လက္ကိုင္ဖုန္းထဲက မင္းသမီး

ကြ်န္မ အိပ္ရာကႏိုးလာေတာ့ အေတာ္ေနျမင့္ေနျပီ။ ေနျမင့္ျပီသာ ေျပာတာ ေနလံုးဟာ ဘယ္နားေရာက္လို႔ ဘယ္ေလာက္အျမင့္ဆီ ေရာက္ေနတယ္ဆိုတာ ဘယ္သူကမ်ား ေသေသခ်ာခ်ာ သိမွာလဲ။ ဒီလိုပဲ ေျပာရိုးေျပာစဥ္ စကားတစ္ခြန္းအေနနဲ႔ ေနျမင့္ျပီ ေနျမင့္ျပီ ဆို ေျပာေနၾကတာ။ စဥ္းစားၾကည့္ရင္ အေတာ္ေတာ့ ရယ္စရာ ေကာင္းတယ္။ ထားပါေလ... အခု ေနျမင့္ျပီ ဆိုပါစို႔။ ေနျမင့္ေတာ့ တစ္ေန႔တာ အလုပ္မစခင္ မနက္စာ စားဖို႔ လိုအပ္ေနတယ္။ ဒါနဲ႔ စားစရာ ဆိုင္တန္းေတြဖက္ကို ေလွ်ာက္လာခဲ့တယ္။ အဲဒီစားေသာက္ဆိုင္တန္းမွာ ဆိုင္ခန္းေပါင္း ဆယ့္တစ္ခုရွိတယ္။ 

မေန႔ညက အလုပ္ကျပန္ေတာ့ အေတာ္ေလး မိုးခ်ဳပ္ေနျပီ။ နာရီေတာ့ မၾကည့္ျဖစ္ဘူး။ အလြယ္တကူ ၾကည့္ရေအာင္ကလည္း ကြ်န္မ လက္ထဲမွာ နာရီမရွိဘူး။ နာရီဆိုတာ ၾကည့္လည္း ဒီအခ်ိန္ပဲ မၾကည့္လဲ ဒီအခ်ိန္ပဲ ဆိုေတာ့ နာရီၾကည့္တဲ့အလုပ္ဟာ အပိုအလုပ္လို႔ ခံယူထားတာၾကာျပီ။ ဒါက စကားၾကံဳလို႔ ေျပာျပတာပါ။ ဒီလိုနဲ႔ အိမ္အျပန္လမ္းမွာ မ်က္စိေရွ႕ ေတြ႔သမွ် ကားနံပါတ္က ဂဏန္းေတြကို လိုက္ေပါင္းတယ္။ အဲဒီအက်င့္က ေက်ာင္းအတူသြားေဖၚ ကြ်န္မရဲ႕ ငယ္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ဆီက ရလာတာ။ ငယ္ငယ္က သူနဲ႔အတူ ေက်ာင္းကို လမ္းေလွ်ာက္သြားရင္း လမ္းေပၚမွာ ျဖတ္သြားတဲ့ ကားေတြရဲ႕ နံပါတ္ေတြကို သူ႔ထက္ငါ ျမန္ျမန္အေျဖရေအာင္ ျပိဳင္ေပါင္းၾကတယ္။ ေပါင္းတဲ့အခါမွာလည္း ျမန္ျမန္အေျဖထြက္ေအာင္ ေပါင္းတတ္ဖိုု႔ ပညာက လိုေသးတယ္။ အဲဒါကဘာလဲဆိုေတာ့ ကိုး ေတြကို ဖယ္ထုတ္ျပီး ေပါင္းတဲ့ နည္းပဲ။ နံပါတ္မွာ ကိုး မပါရင္လည္း ရွိေနတဲ့ ဂဏန္းလံုးေတြထဲက ကိုး ျဖစ္ႏိုင္မယ့္ ဂဏန္းေတြကို ရွာ၊ အဲဒါေတြကိုု ဖယ္ထုတ္ျပီး က်န္တာေတြကိုု ေပါင္းတဲ့နည္း။ ဒီေနရာမွာ ကိုုး ဆိုုတဲ့ ဂဏန္းရဲ႕ ဂုုဏ္သတၱိဟာ အင္မတန္ ထူးဆန္းတယ္ဆိုုတာေလးေတာ့ တဆိတ္ မွတ္ထားၾကေစခ်င္တယ္။ အဲဒီလို လမ္းသြားရင္း ကားနံပါတ္ေတြ ေပါင္းတဲ့နည္းက ကေလးေတြကို စိတ္တြက္ တြက္တတ္ေအာင္ သင္ေပးတဲ့ေနရာမွာ သိပ္အသံုးဝင္တယ္ လို႔ ကြ်န္မသူငယ္ခ်င္းက ဆိုတယ္။ တကယ္လို႔မ်ား ရွင္တို႔ အနီးအနားမွာ ကေလးတစ္ေယာက္တေလ ရွိေနခဲ့ရင္ ဒီနည္းကို စမ္းၾကည့္ၾကပါလို႔ တိုက္တြန္းခ်င္တယ္။ 

