စေနေန႔ေန႔လည္ခင္းဟာ ပူတယ္လည္း မဆိုုႏိုုင္ ေအးတယ္လည္း ေျပာလိုု႔မရ၊ ေလျပင္းျပင္းတိုုက္ေနလိုု႔သာ အိပ္ခန္းထဲမွာ အခုလို ေအးေအးလူလူ စာဖတ္ေနႏိုုင္တာ။ စာဖတ္ေနရင္းက အိမ္ေရွ႔မွာ တံခါးေခါက္သံၾကားတယ္။ သစ္သားတံခါးကိုု လက္ဆစ္ေတြနဲ႔ ခပ္အုုပ္အုုပ္ ေခါက္လိုုက္တဲ့အသံမ်ိဳး။ တစ္ခ်က္ ႏွစ္ခ်က္၊ သံုုးခ်က္။ ေသခ်ာျပီ ဒါ အိမ္က တံခါးကိုု ေခါက္ေနတာပဲ။ စကားစပ္လိုု႔ ေျပာျပရရင္ အိမ္မွာ လူေခၚေခါင္းေလာင္း မရွိဘူး။ မရွိဘူးဆိုုတာထက္ မရွိေတာ့ဘူး ဆိုုတာက ပိုုမွန္မယ္။
ဒီလိုုေလ… လူေခၚေခါင္းေလာင္းလိုု႔ ဆိုုလိုုက္ရင္ လူတိုုင္း မ်က္လံုုးထဲ ရုုတ္တရက္ ျမင္လိုုက္တာက လွ်ပ္စစ္နဲ႔ သြယ္တန္းထားျပီး ခလုုတ္ႏွိပ္လိုုက္ရင္ သံစံုုတီးလံုုး (သိုု႔) အသံမစံုုတစံုု တီးလံုုးရွည္တစ္ခုု မရပ္မနား ထြက္လာတတ္တဲ့ ပစၥည္းမ်ိဳးပဲ။ ဘဝမွာ ဘယ္တုုန္းကမွ လွ်ပ္စစ္လူေခၚေခါင္းေလာင္းကိုု မႏွစ္သက္ခဲ့ဖူးတာေၾကာင့္ ေၾကးဝါေရာင္ ေခါင္းေလာင္းေလးတစ္လံုုးကိုု သစ္သားတံခါးမၾကီး အျပင္ဖက္က အလူမီနီယံကိုု ေလးေထာင့္အကြက္ေဖၚထားတဲ့ တံခါးရဲ႕ တေနရာမွာ နန္းၾကိဳးေလးနဲ႔ တုုတ္ျပီး ခ်ိတ္ထားခဲ့ဖူးတယ္။ အဲဒီေခါင္းေလာင္းေလးရဲ႕ အသံဟာ အင္မတန္ သာ တာ။ ဒီလိုုနဲ႔ အိမ္ကိုု လာတဲ့သူေတြဟာ ေခါင္းေလာင္းေလးကိုု လွဳပ္ခါျပီး အသံျပဳတတ္ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေခါင္းေလာင္းတစ္လံုုးရဲ႕ သက္တမ္းဟာ တစ္လေလာက္ေတာင္ မရွိတတ္ဘူး။ ခ်ိတ္ထားရင္းနဲ႔ ေပ်ာက္ျခင္းမလွ ေပ်ာက္ ေပ်ာက္သြားတာ။ တစ္လံုုး ေပ်ာက္သြားရင္း ေနာက္ထပ္တစ္လံုုးကိုု ဝယ္ခ်ိတ္လိုုက္ရင္းနဲ႔ စတုုတၳေျမာက္ ေခါင္းေလာင္းကိုု ဝယ္ခ်ိတ္အျပီးမွာေတာ့ တကယ္လိုု႔မ်ား ဒီေခါင္းေလာင္းလည္း အရင္ေခါင္းေလာင္းေတြလိုုပဲ ေပ်ာက္သြားခဲ့ရင္ ေနာက္ထပ္ ဘာေခါင္းေလာင္း တစ္လံုုးတစ္ေလကိုုမွ ဝယ္မခ်ိတ္ေတာ့ဘူး လိုု႔ ခိုုင္ခိုုင္မာမာ ဆံုုးျဖတ္ခ်က္ ခ်လိုုက္တယ္။
တကယ္ပါ… အဲဒီ စတုုတၳေျမာက္ေခါင္းေလာင္းဟာလည္း ခ်ိတ္ျပီး တစ္လျပည့္ဖိုု႔ ႏွစ္ရက္အလိုုမွာ ေပ်ာက္ခ်င္းမလွ ေပ်ာက္သြားခဲ့တယ္။ အဲဒီက စျပီး အိမ္မွာ ဘာေခါင္းေလာင္းမွ မရွိေတာ့တာ အခုုထက္ထိပဲ။ အိမ္ကိုု လာသမွ်လူေတြဟာလည္း သစ္သားတံခါးကိုု လက္ဆစ္နဲ႔ ေခါက္ရင္ ေခါက္၊ ဒါမွမဟုုတ္ အလူမီနီယံတံခါးကိုု လက္ေခ်ာင္းေလးေတြနဲ႔ ေခါက္ရင္ေခါက္ အဲဒီနည္းနဲ႔ လူေခၚၾကရရွာတယ္။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကေတာ့ သူ႔လက္ထဲမွာ ပါလာတဲ့ ကားေသာ့နဲ႔ ေခါက္ေလ့ရွိတယ္။ တံခါးေခါက္သံၾကားရာကေန ဆက္စပ္ျပီး ေခါင္းေလာင္းအေၾကာင္းကိုု အေတာ္ေလး တရွည္တလ်ား ေျပာမိသြားတယ္။ အသက္အရြယ္ေၾကာင့္မ်ား စကားကိုု စီကာပတ္ကံုုး ရွည္ရွည္ေဝးေဝး ေျပာေနမိသလားလိုု႔ ျပန္ေတြးရယ္း အျပံဳးစစနဲ႔ ထိုုင္ရာက ထလိုု႔ တံခါးေခါက္ေနသူကိုု သြားၾကည့္ရတယ္။
