မိေညာင္တို႔နဲ႔ တညေန

မေန႔ ညေနက လမ္းေလွ်ာက္ဖို႔ တိုက္ေအာက္ကို ဆင္းေတာ့ ေျမာင္းဖံုး တစ္ခုနဲ႔ တစ္ခုအၾကား ဟ ေနတဲ့ ေနရာမွာ ေခါင္းေလးေတြ ျပဴတစ္ ျပဴတစ္လုပ္ရင္း ထိုင္ေနၾကတဲ့ ေၾကာင္ကေလး ႏွစ္ေကာင္ကို ေတြ႔တယ္။ သူတို႔ဟာ လူသြားစၾကံန္ေလးေပၚက လူသြားလူလာကို အကဲခတ္သလို မ်က္ႏွာေလးေတြ ေမာ့ျပီး စူးစူးစမ္းစမ္း လွမ္းၾကည့္ေနၾကတယ္။ ကိုယ္နဲ႔ သူတို႔နဲ႔ အၾကည့္ခ်င္းဆံုေတာ့ ေအာ္သံ တိုးတိုးေလးေတြ ထြက္လာတယ္။ လွမ္းလက္စ ေျခလွမ္းကို အသာ တံု႔ျပီး သူတို႔ကို ရပ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူတို႔အသံေတြက ပိုက်ယ္လာတယ္။ ၾကည့္ရတာ သူတို႔ေတြမွာ ေျပာစရာ အေတာ္မ်ားမ်ား ရွိေနပံုပဲ။ ေသေသခ်ာခ်ာ ေလးေလးနက္နက္ မ်က္ႏွာေပးေလးေတြနဲ႔ တစ္ခြန္းျပီး တစ္ခြန္း လွမ္းေျပာေနၾကတာ။ ခက္တာက သူတို႔ ဘာေျပာေနတာလဲဆိုတာ ကိုယ္က ရုတ္တရက္ နားမလည္ဘူး။ ဒါနဲ႔ ေနရာမွာ ေျခစံုရပ္ျပီး သူတို႔ကို ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ ၾကည့္ေနလိုက္မိတယ္။ ေၾကာင္ေတြကို ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ ျပန္ၾကည့္တတ္ဖို႔ဆိုတာ သိပ္လြယ္တဲ့ ကိစၥတစ္ခုေတာ့ မဟုတ္ေပဘူး။ ထားပါေလ… အဲဒီ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္အၾကည့္ဆိုတာကို ေနာက္ေတာ့မွ ဆက္ရွင္းမယ္။ အခုေတာ့ ေၾကာင္ႏွစ္ေကာင္အေၾကာင္းပဲ ဆက္ပါဦးမယ္။

ေျပာရရင္ေတာ့ ကိုယ္က အဲဒီလို အေၾကာင္သား ရပ္ၾကည့္ေနလိုက္တာမွာ သူတို႔အတြက္ အကြက္ေကာင္း ရသြားေတာ့တာပဲ။ နားေထာင္မယ့္သူ ရွိေနျပီဆိုျပီးေတာ့ သူ႔ထက္ငါ အျပိဳင္အဆိုင္ စကားေတြ လွမ္းေျပာေတာ့တာ ကြ်က္ကြ်က္ကို (သို႔မဟုတ္) ေညာင္ေညာင္ကို ညံလို႔။ တစ္ေကာင္ရဲ႕ စကား မဆံုးေသးဘူး၊ ေနာက္တစ္ေကာင္က အတင္း ဝင္လုျပီး ေျပာတယ္။ သူ႔ကိစၥကသာ ပိုအေရးၾကီးေနတယ္ ဆိုတဲ့ မ်က္ႏွာေပးမ်ိဳးနဲ႔ စကားေတြ အဆက္မျပတ္ အလုအယက္ လွမ္းေျပာေနၾကတာ။ တစ္ေကာင္က ေျပာလို႔ မဆံုးခင္မွာ ေနာက္တစ္ေကာင္ကလည္း တမင္ၾကိဳးစားျပီး ျမွင့္ထားရတဲ့ေလသံမ်ိဳးနဲ႔ အတင္းဝင္ေျပာျပန္တယ္။ တစ္ေကာင္နဲ႔ တစ္ေကာင္ အျပိဳင္အဆိုင္ ေျပာရင္း ေျပာရင္း ဘယ္ေလာက္မ်ား အရွိန္တက္လာၾကသလဲဆို သူတို႔ ေခါင္းေလးေတြဟာ ေျမာင္းထဲကေန ေမာ့ျပီး တိုးတိုးထြက္လာၾကတာ လည္ပင္းေလးေတြကို ရွည္လို႔။

