ကို ကို နဲ႔ ကြ် န္ မ ရဲ႕ ည ေ န

ဒီစာကို ကိုကိုဖတ္ရတဲ့အခ်ိန္ဟာ အနည္းငယ္ ေအးစက္စက္ႏိုင္ျပီး ေနေရာင္ ေစာေစာ ေပ်ာက္သြားတတ္တဲ့ ေဆာင္းညေနခင္း ေမွာင္ရီပ်ိဳးစအခ်ိန္ေလး ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္သလို ကိုကို႔အိမ္ ဧည့္ခန္းထဲက မေဟာ္ဂနီေရာင္ တိုင္ကပ္နာရီၾကီးဆီက မနက္ဆယ္နာရီ အတြက္ သံစံုတီးလံုးျမည္ေနခ်ိန္လည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကြ်န္မက မွန္ေရွ႔မွာထိုင္ရင္း ကိုကိုခ်စ္တဲ့ ညိဳေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ဆံပင္ရွည္ေတြကို ရွင္းလင္း ျဖီးသင္ျပီးစအခ်ိန္ ျဖစ္ေနႏိုင္သလို တဆစ္ဆစ္ ကိုက္ခဲ နာက်င္ေနတဲ့ ေခါင္းကိုက္ေဝဒနာကေန သက္သာလို သက္သာျငား ေရေႏြးပူပူေရာထားတဲ့ ပ်ားရည္ထဲကို အဝါေရာင္သံပုရာတစ္လံုး ညွစ္ထည့္ေနတဲ့ အခ်ိန္လည္း ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္ေနႏိုင္တာေပါ့။ မနက္ေစာေစာ ေကာ္ဖီခ်ိန္ ကိုကို ဖတ္လက္စ စာတစ္အုပ္ရဲ႕ စာမ်က္ႏွာေတြမွာ ကြ်န္မကို သတိရစရာ စာေၾကာင္းေရ အနည္းငယ္ သို႔မဟုတ္ တစြန္းတစ ပါဝင္ႏိုင္ဖို႔ သိပ္မေသခ်ာလွေပမဲ့ ကြ်န္မ စာအုပ္စင္ထဲက စာအုပ္အေတာ္မ်ားမ်ားရဲ႕ စာမ်က္ႏွာတိုင္းမွာေတာ့ ကိုကို ရွိေနခဲ့ပါတယ္။ ကိုကို႔အိပ္ယာေဘးက စားပြဲတင္နာရီဟာ တစ္ေတာက္ တစ္ေတာက္နဲ႔ ကုုန္လြန္သြားတဲ့ အခ်ိန္ေတြအေၾကာင္း ေျပာျပေနခဲ့ေပမဲ့ ကြ်န္မ ေခါင္းအံုးေဘးက လက္ကိုင္ဖုန္းကေလးကေတာ့ ေခၚသူ မရွိ၊ ေအးစက္ တိတ္ဆိတ္စြာနဲ႔ ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ အိပ္ေမာက်ေနဆဲပါ။

အိပ္ခန္းေထာင့္က စားပြဲအပုေလးေပၚမွာ တင္ထားတဲ့ ဖေယာင္းတိုင္တစ္ေခ်ာင္း တေငြ႔ေငြ႔နဲ႔ ညင္ညင္သာသာ ေလာင္ျမိဳက္ျပီး အရည္ေပ်ာ္က်ေနခ်ိန္မွာ ထြက္လာတဲ့ ဖေယာင္းအေညွာ္နံ႔နဲ႔ လာဗင္းဒါးပန္းနံ႔ ေရာေနတဲ့ အနံ႔ဆန္းဟာ ကိုကိုနဲ႔ကြ်န္မရဲ႕ တစ္ခုတည္းေသာ ညေနခင္းဆီကို မသိမသာေရာ သိသိသာသာပါ ေခၚေဆာင္သြားခဲ့တယ္။ အဲဒီညေနတုုန္းကလည္း အခုလိုုပဲ အျဖဴေရာင္ ဖေယာင္းတိုင္ေတြ တစ္တိုင္ျပီးတစ္တိုင္ ေလာင္ကြ်မ္းျပီး အရည္ေပ်ာ္သြားခဲ့တာ ကိုကို မွတ္မိတယ္ မဟုတ္လား။ ကိုကို ထပ္ထပ္ ျဖည့္ေပးခဲ့တဲ့ ဝိုင္အနီေတြကေတာ့ ကိုကို႔ ေဆးလိပ္မီးခိုးေငြ႔ေတြၾကားထဲမွာ တစ္ခြက္ျပီးတစ္ခြက္ ေဝဝါးကုန္ၾကတယ္ေလ။ အဲဒီဝိုင္အနီေတြ ျဖည့္ထားတဲ့ ရွည္ေမ်ာေမ်ာ ဝိုင္ခြက္ႏွစ္ခြက္ ႏွဳတ္ခမ္းခ်င္း ေတ့ခတ္ျပီး ႏွဳတ္ဆက္ ျဖစ္ခဲ့လား၊ ႏွဳတ္မဆက္ျဖစ္ခဲ့ဘူးလားဆိုတာ ေသေသခ်ာခ်ာ မမွတ္မိေတာ့ေပမဲ့ ကိုကို ကြ်န္မကိုေတြ႔ေတြ႔ခ်င္း ႏွဳတ္ဆက္ခဲ့ပံုေလးကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့ေပ်ာက္ႏိုင္မွာ မဟုတ္၊ တသက္စာ အမွတ္တရပါ ကိုကို။ ရီေဝ ရွတ ဝိုင္အရသာနဲ႔အတူ ၾကည္သာခ်ိဳျမ အျပံဳးေတြနဲ ျပည့္ႏွက္ေနခဲ့တဲ့ အဲဒီညေနခင္းဟာ ရင္ခုန္ ယစ္မူးစရာ… ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ႏိုင္စရာ။ အဲဒီညေနကိုု “ကိုုကိုုနဲ႔ ကြ်န္မရဲ႕ ညေန” လိုု႔ အမည္တပ္ျပီး စာတစ္ပုဒ္ ေရးမယ္ ဆိုုတဲ့အေၾကာင္း ကိုုကိုု႔ကိုု ကြ်န္မ ေျပာျဖစ္ခဲ့ရဲ႕လား။

