မနက္ခင္းတစ္ခုုရဲ႕ ေနေရာင္ျခည္တန္းဟာ ေလေျပတခ်ိဳ႔တေလကို အေဖၚျပဳလို႔ အိပ္ခန္းျပတင္းကေန ကန္႔လန္႔ျဖတ္ တိုးဝင္လာတယ္။ ခန္းဆီးစ ထူထူကို ေအာက္ေျခက ထိန္းထားတဲ့ သစ္သားတန္းရဲ႕ အရိပ္၊ ခန္းဆီးကို အတင္အခ်လုပ္ဖို႔ ဆြဲရတဲ့ ၾကိဳးစႏွစ္ခုရဲ႕ အရိပ္ေတြဟာ ေနေရာင္ျခည္ရဲ႕ အကူအညီနဲ႔ နံရံေပၚမွာ အဂၤလိပ္စာလံုး ေအ ပံုသ႑ာန္ဆန္ဆန္ တည္ဖြဲ႔ေနၾကတာ ေတြ႔ရတယ္။ ၾကည့္စမ္း… မ်ဥ္းျပိဳင္ႏွစ္ေၾကာင္းဟာ နံရံေပၚက အရိပ္ထဲမွာ ခဏေလးျဖစ္ျဖစ္ေတာ့ ဆံုႏိုင္တာပဲ။
မ်က္စိႏွစ္လံုး ဖြင့္ဖြင့္ျခင္း ျမင္ရတဲ့ အဲဒီ ျမင္ကြင္းဟာ စိတ္ကို ၾကည္လင္ေစတယ္။ ျပီးေတာ့ ဥၾသတစ္ေကာင္ရဲ႕ ခပ္သြက္သြက္ ေအာ္သံကို ၾကားရတယ္။ တစ္ၾကိမ္နဲ႔ရပ္မသြားပဲ ဥၾသဟာ ဥၾသ ဥၾသလို႔ ဆက္ကာ ဆက္ကာ ေအာ္ေနတယ္။ သူဟာ ေႏြဥၾသလား၊ ဒီေန႔ဟာ မတ္လရဲ႕ ေန႔စြဲတစ္ခုဆိုတာ သတိထားမိေတာ့ ေႏြဦးဟာ ေနာက္တစ္ေခါက္ ေရာက္လာျပန္ျပီပဲ လို႔ ေတြးမိတယ္။ အခ်ိန္မွန္တဲ့ ေႏြဦး။ ဥၾသကေရာ ေႏြဦးေပါက္မို႔ အခ်ိန္မွန္ ေအာ္ျမည္တာလား။ ၾကားေနရတဲ့ ဥၾသသံဟာ ခ်ိဳသာတယ္လို႔ ခံစားရသလား။ မလိမ္မညာတမ္း ျပီးေတာ့ အားမနာတမ္း ေျပာရမယ္ဆို သိပ္ေတာ့ မခ်ိဳသာလွပါဘူး။ ေနာက္ေတာ့ ဥၾသသံ တိတ္သြားတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘာငွက္လို႔ ေရေရရာရာ မေျပာႏိုင္တဲ့ ငွက္သံ တစ္မ်ိဳးကို ၾကားရျပန္တယ္။ အိပ္ခန္းနဲ႔ အနီးဆံုးသစ္ပင္မွာ အဝါေရာင္ ပန္းေတြ ပြင့္ေနျပန္ျပီ။ ပန္းပြင့္ေတြေၾကာင့္လား၊ ထူသိပ္ေနတဲ့ အရြက္ဖါးဖါးေတြ ေၾကာင့္လား မသိ… အဲဒီ သစ္ပင္မွာ ငွက္ေတြ အင္မတန္ ေပ်ာ္ၾကတာကို သတိထားမိတယ္။ ေတြးေနရင္းမွာ ငွက္ေအာ္သံေတြကို အဆက္မျပတ္ၾကားလာရတယ္။ ေအာ္ေနတဲ့ ငွက္ကေလးအေၾကာင္းကို စာထဲ ထည့္ေရးခ်င္ေပမယ့္ ဘာငွက္လို႔ အမည္မေဖၚႏိုင္တာကို ေတြးမိေတာ့ စိတ္နည္းနည္း ေနာက္သြားတယ္။ ထားပါေလ… ကိုယ္ဟာ ဘဝမွာ ငွက္ကေလးတစ္ေကာင္ကိုု ခ်စ္ဖူးေပမဲ့ က်န္တဲ့ ငွက္ေတြကို သိမွ မသိတာ၊ ေအာ္သံၾကားရံုုနဲ႔ ဘာငွက္မွန္း အမည္မေဖၚတတ္တာ ဆန္းသလား။ ျပီးေတာ့ ကိုယ္ဟာ ငွက္မွဳေရးရာ ကြ်မ္းက်င္သူတစ္ေယာက္လည္း ဟုုတ္မွ မဟုတ္တာပဲ။ ကိုယ္ခ်စ္ဖူးတဲ့ ငွက္ကေလးဟာ အပြင့္ေတြ မေဝဆာ၊ အရိပ္လည္းမရွိတဲ့ ကိုယ့္အနားမွာ မေပ်ာ္ႏိုင္တဲ့အေၾကာင္းကို အစေဖၚျပီး ျပန္မေတြးခ်င္ပါဘူး။ အေတြးကို ျဖတ္ျပီး ခုနက ၾကည္လင္လက္စ စိတ္ကေလးကို အျမန္ျပန္ေခၚရတယ္။ အဲဒီစိတ္ကေလး တစ္ေန႔တာလံုး ဆက္လက္ၾကည္လင္ဖို႔ ဘာေတြမ်ား လိုအပ္ပါလိမ့္။ ဒီေန႔ တစ္ေန႔တာ လုပ္ရမဲ့ လုပ္ငန္းေဆာင္တာေတြၾကားထဲမွာ စိတ္ႏွလံုးကို ၾကည္လင္ရႊင္ျပစရာ တခုတေလမွ ပါဝင္ရဲ႕လား။ သိပ္ေတာ့ မေသခ်ာလွ။ မေသခ်ာရင္ ေသခ်ာတာ တစ္ခုခုကို ရွာေဖြရမွာေပါ့။ တေန႔တာ အခ်ိန္ႏွစ္ဆယ့္ေလးနာရီမွာ ကိုယ့္စိတ္ကို ၾကည္လင္ေစမယ့္ အခ်ိန္ေလး နည္းနည္းေတာ့ လိုအပ္တယ္ ဆိုရင္ စိတ္လိုုလက္ရ သေဘာတူၾကမယ္ မဟုတ္လား။
အိပ္ယာကထျပီး တကိုယ္ေရသန္႔ရွင္းေရးနဲ႔အတူ လုပ္စရာရွိတာေတြကို ခပ္သြက္သြက္ေလး လွဳပ္ရွားလိုက္တယ္။ ထမင္းစားပြဲေပၚက ဗန္းေလးထဲမွာ ထပ္ထားတဲ့ ေလးေထာင့္စပ္စပ္ ေပါင္မုန္႔ခ်ပ္ေတြကို ျငီးေငြ႔စိတ္နဲ႔ တခ်က္ လွမ္းၾကည့္တယ္။ ငွက္ကေလးေတြဟာ ေပါင္မုုန္႔အစေလးေတြ စားတတ္ၾကသလား။ ဆက္ၾကည့္ေနရင္ စိတ္ေနာက္လာမွာစိုုးတာနဲ႔ ေပါင္မုုန္႔ေတြကိုု ေက်ာခိုုင္းလိုုက္တယ္။ ႏို႔ပူပူတစ္ခြက္ကို ေကြကာအုပ္နည္းနည္းနဲ႔ စပ်စ္သီးေျခာက္ နည္းနည္းထည့္ျပီး ေမႊလိုုက္တယ္။ ျဖဴညစ္ညစ္ ေကြကာအုုတ္ပန္းကန္ကိုု ငရုုတ္ေကာင္းမ်ားမ်ားပါတဲ့ မုုန္႔ဟင္းခါးတစ္ပန္းကန္နဲ႔ အစားထိုုး ျမင္ေယာင္ၾကည့္ရင္း ေနာက္က်ိအံ့ဆဲဆဲစိတ္ကို ျပန္လည္ၾကည္လင္ေစရတယ္။ စားျပီးေတာ့ အခန္းထဲကို ေနာက္တစ္ေခါက္ျပန္ဝင္၊ Opium လို႔ အမည္ရတဲ့ ေရေမႊးပုလင္းကို ယူဆြတ္လိုက္တယ္။ ဘာပဲေျပာေျပာ ေရေမႊးရဲ႕ အနံ႔သင္းသင္းဟာ စိတ္ကို ၾကည္လင္ေစတာ အမွန္ပဲ။ ဒါနဲ႔ ေနပါဦး… Opium ဆိုတာ ဘိန္း ေပါ့။ ဘိန္းဆိုတာ မူးရစ္ ရီေဝျပီး စြဲလမ္းေစတဲ့ အရာတစ္ခု မဟုတ္လား။ ဒါေၾကာင့္မို႔ အဲဒီေရေမႊးကို မက္မက္ေမာေမာ စြဲလမ္းေနမိတာလား။ ဒီေရေမႊးကိုု စြဲလမ္းတာနဲ႔ ငွက္ကေလးကိုု စြဲလမ္းတာကေရာ အတူတူပဲလား။ ဘဝမွာ တစံုတခု ဒါမွမဟုတ္ တစံုတေယာက္ကို စြဲလမ္းတပ္မက္ေနရတာဟာ နည္းနည္းေတာ့ စိတ္ေနာက္စရာ မေကာင္းဘူးလား။ ေဟာ… စိတ္ေနာက္တဲ့အေၾကာင္း ပါလာျပန္ျပီ။ ႏွစ္ျခိဳက္စရာေရေမႊးနံ႔ကို ရွဴရွိဳက္ရင္း၊ ခ်စ္ရတဲ့ ငွက္ကေလးအေၾကာင္းကိုု ေတြးရင္း ေနာက္က်ိတဲ့ စိတ္ကို ျပန္လည္ ၾကည္လင္ေစလိုက္တယ္။ ေမႊးရနံ႔ကေတာ့ ကိုယ္နဲ႔ ထပ္ခ်ပ္မကြာ ရီေဝလို႔။ အခန္းဝက စားပြဲခံုုပုုေလးေပၚ အသင့္ခ်ထားတဲ့ ပိုက္ဆံအိတ္ထဲမွာ လိုအပ္တဲ့ ပစၥည္းပစၥယ စံု မစံု တခ်က္စစ္ျပီး ဝတ္ေနက် မီးခိုးေရာင္ ပါးရွည္ရွည္ အေႏြးထည္နဲ႔ ကားေသာ့ကိုယူရင္း အိမ္အျပင္ကို ထြက္ခဲ့တယ္။
