နာမည္မွာ ပီ (P) ပါ တဲ့ မိန္းကေလး

သူနဲ႔ ကြ်န္မ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ့္ေလးႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္က စ ေတြ႔ခဲ့တယ္။ တိတိက်က်ေျပာရရင္ ကြ်န္မ ဒီကြ်န္းေပၚကိုု ေရာက္ေရာက္ျခင္းေန႔၊ အဲဒီညေန ရံုုးဆင္းခ်ိန္မွာ ကြ်န္မအိမ္ကိုု သူ ေရာက္လာခဲ့တာပဲ။ ဒီလိုုေလ… သူ႔ရဲ႕ အိမ္ေထာင္ဖက္ျဖစ္လာမယ့္သူနဲ႔ ကြ်န္မရဲ႕ အမ်ိဳးသားက ေဆးရံုုတစ္ရံုုထဲ၊ ဌာန တစ္ခုုထဲမွာ အလုုပ္အတူတူ လုုပ္ၾကတယ္။ ျပီးေတာ့ အလုုပ္နဲ႔ နီးတဲ့ေနရာမွာ အိမ္ခန္းတစ္ခုုငွားျပီး အတူတူ ေနၾကတယ္။ ကြ်န္မတိုု႔ သားအမိ ေရာက္သြားေတာ့လည္း အဲဒီေနရာမွာပဲ ယာယီ ေနၾကရတယ္။ အဲဒီအိမ္ကေလးကိုု သူ ညေနဖက္မွာ ေရာက္လာတာပဲ။ ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္း တစ္ေယာက္ကိုု တစ္ေယာက္ ခပ္ရိုုးရိုုးပဲ မိတ္ဆက္လိုုက္ၾကတယ္။ ရုုတ္တရက္ဆိုုေတာ့ စကားေတြအမ်ားၾကီး မေျပာျဖစ္ၾကဘူး။ ဒါေပမဲ့ ခဏေနေတာ့ ကြ်န္မသားနဲ႔ သူ ကစားေဖၚ ျဖစ္သြားတယ္။ သူက သားနဲ႔ အေဖၚလုုပ္ေပးျပီး ကစားေနတုုန္းမွာ ကြ်န္မက မီးဖိုုထဲမွာ သူတိုု႔အားလံုုး စားဖိုု႔ ဟင္းခ်က္ေနလိုုက္တယ္။

ဟင္းက်က္ေတာ့ ညစာ အတူတူစားၾကတယ္။ ခဏေနေတာ့ သူျပန္ဖိုု႔ ျပင္တယ္။ သားက သူ႔ကိုု ခင္ေနေတာ့ သူနဲ႔ လိုုက္သြားမယ္လုုပ္တာနဲ႔ ကေလးေက်နပ္ေအာင္ အိမ္ေအာက္ကိုု လိုုက္ဆင္းသြားရတယ္။ အဲဒီတုုန္းမွာ သူ႔ကိုု နည္းနည္း အကဲခတ္ရတာေပါ့။ သူက ပိန္ပိန္ပါးပါးမွ တကယ့္ ပါးလွပ္လွပ္ကေလး။ ဆံလံုုးေသးေသး ေပ်ာ့ေပ်ာ့၊ ဆံပင္ ေခြေခြေလးေတြ ရွိတယ္။ ျပီးေတာ့ မ်က္ေတာင္ေကာ့ေတြနဲ႔ မ်က္လံုုးနက္နက္ေလးေတြ။ ကြ်န္မ သတိထားမိသေလာက္ သူ မ်က္ေတာင္ခတ္တဲ့ အၾကိမ္အေရအတြက္ကေတာ့ နည္းနည္း စိတ္တယ္။ အဲဒီေန႔ကစျပီး သူနဲ႔ကြ်န္မ မိတ္ေဆြ ျဖစ္သြားၾကတယ္။

ေသာၾကာညေတြနဲ႔ အလုုပ္နားရက္ စေန တနဂၤေႏြေတြမွာ ကြ်န္မတိုု႔ အတူတူ သြားလာ လည္ပတ္ၾကတယ္။ ေစ်းဝယ္ထြက္ၾကတယ္။ ခ်က္ျပဳတ္စားၾကတယ္။ လက္သည္းနီဆိုုးၾကတယ္။ ဒီလိုုနဲ႔ ကြ်န္မတိုု႔ႏွစ္ေယာက္ အမ်ားၾကီး ရင္းႏွီးသြားၾကတယ္။ ညီအမ အရင္းအခ်ာ မရွိတဲ့ ကြ်န္မ သူ႔ကိုု ညီမအရင္းတစ္ေယာက္လိုု ခ်စ္ခင္ရတယ္။ သူ႔မွာကေတာ့ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ညီမေလး တစ္ေယာက္ရွိတယ္။ ညီမေလးအေၾကာင္း ေျပာျပတဲ့အခါမွာ အျမဲတမ္း ခ်စ္ခင္ႏွစ္လိုုျပီး ေက်နပ္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာမ်ိဳး သူ႔ဆီမွာ ေတြ႔ရတတ္တယ္။

