လမ္းေလွ်ာက္ခ်ိန္ျမင္ကြင္း

လြန္ခဲ့တဲ့ သံုးလေလာက္ကစျပီး ညစာစားျပီးခ်ိန္ေတြမွာ ကြ်န္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ လမ္းေလွ်ာက္ျဖစ္တယ္။ အခ်ိန္ရွိရင္ ရွိသလို နာရီဝက္ မိနစ္ေလးဆယ္၊ တခ်ိဳ႔ေန႔ေတြဆို တစ္နာရီေလာက္ေပါ့။ လမ္းေလွ်ာက္တယ္ဆိုတဲ့ေနရာမွာလည္း အားကစားဝတ္စံုေတြဘာေတြ အက်အနဝတ္၊ ရွဴးဖိနပ္ေတြ၊ ေခါင္းစည္း လက္ပတ္ေတြနဲ႔ အထူးတလည္ ျပင္ဆင္ျပီး ေလွ်ာက္တဲ့ ေလွ်ာက္နည္းမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး။ ဒီလိုပဲ အိမ္ေနရင္း အဝတ္ေလးနဲ႔ ေျခညွပ္ဖိနပ္အပါးေလးစီးျပီး စကားတေျပာေျပာနဲ႔ အေညာင္းေျပ၊ အပ်င္းေျပ ေလွ်ာက္ၾကတာ။ အစပိုင္းကေတာ့ ကြ်န္မတို႔ေနတဲ့ အိမ္နားပတ္ဝန္းက်င္ ကားလမ္းေဘး ပလက္ေဖါင္းမွာ ပတ္ေလွ်ာက္ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ လမ္းေပၚမွာ ဥဒဟို ျဖတ္သန္းသြားလာေနတဲ့ ကားသံေတြ ဆူညံတာ၊ လမ္းသြားလမ္းလာေတြကို ေရွာင္တိမ္းရတာ၊ ပလက္ေဖါင္းေပၚမွာ အသံမေပး ဘာမေပး၊ အရွိန္ျပင္းျပင္းနဲ႔ ေမာင္းခ်လာတတ္တဲ့ စက္ဘီးေတြရဲ႕ ရန္ကို စိုးရိမ္ရတာ… စတာေတြေၾကာင့္ မလွမ္းမကမ္းမွာရွိတဲ့ Park Connector Network (PCN) လမ္းကေလးမွာ သြားေလွ်ာက္ၾကတယ္။ အိမ္ကေန အဲဒီလမ္းကေလးကို မီတာ ရွစ္ရာ ေလာက္ ေလွ်ာက္ရတယ္။ 

လမ္းကေလးကိုေရာက္ရင္ေတာ့ ကိုယ္ဘယ္ေလာက္ ေလွ်ာက္သလဲ ဆိုတာ မွတ္လို႔ရသြားျပီ။ လမ္းေပၚမွာ မီတာ အမွတ္အသားေလးေတြကို မီတာ ႏွစ္ရာျခား တစ္ခါ ေဆးအဝါနဲ႔ ေရးထားတယ္။ လမ္းကေလး အစကေန အဆံုးကို မီတာ ႏွစ္ေထာင့္ေလးရာ ရွိတယ္။ ကြ်န္မတို႔ကေတာ့ အမ်ားဆံုး မီတာ ၁၆၀၀ အထိ ေလွ်ာက္ျပီး ျပန္လွည့္ၾကတယ္။ ဒီေတာ့ အသြား ၁၆၀၀၊ အျပန္ ၁၆၀၀ စုစုေပါင္း ၃၂၀၀ ဆိုေတာ့ ၃.၂ ကီလိုမီတာ။ အိမ္ကေန လမ္းကေလးေရာက္ေအာင္ ေလွ်ာက္ရတာက အသြားအျပန္ဆို မီတာ ၁၆၀၀ ရွိေတာ့ အားလံုးေပါင္းလိုက္ရင္ ငါးကီလိုမီတာ နီးပါးေလွ်ာက္ျဖစ္တာေပါ့။ ထမင္းစားျပီးခ်ိန္ အေညာင္းေျပ ေအးေအးေဆးေဆးေလွ်ာက္ၾကတာမို႔ အဲဒီလို အျပည့္ေလွ်ာက္မယ္ဆို တစ္နာရီေလာက္ ၾကာတယ္။

