နီနီဟု အမည္ရေသာ ကေလးမေလးသည္ ကြ်န္မႏွင့္ ေက်ာင္းေနဖက္ ငယ္သူငယ္ခ်င္းစံုတြဲ၏ တစ္ဦးတည္းေသာ သမီးေလးျဖစ္သည္။ နီနီ႔နာမည္အရင္းမွာ စႏၵီျဖစ္သည္။ စႏၵီကေလ စႏၵီကေလ… ႏွင့္ စကားေျပာရင္း နီနီကေလ… နီနီကေလ ဟု ျဖစ္လာသည္ဟု စႏၵီ႔ေမေမက ေျပာျပသည္။ စႏၵီ႔ႏွင့္ ရင္းႏွီးလာခ်ိန္မွာ သမီးနာမည္ စႏၵီေလ… စႏၵီကေန ဒီဒီ ျဖစ္ရမွာကို ဘာလို႔ နီနီ ျဖစ္ေနရသလဲ ဟု ကြ်န္မ ေမးမိေသာအခါ ေျခာက္ႏွစ္သမီး စႏၵီက သူ႔ေခါင္းေလးကို ဘယ္ ညာ ယမ္းေနေအာင္ လွဳပ္ခါရင္း နီနီပဲ… နီနီပဲ… နီနီက အနီေရာင္ကို ၾကိဳက္လို႔... ဟု ခ်စ္စဖြယ္ ေျပာခဲ့ပါသည္။ ထိုသမီးေလး နီနီ ေခၚ စႏၵီသည္ တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ သူ႕ကို ဇာတ္ေကာင္ေနရာတြင္ထားကာ စာတစ္ပုဒ္ ေရးျဖစ္ေအာင္ ကြ်န္မကို တြန္းအား တစံုတရာ ေပးႏိုင္လိမ့္မည္ဟု မည္သည့္အခါကမွ် ေတြးမထားဖူးခဲ့ပါ။ သို႔ေသာ္…
နီနီႏွင့္ ကြ်န္မ၏ စတင္ေတြ႔ဆံုမွဳမွာ ရိုးရွင္းစြာ။ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ဆံုၾကေသာ မိတ္ဆံု ညစာစားပြဲတစ္ခုတြင္ ျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္က နီနီ ေျခာက္ႏွစ္သမီးအရြယ္… လူစိမ္းမ်ားကို ေၾကာက္ရြံ႔တတ္ေသာ၊ စကားနည္းေသာ၊ အစားေရြးေသာ၊ ေပတိေပကပ္ႏိုင္ေသာ၊ ဂ်ီတိုက္ ဂ်စ္က်ေသာ၊ လူၾကီး ေျပာစကားနားမေထာင္ေသာ… အစရွိသည့္ အထူးျပဳ နာမ၀ိေသသနမ်ား ပိုင္ရွင္ ေျခာက္ႏွစ္သမီးေလး နီနီႏွင့္္ ကြ်န္မ ပထမဆံုးအၾကိမ္ ေတြ႔ဆံုမွဳသည္ ေမွ်ာ္လင့္ထားသည္ထက္ ေျပျပစ္လွသည္။ လိုအပ္သည္ထက္ပို၍ နီးကပ္ျပီး တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ လွ်င္ျမန္စြာ ရင္းႏွီးခင္မင္သြားပံုမွာလည္း မယံုၾကည္ႏိုင္စရာ အနည္းငယ္ေတာ့ ထူးဆန္းေနသလိုပင္။ ထိုအခ်ိန္ေလးကို ကြ်န္မ ယခုတိုင္ မွတ္မိကာ ျမင္ေယာင္ေနပါေသးသည္။ ညစာစားပြဲတြင္ နီနီက ကြ်န္မအနားသို႔ စိတ္လိုလက္ရ လာကပ္ထိုင္ကာ သူ႔လက္ထဲမွ အနီေရာင္ လက္ပတ္နာရီထူထူေလးကို ျပရင္း၊ နာရီထဲမွာ လွဳပ္ေနေသာ အရုပ္ကေလးအေၾကာင္းကို သူ႔အသံေသးေသးေလးျဖင့္ တြတ္တြတ္ေျပာရင္း ကြ်န္မ ခြံ႔ေကြ်းေသာ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ကို တစ္ဇြန္းျပီး တစ္ဇြန္း မျငင္းမဆန္ စားေနပံုကို နီနီ႔ေဖေဖႏွင့္ ေမေမက မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္စားပြဲမွာ ထိုင္ကာ တအံ့တၾသ လွမ္းၾကည့္ေနခဲ့ၾကသည္။ နီနီ၏ အမူအယာေလးမ်ား အေျပာအဆိုေလးမ်ားမွာ ခ်စ္စဖြယ္ေကာင္းလြန္းသျဖင့္ ကြ်န္မလည္း နီနီ႔ကို အခ်ိန္တိုေလးအတြင္း ခ်စ္ခင္သြားပါသည္။ ေနာက္တေန႔တြင္ နီနီ႔ေမေမက မေန႔က ျဖဴ ခြံ႕ေကြ်းတဲ့ေခါက္ဆြဲဟာ နီနီ႔ဘဝမွာ ပထမဦးဆံုး စားတဲ့ ေခါက္ဆြဲပဲ… ဟု ဖုန္းဆက္ရင္း ေျပာျပပါသည္။ အရင္က ဘယ္လိုမွ ေကြ်းလို႔ မရ… မ်က္ရည္ထြက္ေအာင္ ငိုယိုျငင္းဆန္ေလ့ရွိသတဲ့။ သမီးေလး နီနီ…