တံခါးအနားကိုု ေရာက္ခါနီးေတာ့ ေနာက္ထပ္ ေခါက္လိုုက္သံၾကားတယ္၊ တဆက္တည္းမွာပဲ Postman လိုု႔ ေအာ္လိုုက္တဲ့ အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္ရဲ႕ အသံကိုုပါ ၾကားလိုုက္ရတယ္။ ရုုတ္တရက္ ထိတ္ကနဲ ျဖစ္သြားေသးတယ္။ စေနေန႔ဆိုုေတာ့ စာပိုု႔သမား လာလိမ့္မယ္လိုု႔လည္း ထင္မထားဘူးေလ။ ဒါနဲ႔ သစ္သားတံခါးကိုု ဖြင့္လိုုက္ေတာ့ တြန္းလွည္းခပ္ရြယ္ရြယ္တစ္ခုုနဲ႔အတူ ရပ္ေနတဲ့ စာပိုု႔သမားကိုု ေတြ႔ရတယ္။ သူက ပါဆယ္လိုု႔ တစ္ခြန္းထပ္ေျပာတယ္။ သူေျပာေတာ့မွ ငါးကန္အတြက္ ေရ အပူအေအးတိုုင္းတာတဲ့ ခလုုတ္တစ္ခုု မွာထားတာ သတိရသြားတယ္။ ဒါနဲ႔ သူ လွမ္းေပးတဲ့ စာရြက္မွာ ရရွိေၾကာင္း လက္မွတ္ထိုုး၊ ပါဆယ္ျဖစ္ဟန္တူတဲ့ စာအိပ္အဝါေရာင္ကိုု လွမ္းယူျပီး ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေျပာလိုုက္ရတယ္။ စာပိုု႔သမား ထြက္သြားေပမယ့္ သစ္သားတံခါးကိုု ျပန္မပိတ္ႏိုုင္ေသးပဲ သူ ထြက္သြားရာလမ္းကိုု မ်က္စိတဆံုုး လိုုက္ၾကည့္ေနမိတယ္။ ဒီိအိမ္ကိုု ေျပာင္းလာျပီးမွ စာပိုု႔သမားတစ္ေယာက္ကိုု ေတြ႔ရတာ ဒါပထမဆံုုး အၾကိမ္ပဲ။ ယူနီေဖါင္းလိုု႔ ယူဆရတဲ့ အေပၚ ေအာက္ ဆင္တူ စိမ္းရင့္ရင့္ ဝတ္စံုုနဲ႔ စာပိုု႔သမား၊ တြန္းလွည္းေလးကိုု တြန္းလိုု႔ တေရြ႔ေရြ႔နဲ႔ ထြက္သြားတယ္။ သူ႔ကိုု ခဏ လိုုက္ၾကည့္ေနျပီးမွ သစ္သားတံခါးကိုု ပိတ္ျပီး အိမ္ထဲျပန္ဝင္လာခဲ့တယ္။
ေျခလွမ္းသံုုးလွမ္းေလာက္ လွမ္းအျပီးမွာ ရုုတ္တရက္ တစံုုတရာကိုု သတိရသြားတာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္း တံခါးနားကိုု အေျပးသြား၊ တံခါးကိုု ျပန္ဖြင့္ျပီး စာပိုု႔သမားကိုု လွမ္းရွာမိတယ္။ ေတာ္ေသးတယ္လိုု႔ ဆိုုရမယ္… စာပိုု႔သမားဟာ လမ္းခ်ိဳးေလးအနားကိုုေတာင္ ေရာက္ေနျပီ။ တကယ္လိုု႔သာ လမ္းခ်ိဳးေလးထဲ ဝင္သြားရင္ ျမင္လိုုက္ရမွာ မဟုုတ္ဘူးေလ။ အခုုေတာ့ လွမ္းျမင္ေနရေသးတယ္။ ဒါနဲ႔ ကိုုယ္ သိခ်င္တာကိုု အေျပးအလႊား လွမ္းၾကည့္လိုုက္တယ္။ စာပို႔သမားရဲ႕ ေခါင္းေပၚမွာ ဦးထုုတ္ တစ္လံုုးတေလမွ ရွိမေနဘူး။ မတိုုမရွည္ ညွပ္ထားတဲ့ ဆံပင္ထူအုုပ္အုုပ္ကိုုပဲ ေတြ႔လိုုက္ရတယ္။ ဒီေတာ့မွ ေက်နပ္ျပီး အိမ္ထဲျပန္ဝင္လာခဲ့ရတယ္။
အိပ္ခန္းထဲျပန္ေရာက္ျပီး အခ်ိန္အေတာ္ၾကာသည္အထိ ေစာေစာက ဖတ္လက္စ စာအုုပ္ကိုု ေကာက္မကိုုင္မိဘူး။ ေလာေလာလတ္လတ္ လက္ခံရရွိတဲ့ ပါဆယ္ထုုတ္ကိုုလည္း မေဖါက္မိဘူး။ စာေရးစားပြဲမွာ ေတြျပီး ထိုုင္ေနမိတယ္။ ခဏေနေတာ့ စိတ္ထဲမွာ ျပက္ျပက္ထင္ထင္ ရွိေနတဲ့ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုုကိုု ေျပာျပခ်င္လာတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ကိုုယ္ေျပာတာကိုု နားေထာင္မယ့္သူကလည္း တစ္ေယာက္တေလမွ ရွိမေနဘူး။ ယုုတ္စြအဆံုုး ေၾကာင္ကေလးတစ္ေကာင္ ဒါမွမဟုုတ္ ေခြးကေလးတစ္ေကာင္ေတာင္ အနီးအနားမွာ ရွိမေနဘူး။ ၾကံရာမရတဲ့အဆံုုးမွာ ကိုုယ္ေျပာခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းအရာကိုု စကားလံုုးေတြအျဖစ္နဲ႔ ခ်ေရးဖိုု႔ပဲ ဆံုုးျဖတ္ရတယ္။ ဒါနဲ႔ ဒီစာကိုု ေရးလိုုက္တာပဲ။
