အလုုပ္လုုပ္ရင္း ကစားလိုု႔ရတဲ့ ေပ်ာ္စရာ ဂိမ္းေတြ

ဂိမ္း ဆိုုတာကိုု လြယ္လြယ္ေျပာရရင္ ကစားနည္းေတြေပါ့။

ဂိမ္းဆိုတဲ့ ကစားနည္းေတြကို ကစားၾကတယ္ ဆိုုတဲ့ေနရာမွာ အေပ်ာ္သေဘာနဲ႔ ကစားၾကသလိုု ျပိဳင္ပြဲေတြနဲ႔ သူ႔ထက္ငါ အႏိုုင္ရေအာင္ ၾကိဳးစားယွဥ္ျပိဳင္ ကစားၾကတာမ်ိဳးလည္း ရွိတာပဲ။ သိုု႔ေသာ္ ဂိမ္း လို႔ ဆိုလိုက္ရင္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက အားကစားနဲ႔ ဆက္ႏႊယ္ေနတဲ့ ကိုယ္လက္လွဳပ္ရွား ကစားနည္းေတြကိုု မျမင္ပဲ ကြန္ပ်ဴတာဂိ္မ္း၊ တီဗီဂိမ္း၊ စမတ္ဖုုန္းေတြ တက္ပလက္ေတြနဲ႔ ကစားရတဲ့ အြန္လိုင္း ေအာ့ဖ္လိုင္း ဂိမ္းေတြကိုုသာ အရင္ ျမင္သြားတတ္ၾကတယ္။ အဲဒါအျပင္ ဂိမ္း ကစားတယ္ဆိုုတာ ကေလးေတြလုုပ္တဲ့ အလုပ္၊ ကေလးေတြနဲ႔သာ ဆိုင္တဲ့ကိစၥလိုု႔လည္း ျမင္ေလ့ရွိၾကတယ္။ လူႀကီးေတြ ဂိမ္းကစားမိရင္ ကေလးမဟုတ္ သူငယ္မဟုတ္ မၾကီးမငယ္နဲ႔ ဂိမ္းကစားေနရေကာင္းလား လို႔ေတာင္ ထင္ျမင္တတ္ၾကပါေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ အခုေနာက္ပိုင္း လက္ကိုုင္ဖုုန္းေတြနဲ႔ တက္ပလက္ေတြ လူတကာလက္ထဲ ေပါေပါမ်ားမ်ား ေရာက္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ ဂိမ္းဆိုတာ ကေလးငယ္ေတြကိုသာ ရည္ရြယ္တာမဟုတ္ဘူးလို႔ လူတိုုင္း သိလာ ျမင္လာၾကပါတယ္။ ေက်ာင္းေနစ ကေလးအရြယ္ကစလိုု႔ ဟိုုးလူၾကီးေတြအထိ အသက္အရြယ္နဲ႔လိုက္လို႔ ကစားရတဲ့ ဂိမ္း ကစားနည္းေပါင္း အမ်ိဳးအမည္ မေရမတြက္ႏိုင္ေအာင္ ရွိလာပါတယ္။ သံုးတတ္ရင္ ေဆး၊ မသံုးတတ္ရင္ ေဘး ဆိုသလိုပဲ ဂိမ္းကစားျခင္းရဲ႕ အက်ိဳးအျပစ္ေတြ အမ်ားႀကီးရွိတာကိုုလည္း ေတြ႕လာရပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ေတြကေတာ့ ဂိမ္း လို႔ ဆိုလိုက္ရင္ အလကား အပိုအလုပ္ေတြ၊ အခ်ိန္ျဖဳန္းတဲ့ ကိစၥေတြလို႔ ေဝဖန္တတ္ၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕ကလည္း အခ်ိန္ေတြ ပိုေနလို႔၊ ဘာမွ လုပ္စရာ မရွိလို႔၊ ဒါမွမဟုတ္ တခုခုကို ေစာင့္ဆိုင္းေနရခ်ိန္မွာ အခ်ိန္ကုန္ ျမန္ေအာင္ လို႔ ဂိမ္းကစားေနတာပါလိုု႔ ဆင္ေျခေပးသလိုု ေျပာတတ္ၾကတယ္။ ဘာပဲေျပာေျပာ ဂိမ္း နဲ႔ ပတ္သက္ရင္ အေပ်ာ္ ဆိုတာကိုပါ တတြဲတည္း ျမင္ေလ့ရွိၾကတာကေတာ့ ျငင္းလိုု႔ မရပါဘူး။ တကယ္ေတာ့ ဂိမ္း ဆိုတာ ကေလးေတြနဲ႔သာ သက္ဆိုင္တဲ့ အဲဒီ အေပ်ာ္အပါးကိစၥ ဆိုတာထက္ အမ်ားႀကီး ပိုပါတယ္။