ေနာက္ပိုင္းတြင္ နီနီက ျဖဴ႔ကို အင္မတန္ ခ်စ္တယ္ ဟု ဆိုကာ ကြ်န္မႏွင့္ ေတြ႔ဆံုႏိုင္သည့္ ပြဲလမ္းမ်ားသို႔ နီနီ႔ေမေမက နီနီ႔ကို ေခၚလာေလ့ရွိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ နီနီီနွင့္ ကြ်န္မ မၾကာမၾကာ ေတြ႔ျဖစ္ၾကသည္။ ေတြ႔လိုက္တိုင္း အန္တီျဖဴ ဟု ခပ္က်ယ္က်ယ္ေခၚက ကြ်န္မရွိရာဆီသို႔ ဝမ္းသာအားရ ေျပးလာတတ္ေသာ နီနီေလးကို ကြ်န္မ ႏွစ္လိုစြာ ေပြ႔ဖက္ ခ်ီပိုးရစျမဲ။ ခ်စ္ခင္စြာ ၾကင္နာ ယုယရစျမဲ။ အနီေရာင္ၾကိဳက္ေသာ သမီးေလးနီနီ႔အတြက္ အရုပ္နီနီေလးမ်ား၊ အနီေရာင္ ခဲစကၠဴပတ္ သၾကားလံုးမ်ား ေခ်ာကလက္မ်ားႏွင့္အတူ အနီေရာင္ ကစားစရာမ်ား၊ အနီေရာင္ စာအုပ္ ခဲတံ ေပတံ အစရွိေသာ အသံုးအေဆာင္ပစၥည္း အတိုအထြာေလးမ်ားကို ဝယ္ေပးျဖစ္စျမဲ။ ကြ်န္မ ဝယ္ေပးသမွ် ပစၥည္းတစ္ခုခ်င္းစီတိုင္းကို နီနီေလးကလည္း သေဘာတက် ႏွစ္သက္စျမဲ။ နီနီကလည္း အန္တီျဖဴ႔အတြက္ဟု ဆိုကာ သူ႔ေက်ာင္းမွာ ဆြဲလာေသာ ပန္းခ်ီကားခ်ပ္ကေလးမ်ား၊ စကၠဴပန္းကေလးမ်ားကို လက္ေဆာင္အျဖစ္ ယူလာေပးတတ္ေသးသည္။ သမီးေလး နီနီ…
ေျခာက္ႏွစ္သမီးေလး နီနီက မ်က္စိေရွ႔တြင္ပင္ တစ တစ အရြယ္ေရာက္လာခဲ့သည္။ အရြယ္ေရာက္လာေသာ နီနီေလးသည္ ငယ္ငယ္ကလို လူေၾကာက္ေသာ၊ စကားနည္းေသာ၊ အစားေရြးေသာ သမီးေလးနီနီ မဟုတ္ေတာ့ေခ်။ သြက္လက္ေသာ၊ လွပေသာ၊ လူအမ်ားႏွင့္ ေျပာဆို ဝင္ဆန္႔ေသာ၊ ခ်ိဳရႊင္တက္ၾကြေသာ ခ်စ္စဖြယ္ သမီးေလးနီနီ ျဖစ္လာခဲ့သည္။ မေျပာင္းလဲတာဟူ၍ ဂ်စ္ကပ္ကပ္ႏိုင္တတ္ျခင္း၊ အနီေရာင္ကို စြဲစြဲလမ္းလမ္း ႏွစ္သက္ေနျခင္းႏွင့္ ကြ်န္မကို ငယ္စဥ္အခ်ိန္မ်ားကလို ႏွစ္လို ခ်စ္ခင္ေနျခင္းတို႔ပင္။ အန္တီျဖဴ႔ကို နီနီ ဘာျဖစ္လို႔ ခ်စ္တာလဲဟု တစ္ခါ ေမးၾကည့္ဖူးသည္။ ကြ်န္မေမးေသာ ေမးခြန္းမွာ တစ္ခုတည္းျဖစ္ေသာ္လည္း နီနီ႔အေျဖမွာမူ အမ်ိဳးအမည္ မ်ားျပား စံုလင္လွသည္။ အသားျဖဴလို႔၊ ရွပ္အက်ၤီနဲ႔ ေဘာင္းဘီရွည္ ဝတ္လို႔၊ ကာတြန္းဖတ္လို႔၊ ဆံပင္တိုလို႔၊ ေရခဲမုန္႔စားလို႔၊ ဦးထုပ္ေဆာင္းလို႔၊ ရွဴးဖိနပ္စီးလို႔၊ ေက်ာပိုးအိတ္လြယ္လို႔၊ လမ္းေလွ်ာက္တာ ျမန္လို႔… အစရွိသည့္အေျဖမ်ားကို ဟန္ပန္အမူအယာမ်ားႏွင့္တကြ ေျဖဆိုခဲ့သည္။ ထိုမွ်သာမက ႏွဳတ္ခမ္းကို ခြ်န္ေနေအာင္ လုပ္ကာ နီနီၾကိဳက္တာေတြ နဲ႔ တူလို႔… ျပီးေတာ့ နီနီ႔ကို ခ်စ္လို႔ သိလား… ဟု နိဂံုးခ်ဳပ္တတ္ပါေသးသည္။ ကေလးဆန္ဆန္ ရိုးသားေသာ သမီးေလးနီနီ၏ အေျပာမ်ား၊ အေျဖမ်ားကို ၾကားရသည္မွာ ကြ်န္မကိုယ္ ကြ်န္မ မွန္ထဲတြင္ ျပန္ျမင္ေနရသလိုပင္။ သမီးေလး နီနီ…
သမီးေလးနီနီ အရြယ္ေရာက္လာခ်ိန္တြင္ သူ႔မိခင္က တစ္ဦးတည္းေသာ သမီးကေလးမို႔ အစစ အရာရာ လိုေလေသးမရွိ ထားကာ မိန္းကေလးဆန္ဆန္ လွပေအာင္ ျပဳျပင္ ဆင္ယင္လိုသည္။ ပြဲေနပြဲထိုင္ေတြ ေခၚသြားလိုသည္။ ေျပာင္ေျပာင္လက္လက္ေတြ၊ လက္၀တ္လက္စားေတြ ဝတ္ေစလိုသည္။ နီနီက အျပင္းအထန္ ျငင္းဆန္သည္။ ကြ်န္မသူငယ္ခ်င္း နီနီ႔ေမေမက ျမန္မာဆန္ဆန္ ဝတ္စားဆင္ယင္တတ္သည္။ အဝတ္အစားႏွင့္ လိုက္ဖက္ေခတ္မီေသာ လက္ဝတ္ရတနာမ်ားကိုလည္း စီကာစဥ္ကာ လွပ ၾကည့္ေကာင္းေအာင္ ဆင္ယင္ကာ ပြဲတက္တတ္သည္။ အေျပာအဆို ႏူးညံ့ေပ်ာ့ေျပာင္းျပီး မိန္းမဆန္ကာ အမူအယာ သိမ္ေမြ႔သည္။ သို႔ေသာ္ နီနီက ရွပ္အက်ီ ၾကိဳက္သည္။ ဂ်င္းဂ်က္ကက္၊ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ ၾကိဳက္သည္။ သားေရ ရွဴးဖိနပ္လွလွမ်ားႏွင့္ လည္ရွည္ဖိနပ္မ်ားကို ၾကိဳက္သည္။ ေဘာင္းဘီမွာတပ္ရေသာ ခ်ိန္းၾကိဳးေတြ၊ လက္မွာ အလွပတ္ရေသာ ကြင္းေတြ၊ ၾကိဳးေတြႏွင့္ ဆြဲၾကိဳးမ်ားကို ၾကိဳက္သည္။ စတီးလ္ၾကယ္သီးမ်ား၊ အခြ်န္အတက္မ်ားပါေသာ ဦးထုပ္မ်ိဳးကိုမွ လိုခ်င္သည္။ ေက်ာပိုးအိတ္မွာ ခ်ိတ္ဆြဲရေသာ တို႔လို႔တြဲေလာင္းမ်ား၊ အရုပ္မ်ားႏွင့္ အရိုးေခါင္းပံု ေသာ့ခ်ိန္မ်ားကို ၾကိဳက္သည္။ မိဘႏွစ္ပါးက လမ္းသရဲပစၥည္းေတြ၊ နမိတ္မရွိ နမာမရွိေတြမို႔ မသံုးရဟု တင္းၾကပ္သည္။ နီနီႏွင့္ အစစ အရာရာမွာ ျပဒါးတစ္လမ္း သံတစ္လမ္း။