ကားျဖည္းျဖည္းေမာင္းေနာ္ ဆိုတဲ့ ေမေမ့ရဲ႕အသံဟာ သံပန္းတံခါးအကြက္ေတြထဲကေန အျပင္ကို မပ်က္မကြက္… ျပီးေတာ့ ၾကင္ၾကင္နာနာ တိုးထြက္လာတယ္။ ဟုတ္ကဲ့ပါ ေမေမလို႔ ဒေရာေသာပါး တုန္႔ျပန္သံ၊ ေဒါက္အခြ်န္နဲ႔ ရွဴးဖိနပ္က အသံခပ္အုပ္အုပ္၊ ေခၚထားတဲ့ ဓါတ္ေလွခါးက သူ ေရာက္ရွိေၾကာင္း တတီတီ အခ်က္ေပးသံ၊ အမိုးနီနီနဲ႔ ေလွ်ာက္လမ္းကေလး၊ ေကာင္းေသာမနက္ခင္းပါလို႔ ေၾကာင္ဘာသာေဗဒနဲ႔ ႏွဳတ္ဆက္ေလ့ရွိတဲ့ မိေညာင္နဲ႔ ဖိုးက်ား၊ သန္႔ရွင္းေရးအလုုပ္သမားေလးရဲ႕ လက္ကိုုင္ဖုုန္းက လူမ်ိဳးျခားသီခ်င္းသံ ျမဴးၾကြၾကြ၊ က်န္းမာေရးအတြက္ ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္ေနတဲ့ အမ်ိဳးသမီးၾကီး တစ္စု၊ ပန္းပြင့္ျဖဴျဖဴေတြ ေၾကြက်ေလ့ရွိတဲ့ သစ္ပင္ခပ္ရြယ္ရြယ္ေတြ တန္းစီေနတဲ့ ကားရပ္နားရာကြင္းျပင္က်ယ္… အားလံုးဟာ သူ႔ေနရာနဲ႔သူ အစီအစဥ္တက်၊ ျပီးေတာ့ ေနသားတက်။ ဒါဟာ ရက္သတၱတပတ္မွာ ငါးရက္ရွိတဲ့ အလုပ္လုပ္ရက္တိုင္းအတြက္ ဆင္တူ မနက္ခင္းေတြပဲ။ ၾကည့္ေနရင္းမွာ အဝါေရာင္ ေက်ာင္းၾကိဳကားတစ္စီး လမ္းမက ျဖတ္သြားတယ္။ ေသခ်ာတယ္ နာရီၾကည့္စရာ မလိုုဘူး၊ ဒါဟာ ရွစ္နာရီ ဆယ္မိနစ္ပဲ။ စိတ္ထဲမွာ အဲဒီ အဆင္တူ၊ အေသြးတူ၊ အခ်ိန္တူ မနက္ခင္းေတြကို ျငီးေငြ႔စိတ္က ဖ်တ္ကနဲ။ ဘယ္ေလာက္ မၾကည္လင္ခ်င္စရာေကာင္းပါလိမ့္။ ခ်က္ခ်င္းပဲ ေခါင္းကိုု ခါရင္း မၾကည္လင္တာေတြကိုု ဖယ္ထုုတ္ႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားရတယ္။
ကားကို ေအးေအးေဆးေဆး ေမာင္းထြက္လာခဲ့တယ္။ ကက္ဆက္ထဲမွာ ရွိေနတဲ့ သီခ်င္းစီဒီဟာ ၾကည္လင္စရာ သီခ်င္းေတြကို တစ္ပုဒ္ခ်င္း ေရြးကူးထားတဲ့ စီဒီတစ္ခ်ပ္ ျဖစ္မယ္လို႔ ယူဆရင္း ခလုပ္ကိုႏွိပ္လိုက္ေတာ့ “တစ္ပြင့္ထဲပြင့္တဲ့ အျမင့္ပန္းကို ပန္ဆင္ခ်င္လာ တတ္တဲ့ တစ္ေန႔က်ရင္ မင္းကမာၻဟာ တျဖည္းျဖည္း ရွဳပ္ေထြးလို႔လာမယ္…” တဲ့။ အင္မတန္ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ သီခ်င္းေလး။ ေတးဂီတဟာ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ စိတ္ႏွလံုးကို အလြန္တရာ ႏူးညံ့ေပ်ာ့ေျပာင္းျပီး ၾကည္လင္ေစတယ္တဲ့။ သိပ္မွန္တာပဲ။ အနည္းဆံုး ကိုယ္လို စိတ္အနည္ထလြယ္၊ ေနာက္က်ိလြယ္တဲ့ လူတစ္ေယာက္အတြက္ေတာ့ မွန္တာ ေသခ်ာတယ္။ ကားလမ္းတေလွ်ာက္မွာ ၾကံဳရတဲ့ စိတ္မၾကည္လင္စရာတခ်ိဳ႔တေလကို သီခ်င္းေတြအားကိုးနဲ႔ ၾကည္လင္ေစလိုက္တယ္။ ကားၾကီး ကားငယ္ အသြယ္သြယ္နဲ႔ျပည့္ေနတဲ့ အျမန္ေမာင္းလမ္းမက်ယ္မွာ ငွက္ကေလး တစ္ေကာင္တစ္ေလမွ ပ်ံသန္းသြားတာ မေတြ႔ရဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္… မၾကည္လင္စရာေတြကိုု သတိမျပဳမိေအာင္ လွ်စ္လွ်ဴရွဳရင္း ျဖတ္သန္းႏိုုင္ခဲ့တာကေတာ့ ဝမ္းသာစရာပဲ။
အလုုပ္ခန္းထဲက မရပ္မနား ေရြ႕လ်ားေနတဲ့ နာရီလက္တံေတြထဲမွာ ၾကည္လင္စရာက နည္းနည္းနဲ႔ မၾကည္လင္စရာ မ်ားမ်ားေတြ အထပ္လိုက္ အပံုလိုက္ ေရာေႏွာလို႔။ တကယ္ေတာ့လည္း ဒါဟာ ပံုမွန္ေနရက္ေတြအတြက္ ပံုမွန္ အေနထားေတြပါပဲလို႔ စိတ္ကို ေျဖေတြးရတယ္။ လုပ္စရာရွိတာေတြ အတန္အသင့္ျပီးသြားေတာ့မွ ပုခံုးနဲ႔ ဇက္က အေၾကာေတြ တင္းမာ နာက်င္ေနတတ္တာအတြက္ ဆရာဝန္က ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္ခိုင္းထားတာ သတိရတယ္။ ေခါင္းကို ဘယ္ ညာ အထက္ ေအာက္ လွဳပ္ရွားလိုက္တယ္။ အေညာင္းေတာ့ ေျပသား။ မၾကည္လင္စရာေတြထဲက ၾကည္လင္စရာ တစ္ခ်က္ေပါ့။ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ ေန႔လည္စာ စားဖို႔ အခ်ိန္။ ပါးသည္ထက္ ပါးေအာင္ လႊာထားတဲ့ ငါးအသားခ်ပ္ေလးေတြနဲ႔ မုန္ညင္းစိမ္းအရြက္နည္းနည္းကို ေရာျပဳတ္ထားတဲ့ ငါးျပဳတ္ကိုု စားတယ္။ စားေသာက္ဆိုုင္တန္းထဲက ေလေအးေပးစက္ရဲ႕ ေအးစက္စက္ အေငြ႔အသက္ကိုု မၾကိဳက္တဲ့အတြက္ ပါးပါးလွီးထားတဲ့ အနီေရာင္ငရုုတ္သီး အပိုုင္းအစ ေလး ငါးခုု ကိုု ငါးျပဳတ္ထဲ ထည့္ရေသးတယ္။ အင္မတန္ပူစပ္တဲ့ ငရုုတ္သီးေတြ။ ျပီးေတာ့ ေသာက္ေနက် အန္ကယ္ၾကီးဆိုုင္က ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ ဝယ္ေသာက္တယ္။ ေန႔လည္စာဟာ စိတ္ၾကည္လင္ ေက်နပ္စရာပါပဲ။