အဲဒီလို ကားနံပါတ္ေတြ ေပါင္းေနရင္း ညက တျဖည္းျဖည္း ပိုေမွာင္မိုက္လာတယ္။ ညနက္ေတာ့ လမ္းေပၚမွာ ကား အသြားအလာ က်ဲသြားတာကေန ကားတစီးတေလမွ မရွိေတာ့တဲ့အခါ လူက အလုပ္မရွိေတာ့သလို ျဖစ္သြားတယ္။ အဲဒီေတာ့ လမ္းေဘးက တိုက္တန္းလ်ားေတြရဲ႕ ျပတင္းတံခါးေတြကို ေရတြက္တယ္။ ဖြင့္ထားတဲ့ ျပတင္းတံခါး ဘယ္ႏွစ္ခု၊ ပိတ္ထားတဲ့ ျပတင္းတံခါး ဘယ္ႏွစ္ခု သီးျခား မွတ္သားေရတြက္ရင္း ခဏၾကာေတာ့ အကုန္ေရာသြားတယ္။ ဒါနဲ႔ မထူးဘူးဆိုျပီး ပိတ္ထားတဲ့ ျပတင္းတံခါးေတြနဲ႔ ဖြင့္ထားတဲ့ ျပတင္းတံခါးေတြရဲ႕ အေရအတြက္ကို ေပါင္းပစ္လိုက္တယ္။ တကယ္လည္း ထူးေတာ့ မထူးပါဘူး ျပတင္းတံခါးဟာ ပိတ္ထားထား ဖြင့္ထားထား ျပတင္းတံခါးေတြပဲ မဟုတ္လား။ ကိုယ့္အေတြးကို ကိုယ္ သေဘာက်ရင္း ဟက္ ဆို တခ်က္ ရယ္လိုက္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာမီးေရာင္ လင္းလင္းနဲ႔ ညလံုးေပါက္ဖြင့္တယ္လို႔ ထင္ရတဲ့ စားေသာက္ဆိုင္တန္းဟာ ကြ်န္မရဲ႕ မ်က္စိေရွ႕ကို ေရြ႕လ်ားလာခဲ့တာပဲ။

ဒါနဲ႔ ဆိုင္ခန္းေတြရဲ႕ နာမည္ကို စာလံုးေပါင္း ဖတ္ရင္း တစ္ခန္း ႏွစ္ခန္း သံုးခန္း... ေရတြက္ၾကည့္လိုက္မိတာပါ။ ေဟာ... ေျပာရင္းဆိုရင္းမွာ ညကေရတြက္ခဲ့တဲ့ စားေသာက္ဆိုင္တန္းေတြနားကို ေရာက္လာခဲ့ျပီ။ ေျပာခဲ့သလိုပဲ၊ အဲဒီစားေသာက္ဆိုင္တန္းမွာ ဆိုင္ခန္းေပါင္း ဆယ့္တစ္ခုရွိတယ္။ ဒါေပမဲ့ အခု ေလာေလာဆယ္ (မနက္ပိုင္းမွာ) ဖြင့္ေနတာက ႏွစ္ဆိုင္ထဲရယ္။ ေကာ္ဖီ လဖက္ရည္ အေအး ေရာင္းတဲ့ ဆိုင္ရယ္၊ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ ၾကာဆံေၾကာ္ေတြကို ၾကက္ဥေၾကာ္၊ အသားျပားေၾကာ္၊ ၾကက္ေတာင္ပံေၾကာ္ေတြနဲ႔ တြဲ ေရာင္းတဲ့ ဆိုင္ရယ္... အဲဒီ ႏွစ္ဆိုင္ပဲ ဖြင့္ထားတယ္။ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ဆိုင္မွာ တန္းစီေနၾကတဲ့ လူတန္းရွည္ၾကီးကို တခ်က္ လွမ္းၾကည့္လိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ သူတို႔အားလံုးရဲ႕ အေနာက္မွာ ကြ်န္မ ဝင္ရပ္လိုက္တယ္။ ေရွ႔မွာ တန္းစီေနတဲ့လူ အားလံုးလိုလိုက လက္ကိုင္ဖုန္းေတြကို ငံု႔ၾကည့္ေနၾကတယ္။ ဒါနဲ႔ ကြ်န္မလည္း ေရာေယာင္ျပီး အိတ္ထဲမွာ ပါလာတဲ့ လက္ကိုင္ဖုန္းကို ထုတ္လိုက္တယ္။

