ႏွစ္က်ပ္ခြဲ ဇာတ္လမ္း

ဟိုတေလာက သူငယ္ခ်င္း တီတီဆြိ က ျပား၂၀ မဆြိတီ ဆိုၿပီး ပိုစ့္တခုတင္ထားခဲ့ၿပီး ဒီတခါက်ေတာ့ ကိုယ္က ႏွစ္က်ပ္ခြဲ ဇာတ္လမ္းဆိုလို႕ ဒီသူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ ေငြေရး ေၾကးေရးေတြ အေတာ္ေျပာ... ဘာေတြမ်ား ျဖစ္ေနၾကပါလိမ့္လို႕ မေတြးၾကနဲ႕ေလ.. ေနာ္။

ႏွစ္က်ပ္ခြဲ ဇာတ္လမ္း ဆိုတာက ဒီလိုပါ။
ဟိုးေရွးေရွးတုန္းက ရြာတရြာမွာ အလြန္တရာမွ ရိုး အ တဲ့ လူတေယာက္ရွိတယ္တဲ့။ သူက ရြာထဲမွာ ဟိုဟိုဒီဒီ ၾကံဳရာ က်ပမ္း အလုပ္ေလးေတြ လုပ္ၿပီး ရသမွ် ပိုက္ဆံေလးေတြကို ၾကိဳးစားပမ္းစား စုေဆာင္းေလသတဲ့။ ဒီလိုနဲ႕ တေန႕မွာေတာ့ သူ႕လက္ထဲ ပိုက္ဆံ ႏွစ္က်ပ္ခြဲ ရွိလာပါေလေရာတဲ့…။ ဒီအခါမွာ သူ စုေဆာင္းထားတဲ့ အဲဒီ ပိုက္ဆံေလး ႏွစ္က်ပ္ခြဲကို ဘယ္မွာမွ ထားစရာမရွိေအာင္ ျဖစ္ေနတယ္။ သူက အလုပ္ေတြ တပင္တပန္းလုပ္ၿပီး စုေဆာင္းထားရေလေတာ့ သူ ဒီပိုက္ဆံေလးကို အလြန္ တန္ဖိုးထားတာေပါ့ေလ။ (ဟိုေခတ္တုန္းက ႏွစ္က်ပ္ခြဲက ေတာ္ေတာ္လဲ တန္ဖိုးရွိေပတာကိုး…။)

ၿပီးေတာ့ သူ႕စိတ္ထဲမွာ သူတေယာက္ထဲမွာသာလွ်င္ အဲဒီေလာက္ မ်ားတဲ့ ပိုက္ဆံေတြ ရွိေနတယ္လို႕ ထင္ေနတာ။ ဒီေတာ့ သူက သူ႕ပိုက္ဆံ ႏွစ္က်ပ္ခြဲကို တေန႕ တေနရာ ေျပာင္းၿပီး လွ်ိဳ႕ဝွက္စြာ သိမ္းဆည္းလိုက္၊ လူေျခတိတ္တဲ့ အခ်ိန္မ်ိဳးေတြမွာ ထုတ္ၿပီး ေရတြက္ၾကည့္လိုက္နဲ႕ တေန႕တေန႕ အရူးတေယာက္လိုပဲ ျဖစ္ေနတာ တဲ့ေလ။

ဒီလိုနဲ႕ တေန႕က်ေတာ့ သူတို႕ ရြာမွာ ဘုရားပြဲတခုကို စည္ကားသိုက္ျမိဳက္စြာ က်င္းပဖို႕ ျဖစ္လာသတဲ့။ ဒီအခါမွာ ရြာသူ ရြာသားေတြဟာ အလႈအတန္းမွာ ပါဝင္ဖို႕ အတြက္ သူတို႕မွာ ရွိတဲ့၊ သူတို႕ စုေဆာင္းထားတဲ့ ေငြေၾကးေတြကို ရြာဦး ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းက ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ၾကီးဆီမွာ လာၿပီး လႈၾက တန္းၾကတယ္။ ဒီေတာ့ ခုနက ႏွစ္က်ပ္ခြဲ ပိုင္ရွင္က သူ႕တေယာက္ထဲမွာသာ ဒီေလာက္မ်ားတဲ့ ပိုက္ဆံေတြ ရွိေနတယ္လို႕ ထင္ထားရာက အခုက်ေတာ့ လူတိုင္းက သူတို႕မွာ ရွိေနတဲ့ ႏွစ္က်ပ္ခြဲမကတဲ့ ပိုက္ဆံေတြကို လာလႈေနၾကတာေတြ႕ေတာ့ အခုလို ေရရြတ္သတဲ့။