အျပန္လမ္းမွာ ျမက္ခင္းစိမ္းေတြ ထူသိပ္ေနတဲ့ ကြင္းျပင္က်ယ္တစ္ခုကိုု ျဖတ္ရတယ္။ ေခါင္းေမာ့လိုုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ သိပ္လွတဲ့ တိမ္ေတြနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုုင္ ဝင္တိုးပါေလေရာ။ အင္မတန္ၾကည္လင္စရာေကာင္းတဲ့ အခိုုက္အတံ့ေလးပဲ။ “တိမ္ေတြက လွလိုုက္တာ ကိုုယ့္မွာ တရားနဲ႔ ေျဖရတယ္” ဆိုုတဲ့ ကဗ်ာတစ္စ ေခါင္းထဲ ေရာက္လာေတာ့ တစ္ေယာက္တည္း ျပံဳးကာရယ္ကာနဲ႔ ၾကည္လင္လို႔။ ေရွ႔ကိုဆက္ေလွ်ာက္လာရင္း ျမက္ခင္းစပ္တေနရာက ျမင္ကြင္းဟာ ကိုယ့္ေျခလွမ္းေတြကို ေဆာင့္ဆြဲလိုက္သလို တံု႔သြားေစတာ။ ၾကည့္ပါဦး... လူတရပ္ေက်ာ္တဲ့ အစိမ္းေရာင္ တိုင္အေကာက္ကေလးေတြ အစီအရီ။ ဒါေတြဟာ ငွက္ေလွာင္အိမ္ေတြကို ခ်ိတ္ဆြဲတဲ့ တိုုင္ေတြပဲ။ စိတ္ဟာ ခ်က္ျခင္းပဲ မသက္မသာျဖစ္သြားတယ္။ ဒီႏိုင္ငံမွာ အသက္အရြယ္နည္းနည္းရျပီး အားလပ္ခ်ိန္လည္း ရွိၾကသူတခ်ိဳ႔ဟာ ဝါသနာအရ အလွေမြးငွက္ေတြကိုု ေလွာင္အိမ္ေတြနဲ႔ ေမြးထားတတ္ၾကတယ္။ ျပီးေတာ့ တစ္ေန႔ တစ္ခါ ဒါမွမဟုုတ္ ရက္ျခား ဆိုုသလိုု ေလွာင္အိမ္ေလးေတြကိုု သယ္ယူလာျပီး ခုုနက ျမင္ရတဲ့ တိုုင္ေလးေတြမွာ ခ်ိတ္ဆြဲ ျပသေလ့ရွိၾကတယ္။ ျပီးေတာ့ ငွက္ဝါသနာရွင္ အခ်င္းခ်င္း ငွက္ေတြအေၾကာင္း ဗဟုုသုုတပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အပ်င္းေျပပဲျဖစ္ျဖစ္ စကားေျပာၾက၊ တျခားေရာက္တတ္ရာရာ စကားေတြ ေျပာၾက၊ အေတြးအျမင္ျခင္း ဖလွယ္ရင္း အခ်ိန္ျဖဳန္းတတ္ၾကတယ္ ဆိုပါေတာ့။ သူတိုု႔အေျပာအရေတာ့ ငွက္ေတြကလည္း သူတိုု႔ အခ်င္းခ်င္း တစ္ေကာင္နဲ႔ တစ္ေကာင္၊ ေလွာင္အိမ္တစ္ခုုနဲ႔ တစ္ခုုလွမ္းျပီး စကားေတြ ေျပာၾကတယ္တဲ့။ အင္းေလ… ေကာင္းတဲ့ဖက္က လွည့္ေတြးရင္ေတာ့ သူတိုု႔ေျပာတာလည္း ဟုုတ္တာပါပဲ။ ကိုုယ့္မွာသာ ငွက္ကေလးကိုု ခ်စ္သေလာက္ ေလွာင္အိမ္ေတြကိုု အမုန္းၾကီး မုုန္းတီးတဲ့ ေရာဂါ ရွိတာကိုုး။ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့ငွက္ကေလးကို ေလွာင္အိမ္ငယ္ထဲမွာ အုပ္ေလွာင္ထားလိုတဲ့စိတ္မ်ိဳး စိုးစဥ္းမွ ကိုယ့္မွာ မရွိရိုးအမွန္ပါ။ ဒါေၾကာင့္လည္း ငွက္ကေလးနဲ႔ ကိုယ္ဟာ အေဝးၾကီး ေဝးေနခဲ့ၾကတာ မဟုတ္လား။ ခပ္ေဝးေဝးကို ေခ်ာ္ထြက္သြားတဲ့ စိတ္အေတြးေတြကိုု ျပန္လည္တည့္မတ္ယူေပမယ့္ သိပ္ေတာ့ အဆင္မေျပလွဘူး။ ေလွာင္အိမ္ထဲကေန က်ီက်ီက်ာက်ာနဲ႔ ေအာ္ေနတဲ့ ငွက္သံေတြသာ နားထဲမွာ ပဲ့တင္ထပ္လာတယ္။ ငွက္ကေလးေရ… ကိုုယ့္ရဲ႕ ငွက္ကေလးေရ… အေဝးကိုု ပ်ံသြားတဲ့ ကိုုယ္ခ်စ္တဲ့ ငွက္ကေလးကိုု သိပ္လြမ္းလာတာ။ ညီညာတိပေနတဲ့ ျမက္ခင္းစိမ္းေတြနဲ႔ သိပ္လွတဲ့ တိမ္ေတြလည္း မကယ္ႏိုုင္ေတာ့ဘူး။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ရံုုးတံခါးဝကိုု ေရာက္တဲ့ အခ်ိန္နဲ႔ ရုုတ္တရက္ သည္းသည္းမည္းမည္း မိုုးရြာခ်လိုုက္တဲ့ အခ်ိန္နဲ႔ ငွက္ကေလးေရ… လိုု႔ သတိတရ ေရရြတ္မိတဲ့ အခ်ိန္နဲ႔ တစ္ခ်ိန္တည္းပဲ။ ကိုယ့္စိတ္ေတြ ရုတ္ခ်ည္း အနည္ထလာေအာင္ ဘယ္သူ ဖန္တီးလိုက္တာပါလိမ့္။
အလုုပ္စားပြဲမွာ အနက္ေရာင္ပိန္းပိန္းပဲရွိေနေသးတဲ့ ေမာ္နီတာကိုု မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုုင္လိုု႔ ငူငူေငါင္ေငါင္နဲ႔ ထိုုင္ေနမိတာ တစ္နာရီေလာက္ၾကာမယ္ ထင္တယ္။ တစက္ကေလးမွ ျပန္လည္ၾကည္လင္လာခ်င္ဟန္မတူတဲ့ စိတ္ေတြကိုု တစ္ခုုခုုနဲ႔ အာရံုုေျပာင္းမွ ရေတာ့မယ္။ မ်က္စိတကမ္းအကြာမွာ ရွိေနတဲ့ သတင္းစာေပၚကိုု အၾကည့္ေရာက္သြားတယ္။ အဲဒီမွာ အျပာေရာင္စာလံုုးထူထူေတြနဲ႔ ေရးထားတဲ့ စာအုုပ္ဆိုုင္ၾကီး တစ္ဆိုုင္ရဲ႕ နာမည္ကိုု ေတြ႔လိုုက္တယ္။ ဆိုုင္ေၾကာ္ျငာလား၊ စာအုုပ္ေတြ ေစ်းေလွ်ာ့တဲ့ ေၾကာ္ျငာလား၊ ဆိုုင္ေနရာ ေျပာင္းမလိုု႔ ေၾကာ္ျငာတာလား၊ ဒါမွမဟုုတ္ ဆိုုင္ပိတ္ေတာ့မယ့္ အေၾကာင္း ေရးထားတဲ့ သတင္းလား ဘာမွ သဲသဲကြဲကြဲ မသိေသးတဲ့အခ်ိန္မွာ စိတ္ကေတာ့ အဲဒီစာအုုပ္ဆိုုင္ၾကီးထဲကိုု ေရာက္ေနႏွင့္ျပီ။ အခန္းတံခါးကို အသံမျမည္ေအာင္ သတိထားျပီး ပိတ္ရင္း အလုပ္ခန္းကို ေက်ာခိုင္းလိုက္တယ္။
စီစီရီရီ ထပ္ထားတဲ့ စာအုုပ္စင္ေတြၾကားမွာ ေစာေစာက ေနာက္က်ိ ညစ္ညဴးေနခဲ့တဲ့ စိတ္အစဥ္ဟာ ယူပစ္သလိုု ေပ်ာက္သြားၾကတာ အင္မတန္ထူးဆန္းတာပဲ။ စာအုုပ္ဆိုုင္ထဲမွာ ကိုုယ္ႏွစ္သက္တဲ့ စာအုုပ္ေတြကိုု စိမ္ေျပနေျပ တစ္အုပ္ခ်င္း ေရြးခ်ယ္ေနရတဲ့ ခံစားမွဳေလာက္ စိတ္ကိုု ၾကည္လင္ေစတာ၊ စိတ္ကိုု ေက်နပ္မွဳရေစတာ ရွိပါဦးမလား။ ကိုုယ္ႏွစ္သက္ႏိုုင္မယ့္ စာတစ္အုုပ္ကိုု ေရြးယူျပီး မ်က္ႏွာဖံုုးပန္းခ်ီကိုု အဓိပၺါယ္ေဖၚ ၾကည့္လိုုက္၊ ေနာက္ေက်ာဖံုုးေပၚက မွတ္ခ်က္ေလးေတြ ဒါမွမဟုုတ္ ဝတၳဳရဲ႕ ေက်ာရိုုး အက်ဥ္းေရးထားတဲ့ စာေၾကာင္းေလးေတြကိုု ဖတ္လိုုက္၊ အတြင္းက စာတစ္မ်က္ႏွာ ႏွစ္မ်က္ႏွာကိုု အျမည္းဖတ္လိုုက္၊ ခဏ ျပန္ခ်ထားျပီး ေနာက္တစ္အုုပ္ ေကာက္ကိုုင္လိုုက္၊ ခုုနကလိုုပဲ အစဥ္အတိုုင္း လုုပ္လိုုက္၊ ၾကိဳက္တယ္ကြာ ဝယ္မယ္ ဆိုုျပီး လက္ထဲ ေပြ႔ထားလိုုက္နဲ႔။ အရာရာကို ေမ့ထားႏိုင္တဲ့ အခ်ိန္ေတြပါပဲ။
