမွာ ဒီအေျဖေတြကိုု ျဖည့္စြက္လိုု႔ ဇယားကြက္ေတြ ဆြဲျပီး အေကာင္း အဆိုုး ႏွိဳင္းယွဥ္ ခ်ိန္ထိုုးၾကည့္စရာ မလိုုေတာ့ဘူး။ ဒီစာရြက္ေတြ မလိုုေတာ့သလိုု သူ႔ကုုိ ေနာက္တစ္ပတ္အတြက္ ရက္ခ်ိန္းေပးစရာလည္း မလိုုအပ္ေတာ့ဘူး။

နံရံမွာ ခ်ိတ္ထားတဲ့ နာရီကိုု သူ လွမ္းၾကည့္တယ္။ ျပီးေတာ့ ထိုုင္ေနရာကေန ညင္ညင္သာသာပဲ ထရပ္လိုုက္တယ္။ ကိုုယ္တိုုင္လည္း အင္မတန္ ဝမ္းသာ ေပ်ာ္ရႊင္တဲ့စိတ္၊ ခ်မ္းေျမ႔ၾကည္ႏူးတဲ့စိတ္ေတြနဲ႔အတူ ထိုုင္ေနရာကေန ထလိုုက္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူက အနားကိုု တိုုးကပ္လာျပီး ညင္ညင္သာသာ ေပြ႕ဖက္ ႏွဳတ္ဆက္လိုုက္ေတာ့ ဝမ္းသာစိတ္နဲ႔ မ်က္ရည္ေတြ လည္လာခဲ့တာ။ ျပီးေတာ့ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္လိုု႔ ရွိဳက္သံတဝက္ စြက္ျပီး ေျပာရင္း အခန္းထဲက တေရြ႔ေရြ႔နဲ႔ သူ ထြက္သြားခဲ့တယ္။

* * * * *

ႏွစ္ဆယ့္ငါးထပ္ အျမင့္ရွိတဲ့ တိုုက္ခန္းမွာ တစ္ေယာက္ထဲ အေဖၚမဲ့ အထီးက်န္ေနျပီး ဘယ္အရာကိုုမွ စိတ္ဝင္တစား အာရံုုစိုုက္လိုု႔ မရႏိုုင္ခဲ့တဲ့ အိမ္နီးခ်င္းတစ္ေယာက္ ျပတင္းေပါက္ကေန ခုုန္ခ်ျပီး ဘဝကိုု အဆံုုးစီရင္သြားတာကိုု အမွတ္မထင္ သူ ျမင္ေတြ႔လိုုက္ရတယ္။ အဲဒီ အိမ္နီးခ်င္း အမ်ိဳးသမီးဟာ သူ႔ကိုုယ္သူ အဆံုုးစီရင္ခါနီးမွာ လွပေကာင္းမြန္တဲ့ အနီေရာင္ဝတ္စံုု အသစ္စက္စက္ကိုု ဝယ္ယူ ဝတ္ဆင္ခဲ့တယ္။ လက္ထဲမွာ သူ ကြယ္လြန္သြားတဲ့အခါ အေၾကာင္းၾကားေပးဖိုု႔ လိပ္စာနဲ႔ဖုုန္းနံပါတ္ ေရးထားတဲ့ အဝါေရာင္ စာရြက္အပိုုင္းေလးတစကိုု ကိုုင္လိုု႔၊ ျပီးေတာ့ အနီေရာင္ အုုတ္ၾကြပ္မိုုးေပၚကိုု ပုုဝါေလးတစ္စလိုု လြင့္ကနဲ က်ဆင္းသြားခဲ့တာကိုု သူ ေတြ႔လိုုက္ရတယ္။ က်ယ္ေလာင္တဲ့ အသံၾကီးနဲ႔အတူ အုုတ္ၾကြပ္မိုုးအနီေရာင္ အက်ိဳးအပဲ့ အစအနေတြ ဖြားကနဲ လြင့္စင္ထြက္သြားတာကိုု အေႏွးျပကြက္တစ္ခုုလိုု သူ အျမဲတမ္း ျပန္ျမင္ေနရတယ္။