သူမ်ားနည္းတူ လက္ကိုင္ဖုန္းကိုသာ ထုတ္ယူလိုက္တာ၊ လက္ကိုင္ဖုန္းကိုသံုးျပီး ဘာလုပ္ရမယ္ဆိုတာ တကယ္ မသိဘူး။ ေျပာရရင္ ကြ်န္မအတြက္ လက္ကိုင္ဖုန္းက အသံုးမတည့္တာ ၾကာျပီ။ လက္ကုိင္ဖုန္းကေန အခ်ိန္မွန္ (မပ်က္မကြက္) ေခၚရ ေျပာရမယ့္သူလည္း မရွိတာ ၾကာျပီ ဆိုရင္ ပိုမွန္မယ္။ အဲဒီကိစၥကိုေတာ့ အက်ယ္ခ်ဲ႕ျပီး မေျပာခ်င္ေတာ့ဘူး။ စိတ္သေဘာထားခ်င္းမတိုက္ဆိုင္ေသာေၾကာင့္ ဆိုတဲ့ စကားကို ရွင္တို႔ ၾကားဖူးၾကမွာေပါ့။ အဲဒီစကားအတိုင္းပါပဲ။ သတင္းစာထဲမွာလည္း အဲဒီလိုပဲ ထည့္ေရးလိုက္ရတယ္။ တျခားလည္း ရွည္ရွည္ေဝးေဝး ရွင္းေန ေျပာေနစရာမွ မလိုတာ။ ျပီးေတာ့ ထံုးစံအရ စံုစမ္းေမးျမန္းျခင္း သည္းခံပါ ဆိုတာကလည္း ထည့္ေရးလိုက္ရေသးတယ္။ လူေတြရဲ႕သေဘာကလည္း ခက္သားလား။ စံုစမ္းေမးျမန္းျခင္း သည္းခံပါ ဆိုကာမွ ပိုသိခ်င္ ေမးခ်င္ျမန္းခ်င္ၾကတာမ်ိဳး။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီေၾကာ္ျငာ သတင္းစာထဲ ပါလာတဲ့ေန႔က ကြ်န္မ လက္ကိုင္ဖုန္းကို ပိတ္ျပီး ျမစ္ကမ္းစပ္တစ္ခုမွာ သြားထိုင္ေနခဲ့တယ္။ အဲဒီညေနက ေလေတြကလည္း တိုက္လိုက္တာ လြန္ပါေရာ။ လည္ပင္းမွာ စီးလာတဲ့ လည္္စည္းပုဝါေတာင္ ေလထဲ လြင့္ပါျပီး ေရထဲ ေမ်ာသြားတဲ့ အထိပဲ။ ပုုဝါ လြင့္သြားသြားခ်င္း ေရစပ္ကို ဆင္းျပီး ျပန္ေကာက္ဖို႔ ကြ်န္မ မၾကိဳးစားခဲ့ဘူး၊ ေရထဲကိုု ဆင္းျပီးရင္ ျပန္တက္လာခ်င္စိတ္ ရွိ မရွိ ကြ်န္မ မေသခ်ာလိုု႔။