ဒါနဲ႔ ေဟ့ေကာင္ေတြ ေနၾကပါဦးဟ ဆိုျပီး သူတို႔ေတြရဲ႕ သြင္ျပင္လကၡဏာကို အရင္ေလ့လာရတယ္။ ႏွစ္ေကာင္ထဲမွာ တစ္ေကာင္က အျဖဴနဲ႔ အနက္က်ားေလး ဒါေပမဲ့ အျဖဴေရာင္ပါဝင္မွဳႏွဳန္း မ်ားတယ္။ အျဖဴေရာင္ရဲ႕ အရွိန္အဝါေၾကာင့္လားေတာ့ မသိဘူး၊ သူ႔ကိုၾကည့္ရတာ ႏူးႏူးညံ့ညံ့ရွိပံုပဲ။ နားရြက္ဖ်ားႏွစ္ဖက္မွာ အနက္အစက္ကေလး နည္းနည္းပါတာက တမ်ိဳး ထူးျခားေနတယ္။ ျခံဳၾကည့္လိုက္ရင္ ခ်စ္စရာ ေၾကာင္ျဖဴေလးေပါ့။ ေနာက္တစ္ေကာင္ကေတာ့ အက်ားေလး၊ တစ္ကိုယ္လံုး ညိဳရင့္ရင့္နဲ႔ အနက္ေရာင္ အစင္းက်ား၊ အေရာေရာ အေႏွာေႏွာေတြ ခပ္မ်ားမ်ားနဲ႔ ဆိုပါေတာ့။ သူ႔အေမႊးေလးေတြၾကည့္ရတာ ၾကမ္းၾကမ္းထူထူ ျပီးေတာ့ ေထာင္ပြပြေလးေတြ။ ထူးျခားတာတစ္ခုကေတာ့ သူတို႔ ႏွစ္ေကာင္ဟာ မၾကီးလြန္း မငယ္လြန္းနဲ႔ ခ်စ္စရာ အရြယ္တူေလးေတြ ျဖစ္ေနတာပဲ။ ဝိုင္းစက္ေတာက္ပေနတဲ့ မ်က္လံုးေလးေတြ၊ မ်က္ဆံအေရာင္ညိဳညိဳေလးေတြ ျပီးေတာ့ ႏွာတံ အက်ေတြကလည္း ဆင္တူ၊ ႏွဳတ္ခမ္းေလးေတြ ေနာက္ဆံုး နားရြက္ေလးေတြ ေထာင္ေနပံုကအစ တထပ္တည္း ခြ်တ္စြပ္တူေနတာ။ အကဲခတ္ေနတုန္းမွာ သူတို႔ကေတာ့ စကားေတြ အဆက္မျပတ္ သူ႔ထက္ငါ လုေျပာေနျမဲ။ ခက္လည္း ခက္တဲ့ ေကာင္ေတြကြာ လို႔ စိတ္ထဲက ေရရြတ္မိတယ္။

သူတို႔ေျပာေနတာေတြ ကိုယ္က နားမလည္ေတာ့ သူတို႔ မ်က္ႏွာကို တည့္တည့္၊ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ ၾကည့္ျပီးေတာ့ ေဟ့ေကာင္ေလးေတြ ခဏေနၾကဦးကြ လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ အၾကည့္က ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ႏိုင္ေနလို႔လား ေလသံက နည္းနည္း မာသြားလို႔လားမသိဘူး၊ ႏွစ္ေကာင္စလံုး သူ႔ထက္ငါ အျပိဳင္အဆိုင္ ေအာ္ေနရာကေန တိကနဲ ရပ္သြားတယ္။ ကိုင္း… ဒီတစ္ခါေတာ့ ကိုယ့္အလွည့္ က်ပဟ ဆိုျပီး သူတို႔နဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာ ထိုင္ခ်လိုက္တယ္။ သူတို႔ ဇက္ကေလးေတြ ပုဝင္သြားတာျမင္လိုက္ရေတာ့ နည္းနည္းေတာင္ ျပံဳးခ်င္ခ်င္ျဖစ္သြားေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ မျပံဳးမိေအာင္ ထိန္းရင္း… “ဒီမွာ ကိုယ့္လူတို႔… ေလာေလာဆယ္ မင္းတို႔ေျပာတာကို ငါ နားမလည္ဘူး၊ ဒီေတာ့ အိမ္ေပၚတက္ျပီး နားၾကပ္တစ္ခု သြားယူလိုက္ဦးမယ္၊ အဲဒါ တပ္ျပီး နားေထာင္မွ မင္းတို႔ ေျပာတာ နားလည္လိမ့္မယ္၊ အဲဒီလို နားလည္မွသာ မင္းတို႔ ဘာကို ေျပာခ်င္ ဆိုခ်င္သလဲ၊ ဘာကို လိုခ်င္သလဲ ဆိုတာ ေသေသခ်ာခ်ာ သိလိမ့္မယ္၊ ဒီေတာ့ စကားဆက္ေျပာခ်င္ရင္ မင္းတို႔ ဒီေနရာက ဘယ္မွ မသြားပဲ ေစာင့္ေနၾက… ဟုတ္ျပီလား” လို႔ ေလသံမွန္မွန္နဲ႔ ခပ္ေအးေအးပဲ ေျပာခ်လိုက္တယ္။