သမီးနီနီက အဂၤလိပ္ သီခ်င္းမ်ားကို ၾကိဳက္ႏွစ္သက္သည္။ သီခ်င္းမ်ားမ်ားပါေသာ High School Musical လို၊ Glee လို ဇာတ္လမ္းတြဲမ်ားကို အထပ္ထပ္အခါခါ ျပန္ၾကည့္လိုသည္။ ဝတၳဳ မဂၢဇင္း အစရွိေသာ အျပင္စာမ်ား ဖတ္သည္။ ဥာဏ္ေကာင္းေသာ္လည္း ေက်ာင္းစာေတာ့ သိပ္မၾကိဳးစားခ်င္၊ စာေမးပြဲေတြတိုင္း အလယ္အလတ္ အဆင့္ေလာက္သာ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ နီနီ႔ေမေမက သီခ်င္းမၾကိဳက္၊ ရုပ္ရွင္မၾကည့္၊ စာမဖတ္။ အဂၤလိပ္ရုပ္ရွင္မ်ားကို ဟိုအခန္း ဒီအခန္းေတြ ပါမွာပဲဟု ေလွနံဒါးထစ္ ယံုၾကည္ကာ သမီးနီနီ႔ကိုလည္း ၾကည့္ခြင့္မျပဳခ်င္။ လစဥ္ထုတ္မဂၢဇင္းမ်ားတြင္ အဝတ္အစား သိပ္မပါေသာ ရုပ္ပံုမ်ား၊ ေခတ္ဆန္ေသာ ဗိုက္ေပၚ ခ်က္ေပၚ ဝတ္စားဆင္ယင္မွဳမ်ားကို ရွက္ရြံ႔စရာဟု ထင္ျမင္တတ္သည္။ အဂၤလိပ္ဝတၳဳမ်ားတြင္ Love ဆိုေသာစာလံုးမ်ားကို ေတြ႔ရံုမွ်ျဖင့္ မ်က္စိမ်က္ႏွာ ပ်က္ေနတတ္သည္။
ထိုအခါ နီနီက ရုပ္ရင္မ်ား ဇာတ္လမ္းတြဲမ်ားကို သူ႔ေမေမ မသိေအာင္ တိတ္တိတ္ ခိုးၾကည့္ရသည္။ စာအုပ္ေတြကို ခိုးဖတ္ရသည္။ ဆယ္ႏွစ္ႏွစ္သမီး နီနီက သူမ ဖတ္လိုေသာစာအုပ္မ်ားကို မိဘမ်ား မသိေအာင္ ေက်ာပိုးအိတ္ထဲတြင္ ေက်ာင္းစာအုပ္မ်ားအၾကား ဖြက္၍ ေရာ၍ သယ္ေဆာင္လာရပံု၊ မိဘမ်ား အိပ္ေပ်ာ္ေလာက္ေသာအခ်ိန္မွ ဖြက္ယူလာေသာ စာအုပ္မ်ားကို အခန္းတံခါးကို ပိတ္ျပီး တိတ္တိတ္ဖတ္ရပံု၊ သူမ၏ မဟာစြန္႔စားခန္းမ်ားကို ကြ်န္မအား ရယ္ရယ္ေမာေမာျဖင့္ ျပန္ေျပာျပေလ့ရွိသည္။ အန္တီ့အိမ္မွာ နီနီလာေနလို႔ရမလားဟင္… အန္တီျဖဴနဲ႔သာ ေနရရင္ သမီး အဲ့လိုေတြ ခိုးလုပ္စရာမလိုဘူး သိလား… ဟု သူ႔မ်က္လံုးနက္ကေလး ေထာင့္ကပ္ကာ တီတီတာတာ ေျပာေသာအခါ ကြ်န္မ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရသည္။ နီနီ႔ကြယ္ရာတြင္ သူ႔ေမေမကို ကြ်န္မ စကားေျပာၾကည့္သည္။ ေခတ္ကို ျမင္ေအာင္ၾကည့္ပါဟု ေျပာျပေသာ္လည္း နားမဝင္ပါ။ နင့္မွာ သမီးမွ မရွိတာ၊ နင္မသိပါဘူး… မျဖစ္သင့္တာ မျဖစ္ရေအာင္ ခုေလာက္ထဲက ကာကြယ္ထားမွ ေတာ္ရံုက်မွာ ဟူေသာ စကားမ်ိဳးျဖင့္ ကြ်န္မကို ျပန္လွန္ေခ်ပတတ္သည္။
နီနီကလည္း နီနီ… နည္းနည္းေတာ့ ဆိုးပါသည္။ ဆံပင္ညွပ္ဆိုင္ကို အေမ မပါလွ်င္ မပါသလို ဆံပင္ကို သူ႔စိတ္တိုင္းက် တိုကပ္ေနေအာင္ ညွပ္ပစ္တတ္သည္။ မၾကာေသးခင္က ညာဖက္နားတြင္ နားေပါက္ ႏွစ္ေပါက္ ထပ္ေဖါက္လိုက္ေသာေၾကာင့္ သားအမိတေတြ ျပႆနာတက္ၾကသည္ဟု သိရသည္။ မိဘမ်ားက ဘဲေလးအက ကေစခ်င္ခဲ့ေသာ၊ စႏၵယားတီး တေယာထိုးေစခ်င္ခဲ့ေသာ နီနီက ေက်ာင္းတြင္ ေဘာလီေဘာ၊ ဘတ္စကက္ေဘာ ကစားသည္။ ေဘာလံုးကန္သည္။ စကိတ္ဘုတ္ကို မိဘမ်ားမသိေအာင္ တိတ္တိတ္ဝယ္၊ ေက်ာင္းတြင္ သိမ္းထားကာ အေျခအေနေပးလွ်င္ ေပးသလို ခိုးစီးတတ္သည္။ သူငယ္ခ်င္းထံမွ ဂစ္တာတီးသင္သည္။ သမီးေလး နီနီ…