လမ္းကေလးရဲ႕ တစ္ဖက္ေဘးမွာ ေရေျမာင္းတစ္ခု ရွိတယ္။ ခန္႔မွန္းေျခ ေပေလးဆယ္ေလာက္ပဲ က်ယ္တာမို႔ ကြ်န္မတို႔က ေရေျမာင္း ဒါမွမဟုတ္ တူးေျမာင္းေလာက္ပဲ ေခၚခ်င္တာ၊ ဒါေပမဲ့ သူတို႔က River - ျမစ္ - လို႔ အမည္တပ္ၾကတယ္။ နည္းနည္းေတာ့ ရယ္ခ်င္စရာ ေကာင္းတာေပါ့။ ေနာက္တစ္ဖက္မွာေတာ့ သစ္ပင္ေတြ အမ်ားၾကီးနဲ႔ သစ္ေတာအုပ္ေလးရွိတယ္။ အဲဒီေတာအုပ္ေလးတေလွ်ာက္မွာ လမ္းမီးတိုင္ေလးေတြ တန္းစီေနတာမို႔ ညအခ်ိန္ဆိုေပမဲ့ အင္မတန္ လင္းလင္းရွင္းရွင္းရွိလွတယ္။ မိုးရြာျပီးခါစ ညေနေတြဆို သစ္ပင္ေအာက္ေျခမွာ မွိဳပြင့္ေတြကို ေတြ႔ရတတ္တယ္။ အဲဒီျမစ္ထဲမွာ ငါးမမွ်ားရလို႔ ေရးထားတဲ့ၾကားက ငါးမွ်ားေနသူေတြကိုလည္း ရံဖန္ရံခါ ေတြ႔ရတယ္။ ေရစပ္မွာ လမ္းေလွ်ာက္ေနတဲ့ ဗ်ိဳင္းေတြကို ဟိုနားတစ္ေကာင္ ဒီနားတစ္ေကာင္ ေတြ႔ရတတ္ျပီး ငွက္ေအာ္သံ အဆန္းေတြကိုလည္း ၾကားရတတ္ေသးတယ္။

မိုးရြာမယ့္ညေနမ်ိဳးေတြမွာ ေကာင္းကင္တစ္ခုလံုး နီေနသလို၊ ကိုေရႊဖါးေတြ ေအာ္ေနသံ အမ်ိဳးစံုကို ၾကားရျပန္တယ္။ အဲဒီလို ညေနေတြဆို ကြ်န္မတို႔ မိုးမိမွာစိုးလို႔ မီတာတစ္ေထာင္ေလာက္ကေန ျပန္လွည့္တတ္ၾကတယ္။ တရက္ကေတာ့ ဖားေတြေအာ္ေနတဲ့ေနရာကို အျဖတ္ ကြ်န္မက ဖါးေတြကို ေျခာက္လွန္႔တဲ့အေနနဲ႔ လက္ခုပ္ သံုးေလးခ်က္ေလာက္ ခပ္က်ယ္က်ယ္ေလး တီးလိုက္တယ္။ ရုတ္တရက္ သူတို႔ အသံေတြ တိတ္သြားၾကတယ္။ မၾကားစဖူးမို႔ အံ့ၾသသြားၾကပံုပဲ။ ဆယ္စကၠန္႔ေလာက္ၾကာေတာ့ တစ္ေကာင္က ေသြးတိုးစမ္းသလို ခပ္တိုးတိုး ေအာ္တယ္။ ဒီေတာ့ ကြ်န္မက လက္ခုပ္ ထပ္တီးတယ္။ သူ ဆက္မေအာ္ဘူး။ တယ္ဟုတ္တဲ့ ငါပါလား ဖါးေတြကို အသံတိတ္ေအာင္ လုပ္လိုက္ႏိုင္တယ္လို႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေက်နပ္ေနတာ ဘယ္ေလာက္မွ မၾကာလိုက္ဘူး။ ဒင္းတို႔ေတြ သံျပိဳင္ ျပန္ေအာ္ၾကေတာ့တာပဲ။ ေနာက္ထပ္ လက္ခုပ္ဘယ္ေလာက္တီးတီး မရပ္ၾကေတာ့ဘူး။ အမ်ိဳးသားကေတာ့ မျမင္ရတဲ့ ဖားေတြနဲ႔လည္း ရန္ျဖစ္တတ္တဲ့ ကြ်န္မကို ၾကည့္ျပီး ရယ္လို႔မဆံုးဘူး။