* * * * *
အသက္ ဆယ္ႏွစ္ ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္အရြယ္မွာ အခုုေနရာနဲ႔ မိုုင္ေပါင္းမ်ားစြာ ကြာေဝးတဲ့ ျမိဳ႔ခပ္ေသးေသးေလးက သစ္သားအိမ္ေလးမွာ ေနခဲ့ဖူးတယ္။ ျမိဳ႔ကေလးက ေသးေပမယ့္ ေတာင္ေတြ ပတ္လည္ဝိုုင္းေနေတာ့ ေျမၾကီး အနိမ့္ အျမင့္၊ ကုုန္းတက္ ကုုန္းဆင္းေလးေတြနဲ႔ သစ္ပင္မ်ားမ်ားနဲ႔ ေခ်ာင္းခပ္ေသးေသးတစ္ခုုပါ ေကြ႔ဝိုုက္ စီးဆင္းေနတဲ့ လွပျပီး ေအးခ်မ္းတဲ့ ျမိဳ႔ကေလးပဲ။ ေနရတဲ့ အိမ္က ကုုန္းအျမင့္ကေလးတစ္ခုုေပၚမွာ ေဆာက္ထားတာ။ ကုုန္းအျမင့္ေပၚကလည္း ျဖစ္ျပန္၊ ျပတင္းေပါက္က်ယ္ေတြ အမ်ားၾကီးပါတဲ့ အိမ္လည္းျဖစ္ျပန္ ဆိုုေတာ့ ပတ္ဝန္းက်င္က လမ္းမက်ယ္ေတြ၊ လမ္းသြယ္ကေလးေတြ၊ သစ္ပင္ေတြ၊ ေခ်ာင္းကေလးနဲ႔ လူသြားလူလာ ကားသြားကားလာေတြ အားလံုုးကိုု အေပၚစီးကေန ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ျမင္ေနရတတ္တယ္။
ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္တစ္ရက္မွာေတာ့ ေန႔လည္စာစားျပီးခ်ိန္၊ အိပ္ခန္းျပတင္းေပါက္မွာ ရပ္ျပီး ဟိုုဟိုုဒိဒီ ေငးေမာေနရင္းက ကုုန္းေလးေပၚကိုု တေရြ႕ေရြ႕နဲ႔ တက္လာတဲ့ စာပိုု႔သမား လိုု႔ ယူဆရတဲ့ လူတစ္ေယာက္ကိုု လွမ္းေတြ႔လိုုက္တယ္။ စာပိုု႔သမားလိုု႔ ေျပာႏိုုင္တာက အေပၚ ေအာက္ နက္ျပာ ဝတ္စံုုရယ္၊ စလြယ္သိုုင္းလြယ္ထားတဲ့ မၾကီးမေသး သားေရအိတ္တစ္လံုုးရယ္၊ လက္ထဲမွာ ကိုုင္ထားတဲ့ စာရြက္လိုုလိုု စာအိတ္လိုုလိုုေတြရယ္ ကိုု ျမင္လိုုက္ရလိုု႔ပဲ။ ျပီးေတာ့ စာပိုု႔သမားဟာ ဦးထုုတ္တစ္လံုုးကိုုလည္း ေဆာင္းထားေသးသလိုုလိုု။ တျဖည္းျဖည္း နီးလာေတာ့ ျမင္ကြင္းဟာ ပိုုျပီး သဲကြဲလာတယ္။ ဟုုတ္တယ္… သူဟာ စာပိုု႔သမားတစ္ေယာက္ပဲ။ သူ႔ဆီမွာ ထူးျခားတာတစ္ခုု ေတြ႔ရတယ္။ အဲဒါကေတာ့ သူ႔ေခါင္းေပၚမွာ ေဆာင္းထားတဲ့ ဦးထုုတ္ပဲ။ သူ႔ဦးထုုတ္က အခုုေခတ္မွာ သိပ္မျမင္ရေတာ့တဲ့ ေရွးတုုန္းက ဂ်ပန္ရုုပ္ရွင္ေတြထဲမွာ စစ္သားေတြ ေဆာင္းေလ့ရွိတဲ့ ဦးထုုတ္မ်ိဳး၊ ေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္မွာ က်ေနတဲ့ အဖတ္ေတြက နားရြက္ေနရာကိုု ဖံုုးအုုပ္ျပီး ပုုခံုုးနားကိုု လာေထာက္ေနၾကတာမ်ိဳး။ အဆန္းပဲ။ နာရီကိုု ၾကည့္လိုုက္ေတာ့ ေန႔လည္ တစ္နာရီနဲ႔ ဆယ္မိနစ္။ စာပိုု႔သမားဟာ ေျခလွမ္းကိုု ေလးေလးနဲ႔ မွန္မွန္ လွမ္းရင္း ျမင္ကြင္းထဲကေန ျဖတ္ျပီး အိမ္ေရွ႕ကေန ျဖတ္ျပီး သူ႔လမ္းသူ ဆက္ေလွ်ာက္သြားတယ္။ အိမ္အတြက္ စာတစ္ေစာင္တေလမွ ပါမလာဘူး။