အဲဒီမွာ ဘာသြားေတြ႔လဲ ဆိုေတာ့ ကိုယ္ကသာ သူတို႔ရဲ႕ ေညာင္ေညာင္ဘာသာေဗဒကို နကန္းတစ္လံုးမွ နားမလည္တာ၊ သူတို႔ကေတာ့ ကိုယ္ေျပာသမွ်ကို ဂဃနဏ နားလည္ေနတယ္ ဆိုတာပဲ။ ဒီလိုေလ… ခုနက ေျပာလိုက္တဲ့ ကိုယ့္စကားအဆံုးမွာ ေညာင္ေညာင္သံေတြ တိကနဲ ရပ္သြားျပီး ေခါင္းေတြကို တဆတ္ဆတ္ ညိတ္ျပေနၾကတယ္။ အဲဒါကို မ်က္စိနဲ႔ တပ္အပ္ ျမင္လိုက္ရေတာ့ အံ့ၾသတၾကီးနဲ႔ ထိုင္ေနတဲ့ ခႏၵာကိုယ္ဟာ ရုတ္တရက္ အေနာက္ဖက္ကို နည္းနည္းေတာင္ လန္သြားတယ္။ ခံစားလိုက္ရတဲ့ ခံစားခ်က္ကလည္း ထူထူထဲထဲနဲ႔ နင္တင္တင္ၾကီး၊ လည္ေခ်ာင္းထဲ တစ္ခုခု မ်ိဳခ်လို႔ မရပဲ တစ္ဆို႔ဆို႔ ျဖစ္ေနသလိုမ်ိဳးနဲ႔ ဆင္တူတယ္။ သူတို႔ ဘာေကာင္ေတြပါလိမ့္။ မ်က္လံုးကို လက္နဲ႔ပြတ္ရင္း သူတို႔ကို ေနာက္ထပ္တစ္ခါ ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္ၾကည့္မိတယ္။ အမွန္အတိုင္း ဝန္ခံရရင္ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကိုယ့္မ်က္ႏွာဟာ ရွက္တက္တက္မ်က္ႏွာမ်ိဳး ျဖစ္ေနမွာ မလြဲဘူး။ ျပံဳးတံု႔တံု႔ မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ ေၾကာင္ႏွစ္ေကာင္ဟာ သူတို႔ေရွ႕မွာ ထိုင္ေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ကို ေအးေအးသက္သာပဲ။ 

သူတို႔ ႏွစ္ေကာင္ထဲက ခုနက ေျပာခဲ့တဲ့ အျဖဴေကာင္… ႏူးညံ႔ျပီး ခ်စ္စရာေကာင္းတယ္လို႔ ထင္ရတဲ့ အဲဒီအျဖဴေကာင္ရဲ႕ အၾကည့္ဟာ ကိုယ့္စိတ္က ထင္လို႔ပဲလားေတာ့ မသိ၊ သေရာ္ေလွာင္ေျပာင္လိုတဲ့ အရိပ္အေယာင္ အနည္းငယ္ စြက္ေနသလိုပဲ။ သူ႔ထက္စာရင္ အညိဳၾကားေလးကေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆးပိုရွိပံုရတယ္။

သူတို႔ေရွ႕မွာ ငူငူေငါင္ေငါင္နဲ႔ ထိုင္ျပီး မ်က္လံုးအေၾကာင္သားနဲ႔ ၾကည့္ေနမိတဲ့ ကိုယ့္ကို သူတို႔လည္း ဘာလုပ္ရမွန္း မသိသလို ျပန္ၾကည့္ေနၾကတယ္။ သူတို႔ မ်က္လံုးေလးေတြက ၾကည္လင္ ဝိုင္းစက္ျပီး ေတာက္ပလို႔။ သူတို႔ရဲ႕ မ်က္လံုးအၾကည့္ေတြမွာ အဓိပၸါယ္ အေျမာက္အမ်ား ရွိေနတာ သိသာတယ္။ ကိုယ့္မ်က္လံုးလို ေၾကာင္ေငးေငး ျဖစ္မေနဘူးဆိုတာလည္း ေသခ်ာတယ္။ ခက္ရခ်ည္ရဲ႕။