"ေအာ္… လူမွန္ရင္ ႏွစ္က်ပ္ခြဲေတာ့ ရွိၾကတာခ်ည္းပါပဲလား…။

အမွန္ကေတာ့ ဒါဟာ ပံုျပင္လဲမဟုတ္… ဘာမဟုတ္ ညာမဟုတ္ စကားေလး တခြန္းအေၾကာင္းပါ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ စကားေလးဟာ ဘာလို႕မ်ား ကိုယ့္အတြက္ ႏွစ္က်ပ္ခြဲ ဇာတ္လမ္းရယ္လို႕ ျဖစ္ေနတာလဲ ဆိုတာ ဆက္ေျပာျပပါ့မယ္။

အခုတေလာ ခရစ္စမတ္နဲ႕ ႏွစ္သစ္ကူး ပြဲေတာ္ရာသီမွာ ေနရာတိုင္းမွာ လူေတြ ပ်ားပန္းခတ္ သြားလာ လည္ပတ္ လႈပ္ရွားေနၾကတာေတြ ေတြ႕မိၾကမွာေပါ့ေနာ္။ ေနရာေတြတိုင္းမွာလဲ ပြဲေတာ္အတြက္ ျပင္ဆင္ထားတဲ့ အလွအပေတြ၊ မီးလံုး မီးဆိုင္းေတြ၊ ေရႊေရာင္ ေငြေရာင္ေတြ တလက္လက္ေတာက္ပေနတဲ့ ခရစ္စမတ္ သစ္ပင္ေတြ အမ်ားၾကီး ေတြ႕မိၾကမယ္ ထင္ပါတယ္။ အဲဒီလိုေနရာေတြမွာ လူအမ်ားစုဟာ ဒီအတိုင္း ေလွ်ာက္ၾကည့္ေနရံုတင္မက မီးေရာင္ေတြ တဖ်တ္ဖ်တ္နဲ႕ ဓါတ္ပံုေတြ ရိုက္ေနၾကတာကိုလဲ ေသခ်ာေပါက္ ျမင္ေတြ႕ၾကရမွာပါ။

ျပႆနာက အဲဒီမွာ စတယ္။ လမ္္းတေလွ်ာက္ ဓါတ္ပံုရိုက္ေနတဲ့သူေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား (ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား) ရဲ႕ လက္ထဲမွာ ေတြ႕ၾကရမွာက ဟိုးမႏွစ္ တႏွစ္ေလာက္ကလို ဒစ္ဂ်စ္တယ္ ကင္မရာ ခပ္ေသးေသး ခပ္ပါးပါးေတြ မဟုတ္ၾကေတာ့တာကိုပါ။ သူတို႕ေတြ ရိုက္ေနၾကတဲ့
ကင္မရာေတြက Nikon တို႕ Canon တို႕ က ထုတ္တဲ့ DSLR ဆိုတဲ့ Lens အၾကီးၾကီးေတြနဲ႕ အမည္းေရာင္ အၾကီးစား ကင္မရာေတြပါပဲ။ သံုးေခ်ာင္းေထာက္ စင္ေတြေရာ… ၾကီးမား ရွည္လ်ားလွတဲ့ Lens ေတြကိုေရာ တေလးတလံ ထမ္းပိုးၿပီး ဓါတ္ပံုရိုက္ေနၾကတဲ့ သူေတြကို ေတြ႕ရေတာ့ ကိုယ္လဲ အဲဒီလို ကင္မရာ အၾကီးၾကီး တခုေလာက္ လိုခ်င္စိတ္ ျဖစ္လာမိပါတယ္။

ဒီကိစၥ အိမ္မွာေျပာျပေတာ့ သူက ဘာေတြကို ရိုက္မွာမို႕လို႕ ဒီလိုမ်ိဳး ကင္မရာ လိုခ်င္ရတာလဲ လို႕ ေမးပါတယ္။ ကိုယ္ကလဲ (ဝယ္ေပးခ်င္စဖြယ္ ျဖစ္ေအာင္) ေတြ႕ရာ ျမင္ရာ အကုန္ရိုက္မွာေပါ့… လို႕ ေျဖမိပါတယ္။ ဒါတင္မက အခုရွိေနတဲ့ ရိုးရိုးကင္မရာေတြက ညဖက္မ်ားမွာ ရိုက္ရင္ ပံုေကာင္းေကာင္း မရေၾကာင္း၊ ဒီလို ကင္မရာ အၾကီးၾကီးေတြကမွ ပံုေကာင္းေကာင္းရႏိုင္တာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ အဲလို ကင္မရာ အၾကီးစားေတြ ကိုယ္စီ ရွိေနၾကၿပီျဖစ္ေၾကာင္း စတာေတြနဲ႕အတူ တေန႕က ေရာက္ခဲ့တဲ့ ေအာခ်တ္လမ္းမၾကီးေပၚမွာ ဓါတ္ပံုရိုက္ေနၾကတဲ့သူေတြကို ဥပမာေပးၿပီး ရွင္းျပခဲ့ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဟိုတေန႕က ေရာက္ခဲ့တဲ့ စာေပေဟာေျပာပြဲမွာလဲ နာမည္ၾကီး ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြဟာ အဲဒီလို ကင္မရာ အၾကီးၾကီးေတြ အသီးသီး ကိုင္ေဆာင္ၿပီး သကာလ စာေရးဆရာ ဆရာမမ်ားကို သူ႕ထက္ငါ အျပိဳင္အဆိုင္ ဓါတ္ပံုေတြ ရိုက္ေနၾကေၾကာင္းကိုပါ ျဖည့္စြက္ ေျပာဆိုမိပါေသးတယ္။ အဲဒါေတြအျပင္ (ဆိုင္ဆိုင္ မဆိုင္ဆိုင္) ေက်ာင္းက အင္ဂ်င္နီယာ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ အဲလို ကင္မရာေတြ ကိုယ္စီ ကိုယ္ငွ ရွိေနၾကၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္းကိုလည္း ေျပာမိပါေသးတယ္။ ေျပာလို႕ မႏိုင္ ႏိုင္တာနဲ႕ ကိုင္ေပါက္တဲ့ သေဘာပါ။ (အင္ဂ်င္နီယာ မဟုတ္သူမ်ား စိတ္မရွိၾကပါနဲ႕ေနာ္..)