ကြ်န္မတို႔ ညစဥ္ ရွစ္နာရီခြဲ အိမ္ကေန ထြက္၊ ရွစ္နာရီေလးဆယ္ေလာက္ဆို အဲဒီလမ္းေလးကို ေရာက္တယ္။ လမ္းကေလးမွာ ကိုယ့္လိုပဲ လမ္းေလွ်ာက္ေဖၚေတြ အမ်ားၾကီးေတြ႔ရတယ္။ အဲဒီ လမ္းေလွ်ာက္ေဖၚေတြထဲမွာ အသက္ၾကီးၾကီး အဖိုး အဖြားအရြယ္ေတြ၊ လူလတ္ပိုင္းေတြ လူငယ္ေတြ ကေလးေတြ အရြယ္စံု ဆိုက္ဒ္စံု ျပီးေတာ့ လူမ်ိဳးေပါင္းစံုလည္း ေတြ႔ရတယ္။ တစ္ရက္ ကေန တစ္ပတ္၊ တစ္ပတ္ကေန တစ္လ… ညစဥ္ညတိုင္း ေတြ႔ၾကရတာ ဆိုေတာ့ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ မ်က္မွန္းတန္းေန မွတ္မိေနၾကျပီ။ အဲဒီလို မွတ္မိေနၾကတယ္ဆိုတာကိုလည္း တစ္ေယာက္က တစ္ေယာက္ကို ၾကည့္တဲ့ အၾကည့္ေတြထဲမွာ ေတြ႔ရတတ္တယ္။ ဘယ္လိုအၾကည့္မ်ိဳးလဲဆို အသိအမွတ္ျပဳတဲ့ အၾကည့္မ်ိဳးလို႔ ေျပာရမယ္။ အရယ္အျပံဳးရွားပါးတဲ့ ႏိုင္ငံက လူသားေတြဆိုေတာ့ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ရယ္ျပ ျပံဳးျပျပီး ႏွဳတ္ဆက္ဖို႔ အဆင့္ထိကို မေရာက္ႏိုင္ပါဘူး။ အသိအမွတ္ျပဳတယ္ဆိုတာကိုက အေတာ္ေလး ဟုတ္ေနျပီေပါ့။ အဲဒီလိုေတြ ေတြ႔ရဖန္မ်ားလာတဲ့အခါ သူတို႔ တစ္ေယာက္ခ်င္းစီရဲ႕ဟန္ပန္ အမူအရာ၊ အဝတ္အစား၊ သြားလာ လွဳပ္ရွားပံု စတာေတြ အားလံုးကို ကြ်န္မက မွတ္မိေနတတ္ျပီ။