စကားၾကံဳလို႔ ေၾကာင္ေတြရဲ႕ ေနေရး စားေရးအေၾကာင္း ေျပာျပဦးမယ္။ သူ႔အရပ္နဲ႔ သူ႔ဇာတ္ ဆိုသလိုေပါ့။ ဒီအရပ္မွာက ေၾကာင္ေတြကို အိမ္ေပၚမွာတင္ျပီး ေမြးထားလို႔ မရဘူး။ ဒီေတာ့ ေၾကာင္ေတြဟာ တိုက္ေအာက္ေတြမွာ၊ ျမက္ခင္းစပ္ေတြမွာ၊ ေရေျမာင္းေလးေတြထဲမွာ အဆင္ေျပသလို ေနရာယူ ေနထိုင္ေလ့ရွိၾကတယ္။ အိမ္ေပၚေတြမွာ မေနရေပမယ့္ အစာေရစာအတြက္ကေတာ့ ဘာမွပူစရာ မရွိဘူး။ မနက္ျဖစ္ေစ ညေနျဖစ္ေစ အခ်ိန္တန္ရင္ ေၾကာင္စာ ေကြ်းတဲ့သူေတြဟာ စက္ဘီးေလးနဲ႔ ေရာက္လာျပီး အစာလံုးေတြ၊ ေရ နဲ႔ ႏို႔ေတြကို ေနရာ သတ္သတ္မွတ္မွတ္ ခ်ထားတဲ့ ခြက္ကေလးေတြထဲမွာ ျဖည့္ေပးသြားတတ္တယ္။ အဲဒီေတာ့ ေၾကာင္ေလးေတြဟာ စားခ်ိန္တန္စား၊ ျပီးလို႔ ဗိုက္ျပည့္ရင္ နားနားေနေန အိပ္လိုအိပ္၊ ဟိုနားဒီနား အေညာင္းေျပ အညာေျပ ေလွ်ာက္လို ေလွ်ာက္၊ ေျပးလႊားေဆာ့ကစား သက္ေတာင့္ သက္သာ ရွိၾကတယ္။ အခုလည္း အဲဒီလိုပဲ... သူတို႔ ထိုင္ေနတဲ့ ေျမာင္းေလးနဲ႔ ႏွစ္ေပေလာက္ အကြာမွာ သူတို႔ရဲ႕ အစာခြက္နဲ႔ ေရခြက္ေလး ရွိတယ္။

