ခ်စ္ေသာ ဧရာဝတီ

(၁)

ျမိဳ႕ျပမွာ ၾကီးျပင္းခဲ့ရေသာ ကြ်န္မ၏ ငယ္ဘဝမွာ ထူးျခားမႈ တစံုတရာမရွိ၊ လြန္စြာ ရိုးစင္း၏။ ကြ်န္မတို႔ မိသားစုတြင္ အစိုးရဝန္ထမ္း မိဘႏွစ္ပါး၊ ကြ်န္မထက္အငယ္ ေမာင္ေလးတေယာက္ႏွင့္ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာၾကီးတဦး ျဖစ္ခဲ့ဖူးေသာ အဖိုးရွိသည္။ ကူေဖၚေလာင္ဖက္ ေခၚထားေသာ ေဆြနီးမ်ိဳးစပ္ အေဒၚၾကီးတေယာက္ရွိသည္။ မိဘႏွစ္ပါးက တပတ္လွ်င္ ငါးရက္ ပံုမွန္ အလုပ္သြားၾကသည္။ ကြ်န္မတို႔ေမာင္ႏွမက အခ်ိန္မွန္လာၾကိဳေသာ ေက်ာင္းကားျဖင့္ ေက်ာင္းသို႔ သြားၾကသည္။ အိမ္ျပန္ေရာက္လွ်င္ ေရမိုးခ်ဳိး အိမ္စာမ်ားလုပ္ၿပီး မိဘမ်ား ျပန္ေရာက္လာခ်ိန္တြင္ ညစာစားၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ ခဏတျဖဳတ္ ေဆာ့ကစားကာ ေျခလက္ေဆး သြားတိုက္ျပီး အိပ္ရာဝင္ၾကရသည္။ ေနာက္တေန႔ မနက္ ႏိုးလာလွ်င္ အေဒၚၾကီး ျပင္ဆင္ထားေသာ နံနက္ခင္းစာကို စား၍ ေက်ာင္းသြားရသည္။ အားလပ္ခ်ိန္မ်ားတြင္ အဖိုးႏွင့္အတူ ေရႊေသြး၊ ေတဇ၊ ဒို႔ေက်ာင္းသား၊ မိုးေသာက္ပန္း အစရွိေသာ စာေစာင္မ်ားကို ဖတ္တတ္သေလာက္ ဖတ္ခဲ့ရသည္။ သည္လိုႏွင့္ သမရိုးက် ေန႔ရက္မ်ားကို ေန႔စဥ္ပံုမွန္ ျဖတ္သန္းလာခဲ့သည္။ တိုက္တာ အေဆာက္အဦးမ်ားျဖင့္ အတိၿပီးေသာ ျမိဳ႔ျပလူေနမႈပတ္ဝန္းက်င္တြင္ ၾကီးျပင္းလာခဲ့ရသူ ကြ်န္မကို တခုေသာ ေက်ာင္းပိတ္ရက္တြင္ ျမိဳ႔ႏွင့္ ခပ္လွမ္းလွမ္းတေနရာသို႔ အဖိုးက ေခၚေဆာင္သြားခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္က ကြ်န္မအသက္ ငါးႏွစ္ခန္႔ရွိၿပီဟု မွတ္မိပါသည္။

ထိုေနရာကိုေရာက္ေအာင္ ရထားျဖင့္ သြားရသည္္။ ရထားၾကီးက တိုက္တာ အိမ္ေျခမ်ားႏွင့္ ကင္းလြတ္ရာကို တဂ်ံဳးဂ်ံဳးႏွင့္ ခုတ္ေမာင္းလာခဲ့သည္။ တခါမွ ရထားမစီးဖူးေသာ ကြ်န္မအတြက္ ျမင္ရသမွ် ေတြ႕ရသမွ် အရာရာသည္ ထူးျခား ဆန္းၾကယ္ေနခဲ့သည္။ ရထားလမ္း ေဘးတဖက္တခ်က္တြင္ စိမ္းစိုေနေသာ စိုက္ခင္းက်ယ္မ်ားကို မ်က္စိတဆံုးေတြ႔ရၿပီး လူေနအိမ္ဟု ယူဆရေသာ တဲအိမ္ငယ္ေလးမ်ားကိုလည္း ဟိုနားတစု သည္နားတစု ေတြ႔ရပါသည္။ ကြ်န္မႏွင့္ အရြယ္မတိမ္းမယိမ္း ကေလးငယ္မ်ားက ထိုတဲငယ္ေလးမ်ားႏွင့္ စိုက္ခင္းမ်ားအၾကားတြင္ လြတ္လပ္ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေအာ္ဟစ္ေျပးလႊား ေဆာ့ကစားေနၾကသည္ကို ေတြ႔ရေသာအခါ ေက်ာင္းကစားကြင္း က်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲမွ ကစားေဖၚ စိုးစိုးတို႔ကို သတိရသြားသည္။ သူတို႔နဲ႔ အတူတူ ကစားၾကရရင္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းမွာပဲ။