ဘာေၾကာင့္ အဲဒီလိုု ေျပာရတာလဲ… ဘာေတြမ်ား ပိုုလိုု႔လဲ… ဂိမ္း ကစားတယ္ ဆိုုတာ အေပ်ာ္ပဲ မဟုုတ္ဘူးလား လိုု႔ ေမးလာမယ္ဆိုုရင္… မဟုုတ္ပါဘူး လိုု႔ ကြ်န္မက ျငင္းျပီး မဟုုတ္တဲ့အေၾကာင္းကိုုလည္း အခုုလိုု ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ကြ်န္မတိုု႔ ေန႔စဥ္က်င္လည္ေနၾကရတဲ့ လုုပ္ငန္းခြင္ထဲမွာ ဂိမ္းကစားၾကတဲ့အေၾကာင္းပါ။

အမ်ားအားျဖင့္ မနက္ ရွစ္နာရီ ကေန ညေန ေျခာက္နာရီေလာက္အထိ ရံုုးမွာ ကြန္ပ်ဴတာကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္လို႔ အလုုပ္လုုပ္ၾကရသူေတြအတြက္ အလုုပ္ရဲ႕ စိတ္ဖိစီးမွဳကိုု ေလွ်ာ့ခ်ႏိုုင္ေစဖိုု႔၊ ေန႔စဥ္ ဆင္တူရက္စြဲေတြထဲမွာ ပ်င္းရိညည္းေငြ႔ မေနေစဖိုု႔၊ စိတ္ၾကည္လင္ျပီး လန္းဆန္း တက္ၾကြလာေစဖိုု႔၊ အၾကံေကာင္း ဥာဏ္ေကာင္းေတြနဲ႔ တီထြင္ဖန္တီးႏိုုင္တဲ့ စြမ္းအားေတြ တိုုးပြားလာေစဖိုု႔၊ မ်က္စိေရာ လူေရာ စိတ္ပါ အေညာင္း အညာေျပေစဖို႔၊ လုုပ္ငန္းခြင္ထဲမွာ လုုပ္ေဖၚကိုုင္ဖက္ အခ်င္းခ်င္း ပိုျပီး ခ်စ္ခင္ရင္းႏွီးမွဳရွိလာေစဖိုု႔… အစရွိတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြနဲ႔ တလတၾကိမ္ ႏွစ္ၾကိမ္ အဆင္ေျပသလိုု အလုုပ္ထဲမွာ ဂိမ္းကစားျဖစ္ၾကပါတယ္။ အလုုပ္ထဲမွာ ဂိမ္းကစားၾကတယ္ဆိုုေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ ထူးဆန္းေကာင္း ထူးဆန္းေနလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလိုုအခ်ိန္ေတြ တကယ္ရွိပါတယ္၊ တကယ္လည္း လိုုအပ္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ အလုုပ္ပ်က္ အကိုုင္ပ်က္ ျဖစ္ရတဲ့အထိလည္း အခ်ိန္ယူစရာ မလိုုပါဘူး။ အဲဒီလိုု ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ကစားေလ့ရွိတဲ့ ရံုးတြင္း ဂိမ္း ကစားနည္းေတြထဲက တခ်ိဳ႔ကိုု မွ်ေဝခ်င္ပါတယ္။

