ကမ္းစပ္မွာ ေျခစံုရပ္ရင္းက ကြ်န္ေတာ္ဟာ ပင္လယ္ကိုၾကည့္ဖို႔၊ ပင္လယ္နဲ႔ စကားစျမည္ေျပာဆိုဖို႔ ေရာက္လာခဲ့တာပါလို႔ လွမ္းေျပာလိုက္တယ္။ ေျပာသာေျပာလိုက္တယ္ တကယ့္တကယ္မွာ အသံက အသံအျဖစ္နဲ႔ အျပင္ကို ထြက္မလာဘူး။ လည္ေခ်ာင္းတစ္ခ်က္ရွင္းလိုက္ၿပီး ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ေျပာလိုက္တယ္။ ေျပာတယ္လို႔ ေသခ်ာေအာင္ ပါးစပ္လွဳပ္ေပမယ့္ အသံက လိုက္ထြက္မလာဘူး။ ဒါေပမယ့္လည္း ေလာေလာဆယ္မွာ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ အသံမပါတဲ့ စကားကိုပဲ ပင္လယ္ဟာ နားလည္သလိုဟန္နဲ႔ ေလတစ္ခ်က္ ခြ်န္လိုက္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ သိတယ္၊ ပင္လယ္ဟာ အလိုက္သိတယ္၊ အရာရာကို နားလည္တတ္တယ္၊ ေခါင္းေတာ့ ညိတ္မျပတတ္ဘူး ဒါေပမယ့္ ေလခြ်န္တတ္တယ္။ သူ ေလခြ်န္ေတာ့ ၿငိမ္သက္ေနတဲ့ ေရျပင္ဟာ လွဳပ္လွဳပ္ရွားရွားျဖစ္ၿပီး ေရျပာေတြ ေနရာေရြ႕သြားတာကို အထူးအဆန္းလို ေငးစိုက္ၾကည့္ေနမိေသးတယ္။ တံတားေအာက္က ျဖတ္စီးသြားတဲ့ ေရဆိုတာ သူတို႔ေတြလား။ ျမစ္တစ္ခုမွာ ေရႏွစ္ခါ ခ်ိဳးလို႔မရႏိုင္ဘူး ဆိုတာကေရာ ဒီလိုေရမ်ိဳးေတြပဲလား။ ကမ္းစပ္က အုန္းပင္လို ပင္လယ္ကဗြီးလို အပင္ေတြ ယိမ္းထိုးကခုန္ေနတာ ညီညီညာညာ၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဗန္ဒါလား ဗာဒံလား နာမည္မွန္မသိတဲ့ အပင္က အရြက္ခပ္ဝိုင္းဝိုင္းေတြ ေႂကြက်လာတာ ေတြ႕ရတယ္။ အက်င့္ပါေနတဲ့အတိုင္း လည္ေခ်ာင္း (ထပ္) ရွင္းၿပီး ပင္လယ္ကို စကားေျပာဖို႔ ႀကိဳးစား အားယူရျပန္တယ္။ ဘယ္အေၾကာင္းအရာကေန စေျပာရရင္ ေကာင္းမလဲ...
ဘယ္အေၾကာင္းအရာကေန စေျပာရရင္ေကာင္းမလဲလို႔ စဥ္းစားေနတုန္းမွာ ေနာက္ေက်ာဖက္ ကားလမ္းမေပၚက ကားတစ္စီး အရွိန္ျပင္းျပင္းနဲ႔ ျဖတ္ေမာင္းသြားတယ္။ ကားရဲ႕ စက္သံမွာကို အလ်င္စလိုဟန္ေတြ အမ်ားၾကီးစြက္ေနခဲ့တာ သတိျပဳမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ မၾကာခင္မွာ ကားစက္သံက တိကနဲ ရပ္သြားတယ္။ တကယ္ဆို အရာရာဟာ တျဖည္းျဖည္းေဝးရင္ မွိန္ေဖ်ာ့ တိုးတိတ္ရင္းကမွ ကြယ္ေပ်ာက္သြားရမွာမ်ိဳး မဟုတ္ဘူးလား၊ ဒီေနရာမွာ ကိုယ့္အေတြးကို ကိုယ္ ျပန္သေဘာက်ရျပန္တယ္၊ ကဗ်ာဆရာေတြ သံုးေလ့ရွိတဲ့ အသံုးအႏွဳန္းမ်ိဳးပဲေနာ္... တျဖည္းျဖည္းေဝးရင္ မွိန္ေဖ်ာ့တိုးတိတ္ရင္း ကြယ္ေပ်ာက္သြားရမွာ မဟုတ္ဘူးလား တဲ့။ အခုကေတာ့ မလွမ္းမကမ္း မနီးမေဝးေနရာမွာတင္ တိကနဲ ရပ္သြားရတဲ့အျဖစ္။
မေနႏိုင္လို႔ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကားက ပံုစံေဟာင္းေဟာင္းပဲ အေရာင္က ေဆးျပယ္ေနတဲ့ မြဲေျခာက္ေျခာက္ နီညိဳေရာင္ (တစ္ခ်ိန္ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေတာက္ပေကာင္း ေတာက္ပခဲ့ပါလိမ့္မယ္) ကိုယ္ထည္က ခပ္ျပားျပား ရွည္ရွည္၊ ဘာကားအမ်ိဳးအစားမွန္း မသိဘူး။ ၾကည့္ေနတုန္းမွာ ကားေမာင္းသူဖက္က တံခါးတစ္ခ်ပ္ပြင့္လာတယ္။ လူတစ္ေယာက္... ကြဲကြဲျပားျပားေျပာရရင္ အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္ ဆင္းလာတယ္။ ကားတံခါးကို ျပန္မပိတ္ပဲ ေျခလွမ္းသြက္သြက္ လွမ္းလာပံုကလည္း တဆိတ္ေတာ့ အလ်င္စလိုဟန္ ေတြ ပါေနတာပါပဲ။ သူက