သည္လိုႏွင့္ တေနရာအေရာက္တြင္ ရထားလမ္းေဘးတေလွ်ာက္မွာ ရထားၾကီးႏွင့္အတူ လိုက္ပါ ေရြ႕လ်ားေနေသာ အျဖဴေရာင္ ေရပိုက္လံုး အၾကီးၾကီးတခုကို ေတြ႔ရသည္။ အဖိုးက ထိုပိုက္လံုးၾကီးမွာ ခ်ိဳးျဖဴပိုက္ျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္ ကြ်န္မတို႔ ေန႔စဥ္အသံုးျပဳေနေသာ ေသာက္ေရ သံုးေရမ်ားမွာ သည္ပိုက္က တဆင့္ေရာက္လာေၾကာင္း ရွင္းျပပါသည္။

(၂)

ရထားစီးရျခင္းကို ေပ်ာ္ေမြ႔ေနေသာေၾကာင့္ အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ၾကာသြားသည္ကို ကြ်န္မ မသိလိုက္ပါ။ သတိထားမိေသာအခ်ိန္တြင္ ရထားၾကီးက ဘူတာရံုတခုေရွ႕တြင္ ရပ္သြားခဲ့သည္။ ပါလာေသာ ေက်ာပိုးအိပ္ေလးကို လြယ္ကာ ထိုရထားဘူတာမွာ ကြ်န္မ ဆင္းရသည္။ ထို႔ေနာက္ လမ္းအနည္းငယ္ ေလွ်ာက္လိုက္ေသာအခါ ေဈးသည္ ေဈးဝယ္မ်ားျဖင့္ စည္ကားေနေသာ လမ္းေဘးေဈးးေလးကို ေတြ႔ရသည္။ ေတြ႔ျမင္ေနက် မဟုတ္ေသာ ျမင္ကြင္းတခုအေပၚတြင္ ကြ်န္မ စိတ္ဝင္တစားျဖင့္ လႈပ္ရွား ေပ်ာ္ရႊင္ေနခဲ့ပါသည္။ အဖိုးလက္ကို ဆြဲကာ ေဈးလမ္းေလးအတိုင္း ကြ်န္မတို႔ ေလွ်ာက္လာခဲ့ၾကသည္။ ေထာင္ထားေသာ ၾကံေခ်ာင္းမ်ား၊ ေနေရာင္ေၾကာင့္ စိုလက္ေနေသာ ဖရဲသီးမ်ား၊ ေတာင္လိုပံုေနေသာ ခရမ္းခ်ဥ္သီးနီနီမ်ားႏွင့္ စိမ္းစားဥအတြဲမ်ားကို အဖိုးက ညႊန္ျပသည္။ သည္အသီးအႏွံမ်ားကို ေက်ာင္းမွာ ဆရာမ သင္ထားေသာေၾကာင့္ အနည္းငယ္ ရင္းႏွီးေနေပၿပီ။

ေဈးတန္းေလး၏ ျမင္ကြင္းကို သေဘာက်စြာ ေငးေနစဥ္အခ်ိန္တြင္ ခ်ဴသံလိုလို အသံလြင္လြင္တမ်ိဳးေပးၿပီး ကိုယ္ထည္ ခပ္ဝဝႏွင့္ ညိဳတိုတို အေကာင္ ႏွစ္ေကာင္ ကြ်န္မေဘးက ျဖတ္သြားသည္။