ေနာက္တစ္ေန႔မွာလည္း ေန႔လည္စာ စားျပီးခ်ိန္၊ ျပတင္းေပါက္မွာရပ္ျပီး ဟိုုဟိုုဒီဒီ ၾကည့္္မိခ်ိန္နဲ႔ စာပိုု႔သမား ကုုန္းကေလးေပၚကိုု တေရြ႕ေရြ႕တက္လာခ်ိန္… အားလံုုးဟာ တစ္ခ်ိန္တည္းျဖစ္ေနျပန္တယ္။ နာရီကိုု ၾကည့္လိုုက္ေတာ့ ေန႔လည္ တစ္နာရီနဲ႔ ဆယ္မိနစ္။ မေန႔က အခ်ိန္ပဲ။ ဒီေန႔မွာေတာ့ စာပိုု႔သမားဟာ မ်က္ႏွာကိုု ေမာ့ရင္း ကုုန္းေလးေပၚကိုု အားယူျပီး တက္လာတာေတြ႔ရတယ္။ အဲဒီမွာ မ်က္ႏွာခ်င္း၊ အၾကည့္ခ်င္း ဆံုုမိတာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္သူ႔ ဘယ္သူမွ ျပံဳးျပ ႏွဳတ္ဆက္တာမ်ိဳး မရွိၾကဘူး။ သူကလည္း သူ႔လမ္းသူ ဆက္ေလွ်ာက္သြားတယ္၊ ကိုုယ္ကလည္း ရပ္ျမဲ ရပ္ေနဆဲ။ အိမ္အတြက္လည္း စာတစ္ေစာင္တေလမွ ပါမလာဘူး။
ေက်ာင္းပိတ္ရက္ရွည္ရဲ႕ ထံုုးစံအတိုုင္း လုုပ္စရာ မယ္မယ္ရရမရွိ ေယာင္ခ်ာခ်ာနဲ႔၊ ေနာက္ရက္ေတြမွာလည္း တကူးတက အခ်ိန္ယူ ေစာင့္ဆိုုင္းတယ္ မဟုုတ္ေပမယ့္ ေန႔လည္ တစ္နာရီ ဆယ္မိနစ္ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ စာပိုု႔သမားၾကီး ကုုန္းေလးေပၚကိုု တက္လာတတ္တာ ေတြ႔ေနရတယ္။ တစ္ရက္မွာေတာ့ သူက ကိုုယ့္ကိုု သိကြ်မ္းေနဟန္နဲ႔ လက္ကိုု ေျမွာက္ျပီး ေဝွ႔ယမ္းႏွဳတ္ဆက္တယ္။ ရုုတ္တရက္ေတာ့ ေၾကာင္အအနဲ႔ ၾကည့္ေနမိတာ။ ျပီးေတာ့ သူ႔ေျခလွမ္းေတြက အိမ္ျခံဝင္းအဝမွာ ရပ္သြားတယ္။ အိမ္အတြက္ စာပါလာတယ္လိုု႔ ထင္ရတာနဲ႔ ေအာက္ကိုု ေျပးဆင္းျပီး ဝင္းတံခါး အဝကိုု သြက္သြက္ ေလွ်ာက္သြားလိုုက္တယ္။ ထင္တဲ့အတိုုင္းပဲ။ ေဖေဖ႔နာမည္နဲ႔ စာတစ္ေစာင္ကိုု သူက လွမ္းေပးတယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာက ခပ္ျပံဳးျပံဳးနဲ႔ အသက္ကေတာ့ ၾကီးပံုုရတယ္။ အသားညိဳညိဳနဲ႔ ဦးထုုတ္ကလည္း ဟုုိေန႔ကေတြ႔လိုုက္တဲ့ ဦးထုုတ္ပဲ၊ နားရြက္ဖံုုး ဦးထုုတ္လိုု႔ စိတ္ထဲက တီးတိုုး ေရရြတ္လိုုက္တယ္။ စာကိုု ယူလိုုက္ျပီး အိမ္ဖက္ကိုု ျပန္ေလွ်ာက္လာခ်ိန္မွာ စာပိုု႔သမားၾကီးကလည္း သူ သြားေနက် လမ္းေလးအတိုုင္း ဆက္ထြက္သြားတယ္။ စကားတစ္ခြန္းတစ္ေလေတာင္ မေျပာျဖစ္ခဲ့ၾကဘူး။
ေနာက္ရက္ေတြမွာလည္း ေဖေဖ့နာမည္နဲ႔ စာေတြ ပါလာတိုုင္း ကေလးပီပီ သြက္သြက္လက္လက္နဲ႔ ေျပးဆင္းျပီး စာေတြ ဆင္းယူတယ္။ အဲဒီလိုု မၾကာခဏ ျမင္ရ ေတြ႔ရေတာ့ စာပိုု႔သမားၾကီးနဲ႔ အတန္ငယ္ ရင္းႏွီးစျပဳလာျပီ။ ဟိုုင္း ဟယ္လိုု စသည္ျဖင့္ေတြ ျပံဳးကာ ရယ္ကာ ႏွဳတ္ဆက္တတ္လာျပီ။ တစ္ရက္မွာေတာ့ သူက စကားစေျပာတယ္။ သူ႔စကားက အဆန္းပဲ။ ေဖေဖ ေမေမတိုု႔ရဲ႕ တျခား အသိမိတ္ေတြ လူၾကီးေတြနဲ႔ ေတြ႔ရင္ သူတိုု႔ ေမးေလ့ေမးထရွိတဲ့ သမီး အသက္ ဘယ္ႏွစ္ႏွစ္ရွိျပီလဲ၊ ဘယ္ေက်ာင္းမွာ တက္ေနလဲ၊ ဒီႏွစ္ ဘယ္ႏွစ္တန္းေရာက္ျပီလဲ၊ သမီး