ခုနက ကိစၥကို ျပန္ေကာက္ရရင္ ေျခလွမ္းေတြဟာ ေရွ႔ဆက္ရအခက္ ေနာက္ျပန္လွည့္ရအခက္နဲ႔။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ မၾကာခင္က လက္ေဆာင္ရထားတဲ့၊ အိမ္ေပၚက နီညိဳေရာင္ နားၾကပ္ကို အျမန္ဆံုး ေျပးယူလိုက္ခ်င္လွျပီ္။ နားၾကပ္ဆိုလို႔ အဲဒီနားၾကပ္အေၾကာင္းလည္း နည္းနည္း ေျပာျပခ်င္ေသးတယ္။ အဲဒီနားၾကပ္ဟာ ႏိုင္ငံျခားကျပန္လာတဲ့ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ဆီက လက္ေဆာင္ရထားတာ။ သူ႔အေျပာအရ အဲဒီနားၾကပ္နဲ႔နားေထာင္ရင္ သတၱဝါေတြရဲ႕ ဘာသာစကားကို အဓိပၸါယ္ ေဖၚႏိုင္သတဲ့။ ယံုႏိုင္စရာ မရွိတာေၾကာင့္ တစ္ခါမွလည္း စမ္းသပ္ဖို႔ မၾကိဳးစားမိဘူး။ အဲဒီမိတ္ေဆြက ႏိုင္ငံျခားျပန္ဆိုတဲ့ ဂုဏ္ပုဒ္တစ္ခုကလြဲရင္ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ အူေၾကာင္ေၾကာင္ေတြခ်ည္း ေျပာတတ္သူဆိုေတာ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္စုကလည္း သူ႔စကားကို ဘယ္ေတာ့မွ ေလးေလးနက္နက္ နားမေထာင္ၾကဘူး၊ သူ ဘာေျပာေျပာ မယံုၾကတာက မ်ားတယ္။ သူက ႏိုင္ငံျခားက ျပန္လာလို႔ လက္ေဆာင္ေတြ ဘာေတြ ေပးရင္လည္း အဲဒီလက္ေဆာင္အေၾကာင္းကို တရွည္တလ်ား တဖြဲ႔တႏြဲ႔ကို ရွင္းျပတတ္တာ၊ သူဟာသူ ေျပာခ်င္ရာေျပာ ကိုယ္ေတြက ေသေသခ်ာခ်ာလည္း နားမေထာင္မိပါဘူး၊ ျပီး ျပီးေရာသေဘာနဲ႔ ဒီလိုပဲ ယူထားလိုက္ၾကတာပဲ။ ေနာက္ ကြယ္ရာက်မွသာ ဟိုေျပာ ဒီေျပာ ေျပာျဖစ္ၾကတာ၊ ဒီလိုေျပာတာ မေကာင္းမွန္း သိပါလ်က္နဲ႔ လူစံုရင္ သူ႔အေၾကာင္း ေျပာမိၾကတာပဲ။ ခုနက စကားကို ျပန္ေကာက္ရရင္ အဲဒီ နားၾကပ္ - သတၱဝါေတြရဲ႕ ဘာသာစကားကို အဓိပၸါယ္ ေဖၚႏိုင္တယ္ ဆိုတဲ့ အဲဒီနားၾကပ္ဟာ အိမ္မွာ ရွိေနတယ္။ အဲဒါကို ယူျပီး နားေထာင္လိုက္ရင္ ဒီေညာင္ေညာင္ႏွစ္ေကာင္ရဲ႕ စကားကိုလည္း နားလည္မယ္၊ နားၾကပ္ရဲ႕ အလုပ္လုပ္ပံုကိုလည္း စမ္းသပ္ျပီးသားျဖစ္မယ္။ တစ္ခ်က္ခုတ္ ႏွစ္ခ်က္ျပတ္ပဲ။

တဖက္ကလည္း နားၾကပ္သြားယူေနတုန္း ဒီေၾကာင္ႏွစ္ေကာင္ ေပ်ာက္သြားမွာကိုလည္း စိုးရိမ္ေနတယ္။ ခုနက စကားဆက္ေျပာခ်င္ရင္ မင္းတို႔ ဒီေနရာက ဘယ္မွ မသြားပဲ ေစာင့္ေနၾက လို႔ ေျပာလိုက္တုန္းက ႏွစ္ေကာင္သား ေခါင္းေလးေတြ ညိတ္ျပတာကို ျပန္ေတြးမိေတာ့ ဟုတ္သလိုလို မယံုရႏိုးႏိုး၊ ယံုရႏိုးႏိုးပဲ။ ဒီစကားကို ေနာက္တစ္ခါ ထပ္ေျပာလို႔ ေခါင္းညိတ္ျပရင္ ေသခ်ာျပီလို႔ ယူဆျပီး မရဲတရဲ ထပ္ေျပာလိုက္တယ္။ ပထမတစ္ေခါက္ကလိုပဲ ႏွစ္ေကာင္သား ေခါင္းေတြ တြင္တြင္ညိတ္ျပၾကတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ ေခါင္းအညိတ္မွာ ေျပာမျပတတ္ေအာင္ ၾကက္ေသေသသြားတယ္ဆိုတာ ဝန္ခံရမွာပဲ။ ေသခ်ာေနပါျပီ။ သူတို႔ လူစကားကို ေကာင္းေကာင္း နားလည္ေနတယ္ဆိုတာ သိပ္ကိုေသခ်ာေနပါျပီ။ မ်က္လွည့္ျပလိုက္သလို ရုတ္ခ်ည္း ေျပာင္းလဲသြားတဲ့ အေျပာင္းအလဲၾကားမွာ ကိုယ္ဟာ ေၾကာင္တစ္ေကာင္ ျဖစ္သြားျပီး သူတို႔က လူႏွစ္ေယာက္ျဖစ္သြားသလိုပဲ။ 