“အဖိုးေရ.. ဟိုမွာၾကည့္ပါအံုး ဝက္ၾကီးေတြ ဝက္ၾကီးေတြ… အၾကီးၾကီးပဲေနာ္…” ဟု ဝမ္းသာအားရ ကြ်န္မ ေအာ္လိုက္မိသည္။ ကြ်န္မစကားအဆံုးတြင္ နံေဘးမွ လမ္းသြားလမ္းလာမ်ားက ကြ်န္မကို လွည့္ၾကည့္ၿပီး ျပံဳးရယ္ၾကသည္။ အဖိုးကလည္း အသံထြက္ကာ ရယ္ေမာေလသည္။ ထိုအခါ ကြ်န္မလည္း လိုက္ပါရယ္ေမာရသည္။ အမွန္ကေတာ့ ကြ်န္မ လက္ညွိဳးညႊန္လိုက္ေသာ အေကာင္မ်ားမွာ ဝက္မ်ား မဟုတ္ပါ။ က်န္းမာ သန္စြမ္းကာ ဝဖီးေနေသာ ကြ်ဲမ်ား ျဖစ္ၾကေလသည္။

ကြ်န္မတို႔ ေလွ်ာက္လာေသာ လမ္းေဘးတဖက္တြင္ အရြက္ရွည္ရွည္ ခြ်န္ခြ်န္ႏွင့္ သစ္ပင္စိမ္းစိမ္းမ်ားကို ေတြ႔ရသည္။ ထိုသစ္ပင္စိမ္းစိမ္းမ်ားသည္ ေလတိုက္ေသာအခါ ဘယ္ယိမ္း ညာႏြ႔ဲျဖင့္ ေတးသံတမ်ိဳးကို သီဆိုေနသေယာင္။ ထိုအခါ ကြ်န္မက အဖိုးကို… “ဟိုနားက ခ်ိဳးခ်ိဳးခြ်တ္ခြ်တ္နဲ႔ဟာ ဘာပင္ေတြလဲ ဖိုးဖိုးရဲ႕…” ဟု ေမးလိုက္ေလသည္။ ငါးႏွစ္သမီး ကြ်န္မ၏ ထိုေမးခြန္းကို အဖိုးက ႏွစ္သက္မဆံုး၊ သတိရတိုင္း စကားၾကံဳတိုင္းလည္း ျပန္ေျပာမဆံုး။ ကြ်န္မ၏ အေမးကို “အဲဒါ ေလတိုးတိုင္း သီခ်င္းဆိုတတ္တဲ့ ဝါးရံုေတြ…” ဟု အဖိုးက အေျဖေပးပါသည္။ ေမေမတို႔ အေဒၚၾကီးတို႔ ဝယ္ဝယ္လာတတ္ေသာ မွ်စ္မွာ ထိုဝါးပင္က ရေၾကာင္းကိုပါ အဖိုးက တဆက္တည္း ရွင္းျပေသးသည္။ ဝါးကို ဟင္းခ်က္စားၾကၿပီး မွ်စ္ဟု ေခၚၾကပံုကို ကြ်န္မ နားမလည္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ခဲ့ရပါသည္။ တကယ္ဆို ဝါးက ဝါးပဲ မဟုတ္လား။ ကပ္သတ္ျပီး ေခါင္းမာတတ္ေသာ ကြ်န္မက ထိုအခ်ိန္မွစၿပီး မွ်စ္ကို မွ်စ္ဟု လံုးဝ မေခၚေတာ့ပါ။ အိမ္မွာ မွ်စ္ဟင္း ခ်က္ေသာေန႔မ်ားတြင္ တစံုတေယာက္က သမီး အိမ္မွာ ဘာဟင္းခ်က္သလဲ ေမးလာခဲ့ေသာ္ ငါးနဲ႔ ဝါးနဲ႔ (သို႔မဟုတ္) ဝက္သားနဲ႔ ဝါးနဲ႔… ဟုသာ အစဥ္ေျဖဆိုတတ္ပါသည္။