ေနာက္ေတာ့ ကြ်န္မတိုု႔ အိမ္ေျပာင္းတယ္။ သူလည္း ကြ်န္မတိုု႔နဲ႔ နီးတဲ့ေနရာကိုု လိုုက္ေျပာင္းလာခဲ့တယ္။ နီးဆိုု သူ႔အိမ္က ဒုုတိယထပ္၊ ကြ်န္မတိုု႔ အိမ္က ဆဌမထပ္မွာ။ တပတ္မွာ ေျခာက္ရက္ေလာက္က တက္လိုုက္ ဆင္းလိုုက္ ကူးလိုုက္ သန္းလိုုက္နဲ႔ ေနၾကတယ္။ သူက အိမ္ကိုုလာရင္ သားနဲ႔ ကစားတယ္။ ကြ်န္မက သူ႔ကိုု ေကာ္ဖီေဖ်ာ္တိုုက္တယ္၊ မုုန္႔လုုပ္ေကြ်းတယ္။ သားကိုု သူက အရုုပ္ေလးေတြ ကာတြန္းေလးေတြ ဆြဲျပတတ္တယ္။ သူဆြဲတဲ့ အရုုပ္ေလးေတြဟာ အင္မတန္ ခ်စ္စရာေကာင္းျပီး လက္ရာလည္းေျမာက္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ သားက သိပ္သေဘာက်တယ္။ ျမန္မာလိုုတဝက္ အဂၤလိပ္လိုုတဝက္ ေရာေႏွာေျပာျပီး သူတိုု႔ အျမဲေဆာ့ၾကတယ္။

တစ္ရက္ေတာ့ သူက ဟင္းခ်က္ေကြ်းမယ္ဆိုုလိုု႔ သူ႔အခန္းမွာ ဆင္းစားၾကတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ အဲဒီေန႔က သူက ကကတစ္ငါးေၾကာ္ႏွပ္၊ မွိဳကန္ဇြန္းနဲ႔ သီးစံုုခ်ဥ္ရည္ဟင္း ခ်က္ေကြ်းတယ္။ စားျပီးေတာ့ သူက အိမ္အေနာက္ဖက္မွာ ပန္းသီးလွီးေနတုုန္း ကြ်န္မက အိမ္ေရွ႔ခန္းမွာ သတင္းစာဖတ္ေနခဲ့တယ္။ မ်က္စိေရွ႔မွာေတာ့ သူသံုုးေနက် ကြန္ပ်ဴတာက ဖြင့္လ်က္သား။ သိလိုုစိတ္နဲ႔ တမင္ၾကီး စူးစူးစိုုက္စိုုက္ ၾကည့္လိုုက္တာေတာ့ မဟုုတ္ဘူး ဒါေပမဲ့ ပီ (P) နဲ႔စတဲ့ နာမည္တစ္ခုုကိုု ကြ်န္မ အမွတ္တမဲ့ ျမင္လိုုက္ရတယ္။ သူ႔နာမည္ကလည္း ပီ (P) နဲ႔ စ တာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္မ ျမင္လိုုက္ရတဲ့နာမည္က သူ႔ကိုု ကြ်န္မ ေခၚတဲ့ နာမည္မ်ိဳး မဟုုတ္ဘူး။ သူ ပန္းသီးပန္းကန္ ယူလာျပီး စားၾကတယ္။ စကားေတြ ဆက္ေျပာၾကတယ္။ နည္းနည္းထူးဆန္းတဲ့ ပီ (P) နဲ႔ စတဲ့ နာမည္အေၾကာင္းကိုုေတာ့ ေမ့သြားတယ္။