ေခတ္မီဆက္သြယ္ေရးနည္းပညာေတြေၾကာင့္ စာလံုးေတြ စကားသံေတြနဲ႔ အမ်ားၾကီး ရင္းႏွီးခဲ့ဖူးေပမဲ့ အတူတူ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ေတြ႔ရတဲ့အခါမွာေတာ့ ေျပာစရာစကားေတြဟာ ဟိုးေကာင္းကင္ျပာျပာၾကီးေပၚမွာ လြင့္ေမ်ာ ေရြ႕လ်ားေနတဲ့ တိမ္လိပ္ျဖဴျဖဴေတြလိုပဲ ဖမ္းဆုပ္ရ ခက္ခဲေနျပန္တယ္။ ထိုင္ေနရာကေန လွမ္းျမင္ေနရတဲ့ ဘာမွ မထူးဆန္းတဲ့ ျမင္ကြင္းကို ၾကံရြယ္ရာမဲ့ ေငးေမာရင္း အဲဒီညေနခင္းမွာ အခ်ိန္ေတြဟာ ကုန္မွန္းမသိ ကုန္သြားခဲ့တာ။ အလင္းေရာင္ နည္းပါးသြားတဲ့ ညေနခင္းေတြတိုုင္းကိုု အိမ္ျပန္ခ်ိန္ရယ္လို႔ ဘယ္သူကမ်ား သတ္မွတ္ထားခဲ့တာပါလိမ့္။ ေတြးေနရင္းမွာပဲ လမ္းမီးတိုုင္ေတြအားလံုး တျပိဳင္နက္ထဲ လင္းလာၾကတယ္။ အဲဒီေတာ့ ကြ်န္မတို႔ အိမ္ျပန္ၾကရတယ္။ ျပန္ခါနီးႏွဳတ္ဆက္ၾကတဲ့ အခ်ိန္ေလးမွာေတာ့ ဘယ္သူမွ မ်က္ရည္မဝဲခဲ့တာ ေသခ်ာပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ရေတာင့္ရခဲ ရွားပါးတဲ့ ေတြ႔ဆံုခြင့္ေလးကို ဘုုရားေပးတဲ့ ဆုုလာဘ္တစ္ခုုလိုု မက္ေမာ တန္ဖိုးထားရင္း တစ္ေယာက္ကိုု တစ္ေယာက္ ေက်နပ္ၾကရေပမေပါ့။ ပတ္၀န္းက်င္က လူေတြ အမ်ားၾကီးေရွ႔မွာ ကိုကို႔လက္ကို တင္းတင္းဆုတ္ကိုင္ထားရင္း တစ္ခုခု ေျပာခ်င္ မွာခ်င္ေပမဲ့ ကိုယ္တိုင္္ ဘာေျပာခ်င္မွန္း၊ ဘာမွာခ်င္မွန္းေတြးလို႔ မရခဲ့ဘူး။ အဲဒီ့အခိုက္အတံ့ေလးကိုု ခက္ခက္ခဲခဲ လြန္ေျမာက္အျပီးမွာေတာ့ ကိုကို႔လက္ေမာင္းကို လက္သီးနဲ႔ မနာေအာင္ ဖြဖြထိုးရင္း ေနေကာင္းေအာင္ေနကြ လို႔ အျပံဳးမပ်က္ အရယ္စြက္လို႔ ေျပာျဖစ္ခဲ့တာ ကိုကို မွတ္မိမယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ဒါဟာ အဓိကအေရးအၾကီးဆံုး မွာတမ္းပဲ… ေနေကာင္းေနမွ က်န္းမာေနမွသာ ကြ်န္မတို႔ ေလွ်ာက္ခ်င္တဲ့လမ္းေတြ ဆက္ေလွ်ာက္ႏိုင္မွာ မဟုတ္လား။

ကိုကို႔ကို သတိရလို႔ အမွတ္တရစိုက္ထားခဲ့ဖူးတဲ့ စပယ္ပန္းပင္ေလးမွာ အဖူးေတြ ေဝေနျပီဆိုတဲ့အေၾကာင္း၊ အျပန္လမ္းမွာ ဒီေန႔အတြက္ အမွတ္တရအျဖစ္ ႏွင္းဆီအနီေလး တစ္အိုုး ဝယ္ျဖစ္လိမ့္မယ္ ဆိုုတဲ့အေၾကာင္း၊ တိမ္ကင္းစင္တဲ့ညေတြမွာ နက္ျပာေရာင္ေကာင္းကင္ေပၚက ၾကယ္ပြင့္ေလးကို ေတြ႔တိုင္း ကိုကို႔ကို လြမ္းဆြတ္ သတိရေနမွာ ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း၊ အမွတ္တရ လက္ေဆာင္အျဖစ္ ကိုကိုယူလာေပးခဲ့တဲ့ စာအုပ္ကေလးသံုးအုပ္အတြက္ ေက်းဇူးတင္တဲ့ အေၾကာင္း… အဲဒီလိုု ေရာက္တတ္ရာရာေတြ ေျပာရင္း လမ္းခြဲခဲ့ၾကတဲ့ေနာက္ ကြ်န္မရဲ႕ အျပန္လမ္းတေလ်ာက္လံုး စပါယ္ပန္းနံ႔ေတြ လွိဳင္လွိဳင္ေဝေနခဲ့တယ္ ကိုကို။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အမွတ္မထင္ လွမ္းဖြင့္လိုက္မိတဲ့ ေရဒီယိုလိုင္းတစ္ခုမွာ လာေနတဲ့ သီခ်င္းက ကိုကိုတခါက ခပ္တိုုးတိုုး ညည္းျပခဲ့ဖူးတဲ့၊ အဆိုုေတာ္ ဟဲေလး ဆိုထားတဲ့ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္… သီခ်င္းနာမည္က ခိုနားရာ တဲ့။