အခုတေလာ ကြ်န္မႏွင့္ ေတြ႔ေသာအခါမ်ားတြင္ နီနီက… နီနီ မိန္းကေလးမျဖစ္ခ်င္ဘူး ေယာက်္ားေလးျဖစ္ရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲ နီနီက ေယာက်္ားေလးပဲ ျဖစ္ခ်င္တာ… ဟု မရဲတရဲ ေျပာစျပဳလာသည္။ နီနီ အိမ္မွာ မေနခ်င္ဘူး သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေဘာ္ဒါမွာ သြားေနခ်င္တယ္ အန္တီျဖဴ ေမေမ့ကို ေျပာေပးပါ ဟု မၾကာခဏ ပူဆာတတ္လာသည္။ ထိုအခ်ိန္မ်ားတြင္ ကြ်န္မက နီနီ႔ကိုေရာ နီနီ႔ေမေမ ကြ်န္မသူငယ္ခ်င္းကိုပါ အေပးအယူေလး တစ္ခုခု ျပဳကာ ေျဖာင္းျဖရတတ္သည္။ နီနီ႔ေမေမကေတာ့ သမီး နီနီ သိပ္ဆိုးသည္ တဲ့။ ေျပာစကားေတြကို တစ္ခုမွ နားမေထာင္၊ စာလည္း မၾကိဳးစား၊ လုပ္ခ်င္တာေတြကမ်ား အာရံုေတြက မ်ား… စသည္ျဖင့္ ေတြ႔လိုက္တိုင္း အျပစ္မ်ားစြာ ေျပာေလသည္။
တျဖည္းျဖည္း နီနီ႔စိတ္ဓါတ္မ်ား မာေက်ာ ခက္ထန္လာသည္ကို ကြ်န္မ စိတ္မေကာင္းစြာ ေတြ႔ျမင္ေနရသည္။ မလိုအပ္ပါပဲ တင္းၾကပ္ေနေသာ စည္ကမ္းမ်ား၊ ခ်ဳပ္ခ်ယ္မွဳမ်ားႏွင့္ အမိန္႔ဆန္္ဆန္ ကန္႔သတ္ခ်က္မ်ားအၾကားတြင္ မိဘမ်ားႏွင့္လည္း အဆင္မေျပ၊ မိသားစု တိုက္ပြဲမ်ားက တစ တစ ျပင္းထန္လာခဲ့သည္။ ကြ်န္မအျမင္မွာေတာ့ နီနီသည္ အဆိုးၾကီး ဆိုးေနေသာ ကေလးတစ္ေယာက္ မဟုတ္ပါ။ အသက္အရြယ္၏ စကားေျပာမွဳ၊ ေခတ္၏ အေနအထားတို႔ကို လိုက္ေလ်ာညီေထြ မျဖစ္ေသာ၊ လူငယ္တစ္ေယာက္၏ ဆႏၵကို နားလည္မေပးတတ္ေသာ မိခင္၏ ကိုင္တြယ္ဆံုးမပံုေၾကာင့္ မလိုအပ္ပဲ ၾကြပ္ဆတ္စျပဳလာေသာ သမီးေလးနီနီ သာ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ နီနီ႔ကို ကြ်န္မ မပိုင္ပါ။ ထို႔အတူ နီနီ႔မိဘမ်ားကိုလည္း ကြ်န္မ မလႊမ္းမိုးႏိုင္သလို လႊမ္းမိုးရန္လည္း မၾကိဳးစားခဲ့ပါ။ သူတို႔သည္ နီနီ႔ မိဘအရင္းမ်ား ျဖစ္ၾကျပီး နီနီ႔အတြက္ ေကာင္းက်ိဳးကို လိုလားသူမ်ားသာ ျဖစ္သည္ကိုလည္း ကြ်န္မ စိုးစဥ္းမွ် ယံုမွားသံသယ မရွိခဲ့ပါ။ ခက္ေနသည္က သမီးေလး နီနီ…
* * * * *
“နီနီ အားလံုးစဥ္းစားျပီးပါျပီ… နီနီ ခဏေတာ့ ထြက္သြားမွျဖစ္မယ္ အန္တီျဖဴ၊ ဒီလိုအေျခအေနအတိုင္း နီနီ ဆက္မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ နီ႔အသက္ ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္ ျပည့္ျပီးပါျပီ။ ဟိုေရာက္ရင္ နီနီ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ထိန္းႏိုင္ပါျပီ။ ျပီးေတာ့ နီနီ လိမ္မာပါ့မယ္။ အလုပ္လုပ္ရင္း စာလည္း ၾကိဳးစားပါ့မယ္။ နီ႔ကို စိတ္ခ်ပါ…”
တည္တည္တံ့တံ့ မ်က္ႏွာေပးေလးျဖင့္ ေလးေလးနက္နက္ ေျပာေနေသာ သမီးေလးနီနီကို ၾကည့္ရင္း ကြ်န္မ အျမင္ေတြ ရုတ္တရက္ ေဝဝါးသြားခဲ့သည္။
“နီနီ႔ ေလယာဥ္က မနက္ျဖန္ မနက္ဆယ္နာရီခြဲ ထြက္မွာ… ဟိုကို ညေန သံုးနာရီ ေရာက္မယ္။ ေနရမဲ့ အေဆာင္ကို ေရာက္တာနဲ႔ အန္တီ႔ဆီကို နီ ဖုန္းဆက္မယ္ေလ၊ အိမ္ကေနေတာ့ ခါတိုင္း ေက်ာင္းသြားသလိုပဲ ေက်ာပိုးအိတ္နဲ႔ နီ ထြက္သြားမယ္၊ သူငယ္ခ်င္းေတြက နီ႔ပစၥည္းေတြကို ေလဆိပ္ကို ယူလာၾကလိမ့္မယ္ နီနီတို႔ သူငယ္ခ်င္း ေျခာက္ေယာက္ အတူတူသြားၾကမွာပါ… စိတ္မပူပါနဲ႔ နီ အဆင္ေျပမွာပါ အန္တီျဖဴ၊ ညေနငါးနာရီေက်ာ္ေလာက္ နီ ေက်ာင္းကျပန္ေရာက္ေနက် အခ်ိန္ေလာက္မွန္းျပီး ေမေမ့ဆီကို နီ ဖုန္းဆက္ျပီး အက်ိဳးအေၾကာင္း ေျပာျပမွာပါ… အန္တီျဖဴ သိရက္နဲ႔ မတားရေကာင္းလား ျဖစ္မွာစိုးလို႔ ေမေမတို႔က တစ္ခုခုေျပာလာရင္ အန္တီ မသိခ်င္ေယာင္သာ ေဆာင္ေနလိုက္ပါေနာ္၊ အခုလို ဘယ္သူ႔ကိုမွ အသိမေပးပဲ တိတ္တိတ္ေလး စီစဥ္မိခဲ့တဲ့အတြက္ နီ႔ကို ခြင့္လႊတ္ပါ အန္တီ…”