အဲဒီေနာက္ပိုုင္းမွာ မၾကာခဏ ဆိုုသလိုု စိတ္ညစ္ညဴးတတ္တဲ့ သူ႔အတြက္ လမ္းစတစ္ခုု ဒါမွမဟုုတ္ အေျဖတစ္ခုု ရလိုုက္သလိုု ျဖစ္သြားခဲ့တယ္။ မခံမရပ္ႏိုုင္ေအာင္ စိတ္ညစ္ညဴးလာတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ အဲဒီလုုပ္ရပ္ကိုု ထြက္ေပါက္တစ္ခုုအေနနဲ႔ ျပဳလုုပ္ဖိုု႔ ႏွစ္ၾကိမ္တိုုင္တိုုင္ ၾကိဳးစားခဲ့ဖူးတယ္။ သူမ်ားေတြ ရိပ္မိသြားလိုု႔ သူ လက္ေလွ်ာ့ခဲ့ရတာ လိုု႔ ဆိုုတယ္။ သိုု႔ေသာ္လည္း သူ႔ကိုုယ္သူ အဆင္သင့္ျဖစ္ေအာင္ေတာ့ အျမဲတမ္း ျပင္ဆင္ေနခဲ့တယ္။

ေအာက္ကိုု ငုုံ႔ၾကည့္လိုုက္တိုုင္းမွာ က်န္တာေတြ ဘာဆိုု ဘာမွ မျမင္ႏိုုင္ပဲ လူသြားလမ္းေလးေပၚက အနီေရာင္ အုုတ္ၾကြပ္အခ်ပ္ေတြဟာ သူ႔ကိုု ညွိဳ႔ငင္ေခၚယူေနသလိုု ခံစားရတယ္ ဆိုုျပီး ေရာက္လာခဲ့တဲ့ အဲဒီ မိန္းကေလးငယ္ေလးကိုု ကိုုယ္ တတ္စြမ္းသမွ် ေျဖသိမ့္ ေျဖာင္းျဖခဲ့ရတယ္။ စကားေတြ ေျပာၾကည့္တယ္၊ စာအုုပ္တခ်ိဳ႔ ေပးဖတ္တယ္။ တပတ္တခါ ေတြ႔ဆံုုမွဳေတြမွာ တိုုးတက္လာတာေတြအတြက္ အမွန္ျခစ္ေတြ ျခစ္ႏိုုင္တဲ့အခါ ေပ်ာ္ရႊင္ရျပီး ၾကက္ေျခခတ္ေတြ မ်ားတဲ့အခါေတြမွာေတာ့ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔ ေခါင္းကိုု ခါယမ္းရတယ္။ နားလည္ေပးခ်င္စိတ္နဲ႔အတူ နားမလည္ႏိုုင္ေအာင္လည္း ျဖစ္ရတယ္။ စိတ္ေလွ်ာ့လိုုက္ခ်င္ေပမဲ့ တေန႔မွာေတာ့ အဆင္ေျပတန္ေကာင္းရဲ႕ ဆိုုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေရာင္ျခည္ ပါးပါးေလးနဲ႔ ၾကိဳးစားလာခဲ့တာ။ တႏွစ္နဲ႔ သံုုးလ ဆိုုတဲ့ အခ်ိန္အတြင္းမွာ သူဟာ ရာခိုုင္ႏွဳန္းျပည့္ စိတ္ခ်ရတဲ့ လူေကာင္းတစ္ေယာက္ မျဖစ္ေသးေသာ္လည္း မွန္ကန္တဲ့ လမ္းတစ္ခုုကိုု ေရြးခ်ယ္ႏိုုင္ခဲ့ျပီ။

ၾကည္ႏူးစိတ္ေတြနဲ႔ ဒီေန႔ အိမ္အျပန္လမ္းမွာ ကိုုယ္ အထူးတလည္ ေပ်ာ္ရႊင္ေနခဲ့တယ္။ အိမ္ကိုု တန္းမျပန္ႏိုုင္ေသးပဲ အနီးနားက နာမည္ၾကီးစတိုုးဆိုုင္ၾကီးတစ္ခုကိုု ခဏဝင္လိုုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း အမွတ္တရအတြက္ ၾကယ္မီးပံုုးေလးတစ္လံုုး ရွာဝယ္ျပီး အိမ္ထဲက သင့္ေတာ္ရာ နံရံတစ္ခုုမွာ ခ်ိတ္ဆြဲထားဖိုု႔ ဆံုုးျဖတ္လိုုက္တယ္။ အဲဒီ မီးပံုုးေလးရဲ႕ ေထာင့္စြန္းေလးမွာေတာ့ သူ႔ နာမည္စာလံုုး ေလးလံုုးထဲက ေနာက္ဆံုုးတလံုုးျဖစ္တဲ့ “ေမ” ဆိုုတဲ့ စာလံုုးေလးကိုု ဒီေန႔ ေန႔စြဲနဲ႔အတူ ခပ္ေသးေသး ေရးထားျဖစ္မွာပါ။

သက္ေဝ

(၈ မတ္ ၂၀၁၅)

- ၂၀၁၅ ဇူလိုင္လထုတ္ ျငိမ္းခ်မ္းေရး Magazine တြင္ ေဖၚျပျပီး ျဖစ္သည္