ေနာက္ေတာ့ သူက ကြ်န္မကိုု ျမန္မာစာ လက္ကြက္ ရိုုက္ဖိုု႔ သင္ေပးတယ္။ လက္ကြက္လည္း တတ္ေရာ သူ႔ကိုုမေျပာပဲ ကြ်န္မ ဘေလာ့တစ္ခုု စမ္း လုုပ္ၾကည့္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဘေလာ့ေခတ္ အစပ်ိဳးေနျပီ။ ၂၀၀၇ ႏွစ္ကုုန္ပိုုင္းမွာ ကြ်န္မ ဘေလာ့စေရးတယ္။ အင္တာနက္မွာ ဟိုုဒီ သြားလာဝင္ထြက္ ေမႊေႏွာက္ရင္းက တခါက ေတြ႔ဖူးခဲ့တဲ့ နည္းနည္းထူးဆန္းတဲ့ ပီ (P) နဲ႔ စတဲ့ နာမည္ကိုု ေတြ႔ရတယ္။ ျပီးေတာ့ အဲဒီစာမ်က္ႏွာမွာ တခါက သူခ်က္ေကြ်းတဲ့ သီးစံုုခ်ဥ္ရည္ဟင္း (ပန္းကန္) (ဓါတ္ပံုု) ကိုု ေတြ႔ရတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကစျပီး သူေရးသမွ် အကုုန္ (တိတ္တိတ္) ဖတ္ျဖစ္တယ္။ အဲဒီအေၾကာင္းကိုုေတာ့ သူ႔ကိုု ျပန္မေျပာျဖစ္ဘူး။ ေနာက္ပိုုင္းမွာ သူနဲ႔ေတြ႔တိုုင္း စကားေတြ ေျပာျဖစ္တိုုင္း နာမည္မွာ ပီ (P) ပါတဲ့ ဘေလာ့ကိုု ကြ်န္မ သိေနတဲ့အေၾကာင္း၊ ကြ်န္မမွာလည္း နာမည္မွာ တီ (T) ပါတဲ့ ဘေလာ့တစ္ခုု ရွိေနျပီ ဆိုုတဲ့အေၾကာင္း စကားစပ္ဖိုု႔ ေျပာျပဖိုု႔ အၾကိမ္ၾကိမ္ ၾကိဳးစားတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ… မေအာင္ျမင္ခဲ့ဘူး။

ေနာက္တစ္ႏွစ္ေလာက္ၾကာမွ ပိုုစ့္တစ္ခုုေရးျပီး သူ႔ကိုု အသိေပးလိုုက္တယ္။ သူ အံ့ၾသသြားသလား မအံ့ၾသဘူးလား ကြ်န္မ မေသခ်ာဘူး။ ေသခ်ာတာကေတာ့ သူနဲ႔ ကြ်န္မမွာ စကားေျပာစရာေတြ ပိုုျပီး မ်ားလာတယ္ ဆိုုတာပဲ။ ညစာစားျပီးခ်ိန္ေတြမွာ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္စီ ကိုုင္ျပီး အိမ္ေရွ႔ဝရန္တာမွာ ရပ္လိုု႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ အိမ္အေနာက္ဖက္က ျပတင္းေပါက္မွာ ရပ္လိုု႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ စကားေတြ ေျပာၾကတယ္။ ေျပာၾကတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြရဲ႕ ရာခိုုင္ႏွဳန္းအမ်ားစုုကေတာ့ ဘေလာ့နဲ႔ ပတ္သက္တယ္။ တစ္ရက္မွာေတာ့ မတ္တပ္ရပ္စကားေျပာတာ ဘယ္ေလာက္ ၾကာသြားတယ္ မသိဘူး။ ကြ်န္မေျခေထာက္ေတြ ေသြးက်ျပီး ေယာင္လာတာ ေတြ႔ရတယ္။ ဒါနဲ႔ ေနာက္ကိုု မတ္တပ္ရပ္ မေျပာေတာ့ပဲ ထမင္းစားခန္းက ခံုုေတြမွာ ထိုုင္ေျပာၾကရတယ္။ ေပ်ာ္ရႊင္စရာေန႔ေတြအေၾကာင္းသာမက ဝမ္းနည္းစရာ နာက်င္စရာေတြ (ေသးေသး ၾကီးၾကီး) အတူ မွ်ေဝခဲ့ၾကတယ္။ ျမင္းခြာရြက္ေတြရတိုုင္း သုုပ္ျပီး အတူတူ မွ်စားၾကတယ္။ MAC က ႏွဳတ္ခမ္းနီအေရာင္ ဆင္တူ ဝယ္ ဆိုုးၾကတယ္။ ျပီးေတာ့ ကြ်န္မကိုု သူ (ဖြင့္ေျပာစရာမလိုုပဲ) အမ်ားၾကီး သိခဲ့တယ္။