ခဏေနေတာ့ ေရွ႔မွာ တန္းစီေနတဲ့ လူေတြ နည္းနည္းေရြ႕သြားတယ္။ ဒါနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ လမ္းေၾကာင္းအတိုင္း အေရွ႔ကို လိုက္ေရႊ႕ရတယ္။ ျပီးေတာ့ လက္ထဲမွာကိုင္ထားတဲ့ လက္ကိုင္ဖုန္းရဲ႕ အနက္ေရာင္မ်က္ႏွာျပင္ကို ငံု႔ၾကည့္မိတယ္။ ဒီလိုေနလို႔ေတာ့ မျဖစ္ေသးပါဘူး။ လူတန္းရွည္ၾကီး ေနာက္တည့္တည့္မွာ ရပ္ေနရာက ကိုယ္ကို ေဘးဖက္ကို နည္းနည္းထြက္ျပီး လက္ကိုင္ဖုန္းကို သူတို႔ ဘယ္လို အသံုးခ်ေနသလဲ အကဲခတ္ရတယ္။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက လက္ကိုင္ဖုန္းနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ နားရြက္ေတြကို ၾကိဳးတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ သြယ္တန္းထားၾကတယ္။ ကြ်န္မမွာ အဲဒီၾကိဳး ပါမလာဘူး။ ပါမလာဘူးဆိုတာကလည္း အစတည္းက ရွိမေနလို႔ပါ။ အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ ကြ်န္မဆီမွာ ဘာၾကိဳးမွ မရွိပါဘူး။ တခါတခါေတာ့လည္း ၾကိဳးတစ္ေခ်ာင္းတေလ လိုခ်င္မိတယ္။ ျပီးေတာ့ ကြ်န္မ စဥ္းစားတယ္။ တကယ္လိုု႔မ်ား ကြ်န္မမွာ ၾကိဳး ႏွစ္ေခ်ာင္းရွိမယ္ဆိုု တစ္ေခ်ာင္းကိုု ပထမၾကိဳး နဲ႔ ေနာက္တစ္ေခ်ာင္းကိုု ဒုုတိယၾကိဳးလိုု႔ အမည္ေပးဖိုု႔ပါ။ ဒုတိယၾကိဳးဟာ ခိုးခိုးခစ္ခစ္ရယ္ေမာတတ္တဲ့ ပန္းႏုေရာင္ ဂါဝန္ဝတ္ သမီးေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္ႏိုင္သလို ပါဝါရိန္းဂ်ားဝတ္စံုနဲ႔ ဒါးကိုင္ျပီး ဟန္ေရးျပင္ေနတဲ့ သားကေလးတစ္ေယာက္လည္း ျဖစ္ႏိုင္မယ္ မဟုတ္လား။ ဒါေပမဲ့ ပထမၾကိဳးတစ္ေခ်ာင္းဟာ မထင္မွတ္ပဲ ျပတ္ေတာက္သြားခဲ့တယ္။ ဒီေတာ့ ကြ်န္မအတြက္ ဒုတိယၾကိဳးဆိုတာ ေလထဲမွာေဆာက္ခဲ့တဲ့ အိမ္ကေလးပါပဲ။ ဘယ္ေတာ့မွ ရွိမလာႏိုင္ေတာ့မယ့္ ဒုတိယၾကိဳးပါ။ အဲဒီလိုေတြ ေတြးမိတဲ့အခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ကြ်န္မ (စိတ္ညစ္ညစ္နဲ႔) ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ စားေလ့ရွိတယ္။ ဝါဖန္႔ဖန္႔ သို႔မဟုတ္ ညိဳညစ္ညစ္ ေခါက္ဆြဲမွ်င္ေတြဟာ ၾကိဳးေတြလို႔ လွည့္စားလို႔ အေကာင္းဆံုးပစၥည္း မဟုတ္လား။