… အို အခ်စ္ေလးရာ နင္နဲ႔ငါ မိုင္ေတြအမ်ားၾကီး ေဝးတဲ့အခါ
ရင္ထဲမွာ ဥာဏ္ထဲမွာ အခ်ိန္မွန္သတိရေနပါ…
ကိုယ့္အနားကို လာဖို႔ရာ ဘယ္အခ်ိန္အတိအက် မသိလို႔ပါ…
ခိုနားရာ ဟိုအေဝးက စိတ္ခ်င္း ဆက္ေပးပါ… …

ခ်စ္စရာ သီခ်င္းေလးကို စိတ္ထဲကေန ခပ္တိုးတိုး လိုက္ဆိုေနရင္း ခုုေလာက္ဆိုု ကိုကို ကြ်န္မကိုလြမ္းေနေရာေပါ့ လို႔ ေတြးမိတယ္။ ညက ေမွာင္မိုက္ျပီး တိတ္ဆိတ္ေနတယ္ ကိုကို။ ျပတင္းေပါက္ကေန ေမာ့ၾကည့္ေတာ့ ပိန္းပိတ္ေအာင္ ေမွာင္ေနတဲ့ ေကာင္းကင္ၾကီးက ကြ်န္မကို ၾကင္နာဟန္ အျပည့္နဲ႔ ငံု႔ၾကည့္ေနခဲ့တယ္။ ၾကယ္ပြင့္ေလး တစ္ပြင့္တစ္ေလမ်ား ေတြ႔လိမ့္ႏိုးနဲ႔ လိုက္ရွာၾကည့္ေပမဲ့ အဲ့ဒီညက ၾကယ္ေလးေတြ မရွိၾကဘူး။ ကိုကို႔ရဲ႕ လွပတဲ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာထဲမွာ ကြ်န္မ အၾကိမ္ၾကိမ္ ေၾကြက်ခဲ့ဖူးသလို ၾကယ္ကေလးေတြလည္း သူတို႔ ခ်စ္တဲ့သူေတြနား ေၾကြက်ကုန္ၾကျပီထင္ပါရဲ႕။

* * * * * *

ဒီစာကိုေရးျပီး ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ ကြ်န္မ ဆက္မေရးႏိုင္ပဲ တပိုုင္းတစနဲ႔ ရပ္ထားမိတယ္။ မနက္ကေတာ့ ကိုကို႔ကို သတိရလြမ္းဆြတ္တဲ့စိတ္ေတြနဲ႔အတူ ေရးလက္စ စာကေလးကို ျပန္ဖတ္ျဖစ္တယ္။ ေမွ်ာ္လင့္မထားတဲ့ ၾကည္ႏူးဆြတ္ပ်ံ႔မွဳတခ်ိဳ႔ကို ရလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ကြ်န္မ စာကို စိတ္လိုလက္ရ ဆက္ေရးေနမိတယ္။