ၾကီးလာရင္ ဘာလုပ္မွာလဲ… အဲဒီလိုု ေမးခြန္းမ်ိဳးေတြ မဟုုတ္ဘူး။ သမီးက ဘာေတြ စုုေဆာင္းတာ ဝါသနာပါသလဲ တဲ့။ ဘာမွ မစုုဖူးဘူး လိုု႔ ေျဖေတာ့ သူက ရယ္တယ္။ ျပီးေတာ့ တံဆိပ္ေခါင္းေလးေတြ စုုပါလား လိုု႔ ေျပာတယ္။ စုုမယ္ဆိုု သူ႔မွာရွိတဲ့ ႏိုုင္ငံတကာက တံဆိပ္ေခါင္းေတြ ေပးမယ္ တဲ့။ လူဆိုုတာ ဘဝမွာ တစ္စံုုတရာကိုု စြဲလမ္း မက္ေမာစိတ္ရွိရတယ္၊ ျပီးေတာ့ တခုုတ္တရ စုုေဆာင္း သိမ္းဆည္းလိုုစိတ္လည္း ရွိရတယ္ အဲဒီလိုု စုုေဆာင္း သိမ္းဆည္းတဲ့ အေလ့အထဟာ အင္မတန္ ေကာင္းတဲ့ အေလ့အထ တစ္ခုုပဲ ဆိုုတဲ့ စကားမ်ိဳးကိုုလည္း မၾကာခဏ ျပီးေတာ့ ေလးေလးနက္နက္ ေျပာေသးတယ္။ သူ႔စကားသံက ခပ္ၾသၾသနဲ႔ သိပ္ေတာ့ မခ်ိဳသာဘူး။ တိုုတုုိေျပာရရင္ တံဆိပ္ေခါင္းစုုဖိုု႔ သေဘာတူလိုုက္တယ္ ဆိုုပါေတာ့။ ဒီလိုုနဲ႔ ေန႔တိုုင္း စာပိုု႔သမားၾကီး လာတတ္တဲ့ ေန႔လည္ တစ္နာရီ ဆယ္မိနစ္ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ျပတင္းေပါက္ကေန လွမ္းၾကည့္ေနတာမ်ိဳး မဟုုတ္ေတာ့ဘူး။ ျခံထဲ ဆင္းေဆာ့ရင္း သူအလာကိုု ေစာင့္ေနျဖစ္တယ္။ သူလာရင္ တေန႔တမ်ိဳး မရိုုးႏိုုင္တဲ့ တံဆိပ္ေခါင္းေတြ ပါလာတတ္တယ္။
ဒီလိုုနဲ႔ တံဆိပ္ေခါင္းေတြကိုု စာအုုပ္တစ္အုုပ္ထဲမွာ ေကာ္နဲ႔ကပ္ျပီး သိမ္းရတယ္။ ျပီးရင္ ျပန္ၾကည့္ရတယ္။ ဒါ ဘယ္ႏိုုင္ငံက ဘယ္ႏွစ္ခုုႏွစ္မွာ ထုုတ္ေဝတဲ့ တံဆိပ္ေခါင္း၊ ဘာအထိမ္းအမွတ္နဲ႔ ထုုတ္ေဝတဲ့ တံဆိပ္ေခါင္း အစရွိသည္ျဖင့္ မွတ္သားတတ္စ ျပဳလာတယ္။ အဲဒီေန႔က စာပိုု႔သမားၾကီး လာတဲ့အခ်ိန္က မိုုးအံုု႔ေနတယ္။ ရုုတ္တရက္ မိုုးရြာလာရင္ ျခံထဲ ဆင္းရခက္ေနမွာစိုုးတာနဲ႔ ျမက္ဦးထုုတ္တစ္လံုုးကိုု အဆင္သင့္ ေဆာင္ထားျပီး မိတ္ေဆြစာပိုု႔သမားၾကီး အလာကိုု ေစာင့္ေနမိတယ္။ ဒီေန႔ ဘယ္လ္ဂ်ီယန္ႏိုုင္ငံက ထုုတ္တဲ့ ရွားပါးတံဆိပ္ေခါင္း တစ္ခုု ယူလာမယ္လိုု႔ မေန႔က ေျပာသြားတာ။ ေျပာတဲ့အတိုုင္းပဲ သူေရာက္လာေတာ့ တံဆိပ္ေခါင္းေလး ေပးတယ္။ တံဆိပ္ေခါင္းနဲ႔အတူ ပိုုစ့္ကဒ္တစ္ခုုလည္း ေပးေသးတယ္။ ပိုုစ့္ကဒ္ကိုထုုတ္ၾကည့္လိုုက္ေတာ့ အျဖဴခံမွာ မင္အနက္ေရာင္နဲ႔ နားရြက္ပံုုေလးေတြ ဆြဲထားတာ။ နားရြက္ေတြက အၾကီး အေသး အရြယ္စံုုပဲ။ နားရြက္ပံုုေတြကိုု တလွည့္ သူ႔ကိုု တလွည့္ၾကည့္ေနမိေတာ့ သူက နားရြက္ေလးေတြေလ ဘာထူးဆန္းလိုု႔လဲ… ကေလးမွာလည္း နားရြက္ေလးေတြ ရွိတာပဲလိုု႔ ေျပာေျပာဆိုုဆိုုနဲ႔ ကိုုယ့္နားရြက္ကိုု လွမ္းကိုုင္လိုုက္တယ္။ ျခံစည္းရိုုး သံတိုုင္ေတြက တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔တစ္ေခ်ာင္း ခပ္ေဝးေဝး၊ လက္ထည့္လိုု႔ရေအာင္ ေခ်ာင္ေခ်ာင္ခ်ိခ်ိရွိတယ္ေလ။ ရုုတ္တရက္ လန္႔သြားတာလား အံ့ၾသသြားတာလား မေသခ်ာဘုူး။ ဒါေပမဲ့ သူ နားရြက္ကိုု လွမ္းကိုုင္လိုုက္တာဟာ ႏူးႏူးညံ့ညံ့မရွိပဲ ဆတ္ကနဲ ဆြဲလိုုက္သလိုု လိုု႔ ခံစားရတယ္။ ဒါနဲ႔ ကိုုယ္ကိုု ေနာက္ကိုု ဆုုတ္လိုုက္ေတာ့ စာပိုု႔သမားၾကီးက ရယ္တယ္။ သူရယ္ပံုက တမ်ိဳးပဲ။ ကေလးဆိုေတာ့ ဘယ္လိုရယ္တယ္လို႔ ထုတ္မေျပာတတ္ေပမယ့္ သူ ရယ္ပံုၾကီးကို မၾကိဳက္တာေတာ့ မွတ္မိေနတယ္။ ဒါလည္း ေနာက္ပိုုင္း ျပန္ေတြးမွ ေရးေရး ေပၚလာတဲ့ အေတြးပါ။ ရုုတ္တရက္ကေတာ့ ကေလးပီပီ လန္႔သြားတာပဲ သိတယ္။