အခု လက္ရွိ အေနအထားမွာ သူ နဲနဲေတာ့ ေတြေဝစျပဳေနပါၿပီ။
ဒီၾကားထဲ ကိုယ့္အတြက္ စစ္ကူတေယာက္လဲ ရွိေနပါေသးတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ကိုယ့္ရဲ႕ ေဖေဖပါ။ သူ႕ကိုလဲ ကိုယ့္အတြက္ စစ္ကူအျဖစ္ တတပ္တအား ပါဝင္ ကူညီဖို႕ ေျပာထားပါတယ္။ ကိုယ္ ေျပာတဲ့စကားကလဲ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ခ်စ္စရာ ကူညီခ်င္စရာ ေကာင္းပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ “သူ မဝယ္ေပးရင္ ေဖေဖ ဝယ္ေပးရမွာေနာ္…” လို႕ပါ။ ေမေမကလဲ သူတတ္ႏိုင္သေလာက္ တဖက္တလမ္းကေန ကိုယ့္ကို အားေပး ကူညီပါေသးတယ္။ တီဗြီမွာ Canon EOS ေၾကာ္ျငာလာတိုင္း သမီးေရ… ဒီမွာ.. ဒီမွာ... လာေနၿပီ... လို႕ ေခၚ ေခၚၿပီး အသိေပးျခင္း နည္းနဲ႕ပါ။ အေရးထဲ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က အဲဒီကင္မရာရဲ႕ တန္ဖိုးက ပိုက္ဆံအိတ္ တလံုးစာေလာက္ ရွိတယ္ေနာ္ စဥ္းစားအံုး... လို႕ ေျပာလာလို႕ ကိုယ့္ေခါင္းထဲက သခ်ာၤတြက္စက္ေတြ နဲနဲေတာ့ အလုပ္မ်ားသြားပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္လဲ ပိုက္ဆံအိတ္က ေဖေဖၚဝါရီလ IC Show လာရင္ ေမွ်ာ္လင့္ႏိုင္ေသးတာမို႕ အခု ၂၀၁၀ ႏွစ္သစ္ကူးအတြက္ေတာ့ ဒီ ကင္မရာကိုသာ…

ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ကိုယ္ အဲဒီ အၾကီးစား ကင္မရာကို အလြန္လိုခ်င္ေၾကာင္း သူတို႕ေတြ အားလံုး အခါမလပ္ သတိရေနေစဖို႕ အခ်ိန္လံုး မိုးလင္း မိုးခ်ဳပ္ တတြတ္တြတ္နဲ႕ သတိေပး ေရရြတ္ေနမိတဲ့ စကားကေတာ့…

“လူမွန္ရင္ ႏွစ္က်ပ္ခြဲေတာ့ ရွိေနၾကၿပီေနာ္…” လို႕ပါ.။

ခုထိေတာ့ မေလွ်ာ့ေသာ ဇြဲလံု႕လနဲ႕ ၾကိဳးစားေနဆဲပါ။
အဲ… မၾကာခင္ အခ်ိန္ေတြမွာ ဒီဘေလာ့ဂ္ စာမ်က္ႏွာေပၚမွာ ကိုယ္တို႕ စကၤာပူကြ်န္းပိစိမွာ ရွိေနတဲ့ ရွိစုမဲ့စု ေတာင္ပံုေတြ၊ တိမ္ပံုေတြ၊ ကမ္းစပ္က ေရလႈိင္းပံုေတြ၊ ရႈေမွ်ာ္ခင္းပံုေတြ ေဝေဝဆာဆာ ေတြ႕လာရၿပီ ဆိုရင္ေတာ့ ကိုယ့္လက္ထဲ အဲဒီ ႏွစ္က်ပ္ခြဲၾကီး ေရာက္ေနၿပီလို႕သာ မွတ္ယူၾကပါေတာ့။