ေနာက္ေတာ့ သူ အိမ္ေထာင္ျပဳတယ္။ ဘေလာ့ေရးေတာ့ မပ်က္ခဲ့ဘူး။ ကြ်န္မနဲ႔လည္း အရင္ကလိုုပဲ အိမ္လည္ျပီး တေမ့တေမာ စကားေတြေျပာျမဲ၊ ေကာ္ဖီအတူေသာက္ျမဲ၊ ေဘာလံုုးပြဲအတူၾကည့္ျမဲ၊ အက်ီ ေဘာင္းဘီ ၾကိဳက္တာေလးေတြေတြ႔ရင္ (ေစ်းခ်ရင္) ဆင္တူဝယ္ၾကျမဲပဲ။ ဒါေပမဲ့ စေတြ႔တုုန္းကလိုုေတာ့ ပါးလွပ္လွပ္ေလးေတြ မဟုုတ္ၾကေတာ့ဘူး။ သူေရာ ကြ်န္မပါ ကိုုယ္အေလးခ်ိန္ေတြ တိုုးလာတယ္။ ျပီးေတာ့ အလုုပ္ပင္ပန္းတဲ့ေန႔ေတြမွာ ကြ်န္းကေလးမွာေနရတာ အခ်ိန္ကုုန္ သိပ္ျမန္တာပဲလိုု႔ တညီတညာတည္း ညည္းညဴတတ္ၾကတယ္။

သူဟာ ပန္းေတြကိုု ထူးထူးျခားျခား မမက္ေမာတတ္ဘူး။ လက္ဝတ္တန္ဆာေတြကိုု မမက္ေမာတတ္ဘူး။ မ်က္မွန္ မတပ္ခ်င္ဘူး။ ဘုုရားရွိခိုုးျပီး ဆုုမေတာင္းတတ္ဘူး။ ေတာ္ရံုုနဲ႔ မ်က္ရည္မက်တတ္ဘူး။ သူနဲ႔ ကြ်န္မမွာ တူတာတစ္ခုုက အနည္းငယ္ မာေရေက်ာေရႏိုုင္တာ (တနည္းအားျဖင့္) အေၾကာတင္းတာပဲ။ ေနာက္ျပီး မိသားစုုထဲမွာ သမီးအၾကီးေတြျဖစ္ၾကလိုု႔ (မိသားစုုနဲ႔ ပတ္သက္ရင္) တာဝန္ယူလိုုစိတ္ ရွိတာျခင္းလည္း တူတယ္။ ဇြဲရွိတာနဲ႔ အားထုုတ္ၾကိဳးစားတာကေတာ့ သူက သာပါတယ္။ ကြ်န္မထက္ အသက္ငယ္ေပမဲ့ ကမာၻၾကီးနဲ႔ ပိုုရင္းႏွီးတယ္။ လူေတြအေၾကာင္းကိုု ပိုုနားလည္တယ္။ စပယ္ပန္းေတြ ပြင့္လာရင္ ဘယ္ကိုု ပိုု႔ရမယ္ဆိုုတာ သိတယ္။ အနီေရာင္မ်ားမ်ားပါတဲ့ စကားလံုုး စူးစူးေတြ ေရးတတ္တယ္။ ရွင္သန္ျခင္းေတြကိုု ေနရာတက် (စနစ္တက်) (လွလွပပ) ျဖန္႔ခင္းတတ္တယ္။ ျပီးေတာ့ စိတ္ခံစားခ်က္ေတြကိုု သိုုသိပ္တတ္တယ္။ သူ အင္မတန္ စိတ္ထိခိုုက္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာေတာင္ ႏွာသီးဖ်ားေတြ နီလာျပီး မ်က္ရည္ဝဲတာမ်ိဳးထက္ မပိုုခဲ့ဘူး။ အဲဒီေန႔က သူ႔နဖူးကိုု ကြ်န္မ နမ္းခဲ့တယ္။

