လႊတ္ခ်လိုက္ျခင္းမ်ား

ေသေသခ်ာခ်ာ ေတြးၾကည့္မိပါက ဘဝတြင္ လႊတ္ခ်ပစ္ခ်င္စရာ ေကာင္းလွေသာ အေၾကာင္းအျခင္းအရာမ်ား၊ တနည္းအားျဖင့္ေျပာရလွ်င္ လႊတ္ခ်ပစ္လိုက္ရန္ သက္ေသ သကၠာရ အေထာက္အထား ျပည့္စံု ခိုင္လံုေသာ  အေၾကာင္းအရာ အျဖစ္အပ်က္မ်ား မ်ားစြာ ရွိေနခဲ့သည္။ အခ်ိဳ႕အရာမ်ားမွာ အမွန္တကယ္ အသံုးမဝင္ေတာ့ပဲ စိတ္လြတ္လက္လြတ္ လႊတ္ခ်ခ်င္စရာ ေကာင္းလွသည္ျဖစ္ျပီး အခ်ိဳ႔မွာမူ အနည္းငယ္ လိုအပ္ေကာင္း လိုအပ္ေနအံုးမည္ဟု ယူဆကာ လႊတ္မခ်ျဖစ္ေသးေသာ အရာမ်ားျဖစ္သည္။ ထို႔အျပင္ လံုးဝ မလိုအပ္ေတာ့ဟု စိတ္ထဲမွာ ေသခ်ာေနေသာ္လည္း ငဲ့ညွာေထာက္ထားစရာ အေျခအေနအရပ္ရပ္ေၾကာင့္ မရွိ မေကာင္း၊ ရွိမေကာင္း၊ သိမ္းထားရေကာင္းႏိုး လႊင့္ပစ္လိုက္ရေကာင္းႏိုး ခ်ီတံုခ်တံု ျဖစ္ေနရေသာ အရာမ်ားလည္း မ်ားစြာ ရွိေနေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ ဘဝတိုတိုေလးတြင္ မည္သည္က အေရးပါျပီး မည္သည္က အေရးမပါသည္ကို အေသအခ်ာ ျပန္လည္စဥ္းစား ဆင္ျခင္မည္။ အေရးမပါေသာအရာမ်ားကို အေသအခ်ာ စီစစ္မည္။ ျပီးလွ်င္ အဆင္ေျပသလို တစျပီး တစ လႊတ္ခ်လိုက္ေတာ့မည္။

* * * * *

ပထမဆံုး ပိုးပုဝါေလးတစကို လႊတ္ခ်ခဲ့သည္။ ပုဝါမ်ားစြာ ပိုင္ဆိုင္ေသာ္လည္း ထိုပုဝါကေလးမွာ အမွတ္တရေပါင္းမ်ားစြာ ပါဝင္ေသာ၊ အထိမ္းအမွတ္ေန႔စြဲတခုမွာ သူကိုယ္တိုင္ တယုတယ စည္းေႏွာင္ေပးခဲ့ဖူးေသာ ခရမ္းေဖ်ာ့ေရာင္ ပိုးပုဝါကေလးတခု ျဖစ္သည္။ ဘဝမွာ အတန္အသင့္ ျမတ္ႏိုးခဲ့ဖူးေသာ အရာတခုဟု ဆိုရလွ်င္လည္း မွားမည္မထင္ပါ။ သူႏွင့္ပတ္သက္သမွ် အရာရာကို လႊတ္ခ်လိုက္ေတာ့မည္ဟု စဥ္းစားလိုက္ေသာ အခ်ိန္တြင္ ထိုပုဝါကေလးကို သတိတရ ေရြးခ်ယ္ခဲ့မိသည္။ လႊတ္ခ်အံ့ဆဲဆဲ ထိုပုဝါစေလးထဲတြင္ ခါးသက္ရွတျပီး တဖက္သတ္ဆန္ေသာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာမ်ား ပါဝင္မည္၊ တကိုယ္ေရ လြမ္းဆြတ္တမ္းတမွဳ အနည္းငယ္ ပါဝင္မည္၊ ျပင္းထန္ေသာ ဒါဏ္ရာဒါဏ္ခ်က္မ်ားႏွင့့္အတူ နာက်င္မွဳအပိုင္းအစမ်ားကေတာ့ ေသခ်ာေပါက္ကို ပါဝင္ေနလိမ့္မည္။ ခ်စ္သူဟု သံုးႏွဳန္းေခၚဆိုႏိုင္ခဲ့ဖူးေသာ သူစိမ္းအမ်ိဳးသားတေယာက္ထံမွ ပိုင္ဆိုင္ရရွိခဲ့ေသာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာသည္ သူ ခ်န္ထားခဲ့ျပီး ေနာက္ပိုင္းမွာ တန္ဖိုးထား စံုမက္စြာ ဆက္လက္ သိမ္းဆည္းထားရန္ လိုအပ္သည္လား၊ တဆက္တည္းမွာ ရက္ရက္စက္စက္ ခ်န္ရစ္ထားခဲ့ရက္ေသာ ထိုခ်စ္သူကို တရွိဳက္မက္မက္ လြမ္းဆြတ္ တမ္းတေနရမွဳကေရာ အမွန္တကယ္ ရွိသင့္ရွိထိုက္ပါသလား၊ ထိုသူကို လြမ္းဆြတ္ တမ္းတေနရဖို႔ေရာ ထိုက္တန္ပါရဲ႕လား။ ထိုသူႏွင့္ပတ္သက္ေသာ ထိခိုက္နာက်င္မွဳမ်ားကေတာ့ ဘယ္လိုမွ သိမ္းဆည္းထားရန္ မသင့္ေသာ အရာမ်ားသာ။ ထိုအခါ အရာရာကို အျပီးတိုင္ လႊတ္ခ်ပစ္ရန္သာ စဥ္းစားရေတာ့သည္။