ကိုကို႔ကို ေျပာျပရအံုးမယ္။ မေမွ်ာ္လင့္ပဲ ကြ်န္မ အရင္တပတ္က ခရီးတိုေလးတစ္ခု သြားျဖစ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီခရီးက အျပန္မွာ ကိုကို႔အတြက္ အမွတ္တရ လက္ေဆာင္ ပါလာခဲ့တယ္။ အဲဒါကေတာ့ ပံုသ႑ာန္ေရာ အရြယ္အစားပါ တထပ္တည္း တူညီတဲ့ ၾကည့္မွန္ကေလး ႏွစ္ခ်ပ္ပါ။ အဲဒီ မွန္ကေလးေတြ ေရာင္းတဲ့ဆိုင္မွာျပထားတဲ့ အၾကီး အေသး၊ အ၀ိုင္း ေလးေထာင့္၊ ဘဲဥပံု အစရွိတဲ့ မွန္ခ်ပ္ေလးေတြဟာ ေထာင္ထားလိုု႔ရတဲ့ ေထာက္ အမ်ိဳးမ်ိဳး၊ လက္ကိုင္ဒီဇိုင္း အမ်ိဳးမ်ိဳး၊ အေရာင္စံု ပံုသ႑ာန္စံု ေဘာင္ကေလးေတြနဲ႔ တခ်ိဳ႔ဆို ကႏုတ္ပန္းႏြယ္ေလးေတြ စီျခယ္လို႔ အင္မတန္ကို ခ်စ္စရာေကာင္းလွတယ္။ ကႏုတ္ပန္းႏြယ္ဆိုလို႔ ကိုကို႔ရဲ႕ တခ်ိန္က ႏြယ့္ကို တခါတေလ သတိရေနတုန္းပဲလားလို႔ စိတ္ထဲကေန ရန္လွမ္းေတြ႔မိေသးတယ္။ ကြ်န္မ အေတာ္ေလး မိန္းမဆန္လာျပီေနာ္ ကိုကို။ ကိုယ့္အေတြးနဲ႔ကိုယ္ သေဘာက်လို႔ ျပံဳးရေသးတယ္။

အဲဒီဆိုင္မွာ မွန္ကေလးတစ္ခုခ်င္းစီကို ကြ်န္မ အေသအခ်ာ ၾကည့္ျပီး အင္မတန္ ၾကည္လင္တဲ့၊ မွန္အ၀ိုင္းေလး ႏွစ္ခ်ပ္ကို ေရြးခ်ယ္ ဝယ္ယူျဖစ္ခဲ့တယ္။ ကိုကိုနဲ႔ ကြ်န္မ ေနာက္တၾကိမ္ ေတြ႔ျဖစ္တဲ့အခါက်ရင္ အဲဒီ မွန္ကေလးကို အမွတ္တရ ေပးပါ့မယ္။ ၾကည့္မွန္ခ်ပ္ေတြတိုုင္းမွာ ျပင္းထန္တဲ့ အစြမ္းသတၱိေတြကိုုယ္စီ ရွိၾကတယ္ ကိုကို။ ျပီးေတာ့ သူတိုု႔ေတြကိုု မွန္မွန္ကန္ကန္ ေနရာခ်ထားတတ္ဖိုု႔လည္း လိုုအပ္တယ္။ အဲဒီလိုု ထားတဲ့ေနရာေပၚ မူတည္လိုု႔ တန္ျပန္တတ္တဲ့ စြမ္းအားမ်ိဳးေတြလည္း ရွိေနေသးတယ္။ အဲဒီ မွန္ခ်ပ္ေလးကိုု ကိုုကိုု႔ စာၾကည့္စားပြဲေပၚက ကြ်န္မရဲ႕ ဓါတ္ပံုုေဘးမွာ ေထာင္ထားလိုုက္ေနာ္ ကိုုကိုု။ ျပီးေတာ့ အဲဒီမွန္ကေလးကိုု ေန႔စဥ္ မပ်က္မကြက္ ၾကည့္ရမယ္ေနာ္။ ကိုုကိုုသိလား… လူတစ္ေယာက္ဟာ အနည္းဆံုုး တစ္ေန႔ကိုု တစ္ၾကိမ္ေတာ့ မွန္ၾကည့္ဖိုု႔ လိုအပ္တယ္။ ကိုကို႔စိတ္အေတြး ခံစားခ်က္၊ အေကာင္း အဆိုးနဲ႔ အနိမ့္အျမင့္ အတက္အက်၊ စိတ္အလိုက်ျခင္း မက်ျခင္း၊ စိတ္တိုုျခင္း စိတ္ၾကည္လင္ျခင္း စတာေတြကို အဲ့ဒီၾကည့္မွန္ကေလးမွာ ေပၚလာမဲ့ ကိုကို႔မ်က္ႏွာက အရွိကိုု အရွိအတိုုင္း မကြယ္မဝွက္တမ္း ေဖၚျပပါလိမ့္မယ္။ ေနာက္ျပီး ကိုကို႔အနားမွာ ကြ်န္မ ရွိမေနႏိုင္တဲ့အခ်ိန္၊ ကိုကို ကြ်န္မကို သတိရတဲ့အခ်ိန္၊ အိပ္ရာက ႏိုးႏိုးခ်င္း ဒါမွမဟုုတ္ ည အိပ္ရာဝင္ခါနီး... အဲဒီလိုု အခ်ိန္မ်ိဳးေတြမွာ မွန္ကေလးကို ၾကည့္ျဖစ္ေအာင္ ၾကည့္ပါ။ ျပီးရင္ ကြ်န္မအေၾကာင္းကို နည္းနည္းေလးျဖစ္ျဖစ္ ေတြးပါ။ အနည္းဆံုးေတာ့ စိတ္ၾကည္ႏူးခ်မ္းေျမ႔မွဳ တစံုတရာကို ကိုကို ရႏိုင္လိမ့္မယ္လိုု႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။