ေနာက္ရက္ေတြမွာေတာ့ ထံုုးစံအတိုုင္း စာပါလာတဲ့ေန႔ဆိုု အိမ္ေရွ႔မွာ ခဏ ရပ္၊ စာယူ ျပီးေတာ့ သူေပးတဲ့ တံဆိပ္ေခါင္းေတြအေၾကာင္း စကား နည္းနည္းပါးပါး ေျပာျဖစ္တယ္။ တစ္လေလာက္ေနေတာ့ ေနာက္ ပိုုစ့္ကဒ္တစ္ခုု ထပ္ေပးျပန္တယ္။ အရင္တခါကလိုု အရြယ္စံုု နားရြက္ပံုုေတြပဲ။ ပိုုစ့္ကဒ္ထဲက နားရြက္ပံုုေတြကိုု ၾကည့္ရင္း စိတ္ထဲတမ်ိဳးျဖစ္လာတယ္။ သူ႔ကိုု လွမ္းၾကည့္လိုုက္ေတာ့ မ်က္ႏွာက ပံုုမွန္မဟုုတ္သလိုုပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဘာမွန္းေတာ့ သဲသဲကြဲကြဲ မသိခဲ့ဘူး။ ရုုတ္တရက္ ေမးခြန္းတစ္ခုု ေမးခ်င္သြားတာနဲ႔ စဥ္းစားမေနေတာ့ပဲ ေမးခ်လိုုက္တယ္။ အဲဒါကေတာ့ “ဦးေလးက နားရြက္ေတြ မေပၚတဲ့ ဦးထုုတ္ကိုု ဘာျဖစ္လိုု႔ အျမဲ ေဆာင္းထားတာလဲ…” ဆိုုတဲ့ ေမးခြန္းပဲ။ ေမးခြန္းအဆံုုးမွာ ခုုနက အနည္းငယ္ ပ်က္ယြင္းစျပဳေနတယ္လိုု႔ ထင္ရတဲ့ မ်က္ႏွာဟာ ပိုုျပီး တစ္မ်ိဳးျဖစ္သြားတယ္။ ဘာမွ ျပန္မေျဖပဲ သူ႔ဦးထုုတ္ကိုု၊ သူ႔ေခါင္းကိုု သူ႔လက္နဲ႔ အသာဖိျပီး စာေတြ ဆက္ေဝလိုုက္ဦးမယ္ကြ လိုု႔ ေျပာျပီး ခပ္သြက္သြက္ ထြက္သြားေတာ့တာပဲ။
အဲဒီေန႔က စာပိုု႔သမားၾကီးကိုု ေတြ႔လိုုက္ရတာ ေနာက္ဆံုုးပဲ။ အဲဒီေနာက္မွာ သူ႔ကိုု ေနာက္ထပ္ မေတြ႔ရေတာ့ဘူး၊ စုုေဆာင္းသိမ္းဆည္းစရာ တံဆိပ္ေခါင္းေတြလည္း ထပ္မရေတာ့ဘူး။ တစ္ရက္ျပီး တစ္ရက္ ေန႔လည္ တစ္နာရီ ဆယ္မိနစ္ ပတ္ဝန္းက်င္ဆိုု တေမွ်ာ္ေမွ်ာ္နဲ႔။ ဒီလိုုေပ်ာက္သြားမယ္မွန္းသိရင္ ဟိုုေမးခြန္းကိုု မေမးပဲ ေနလိုုက္ပါတယ္ ဆိုုတဲ့ ေနာက္က် ေနာင္တတစ္ခ်ိဳ႔နဲ႔။ ေန႔လည္ဖက္ေတြဆိုု သူ လက္ေဆာင္ေပးခဲ့တဲ့ နားရြက္ေတြပါတဲ့ ပိုုစ့္ကဒ္ေလးႏွစ္ခုုကိုု စားပြဲေပၚမွာ ေထာင္ထားရင္း မွန္ထဲမွာ ကိုုယ့္နားရြက္ကိုု ကိုုယ္ အသာ ကိုုင္ၾကည့္ရင္း မိတ္ေဆြ စာပိုု႔သမားၾကီးကိုု သတိရေနမိတယ္။ ဒီလိုုနဲ႔ ေက်ာင္းေတြဖြင့္၊ ေက်ာင္းျပန္တက္ရင္း စာက်က္ရင္း တစ္ခါက ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ မိတ္ေဆြျဖစ္ခဲ့ဖူးတဲ့၊ ဘဝမွာ တစ္ခုုတစ္ခုုကိုု စနစ္တက် သိမ္းဆည္း စုုေဆာင္းဖိုု႔ ဝါသနာကိုု အစျပဳေပးခဲ့တဲ့၊ ႏိုုင္ငံတကာ တံဆိပ္ေခါင္းမ်ိဳးစံုုနဲ႔ နားရြက္ပံုု ပိုုစ့္ကဒ္ႏွစ္ခုု လက္ေဆာင္ေပးခဲ့တဲ့ စာပိုု႔သမားၾကီးကိုု ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ျဖစ္သြားခဲ့တာ။