အစစအရာရာ အဆင္ေျပ ေအာင္ျမင္ပါေစ သမီးေလး နီနီ… တစ္ခုခု လိုအပ္ရင္ အန္တီ့ကို အခ်ိန္မေရြး ဆက္သြယ္ဖို႔ တိုင္ပင္ဖို႔ မေမ့နဲ႔ေနာ္ ဟု ကြ်န္မ ေျပာလိုက္ေသာအခါ နီနီက ကြ်န္မကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္၊ ကြ်န္မမ်က္လံုးမ်ားထဲသို႔ တည့္တည့္ၾကည့္ကာ နီ႔စိတ္ထဲမွာ အျမဲရွိပါတယ္ စိတ္ခ်ပါ အန္တီ ဟု ခိုင္ခိုင္မာမာ ေျပာေလသည္။ ကန္႔ကြက္တားျမစ္စကား တစံုတရာ မဆို၊ မိဘကို မျဖစ္မေန အသိေပးရန္ အားေပး တိုက္တြန္းျခင္း မျပဳေသာ ကြ်န္မကို နီနီ အနည္းငယ္မွ် အံ့ၾသဟန္မျပသည္ကို ကြ်န္မကလည္း ထူးျခားျပီး မအံ့ၾသခဲ့ပါ။
ျခံဝင္းတံခါးေဘာင္ကို ဆုတ္ကိုင္ရင္း နီနီထြက္သြားရာ လမ္းတေလွ်ာက္... ျမင္ကြင္းထဲမွ ဂ်က္ကက္အနီေရာင္ကေလး တေရြ႕ေရြ႕ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္အထိ ကြ်န္မ လိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။ ထိုညက ေန႔စဥ္မွတ္တမ္းထဲတြင္ အခြင့္သာေသာ ေန႔တစ္ေန႔မွာ ကြ်န္မကိုယ္တိုင္ တစ္ခ်ိန္က သမီးနီနီတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့ဖူးေၾကာင္း သမီးေလး စႏၵီ႕ကို ျပန္ေျပာျပရန္ ဟု ခ်ေရးကာ အနီေရာင္ ၾကယ္ပြင့္ေလး တစ္ခု အမွတ္အသားျပဳ ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။
သက္ေဝ
(၁၇ မတ္ ၂၀၁၆)
~ ၂၀၁၆ ၾသဂုတ္လ ရတီမဂၢဇင္းတြင္ ေဖၚျပျပီး ျဖစ္သည္။
ေနာက္ပိုင္းတြင္ နီနီက ျဖဴ႔ကို အင္မတန္ ခ်စ္တယ္ ဟု ဆိုကာ ကြ်န္မႏွင့္ ေတြ႔ဆံုႏိုင္သည့္ ပြဲလမ္းမ်ားသို႔ နီနီ႔ေမေမက နီနီ႔ကို ေခၚလာေလ့ရွိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ နီနီီနွင့္ ကြ်န္မ မၾကာမၾကာ ေတြ႔ျဖစ္ၾကသည္။ ေတြ႔လိုက္တိုင္း အန္တီျဖဴ ဟု ခပ္က်ယ္က်ယ္ေခၚက ကြ်န္မရွိရာဆီသို႔ ဝမ္းသာအားရ ေျပးလာတတ္ေသာ နီနီေလးကို ကြ်န္မ ႏွစ္လိုစြာ ေပြ႔ဖက္ ခ်ီပိုးရစျမဲ။ ခ်စ္ခင္စြာ ၾကင္နာ ယုယရစျမဲ။ အနီေရာင္ၾကိဳက္ေသာ သမီးေလးနီနီ႔အတြက္ အရုပ္နီနီေလးမ်ား၊ အနီေရာင္ ခဲစကၠဴပတ္ သၾကားလံုးမ်ား ေခ်ာကလက္မ်ားႏွင့္အတူ အနီေရာင္ ကစားစရာမ်ား၊ အနီေရာင္ စာအုပ္ ခဲတံ ေပတံ အစရွိေသာ အသံုးအေဆာင္ပစၥည္း အတိုအထြာေလးမ်ားကို ဝယ္ေပးျဖစ္စျမဲ။ ကြ်န္မ ဝယ္ေပးသမွ် ပစၥည္းတစ္ခုခ်င္းစီတိုင္းကို နီနီေလးကလည္း သေဘာတက် ႏွစ္သက္စျမဲ။ နီနီကလည္း အန္တီျဖဴ႔အတြက္ဟု ဆိုကာ သူ႔ေက်ာင္းမွာ ဆြဲလာေသာ ပန္းခ်ီကားခ်ပ္ကေလးမ်ား၊ စကၠဴပန္းကေလးမ်ားကို လက္ေဆာင္အျဖစ္ ယူလာေပးတတ္ေသးသည္။ သမီးေလး နီနီ…
ေျခာက္ႏွစ္သမီးေလး နီနီက မ်က္စိေရွ႔တြင္ပင္ တစ တစ အရြယ္ေရာက္လာခဲ့သည္။ အရြယ္ေရာက္လာေသာ နီနီေလးသည္ ငယ္ငယ္ကလို လူေၾကာက္ေသာ၊ စကားနည္းေသာ၊ အစားေရြးေသာ သမီးေလးနီနီ မဟုတ္ေတာ့ေခ်။ သြက္လက္ေသာ၊ လွပေသာ၊ လူအမ်ားႏွင့္ ေျပာဆို ဝင္ဆန္႔ေသာ၊ ခ်ိဳရႊင္တက္ၾကြေသာ ခ်စ္စဖြယ္ သမီးေလးနီနီ ျဖစ္လာခဲ့သည္။ မေျပာင္းလဲတာဟူ၍ ဂ်စ္ကပ္ကပ္ႏိုင္တတ္ျခင္း၊ အနီေရာင္ကို စြဲစြဲလမ္းလမ္း ႏွစ္သက္ေနျခင္းႏွင့္ ကြ်န္မကို ငယ္စဥ္အခ်ိန္မ်ားကလို ႏွစ္လို ခ်စ္ခင္ေနျခင္းတို႔ပင္။ အန္တီျဖဴ႔ကို နီနီ ဘာျဖစ္လို႔ ခ်စ္တာလဲဟု တစ္ခါ ေမးၾကည့္ဖူးသည္။ ကြ်န္မေမးေသာ ေမးခြန္းမွာ တစ္ခုတည္းျဖစ္ေသာ္လည္း နီနီ႔အေျဖမွာမူ အမ်ိဳးအမည္ မ်ားျပား စံုလင္လွသည္။ အသားျဖဴလို႔၊ ရွပ္အက်ၤီနဲ႔ ေဘာင္းဘီရွည္ ဝတ္လို႔၊ ကာတြန္းဖတ္လို႔၊ ဆံပင္တိုလို႔၊ ေရခဲမုန္႔စားလို႔၊ ဦးထုပ္ေဆာင္းလို႔၊ ရွဴးဖိနပ္စီးလို႔၊ ေက်ာပိုးအိတ္လြယ္လို႔၊ လမ္းေလွ်ာက္တာ ျမန္လို႔… အစရွိသည့္အေျဖမ်ားကို ဟန္ပန္အမူအယာမ်ားႏွင့္တကြ ေျဖဆိုခဲ့သည္။ ထိုမွ်သာမက ႏွဳတ္ခမ္းကို ခြ်န္ေနေအာင္ လုပ္ကာ နီနီၾကိဳက္တာေတြ နဲ႔ တူလို႔… ျပီးေတာ့ နီနီ႔ကို ခ်စ္လို႔ သိလား… ဟု နိဂံုးခ်ဳပ္တတ္ပါေသးသည္။ ကေလးဆန္ဆန္ ရိုးသားေသာ သမီးေလးနီနီ၏ အေျပာမ်ား၊ အေျဖမ်ားကို ၾကားရသည္မွာ ကြ်န္မကိုယ္ ကြ်န္မ မွန္ထဲတြင္ ျပန္ျမင္ေနရသလိုပင္။ သမီးေလး နီနီ…