လီကြမ္ယုနဲ႔ တူတဲ့ တရုတ္အဖိုးၾကီးတစ္ေယာက္၊ သူ႔အေဖၚကေတာ့ အရပ္ အလြန္ျမင့္ျပီး ဆံပင္ေတြ တစ္ေခါင္းလံုး ျဖဴေနတဲ့ တရုတ္အဖိုးၾကီး… သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ စကားသံက်ယ္က်ယ္နဲ႔ စကားေျပာတတ္ျပီး လမ္းေလွ်ာက္ရင္ ဘယ္ဖက္ကပ္လိုက္၊ ညာဖက္ေရာက္သြားလိုက္၊ လမ္းအလယ္ေခါင္က်က်မွာ ေလွ်ာက္လိုက္နဲ႔ လမ္းလံုးျပည့္ ေလွ်ာက္တတ္တယ္။ ဒီအသက္ ဒီအရြယ္မွာ သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္နဲ႔အတူ စကားစျမည္ေျပာရင္း ေအးေအးလူလူ လမ္းေလွ်ာက္ႏိုင္ဖို႔ဆိုတာ လြယ္တဲ့ကိစၥေတာ့ မဟုတ္ေပဘူးလို႔ ကြ်န္မ အမ်ိဳးသားက မွတ္ခ်က္ခ်တယ္။

ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ ကြ်န္မတို႔ဆီက ခ်င္းလူမ်ိဳးနဲ႔အေတာ္တူတဲ့ သက္လတ္ပိုင္း အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္၊ သူ႔ရဲ႕ထူးျခားခ်က္က လမ္းေလွ်ာက္ရင္ အားကစား ေဘာင္းဘီရွည္နဲ႔အတူ အေအးပိုင္းေဒသေတြမွာ ဝတ္ေလ့ရွိတဲ့ အေႏြးထည္လက္ရွည္ ထူထူၾကီးကို လည္ပင္းအထိ ဇစ္ဆြဲတင္ ဝတ္ျပီး ေလွ်ာက္တာ။ တစ္ရက္လည္းမဟုတ္ ႏွစ္ရက္လည္း မဟုတ္၊ ျမင္ပါမ်ားလာေတာ့ သူ႔ကိုျမင္တိုင္း ကြ်န္မ အံ့ၾသရတယ္။ သူ႔မွာ အေၾကာင္းတစ္ခုခုေတာ့ ရွိကို ရွိလိမ့္မယ္လို႔ ထင္တယ္။ အေႏြးထည္နဲ႔ ေလွ်ာက္ရင္ ေခြ်းေအာင္းသလိုျဖစ္ျပီး အဆီက်ႏွဳန္း မ်ားေလသလား လို႔လည္း ေတြးမိတယ္။ လမ္းမွာ သူနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေတြ႔တိုင္း အဲဒီလို အေႏြးထည္နဲ႔ ေလွ်ာက္ရျခင္းရဲ႕အေၾကာင္းရင္းကို ဖြင့္ေမးလိုက္ခ်င္စိတ္ (အင္တာဗ်ဴးခ်င္စိတ္) ကို မနည္း ျမိဳသိပ္ထားရတယ္။ ထူးျခားခ်က္နဲ႔ လူသားေပပဲ။