ကိုုကိုု… ကြ်န္မနဲ႔ေဝးေနတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ သီခ်င္းနားေထာင္ပါ။ စာဖတ္ပါ။ ရုုပ္ရွင္ၾကည့္ပါ။ ေလခြ်န္ပါ။ ၀ိုင္အနီ ေသာက္ပါ။ သဘာဝကို ေငးေမာပါ။ ဝမ္းသာေပ်ာ္ရႊင္စရာေတြကို ခ်စ္သူ ခင္သူေတြနဲ႔ မွ်ေဝခံစားပါ။ စိတ္ထိခိုုက္ နာက်င္စရာေတြကို ေတြ႔ခဲ့ရင္ေတာ့ စာရြက္လြတ္တစ္ရြက္ေပၚမွာ တန္းစီျပီး ခ်ေရးလိုက္ပါ။ ျပီးေတာ့ အဲဒီစာရြက္ကို မီးနဲ႔ရွိဳ႔ပစ္လိုက္ပါ။ ကြ်န္မကို သတိရလာတဲ့အခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ဟိုးအေဝးၾကီးမွာ မွဳန္ျပျပ ျမင္ေနရတဲ့ ေတာင္တန္းေတြကို လွမ္းၾကည့္ပါ၊ တဖက္တခ်က္မွာ သစ္ပင္စိမ္းစိမ္းေတြနဲ႔ ကာရံထားတဲ့ လမ္းေကြးေလးမွာ လမ္းေလွ်ာက္ပါ။ ေနသာတဲ့ေန႔ေတြမွာ ေကာင္းကင္ေပၚမွာ ေရြ႔လ်ားေနတဲ့ တိမ္လိပ္ေတြကို လွမ္းၾကည့္ပါ။ သူတို႔က ကိုကို႔ကို ကြ်န္မအနား ေရာက္လာေအာင္ တနည္းနည္းနဲ႔ လမ္းျပေခၚငင္သြားပါလိမ့္မယ္။ ဒီၾကားထဲမွာေတာ့ ကြ်န္မတို႔ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ သတိရ လြမ္းဆြတ္ရင္း၊ အိပ္မက္ေတြမက္ရင္း၊ ဘယ္တုုန္းကမွ ပံုုမွန္မဟုုတ္ခဲ့တာေတြကိုု ပံုုမွန္ျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားေနထိုုင္ရင္း၊ သိပ္မ်ားမ်ားစားစား မက်န္ေတာ့တဲ့ ဘဝရဲ႕ ကန္႔သတ္ရက္စြဲေတြထဲမွာ ေနာက္ထပ္တစ္ၾကိမ္ေတြ႔ခြင့္ရဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ ေစာင့္ဆိုုင္းရင္း အရင္လိုပဲ လမ္းဆက္ေလွ်ာက္ၾကတာေပါ့ ေနာ္ ကိုကို။

သက္ေဝ
(၈ ေမ ၂၀၁၅)

~ ၂၀၁၆ ဇူလိုင္လထုတ္ Look Magazine တြင္ ေဖၚျပျပီးျဖစ္သည္။