ကြ်န္ေတာ္ရပ္ေနတဲ့ေနရာကို တန္းတန္းမတ္မတ္ ေလွ်ာက္လာေနတယ္။ ရွပ္အက်ႌ ျဖဴဝါဝါနဲ႔ ကာကီေရာင္ ေဘာင္းဘီ ကို ဝတ္ထားတယ္။ လူပံုက ပိန္ပိန္ရွည္ရွည္ပဲ။ ေဝးေနတာၾကာင့္ေရာ ဦးထုပ္ကို ခပ္စိုက္စိုက္ ေဆာင္းထားတာေၾကာင့္ေရာ သူ႔မ်က္ႏွာကိုေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာ မျမင္ရဘူး။ ဒါေပမယ္ ေသခ်ာတာက သူ႔ကို ကြ်န္ေတာ္ မသိဘူး။ ကြ်န္ေတာ့မွာ သူ႔လိုပံုစံနဲ႔ မိတ္ေဆြ မရွိဘူး။ ၿပီးေတာ့ ဒီလိုကားမ်ိဳးေမာင္းတဲ့ မိတ္ေဆြ မရွိဘူး။ တကယ္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့ မိတ္ေဆြစာရင္းဟာ လက္ခ်ိဳးေရလို႔ ရေအာင္နည္းပါးပါတယ္။ အဲဒီအေၾကာင္းေတြ ခဏထားလိုက္ဦးစို႔... ဆက္ေျပာရင္ စကားေျပာစရာ မိတ္ေဆြမရွိလို႔၊ အသံမထြက္ေတာ့လို႔၊ ကိုယ့္အသံ ကိုယ္ ျပန္မမွတ္မိေတာ့လို႔ ပင္လယ္နဲ႔ လာစကားေျပာရတယ္ေတြ ဘာေတြ အက်ယ္အက်ယ္ ျဖစ္ကုန္လိမ့္မယ္။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ဆီ ဦးတည္ၿပီး ေလွ်ာက္လာေနတဲ့လူအေၾကာင္းပဲ ဆက္ေျပာရေအာင္။
(၂)
သူက ခပ္သြက္သြက္ေျခလွမ္းေတြနဲ႔အတူ ကြ်န္ေတာ့္ဆီ ဦးတည္ၿပီး ေလွ်ာက္လာေနရင္းက လက္ႏွစ္ဖက္ကိုု ေလထဲမွာ ေဝွ႔ယမ္းလိုက္တာ ေတြ႕ရတယ္။ သူ႔ဟန္ပန္က အႏွစ္ႏွစ္ အလလကြဲကြာေနတဲ့ အသိမိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ေတြ႔လို႔ အားရဝမ္းသာ လွမ္းျပီး လက္ျပလိုက္တဲ့ ဟန္ပန္မ်ိဳး။ ခက္ေနတာက ကြ်န္ေတာ္က သူ႔ကို မသိဘူး။ ဒီေတာ့ သူ ကြ်န္ေတာ့္ကို လက္ျပေနတာ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလို႔ ယူဆတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ၾကည့္ရတာ တကယ့္ကို တရင္းတႏွီးနဲ႔၊ ကြ်န္ေတာ္ ၾကံရာမရျဖစ္ျပီး အေနာက္ဖက္ကို ေယာင္ယမ္း လွည့္ၾကည့္ေနမိေသးတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေက်ာ္ျပီး ေနာက္ေက်ာဖက္မွာ လက္ျပႏွဳတ္ဆက္စရာ တစံုတစ္ေယာက္မ်ား ရွိေနမလားလို႔ပါ။ ဒါေပမယ့္ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ ေရွ႕ေနာက္ ေဘးဘီဝဲယာမွာ ဘယ္သူမွ ရွိမေနဘူး။ အရိပ္မရွိတဲ့ ေဟာဒီ ပင္လယ္ကမ္းစပ္တစ္ေလ်ာက္မွာ ရပ္ေနသူဆိုလို႔ ကြ်န္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္းဗ်ာ၊ ဆိုေတာ့ သူ လက္ျပေနသူဟာလည္း ကြ်န္ေတာ္ပဲလို႔ ေသခ်ာလိုက္ရတယ္။ ခက္တာက ကြ်န္ေတာ္ သူ႔ကို မသိဘူး။
တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ သူက ကြ်န္ေတာ့္အနားကို နီးလာေနျပီ။ "ေဟ့လူ… ခင္ဗ်ာကို ကြ်န္ေတာ္ မသိဘူးဗ်” လို႔ ခပ္ျမန္ျမန္ ေျပာပစ္လိုက္ခ်င္တယ္၊ အသံထြက္ေျပာဖို႔ အားယူလိုက္ေတာ့ “ေဟ့…” ဆိုတဲ့ မပီမသ ေျခာက္ကပ္ကပ္အသံတစ္မ်ိဳးက လည္ေခ်ာင္းဝကို အရင္ဆံုး ေရာက္လာတယ္။ ေနာက္တစ္ခြန္း… “ေဟ့လူ…” ဆိုတဲ့ အသံ ကြ်န္ေတာ့္ဆီက ထြက္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ သူက ခပ္သြက္သြက္ေျခလွမ္းေတြနဲ႔အတူ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ ႏွစ္ေပေလာက္အကြာကို ေရာက္ေနခဲ့ျပီ္။ အနားကို ေရာက္ေရာက္ခ်င္း “ဒီေန႔ ေနသိပ္ပူတယ္… ေနပူၾကီးထဲမွာ ခင္ဗ်ား ဘာရပ္လုပ္ေနတာလဲ၊ ဘာေတြ လိုုက္ရွာေနတာလဲ" လို႔ သူက