သမီးေလးနီနီ အရြယ္ေရာက္လာခ်ိန္တြင္ သူ႔မိခင္က တစ္ဦးတည္းေသာ သမီးကေလးမို႔ အစစ အရာရာ လိုေလေသးမရွိ ထားကာ မိန္းကေလးဆန္ဆန္ လွပေအာင္ ျပဳျပင္ ဆင္ယင္လိုသည္။ ပြဲေနပြဲထိုင္ေတြ ေခၚသြားလိုသည္။ ေျပာင္ေျပာင္လက္လက္ေတြ၊ လက္၀တ္လက္စားေတြ ဝတ္ေစလိုသည္။ နီနီက အျပင္းအထန္ ျငင္းဆန္သည္။ ကြ်န္မသူငယ္ခ်င္း နီနီ႔ေမေမက ျမန္မာဆန္ဆန္ ဝတ္စားဆင္ယင္တတ္သည္။ အဝတ္အစားႏွင့္ လိုက္ဖက္ေခတ္မီေသာ လက္ဝတ္ရတနာမ်ားကိုလည္း စီကာစဥ္ကာ လွပ ၾကည့္ေကာင္းေအာင္ ဆင္ယင္ကာ ပြဲတက္တတ္သည္။ အေျပာအဆို ႏူးညံ့ေပ်ာ့ေျပာင္းျပီး မိန္းမဆန္ကာ အမူအယာ သိမ္ေမြ႔သည္။ သို႔ေသာ္ နီနီက ရွပ္အက်ီ ၾကိဳက္သည္။ ဂ်င္းဂ်က္ကက္၊ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ ၾကိဳက္သည္။ သားေရ ရွဴးဖိနပ္လွလွမ်ားႏွင့္ လည္ရွည္ဖိနပ္မ်ားကို ၾကိဳက္သည္။ ေဘာင္းဘီမွာတပ္ရေသာ ခ်ိန္းၾကိဳးေတြ၊ လက္မွာ အလွပတ္ရေသာ ကြင္းေတြ၊ ၾကိဳးေတြႏွင့္ ဆြဲၾကိဳးမ်ားကို ၾကိဳက္သည္။ စတီးလ္ၾကယ္သီးမ်ား၊ အခြ်န္အတက္မ်ားပါေသာ ဦးထုပ္မ်ိဳးကိုမွ လိုခ်င္သည္။ ေက်ာပိုးအိတ္မွာ ခ်ိတ္ဆြဲရေသာ တို႔လို႔တြဲေလာင္းမ်ား၊ အရုပ္မ်ားႏွင့္ အရိုးေခါင္းပံု ေသာ့ခ်ိန္မ်ားကို ၾကိဳက္သည္။ မိဘႏွစ္ပါးက လမ္းသရဲပစၥည္းေတြ၊ နမိတ္မရွိ နမာမရွိေတြမို႔ မသံုးရဟု တင္းၾကပ္သည္။ နီနီႏွင့္ အစစ အရာရာမွာ ျပဒါးတစ္လမ္း သံတစ္လမ္း။
သမီးနီနီက အဂၤလိပ္ သီခ်င္းမ်ားကို ၾကိဳက္ႏွစ္သက္သည္။ သီခ်င္းမ်ားမ်ားပါေသာ High School Musical လို၊ Glee လို ဇာတ္လမ္းတြဲမ်ားကို အထပ္ထပ္အခါခါ ျပန္ၾကည့္လိုသည္။ ဝတၳဳ မဂၢဇင္း အစရွိေသာ အျပင္စာမ်ား ဖတ္သည္။ ဥာဏ္ေကာင္းေသာ္လည္း ေက်ာင္းစာေတာ့ သိပ္မၾကိဳးစားခ်င္၊ စာေမးပြဲေတြတိုင္း အလယ္အလတ္ အဆင့္ေလာက္သာ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ နီနီ႔ေမေမက သီခ်င္းမၾကိဳက္၊ ရုပ္ရွင္မၾကည့္၊ စာမဖတ္။ အဂၤလိပ္ရုပ္ရွင္မ်ားကို ဟိုအခန္း ဒီအခန္းေတြ ပါမွာပဲဟု ေလွနံဒါးထစ္ ယံုၾကည္ကာ သမီးနီနီ႔ကိုလည္း ၾကည့္ခြင့္မျပဳခ်င္။ လစဥ္ထုတ္မဂၢဇင္းမ်ားတြင္ အဝတ္အစား သိပ္မပါေသာ ရုပ္ပံုမ်ား၊ ေခတ္ဆန္ေသာ ဗိုက္ေပၚ ခ်က္ေပၚ ဝတ္စားဆင္ယင္မွဳမ်ားကို ရွက္ရြံ႔စရာဟု ထင္ျမင္တတ္သည္။ အဂၤလိပ္ဝတၳဳမ်ားတြင္ Love ဆိုေသာစာလံုးမ်ားကို ေတြ႔ရံုမွ်ျဖင့္ မ်က္စိမ်က္ႏွာ ပ်က္ေနတတ္သည္။
ထိုအခါ နီနီက ရုပ္ရင္မ်ား ဇာတ္လမ္းတြဲမ်ားကို သူ႔ေမေမ မသိေအာင္ တိတ္တိတ္ ခိုးၾကည့္ရသည္။ စာအုပ္ေတြကို ခိုးဖတ္ရသည္။ ဆယ္ႏွစ္ႏွစ္သမီး နီနီက သူမ ဖတ္လိုေသာစာအုပ္မ်ားကို မိဘမ်ား မသိေအာင္ ေက်ာပိုးအိတ္ထဲတြင္ ေက်ာင္းစာအုပ္မ်ားအၾကား ဖြက္၍ ေရာ၍ သယ္ေဆာင္လာရပံု၊ မိဘမ်ား အိပ္ေပ်ာ္ေလာက္ေသာအခ်ိန္မွ ဖြက္ယူလာေသာ စာအုပ္မ်ားကို အခန္းတံခါးကို ပိတ္ျပီး တိတ္တိတ္ဖတ္ရပံု၊ သူမ၏ မဟာစြန္႔စားခန္းမ်ားကို ကြ်န္မအား ရယ္ရယ္ေမာေမာျဖင့္ ျပန္ေျပာျပေလ့ရွိသည္။ အန္တီ့အိမ္မွာ နီနီလာေနလို႔ရမလားဟင္… အန္တီျဖဴနဲ႔သာ ေနရရင္ သမီး အဲ့လိုေတြ ခိုးလုပ္စရာမလိုဘူး သိလား… ဟု သူ႔မ်က္လံုးနက္ကေလး ေထာင့္ကပ္ကာ တီတီတာတာ ေျပာေသာအခါ ကြ်န္မ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရသည္။ နီနီ႔ကြယ္ရာတြင္ သူ႔ေမေမကို ကြ်န္မ စကားေျပာၾကည့္သည္။ ေခတ္ကို ျမင္ေအာင္ၾကည့္ပါဟု ေျပာျပေသာ္လည္း နားမဝင္ပါ။ နင့္မွာ သမီးမွ မရွိတာ၊ နင္မသိပါဘူး… မျဖစ္သင့္တာ မျဖစ္ရေအာင္ ခုေလာက္ထဲက ကာကြယ္ထားမွ ေတာ္ရံုက်မွာ ဟူေသာ စကားမ်ိဳးျဖင့္ ကြ်န္မကို ျပန္လွန္ေခ်ပတတ္သည္။
နီနီကလည္း နီနီ… နည္းနည္းေတာ့ ဆိုးပါသည္။ ဆံပင္ညွပ္ဆိုင္ကို အေမ မပါလွ်င္ မပါသလို ဆံပင္ကို သူ႔စိတ္တိုင္းက် တိုကပ္ေနေအာင္ ညွပ္ပစ္တတ္သည္။ မၾကာေသးခင္က ညာဖက္နားတြင္ နားေပါက္ ႏွစ္ေပါက္ ထပ္ေဖါက္လိုက္ေသာေၾကာင့္ သားအမိတေတြ ျပႆနာတက္ၾကသည္ဟု သိရသည္။ မိဘမ်ားက ဘဲေလးအက ကေစခ်င္ခဲ့ေသာ၊ စႏၵယားတီး တေယာထိုးေစခ်င္ခဲ့ေသာ နီနီက ေက်ာင္းတြင္ ေဘာလီေဘာ၊ ဘတ္စကက္ေဘာ ကစားသည္။ ေဘာလံုးကန္သည္။ စကိတ္ဘုတ္ကို မိဘမ်ားမသိေအာင္ တိတ္တိတ္ဝယ္၊ ေက်ာင္းတြင္ သိမ္းထားကာ အေျခအေနေပးလွ်င္ ေပးသလို ခိုးစီးတတ္သည္။ သူငယ္ခ်င္းထံမွ ဂစ္တာတီးသင္သည္။ သမီးေလး နီနီ…
အခုတေလာ ကြ်န္မႏွင့္ ေတြ႔ေသာအခါမ်ားတြင္ နီနီက… နီနီ မိန္းကေလးမျဖစ္ခ်င္ဘူး ေယာက်္ားေလးျဖစ္ရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲ နီနီက ေယာက်္ားေလးပဲ ျဖစ္ခ်င္တာ… ဟု မရဲတရဲ ေျပာစျပဳလာသည္။ နီနီ အိမ္မွာ မေနခ်င္ဘူး သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေဘာ္ဒါမွာ သြားေနခ်င္တယ္ အန္တီျဖဴ ေမေမ့ကို ေျပာေပးပါ ဟု မၾကာခဏ ပူဆာတတ္လာသည္။ ထိုအခ်ိန္မ်ားတြင္ ကြ်န္မက နီနီ႔ကိုေရာ နီနီ႔ေမေမ ကြ်န္မသူငယ္ခ်င္းကိုပါ အေပးအယူေလး တစ္ခုခု ျပဳကာ ေျဖာင္းျဖရတတ္သည္။ နီနီ႔ေမေမကေတာ့ သမီး နီနီ သိပ္ဆိုးသည္ တဲ့။ ေျပာစကားေတြကို တစ္ခုမွ နားမေထာင္၊ စာလည္း မၾကိဳးစား၊ လုပ္ခ်င္တာေတြကမ်ား အာရံုေတြက မ်ား… စသည္ျဖင့္ ေတြ႔လိုက္တိုင္း အျပစ္မ်ားစြာ ေျပာေလသည္။
တျဖည္းျဖည္း နီနီ႔စိတ္ဓါတ္မ်ား မာေက်ာ ခက္ထန္လာသည္ကို ကြ်န္မ စိတ္မေကာင္းစြာ ေတြ႔ျမင္ေနရသည္။ မလိုအပ္ပါပဲ တင္းၾကပ္ေနေသာ စည္ကမ္းမ်ား၊ ခ်ဳပ္ခ်ယ္မွဳမ်ားႏွင့္ အမိန္႔ဆန္္ဆန္ ကန္႔သတ္ခ်က္မ်ားအၾကားတြင္ မိဘမ်ားႏွင့္လည္း အဆင္မေျပ၊ မိသားစု တိုက္ပြဲမ်ားက တစ တစ ျပင္းထန္လာခဲ့သည္။ ကြ်န္မအျမင္မွာေတာ့ နီနီသည္ အဆိုးၾကီး ဆိုးေနေသာ ကေလးတစ္ေယာက္ မဟုတ္ပါ။ အသက္အရြယ္၏ စကားေျပာမွဳ၊ ေခတ္၏ အေနအထားတို႔ကို လိုက္ေလ်ာညီေထြ မျဖစ္ေသာ၊ လူငယ္တစ္ေယာက္၏ ဆႏၵကို နားလည္မေပးတတ္ေသာ မိခင္၏ ကိုင္တြယ္ဆံုးမပံုေၾကာင့္ မလိုအပ္ပဲ ၾကြပ္ဆတ္စျပဳလာေသာ သမီးေလးနီနီ သာ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ နီနီ႔ကို ကြ်န္မ မပိုင္ပါ။ ထို႔အတူ နီနီ႔မိဘမ်ားကိုလည္း ကြ်န္မ မလႊမ္းမိုးႏိုင္သလို လႊမ္းမိုးရန္လည္း မၾကိဳးစားခဲ့ပါ။ သူတို႔သည္ နီနီ႔ မိဘအရင္းမ်ား ျဖစ္ၾကျပီး နီနီ႔အတြက္ ေကာင္းက်ိဳးကို လိုလားသူမ်ားသာ ျဖစ္သည္ကိုလည္း ကြ်န္မ စိုးစဥ္းမွ် ယံုမွားသံသယ မရွိခဲ့ပါ။ ခက္ေနသည္က သမီးေလး နီနီ…
* * * * *