*****

အဲဒီေန႔က ေန႔လည္ ထမင္းစားျပီးခ်ိန္ ေန႔လည္ ႏွစ္နာရီေလာက္မွာ ကြ်န္မတိုု႔ဌာနကိုု အုုပ္ခ်ဳပ္သူ လူၾကီးက စကၠဴအိပ္ အညိဳေရာင္အထုုပ္ကိုု အခန္းထဲက စားပြဲေပၚမွာ လာခ်ျပီး အားလံုုး ဒီနားကို လာၾက… လိုု႔ ေခၚပါတယ္။ သူယူလာတဲ့ အထုုပ္ထဲက ပစၥည္းေတြကိုု ၾကည့္လိုုက္ေတာ့ တခါသံုုး စကၠဴခြက္၊ တခါသံုုး ဝါးတူ ေတြ၊ ျပီးေတာ့ ေဆးလံုုးေလးေတြနဲ႔တူတဲ့ M & M တံဆိပ္ ေရာင္စံုုေခ်ာကလက္ထုုပ္ေတြကိုု ေတြ႔ရပါတယ္။ M & M ေရာင္စံုု ေခ်ာကလက္လံုုးေလးေတြကိုု သိၾကတယ္ မဟုုတ္လား၊ ဟိုုးအရင္က ျမန္မာ့အသံနဲ႔ တီဗီမွာ ေၾကာ္ျငာတယ္ေလ၊ “ေခ်ာကလက္ေလးေတြ တန္းစီ…” တို႔ “ပါးစပ္ထဲမွာသာ ေပ်ာ္ျပီး လက္မွာ မေပ်ာ္တဲ့ တိုု႔ေခ်ာကလက္” တို႔ ဆိုုတာ… (ဒီေနရာမွာ ေပ်ာ္တယ္ ဆိုတာ melt ျဖစ္တာ - အရည္ေပ်ာ္တာကို ဆိုခ်င္တာ ျဖစ္ပါတယ္) အဲဒီ ေခ်ာကလက္လံုုးေလးေတြပါ။ အားလံုုးက ဒီေခ်ာကလက္ေတြနဲ႔ ဝါးတူေတြ စကၠဴခြက္ေလးေတြကိုု ဘာလုုပ္ဖိုု႔ ယူလာတာပါလိမ့္လိုု႔ ေတြးျပီး ၾကံရာမရ ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ သူကပဲ စျပီး တေယာက္ကိုု စကၠဴခြက္ တခုုနဲ႔ တူတစံုုစီ ယူေစပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ေခ်ာကလက္ထုုပ္ေတြကိုု သူကိုုယ္တိုုင္ပဲ ေဖါက္ျပီး ပလတ္စတစ္ဇလံုု ခပ္ၾကီးၾကီး တခုုထဲ ေလာင္း ထည့္ပါတယ္။ တဆက္တည္းမွာ သူ႔လက္ကိုုင္ဖုုန္းကိုု ထုုတ္ျပီး တမိနစ္ တိုုင္မာ ေပးထားေၾကာင္း ကြ်န္မတိုု႔ကိုု ျပပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ကြ်န္မတိုု႔ အားလံုုးကိုု စားပြဲပတ္ပတ္လည္မွာ ေနရာယူခိုုင္းပါတယ္။

သူ တိုုင္မာစတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကြ်န္မတိုု႔က တူနဲ႔ ခုုနက ေရာင္စံုုေခ်ာကလက္လံုုးေတြကိုု စကၠဴခြက္ေလးေတြထဲ ယူထည့္ၾကရမွာပါ။ ျပိဳင္ပြဲစည္းကမ္းအေနနဲ႔ ေခ်ာကလက္လံုုးေတြကိုု တူနဲ႔ပဲ ယူရမယ္၊ လမ္းမွာ ျပဳတ္က်က်န္ေနခဲ့တဲ့ ေခ်ာကလက္လံုုးေတြကိုု ျပန္မေကာက္ပဲ ဒီတိုုင္းထားရမယ္၊ ဇလံုုထဲကေန စကၠဴခြက္ထဲကိုု တူနဲ႔ ညွပ္ျပီး အမိအရ ပါလာတဲ့ ေခ်ာကလက္လံုုးေတြကိုုသာ ေရတြက္မယ္လိုု႔ ေျပာပါတယ္။ အိုုေက… အားလံုုး အဆင္သင့္ျဖစ္ျပီဆိုု စမယ္လိုု႔ ေျပာပါတယ္။ ကြ်န္မတိုု႔ အားလံုုး တူ တျပင္ျပင္ လက္ တျပင္ျပင္နဲ႔ ေရာင္စံု ေခ်ာကလက္လံုုးေတြကိုု ေကာက္ယူဖိုု႔ အသင့္ျဖစ္ေနၾကပါျပီ။