ေမးခြန္းထုတ္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္မွာေတာ့ တအံ့တၾသနဲ႔ သူ႔ကိုၾကည့္ရင္း “ခင္ဗ်ားကို ကြ်န္ေတာ္ မသိဘူး” လို႔ ေျပာထြက္ဖို႔ ၾကိဳးစားေနရတုန္း။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ သူက ေနာက္တစ္ခြန္း ထပ္ေမးတယ္ “ခင္ဗ်ား တစ္ခုခု ရွာေနတာ မဟုတ္လား” တဲ့။ သူစကားေျပာတဲ့ အသံက ေတာ္ေတာ္နားေထာင္လု႔ိေကာင္းတယ္၊ ၾကည္လင္ျပီး အသံခ်ိဳတယ္။ သီခ်င္းဆိုရင္ အင္မတန္ လူၾကိဳက္မ်ား ေအာင္ျမင္မယ့္ အသံမ်ိဳးပဲ လို႔ စိတ္ထဲကေန ၾကိတ္ျပီး မွတ္ခ်က္ခ်မိေသးတယ္။
ကြ်န္ေတာ့္မွာ သူ႔အေမးကို ေျဖစရာ စကားမရွိဘူး။ ဒါနဲ႔ သူ႔ကိုတစ္လွည့္၊ လမ္းလယ္ေခါင္မွာ တံခါးဖြင့္ရင္း ရပ္ထားခဲ့တဲ့ ကားကိုတစ္လွည့္ ၾကည့္ရင္း “ခင္ဗ်ားကို ကြ်န္ေတာ္ မသိဘူး” လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ကြ်န္ေတာ့အသံက တိုးလို႔လား ဒါမွမဟုတ္ မသဲကြဲလို႔လား မသိ၊ သူက ဘာမွ လွဳပ္လွဳပ္ရွားရွား ျဖစ္ဟန္မျပဘူး။ ပင္လယ္ဖက္ကို မ်က္ႏွာမူျပီး ေငးၾကည့္ေနရင္းက "ဟိုးမွာ ေတြ႔လား တိမ္ေတြ… အဲဒီတိမ္ေတြဆီ အလည္သြားမလို႔ ေကာင္းကင္ေပၚတက္ရေအာင္ ေလွခါးတစ္စင္း လိုုက္ရွာေနတာဗ်..." လိုု႔ ေျပာတယ္။ ရုတ္တရက္ ကြ်န္ေတာ္ လန္႔သြားတယ္။ လန္႔ဆို သူ႔အသံကလည္း လိုတာထက္ နည္းနည္းပို က်ယ္ေနတာကိုး။ တစ္ဆက္တည္းမွာပဲ "ေလွခါးရရင္ ဘယ္မွာမွီထားရမလဲ ဒါမွမဟုတ္ ဘာနဲ႔ ေထာက္ရမလဲဆိုတာပါ ထည့္စဥ္းစားရမယ္ မွီစရာ တစ္ခုခု ဒါမွမဟုတ္ ေထာက္စရာ ေဒါက္တစ္ခုုေတာ့ မရွိမျဖစ္ လိုုအပ္ေနတယ္" လိုု႔ သူ႔ဟာသူ ေျပာသလိုုလိုု ကိုုယ့္ကိုု ေမးသလိုုလိုုနဲ႔ ဆက္ေျပာျပန္တယ္။ ျဖစ္ရေလ… ေကာင္းကင္ေပၚေရာက္ေအာင္ တက္ဖိုု႔ ေလွခါးအတြက္ ေထာက္ထားစရာ အမွီအတြယ္တစ္ခုု လိုုက္ရွာေနသတဲ့။ သူ႔ကိုု "ဒီမွာ… ဒီမွာ… ခင္ဗ်ား ေအ ပံုုသ႑ာန္ ေလွခါးမ်ိဳး ေတြ႔ဖူးသလား..." လိုု႔ ေမးလိုုက္တယ္။ ေအ ပံုုသ႑ာန္ ေလွခါးဆိုုတာ တစ္ဖက္နဲ႔ တစ္ဖက္ မွ်ေျခညီေအာင္ ျပန္ထိန္းထားျပီး မွီတြယ္စရာ မလိုုအပ္၊ သူ႔ဟာသူ ရပ္တည္ႏိုုင္တဲ့ေလွခါးမ်ိဳး။ သူက ေခါင္းယမ္းျပတယ္။ သူ႔ကမာၻမွာ အဲဒီေလွခါးမ်ိဳး မရွိဘူး တဲ့။ သူ႔စကားကိုုၾကားရတာ အံ့ၾသျပီး ရယ္ခ်င္ေပမဲ့ သူ႔ကမာၻ ဆိုုတဲ့ အသံုုးအႏွဳန္းကိုု မေမွ်ာ္လင့္ပဲ ႏွစ္သက္သြားတာေၾကာင့္ မရယ္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ သူ႔ကမာၻ တဲ့… ဒါဆို ကြ်န္ေတာ့္ကမာၻကေရာ ဘယ္လိုမ်ားပါလိမ့္။
တစ္ခ်ိန္တည္းမွာ ေခါင္းကို သံုးရာ့ေျခာက္ဆယ္ ဒီဂရီ ခ်ာလပတ္လည္ေနေအာင္ ဟိုေမာ့ ဒီေမာ့လုပ္ေနတဲ့ သူ႔ကို ၾကည့္ရင္း ခင္မင္ႏွစ္လိုစိတ္ဝင္လာတယ္။ သူ႔ကို မိတ္ေဆြဖြဲ႕ခ်င္၊ စကားစျမည္ ေျပာခ်င္စိတ္ေပၚလာတာေၾကာင့္ “ဒါဆိုရင္ ခင္ဗ်ားကို ေအ ပံုုသ႑ာန္ ေလွခါးကူရွာေပးမယ္...” လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ကြ်န္ေတာ့္အသံက ေရွာေရွာရွဴရွဴ သြက္သြက္လက္လက္ပဲ၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ေတာင္ ျပန္ျပီး အံ့အားသင့္ေနမိေသးတယ္။ သူက ျပန္ေျပာတယ္... ဒုကၡမရွာပါနဲ႔ဗ်ာ ကြ်န္ေတာ္က ကြ်န္ေတာ့္ေၾကာင့္ ဘယ္သူ႔မွ တာဝန္မပိုေစခ်င္ဘူး တဲ့။ ေတာ္ေတာ္လာတဲ့သူ...