ညေနဟာ အလင္းေရာင္ နည္းတဲ့ဖက္ကို ေရာက္လာတယ္။ ေၾကာင္ႏွစ္ေကာင္ရဲ႕ မ်က္လံုးေလးေတြဟာ တစံုတရာကို ဆက္လက္ေမွ်ာ္လင့္ေနတယ္လို႔ ခံစားေနရတုန္းပဲ။ ကဲ… ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ နားၾကပ္ သြားယူမယ္ ဆိုျပီး ထိုင္ရာက ထတယ္။ ေျခလွမ္း ေလး ငါးလွမ္းေလာက္အေရာက္မွာ ေၾကာင္ႏွစ္ေကာင္ဆီက စူးစူးရွရွ ျပီးေတာ့ သံျပိဳင္ ေအာ္လိုက္တဲ့ အသံကို ၾကားရတယ္။ အသံက သာမန္နဲ႔ မတူပဲ ေၾကာက္ရြံ႔ထိတ္လန္႔သံ ေပါက္ေနတာမို႔ စိတ္ထဲ ထိတ္ကနဲျဖစ္သြားတယ္။ ဘာမ်ားျဖစ္ပါလိမ့္ လို႔ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေျမာင္းဖံုးသံျပားၾကားထဲကေန အလုအယက္ တိုးထြက္ေနတဲ့ ေခါင္းေလး ႏွစ္ေခါင္းကို မေတြ႔ရေတာ့ဘူး။ ဟာ… ဘယ္ေရာက္သြားၾကတာပါလိမ့္။ ခ်က္ခ်င္းပဲ ေျခလွမ္းကို အေနာက္ကို ျပန္လွည့္လိုက္တယ္။ ခုနက သူတို႔ ထိုင္ေနတဲ့ေနရာနားကို ေရာက္ေတာ့ သူတို႔ ႏွစ္ေကာင္ ေပ်ာက္ေနတာကလြဲျပီး ဘာမွ ထူးထူးျခားျခား မေတြ႔ရဘူး။ ခဏေနေတာ့ အသံတိုးတိုးေလး ထြက္လာတယ္။ ေအာ… သူတို႔က ေျမာင္းဖံုးေအာက္ထဲ ဝင္ပုန္းေနၾကတာကိုး။ အေကာင္ေတြ မေတြ႔ရေပမယ့္ အသံေတာ့ ၾကားေနရတယ္။ အသံက တစ္ခုခုကို ထိတ္လန္႔ေနတဲ့အသံမ်ိဳး ခပ္တိုးတိုး ခပ္အုပ္အုပ္နဲ႔ မရဲတရဲရယ္။ ဘာေကာင္ေတြလဲကြ လို႔ ေတြးရင္း သူတို႔ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ ဘာေျပာေနတာလဲ ဆိုတာ သိခ်င္တဲ့ စိတ္က တားမရဘူး။ အိမ္ဖက္ကို ျပန္ျပီး နားၾကပ္ယူဖို႔လည္း ခက္ေနတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ အေတာင့္တဆံုးအရာကို ျပပါဆိုရင္ အလာဒင္ မီးခြက္မ်ား ျဖစ္မလားပဲ။ အလာဒင္ရဲ႕ လိုတရ မီးခြက္သာ ရွိေနမယ္ဆိုရင္ ဟတ္ခ်ေလာင္းလို႔ေအာ္ျပီး မီးခြက္ကိုပြတ္လိုက္ရံုနဲ႔ နားၾကပ္ဟာ လက္ထဲကို ခ်က္ခ်င္း ေရာက္လာႏိုင္မယ္ မဟုတ္လား။ ကိုယ့္အေတြးကို ကိုယ္ အေတာ္ ရယ္ခ်င္သြားတယ္။ တယ္ေၾကာင္ပါ့လား။ 