ျမင္လႊာေအာက္မွ အျပီးတိုင္ ကြယ္ေပ်ာက္သြားေစရန္ဟူေသာ အေတြးျဖင့္ ထိုပုဝါစကေလးကို ဟိုး ခပ္ျမင့္ျမင့္ေနရာတခုမွ လႊတ္ခ်ႏိုင္ရန္ ေနရာေရြးရသည္။ ေတြ႔ျပီ…  အတန္ငယ္ျမင့္မား မတ္ေစာက္ေသာ ေတာင္ကုန္းငယ္ေလး။ သူနဲ႔အတူ တၾကိမ္မက ေရာက္ခဲ့ဖူးေသာ ေတာင္ကုန္းငယ္ကေလး။ ေတာင္ကုန္းတေနရာတြင္ ေျခစံုရပ္ရင္း လက္ထဲမွ ထိုပုဝါကေလးကို လႊတ္ခ်ခဲ့သည္။ မလႊတ္ခ်ခင္ ေဘးဘီဝဲယာကို အသာ ေစာင္းငဲ့ၾကည့္ရင္း တခ်က္ကေလး နမ္းရွိဳက္လိုက္ရန္ ဟန္ျပင္ျပီးမွ ရွက္ရြံ႔စိတ္တို႔ျဖင့္ မလံုမလဲျဖစ္ကာ ေခါင္းကို ခါယမ္းလိုက္မိသည္။ ထို႔ေနာက္ စိတ္ကို ျဖတ္ကာ ပုဝါစေလးကို လႊတ္ခ်လိုက္ေတာ့သည္။

ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ထိုေန႔ ထိုအခ်ိန္မွာ ေဆာင္းေလက အရွိန္ျပင္းျပင္းျဖင့္ တိုက္ခတ္ေနခဲ့သည္။ ခရမ္းေဖ်ာ့ေရာင္ ပိုးပုဝါကေလးသည္ ေလထဲတြင္ တလူးလူး တလြန္႔လြန္႔ျဖင့္ နိမ့္ဆင္းဝဲပ်ံရင္း စကၠန္႔အနည္းငယ္ အၾကာတြင္္ သစ္ကိုင္းတခု၏ ထိပ္ဖ်ားတြင္ သြားေရာက္ တြယ္ျငိေနခဲ့သည္။ ထိုအခါ ပုဝါစကေလးသည္ ရုတ္တရက္ ဖမ္းဆီး ခ်ဳပ္ေႏွာင္ခံလိုက္ရသူတေယာက္ပမာ၊ ေလအေဝွ႕တြင္ ရုန္းရင္းဆန္ခတ္ႏွင့္။ သို႔ေသာ္ ေလႏွင့္အတူ ဆက္လက္၍လည္း မပ်ံသန္းႏိုင္၊ သစ္ကိုင္းဖ်ားတြင္ ျငိတြယ္ျမဲ ျငိတြယ္လ်က္ ျမင္လႊာေအာက္မွလည္း ေပ်ာက္ကြယ္မသြားႏိုင္ပဲ လႊတ္ခ်ခဲ့သူကို အျပစ္တင္ စကားတင္းဆိုေနသေယာင္။ ေနာင္တမ်ားစြာ ရေစသေယာင္။ ပုဝါကေလးကို သံေယာဇဥ္မျပတ္ခ်င္သလို၊ အားနာသလို လွည့္ၾကည့္ လွည့္ၾကည့္ျဖင့္ ျပန္လာခဲ့ရသည္။ တဆက္တည္းမွာ ထိုေနရာကို ေနာက္တေခါက္ ထပ္မလာရန္လည္း ဆံုးျဖတ္မိသည္။ မကြယ္မဝွက္ပဲ ေျပာၾကစတမ္းဆိုလွ်င္ ကိုယ္တိုင္လႊတ္ခ် ခ်န္ထားရစ္ခဲ့ေသာ ထိုပုဝါေလးကို စိတ္အေတြးထဲမွ အၾကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ျပန္လည္ေကာက္ယူေနခဲ့မိသည္။

* * * * *

ထိုညက ညသည္ ညပီသလွ်က္ အေမွာင္ထုၾကီးစိုးကာ တိတ္ဆိတ္ေနခဲ့၏။ အျဖဴခံေပၚတြင္ အျပာေရာင္ Bulla တံဆိပ္္ ေရးထိုးထားေသာ ဒိန္ခ်ဥ္ဗူးထဲသို႔ သၾကားညိဳအနည္းငယ္ ထည့္ကာ ေမႊလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ဒိန္ခ်ဥ္ဗူးကို ကိုင္ကာ ခပ္က်ယ္က်ယ္ တြန္းဖြင့္ထားေသာ ျပတင္းေပါက္နံေဘးတြင္ ထိုင္ရင္း အျပင္ဖက္ကို အေၾကာင္းမဲ့ ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ နက္ျပာေရာင္ ေကာင္းကင္ျပင္တြင္ ထိုညက ၾကယ္ပြင့္ကေလး တလံုးတေလမွ ရွိမေနပါ။ သို႔ေသာ္ ကိုယ့္ရဲ႕ ၾကယ္ပြင့္ကေလး ဟု ေခၚခဲ့ဖူးသူတေယာက္၏ အသံကို ဖ်တ္ကနဲ သတိရသြားခ်ိန္တြင္ ႏွလံုးသားတေနရာမွ နာက်င္စူးနစ္ကာ အသက္ရွဴရ ခက္ေနခဲ့သည္။ သတိရျခင္းမ်ားသည္ အခါမ်ားစြာမွာ အတိုင္းအဆမဲ့ ခ်ိဳျမိန္သည္ဟု ေက်နပ္ခ်င္စရာေကာင္းေသာ္လည္း တခ်ိဳ႔အခ်ိန္မ်ားတြင္ေတာ့ ထင္ထားသည္ထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ ခါးသက္ေစသည္ခ်ည္းသာ။ တခါတရံတြင္မူ ၾကည္လင္ေသာ ဂ်င္န္ တခြက္ကဲ့သို႔ ရစ္မူးစြာ ျပင္းရွတတ္ေသး၏။ ထိုသတိရျခင္းမ်ားကို ကိုယ္တိုင္ ႏွစ္လိုျခင္းမရွိေသာ အခ်ိန္တခုကို မလြဲမေသြ ေရာက္ရွိေနျပီဟု ကိုယ္တိုင္ ေသခ်ာေနခဲ့သည္။