ျပီးေတာ့ ဘာမေျပာညာမေျပာ၊ သူ႔ရဲ႕ ညာဖက္လက္ကို ကြ်န္ေတာ့ဆီ ဟန္ပါပါနဲ႔ ဆန္႔တန္းေပးတယ္။ ဟာ... တယ္ဟုတ္ပါလား လို႔ ေတြးျပီး ရယ္ခ်င္စိတ္တစ္ဝက္နဲ႔ လက္ဆြဲႏွဳတ္ဆက္လိုက္ရတယ္။ ရုတ္တရက္ဆိုေတာ့ သူ႔ဆီက ဒီလိုအျပဳအမူမ်ိဳးကို ေမွ်ာ္လင့္မထားဘူးေလ။ ဒါေပမဲ့ သူ လက္ကမ္းေပးပံုက သိပ္ေတာ့ အဆင္ေျပေျပ ေခ်ာေခ်ာေမြ႔ေမြ႔ မရွိလွဘူး။ အေလ့အက်င့္မရွိသလို၊ ၾကိဳးစားျပီး က်င့္ယူထားရသလိုမ်ိဳး၊ ေထာင့္ေတာင့္ေတာင့္နဲ႔။ ဒါေပမယ့္ သူ႔မ်က္ႏွာကေတာ့ ဘာမွမထူးဆန္းေလဟန္၊ ေအးေအးေဆးေဆး သက္ေတာင့္သက္သာပါပဲ။ တကယ့္ပြဲၾကီးလမ္းၾကီးေတြမွာ ယဥ္ေက်းဖြယ္ရာ ႏွဳတ္ဆက္သလို က်ဳပ္နာမည္ ဘယ္သူပါ ဘယ္ဝါပါ ဆိုတာမ်ိဳးေတာ့ သူ မေျပာဘူး။ သူမေျပာေတာ့ ကိုယ္လည္း မေျပာရံုေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ လက္ကို ႏွစ္ခ်က္ သံုးခ်က္ လွဳပ္ယမ္းျပီး (ဟန္ေဆာင္မွဳ ကင္းကင္းနဲ႔) ႏွဳတ္ဆက္လိုက္ၾကတယ္။ အဲဒီကစျပီး သူနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ ႐ိုး႐ိုးရွင္းရွင္း မိတ္ေဆြအျဖစ္ကို ေရာက္သြားၾကတာပဲ။
(၃)
သူနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ရဲ႕ မိတ္ေဆြ ဘဝဟာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတယ္။ သူလည္း ေပ်ာ္တယ္လို႔ ႏွစ္ခါ သံုးခါမက ေျပာဘူးတယ္။ သူ ဘာေၾကာင့္ေပ်ာ္တယ္ဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္ မေသခ်ာဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ကိုယ့္အသံ ကိုယ္ျပန္ၾကားရလို႔ ေပ်ာ္တာပါ။ အရင္ကလို သစ္ပင္ေတြ သစ္ရြက္ေတြ၊ ျမက္ခင္းေတြနဲ႔ ပင္လယ္ကို သြားျပီး စကားေျပာက်င့္စရာ မလိုေတာ့ဘူးဆိုတာ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ေပ်ာ္စရာတစ္ခု မဟုတ္လား။ သူက ပင္လယ္ကို ခ်စ္တယ္ ဒါပမယ့္ ေရထဲမဆင္းခ်င္ဘူး၊ အဝတ္ေတြေရစိုတာ သူ မၾကိဳက္ဘူး။ တိမ္ေတြဆီ အလည္အပတ္သြားဖို႔ကိစၥကိုေတာ့ မၾကာခဏ ေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ တိမ္ေတြေပၚကို တက္စရာ ေလွခါးရွာၾကဦးမလား လို႔ေမးရင္ ေခါင္းကို တဆတ္ဆတ္ညိတ္ရင္း ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ေနတတ္တယ္။ သူက ေျပာေသးတယ္၊ အဲဒီေန႔က ကြ်န္ေတာ့္ကို သူအဲဒီလိုေျပာလိုက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ အံ့အားသင့္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာဟာ သိပ္ရယ္စရာေကာင္းသတဲ့။ ေနႏွင့္ဦးေပါ့ ကိုယ့္လူရာ… က်ဳပ္ကလည္း ခင္ဗ်ား ေလွခါးအတြက္ ေထာက္စရာ မွီစရာရွာတယ္ဆိုတာကို သိပ္ရယ္ခ်င္တာပါပဲ။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ ပထမဆံုး မိတ္ေဆြျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ေနရာ - ပင္လယ္ကမ္းစပ္မွာ စေနေန႔တိုင္း ဆံုေလ့ရွိၾကတယ္။ ျပီးရင္ေတာ့ သူ႔ရဲ႕ စက္သံၾကမ္းၾကမ္းနဲ႔ ကားေဟာင္းၾကီးကိုေမာင္းျပီး လူေတြနဲ႔ေဝးေဝး