ေနာက္ စာအုုပ္တန္း တစ္တန္းဆီကိုု ဆက္ေလွ်ာက္သြားခိုက္ တေန႔က အင္တာနက္မွာေၾကာ္ျငာထားတဲ့ စာအုုပ္တစ္အုုပ္ကိုု သတိရသြားတယ္။ ဖုုန္းထဲမွာ အဲဒီစာအုုပ္ မ်က္ႏွာဖံုုး ဓါတ္ပံုုေလး သိမ္းထားမိတာ ျပန္ရွာရမယ္။ အိတ္ထဲက ဖုုန္းကိုု ကပ်ာကယာထုုတ္ ဓါတ္ပံုုေတြထဲမွာ မွတ္ထားတဲ့ စာအုုပ္မ်က္ႏွာဖံုုးကိုု ျပန္ရွာ။ စာေရးဆရာေတြ နာမည္ အကၡရာစဥ္နဲ႔ စီတန္းထားတဲ့ စာအုုပ္ေတြကို တစ္အုပ္ခ်င္းစီ ခပ္ဖြဖြ တို႔ ထိ သြားရင္း ကိုုယ္လိုုခ်င္တဲ့ စာအုုပ္ကိုုရွာ။ ေတြ႔သြားေတာ့ ခုုနကလိုုပဲ အျမည္းဖတ္၊ တစ္မ်က္ႏွာ ႏွစ္မ်က္ႏွာ သံုုးမ်က္ႏွာအထိ စိတ္ပါလက္ပါ ကိုုယ့္ကိုုဆြဲေဆာင္လာျပန္ေတာ့ ထိုုင္စရာေနရာေလး တစ္ခုုကိုု ရွာျပီး စိတ္ေအးလက္ေအး ထိုုင္ဖတ္၊ ကိုုယ့္ကမာၻဟာ တိတ္ဆိတ္၊ စိတ္ထဲမွာ ရွဳပ္ေထြးေနာက္က်ိစရာ ဘာဆိုု ဘာမွ မသိေတာ့၊ ကိုုယ္မုုန္းတဲ့ နာရီလက္တံေတြ၊ ေလွာင္အိမ္ေတြနဲ႔ စိတ္မၾကည္လင္စရာေတြလည္း မရွိေတာ့၊ ေနာက္ဆံုုး ကိုုယ့္အာရံုုထဲမွာ ခ်စ္ရတဲ့ ငွက္ကေလးပါ မရွိေတာ့။ အေအးေငြ႔ေတြရိုုက္ေနတဲ့ မွန္နံရံရယ္၊ မီးခိုုးေရာင္ ေကာ္ေဇာခင္းရယ္ စာအုုပ္ထဲက စာေၾကာင္းေတြရယ္သာ ၾကီးစိုုး။ ဖတ္လိုု႔ အေတာ္ေလးေက်နပ္အားရသြားျပန္ေတာ့ ခါးကိုု ဆန္႔လိုု႔ အေညာင္းေျဖ။ စာအုုပ္တန္းေတြ ဆီကိုု ေနာက္တစ္ေခါက္ ထပ္သြား။ ဆိုုင္ပိတ္ခ်ိန္မွ အိမ္ျပန္ရင္ ေမေမဆူမွာ… ဟင့္အင္း မဟုုတ္ေသးပါဘူး မဆူပါဘူး ေမေမက ေမွ်ာ္ေနမွာပါ။
လက္ထဲ မႏိုုင္မနင္း ေပြ႔ပိုုက္ထားတဲ့ စာအုုပ္ေတြကိုု ေငြရွင္းေကာင္တာေပၚ ခ်လိုုက္ခ်ိန္မွာ ျပီးျပည့္စံုုတဲ့ ခံစားမွဳမ်ိဳးဟာ ၾကည္လင္စရာ။ စာအုုပ္ေတြ ထည့္ထားတဲ့ အဝတ္အိတ္ထူထူရဲ႕ ေလးလံမွဳဟာ ကိုုယ့္အတြက္ေတာ့ ငွက္ေမႊးေလးတမွ် ေပါ့ပါးလို႔။ ေဟာ… ငွက္ေမႊးေလး တဲ့… အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ကိုုယ့္ရဲ႕ ငွက္ကေလးကိုု ျပန္သတိရသြားတာ။ သတိရစိတ္နဲ႔ ၾကည္လင္ခ်င္ပါတယ္ ငွက္ကေလးေရ။ ကိုုယ္ မင္းကိုု ခ်စ္တယ္။
စာအုပ္ဆိုင္က ျပန္ထြက္လာေတာ့ အိမ္မျပန္လမ္းမၾကီးေပၚမွာ နီယြန္မီးတိုုင္ေတြ လင္းေနျပီ။ ကိုယ့္အိမ္ကေလးထဲမွာေရာ အဝါေရာင္ မီးပြင့္ေလးေတြ လင္းလက္ေနေရာေပါ့။ အိမ္တံခါးဝကို ေရာက္ေတာ့ ေဖေဖက ခြာသံၾကားတယ္ေဟ့လို႔ ထံုးစံအတိုင္း ေျပာျပီး ေမေမကေတာ့ ညစာ မုုန္႔ဟင္းခါး ခ်က္ထားတယ္တဲ့။ မုန္႔ဟင္းခါး… မနက္တိုုင္း ကိုုယ္ေတာင့္တမိျပီး စိတ္ကို စြဲလမ္းေစတဲ့ အရာေတြထဲက တစ္ခု။ ဒီလိုုဆိုုေတာ့ ၾကည္လင္လက္စ စိတ္အစဥ္ဟာ ဆက္ ဆက္ျပီးသာ ၾကည္လင္ဖိုု႔ပဲေပါ့။ ေရျမန္ျမန္ခ်ိဳးလိုက္တယ္။ မုန္႔ဟင္းခါးကို မုန္႔ဖတ္နည္းနည္း အီၾကာေကြးနည္းနည္းေပၚမွာ ဟင္းရည္မ်ားမ်ား ဆမ္းျပီးစားလိုက္တယ္။ ဝယ္လာတဲ့ စာအုပ္ေတြ ဖတ္ခ်င္လွျပီ။ ကိုုယ့္ရဲ႕ အိပ္ခန္းထဲက စာၾကည့္မီးတိုုင္ေလးကို ဖြင့္လိုက္တယ္။ အိပ္ခန္းျပတင္းကေန တိုုးဝင္လာတတ္တဲ့ ငွက္ေအာ္သံ က်ီက်ီက်ာက်ာေတြ မၾကားရေတာ့ဘူး။ သူတို႔ အိပ္ကုုန္ၾကေရာေပါ့။ ခုုနက ဝယ္လာတဲ့ စာအုုပ္ေတြကိုု တယုုတယ ျပန္ၾကည့္ရင္း ဒီညအတြက္ ဖတ္စရာ ေရြးခ်ယ္။ အခုုေတာ့လည္း စိတ္ဟာ ဘယ္တုုန္းကမွ ဘယ္လိုုမွ မေနာက္က်ိခဲ့ဖူးတဲ့ အသစ္စက္စက္ ေရတစ္ဖန္ခြက္လိုု၊ ေမြးကင္းစ ကေလးငယ္ေလးရဲ႕ ႏုုညက္ၾကည္လင္တဲ့ ဖဝါးျပင္ေလးလိုု၊ ေရၾကည္ေသာက္လွ်င္ ျမင္ရမေလာက္ပင္ လိုု႔ တင္စားၾကရတဲ့ မိန္းမပ်ိဳေလးရဲ႕ လည္တိုုင္ေက်ာ့လိုု။ မၾကည္လင္ေစတာေတြကိုု ဖယ္ထားျပီး ၾကိဳးစားၾကည္လင္ေစခဲ့တဲ့ တစ္ေန႔တာကိုု ႏွစ္သက္ ေက်နပ္လိုု႔။
ဖတ္လက္စ စာအုုပ္ တဝက္မက်ိဳးခင္မွာ ဘယ္ရီသီးနံ႔ သင္းေမႊးတဲ့ ဖေယာင္းတိုုင္အနီက မီးေတာက္ကိုု ေငးၾကည့္ရင္း မ်က္လံုုးေတြက ေမွးစင္းလာခဲ့တယ္။ ႏွာေခါင္းထဲမွာ Opium ေရေမႊးနံ႔ရလာတယ္။ မနက္ကဝတ္သြားတဲ့ ဝတ္စံုလည္း အခန္းထဲမွာ ခ်ိတ္ဆြဲမထား၊ ေလာေလာဆယ္ ကိုယ့္ကိုယ္ေပၚမွာလည္း တစ္စက္ကေလးမွ ဆြတ္ျဖန္းမထားပါပဲနဲ႔… စြဲလမ္းမွဳဟာ အထင္အရွား… ျပီးေတာ့ ရီေဝေဝ။ ျပတင္းတံခါးကေန အျပင္ဖက္ကိုု လွမ္းၾကည့္ေတာ့ ေကာင္းကင္ေပၚမွာ ၾကယ္တစ္ပြင့္တစ္ေလကိုမွ မေတြ႔ရဘူး။ ရီေဝလက္စမကုန္တဲ့ အေတြးထဲမွာ ၾကယ္ပံုေတြကို စကၠဴျဖဴတစ္ရြက္ေပၚမွာ ဆြဲ၊ ကပ္ေၾကးနဲ႔ညႇပ္ၿပီး နက္ျပာေရာင္ ေကာင္းကင္ၾကီးမွာ သြားကပ္ေပးဖို႔ စဥ္းစားတယ္။ အမ်ိဳးအစားေကာင္းတဲ့ ေကာ္ပုလင္းေလး တစ္လံုးေတာ့ ယူသြားဖို႔ လိုအပ္မွာေပါ့။ သစ္ပင္ေတြကေတာ့ ေလတိုုးလိုု႔ ထင္ပါရဲ႕ ဘယ္ယိမ္းညာႏြဲ႕ လွဳပ္ရွား ကခုုန္လိုု႔။ သိုးေတြကို ေရတြက္မဲ့အစား အနားက ပန္းစိုက္အိုးထဲက ႏွင္းဆီပြင့္ဖတ္ေတြကို ေရတြက္တယ္။ ပြင့္ဖတ္ စုစုေပါင္း ၁၆၈ ခု။ ေထာင့္ခြ်န္ငါးခုနဲ႔ ေငြမင္ေရာင္ ၾကယ္ပြင့္ေတြ တစ္ခုခ်င္းစီ ညႇပ္ရင္း ေကာ္နဲ႔ လိုက္ကပ္ရင္း မ်က္လံုးဟာ ပိုပိုျပီး ေမွးစင္းလာ။ ေကာင္းေသာညပါ ငွက္ကေလးေရလိုု႔ ႏွဳတ္ဆက္ခ်ိန္မွာ အိပ္ရာဝင္ေတးသြားဆီက ျငိမ့္ေျငာင္းတဲ့ သီခ်င္းသံကို ၾကားရတယ္။
မၾကည္လင္တာေတြ ေမွာင္ရိပ္ထဲ သိပ္ခဲ့ကြယ္… မၾကာခင္ဆိုုရင္ မိုုးလင္း ႏိုုးထေတာ့မယ္ တဲ့။