သည္လိုႏွင့္ မၾကာခင္မွာ ကြ်န္မတို႔ ေျမးအဖိုးႏွစ္ေယာက္ သစ္ရိပ္ဝါးရိပ္တို႔ျဖင့္ ေအးျမေနေသာ ျခံဝိုင္းေလးထဲမွ သစ္သား ေျမစိုက္အိမ္ကေလး တလံုးဆီသို႔ ေရာက္လာခဲ့ၾကသည္။ အဖိုး၏ မိတ္ေဆြမ်ားက အိမ္ေလးထဲမွ အေျပးအလႊား ထြက္လာၿပီး ကြ်န္မတို႔ကို ၾကိဳဆိုၾကသည္။ ထိုျခံဝင္းထဲတြင္ အခုနက ေဈးလမ္းထဲမွာ ကြ်န္မ ေတြ႔ခဲ့ရေသာ အေကာင္ ဝဝမ်ိဳးေတြကို ထပ္ေတြ႔ရျပန္ရာ သည္တခါေတာ့ ကြ်န္မက ဂုဏ္ယူဝင့္ၾကြားေသာ မ်က္ႏွာေပးျဖင့္ “ဖိုးဖိုးေရ… ဒီမွာ ၾကည့္ပါအံုး… ကြ်ဲၾကီးေတြေနာ္…” ဟု ေျပာလိုက္ရာ ရယ္သံေတြ စီစီညံသြားခဲ့သည္။ “ဒါ ကြ်ဲေတြ မဟုတ္ဖူး ကေလးရဲ႕ သူတို႔က ႏြားေတြ… ကေလး စားေနတဲ့ ထမင္းေတြရေအာင္ သူတို႔က ကူညီတယ္… ေက်းဇူးရွင္ေတြ…” ဟု အိမ္ရွင္ ဦးၾကီးက ရယ္သံတဝက္ႏွင့္ ေျပာပါသည္။

ထိုဦးၾကီးကပင္ “ကဲ ကဲ… ေျမးအဖိုးႏွစ္ေယာက္ ခရီးပန္းလာၾကတယ္… နားရေအာင္ အိမ္ေပၚတက္ၾကပါ…” ဟု ဖိတ္ေခၚေသာအခါ အဖိုးက “သမီး မေမာေသးရင္ အဖိုးတို႔ တေနရာကို သြားၾကရေအာင္…” ဟု ေျပာပါသည္။ အစစ အရာရာကို အဆန္းတၾကယ္ျဖစ္ေနေသာ ကြ်န္မကလည္း ေမာရမွန္း ပန္းရမွန္း တကယ္ကို မသိခဲ့ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ ေက်ာပိုးအိပ္ေလးကို အိမ္ဝတြင္ အသာခ်ခဲ့ကာ အဖိုးေခၚရာေနာက္သို႔ လိုက္လာခဲ့ပါသည္။

(၃)

လမ္းတေလွ်ာက္တြင္ ခေလာက္သံ ခ်ဴသံ တခြ်င္ခြ်င္ႏွင့္ ႏြားလွည္းမ်ား ျမင္းလွည္းမ်ား၊ ဝဲယာ တဖက္တခ်က္ဆီမွ ဝါးရံုတို႔ကို ေလတိုးေသာအခါ ၾကားရေသာ ခ်ိဳးခ်ိဳးခြ်တ္ခြ်တ္အသံမ်ားႏွင့္အတူ ေျမနံ႔တသင္းသင္းတို႔တြင္ ကြ်န္မ အလြန္တရာ ေပ်ာ္ရႊင္လွသည္။ ကေလးတေယာက္ျဖစ္ေသာ္လည္း သဘာဝကို အျမတ္တႏိုး ႏွစ္သက္ သေဘာက်ေသာ စိတ္ကေလး ကြ်န္မရင္ထဲမွာ ရွိေနခဲ့သည္ကို ေနာင္ အသက္အရြယ္ရလာေသာအခါမွာ ေကာင္းစြာ နားလည္ သေဘာေပါက္လာခဲ့သည္။

“အိုး… ဟိုးမွာ ေရေတြ… ေရေတြ…”  ဟု အလန္႔တၾကားႏွင့္ ကြ်န္မ ေအာ္လိုက္မိျပန္သည္။ ကြ်န္မ မ်က္စိ မမွားပါ။ ကြ်န္မ မ်က္ႏွာတူရႈမွာ ျပာလဲ့ေနေသာ ေရျပင္ၾကီးတခု ေရာက္ေနပါသည္။ ထိုမွ်ေလာက္ ၾကီးမားေသာ ေရျပင္ကို ကြ်န္မဘဝတြင္ ပထမဆံုးအၾကိမ္အျဖစ္ ေတြ႔ဖူးျခင္းျဖစ္သည္။ ထို႔ေနာက္ အဖိုးက ကြ်န္မလက္ကို ဆြဲထားရာမွ လႊတ္ေပးလိုက္သည္။ ကြ်န္မကလည္း အဖိုးလက္မွ လြတ္လွ်င္ လြတ္ခ်င္း ေရေတြရွိရာကို တဟုန္ထိုး ေျပးသြားမိေတာ့သည္။