ဘာဆက္လုပ္ရမယ္မွန္း ေဝခြဲမရ ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ ဘယ္ဖက္ မ်က္စိေထာင့္ထဲကေန တစံုတခုကို ရိပ္ကနဲ ေတြ႔လိုက္တယ္။ ေခါင္းကို ငဲ့ေစာင္းျပီး လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဘာမွ မေတြ႔ရေတာ့ျပန္ဘူး။  ဘာပါလိမ့္လို႔ ျငိမ္ျပီး ေတြးေနမိတဲ့အခ်ိန္ ေလး ငါး စကၠန္႔ေလာက္အၾကာမွာ တစ္ခုခုဟာ ရိပ္ကနဲ လွဳပ္သြားတယ္လို႔ ခံစားသိနဲ႔ သိလိုက္ျပန္တယ္။ အလင္းေရာင္က နည္းသည္ထက္ နည္းလာေတာ့ မလွမ္းမကမ္းေပမယ့္ မသဲကြဲဘူး။ စိတ္ထဲ ညိဳတုိတုိပစၥည္းတစ္ခု လို႔ ထင္တယ္။ ေၾကြက်ေနတဲ့ သစ္ရြက္ေျခာက္ အပိုင္းအစလား၊ လမ္းေဘးမွာ လႊင့္ပစ္ထားတဲ့ စကၠဴအိတ္အေဟာင္းတစ္လံုးလား၊ သတင္းစာစကၠဴ အပိုင္းအစတစ္ခုလား... အဲဒီလိုအရာေတြ လွဳပ္ရွားရေအာင္ကလည္း တစ္ညေနလံုး ေလက ျငိမ္လိုက္တာမွ။ ဒါမွမဟုတ္ သက္ရွိအေကာင္ တစ္ေကာင္ေကာင္ေရာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလား။ ေတြးေနရင္း ေခြ်းနည္းနည္း ပ်ံလာခ်ိန္မွာ ေၾကာင္ကေလးေတြဆီက အသံ ခပ္တိုးတိုးေလးေတြ ထပ္ၾကားလိုက္ရတယ္။ ေၾကာက္ေနၾကသလိုပဲ။ အသံထဲမွာ တုန္လွဳပ္မွဳကို မွန္းဆလို႔ရေနတယ္။ ေၾကာင္ကေလးေတြဖက္ကို အာရံုစိုက္မိခ်ိန္မွာ တဖက္ကလည္း ရိပ္ကနဲ ရိပ္ကနဲ လွဳပ္ေနတာ သိေနတယ္။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ မူးမ်ားေနသလားလို႔ ေတြးရေအာင္လည္း အိမ္က ထြက္ခါနီး ေသာက္လာတာ ေရေႏြးၾကမ္းေတြပဲ။ မဟုတ္ေသးပါဘူး။ 

တစ္မိနစ္ေလာက္ ျငိမ္ျပီး ဘာဆက္လုပ္ရင္ ေကာင္းမလဲလို႔ စဥ္းစားေနမိတယ္။ မ်က္စိေထာင့္ထဲ လွဳပ္ေနတဲ့ အရာကို အနားကပ္ျပီး သြားၾကည့္ရေအာင္ကလည္း ဘာမွန္းမသိ ညာမွန္းမသိဆိုေတာ့ သိပ္အဆင္မေျပလွဘူး။ ခပ္လွမ္းလွမ္းကေန ၾကည့္ေနျပန္ေတာ့လည္း ဘာမွ သဲသဲကြဲကြဲ မျမင္ရဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဖ်တ္ကနဲ သတိရသြားတာကေတာ့ အိမ္ေသာ့နဲ႔တဲြထားတဲ့ လက္ညွိဳးအရြယ္ လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီး ကီးခ်ိန္းေလးပဲ။ ဓါတ္ခဲ ရွိမရွိ မေသခ်ာ... ဒါေပမဲ့ စမ္းၾကည့္ရမယ္။ ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲကေန ေသာ့ကို ဆြဲအထုတ္မွာ ေသာ့အခ်င္းခ်င္း ပြတ္တိုက္ ထိရိုက္သံေၾကာင့္လား မသိ၊ ခုနက လွဳပ္ေနတယ္လို႔ ထင္ရတဲ့အရာက ျငိမ္သြားသလို ေၾကာင္ကေလးေတြ ဆီက ေအာ္သံကလည္း တိတ္ဆိတ္သြားတယ္။ ညေနခင္းရဲ႕ အလင္းေရာင္ကေတာ့ ကုန္သေလာက္နီးနီး ရွိေနျပီ။ အဲဒီေနာက္မွာ လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးကို အသာ လွည့္ရင္း လွဳပ္ေနတဲ့ အရာနားကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေရႊ႔ျပီးခ်ိန္လိုက္တယ္။ ေၾကာက္ရြံ႕စိတ္လား စိုးရိမ္စိတ္လား ဘာမွန္း မသဲကြဲေပမယ့္ တထိတ္ထိတ္နဲ႔ စိတ္လွဳပ္ရွားေနမိတယ္။