အဲဒီလမ္းေလးမွာ ရိုးရိုးစက္ဘီးစီးသူေတြ၊ ျပိဳင္ဘီးစီးသူေတြ၊ Roller Blade စီးသူေတြလည္း ရွိတယ္။ အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ ႏိုင္ငံျခားသား အျဖဴေတြ မ်ားတယ္။ အမ်ိဳးသားငယ္ငယ္ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ျပိဳင္ဘီးကို အရွိန္မ်ားမ်ားနဲ႔ စီးရင္း လမ္းေလွ်ာက္သူေတြအနားက ျဖတ္သြားရင္ Watch out လို႔ အသံေပး သြားတတ္တယ္။ သူတို႔စက္ဘီးက မီးေရာင္ေတြေၾကာင့္ သူတို႔ကို အေဝးကေန ျမင္သာပါတယ္။ ဒါေပမဲ့လည္း သူတို႔နဲ႔ ဆံုတိုင္း အျမဲ အသံေပးသြားတတ္တယ္။ တခါတခါ သူတို႔ မေအာ္ခင္ ကြ်န္မက အရင္ဦးေအာင္ ေအာ္လိုက္ရင္ သူတို႔ ရယ္သြားတတ္တယ္။ ေနာက္ထပ္ စက္ဘီးစီးတဲ့တစ္ေယာက္ကေတာ့ အမ်ိဳးသမီးပိန္ပိန္ေလး။ သူက မီးစုန္းေရာင္ Reflector အျပားပါတဲ့ အေပၚအက်ီေလးကို အျမဲ၀တ္ထားတတ္တယ္။ အေဝးကေန လွမ္းျမင္ႏိုင္တာေပါ့။ သူ႔ကိုေတာ့ ကြ်န္မအမ်ိဳးသားက Just for Laugh လို႔ နာမည္ေပးထားတယ္။ တီဗီမွာ လာေနက် Just for Laugh ထဲက သရုပ္ေဆာင္တစ္ေယာက္နဲ႔ တူလို႔ တဲ့။

ေနာက္ အျမဲေတြ႔တတ္တဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ရွိေသးတယ္။ သူက iPhone 6+ ကို လက္ေမာင္းမွာခ်ိတ္၊ နားမွာလည္း နားၾကပ္တပ္ျပီး ခုန္ဆြ ခုန္ဆြနဲ႔ ေလွ်ာက္တတ္တယ္။ အဲဒီလိုေလွ်ာက္ေနရင္း လက္ေတြကို ေျမွာက္လိုက္ လႊဲလိုက္၊ ေက်ာကို ပုတ္လိုက္ ဗိုက္ကို ပုတ္လိုက္နဲ႔။ သူ ကြ်န္မတို႔ကို ေက်ာ္တက္သြားျပီးရင္ သူ လမ္းေလွ်ာက္သလို ခုန္ဆြသလို လက္ေတြ လွဳပ္သလို သူ႔ဟန္ပန္အမူအယာေတြအတိုင္း ကြ်န္မ လိုက္လုပ္ျပရင္ အမ်ိဳးသားက ဟိုက ျပန္လွည့္ၾကည့္လို႔ ေတြ႔သြားမွ ဟုတ္ေပ့ျဖစ္ေနမယ္ေနာ္လို႔ ျခိမ္းေျခာက္တတ္တယ္။ ေနာက္ ထူးဆန္းတဲ့ လမ္းေလွ်ာက္ေဖၚတစ္ေယာက္ကေတာ့ လမ္းကို ေနာက္ျပန္ေလွ်ာက္တတ္တဲ့ တရုတ္အမ်ိဳးသမီးပါ။ အရပ္ကေလးက ပုျပတ္ျပတ္ မ်က္ႏွာ၀ိုင္း၀ိုင္းနဲ႔… ခပ္တည္တည္ပဲ လမ္းကို ေနာက္ျပန္ေလွ်ာက္တယ္။ သူ႔ကိုလည္း ကြ်န္မ အင္တာဗ်ဴးခ်င္တာပဲ။ သူ႔ကို ကြ်န္မတို႔ ေက်ာ္လာခဲ့ျပီး သူနဲ႔ ဆန္႔က်င္ဖက္ကို ေရာက္သြားျပီး ကြ်န္မတို႔ကို သူ မျမင္ရတာ ေသခ်ာျပီဆိုတဲ့အခ်ိန္က်ရင္ ကြ်န္မလည္း သူ႔လို လမ္းကို ေျပာင္းျပန္၊ ေနာက္ျပန္ ေလွ်ာက္ၾကည့္မိတယ္။ အိုး… မလြယ္တာမွ တကယ္ မလြယ္တာပဲ။ ဟန္ခ်က္ညီေအာင္ အေတာ္ထိန္းရတယ္။ မေတာ္တဆ လဲက်မွ ေက်ာ္မေကာင္းၾကားမေကာင္း ျဖစ္ေနမွာစိုးလို႔ ေနာက္ထပ္ မၾကိဳးစားရဲဘူး။