ထိုစဥ္ ရုတ္တရက္ ေပၚလာေသာ စိတ္အစဥ္အတိုင္း ေသာက္လက္စ ဒိန္ခ်ဥ္ဗူးကိုု အရွိန္ျဖင့္လႊဲကာ ျပတင္းေပါက္မွ ပစ္ခ်လိုက္မိသည္။ ပစ္ခ်အျပီးမွာ တစံုတခုကို ေမွ်ာ္လင့္ေစာင့္ဆိုင္းေနသကဲ့သိုု႔ စကၠန္႔အနည္းငယ္ ၾကာသည္အထိ မ်က္စိ စံုမွိတ္ကာ အသက္မရွဴမိပဲ ျငိမ္သက္ေနမိသည္။ တခဏအတြင္းမွာပင္ ပစ္ခ်လိုက္ေသာ ဒိန္ခ်ဥ္ဗူးႏွင့္ ကတၱရာလမ္းမတိုု႔ ျပင္းထန္စြာ ထိရိုုက္သြားေသာ အသံကို ၾကားရသည္။ ေသးငယ္ေသာ ဒိန္ခ်ဥ္ဗူးကေလးက ထိုမွ်ေလာက္ အသံျပင္းျပင္း ထြက္သည္ကို အံ့ၾသ မွင္သက္ေနမိေသးသည္။ ထိုအသံသည္  ညတည၏ တိတ္ဆိတ္မွဳကို လွလွပပ ျဖိဳခြင္း လိုက္သလိုပင္။ တခ်ိန္ထဲမွာ တင္းၾကပ္ေနေသာ ခံစားမွဳတို႔ကို အဆံုးစြန္ ေျဖေလ်ာ့ခ်လိုက္သကဲ့သို႔ ႏွာသီးဖ်ားတြင္ ရစ္ဝဲေနေသာ ေလကို လြတ္လပ္ ေပါ့ပါးစြာ ရွဴထုုတ္လိုက္မိ၏။ ႏွဳတ္ခမ္းႏွစ္လႊာကို မဖြင့္ဟပဲ ပိပိရိရိ ျပံဳးတတ္ရန္ အခါမ်ားစြာက ၾကိဳးစား ေလ့က်င့္ခဲ့ဖူးသည့္အတိုင္း ဟန္ပါပါ ျပံဳးလိုက္၏။ တစံုတေယာက္ကိုု သတိရျခင္း၊ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ စိတ္တိုင္းမက်စြာ ခံျပင္းျခင္း၊ ေဒါသ အနည္းငယ္ႏွင့္ ပူေလာင္ျခင္းတခ်ိဳ႔ အျပင္ သစ္ကိုင္းဖ်ားတြင္ လူးလြန္႔ ျငိတြယ္က်န္ေနခဲ့ေသာ ပိုးပုဝါစကေလးပါ ထိုဒိန္ခ်ဥ္ဗူးထဲတြင္ ရီးေလးခို၍ ပါသြားၾကသည္ကိုု မည္သူမွ် မသိႏိုင္ေသာ္လည္း ကိုယ္တိုင္ကေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာ သိေနခဲ့သည္။