လွဳပ္ေနတဲ့အရာနားကို လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးရဲ႕အလင္းေရာင္ ဖ်တ္ကနဲ က်သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ အရိပ္လိုလို၊ မီးခိုးေငြ႔လိုလို ဘာမွန္းမသဲကြဲတဲ့ တခုခုဟာ ကိုယ့္ဖက္ကို ေရြ႕လ်ားလာသလို ထင္လိုက္ရတယ္။ ေရြ႔လာတာ ျမန္လြန္းေတာ့ ကိုယ့္ေျခေထာက္နားကို ေစြ႔ကနဲ ေရာက္လာျပီး ကိုယ့္ကို တြန္းတိုက္သြားသလို၊ ေက်ာ္ျဖတ္သြားသလိုနဲ႔ အလ်င္စလို ေရြ႔လ်ားသြားတာမ်ိဳး။ ဘာေၾကာင့္မွန္း မသိေပမယ့္ ခႏၵာကိုယ္ဟာ အေနာက္ကို နည္းနည္း ယိုင္သြားတယ္။ အဲဒီလွဳပ္ေနတဲ့အရာ သက္ရွိလား သက္မဲ့လား၊ သက္ရွိဆိုရင္လည္း ဘာေကာင္၊ သက္မဲ့ဆိုရင္လည္း ဘာပစၥည္းရယ္လို႔ သဲသဲကြဲကြဲ မသိလိုက္ရဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ပါးလွပ္လွပ္ ေလေအးေအးေလးက ကိုယ့္အနားမွာ စိမ့္ကနဲ ေဝ့ဝဲတိုက္ခတ္သြားတယ္။ ေလထဲမွာ ပန္းအနံ႔လို သင္းေမႊးတဲ့ အနံ႔တစ္ခုခု ေရာပါေနသလိုလို။ ညေနခင္း ေမွာင္ရီပ်ိဳးစအခ်ိန္ဆိုေတာ့ ေက်ာထဲ နည္းနည္းေတာ့ စိမ့္သြားတယ္။ တခဏအတြင္းမွာ သတိ ျပန္ဝင္လာတယ္။ စကၠန္႔ မိနစ္ ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား အသက္ေအာင့္ထားမိသလဲ မသိဘူး။ ေလေတြကို ဝွဴးကနဲ မွဳတ္ထုတ္လိုက္မိတယ္။ ျပီးေတာ့ တစ္ေယာက္တည္း ေဘးဘီကိုလည္း မၾကည့္ႏိုင္၊ ဘာကိုမွလည္း သတိမရႏိုင္ေတာ့ပဲ ေျမာင္းကေလးနံေဘးမွာ စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ ထိုင္ခ်လိုက္ေတာ့တယ္။

လူက ကတုန္ကယင္နဲ႔၊ ေမာသလို မူးသလို ျဖစ္က်န္ေနခဲ့တယ္။ နားၾကပ္သြားယူျပီး ေၾကာင္ႏွစ္ေကာင္ရဲ႕ စကားကို နားေထာင္ဖို႔ဆိုတဲ့ စိတ္ကူးလည္း ဘယ္ေရာက္သြားမွန္း မသိေတာ့ဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေၾကာင္ႏွစ္ေကာင္ဟာ ေရေျမာင္းေလးထဲက ထြက္ျပီး သူတို႔အတြက္ ခ်ေကြ်းထားတဲ့ အစာလံုးေတြ၊ ေရ နဲ႔ ႏို႔ေတြကို ျမိန္ရည္ရွက္ရည္ စားေသာက္ေနၾကတယ္။ စားလို႔ေသာက္လို႔ ျပီးသြားေတာ့ ႏွဳတ္ခမ္းပါးနားသပ္ျပီး ႏွစ္ေကာင္သား ခုနက ျပန္ပိတ္ဖို႔ေမ့ေနတဲ့ ေသာ့ခ်ိတ္ဓါတ္မီးက အလင္းေရာင္ကို လိုက္ဖမ္းျပီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ေဆာ့ကစားေနၾကေတာ့တယ္။ အခုနက ေၾကာက္အားလန္႔အားနဲ႔ တစ္ေယာက္ တစ္ခြန္း တိုင္တန္းသလို ေအာ္ၾက ဟစ္ၾကတာ သူတို႔ မဟုတ္သလိုပဲ။ ခဏေနေတာ့ ေျမာင္းထဲ ျပန္ဆင္းဖို႔ ျပင္ၾကရင္း ႏွဳတ္ဆက္သလို ေညာင္ လို႔ တစ္ခ်က္ ျပိဳင္တူ ေအာ္လိုက္ၾကတယ္။ ေမ့လြယ္ ေပ်ာက္လြယ္ ျဖစ္လြယ္ ပ်က္လြယ္နဲ႔... ဘဝဆိုတာ ဒါပါပဲ။

သက္ေဝ

(၂၀ ဧျပီ ၂၀၁၆)

 - ၂၀၁၆ ၾသဂက္စ္လ ထုတ္ မိုးမခ မဂၢဇင္းတြင္ ေဖၚျပျပီးျဖစ္သည္။