ကြ်န္မတို႔နဲ႔ ဆံုေနက် လမ္းေလွ်ာက္ေဖၚ ႏွစ္ေယာက္ရွိေသးတယ္။ တစ္ေယာက္ကေတာ့ ကြ်န္မတို႔ထက္ အသက္နည္းနည္းၾကီးပံုရတဲ့ အမ်ိဳးသား၊ ပိန္ပိန္ပါးပါး သြက္သြက္လက္လက္နဲ႔ က်န္းမာပံုပါ။ သူ႔မွာက ဘယ္ဖက္လက္ကေလးက တံေတာင္ဆစ္ေအာက္နားကေန စျပီး မရွိဘူး။ မေတာ္တဆမွဳ တစ္ခုခုေၾကာင့္ ျဖစ္ဟန္တူတယ္ လို႔ ေတြးမိတယ္။ သူလည္း ေန႔စဥ္ မွန္မွန္ လမ္းေလွ်ာက္တယ္။ ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ အသက္ၾကီးပံုရတယ္။ သူ႔ရဲ႕ထူးျခားခ်က္က စြတ္က်ယ္အက်ီနဲ႔ ေခါင္းမွာ ဦးထုတ္ေလး ေဆာင္းျပီး ငိုက္စိုက္ ငိုက္စိုက္နဲ႔ ေလွ်ာက္တတ္တာ။ အသက္ၾကီးေပမဲ့ လမ္းေလွ်ာက္တာေတာ့ သိပ္ျမန္တယ္။ ကြ်န္မတို႔ကို အျမဲတမ္း ေက်ာ္တက္သြားတတ္တယ္။

ေနာက္ထပ္ဆံုေနက် လမ္းေလွ်ာက္ေဖၚေတြကေတာ့ တရုတ္အမ်ိဳးသမီးေခ်ာေခ်ာေလးနဲ႔ အိႏၵိယအမ်ိဳးသား စံုတြဲ၊ အျပန္က်ရင္ တစ္ေယာက္တလမ္း ျပန္သြားတတ္ၾကတာကို ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ သူတို႔ဟာ အိမ္ေထာင္သည္ေတြ ဟုတ္ဟန္မတူဘူးလို႔ စံုေထာက္ၾကီးသက္ေဝက မွတ္ခ်က္ခ်တယ္။ သူတို႔က ကြ်န္မတို႔လိုပဲ ေျခညွပ္ဖိနပ္ေလးေတြနဲ႔ ေအးေအးေဆးေဆး စကားေျပာရင္း တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ မွီႏြဲ႕လို႔ ေလွ်ာက္တတ္တယ္။ တေလာက သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ဆယ္ရက္ေလာက္ မေတြ႔ရဘူး။ သူတို႔ခ်င္း အဆင္မေျပျဖစ္လို႔မ်ား လမ္းမေလွ်ာက္ၾကတာလားလို႔ မဆီမဆိုင္ ေတြးပူမိေသးတယ္။ ေနာက္ရက္ေတြမွာ ျပန္ေတြ႔ေတာ့မွ စိတ္ေအးရတယ္။