ကြ်န္မနဲ႔ တစ္ေယာက္ေက်ာ္မွာ ရပ္ေနတဲ့ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ရဲ႕ လက္ကိုင္ဖုန္းမ်က္ႏွာျပင္က အေတာ္ေလး ၾကီးတယ္။ ၾကီးဆို ေက်ာင္းသံုးဗလာစာအုပ္တစ္အုပ္ေလာက္ကို ၾကီးတာ။ ဒီေတာ့ သူ႔ရဲ႕ လက္ကိုင္ဖုန္းမ်က္ႏွာျပင္ကို ကြ်န္မ ေကာင္းေကာင္းျမင္လို႔ရတယ္။ သူ ၾကည့္ေနတာ ရုပ္ရွင္လား၊ သီခ်င္းလား တစ္ခုခုပဲ။ အလွျပင္ထားတဲ့ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ရဲ႕ မ်က္ႏွာကို အၾကီးၾကီး ျမင္ရတယ္။ အဲဒီမ်က္ႏွာကို ကြ်န္မ ျမင္ဖူးတယ္။ ဒါေပမဲ့ နာမည္ေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ စိတ္သေဘာထားျခင္း တိုက္ဆိုင္တဲ့ အခ်ိန္တုန္းက တီဗီေရွ႔မွာ ကြ်န္မနဲ႔ ကြ်န္မရဲ႕ ပထမၾကိဳးတို႔ အတူတူ ထိုင္ဖူးခဲ့တယ္။ ျပီးေတာ့ တီဗီဖန္သားျပင္မွာ ေပၚလာသမွ် အရုပ္ေတြကို ၾကည့္ရင္း ေန႔ေန႔ ညည (အေၾကာင္းမဲ့) ရယ္ေမာခဲ့ဖူးတယ္။ အဲဒီတုန္းက ျမင္ဖူးခဲ့တဲ့ မ်က္ႏွာေတြထဲက တစ္ခုပဲ။ လွေတာ့ေတာ္ေတာ္လွတဲ့ မ်က္ႏွာ။ အဲဒီလက္ကိုင္ဖုန္းအၾကီးစားကို လွမ္းအကဲခတ္ရင္း တန္းစီေနတဲ့ လူတန္းရဲ႕ အေရြ႕အတိုင္း ကြ်န္မ လိုက္ေရႊ႕ရေသးတယ္။

အခုုဆိုုရင္ ကြ်န္မရဲ႕ အေနာက္မွာ တန္းစီေနတဲ့သူေတြေတာင္ ရွိေနျပီ။ ေနာက္ေက်ာ နည္းနည္း လံုုသြားတာေပါ့လိုု႔ ေတြးရင္း အေရွ႕က လက္ကိုုင္ဖုုန္းအၾကီးစားကိုု ဆက္ျပီး အကဲခတ္ရတယ္။ အခုုနက မင္းသမီးလား အဆိုုေတာ္လား မသဲကြဲတဲ့ အမ်ိဳးသမီးရဲ႕ မ်က္ႏွာလွလွကိုု ေနာက္တၾကိမ္ ထပ္ေတြ႔ရျပန္တယ္။ စိတ္ထဲမွာ နည္းနည္းေတာ့ စႏိုုးစေနာင့္ျဖစ္ေနတယ္။ ဘယ္သူ ဘယ္ဝါ ကြဲကြဲျပားျပား သိလိုုစိတ္နဲ႔အတူ လူက ရီေဝေဝ မူးရိပ္ရိပ္ျဖစ္လာတယ္။ ဟိုုက္ပိုုဂလိုုက္ဆီးမီးယား ဆိုုတဲ့ ေသြးထဲမွာ အခ်ိဳဓါတ္နည္းေနတာမ်ိဳး၊ အဲဒီလိုုမ်ိဳး ကြ်န္မ မၾကာခဏ ျဖစ္ဖူးတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သၾကားလံုုးတစ္လံုုးေလာက္ ဝါးစားလိုုက္ရင္ ေကာင္းသြားတတ္တယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အိတ္ထဲမွာ သၾကားလံုုး တစ္လံုုးမွ ရွိမေနဘူး။ နားထင္ကိုု လက္နဲ႔ေထာက္ထားရင္းမွာ ကြ်န္မအေရွ႕ ကပ္ရက္ကလူက ကြ်တ္ ဆိုု အသံျပဳျပီး ထြက္သြားတယ္။ ၾကည့္ရတာ ေစာင့္ရတာ ၾကာလိုု႔ စိတ္မရွည္ပံုုမ်ိဳး။ ေစာင့္ရတာ ၾကာလိုု႔ စိတ္မရွည္ရင္ ရွင္ ေခါက္ဆြဲ မစားရရံုုပဲ ရွိမွာေပါ့ အေတာ္ညံ့တဲ့လူပဲ လိုု႔ စိတ္ထဲက ေျပာလိုုက္တယ္။ သူ ဘယ္ၾကားမလဲ။