သူက Ready… One, Two, Three… Go လိုု႔ ေအာ္လိုုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ကြ်န္မတိုု႔ အားလံုုး ေခ်ာကလက္လံုုးေတြကိုု တူနဲ႔ လွမ္းယူျပီး လက္တဖက္မွာ ကိုုင္ထားတဲ့ စကၠဴခြက္ေလးထဲ ထည့္ၾကပါတယ္။ ေျပာင္ေခ်ာေခ်ာ ေရာင္စံုေခ်ာကလက္လံုးပိစိေလးေတြဟာ တူႏွစ္ေခ်ာင္းၾကားမွာ ေရွာေရွာရွဴရွဴ ပါလာတဲ့သူက ပါလာ၊ ျပဳတ္က်ခဲ့တဲ့သူက ျပဳတ္က်၊ ခြက္ေလးထဲအထိ ပါလာလို႔ သေဘာက်တဲ့ ရယ္ေမာသံ၊ လမ္းတဝက္မွာ ျပဳတ္က်လို႔ မခ်င့္မရဲ ၾကိတ္မႏိုုင္ခဲမရ ေအာ္သံေတြလည္း ဆူညံ… ေပ်ာ္လိုုက္ၾကတာ ကေလးငယ္ ေတြလိုုပဲ။

တမိနစ္ျပည့္ခ်ိန္မွာ သူက အားလံုုး တူေတြခ်ျပီး ရပ္ေတာ့ လိုု႔ ေျပာပါတယ္။ ျပီးေတာ့ တေယာက္ကိုု ေရာင္စံုုေခ်ာကလက္ ဘယ္ႏွစ္လံုုးရသလဲ ေရတြက္ၾကရပါတယ္… အမ်ားဆံုုးရတဲ့သူကိုု သူ အသင့္ယူလာတဲ့ ဆုုေလး ထုုတ္ေပးပါတယ္။ ဆုုကလည္း သိပ္ေတာ့ ေထြေထြထူးထူး မဟုုတ္ပါဘူး ေကာ္ဖီမတ္ခြက္ေလး တလံုုးပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီေန႔က ကြ်န္မတိုု႔ အားလံုုး ေရာင္စံုုေခ်ာကလက္လံုုးေတြ စားရင္း ရယ္ေမာ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကရတယ္၊ တခဏ လန္းဆန္းေပါ့ပါးသြားရံုုသာမက ေနာက္ေန႔ေတြအထိ ျပန္ေျပာျပီး ေပ်ာ္ၾကရတယ္။ အခ်ိန္လည္း မ်ားမ်ား မလိုု၊ ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္လည္း ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္စရာ မရွိ၊ ေခ်ာကလက္လည္းစားရတဲ့ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ကစားနည္း တခုုပါပဲ။