အဲဒီလမ္းကေလးရဲ႕ တစ္ဝက္ေလာက္မွာ ညကိုးနာရီေလာက္က်ရင္ ေရာက္လာတတ္တဲ့ အိႏၵိယလူမ်ိဳး သံုး ေလးေယာက္နဲ႔ တရုတ္ ႏွစ္ေယာက္ေလာက္ ရွိတယ္။ သူတို႔က အဲဒီလမ္းတစ္ေနရာမွာ မတ္တပ္ရပ္လို႔ တမ်ိဳး၊ ထိုင္လို႔ တဖံု စမတ္ဖုန္းေတြ တက္ပလက္ေတြကိုယ္စီနဲ႔ ဗီဒီယိုေကာလ္ ေျပာတဲ့သူက ေျပာ၊ ရုပ္ရွင္ၾကည့္သူက ၾကည့္၊ သီခ်င္းနားေထာင္သူက နားေထာင္နဲ႔ အဲဒီေနရာမွာ စတည္းခ်တတ္တယ္။ ကြ်န္မတို႔အျပန္ အဲဒီနားက ျဖတ္ရင္လည္း သူတို႔ရွိေနတုန္းပဲ။ တစ္ေန႔က်ေတာ့ စိတ္ထဲ မသကၤာတာနဲ႔ ကိုယ့္ဖုန္းကို ဖြင့္ျပီး အင္တာနက္ ၀ိုင္ဖိုင္ကို တစ္ခ်က္ၾကည့္ေတာ့ ေသာ့မခတ္ထားတဲ့ ဝိုင္ဖိုင္တစ္လိုင္း မိေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ သူတို႔ရပ္ေနတဲ့ေနရာရဲ႔ တစ္ဖက္ျခမ္းမွာက ကြန္ဒိုေလးလံုးရွိတယ္။ အဲဒီက လာတဲ ဝိုင္ဖိုင္ ျဖစ္မယ္။ လိုင္းက အေတာ္ေလး အားေကာင္းပံုရတယ္ အင္တာနက္ စာမ်က္ႏွာေတြ မ်က္ႏွာစာအုပ္ေတြ တက္လာတာ ဖ်တ္ကနဲ ဖ်တ္ကနဲပဲ။ အဲဒီေတာ့မွ သူတို႔တဖြဲ႕ဟာ အလကားမိေနတဲ့ ဝိုင္ဖိုင္ကို လာသံုးေနၾကတာပါလားလို႔ သေဘာေပါက္သြားတယ္။ အဲဒီလိုေတြလည္း ရွိေသးတာ။

လမ္းေလးတစ္ေလွ်ာက္မွာ အနားယူစရာ ခံုတန္းေလးေတြလည္း ရွိတယ္။ အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ ကိုယ္ဝန္သည္စံုတြဲ တစ္တြဲ အနားယူရင္း ထိုင္ေနတာ ေတြ႔ရတတ္တယ္။ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ သူတို႔ကို မေတြ႔ေတာ့ဘူး ေမြးသြားျပီထင္တယ္ လို႔ ေတြးမိတယ္။ က်န္တဲ့သူေတြကေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္ ေျပး စက္ဘီးစီး လုပ္ေနက်တာ ခံုမွာ ထိုင္တဲ့သူ မရွိသေလာက္ပဲ။ ဒါေပမဲ့ အခုေနာက္ပိုင္း ႏွစ္လေလာက္မွာ စံုတြဲေတြ လာထိုင္တာ ေတြ႔ရတယ္။ မဖြယ္မရာလုိ႔ သတ္မွတ္ရမလား… ပြတ္သီးပြတ္သပ္နဲ႔ လူျမင္ကြင္းမွာ ၾကည့္ရတာ အဆင္မေျပဘူး။ ခက္တာက အဲဒီနားကျဖတ္ရင္ မျမင္ေအာင္ မ်က္ႏွာလႊဲထားလို႔ရေပမဲ့ မၾကားေအာင္ နားက ပိတ္ထားလို႔မရေလေတာ့ ကိုယ္ေကာင္းေကာင္းနားလည္ျပီး ကိုယ္နဲ႔ အရင္းႏွီးဆံုး ဘာသာစကားကို သူတို႔ဆီက ၾကားရတယ္။ အဲဒီလိုပါ။