အဲဒီလူထြက္သြားေတာ့ အခုုနက လက္ကိုုင္ဖုုန္းအၾကီးစားဟာ ကြ်န္မနဲ႔ လက္တကမ္းအကြာကိုု ေရာက္လာေတာ့တာေပါ့။ အခန္႔သင့္လိုုက္ေလ။ လူတန္းဟာ အေရွ႔ကိုု နည္းနည္း ဆက္ေရြ႕သြားတယ္။ နီးေနပါျပီ။ ေခါက္ဆြဲစားရဖိုု႔ တနည္းအားျဖင့္ ၾကိဳးမွ်င္ေတြ ပိုုင္ဆိုုင္ရဖိုု႔ နီးလာေနပါျပီ။ နည္းနည္းေတာ့ စိတ္လွဳပ္ရွားမိသားရွင့္။ စိတ္ထဲကသာ အေတြးေပါင္းစံုုေတြးေနတာ မ်က္လံုုးကေတာ့ အေရွ႔က အမ်ိဳးသမီးရဲ႕ လက္ကိုုင္ဖုုန္းမ်က္ႏွာျပင္ကိုု မခြာမိဘူး။ ၾကည့္ေနရင္းမွာ အဲဒီမ်က္ႏွာျပင္ဟာ တျဖည္းျဖည္း ၾကီးလာတာ အိမ္ေရွ႕ ဧည့္ခန္းက လက္မ ေလးဆယ္ တီဗီေလာက္ကိုု ၾကီးလာသလိုုပဲ။ ဖန္သားျပင္ေပၚက မိတ္ကပ္ႏွဳတ္ခမ္းနီ ျခယ္သထားတဲ့ အမ်ိဳးသမီးရဲ႕ မ်က္ႏွာလွလွဟာလည္း နီးလာလိုုက္ ေဝးသြားလိုုက္၊ ၾကီးလာလိုုက္ ေသးသြားလိုုက္၊ ျပံဳးလာလိုုက္ မဲ့သြားလိုုက္။ အေတာ္အတန္ ရင္းႏွီးေနတဲ့ မ်က္ႏွာလိုုပဲလိုု႔ ေတြးရင္း ကြ်န္မလက္ထဲမွာ ခလုုတ္မဖြင့္ရေသးတဲ့ လက္ကိုုင္ဖုုန္းကိုု က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုုတ္ထားမိတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကြ်န္မရဲ႕ ေခါင္းထဲကိုု တစံုုတရာ ေဆာင့္တြန္းထည့္လိုုက္တဲ့အသံ… ဒုုန္း ကနဲ တခ်က္ ၾကားရတယ္။ ေစာေစာက ေခ်ာင္ေခ်ာင္လည္လည္ျဖစ္ေနတဲ့ ေခါင္းဟာ ပစၥည္းေတြနဲ႔ ရုတ္ခ်ည္း ျပည့္သိပ္သြားသလိုု ခံစားရတယ္။ မနက္ခင္းရဲ႕ လန္းဆန္းတဲ့ ေနေရာင္ေတြနဲ႔အတူ ဦးေႏွာက္ေတြ ေနသားတက် ျပန္လည္ ႏိုုးထ ဖြံ႕ျဖိဳးလာတာ ထင္ရဲ႕ေနာ္။ တဆိတ္ေတာ့ ဆန္းၾကယ္သား။ ရွင္တိုု႔လည္း တေန႔ေန႔ တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ အဲဒီလိုုအျဖစ္မ်ိဳး ၾကံဳဖူးၾကမွာပါ။

တဆက္တည္းမွာပဲ ေခါင္းထဲကေန ျမင္ကြင္းတခ်ိဳ႔ တဖ်တ္ဖ်တ္နဲ႔ ခုုန္ဆင္းလာၾကတယ္။ ျမိဳ႔လည္ေခါင္မွာရွိတဲ့ ျပဇာတ္ရံုုအေရွ႔က ေရပန္းနားမွာ ရုုတ္တရက္ေတြ႔လိုုက္ရတဲ့ ပူးပူးကပ္ကပ္ ခႏၶာကိုုယ္ႏွစ္ခုု၊ ကြ်န္မတစ္ေယာက္တည္းသာ ျမင္ႏိုုင္တဲ့ၾကိဳးမွ်င္ေတြက သူတိုု႔ကိုုယ္ေတြကို ပူးခ်ည္ထားသလိုပဲ။ ျပီးေတာ့ အေရွ႕က လက္ကိုုင္ဖုုန္းထဲက မင္းသမီးရဲ႕ မ်က္ႏွာ၊ စိတ္သေဘာထားခ်င္း မတိုုက္ဆိုုင္ပါသျဖင့္ ဆိုုတဲ့ သတင္းစာေၾကာ္ျငာ၊ ေရစီးထဲမွာ လြင့္က် ေမ်ာပါသြားတဲ့ ပုဝါစ။ လူတန္းရွည္ဟာ ေနာက္တၾကိမ္ ေရြ႕လ်ားသြားျပန္တယ္။ ေခါက္ဆြဲဆိုုင္နားကိုု ေရာက္ခါနီးေနျပီ။ ကြ်န္မအေရွ႕မွာ တန္းစီေနတဲ့သူ သံုုးေယာက္ပဲ ရွိေတာ့တယ္။ ေခါက္ဆြဲဝယ္ျပီးရင္ ေခါက္ဆြဲဗန္းကို သယ္စရာ လက္ႏွစ္ဖက္စလံုုး အားသြားေအာင္ ခုုနက ဆုတ္ထားတဲ့ လက္ကိုုင္ဖုုန္းကိုု အိတ္ထဲ ျပန္ထည့္လိုုက္တယ္။