*****

ေနာက္တၾကိမ္ကေတာ့ ကြ်န္မတိုု႔ ဌာနတခုုလံုုး စာရင္းစစ္ဝင္မယ့္ ရက္နီးေနလိုု႔ ေခါင္းမေဖၚႏိုုင္ေအာင္ အလုုပ္မ်ားေနခ်ိန္ပါ။ ေန႔လည္စာ စားဖိုု႔ မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္အလိုုမွာ ကြ်န္မတိုု႔ လူၾကီးက စားစရာေတြလိုု႔ ထင္ရတဲ့ အထုုတ္ေတြနဲ႔ အခန္းထဲကိုု ေရာက္လာပါတယ္။ ခါတိုုင္းလည္း သူက အဲဒီလိုုပဲ စားစရာေတြ အျမဲ ဝယ္လာေနက်ပါ။ Hi everyone လိုု႔ ႏွဳတ္ဆက္ျပီး အခန္းထဲ ဝင္လာပါတယ္… အလုပ္ေတြ ဖိစီးေနတာေၾကာင့္ သူ႔ကို ျပန္ႏွဳတ္ဆက္တဲ့ အသံက နည္းနည္းပဲ ရွိပါတယ္။ ျပီးေတာ့ သူက ယူလာတဲ့ အထုုတ္ေတြကိုု အခန္းအလယ္က စားပြဲရွည္ေပၚမွာ တင္လိုုက္ပါတယ္။ ကိုုယ့္အလုုပ္ေဇာနဲ႔ကိုုယ္ ေခါင္းမေဖၚႏိုင္တဲ့ ကြ်န္မတိုု႔ကိုု သူက ဒီကိုလာၾကေဟ့ လိုု႔ လွမ္းေခၚပါတယ္။ အနားေရာက္ေတာ့ လူေရျပီး အဖြဲ႕ ႏွစ္ဖြဲ႔ ခြဲခိုုင္းပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္အထိ ကြ်န္မတို႔ကို အလုပ္အသစ္ေတြ ထပ္ေပးဖိုု႔ အဖြဲ႔ခြဲခိုုင္းတယ္ပဲ ထင္ေနမိတာပါ။ သူယူလာတဲ့ အထုုတ္ေတြကိုု မ်က္စိတခ်က္ ေဝ့ၾကည့္လိုုက္ေတာ့ ပဲလံုုးေလးေတြကို ေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။ ခါတိုုင္းလည္း အပ်င္းေျပဝါးဖို႔ ပဲလံုုးေလးေတြဝယ္လာတတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဗူးတခုခု၊ ဒါမွမဟုတ္ ပုုလင္းထဲ တခါတည္း ထည့့္ျပီးမွ ယူလာတတ္တာပါ။ အခုုကေတာ့ အထုုတ္လိုုက္ပဲ။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူခိုုင္းတဲ့အတိုုင္း ကြ်န္မတိုု႔ လူစုု အဖြဲ႕ ႏွစ္ဖြဲ႔ ခြဲလိုုက္ပါတယ္၊ စိတ္မပါ လက္မပါ… ျပီးေတာ့ အနည္းငယ္ တြန္႔ဆုတ္ ေလးကန္တဲ့ အျပဳအမူေတြကိုုယ္စီနဲ႔ဆိုုတာ ဝန္ခံရမွာပဲ။ ကြ်န္မတိုု႔ ဌာနမွာ စုုစုုေပါင္း ဝန္ထမ္း ဆယ့္ငါးေယာက္ရွိပါတယ္။ အဲဒီေန႔က စာရင္းကိုုင္တေယာက္က ကေလးေနမေကာင္းလိုု႔ ခြင့္ယူထားတာမိုု႔ ဆယ့္ေလးေယာက္က်န္တာနဲ႔ တဖြဲ႕ကိုု ခုုႏွစ္ေယာက္စီ အညီအမွ် ခြဲလိုု႔ ရလိုုက္ပါတယ္။ အဲဒီလိုု ႏွစ္ဖြဲ႕ခြဲျပီးေတာ့ သူက ဘယ္အခ်ိန္က သြားယူလာမွန္းမသိတဲ့ ပလတ္စတစ္ဇလံုု သံုုးခုုကိုု ထုုတ္လိုုက္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကြ်န္မတိုု႔ သိသြားျပီ။ အားလံုုးက ေဟးးး ကနဲ တေပ်ာ္တပါး ေအာ္လိုုက္ၾကတယ္။