သက္ေဝ
(၀၃ မတ္လ ၂၀၁၆)
- ၂၀၁၆ ဇြန္လ ထုတ္ မိုးမခ မဂၢဇင္းတြင္ ေဖၚျပျပီးျဖစ္သည္။
မ်က္စိႏွစ္လံုး ဖြင့္ဖြင့္ျခင္း ျမင္ရတဲ့ အဲဒီ ျမင္ကြင္းဟာ စိတ္ကို ၾကည္လင္ေစတယ္။ ျပီးေတာ့ ဥၾသတစ္ေကာင္ရဲ႕ ခပ္သြက္သြက္ ေအာ္သံကို ၾကားရတယ္။ တစ္ၾကိမ္နဲ႔ရပ္မသြားပဲ ဥၾသဟာ ဥၾသ ဥၾသလို႔ ဆက္ကာ ဆက္ကာ ေအာ္ေနတယ္။ သူဟာ ေႏြဥၾသလား၊ ဒီေန႔ဟာ မတ္လရဲ႕ ေန႔စြဲတစ္ခုဆိုတာ သတိထားမိေတာ့ ေႏြဦးဟာ ေနာက္တစ္ေခါက္ ေရာက္လာျပန္ျပီပဲ လို႔ ေတြးမိတယ္။ အခ်ိန္မွန္တဲ့ ေႏြဦး။ ဥၾသကေရာ ေႏြဦးေပါက္မို႔ အခ်ိန္မွန္ ေအာ္ျမည္တာလား။ ၾကားေနရတဲ့ ဥၾသသံဟာ ခ်ိဳသာတယ္လို႔ ခံစားရသလား။ မလိမ္မညာတမ္း ျပီးေတာ့ အားမနာတမ္း ေျပာရမယ္ဆို သိပ္ေတာ့ မခ်ိဳသာလွပါဘူး။ ေနာက္ေတာ့ ဥၾသသံ တိတ္သြားတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘာငွက္လို႔ ေရေရရာရာ မေျပာႏိုင္တဲ့ ငွက္သံ တစ္မ်ိဳးကို ၾကားရျပန္တယ္။ အိပ္ခန္းနဲ႔ အနီးဆံုးသစ္ပင္မွာ အဝါေရာင္ ပန္းေတြ ပြင့္ေနျပန္ျပီ။ ပန္းပြင့္ေတြေၾကာင့္လား၊ ထူသိပ္ေနတဲ့ အရြက္ဖါးဖါးေတြ ေၾကာင့္လား မသိ… အဲဒီ သစ္ပင္မွာ ငွက္ေတြ အင္မတန္ ေပ်ာ္ၾကတာကို သတိထားမိတယ္။ ေတြးေနရင္းမွာ ငွက္ေအာ္သံေတြကို အဆက္မျပတ္ၾကားလာရတယ္။ ေအာ္ေနတဲ့ ငွက္ကေလးအေၾကာင္းကို စာထဲ ထည့္ေရးခ်င္ေပမယ့္ ဘာငွက္လို႔ အမည္မေဖၚႏိုင္တာကို ေတြးမိေတာ့ စိတ္နည္းနည္း ေနာက္သြားတယ္။ ထားပါေလ… ကိုယ္ဟာ ဘဝမွာ ငွက္ကေလးတစ္ေကာင္ကိုု ခ်စ္ဖူးေပမဲ့ က်န္တဲ့ ငွက္ေတြကို သိမွ မသိတာ၊ ေအာ္သံၾကားရံုုနဲ႔ ဘာငွက္မွန္း အမည္မေဖၚတတ္တာ ဆန္းသလား။ ျပီးေတာ့ ကိုယ္ဟာ ငွက္မွဳေရးရာ ကြ်မ္းက်င္သူတစ္ေယာက္လည္း ဟုုတ္မွ မဟုတ္တာပဲ။ ကိုယ္ခ်စ္ဖူးတဲ့ ငွက္ကေလးဟာ အပြင့္ေတြ မေဝဆာ၊ အရိပ္လည္းမရွိတဲ့ ကိုယ့္အနားမွာ မေပ်ာ္ႏိုင္တဲ့အေၾကာင္းကို အစေဖၚျပီး ျပန္မေတြးခ်င္ပါဘူး။ အေတြးကို ျဖတ္ျပီး ခုနက ၾကည္လင္လက္စ စိတ္ကေလးကို အျမန္ျပန္ေခၚရတယ္။ အဲဒီစိတ္ကေလး တစ္ေန႔တာလံုး ဆက္လက္ၾကည္လင္ဖို႔ ဘာေတြမ်ား လိုအပ္ပါလိမ့္။ ဒီေန႔ တစ္ေန႔တာ လုပ္ရမဲ့ လုပ္ငန္းေဆာင္တာေတြၾကားထဲမွာ စိတ္ႏွလံုးကို ၾကည္လင္ရႊင္ျပစရာ တခုတေလမွ ပါဝင္ရဲ႕လား။ သိပ္ေတာ့ မေသခ်ာလွ။ မေသခ်ာရင္ ေသခ်ာတာ တစ္ခုခုကို ရွာေဖြရမွာေပါ့။ တေန႔တာ အခ်ိန္ႏွစ္ဆယ့္ေလးနာရီမွာ ကိုယ့္စိတ္ကို ၾကည္လင္ေစမယ့္ အခ်ိန္ေလး နည္းနည္းေတာ့ လိုအပ္တယ္ ဆိုရင္ စိတ္လိုုလက္ရ သေဘာတူၾကမယ္ မဟုတ္လား။
အိပ္ယာကထျပီး တကိုယ္ေရသန္႔ရွင္းေရးနဲ႔အတူ လုပ္စရာရွိတာေတြကို ခပ္သြက္သြက္ေလး လွဳပ္ရွားလိုက္တယ္။ ထမင္းစားပြဲေပၚက ဗန္းေလးထဲမွာ ထပ္ထားတဲ့ ေလးေထာင့္စပ္စပ္ ေပါင္မုန္႔ခ်ပ္ေတြကို ျငီးေငြ႔စိတ္နဲ႔ တခ်က္ လွမ္းၾကည့္တယ္။ ငွက္ကေလးေတြဟာ ေပါင္မုုန္႔အစေလးေတြ စားတတ္ၾကသလား။ ဆက္ၾကည့္ေနရင္ စိတ္ေနာက္လာမွာစိုုးတာနဲ႔ ေပါင္မုုန္႔ေတြကိုု ေက်ာခိုုင္းလိုုက္တယ္။ ႏို႔ပူပူတစ္ခြက္ကို ေကြကာအုပ္နည္းနည္းနဲ႔ စပ်စ္သီးေျခာက္ နည္းနည္းထည့္ျပီး ေမႊလိုုက္တယ္။ ျဖဴညစ္ညစ္ ေကြကာအုုတ္ပန္းကန္ကိုု ငရုုတ္ေကာင္းမ်ားမ်ားပါတဲ့ မုုန္႔ဟင္းခါးတစ္ပန္းကန္နဲ႔ အစားထိုုး ျမင္ေယာင္ၾကည့္ရင္း ေနာက္က်ိအံ့ဆဲဆဲစိတ္ကို ျပန္လည္ၾကည္လင္ေစရတယ္။ စားျပီးေတာ့ အခန္းထဲကို ေနာက္တစ္ေခါက္ျပန္ဝင္၊ Opium လို႔ အမည္ရတဲ့ ေရေမႊးပုလင္းကို ယူဆြတ္လိုက္တယ္။ ဘာပဲေျပာေျပာ ေရေမႊးရဲ႕ အနံ႔သင္းသင္းဟာ စိတ္ကို ၾကည္လင္ေစတာ အမွန္ပဲ။ ဒါနဲ႔ ေနပါဦး… Opium ဆိုတာ ဘိန္း ေပါ့။ ဘိန္းဆိုတာ မူးရစ္ ရီေဝျပီး စြဲလမ္းေစတဲ့ အရာတစ္ခု မဟုတ္လား။ ဒါေၾကာင့္မို႔ အဲဒီေရေမႊးကို မက္မက္ေမာေမာ စြဲလမ္းေနမိတာလား။ ဒီေရေမႊးကိုု စြဲလမ္းတာနဲ႔ ငွက္ကေလးကိုု စြဲလမ္းတာကေရာ အတူတူပဲလား။ ဘဝမွာ တစံုတခု ဒါမွမဟုတ္ တစံုတေယာက္ကို စြဲလမ္းတပ္မက္ေနရတာဟာ နည္းနည္းေတာ့ စိတ္ေနာက္စရာ မေကာင္းဘူးလား။ ေဟာ… စိတ္ေနာက္တဲ့အေၾကာင္း ပါလာျပန္ျပီ။ ႏွစ္ျခိဳက္စရာေရေမႊးနံ႔ကို ရွဴရွိဳက္ရင္း၊ ခ်စ္ရတဲ့ ငွက္ကေလးအေၾကာင္းကိုု ေတြးရင္း ေနာက္က်ိတဲ့ စိတ္ကို ျပန္လည္ ၾကည္လင္ေစလိုက္တယ္။ ေမႊးရနံ႔ကေတာ့ ကိုယ္နဲ႔ ထပ္ခ်ပ္မကြာ ရီေဝလို႔။ အခန္းဝက စားပြဲခံုုပုုေလးေပၚ အသင့္ခ်ထားတဲ့ ပိုက္ဆံအိတ္ထဲမွာ လိုအပ္တဲ့ ပစၥည္းပစၥယ စံု မစံု တခ်က္စစ္ျပီး ဝတ္ေနက် မီးခိုးေရာင္ ပါးရွည္ရွည္ အေႏြးထည္နဲ႔ ကားေသာ့ကိုယူရင္း အိမ္အျပင္ကို ထြက္ခဲ့တယ္။