ဒိန္ခ်ဥ္ဗူးသည္ အနက္ေရာင္လမ္းမႏွင့္ အရွိန္ျပင္းျပင္း ထိရိုုက္ကာ တစစီ ေပါက္ကြဲ ပြင့္ထြက္ လြင့္စင္သြားပံုကို စိတ္မွန္းျဖင့္ ေတြးျမင္ၾကည့္မိ၏။ ဒိန္ခ်ဥ္ဗူးႏွင့္အတူပါသြားေသာ ေဒါသလွိဳင္းမ်ား၊ အလြမ္းမ်ားႏွင့္ ေသာက အပူေငြ႔မ်ားသည္လည္း အပိုင္းအစမ်ားအျဖစ္ ပဲ့ေၾကြကာ အနက္ေရာင္ကတၱရာလမ္းမေပၚတြင္ အေဆာတလ်င္ ေျပးလႊားသူက ေျပးလႊား၊ ဘီးလွိမ့္ရံု ေမာင္းႏွင္သြားေသာ ကားတစင္းမွ လြင့္က်က်န္ရွိေနခဲ့ေသာ ေတးသံတခ်ိဳ႕ႏွင့္အတူ နရီစည္းခ်က္လိုက္ကာ ကခုန္သူက ကခုန္၊ လမ္းေဘး သစ္ပင္ေျခရင္းတြင္ ျငိမ္သက္စြာ လွဲေလ်ာင္းသူက လွဲေလ်ာင္း… ထိုျမင္ကြင္းကို စိတ္ထဲမွာ ေတြးထင္ ျမင္ေယာင္ရင္း မ်ားစြာ ေက်နပ္မိ၏။ တင္းၾကပ္မွဳမ်ား ပူေလာင္မွဳမ်ားလည္း အခ်ိန္တိုတိုအတြင္း သက္သာရာ ရသြားသေယာင္၊ ေနလို႔ ပိုေကာင္းသြားသေယာင္။  ထို႔အတူ သတိရေနစရာ မလိုအပ္ဟု ဆင္ျခင္မိေသာ လူတေယာက္ကို ရံဖန္ရံခါ လြမ္းဆြတ္ သတိရေနခ်ိန္မ်ားဟူသည့္ ေခါင္းစဥ္ကိုပါ တခါတည္း လႊတ္ခ်လိုက္ႏိုင္ျပီ ျဖစ္သည္။ ထိုအခိုက္အတံ့ေလးမွာေတာ့ လႊတ္ခ်ပစ္လိုက္ရျခင္း၏ အရသာကိုလည္း မက္ေမာစြာ နားလည္ေနခဲ့ျပီ ျဖစ္သည္။ ထို႔အျပင္ ပုဝါကေလးကို လႊတ္ခ်ခဲ့စဥ္ကလို ႏွေျမာတသစြာ ျပန္လည္ေကာက္ယူလိုစိတ္မ်ား စိုးစဥ္းမွ ေပၚမလာသည္ကိုလည္း အံ့ၾသစြာ ေတြ႔ရွိခဲ့ရသည္။

* * * * *

မလိုအပ္သည္မ်ားကို လႊတ္ခ်ျခင္း ဟူေသာအျဖစ္တြင္ ေနသားတက် ေပ်ာ္ဝင္လာေသာအခါ လူက တစ တစ ေပါ့ပါးလာခဲ့သည္။ ေန႔စဥ္ႏွင့္ အမွ် ဘာကို လႊတ္ခ်ရရင္ ေကာင္းမည္လဲ ဟူေသာ အေတြးမ်ားသာ ၾကီးစိုးသည္။ မွတ္မိသမွ်ေျပာျပရလွ်င္ စာတိုက္ပံုးထဲမွ စာအေဟာင္းမ်ားကို ရွင္းလင္းပစ္ခ်ခဲ့သည္။ လက္တဝါးစာခန္႔ရွိေသာ လက္ကိုင္ဖုန္းကေလး၏ သိုေလွာင္ႏိုင္စြမ္းကို အံ့အားတသင့္ျဖစ္ေနရင္းမွပင္ စာတိုမ်ားကို ၾကက္ေျခခတ္ရင္း ပစ္ခ်ခဲ့သည္။ အႏွစ္ႏွစ္အလလက ေရးသားခဲ့ေသာ ဒိုင္ယာရီမ်ား၊ သံေယာဇဥ္ လက္က်န္တစြန္းတစေၾကာင့္ သိမ္းဆည္းထားမိေသာ မင္လက္က်န္္နည္းေနေသာ ေဘာပင္ေရာင္စံုမ်ား၊ အသံထြက္မည္ မထြက္မည္ မေသခ်ာေတာ့ေသာ သီခ်င္းစီဒီခ်ပ္မ်ား၊ ဟိုတကြက္ ဒီတကြက္ ေဆးသား ျပယ္လြင့္စျပဳေနျပီျဖစ္ေသာ ဓါတ္ပံုေဟာင္းမ်ား။ သာမန္မ်က္စိျဖင့္ ျမင္ႏိုင္ေသာ ထိုအရာမ်ားအျပင္ အလြယ္တကူ မျမင္ေတြ႔ႏိုင္ေသာ၊ ဟိုမွ သည္မွ တစစီထြက္ေနေသာ အထူအပါး အတိုအရွည္ မတူညီၾကေသာ အေရာင္အေသြးစံုလင္လွေသာ ၾကိဳးမွ်င္မ်ားကိုလည္း တမွ်င္ျခင္းစီ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ရွင္းလင္း ဆြဲထုုတ္သည္။ ထိုၾကိဳးမွ်င္မ်ားထဲမွ အနည္းငယ္ကိုသာ ျပန္လည္သိမ္းဆည္းကာ အခ်ိဳ႔ကို အပိုင္းအစငယ္ကေလးမ်ားျဖစ္ေအာင္ ျဖတ္ေတာက္ကာ လႊတ္ခ်သည္။ အခ်ိဳ႔ကို စုေပါင္း ေထြးလံုးကာ ပစ္ခ်သည္။ ရွင္သန္ေနထိုင္ရေသာ ေန႔ရက္မ်ား တေန႔ထက္တေန႔ ပို၍ ေပါ့ပါးလာခဲ့သည္မွာ ေသခ်ာလွသည္။ ရွဴသြင္းလိုက္ေသာ ေလထုသည္ပင္ အခါမ်ားစြာထက္ ပိုမိုလတ္ဆတ္ သန္႔ရွင္းေနသေယာင္...