ေနာက္တစ္ႏွစ္ေလာက္ အၾကာ… ေက်ာင္းမသြားခင္ မနက္ေစာေစာ ေကာ္ဖီစားပြဲေပၚမွာ ေန႔စဥ္ထုုတ္ သတင္းစာတစ္ေစာင္ကိုု ေတြ႔တာနဲ႔ ဟုုိ ဒီ လွန္ေလွာ ၾကည့္မိတယ္။ ေနာက္ေက်ာဖက္က အဖံုုးမွာပါတဲ့ အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္ရဲ႕ မ်က္ႏွာဟာ သိပ္ကိုု ရင္းႏွီးသိကြ်မ္းဖူးတဲ့ လူတစ္ေယာက္လိုု႔ ခံစားရတယ္။ ဒါနဲ႔ ဓါတ္ပံုုရဲ႕ေအာက္မွာပါတဲ့ အေၾကာင္းအရာကိုု ဖတ္ၾကည့္လိုုက္မိေတာ့ လူတကိုုယ္လံုုး ေအးစက္သြားသလိုု၊ ထိုုင္ေနရာကေန လွဳပ္မရေတာ့သလိုု ျဖစ္သြားတယ္။ သူဟာ ျပစ္မွဳက်ဴးလြန္လိုု႔ ဖမ္းဆီးျခင္း ခံထားတဲ့ တရားခံတစ္ေယာက္၊ ျပီးေတာ့ စာပိုု႔သမားေဟာင္းတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနတယ္။ ဖမ္းဆီးရျခင္း အေၾကာင္းကေတာ့ ကေလးေတြကိုု အသာ ဆြဲေဆာင္ျပီး လူကြယ္ရာေနရာကိုု ေခၚသြားတတ္၊ ျပီးရင္ ကေလးေတြရဲ႕ နားရြက္ဖ်ားေလးေတြကိုု ျဖတ္ေတာက္္ျပီး ပုုလင္းေတြထဲမွာ ေဆးစိမ္ စုုေဆာင္းထားတဲ့ သူ႔ရဲ႕ ဝါသနာေၾကာင့္ပဲ။ သူ႔နားရြက္ကိုုပါ အလြတ္မေပးပဲ သူကိုုယ္တိုုင္ ျဖတ္ေတာက္ထားတယ္လိုု႔ သိရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔နားရြက္ကိုု လူမျမင္ေအာင္ ဦးထုုတ္ေဆာင္းျပီး အျမဲ ကာကြယ္ထားတတ္သူပဲ။ သူ႔ကိုု သူေနထိုုင္တဲ့ ေျမေအာက္အိမ္ခန္းငယ္ထဲမွာ ေဆးစိမ္ထားတဲ့ နားရြက္အပိုုင္းအစ ပုုလင္းေပါင္း ေလးဆယ္ေက်ာ္နဲ႔အတူ ဖမ္းမိတာလိုု႔ ဖတ္ရတယ္။ ဝါသနာပါတာ တစ္ခုုခုုကိုု စုုေဆာင္းသိမ္းဆည္းရတယ္လိုု႔ အၾကံျပဳေပးခဲ့သူ၊ သူေပးခဲ့တဲ့ နားရြက္ပံုု ပိုုစ့္ကဒ္ႏွစ္ခုု၊ သမီးမွာလည္း နားရြက္ေလးေတြ ရွိတာပဲ ဆိုုျပီး နားရြက္ဖ်ားကိုု ခပ္ဆတ္ဆတ္ ဆြဲလိုုက္တဲ့ အခ်ိန္၊ ဦးေလးက ဘာျဖစ္လိုု႔ နားရြက္ဖံုုးတဲ့ ဦးထုုတ္ ေဆာင္းထားတာလဲ လိုု႔ ေမးလိုုက္တဲ့ေန႔က စုျပီး ဒီကေန႔ အထိ ျပန္မေတြ႔ရေတာ့တဲ့ စာပိုု႔သမားၾကီး။ ျမင္ကြင္းေတြဟာ အေႏွးရုုပ္ရွင္တစ္ခုုလိုု စီကာ စဥ္ကာ တစ္ကြက္ခ်င္း ေပၚလာၾကတယ္။
ေနာက္ေတာ့ မိဘေတြ အလုုပ္ကိစၥနဲ႔ အဲဒီျမိဳ႔ကေလးကေန အျပီးေျပာင္းလာခဲ့လိုုက္တာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာတ့ဲအထိ ျမိဳ႔ကေလးကိုု တစ္ေခါက္တစ္ေလမွ ျပန္မေရာက္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ နားရြက္ဖ်ားေတြ ျဖတ္ျပီး စုုေဆာင္းတတ္တဲ့ ေၾကာက္စရာ လူထူးလူဆန္း စာပိုု႔သမားၾကီးတစ္ေယာက္နဲ႔ တရင္းတႏွီး မိတ္ေဆြျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္ဆိုုတဲ့ အေၾကာင္းကေတာ့ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာျမင့္တဲ့အထိ၊ ေျပာရရင္ ဒီအသက္ ဒီအရြယ္ေရာက္တဲ့အထိ တခ်က္ တခ်က္ သတိတရ ျပန္ေပၚလာတတ္စျမဲ။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ အေပၚေအာက္ ဆင္တူ ဝတ္စံုုနဲ႔ သားေရအိတ္ စလြယ္သိုုင္းထားတဲ့ စာပိုု႔သမားေတြကိုု ေတြ႔ရတိုုင္း၊ နားရြက္ဖံုုးတဲ့ ဂ်ပန္ဦးထုုတ္ေဆာင္းထားတဲ့သူေတြကိုု ေတြ႔ရတိုုင္း၊ ကုုန္ကုုန္ေျပာရရင္ မနက္အလုုပ္သြားခါနီး နားထဲက နားကပ္ကိုု ေနာက္ နားကပ္တစ္ခုုနဲ႔ အလဲအလွယ္ လုုပ္တဲ့ အခ်ိန္တိုုင္းမွာေတာင္ နားရြက္ဖ်ားေလးကိုု ကိုုင္မိျပီး အထိတ္တလန္႔ ျဖစ္သြားတတ္ေသးတာမ်ိဳး။
* * * * *
ကဲ… ရုုတ္တရက္ၾကားလိုုက္ရတဲ့ တံခါးေခါက္သံ၊ တံခါးအျပင္ဖက္က စာပိုု႔သမား၊ အဲဒီစာပိုု႔သမားကေန ေကြ႔ဝိုုက္ျပီး ထြက္လာတဲ့ တသီတတန္း အေတြးေတြကိုု ေျပာခ်င္ေဇာနဲ႔ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ဆိုုျပီး အခုုလိုု ခ်ေရးလိုုက္ရတာမိုု႔ စာဖတ္သူကိုု နည္းနည္းေတာ့ အားနာပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ညာမေျပာခ်င္ဘူး၊ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ေျပာခ်င္တာေတြကိုု နားေထာင္မယ့္သူ တစ္ေယာက္တေလမွ မရွိေတာ့ေရာ ဘာအေရးလဲ။ အခုုလိုုမ်ိဳး ခ်ေရးလိုုက္ေတာ့ ေျပာခ်င္တာေတြလည္း ေျပာရ၊ စာတစ္ပုုဒ္လည္းရ တစ္ခ်က္ခုုတ္ ႏွစ္ခ်က္ျပတ္ ကိစၥမရွင္းေပဘူးလားဆိုုျပီး ေက်နပ္ အားရေနမိတာ အမွန္ပါ။ တဆက္တည္းမွာ နာမည္ေက်ာ္ပန္းခ်ီဆရာ ဗင္ဂိုုးရဲ႕ နားရြက္ဖ်ားကိုု ဘလိတ္ဓါးနဲ႔ သူ ကိုုယ္တိုုင္ ျဖတ္တာလား သူ႔မိတ္ေဆြ ပန္းခ်ီဆရာ ေဂၚဂင္နဲ႔ ရန္ျဖစ္ အျငင္းပြားရင္း ေဂၚဂင္က ျဖတ္လိုုက္တာလား ဆိုုတာကေတာ့ အေျဖမရွိတဲ့ ပုုစၦာတစ္ပုုဒ္လိုု ဆက္ျပီး ေတြးေန အေျဖရွာေနမိဦးမွာပဲ။ အေျဖရရင္ အခုုလိုု စာမ်ိဳး ေနာက္တစ္ပုဒ္ ဆက္ေရးတာေပါ့။
အခုုေတာ့ ဒီေလာက္ပါပဲ။
သက္ေဝ
(၂၆ မတ္ ၂၀၁၆)
(၂၆ မတ္ ၂၀၁၆)
- ၂၀၁၆ ဇြန္လ - Idea မဂၢဇင္းတြင္ ေဖၚျပျပီးျဖစ္သည္။
ေျပာခ်င္တာေတြ ေျပာရင္ နားေထာင္ေပးမယ့္ အင္တာနက္ နားေတြ အမ်ားၾကီးရွိ :) ဆရာမသာ ေျပာသာေျပာပါေလ(ေရးသာေရးပါေလ) ။ စာပို႔သမား လက္ထဲ ပါသြားဖူးတဲ့ နားေလး ငိုမဲ့မဲ့ ျဖစ္ေနမွာေနာ္။
ReplyDeleteအိမ္မွာလည္း ဘဲလ္တီးလံုးရွည္သံမႀကိဳက္လို႔ ဘုရားကေခါင္းေလာင္းေလးပဲ အသံုးျပဳထားတယ္။
ReplyDeleteဒီမွာမို႔ထင္ပါရဲ႕ ပထမဆံုးအႀကိမ္တပ္ထားတဲ့ ေခါင္းေလာင္းေလး ႏွစ္ေတြေတာင္ၾကာေပါ့။
ေခါင္းေလာင္းသံေလးၾကားတိုင္း တံခါးေခါက္သံကိုပါသတိယၿပီး နားရြက္ေလးေတြကိုေတြးမိေတာ့မွာ အေသအခ်ာ။
မနက္အလုုပ္သြားခါနီး နားထဲက နားကပ္ကိုု ေနာက္ နားကပ္တစ္ခုုနဲ႔ အလဲအလွယ္ လုုပ္တဲ့ အခ်ိန္
ReplyDeleteအမသက္ေၿပာခ်င္ရာေၿပာ အဲဒီစကားစုေလးပဲ စိတ္ထဲစြဲသြားတယ္
Thank you featuring my blog. but my blog has been updated to http://www.aburmeseabroad.com/
ReplyDeleteI would be grateful if you update it too. Nice read here though. XXX