ကားျဖည္းျဖည္းေမာင္းေနာ္ ဆိုတဲ့ ေမေမ့ရဲ႕အသံဟာ သံပန္းတံခါးအကြက္ေတြထဲကေန အျပင္ကို မပ်က္မကြက္… ျပီးေတာ့ ၾကင္ၾကင္နာနာ တိုးထြက္လာတယ္။ ဟုတ္ကဲ့ပါ ေမေမလို႔ ဒေရာေသာပါး တုန္႔ျပန္သံ၊ ေဒါက္အခြ်န္နဲ႔ ရွဴးဖိနပ္က အသံခပ္အုပ္အုပ္၊ ေခၚထားတဲ့ ဓါတ္ေလွခါးက သူ ေရာက္ရွိေၾကာင္း တတီတီ အခ်က္ေပးသံ၊ အမိုးနီနီနဲ႔ ေလွ်ာက္လမ္းကေလး၊ ေကာင္းေသာမနက္ခင္းပါလို႔ ေၾကာင္ဘာသာေဗဒနဲ႔ ႏွဳတ္ဆက္ေလ့ရွိတဲ့ မိေညာင္နဲ႔ ဖိုးက်ား၊ သန္႔ရွင္းေရးအလုုပ္သမားေလးရဲ႕ လက္ကိုုင္ဖုုန္းက လူမ်ိဳးျခားသီခ်င္းသံ ျမဴးၾကြၾကြ၊ က်န္းမာေရးအတြက္ ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္ေနတဲ့ အမ်ိဳးသမီးၾကီး တစ္စု၊ ပန္းပြင့္ျဖဴျဖဴေတြ ေၾကြက်ေလ့ရွိတဲ့ သစ္ပင္ခပ္ရြယ္ရြယ္ေတြ တန္းစီေနတဲ့ ကားရပ္နားရာကြင္းျပင္က်ယ္… အားလံုးဟာ သူ႔ေနရာနဲ႔သူ အစီအစဥ္တက်၊ ျပီးေတာ့ ေနသားတက်။ ဒါဟာ ရက္သတၱတပတ္မွာ ငါးရက္ရွိတဲ့ အလုပ္လုပ္ရက္တိုင္းအတြက္ ဆင္တူ မနက္ခင္းေတြပဲ။ ၾကည့္ေနရင္းမွာ အဝါေရာင္ ေက်ာင္းၾကိဳကားတစ္စီး လမ္းမက ျဖတ္သြားတယ္။ ေသခ်ာတယ္ နာရီၾကည့္စရာ မလိုုဘူး၊ ဒါဟာ ရွစ္နာရီ ဆယ္မိနစ္ပဲ။ စိတ္ထဲမွာ အဲဒီ အဆင္တူ၊ အေသြးတူ၊ အခ်ိန္တူ မနက္ခင္းေတြကို ျငီးေငြ႔စိတ္က ဖ်တ္ကနဲ။ ဘယ္ေလာက္ မၾကည္လင္ခ်င္စရာေကာင္းပါလိမ့္။ ခ်က္ခ်င္းပဲ ေခါင္းကိုု ခါရင္း မၾကည္လင္တာေတြကိုု ဖယ္ထုုတ္ႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားရတယ္။
ကားကို ေအးေအးေဆးေဆး ေမာင္းထြက္လာခဲ့တယ္။ ကက္ဆက္ထဲမွာ ရွိေနတဲ့ သီခ်င္းစီဒီဟာ ၾကည္လင္စရာ သီခ်င္းေတြကို တစ္ပုဒ္ခ်င္း ေရြးကူးထားတဲ့ စီဒီတစ္ခ်ပ္ ျဖစ္မယ္လို႔ ယူဆရင္း ခလုပ္ကိုႏွိပ္လိုက္ေတာ့ “တစ္ပြင့္ထဲပြင့္တဲ့ အျမင့္ပန္းကို ပန္ဆင္ခ်င္လာ တတ္တဲ့ တစ္ေန႔က်ရင္ မင္းကမာၻဟာ တျဖည္းျဖည္း ရွဳပ္ေထြးလို႔လာမယ္…” တဲ့။ အင္မတန္ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ သီခ်င္းေလး။ ေတးဂီတဟာ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ စိတ္ႏွလံုးကို အလြန္တရာ ႏူးညံ့ေပ်ာ့ေျပာင္းျပီး ၾကည္လင္ေစတယ္တဲ့။ သိပ္မွန္တာပဲ။ အနည္းဆံုး ကိုယ္လို စိတ္အနည္ထလြယ္၊ ေနာက္က်ိလြယ္တဲ့ လူတစ္ေယာက္အတြက္ေတာ့ မွန္တာ ေသခ်ာတယ္။ ကားလမ္းတေလွ်ာက္မွာ ၾကံဳရတဲ့ စိတ္မၾကည္လင္စရာတခ်ိဳ႔တေလကို သီခ်င္းေတြအားကိုးနဲ႔ ၾကည္လင္ေစလိုက္တယ္။ ကားၾကီး ကားငယ္ အသြယ္သြယ္နဲ႔ျပည့္ေနတဲ့ အျမန္ေမာင္းလမ္းမက်ယ္မွာ ငွက္ကေလး တစ္ေကာင္တစ္ေလမွ ပ်ံသန္းသြားတာ မေတြ႔ရဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္… မၾကည္လင္စရာေတြကိုု သတိမျပဳမိေအာင္ လွ်စ္လွ်ဴရွဳရင္း ျဖတ္သန္းႏိုုင္ခဲ့တာကေတာ့ ဝမ္းသာစရာပဲ။
အလုုပ္ခန္းထဲက မရပ္မနား ေရြ႕လ်ားေနတဲ့ နာရီလက္တံေတြထဲမွာ ၾကည္လင္စရာက နည္းနည္းနဲ႔ မၾကည္လင္စရာ မ်ားမ်ားေတြ အထပ္လိုက္ အပံုလိုက္ ေရာေႏွာလို႔။ တကယ္ေတာ့လည္း ဒါဟာ ပံုမွန္ေနရက္ေတြအတြက္ ပံုမွန္ အေနထားေတြပါပဲလို႔ စိတ္ကို ေျဖေတြးရတယ္။ လုပ္စရာရွိတာေတြ အတန္အသင့္ျပီးသြားေတာ့မွ ပုခံုးနဲ႔ ဇက္က အေၾကာေတြ တင္းမာ နာက်င္ေနတတ္တာအတြက္ ဆရာဝန္က ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္ခိုင္းထားတာ သတိရတယ္။ ေခါင္းကို ဘယ္ ညာ အထက္ ေအာက္ လွဳပ္ရွားလိုက္တယ္။ အေညာင္းေတာ့ ေျပသား။ မၾကည္လင္စရာေတြထဲက ၾကည္လင္စရာ တစ္ခ်က္ေပါ့။ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ ေန႔လည္စာ စားဖို႔ အခ်ိန္။ ပါးသည္ထက္ ပါးေအာင္ လႊာထားတဲ့ ငါးအသားခ်ပ္ေလးေတြနဲ႔ မုန္ညင္းစိမ္းအရြက္နည္းနည္းကို ေရာျပဳတ္ထားတဲ့ ငါးျပဳတ္ကိုု စားတယ္။ စားေသာက္ဆိုုင္တန္းထဲက ေလေအးေပးစက္ရဲ႕ ေအးစက္စက္ အေငြ႔အသက္ကိုု မၾကိဳက္တဲ့အတြက္ ပါးပါးလွီးထားတဲ့ အနီေရာင္ငရုုတ္သီး အပိုုင္းအစ ေလး ငါးခုု ကိုု ငါးျပဳတ္ထဲ ထည့္ရေသးတယ္။ အင္မတန္ပူစပ္တဲ့ ငရုုတ္သီးေတြ။ ျပီးေတာ့ ေသာက္ေနက် အန္ကယ္ၾကီးဆိုုင္က ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ ဝယ္ေသာက္တယ္။ ေန႔လည္စာဟာ စိတ္ၾကည္လင္ ေက်နပ္စရာပါပဲ။
အျပန္လမ္းမွာ ျမက္ခင္းစိမ္းေတြ ထူသိပ္ေနတဲ့ ကြင္းျပင္က်ယ္တစ္ခုကိုု ျဖတ္ရတယ္။ ေခါင္းေမာ့လိုုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ သိပ္လွတဲ့ တိမ္ေတြနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုုင္ ဝင္တိုးပါေလေရာ။ အင္မတန္ၾကည္လင္စရာေကာင္းတဲ့ အခိုုက္အတံ့ေလးပဲ။ “တိမ္ေတြက လွလိုုက္တာ ကိုုယ့္မွာ တရားနဲ႔ ေျဖရတယ္” ဆိုုတဲ့ ကဗ်ာတစ္စ ေခါင္းထဲ ေရာက္လာေတာ့ တစ္ေယာက္တည္း ျပံဳးကာရယ္ကာနဲ႔ ၾကည္လင္လို႔။ ေရွ႔ကိုဆက္ေလွ်ာက္လာရင္း ျမက္ခင္းစပ္တေနရာက ျမင္ကြင္းဟာ ကိုယ့္ေျခလွမ္းေတြကို ေဆာင့္ဆြဲလိုက္သလို တံု႔သြားေစတာ။ ၾကည့္ပါဦး... လူတရပ္ေက်ာ္တဲ့ အစိမ္းေရာင္ တိုင္အေကာက္ကေလးေတြ အစီအရီ။ ဒါေတြဟာ ငွက္ေလွာင္အိမ္ေတြကို ခ်ိတ္ဆြဲတဲ့ တိုုင္ေတြပဲ။ စိတ္ဟာ ခ်က္ျခင္းပဲ မသက္မသာျဖစ္သြားတယ္။ ဒီႏိုင္ငံမွာ အသက္အရြယ္နည္းနည္းရျပီး အားလပ္ခ်ိန္လည္း ရွိၾကသူတခ်ိဳ႔ဟာ ဝါသနာအရ အလွေမြးငွက္ေတြကိုု ေလွာင္အိမ္ေတြနဲ႔ ေမြးထားတတ္ၾကတယ္။ ျပီးေတာ့ တစ္ေန႔ တစ္ခါ ဒါမွမဟုုတ္ ရက္ျခား ဆိုုသလိုု ေလွာင္အိမ္ေလးေတြကိုု သယ္ယူလာျပီး ခုုနက ျမင္ရတဲ့ တိုုင္ေလးေတြမွာ ခ်ိတ္ဆြဲ ျပသေလ့ရွိၾကတယ္။ ျပီးေတာ့ ငွက္ဝါသနာရွင္ အခ်င္းခ်င္း ငွက္ေတြအေၾကာင္း ဗဟုုသုုတပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အပ်င္းေျပပဲျဖစ္ျဖစ္ စကားေျပာၾက၊ တျခားေရာက္တတ္ရာရာ စကားေတြ ေျပာၾက၊ အေတြးအျမင္ျခင္း ဖလွယ္ရင္း အခ်ိန္ျဖဳန္းတတ္ၾကတယ္ ဆိုပါေတာ့။ သူတိုု႔အေျပာအရေတာ့ ငွက္ေတြကလည္း သူတိုု႔ အခ်င္းခ်င္း တစ္ေကာင္နဲ႔ တစ္ေကာင္၊ ေလွာင္အိမ္တစ္ခုုနဲ႔ တစ္ခုုလွမ္းျပီး စကားေတြ ေျပာၾကတယ္တဲ့။ အင္းေလ… ေကာင္းတဲ့ဖက္က လွည့္ေတြးရင္ေတာ့ သူတိုု႔ေျပာတာလည္း ဟုုတ္တာပါပဲ။ ကိုုယ့္မွာသာ ငွက္ကေလးကိုု ခ်စ္သေလာက္ ေလွာင္အိမ္ေတြကိုု အမုန္းၾကီး မုုန္းတီးတဲ့ ေရာဂါ ရွိတာကိုုး။ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့ငွက္ကေလးကို ေလွာင္အိမ္ငယ္ထဲမွာ အုပ္ေလွာင္ထားလိုတဲ့စိတ္မ်ိဳး စိုးစဥ္းမွ ကိုယ့္မွာ မရွိရိုးအမွန္ပါ။ ဒါေၾကာင့္လည္း ငွက္ကေလးနဲ႔ ကိုယ္ဟာ အေဝးၾကီး ေဝးေနခဲ့ၾကတာ မဟုတ္လား။ ခပ္ေဝးေဝးကို ေခ်ာ္ထြက္သြားတဲ့ စိတ္အေတြးေတြကိုု ျပန္လည္တည့္မတ္ယူေပမယ့္ သိပ္ေတာ့ အဆင္မေျပလွဘူး။ ေလွာင္အိမ္ထဲကေန က်ီက်ီက်ာက်ာနဲ႔ ေအာ္ေနတဲ့ ငွက္သံေတြသာ နားထဲမွာ ပဲ့တင္ထပ္လာတယ္။ ငွက္ကေလးေရ… ကိုုယ့္ရဲ႕ ငွက္ကေလးေရ… အေဝးကိုု ပ်ံသြားတဲ့ ကိုုယ္ခ်စ္တဲ့ ငွက္ကေလးကိုု သိပ္လြမ္းလာတာ။ ညီညာတိပေနတဲ့ ျမက္ခင္းစိမ္းေတြနဲ႔ သိပ္လွတဲ့ တိမ္ေတြလည္း မကယ္ႏိုုင္ေတာ့ဘူး။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ရံုုးတံခါးဝကိုု ေရာက္တဲ့ အခ်ိန္နဲ႔ ရုုတ္တရက္ သည္းသည္းမည္းမည္း မိုုးရြာခ်လိုုက္တဲ့ အခ်ိန္နဲ႔ ငွက္ကေလးေရ… လိုု႔ သတိတရ ေရရြတ္မိတဲ့ အခ်ိန္နဲ႔ တစ္ခ်ိန္တည္းပဲ။ ကိုယ့္စိတ္ေတြ ရုတ္ခ်ည္း အနည္ထလာေအာင္ ဘယ္သူ ဖန္တီးလိုက္တာပါလိမ့္။
အလုုပ္စားပြဲမွာ အနက္ေရာင္ပိန္းပိန္းပဲရွိေနေသးတဲ့ ေမာ္နီတာကိုု မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုုင္လိုု႔ ငူငူေငါင္ေငါင္နဲ႔ ထိုုင္ေနမိတာ တစ္နာရီေလာက္ၾကာမယ္ ထင္တယ္။ တစက္ကေလးမွ ျပန္လည္ၾကည္လင္လာခ်င္ဟန္မတူတဲ့ စိတ္ေတြကိုု တစ္ခုုခုုနဲ႔ အာရံုုေျပာင္းမွ ရေတာ့မယ္။ မ်က္စိတကမ္းအကြာမွာ ရွိေနတဲ့ သတင္းစာေပၚကိုု အၾကည့္ေရာက္သြားတယ္။ အဲဒီမွာ အျပာေရာင္စာလံုုးထူထူေတြနဲ႔ ေရးထားတဲ့ စာအုုပ္ဆိုုင္ၾကီး တစ္ဆိုုင္ရဲ႕ နာမည္ကိုု ေတြ႔လိုုက္တယ္။ ဆိုုင္ေၾကာ္ျငာလား၊ စာအုုပ္ေတြ ေစ်းေလွ်ာ့တဲ့ ေၾကာ္ျငာလား၊ ဆိုုင္ေနရာ ေျပာင္းမလိုု႔ ေၾကာ္ျငာတာလား၊ ဒါမွမဟုုတ္ ဆိုုင္ပိတ္ေတာ့မယ့္ အေၾကာင္း ေရးထားတဲ့ သတင္းလား ဘာမွ သဲသဲကြဲကြဲ မသိေသးတဲ့အခ်ိန္မွာ စိတ္ကေတာ့ အဲဒီစာအုုပ္ဆိုုင္ၾကီးထဲကိုု ေရာက္ေနႏွင့္ျပီ။ အခန္းတံခါးကို အသံမျမည္ေအာင္ သတိထားျပီး ပိတ္ရင္း အလုပ္ခန္းကို ေက်ာခိုင္းလိုက္တယ္။
စီစီရီရီ ထပ္ထားတဲ့ စာအုုပ္စင္ေတြၾကားမွာ ေစာေစာက ေနာက္က်ိ ညစ္ညဴးေနခဲ့တဲ့ စိတ္အစဥ္ဟာ ယူပစ္သလိုု ေပ်ာက္သြားၾကတာ အင္မတန္ထူးဆန္းတာပဲ။ စာအုုပ္ဆိုုင္ထဲမွာ ကိုုယ္ႏွစ္သက္တဲ့ စာအုုပ္ေတြကိုု စိမ္ေျပနေျပ တစ္အုပ္ခ်င္း ေရြးခ်ယ္ေနရတဲ့ ခံစားမွဳေလာက္ စိတ္ကိုု ၾကည္လင္ေစတာ၊ စိတ္ကိုု ေက်နပ္မွဳရေစတာ ရွိပါဦးမလား။ ကိုုယ္ႏွစ္သက္ႏိုုင္မယ့္ စာတစ္အုုပ္ကိုု ေရြးယူျပီး မ်က္ႏွာဖံုုးပန္းခ်ီကိုု အဓိပၺါယ္ေဖၚ ၾကည့္လိုုက္၊ ေနာက္ေက်ာဖံုုးေပၚက မွတ္ခ်က္ေလးေတြ ဒါမွမဟုုတ္ ဝတၳဳရဲ႕ ေက်ာရိုုး အက်ဥ္းေရးထားတဲ့ စာေၾကာင္းေလးေတြကိုု ဖတ္လိုုက္၊ အတြင္းက စာတစ္မ်က္ႏွာ ႏွစ္မ်က္ႏွာကိုု အျမည္းဖတ္လိုုက္၊ ခဏ ျပန္ခ်ထားျပီး ေနာက္တစ္အုုပ္ ေကာက္ကိုုင္လိုုက္၊ ခုုနကလိုုပဲ အစဥ္အတိုုင္း လုုပ္လိုုက္၊ ၾကိဳက္တယ္ကြာ ဝယ္မယ္ ဆိုုျပီး လက္ထဲ ေပြ႔ထားလိုုက္နဲ႔။ အရာရာကို ေမ့ထားႏိုင္တဲ့ အခ်ိန္ေတြပါပဲ။