ျပာလဲ့ေနေသာ ေရျပင္ၾကီး၊ ျမစ္ကမ္းပါးမွာ တေလွ်ာက္ဆီမွ တဲအိမ္ငယ္ေလးမ်ား၊ ထိုေရစပ္တြင္ အဝတ္ေလွ်ာ္ ေရခ်ိဳးေနၾကသူမ်ား၊ ငါးမွ်ားတံႏွင့္ လက္ဆြဲပံုးငယ္မ်ားကို ကိုင္ေဆာင္ထားရင္း ငါးမွ်ားေနၾကသူမ်ား၊ ျမစ္ျပင္က်ယ္တြင္ အစုန္အဆန္ ကူးလူး သြားလာေနၾကေသာ အရြယ္စံု အေရာင္စံု ငါးဖမ္းေလွ ၾကီးၾကီး ငယ္ငယ္မ်ား၊ ျမစ္ဆိပ္မွ ကုန္းေပၚသို႔ ပစၥည္းမ်ား သယ္ပိုးလာၾကသူမ်ား၊ ေသာက္ေရ သံုးေရ ခပ္ေနၾကသူမ်ား၊ တလံုးေပၚ တလံုးဆင့္ကာ အစီအရီ ထပ္တင္ထားေသာ အရြယ္စံု အဆင္စံု စဥ့္အိုးေျပာင္ေျပာင္ေလးမ်ား၊ ညီညီညာညာ စုပံုထားေသာ ထင္းေျခာက္မ်ားကို သယ္ယူရန္ ျပင္ဆင္ေနၾကေသာ ဝါးေဖါင္မ်ား၊ ထိုအရာမ်ားအျပင္ ကြ်ဲမ်ား ႏြားမ်ား ျမင္းမ်ားကလည္း အုပ္စုလိုက္ ေအးေအးလူလူ ဟိုမွသည္ သြားလာေနၾကသည္။ ထိုျမင္ကြင္းမ်ားသည္ ကြ်န္မလို ကေလးတေယာက္၏ ရင္ကို ျပင္းထန္စြာ လာေရာက္ တိုးေဝွ႔ ထိမွန္ခဲ့ပါသည္။

အဖိုးက ေျပာသည္။ “သမီး… ဒါ ဧရာဝတီ...” တဲ့။

အဖိုးက စကားတခြန္းသာ ေျပာေသာ္လည္း ကြ်န္မ၏ နားထဲတြင္ ဧရာဝတီ… ဧရာဝတီ… ဧရာဝတီ… ဟု အခြန္းေပါင္းမ်ားစြာ ပဲ့တင္ထပ္သြားခဲ့သည္။ သည္အမည္နာမကို ၾကားလိုက္ရေသာအခါ လူက အလိုလိုေနရင္း ခြန္အားေတြ တိုးလာသလို၊ စြမ္းအင္ေတြ ျပည့္ဝကာ ေမာပန္းေနသည္မ်ား အားလံုး လြင့္စင္သြားေစခဲ့သည္။ ၾကည့္ပါအံုး… ဧရာဝတီ တဲ့။ ထို႔ေနာက္မွာေတာ့ အဖိုးက ဧရာဝတီ အေၾကာင္းကို ေမွ်ာ္လင့္ထားသလို စကားလံုးေတြ အမ်ားၾကီးႏွင့္ ရွင္းလင္းေျပာဆိုျခင္း မရွိပါ။ အသက္မဲ့ ဧရာဝတီကို အသက္ဝင္ လႈပ္ရွားေနေသာ ျမင္ကြင္းမ်ားႏွင့္အတူ တိတ္ဆိတ္စြာ မိတ္ဆက္ေပးခဲ့သည္။ အသက္ ငါးႏွစ္အရြယ္ ေျမးမေလးကို အဖိုးက ဧရာဝတီႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးပံုမွာ တသက္ မေမ့ႏိုင္စရာ သိမ္ေမြ႔ႏူးညံ့ၿပီး အဓိပၸါယ္ ျပည့္ဝလွသည္။