ညည္းေငြ႔စရာေကာင္းတဲ့ ကြ်န္းေသးေသးေလးကေန သူျပန္သြားတဲ့ေန႔ဟာ ကြ်န္မအတြက္ေတာ့ ပိုုလိုု႔သာ ညည္းေငြ႔စရာေကာင္းေနေတာ့တာပဲ။ အဲဒီေန႔က မနက္အေစာၾကီး အိပ္ရာကထျပီး ေလယာဥ္ကြင္းကိုု လိုုက္ပိုု႔ခဲ့တယ္။ တိုးတိုုးေဖၚ တိုုင္ပင္ေဖၚ ညီမတစ္ေယာက္ ကြ်န္မအနားကေန ေပ်ာက္သြားတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ ေပ်ာ္ေနတဲ့အတြက္ ကြ်န္မလည္း ေပ်ာ္ပါတယ္။ ဘဝဆိုုတာ တိုုေတာင္းတယ္။ လူတိုုင္းဟာ အဲဒီ အခ်ိန္တိုုကေလးအတြင္းမွာ အဓိပၺါယ္ရွိရွိ ရွင္သန္ေနထိုုင္ႏိုုင္ဖိုု႔ လိုုအပ္တယ္ မဟုုတ္လား။ ေရြးခ်ယ္စရာ အမ်ားၾကီးရွိေနခဲ့ရင္ (သိုု႔မဟုုတ္) ေရြးခ်ယ္စရာ မ်ားမ်ားစားစား ရွိမေနခဲ့ရင္ ျဖစ္ခ်င္တာထက္ ျဖစ္သင့္တာကိုု ဦးစားေပးရမွာေပါ့။ သူေရြးခ်ယ္တဲ့လမ္း မွန္တယ္လိုု႔ သူ႔ကိုု ကြ်န္မ အျမဲေျပာေလ့ရွိတယ္။ အခုုပဲ ၾကည့္ေလ… သူ႔မွာ အင္မတန္ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ သမီးေလးႏွစ္ေယာက္နဲ႔ မိသားစုုေလးရွိေနျပီ။ သမီးအၾကီးေလး မ်က္ျခယ္ကိုု ကြ်န္မကိုု ေပးပါလိုု႔ ေျပာထား (ေတာင္းထား) တယ္။ သူကလည္း ေပးမယ္လိုု႔ ေျပာပါတယ္။ လိုုရင္ အကုုန္လံုုးယူ ဆိုုျပီး သမီးၾကီးေရာ သမီးငယ္ေလးသာမက Mr. P ကိုုပါ ေပးေနလိုု႔ အဲဒါေတာ့ မျဖစ္ေသးဘူးလိုု႔ ျငင္းရတယ္။

အခ်ိန္ေတြကုုန္တာ သိပ္ျမန္တယ္။ အသက္ေတြ တစ္ႏွစ္ျပီး တစ္ႏွစ္ ၾကီးလာတယ္။ သူနဲ႔ ကြ်န္မ လူခ်င္း ေဝးေနလိုု႔ အရင္ကလိုု စကားတြတ္တြတ္ မေျပာျဖစ္ၾကေပမယ့္ လိုုအပ္ရင္ေတာ့ အခ်ိန္မေရြး ဆက္သြယ္ႏိုုင္ၾကတယ္။ ေပါ့ေပါ့ပးါပါးနဲ႔ ေနလိုု႔ေကာင္းတဲ့ေန႔ နည္းနည္းရွိျပီး ေနလိုု႔ မေကာင္းတဲ့ေန႔ေတြက ပိုုမ်ားလာတယ္။ တာဝန္ယူ ထမ္းပိုုးထားရတဲ့အရာေတြဟာလည္း တေန႔ထက္ တေန႔ ပိုုေလးလံလာတယ္။ လႊတ္ခ်လိုုက္ဖိုု႔ဆိုုတာကေတာ့ အေတာ္ေလး ခက္ခဲေနၾကတုုန္းပဲ။ ဟိုုအရင္အခ်ိန္ေတြတုုန္းကေလာက္ ေပ်ာ္စရာမေကာင္းေတာ့တာလည္း အမွန္ပဲ။

ဒီေန႔ (ေမလ ၂ ရက္ေန႔) က သူ႔ေမြးေန႔ပါ။ တစ္ေယာက္ တစ္ေနရာစီဆိုုေတာ့ အရင္ကလိုု အတူတူ အျပင္သြားစားၾကတာ၊ ကိတ္မုုန္႔လွီးတာ ဘာညာေတြ မလုုပ္ႏိုုင္ေတာ့ဘူး။ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ေတာင္ လူၾကံဳရွိမွ (ရက္ေတြလြန္မွ) ပိုု႔ျဖစ္ေတာ့တယ္။ ဒီႏွစ္ေတာ့ ဟိုုးေစာေစာတည္းက ေတြးထားတဲ့အတိုုင္း သူနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ စာတစ္ပုုဒ္ ေရးျဖစ္ဖိုု႔ အားထုုတ္တယ္။ ဒါနဲ႔ ဒီစာကိုု ေရးပါတယ္။ သူဆိုုတာ နာမည္မွာ ပီ (P) ပါတဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ပါ။ သူ႔နာမည္က Pandora ပန္ဒိုရာ...

ဒါေလးနဲ႔ အတူတူ တြဲဖတ္ပါ...
- အနက္ေရာင္ႀကိဳက္တဲ့မမ