ေနာက္ စာအုုပ္တန္း တစ္တန္းဆီကိုု ဆက္ေလွ်ာက္သြားခိုက္ တေန႔က အင္တာနက္မွာေၾကာ္ျငာထားတဲ့ စာအုုပ္တစ္အုုပ္ကိုု သတိရသြားတယ္။ ဖုုန္းထဲမွာ အဲဒီစာအုုပ္ မ်က္ႏွာဖံုုး ဓါတ္ပံုုေလး သိမ္းထားမိတာ ျပန္ရွာရမယ္။ အိတ္ထဲက ဖုုန္းကိုု ကပ်ာကယာထုုတ္ ဓါတ္ပံုုေတြထဲမွာ မွတ္ထားတဲ့ စာအုုပ္မ်က္ႏွာဖံုုးကိုု ျပန္ရွာ။ စာေရးဆရာေတြ နာမည္ အကၡရာစဥ္နဲ႔ စီတန္းထားတဲ့ စာအုုပ္ေတြကို တစ္အုပ္ခ်င္းစီ ခပ္ဖြဖြ တို႔ ထိ သြားရင္း ကိုုယ္လိုုခ်င္တဲ့ စာအုုပ္ကိုုရွာ။ ေတြ႔သြားေတာ့ ခုုနကလိုုပဲ အျမည္းဖတ္၊ တစ္မ်က္ႏွာ ႏွစ္မ်က္ႏွာ သံုုးမ်က္ႏွာအထိ စိတ္ပါလက္ပါ ကိုုယ့္ကိုုဆြဲေဆာင္လာျပန္ေတာ့ ထိုုင္စရာေနရာေလး တစ္ခုုကိုု ရွာျပီး စိတ္ေအးလက္ေအး ထိုုင္ဖတ္၊ ကိုုယ့္ကမာၻဟာ တိတ္ဆိတ္၊ စိတ္ထဲမွာ ရွဳပ္ေထြးေနာက္က်ိစရာ ဘာဆိုု ဘာမွ မသိေတာ့၊ ကိုုယ္မုုန္းတဲ့ နာရီလက္တံေတြ၊ ေလွာင္အိမ္ေတြနဲ႔ စိတ္မၾကည္လင္စရာေတြလည္း မရွိေတာ့၊ ေနာက္ဆံုုး ကိုုယ့္အာရံုုထဲမွာ ခ်စ္ရတဲ့ ငွက္ကေလးပါ မရွိေတာ့။ အေအးေငြ႔ေတြရိုုက္ေနတဲ့ မွန္နံရံရယ္၊ မီးခိုုးေရာင္ ေကာ္ေဇာခင္းရယ္ စာအုုပ္ထဲက စာေၾကာင္းေတြရယ္သာ ၾကီးစိုုး။ ဖတ္လိုု႔ အေတာ္ေလးေက်နပ္အားရသြားျပန္ေတာ့ ခါးကိုု ဆန္႔လိုု႔ အေညာင္းေျဖ။ စာအုုပ္တန္းေတြ ဆီကိုု ေနာက္တစ္ေခါက္ ထပ္သြား။ ဆိုုင္ပိတ္ခ်ိန္မွ အိမ္ျပန္ရင္ ေမေမဆူမွာ… ဟင့္အင္း မဟုုတ္ေသးပါဘူး မဆူပါဘူး ေမေမက ေမွ်ာ္ေနမွာပါ။
လက္ထဲ မႏိုုင္မနင္း ေပြ႔ပိုုက္ထားတဲ့ စာအုုပ္ေတြကိုု ေငြရွင္းေကာင္တာေပၚ ခ်လိုုက္ခ်ိန္မွာ ျပီးျပည့္စံုုတဲ့ ခံစားမွဳမ်ိဳးဟာ ၾကည္လင္စရာ။ စာအုုပ္ေတြ ထည့္ထားတဲ့ အဝတ္အိတ္ထူထူရဲ႕ ေလးလံမွဳဟာ ကိုုယ့္အတြက္ေတာ့ ငွက္ေမႊးေလးတမွ် ေပါ့ပါးလို႔။ ေဟာ… ငွက္ေမႊးေလး တဲ့… အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ကိုုယ့္ရဲ႕ ငွက္ကေလးကိုု ျပန္သတိရသြားတာ။ သတိရစိတ္နဲ႔ ၾကည္လင္ခ်င္ပါတယ္ ငွက္ကေလးေရ။ ကိုုယ္ မင္းကိုု ခ်စ္တယ္။
စာအုပ္ဆိုင္က ျပန္ထြက္လာေတာ့ အိမ္မျပန္လမ္းမၾကီးေပၚမွာ နီယြန္မီးတိုုင္ေတြ လင္းေနျပီ။ ကိုယ့္အိမ္ကေလးထဲမွာေရာ အဝါေရာင္ မီးပြင့္ေလးေတြ လင္းလက္ေနေရာေပါ့။ အိမ္တံခါးဝကို ေရာက္ေတာ့ ေဖေဖက ခြာသံၾကားတယ္ေဟ့လို႔ ထံုးစံအတိုင္း ေျပာျပီး ေမေမကေတာ့ ညစာ မုုန္႔ဟင္းခါး ခ်က္ထားတယ္တဲ့။ မုန္႔ဟင္းခါး… မနက္တိုုင္း ကိုုယ္ေတာင့္တမိျပီး စိတ္ကို စြဲလမ္းေစတဲ့ အရာေတြထဲက တစ္ခု။ ဒီလိုုဆိုုေတာ့ ၾကည္လင္လက္စ စိတ္အစဥ္ဟာ ဆက္ ဆက္ျပီးသာ ၾကည္လင္ဖိုု႔ပဲေပါ့။ ေရျမန္ျမန္ခ်ိဳးလိုက္တယ္။ မုန္႔ဟင္းခါးကို မုန္႔ဖတ္နည္းနည္း အီၾကာေကြးနည္းနည္းေပၚမွာ ဟင္းရည္မ်ားမ်ား ဆမ္းျပီးစားလိုက္တယ္။ ဝယ္လာတဲ့ စာအုပ္ေတြ ဖတ္ခ်င္လွျပီ။ ကိုုယ့္ရဲ႕ အိပ္ခန္းထဲက စာၾကည့္မီးတိုုင္ေလးကို ဖြင့္လိုက္တယ္။ အိပ္ခန္းျပတင္းကေန တိုုးဝင္လာတတ္တဲ့ ငွက္ေအာ္သံ က်ီက်ီက်ာက်ာေတြ မၾကားရေတာ့ဘူး။ သူတို႔ အိပ္ကုုန္ၾကေရာေပါ့။ ခုုနက ဝယ္လာတဲ့ စာအုုပ္ေတြကိုု တယုုတယ ျပန္ၾကည့္ရင္း ဒီညအတြက္ ဖတ္စရာ ေရြးခ်ယ္။ အခုုေတာ့လည္း စိတ္ဟာ ဘယ္တုုန္းကမွ ဘယ္လိုုမွ မေနာက္က်ိခဲ့ဖူးတဲ့ အသစ္စက္စက္ ေရတစ္ဖန္ခြက္လိုု၊ ေမြးကင္းစ ကေလးငယ္ေလးရဲ႕ ႏုုညက္ၾကည္လင္တဲ့ ဖဝါးျပင္ေလးလိုု၊ ေရၾကည္ေသာက္လွ်င္ ျမင္ရမေလာက္ပင္ လိုု႔ တင္စားၾကရတဲ့ မိန္းမပ်ိဳေလးရဲ႕ လည္တိုုင္ေက်ာ့လိုု။ မၾကည္လင္ေစတာေတြကိုု ဖယ္ထားျပီး ၾကိဳးစားၾကည္လင္ေစခဲ့တဲ့ တစ္ေန႔တာကိုု ႏွစ္သက္ ေက်နပ္လိုု႔။
ဖတ္လက္စ စာအုုပ္ တဝက္မက်ိဳးခင္မွာ ဘယ္ရီသီးနံ႔ သင္းေမႊးတဲ့ ဖေယာင္းတိုုင္အနီက မီးေတာက္ကိုု ေငးၾကည့္ရင္း မ်က္လံုုးေတြက ေမွးစင္းလာခဲ့တယ္။ ႏွာေခါင္းထဲမွာ Opium ေရေမႊးနံ႔ရလာတယ္။ မနက္ကဝတ္သြားတဲ့ ဝတ္စံုလည္း အခန္းထဲမွာ ခ်ိတ္ဆြဲမထား၊ ေလာေလာဆယ္ ကိုယ့္ကိုယ္ေပၚမွာလည္း တစ္စက္ကေလးမွ ဆြတ္ျဖန္းမထားပါပဲနဲ႔… စြဲလမ္းမွဳဟာ အထင္အရွား… ျပီးေတာ့ ရီေဝေဝ။ ျပတင္းတံခါးကေန အျပင္ဖက္ကိုု လွမ္းၾကည့္ေတာ့ ေကာင္းကင္ေပၚမွာ ၾကယ္တစ္ပြင့္တစ္ေလကိုမွ မေတြ႔ရဘူး။ ရီေဝလက္စမကုန္တဲ့ အေတြးထဲမွာ ၾကယ္ပံုေတြကို စကၠဴျဖဴတစ္ရြက္ေပၚမွာ ဆြဲ၊ ကပ္ေၾကးနဲ႔ညႇပ္ၿပီး နက္ျပာေရာင္ ေကာင္းကင္ၾကီးမွာ သြားကပ္ေပးဖို႔ စဥ္းစားတယ္။ အမ်ိဳးအစားေကာင္းတဲ့ ေကာ္ပုလင္းေလး တစ္လံုးေတာ့ ယူသြားဖို႔ လိုအပ္မွာေပါ့။ သစ္ပင္ေတြကေတာ့ ေလတိုုးလိုု႔ ထင္ပါရဲ႕ ဘယ္ယိမ္းညာႏြဲ႕ လွဳပ္ရွား ကခုုန္လိုု႔။ သိုးေတြကို ေရတြက္မဲ့အစား အနားက ပန္းစိုက္အိုးထဲက ႏွင္းဆီပြင့္ဖတ္ေတြကို ေရတြက္တယ္။ ပြင့္ဖတ္ စုစုေပါင္း ၁၆၈ ခု။ ေထာင့္ခြ်န္ငါးခုနဲ႔ ေငြမင္ေရာင္ ၾကယ္ပြင့္ေတြ တစ္ခုခ်င္းစီ ညႇပ္ရင္း ေကာ္နဲ႔ လိုက္ကပ္ရင္း မ်က္လံုးဟာ ပိုပိုျပီး ေမွးစင္းလာ။ ေကာင္းေသာညပါ ငွက္ကေလးေရလိုု႔ ႏွဳတ္ဆက္ခ်ိန္မွာ အိပ္ရာဝင္ေတးသြားဆီက ျငိမ့္ေျငာင္းတဲ့ သီခ်င္းသံကို ၾကားရတယ္။
မၾကည္လင္တာေတြ ေမွာင္ရိပ္ထဲ သိပ္ခဲ့ကြယ္… မၾကာခင္ဆိုုရင္ မိုုးလင္း ႏိုုးထေတာ့မယ္ တဲ့။
သက္ေဝ
(၀၃ မတ္လ ၂၀၁၆)
- ၂၀၁၆ ဇြန္လ ထုတ္ မိုးမခ မဂၢဇင္းတြင္ ေဖၚျပျပီးျဖစ္သည္။
ကုုိယ္က ငွက္ခ်စ္သူမိုု ့
ReplyDeleteဒီစာေလးကုုိထူးထူးျခားျခားပုုိႏွစ္သက္မိတယ္။
Good job!!
အုုိင္အိုုရာ
ညွိဳးႏြမ္းေနတဲ့ စိတ္ကေလး လန္းဆန္းသြားၿပီ မသက္ေရ ေက်းဇူးကမ႓ာ ♥♥♥
ReplyDelete