သူယူလာတဲ့ ပဲလံုုးေလးေတြက ႏွစ္မ်ိဳးပါ။ တခုုက Kidney Bean လိုု႔ ေခၚၾကတဲ့ နီညိဳညိဳ ပဲလံုုးေၾကာ္ေတြ ျဖစ္ျပီး ေနာက္တခုုကေတာ့ Chick Pea လိုု႔ ေခၚၾကတဲ့ ကုုလားပဲလံုုးလိုု ပဲေတြပါ။ အဲဒီ အရြယ္မတူ အေရာင္မတူတဲ့ ပဲႏွစ္ထုုပ္ကိုု သူက ဇလံုုတခုုထဲ ေရာထည့္ျပီး ဇလံုကို ဆန္ျပာသလို အလြယ္တကူ လွဳပ္ခါျပီးေတာ့ ပဲလံုးေတြကို ေရာ သမ ေစပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ကြ်န္မတိုု႔ အဖြဲ႕တဖြဲ႕ကို ဇလံုု တလံုုးစီ ေပးပါတယ္။ အခ်ိန္ တမိနစ္ေပးမယ္ တဖြဲ႕က နီညိဳေရာင္ပဲလံုုးေတြကို ေရြး၊ ေနာက္တဖြဲ႔က အဝါေရာင္ ပဲလံုုးေတြကိုု ေရြးျပီး ကိုုယ့္ဇလံုုထဲ ကိုုယ္ ထည့္ရမယ္ လိုု႔ ေျပာပါတယ္။ သူက စ ဆိုုတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကြ်န္မတိုု႔ ပဲလံုုးေတြ ေရြးၾကပါတယ္။ ကြ်န္မ ေနရတဲ့ အဖြဲ႕က နီညိဳေရာင္ ပဲလံုုးေတြ ေရြးရပါတယ္။ ဘယ္သူ႔ ဘယ္သူမွ မၾကည့္ႏိုုင္ပဲ ကိုုယ္လိုုတဲ့ ပဲလံုုးကိုု သူ႔ထက္ငါ အလုုအယက္ ေရြးယူၾကပါတယ္။ တမိနစ္ျပည့္ျပီ… အားလံုုး ရပ္ေတာ့ ဆိုုတာေတာင္ မရပ္ႏိုုင္ပဲ ဆက္ေကာက္ေနမိေသးတယ္။ ျပီးေတာ့ သူက ပဲ ဇလံုု ႏွစ္ခုုကိုု ၾကည့္ျပီး အေရာင္မတူတဲ့ မလိုုတဲ့ ပဲလံုးေတြကိုု ဖယ္ထုုတ္ေစပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အခန္းထဲမွာ ပစၥည္းခ်ိန္ဖိုု႔ အသင့္ရွိေနတဲ့ ခ်ိန္တြယ္စက္ေလးနဲ႔ ခ်ိန္ပါတယ္။ ကြ်န္မတိုု႔ နီညိဳေရာင္ အဖြဲ႕က ပဲလံုုး အေလးခ်ိန္ သံုုးရာဂရမ္နဲ႔ အႏိုုင္ရပါတယ္။ ပဲလံုုး အဝါေရာင္ေကာက္တဲ့အဖြဲ႕က ႏွစ္ရာ့ရွစ္ဆယ္ဂရမ္ပဲ ရတာပါ။ အႏိုုင္ရတဲ့ ကြ်န္မတိုု႔ ခုုႏွစ္ေယာက္ကိုု သူက ပိုုက္ဆံ ခုုႏွစ္ဆယ္ ထုုတ္ေပးျပီး တေယာက္ တဆယ္ယူ၊ ေန႔လည္စာဝယ္စားၾကလိုု႔ ေျပာျပီး တဟားဟား ရယ္ေမာရင္း အခန္းထဲက ထြက္သြားပါတယ္။ ႏွစ္ဆယ္ဂရမ္နည္းလိုု႔ ရွံဳးသြားတဲ့ အဖြဲ႕က ကြ်န္မတိုု႔ကိုု မနာလုုိျဖစ္ျပီး ပဲလံုုးေတြနဲ႔ ပစ္ေပါက္ၾကပါတယ္။ သူတိုု႔ပဲလံုုးေတြကိုု ေရွာင္ရင္း တိမ္းရင္း ရယ္ေမာရင္း ကြ်န္မတိုု႔ ေန႔လည္စာ ဆင္းစားၾကပါတယ္။