မလိုအပ္သမွ် အရာအားလံုးကို လႊတ္ခ်ႏိုင္ခဲ့ေသာတေန႔…

ထိုေန႔တြင္ အျပာေရာင္ေကာင္းပင္ၾကီးေပၚတြင္ လွပစြာ ခ်ိတ္တြယ္လွ်က္ရွိေသာ ဝါဂြမ္းကေလးတမွ် ေပါ့ပါးေသာ တိမ္ျဖဴကေလးတစ သို႔တည္းမဟုတ္ ေရာင္စဥ္ခုႏွစ္သြယ္ စီျခယ္အပ္ေသာ သက္တန္႔ေကြးေပၚတြင္ မွီတြယ္ ခိုနားလွ်က္ရွိေသာ အျဖဴေရာင္ ငွက္ငယ္ကေလးတေကာင္ ကိုယ္တိုင္ ျဖစ္မလာႏိုင္ဟု ဘယ္သူ အတတ္ေျပာႏိုင္မည္လဲ။ ဒါေတြမွ မျဖစ္ရလွ်င္၊ မျဖစ္ႏိုင္ခဲ့လွ်င္ အနည္းဆံုးေတာ့ ေကာင္းကင္ေပၚတြင္ လြတ္လပ္ ေပါ့ပါးစြာ ဝဲပ်ံသန္းသြားေသာ ငွက္ငယ္ကေလးတေကာင္၏ ကိုယ္ေပၚမွ မေတာ္တဆ က်က်န္ေနရစ္ခဲ့ေသာ ငွက္ေမႊးေလးတမွ်င္၊ မိုးကုတ္စက္ဝိုင္း တေလွ်ာက္ မ်က္စိတဆံုး ေတြ႔ျမင္ေနရေသာ ျမက္ခင္းစိမ္းထဲမွ ေလယူရာ ယိမ္းေနေသာ ျမက္သီးေပါ့ေပါ့ကေလး တစ္လံုး၊ စမ္းေခ်ာင္းငယ္ကေလးထဲတြင္ ေပါ့ပါးစြာ အလိုက္သင့္ စီးေမ်ာပါလာေသာ စကၠဴေလွငယ္ကေလး တစီး၊ မိုးရြာျပီးစ ညေနခင္းတခုတြင္ စိမ္းျမသစ္ရြက္ဖ်ား၌ တြဲခိုက်န္ရစ္ေသာ မိုးေရစက္ကေလး တစက္၊ အျဖဴေရာင္ႏွင့္ အနက္ေရာင္ ေရာေႏွာေနေသာ လိပ္ျပာတေကာင္ သယ္ယူလာေသာ ဝါေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ဝတ္မွဳန္ကေလး တမွဳန္၊ ပြင့္အာစျပဳေနျပီျဖစ္ေသာ အနီေရာင္ ႏွင္းဆီပြင့္ငယ္ေလး၏ ကိုယ္ေပၚမွ ႏုညံ့ေသာ ပြင့္ခ်ပ္ကေလးတခု… တခုခုေတာ့ ျဖစ္ႏိုင္လိမ့္မည္ဟု ေသခ်ာယံုၾကည္ေနမိသည္ေလ။

သက္ေဝ
(၁၂ ဇြန္ ၂၀၁၅ - ၉ ၾသဂုတ္ ၂၀၁၆)

- ၂၀၁၆ စက္တင္ဘာလ ထုတ္ မိုးမခ မဂၢဇင္းတြင္ ေဖၚျပျပီးျဖစ္သည္။