ပန္းျခံတစ္ခုထဲက ေရကန္ၾကီးေဘး အရိပ္ေကာင္းတဲ့ သစ္ပင္ေအာက္မွာ သြားထိုင္ၾကတယ္၊ တစ္ခါ တစ္ခါ ဝိုင္အနီေတြ ေသာက္ၾကတယ္။ ကြ်န္ေတာ္က ဝက္ေပါင္ေျခာက္နဲ႔ ဒိန္ခဲေတြ ဝယ္သြားတယ္။ သူကေတာ့ အာလူးေခ်ာင္းေၾကာ္နဲ႔ ၾကက္ေၾကာ္ေတြ ယူလာတတ္တယ္။ စာအုပ္ေတြလည္း သူ႔ကားထဲမွာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ပါလာတတ္တယ္။ အမ်ားအားျဖင့္ကေတာ့ နံရံအျမင့္ၾကီးေတြအေၾကာင္း၊ တံတိုင္းေတြအေၾကာင္းနဲ႔ ေလွခါးေတြအေၾကာင္း ေရးထားတဲ့ စာအုပ္မ်ိဳး၊ စာနည္းနည္း ပံုမ်ားမ်ားနဲ႔ စာအုပ္ထူထူေတြ။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ သူ႔ကို အင္ဂ်င္နီယာလို႔ ထင္ေနတာပဲ၊ ေမးေတာ့ မေမးျဖစ္ဘူး။ သူကလည္း ကြ်န္ေတာ့ကို ဘာမွ မေမးဘူး။ တစ္ရက္ကေတာ့ ကြ်န္ေတာ့လက္ထဲကိုင္လာတဲ့ ကဗ်ာစာအုပ္ပါးေလးကို သူယူၾကည့္တယ္၊ ျပီးေတာ့ ကဗ်ာေတြ ေရးရ ဖတ္ရတာ ဘယ့္ႏွယ့္ေနသလဲဗ် လို႔ ေမးတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ဘာမွ ျပန္မေျပာရေသးခင္မွာပဲ သူက ကဗ်ာတိုေလးေတြ ၾကိဳက္တယ္ ဥပမာ ေမာင္ပန္းေမႊးေပါ့ဗ်ာ… တဲ့။ ခဏေနေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ “ေမာင္ပန္းေမႊး ပို႔စကဒ္ထဲက ကဗ်ာေလးေတြ ကူးေရးမယ္…” ဆိုတဲ့ ကိုင္ဇာရဲ႕သီခ်င္းကို လက္ခုပ္တီးျပီး အတူတူ ဆိုၾကတယ္၊ သီခ်င္းဆံုးေတာ့ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ျပီး ရယ္ေမာလိုက္ၾကတယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာမွာ ဘာမွ ထူးထူးျခားျခား အရိပ္အေယာင္ေတြ ရွာမရေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ေပ်ာ္ေနတယ္ ဆိုတာ ေသခ်ာပါတယ္။ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္နဲ႔အတူ သဘာဝနဲ႔ မလွမ္းမကမ္းမွာ ထိုင္ၾကတယ္။ ဟိုေရာက္ ဒီေရာက္ စကားေတြေျပာရတယ္၊ ဝိုင္အတူ ေသာက္ရင္း ရီေဝရတယ္၊ စာေလး ကဗ်ာေလး ဖတ္ၾကတယ္ တစ္ခါတစ္ခါ သီခ်င္းဆိုၾကတယ္၊ ဒါဆို ဘဝဟာ အတန္အသင့္ေတာ့ ျပည့္စံုျပီး ေနေပ်ာ္စရာပဲ မဟုတ္လား။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ ကိုယ္စီဘဝေတြအေၾကာင္း မေျပာၾကဘူး၊ လြမ္းတဲ့ ေဆြးတဲ့အေၾကာင္းေတြ မေျပာၾကဘူး၊ အသည္းကြဲဖူးသလားလို႔ မေမးၾကဘူး၊ လက္ရွိ ကမာၻ႕ႏိုင္ငံေရးအေၾကာင္း မေျပာဘူး။ ကိုးကြယ္ယံုၾကည္တဲ့ ဘာသာေရးအေၾကာင္း မေဆြးေႏြးဘူး။ ဘာစီးပြားေရးလုပ္သလဲဆိုတာ မေဆြးေႏြးတဲ့အျပင္ ဝင္ေငြအေၾကာင္းလည္း ဘယ္သူမွ စကားမစၾကဘူး။ မိုးရြာတဲ့ေန႔ေတြေရာက္ရင္ေတာ့ ထိုင္ေနက် သစ္ပင္ေအာက္မွာ မိုးမလံုေတာ့တာမို႔ ေနရာေျပာင္းရတယ္၊ အဲဒီအခါက်ရင္ေတာ့ ရာသီဥတုအေၾကာင္း မျဖစ္မေန ေျပာျဖစ္တယ္။ ဒါလည္း ၾကီးက်ယ္ခန္းနားတာ ဘာတစ္ခုမွ မပါဘူး၊ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးပါ၊ ကမာၻၾကီး ပူေႏြးလာတာ အိုဇုန္းလႊာ ေပါက္လို႔ ဆိုတဲ့ အခ်က္နဲ႔ ရာသီဥတုေတြ ဆိုးဆိုးရြားရြား ေဖါက္ျပန္ေရြ႕လ်ားလာတာကိုေတာ့ ႏွစ္ေယာက္စလံုး လက္ခံၾကတယ္။ ေလွခါးရရင္ အိုဇုန္းလႊာကို သြားဖာၾကရင္ေကာင္းမယ္ဗ် လို႔ ကြ်န္ေတာ္ေျပာေတာ့ သူ ေခါင္းညိ္တ္တယ္၊ ေလွခါးရွာျပီး တိမ္ေတြဆီသြားဖို႔အေရးဟာ သူ႔ရဲ႕ အေတြးထဲ အတည္အခန္႔ ေနရာယူထားတယ္ဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္ သိတာေပါ့။ တစ္ခါက ကမာၻေပၚမွာ ေလွခါးထစ္ေတြ အမ်ားဆံုးရွိတဲ့ေနရာဟာ ဘယ္ေနရာျဖစ္မလဲ လို႔ သူ ေမးဖူးတယ္၊ ကြ်န္ေတာ္ဖတ္ေနက် စာအုပ္ထဲမွာေတာ့ မရွိဘူး၊ စာၾကည့္တိုက္မွာ သြားရွာေပးမယ္လို႔ ေျပာေတာ့ သူေက်နပ္သြားတယ္။ သူက ေတာ္ေတာ္အျမင့္ၾကိဳက္တဲ့သူပဲ၊ သူမက္ေနက် အိပ္မက္ေတြထဲမွာ မေရမတြက္ႏိုင္တဲ့ ေလွခါးထစ္ေတြကို တက္ရတယ္၊ ေတာင္ကုန္းမတ္မတ္ေတြကို တြယ္ကုတ္ျပီး တက္သြားရတယ္ ျပီးေတာ့ တိမ္ေတြဆီကို ေရာက္သြားတယ္ ဆိုတာမ်ိဳးေတြ ေျပာျပတတ္တယ္။ အဲဒါ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကမာၻပဲ။
(၄)
ဒီေန႔ စေနေန႔။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဆံုေနက်ေနရာကို ဟိုးအရင္စေနကလည္း သူ ေရာက္မလာဘူး။ ျပီးခဲ့တဲ့ စေနကလည္း သူေရာက္မလာဘူး။ အခု ဒီစေနမွာလည္း ညေနေစာင္းလို႔ ေနလံုးၾကီး ပင္လယ္ထဲကို ငုတ္လွ်ိးသြားတဲ့အထိ သူေရာက္မလာခဲ့ဘူး။ ဒါပါနဲ႔ဆို စေနသံုးပတ္ရွိသြားျပီဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ေနမထိ ထိုင္မသာ ျဖစ္လာတယ္။ ခက္ပံုခက္နည္းက ကြ်န္ေတာ္ သူေနတဲ့ေနရာတို႔ ဖုန္းနံပါတ္တို႔ကို ေမးမထားမိဘူး၊ ဒီေတာ့ သူ႔ကို ဘယ္မွာ လိုက္ရွာရမွန္း၊ ဘယ္လို ဆက္သြယ္ရမွန္း မသိဘူး။ ယုတ္စြအဆံုး သူေမာင္းလာတဲ့ နီညိဳေရာင္ ကားရဲ႕ နံပါတ္ကိုေတာင္ ကြ်န္ေတာ္ သတိမျပဳမိဘူး မွတ္မထားမိဘူး။ ဆံုေနက် စေနေန႔တိုင္း ေတာ္ဝင္ပန္းဥယ်ာဥ္ထဲက သစ္ပင္ၾကီးေအာက္မွာပဲ သြားေစာင့္ေနမိတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ရက္သတၱ ေလးပတ္ေျမာက္တဲ့ေန႔မွာ ဖတ္လက္စ ေန႔စဥ္သတင္းစာတစ္ေစာင္ကို ကိုင္ရင္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဆံုေနက် သစ္ပင္ေအာက္ကို ေရာက္သြားတယ္။ ေစာင့္ရမွာက ကြ်န္ေတာ့အလုပ္ပဲ မဟုတ္လား။ မိုးမခပင္ၾကီးတစ္ပင္ေအာက္က ခံုတန္းလ်ားေလးမွာ ထိုင္ျပီး သူ႔ကို ေစာင့္ေနရင္း လက္ထဲမွာ ကိုင္လာတဲ့ သတင္းစာထဲက ကားေၾကာ္ျငာေတြကို ေတြ႔ရေတာ့ တစ္ခု သတိရသြားတယ္။ သူ႔ကား စက္တစ္ခုခုခ်ိဳ႕ယြင္းေနလို႔လား လို႔ အေတြးေရာက္တယ္။ ဒါနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေနရာနဲ႔ မနီးမေဝးမွာရွိတဲ့ ကားေဟာင္း ကားသစ္ေတြ ျပဳျပင္ ေရာင္းဝယ္ ေဖါက္ကားရာမွာ နာမည္ၾကီးလွတဲ့ ေနရာတစ္ခုကို ေရာက္ေအာင္သြားတယ္။ မ်က္စိတစ္ဆံုးက်ယ္လြင့္တဲ့ ေျမကြက္လပ္ၾကီးထဲမွာ ကားေတြ ကားေတြ နည္းတာမဟုတ္ဘူး… အဲဒီ ေထာင္ခ်ီေနေအာင္ မ်ားျပားလွတဲ့ အရြယ္စံု အေရာင္စံု အမ်ိဳးအစားစံုလင္လွတဲ့ ကားေတြထဲမွာ နီညိဳေရာင္ ျပားျပားရွည္ရွည္ ကားတစ္စင္းကို လိုက္ရွာေနမိတယ္။ သူနဲ႔ပတ္သက္ရင္ ကြ်န္ေတာ္သိသမွ်က အဲဒီကားနီညိဳေရာင္ပဲ မဟုတ္လား။