ညတိုင္း လမ္းေလွ်ာက္ခ်ိန္ေတြမွာ ေတြ႔ေနက်မဟုတ္တဲ့သူ အသစ္တစ္ေယာက္ကို ေတြ႔ရင္ ေဟ့ ေဟ့ ဟိုမွာ အသစ္ကေလး… လို႔ အမ်ိဳးသားကို ျပရတယ္။ ကြ်န္မစကားကို ၾကားေတာ့ သူက ခြက္ထိုးခြက္လန္ ရယ္တာပဲ။ လမ္းတေလွ်ာက္ ေတြ႔သမွ်လူေတြရဲ႕ လက္လႊဲပံု လမ္းေလွ်ာက္ပံု ဟန္ပန္ေတြကို သူတို႔ေနာက္ကေန အတုခိုးျပီး လိုက္လုပ္ျပတိုင္းလည္း သူက ရယ္တာပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ တစ္ည တစ္ည လမ္းေလွ်ာက္ခ်ိန္ေတြဟာ ေပ်ာ္စရာ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးတဲ့အခ်ိန္ေတြ ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ ခုေနာက္ပိုင္းမွာ အိမ္ခ်င္းနီးတဲ့ ငယ္သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ကလည္း ကြ်န္မတို႔နဲ႔အတူတူ လမ္းလိုက္ေလွ်ာက္တယ္။ သူပါတဲ့ေန႔ေတြဆို သံုးေယာက္သား စားစရာေတြအေၾကာင္း၊ အလုပ္အေၾကာင္း စကားေတြ လုေျပာရင္း အခ်ိန္ကုန္လို႔ ကုန္မွန္းမသိ၊ မီတာ ၁၆၀၀ ဘယ္လိုေရာက္လို႔ ေရာက္မွန္းမသိ သိပ္ေပ်ာ္စရာေကာင္းတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီ့သူငယ္ခ်င္းးက အလုပ္နဲ႔ ခရီးသြားရတာ မ်ားေတာ့ သိပ္ေတာ့မွန္မွန္ မေလွ်ာက္ျဖစ္ဘူး။ 

တခါတခါက်ေတာ့လည္း ကြ်န္မက စာဖတ္ခ်င္လို႔ စာေရးခ်င္လို႔နဲ႔ ဆင္ေျခေတြေပးျပီး လမ္းေလွ်ာက္ရမွာ ပ်င္းေနတတ္တယ္။ က်န္းမာေရးအတြက္ ဝဖို႔ ပိန္ဖို႔ ဝိတ္က်ဖို႔အတြက္ မဟုတ္ပဲ ေလရွဴဖို႔၊ စကားေျပာဖို႔၊ ကိုယ္လက္လွဳပ္ရွားဖို႔ ေအးေအးေဆးေဆး ေလွ်ာက္ၾကတာဆိုေတာ့ ဘာ မိုတီေဗးရွင္းမွလည္း ထူးထူးျခားျခား မရွိဘူးျဖစ္ေနတာ။ အဲဒီလို ပ်င္းေနတဲ့အခါေတြမွာ အမ်ိဳးသားက ကြ်န္မကို တစ္ေနကုန္ ကြန္ပ်ဴတာေရွ႔ ထိုင္ေနတာ အေညာင္းမိတယ္ ဆိုျပီး အတင္းေခၚတယ္။ လမ္းေလွ်ာက္တာကို အလုပ္ၾကီးတစ္ခုလုပ္ေနရသလို သေဘာမထားပဲ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး စိတ္ေအးခ်မ္းသာ ေလွ်ာက္ဖို႔၊ enjoy ျဖစ္ဖို႔ အျမဲေျပာတတ္တယ္။ ျပီးေတာ့ လမ္းမွာေတြ႔တဲ့ လမ္းေလွ်ာက္ေဖၚေတြအေၾကာင္းကို စာတစ္ပုဒ္ေရးဖို႔လည္း မၾကာမၾကာ တိုက္တြန္းတတ္တယ္။ သူ႔ရဲ႕တိုက္တြန္းမွဳနဲ႔ ဒီစာကို ေရးပါတယ္။

သက္ေဝ

(၁၄ ေမ ၂၀၁၆)