ကိုုယ့္ရဲ႕ အဖြဲ႕ကိုု အလုုပ္ခြင္ထဲမွာ အျမဲတမ္း ေပ်ာ္ရႊင္ေအာင္ ထားတတ္တဲ့၊ မၾကာခဏ အခုုလိုု ဂိမ္းေသးေသးေလးေတြ ကစားဖိုု႔ ယူေဆာင္လာတတ္တဲ့ သူ႔ရဲ႕ ကစားနည္းေတြက ဒါတင္ မကပါဘူး၊ ေနာက္ထပ္ အမ်ားၾကီး ရွိေနပါေသးတယ္။ တခါတေလ လုုပ္လက္စ အလုုပ္ေတြရပ္ခိုုင္း အားလံုုးကိုု Microsoft Word ဖြင့္ခိုုင္းျပီး ၾကိဳက္တဲ့ စာရိုုက္ၾကဆိုုျပီး ခိုုင္းတတ္တယ္။ ေခါင္းထဲက ထြက္သလိုု ရိုုက္ခ်င္ရင္ရိုုက္၊ ဒါမွမဟုုတ္ အနားက စာအုုပ္တခုုခုုထဲက စာေၾကာင္းေတြကိုု ကူးရိုုက္ခ်င္ရိုုက္၊ တမိနစ္ျပည့္ရင္ ရပ္ခိုုင္းျပီး စာလံုုး (Words) အေရအတြက္ အမ်ားဆံုုး ရိုုက္ႏိုုင္တဲ့သူကိုု ဆုုခ်တာမ်ိဳး၊ လက္ကိုုင္ဖုုန္းေတြကေန သူ႔ဆီကိုု စာတိုု ဘယ္ႏွစ္ေစာင္ ပိုု႔ႏိုုင္သလဲ ျပိဳင္တာမ်ိဳး၊ သီခ်င္းတပုုဒ္ကိုု ခပ္က်ယ္က်ယ္ ဖြင့္ျပီး အခန္းထဲဝင္လာျပီးေတာ့ သီခ်င္းနာမည္နဲ႔ အဆိုုေတာ္နာမည္ကိုု သူ႔ဆီ မက္ေဆ့ခ်္ ပိုု႔ခိုုင္းတာမ်ိဳး၊ အဖြဲ႔ ႏွစ္ဖြဲ႔ ခြဲျပီး ေလမွဳတ္ပူေဖါင္းေတြ ဝယ္လာျပီး ျပိဳင္မွဳတ္ခိုုင္းတာမ်ိဳး… အမ်ိဳးမ်ိဳး ကစားရပါတယ္။ အခ်ိန္ကလည္း ဆယ္မိနစ္ ဆယ့္ငါးမိနစ္ထက္ ပိုု မကုုန္ပါဘူး။

*****

အလုုပ္ခြင္ထဲမွာ တေန႔ တေန႔ ေခါင္းစိုုက္ေအာင္လုုပ္ေနရင္းမွာပဲ ေပ်ာ္စရာအခ်ိန္ အခိုုက္အတံ့ေလးေတြ၊ လုုပ္ေဖၚကိုုင္ဖက္ အခ်င္းခ်င္း ရင္းႏွီးခ်စ္ခင္မွဳ စည္းလံုုးမွဳ ပိုုေစတဲ့ အခိုုင္အတံ့ေလးေတြကိုု အခုုလိုု ဂိမ္းကစားရင္း ဖန္တီးယူလို႔ ရႏိုုင္တယ္ဆိုုတာ ကြ်န္မအတြက္ေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။ ဆိုုေတာ့… ဂိမ္းဆိုုတာ ကေလးမွ ေဆာ့ရမယ္၊ အားမွ ေဆာ့ရမယ္၊ အခ်ိန္ပိုမွ ေဆာ့ရမယ္၊ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ေနရာေရာက္မွ ေဆာ့ရမယ္ဆိုုတာ ဘယ္ဟုုတ္ပါ့မလဲ။ ျပီးေတာ့ ဂိမ္း ကစားတယ္ ဆိုုတာ အေပ်ာ္အပါး ကိစၥ၊ အခ်ိန္ပိုုမွ လုုပ္ရတဲ့ ကိစၥ၊ အလကား အခ်ိန္ျဖဳန္းရံုုသက္သက္ ကိစၥတခုုလိုု႔ေရာ ယူဆလိုု႔ရႏိုုင္ေသးရဲ႕လားလိုု႔ စဥ္းစားေနမိတာပါပဲ…။

သက္ေဝ

(၃၁ ဇူလိုုင္ ၂၀၁၇)

(၂၀၁၇ စက္တင္ဘာလ Gamer Magazine ငါးႏွစ္ျပည့္ အထူးထုတ္တြင္ ေဖၚျပၿပီး ျဖစ္သည္)