“နီနီ အားလံုးစဥ္းစားျပီးပါျပီ… နီနီ ခဏေတာ့ ထြက္သြားမွျဖစ္မယ္ အန္တီျဖဴ၊ ဒီလိုအေျခအေနအတိုင္း နီနီ ဆက္မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ နီ႔အသက္ ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္ ျပည့္ျပီးပါျပီ။ ဟိုေရာက္ရင္ နီနီ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ထိန္းႏိုင္ပါျပီ။ ျပီးေတာ့ နီနီ လိမ္မာပါ့မယ္။ အလုပ္လုပ္ရင္း စာလည္း ၾကိဳးစားပါ့မယ္။ နီ႔ကို စိတ္ခ်ပါ…”
တည္တည္တံ့တံ့ မ်က္ႏွာေပးေလးျဖင့္ ေလးေလးနက္နက္ ေျပာေနေသာ သမီးေလးနီနီကို ၾကည့္ရင္း ကြ်န္မ အျမင္ေတြ ရုတ္တရက္ ေဝဝါးသြားခဲ့သည္။
“နီနီ႔ ေလယာဥ္က မနက္ျဖန္ မနက္ဆယ္နာရီခြဲ ထြက္မွာ… ဟိုကို ညေန သံုးနာရီ ေရာက္မယ္။ ေနရမဲ့ အေဆာင္ကို ေရာက္တာနဲ႔ အန္တီ႔ဆီကို နီ ဖုန္းဆက္မယ္ေလ၊ အိမ္ကေနေတာ့ ခါတိုင္း ေက်ာင္းသြားသလိုပဲ ေက်ာပိုးအိတ္နဲ႔ နီ ထြက္သြားမယ္၊ သူငယ္ခ်င္းေတြက နီ႔ပစၥည္းေတြကို ေလဆိပ္ကို ယူလာၾကလိမ့္မယ္ နီနီတို႔ သူငယ္ခ်င္း ေျခာက္ေယာက္ အတူတူသြားၾကမွာပါ… စိတ္မပူပါနဲ႔ နီ အဆင္ေျပမွာပါ အန္တီျဖဴ၊ ညေနငါးနာရီေက်ာ္ေလာက္ နီ ေက်ာင္းကျပန္ေရာက္ေနက် အခ်ိန္ေလာက္မွန္းျပီး ေမေမ့ဆီကို နီ ဖုန္းဆက္ျပီး အက်ိဳးအေၾကာင္း ေျပာျပမွာပါ… အန္တီျဖဴ သိရက္နဲ႔ မတားရေကာင္းလား ျဖစ္မွာစိုးလို႔ ေမေမတို႔က တစ္ခုခုေျပာလာရင္ အန္တီ မသိခ်င္ေယာင္သာ ေဆာင္ေနလိုက္ပါေနာ္၊ အခုလို ဘယ္သူ႔ကိုမွ အသိမေပးပဲ တိတ္တိတ္ေလး စီစဥ္မိခဲ့တဲ့အတြက္ နီ႔ကို ခြင့္လႊတ္ပါ အန္တီ…”
အစစအရာရာ အဆင္ေျပ ေအာင္ျမင္ပါေစ သမီးေလး နီနီ… တစ္ခုခု လိုအပ္ရင္ အန္တီ့ကို အခ်ိန္မေရြး ဆက္သြယ္ဖို႔ တိုင္ပင္ဖို႔ မေမ့နဲ႔ေနာ္ ဟု ကြ်န္မ ေျပာလိုက္ေသာအခါ နီနီက ကြ်န္မကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္၊ ကြ်န္မမ်က္လံုးမ်ားထဲသို႔ တည့္တည့္ၾကည့္ကာ နီ႔စိတ္ထဲမွာ အျမဲရွိပါတယ္ စိတ္ခ်ပါ အန္တီ ဟု ခိုင္ခိုင္မာမာ ေျပာေလသည္။ ကန္႔ကြက္တားျမစ္စကား တစံုတရာ မဆို၊ မိဘကို မျဖစ္မေန အသိေပးရန္ အားေပး တိုက္တြန္းျခင္း မျပဳေသာ ကြ်န္မကို နီနီ အနည္းငယ္မွ် အံ့ၾသဟန္မျပသည္ကို ကြ်န္မကလည္း ထူးျခားျပီး မအံ့ၾသခဲ့ပါ။
ျခံဝင္းတံခါးေဘာင္ကို ဆုတ္ကိုင္ရင္း နီနီထြက္သြားရာ လမ္းတေလွ်ာက္... ျမင္ကြင္းထဲမွ ဂ်က္ကက္အနီေရာင္ကေလး တေရြ႕ေရြ႕ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္အထိ ကြ်န္မ လိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။ ထိုညက ေန႔စဥ္မွတ္တမ္းထဲတြင္ အခြင့္သာေသာ ေန႔တစ္ေန႔မွာ ကြ်န္မကိုယ္တိုင္ တစ္ခ်ိန္က သမီးနီနီတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့ဖူးေၾကာင္း သမီးေလး စႏၵီ႕ကို ျပန္ေျပာျပရန္ ဟု ခ်ေရးကာ အနီေရာင္ ၾကယ္ပြင့္ေလး တစ္ခု အမွတ္အသားျပဳ ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။
သက္ေဝ
(၁၇ မတ္ ၂၀၁၆)
~ ၂၀၁၆ ၾသဂုတ္လ ရတီမဂၢဇင္းတြင္ ေဖၚျပျပီး ျဖစ္သည္။
=) I'm red, too!
ReplyDeleteညီမေလးလဲ ခုေနာက္ပိုင္း အနီေရာင္ပိုၾကိဳက္လာတာ အသံုးအေဆာင္ပစၥည္းတစ္ခုခု၀ယ္မယ္လုပ္တိုင္း အနီေရာင္ကိုအရင္ဆံုးေရြးမိတယ္...။ အနီေရာင္က မသိမသာေလးလႊမ္းမိုးလာတာကို သတိထားမိလာတယ္..။ ငယ္ငယ္တုန္းက အနီေရာင္မၾကိဳက္ဘူး...း) စာေကာင္းေလးဖတ္ခြင့္ရတဲ႔အတြက္ ေက်းဇူးပါ မမသက္ေ၀..။
ReplyDeleteမိုးေငြ႔