ထိုအခ်ိန္မွ စတင္ကာ ကြ်န္မ၏ ရင္ထဲ ဧရာဝတီက စြဲျမဲခဲ့တာ ျဖစ္သည္။ ထိုရက္ေတြမွာ စားခ်ိန္ အိပ္ခ်ိန္မွလြဲ၍ အခ်ိန္တိုင္း ကြ်န္မ ဧရာဝတီနားသို႔ ေရာက္ေနခဲ့သည္။ သစ္လံုးမ်ားကို ေဖါင္ဖြဲ႕ကာ ဆြဲယူသြားႏိုင္ေသာ ခြန္အားဗလ ၾကီးမားလွေသာ ဆင္မ်ားႏွင့္ သူတို႔ အေနာက္မွ လိုက္ပါလာေသာ ဆင္ေပါက္စေလးမ်ားကို ေတြ႔ရေသာအခါတြင္မူ လက္ခုတ္လက္ဝါးတီးကာ သေဘာတက် ရယ္ေမာခဲ့မိေသးသည္။ ေဖေဖ ေမေမတို႔ သြားေလရာကို အေနာက္မွ တေကာက္ေကာက္ လိုက္ခ်င္တတ္ေသာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ျပန္ျမင္ရသလိုပင္။ ဖရဲသီးမ်ား တင္ေဆာင္လာေသာ ေလွထဲမွ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ဖရဲသီးစိတ္မ်ားကို ကြ်န္မ စားခဲ့ရသည္။ အိုးပုတ္ ခ်ိဳးရုပ္ေလးမ်ား သယ္ေဆာင္လာေသာ ေလွထဲမွ အရုပ္ကေလးမ်ားကိုလည္း ကြ်န္မ ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ရသည္။ ညိဳညစ္ညစ္ ရႊံ႕မ်ားျဖင့္ ေလာက္စာလံုးေလးေတြကိုလည္း လံုးဝိုင္း ညီညာေနေအာင္ လံုးခဲ့ေသးသည္။

ထိုျမိဳ႔ေလးမွ ျပန္ခါနီး ညေနမွာေတာ့ အဖိုးက ကြ်န္မကို ဧရာဝတီႏွင့္ အေသအခ်ာ ထိေတြ႔ ႏႈတ္ဆက္ေစခဲ့သည္။ ကမ္းစပ္က ေရေတြထဲသို႔ သြက္သြက္လက္လက္၊ ၿပီးေတာ့ မေၾကာက္မရြံ႕ ဆင္းခ်သြားေသာ ကြ်န္မကို အဖိုးက အခါမ်ားစြာကလို စိတ္ပူမေနသည့္အျပင္ လက္ျပကာ အားေပးေနေသးသည္။ ေသခ်ာသည္ေလ၊ ဧရာဝတီက သူ႔ခ်စ္သူမ်ားကို မည္သည့္နည္းႏွင့္မွ် အႏၱရာယ္ မျဖစ္ေစႏိုင္ပါ။ ေနဝင္ခ်ိန္ ေနလံုးနီနီၾကီးက ဧရာဝတီထဲသို႔ နစ္ဝင္ ကြယ္ေပ်ာက္သြားခ်ိန္မွာမွ ကြ်န္မ ဧရာဝတီကို ႏႈတ္ဆက္ကာ ခြဲခြာခဲ့ရသည္။ ကေလးအေတြးႏွင့္ ေနလံုးၾကီး… ကြ်န္မ ျဖစ္ခ်င္ခဲ့မိသည္။ သို႔မွသာ ဧရာဝတီထဲသို႔ ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း တိုးဝင္ခိုလွံဳကာ နီးစပ္ခြင့္ရႏိုင္မည္ မဟုတ္ပါလား။

(၄)