ကြ်န္ေတာ္ ထင္တဲ့အတိုင္းပါပဲ။ တေမွ်ာ္တေခၚျမင္ေနရတဲ့ ကားေဟာင္းေတြအမ်ားၾကီးထဲမွာ ေဆးျပယ္ေနတဲ့ မြဲေျခာက္ေျခာက္ နီညိဳေရာင္ကားကို ကြ်န္ေတာ္ေတြ႔ေနရျပီ။ ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ေတာ့ ကားရဲ႕ ေခါင္းပိုင္းဟာ ပိန္လိန္ရွံဳ႕တြေနတယ္။ မီးလံုးေတြကလည္း ကြဲလို႔။ ကားရဲ႕ အေရွ႔မွန္ကလည္း မရွိေတာ့ဘူး။ ရုတ္တရက္ အေတြးတစ္ခု ေခါင္းထဲ ျဖတ္ေျပးသြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေတြးကို ခ်က္ခ်င္းေဖ်ာက္ျပီး ဖြ ဖြ လြဲပါေစ ဖယ္ပါေစ… လို႔ ခပ္တိုးတိုး ရြတ္လိုက္မိတယ္။ အဲဒီတုန္းမွာ စက္ဆီေတြ ေပက်ံေနတဲ့ ဝတ္စံုကိုယ္စီနဲ႔ လူတစ္စု အနားက ျဖတ္သြားတာေတြ႔လို႔ ဟိုကား နီညိဳကို ညႊန္ျပျပီး သိခ်င္တာကို ျမန္ျမန္ေမးရတယ္။ သူတို႔ထဲက တစ္ေယာက္က ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ျမင္ေနရတဲ့ ဂိုေထာင္ကို ေမးဆတ္ျပတယ္။ အဲဒီမွာ သြားေမးပါတဲ့။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ထူပူေနေတာ့ ေက်းဇူးတင္စကားကိုေတာင္ ကေသာကေမ်ာ ေျပာျပီး ဂိုေထာင္ရွိရာကို သုတ္ေျခတင္လာခဲ့တယ္။ ဂိုေထာင္ထဲမွာရွိတဲ့ လူႏွစ္ေယာက္ကို အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာျပေတာ့ သူတို႔က စာအုပ္တစ္အုပ္ ထိုးေပးတယ္ အဲဒီအထဲမွာ ရွာၾကည့္ပါ တဲ့။ ကားပံုနဲ႔ ကားပိုင္ရွင္ပံုေတြကို ေန႔စြဲအလိုက္ စာရင္းသြင္းထားတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ဆီကို သူေရာက္မလာတဲ့ စေနေန႔ကို ေနာက္ျပန္ ျပန္တြက္ၾကည့္ျပီး အဲဒီရက္အပိုင္းအျခားကို ရွာရတယ္။ ေတြ႔ပါျပီ… သူမွ သူ အစစ္။ ဓါတ္ပံုထဲမွာ သူက ထံုးစံအတိုင္း မထီတရီအျပံဳးနဲ႔။ ပံုေအာက္က စာထဲမွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ခ်ိန္းတဲ့ေနရာကို သူ ေရာက္မလာခဲ့တဲ့ ပထမဆံုုး စေနေန႔ ေန႔စြဲကို ေရးထားတယ္။ ျပီးေတာ့… အျမန္လမ္းမၾကီး နံပါတ္ ေအ (၄၀) ၊ ထြက္ေပါက္အမွတ္ (၂၂) ၊ ကားမေတာ္တဆ၊ ေနရာတြင္ ခ်က္ခ်င္း ကြယ္လြန္ တဲ့။ စာေၾကာင္းတိုေလးေတြ… အဲဒီစာေၾကာင္းတိုေလးေတြဟာ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ဖတ္လို႔ မဆံုးႏိုင္ေအာင္ တရွည္တလ်ားနဲ႔မို႔ အထပ္ထပ္ဖတ္ရင္း မယံုႏိုင္စရာ ရင္ဘတ္ထဲမွာ စူးေအာင့္ နာက်င္မွဳကို ခံစားရတယ္။ ဒါ ပင္လယ္ကို ေရာက္ဖို႔ ေမာင္းလာရတဲ့ လမ္းမၾကီးပဲ။ ထြက္ေပါက္နံပါတ္ (၂၂) က ထြက္လိုက္ျပီး ဆယ္မိနစ္ေလာက္ ဆက္ေမာင္းလိုက္ရင္ ပင္လယ္ကမ္းစပ္ကို ေရာက္တယ္ေလ။ ခင္ဗ်ား ဗ်ာ… ဆယ္မိနစ္ေလာက္ေလး လိုေတာ့တာ ဘာျဖစ္လို႔ ေရာက္ေအာင္ ေမာင္းမလာႏိုင္ခဲ့တာလဲ လို႔ တတြတ္တြတ္ ေရရြတ္ေနမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ အသံက အျပင္ကို ထြက္မလာခဲ့ဘူး။ စာအုပ္ကို ဘယ္လို ခ်ထားခဲ့သလဲ၊ ဂိုေထာင္ထဲက လူေတြ ဘာျဖစ္က်န္ခဲ့သလဲ၊ ဂိုေထာင္အျပင္ကို ဘယ္လိုေျခလွမ္းေတြနဲ႔ ေရာက္လာခဲ့သလဲ ကြ်န္ေတာ္ မသိေတာ့ဘူး၊ ဘာဆို ဘာမွ မသိေတာ့ဘူး။