ကြ်န္မ နည္းနည္း ပိုုမူးလာတယ္လိုု႔ ထင္တယ္။ သၾကားလံုုး မရွိတာ ခက္တယ္။ မူးေနရက္က စဥ္းစားမိတာကေတာ့ ၾကိဳးေတြနဲ႔တူတဲ့ ေခါက္ဆြဲကိုု ကြ်န္မ တကယ္ စားခ်င္ေသးရဲ႕လား ဆိုုတာပဲ။ ကြ်န္မအေရွ႔က မိန္းမက သူ႔လက္ကိုုင္ဖုုန္း ဖန္သားျပင္ကိုု သည္းသည္းမည္းမည္း ၾကည့္ေနဆဲ။ မင္းသမီး... မင္းသမီး... ျပဇာတ္ရံုေရွ႔က မင္းသမီး...။ ျဗဳန္းဆိုု ကြ်န္မ အဲဒီမိန္းမေရွ႕မွာ သြားရပ္ျပီး သူ႔ၾကည့္ေနတဲ့ လက္ကိုုင္ဖုုန္းကိုု လူယူလိုုက္တယ္။ ထင္မထားဘူး၊ အၾကီးစားလက္ကိုုင္ဖုုန္းဟာ ကြ်န္မလက္ထဲကိုု အဲဒီေလာက္ လြယ္လင့္တကူ ပါလာလိမ့္မယ္လိုု႔ ကြ်န္မ တကယ္ပဲ ထင္မထားဘူး။ ျပီးေတာ့ ေခါက္ဆြဲဆိုုင္ဖက္ကိုု ေလွ်ာက္သြားျပီး အဲဒီလက္ကိုုင္ဖုုန္းကိုု ပြက္ပြက္ဆူေနတဲ့ ဟင္းခ်ိဳအိုုးထဲကိုု ခပ္ျဖည္းျဖည္း ထည့္ခ်လိုုက္တယ္။ လွလွေလး ျပံဳးေနတဲ့ မင္းသမီးရဲ႕ မ်က္ႏွာ ဟင္းခ်ိဳပူပူထဲ တအိအိနဲ႔ နစ္ဝင္သြားတာကိုု ၾကည့္ရင္း တခ်က္ျပံဳးျပီး ေခါက္ဆြဲဆိုုင္ကိုု ေက်ာခိုုင္းလိုုက္တယ္။ အေနာက္မွာ ဘာေတြျဖစ္ က်န္ခဲ့တယ္ဆိုုတာ ကြ်န္မ မသိခ်င္ေတာ့ဘူး။ မသဲမကြဲ ေအာ္ဟစ္သံ တခ်ိဳ႔နဲ႔ တဖ်တ္ဖ်တ္ျမည္ေနတဲ့ ဖိနပ္သံတခ်ိဳ႕ကိုုေတာ့ ကြ်န္မ ၾကားလိုုက္ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ လွည့္မၾကည့္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ မ်က္စိေရွ႔က ျဖတ္သြားတဲ့ ကားတစင္းရဲ႕နံပါတ္ျပားထဲက ကိုုး ျဖစ္ေစမယ့္ ဂဏန္းေတြကိုု စိတ္ထဲကေန ေရြးခ်ယ္ ဖယ္ထုုတ္ေနလိုုက္တယ္။

သက္ေဝ
(၂၉ ဧျပီ ၂၀၁၆)

ႏွင္းဆီျဖဴ အတြဲ ၂ အမွတ္ ၁၀ ၊ ဇူလိုင္ ၂၀၁၆ တြင္ ေဖၚျပျပီး ျဖစ္သည္။