ထိုခရီးတိုေလးမွ ျပန္လာေသာအခါ ဧရာဝတီ၏ ျမင္ကြင္းပံုရိပ္မ်ားက ကြ်န္မ မ်က္စိထဲမွာသာမက ရင္ထဲသို႔ပါ အျပီးတိုင္ေအာင္ ခိုင္ျမဲစြာ စူးနစ္ ဝင္ေရာက္ခဲ့ေလသည္။ ကြ်န္မ နားလည္တတ္သိေသာ အသက္အရြယ္ကို ေရာက္လာေသာအခါတြင္ စကားမဆိုတတ္ေသာ ဧရာဝတီ၏ ေရစီးသံႏွင့္အတူ လွ်ိဳ႕ဝွက္စကားသံမ်ား (သို႔မဟုတ္) တီးတိုး ညည္းဆိုသံမ်ားကို ၾကားခ်င္လာမိသည္။ ဧရာဝတီမွာလည္း ရင္ထဲက စကားသံေတြ ရွိေနႏိုင္တာပဲ မဟုတ္လား။ ဧရာဝတီကို လြမ္းေသာ တခ်ိဳ႕ညေတြမွာ မရွိေတာ့ၿပီျဖစ္ေသာ အဖိုးႏွင့္ ဧရာဝတီ ကို တြဲဖက္ကာ အိပ္မက္ မက္ျမင္တတ္ခဲ့သည္။

ဧရာဝတီႏွင့္ ေဝးေနရေသာ္လည္း ဧရာဝတီကို သိသူတိုင္း သူ႔ကို သံေယာဇဥ္ၾကီးမားကာ ခ်စ္ခင္ တြယ္တာလွသည္။ ခန္႔ျငားေသာ ဧရာဝတီကို အစဥ္ ေတြ႔ျမင္မေနရေသာ္လည္း ဧရာဝတီအေၾကာင္းကို ေလသံမွ် ၾကားရရံုႏွင့္ ခံစားခ်က္တို႔ ေလးနက္ခဲ့သည္။ ႏွလံုးေသြးတို႔ ဆူေဝခဲ့သည္။ အေတြးစတို႔ ဝဲလြင့္ခဲ့သည္။ သည္ရက္မ်ားမွာ ကြ်န္မ ဧရာဝတီကို အထူးတလည္ လြမ္းဆြတ္သတိရေနခဲ့ပါသည္။  ဧရာဝတီကို သြားလိုေသာ္လည္း လိုက္ပို႔မည့္ အဖိုးက မရွိေတာ့ၿပီ။ ထို႔အျပင္ ကြ်န္မကိုယ္တိုင္ကလည္း ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာ၊ ဧရာဝတီႏွင့္ ခပ္ေဝးေဝး တေနရာမွာ။ မွန္းဆကာ လြမ္းေနရရံုသာ ရွိေတာ့သည္ပဲ။

ကြ်န္မခ်စ္ေသာ ဧရာဝတီအတြက္ အစဥ္ေတြးျဖစ္ေနေသာ အေတြးတခ်ိဳ႔ႏွင့္ အစဥ္ေမးျဖစ္ေနေသာ အေမးတခ်ိဳ႔ကို ေျပာျပခ်င္ပါသည္။ ဧရာဝတီကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးၾကသူတိုင္း သည္အေတြးကို ေတြးကာ သည္အေမးကို ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ျပန္ေမးၾကည့္ၾကေစခ်င္ပါသည္။ ဘိုးဘြားဘီဘင္မ်ားႏွင့္ မ်ိဳးဆက္ ဘယ္ႏွစ္ခု သည္ဧရာဝတီေပၚ မွီတင္းရွင္သန္ခြင့္ ရရွိခဲ့သည္လဲ၊ ျမန္မာဟူေသာ တိုင္းျပည္တခု ျဖစ္ေပၚလာေစရန္ ဧရာဝတီသည္ လူေပါင္း မည္၍ မည္မွ်ကို ေနထိုင္၊ အသက္ေမြးခြင့္ ျပဳခ့ဲသည္လဲ၊ ကြ်န္မတို႔တေတြ ဧရာဝတီကို မည္၍ မည္မွ် အသံုးျပဳခဲ့ၾက၊ အသံုးခ်ခဲ့ၾက ၿပီးၿပီလဲ၊ ထို႔အျပင့္ ကြ်န္မတို႔တေတြကေရာ ဧရာဝတီကို မည္၍ မည္မွ် ထိန္းသိမ္း ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ၾကပါသလဲ ဟူ၍ပင္။

သက္ေဝ

(၂၈ စက္တင္ဘာ ၂၀၁၆)

  - ၂၀၁၆ ေအာက္တိုဘာလ ထုတ္ မိုးမခ မဂၢဇင္းတြင္ ေဖၚျပျပီးျဖစ္သည္။