သိတဲ့အခ်ိန္မွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ဆံုေနက် ပင္လယ္ကမ္းစပ္နားကို ေရာက္ေနခဲ့ျပီ။ လွိဳင္းေတြက ကမ္းစပ္ကို အဆက္မျပတ္ ရိုက္ခတ္ေနၾကတယ္။ ေလေအးေအးေလးက ညင္ညင္သာသာတိုက္လို႔။ သာယာတဲ့ ညေနခင္းတစ္ခုပါ၊။ ေကာင္းကင္ေပၚကို ေမာ့ၾကည့္ေတာ့ တိမ္ေတြက ကြ်န္ေတာ့ကို ျပံဳးျပေနသလိုပဲ။ ဟိုလူက သူခ်စ္တဲ့ တိမ္ေတြဆီကို ေလွခါးရွာစရာမလိုပဲ ေရာက္သြားျပီဆိုတာ ေသခ်ာပါတယ္။ အခု သူ တိမ္ေတြၾကားကေန ကြ်န္ေတာ့ကို ျပံဳးုျပေနတယ္။ ေဟ့လူ… ခင္ဗ်ားက ေကာင္းကင္မွာေနရင္ က်ဳပ္က ပင္လယ္မွာ ေနမွာေပါ့ဗ် လို႔ လွမ္းေျပာလိုက္တယ္။ အသံကေတာ့ အျပင္ေရာက္မလာခဲ့ဘူး။ စကားအဆံုးမွာ တိမ္တိုက္ေတြက နားလည္သလို ေပ်ာ္ရႊင္ဟန္နဲ႔ ေျဖးေျဖးေလး ဟိုဖက္ ဒီဖက္ ယိမ္းထိုး ကခုန္လို႔။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ “သိပ္ေဆြးေၾကာင္း တို႔ သိသြားေအာင္ စာရြက္ေပၚ ေရစက္ခ်ကြယ္…” ဆိုတဲ့ သီခ်င္းကို လက္ခုပ္တီးျပီး အတူတူဆိုရင္း ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ေမာခဲ့ဖူးတာကို ရုတ္တရက္ သတိရသြားတယ္။ အခုကေတာ့ ေရစက္ေတြ ဘာေတြ ခ်ေနစရာ မလိုပါဘူး။ အဆက္မျပတ္က်ေနတဲ့ မ်က္ရည္စက္ေတြက လက္ထဲမွာ ကိုင္ထားတဲ့ သတင္းစာရဲ႕ စာမ်က္ႏွာေတြေပၚမွာ သူ႔အလိုလို စိုစြတ္ေနခဲ့တာပါ။
(၅)
အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွာ ကြ်န္ေတာ္လည္း အသံထြက္ဖို႔ကို လံုးဝနီးပါး ေမ့ေလ်ာ့သူတစ္ေယာက္ ျဖစ္သြားခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ မိသားစုရဲ႕ စီစဥ္တိုက္တြန္းမွဳနဲ႔ မနက္ျဖန္ ကြ်န္ေတာ္ ဆရာဝန္တစ္ေယာက္နဲ႔ သြားေတြ႔ရမယ္။ လက္ထဲမွာ အဆင္သင့္ရွိေနတဲ့ လိပ္စာကဒ္ျပားကို ငံု႔ၾကည့္လိုက္တယ္။ ဆရာဝန္နာမည္ရဲ႕ ေအာက္မွာ ေရးထားတဲ့ စာေၾကာင္းက နား ႏွာေခါင္း လည္ေခ်ာင္း နဲ႔ အသံလမ္းေၾကာင္းဆိုင္ရာ အထူးကု သမားေတာ္ၾကီးတဲ့။ ကြ်န္ေတာ္ နည္းနည္းျပံဳးမိတယ္၊ ကြ်န္ေတာ့္မွာ အရင္က မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ရွိခဲ့ဖူးတဲ့အေၾကာင္း၊ သူဟာ အထူးကု သမားေတာ္တစ္ေယာက္ မဟုတ္ေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္ အသံထြက္လာေအာင္ ကုသႏိုင္စြမ္းရွိတဲ့အေၾကာင္း၊ ဒီလို ဂုဏ္ထူး ဘြဲ႔ထူးေတြနဲ႔ ပညာေတြ မရွိေပမယ့္ သူနဲ႔ေတြ႔ရင္ ကြ်န္ေတာ္ အလိုလို အသံထြက္တဲ့အေၾကာင္းနဲ႔အတူ အခုဆိုရင္ သူဟာ ေလွခါးမလိုပဲနဲ႔ တိမ္ေတြေပၚကို ေရာက္ေအာင္ တက္သြားႏိုင္တဲ့သူတစ္ေယာက္ ျဖစ္တယ္ ဆိုတဲ့အေၾကာင္းေတြ ေျပာျပလိုက္ရင္ ေကာင္းမလား ဆိုတာကိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ စဥ္းစားေနတုန္းပဲ။
သက္ေဝ
(၂၄ စက္တင္ဘာ ၂၀၁၈)
- ၂၀၁၈ ဒီဇင္ဘာလထုတ္ Idea Magazine တြင္ ေဖၚျပျပီးျဖစ္သည္။
No comments:
Post a Comment
အမွတ္တရ ေရးခဲ့ပါ...