Monday, April 13, 2009

ရင္ထဲက ဆူး

လူတိုင္း လူတိုင္းတြင္ ၾကီးၾကီး ငယ္ငယ္ အရြယ္မေရြး ကိုယ္ပိုင္ စိတ္ဆႏၵမ်ား၊ ကိုယ္ လုပ္ခ်င္ေသာ အရာေတြ၊ ကိုယ္ ျဖစ္ခ်င္ေသာ အရာေတြ ကိုယ္စီ ရွိေနတတ္ၾကသည္။ ((ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တာေတြ၊ ကိုယ့္ဆႏၵေတြ ဆိုတဲ့ေနရာမွာ အရာရာဟာ Reasonable ျဖစ္ဖို႕ေတာ့ လိုအပ္ေပလိမ့္မည္…)) ကိုယ္ လုပ္ခ်င္တာေတြကို လုပ္ၾကရတဲ့အခါမွာ၊ ကိုယ္ ျဖစ္ခ်င္တာေတြ ျဖစ္လာၾကတဲ့အခါမွာ၊ ကိုယ့္ဆႏၵေလးေတြကို လက္ေတြ႕ အေကာင္အထည္ ေဖၚႏိုင္ၾကတဲ့အခါမွာ စိတ္ေက်နပ္ ႏွစ္သိမ့္မႈေတြ ကိုယ္စီ။ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာ မလုပ္ရတဲ့အခါမွာ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တာေတြ ျဖစ္မလာတဲ့အခါမ်ားမွာ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ကိုယ့္ဆႏၵေလးေတြကို လက္ေတြ႕ အေကာင္အထည္ မေဖၚႏိုင္ၾကတဲ့အခါမွာ ေသာ္လည္းေကာင္း ရင္ထဲမွာ အလိုမက်စိတ္ေလးေတြ၊ မေက်နပ္စိတ္ေလးေတြ၊ အစိုင္အခဲေလးေတြ အနည္းနဲ႕ အမ်ား ျဖစ္လာတတ္ၾကသည္။

ထိုသို႕ေသာ အစိုင္အခဲေလးေတြကို ရင္ထဲသို႕ လာေရာက္ စူးနစ္ေစေသာ ဆူးေလးေတြလို႕ နာမည္တပ္ ၾကည့္ပါရေစ…။


* * * * * *
ဝါသနာႏွင့္ ငယ္ဘဝ

ငယ္ငယ္တုန္းက စည္းကမ္းေတြ ေဘာင္ေတြထဲမွာ ၾကီးလာခဲ့ရေသာ သူမသည္ သူ၏ ငယ္ဘဝတြင္ အျခားေသာ ရြယ္တူ ကေလးမ်ား ကစားသလို မကစားခဲ့ရေခ်။ ေက်ာင္းမွာ ရံဖန္ရံခါ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ထုတ္ဆီးတိုးတမ္းကစားလွ်င္ မေျပးတတ္ေသာေၾကာင့္ ထမင္းရည္ပူေလာင္တာ ခဏ ခဏ၊ မတိမ္းတတ္ မေရွာင္တတ္ေသာေၾကာင့္လဲ အၿမဲ အမိဖမ္းခံရတတ္သည္။ အေျပးၿပိဳင္လွ်င္ ဟိုး ေနာက္ဆံုးနားမွာ က်န္ က်န္ေနတတ္သည္။ ထို႕အခါ လူစုလူေဝးမ်ား၊ အသင္းအဖြဲ႕မ်ားႏွင့္ ယွဥ္ၿပိဳင္ကစားၾကရေသာ အားကစားၿပိဳင္ပြဲေတြမွာ သူ႕ေၾကာင့္ ရႈံးမွာစိုးရိမ္ၿပီး ဘယ္ေတာ့မွ ဝင္မကစားျဖစ္ေတာ့ေခ်။

ငယ္ငယ္ထဲက ကိုယ့္ကို သူမ်ားေတြ အာရံုစူးစိုက္ၾကမွာကို မႏွစ္သက္တတ္ေသာ အက်င့္ေၾကာင့္ ေက်ာင္းကပြဲတို႕ ကဗ်ာရြတ္ဆို ျပိဳင္ပြဲတို႕ ကို ေဝးေဝးက ေရွာင္တတ္သည္။ ဆရာ ဆရာမေတြ၊ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေတြၾကားမွာ လူသိမ်ားတတ္၊ ေပၚျပဴလာျဖစ္တတ္ေသာ အသင္းေခါင္းေဆာင္၊ အတန္းေခါင္းေဆာင္ စတာေတြလဲ တခါမွ မလုပ္ခဲ့ဖူးပါ။ အၿမဲတမ္း အေနာက္မွာသာ ေနတတ္သည္။ ရိုးရိုး ေအးေအးပဲ… ေက်ာင္းတက္သည္၊ စာက်က္သည္။ ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ရွည္ေတြမွာ အိမ္က စာအုပ္စဥ္က စာအုပ္ေတြကို ဖတ္သည္။ ေနာက္ႏွစ္ခါအတြက္ သခ်ာၤပုစာၦမ်ားကို ၾကိဳတြက္ေလ့ရွိသည္။

ဒီလိုနွင့္ ဆယ္တန္းေအာင္ခဲ့သည္။ စာေတာ္သည္ ဆိုေသာ နာမည္ခပ္ဝါးဝါးတစ္ခုေၾကာင့္ အားလံုးက ဆရာဝန္ပဲ ျဖစ္လိမ့္မည္ ဟု တညီတညြတ္ထဲ ေမွ်ာ္လင့္ထားၾကသည္။ ထိုအခ်ိန္က သူမ ဘာလုပ္ခ်င္သည္၊ သူမ ဘာျဖစ္ခ်င္သည္ ဆိုသည္ကို မည္သူမွ စိတ္မ၀င္စားၾကသလို မည္သူကမွလဲ ဘာလုပ္ခ်င္သလဲလို႕ အေရးတယူ မေမးခဲ့ၾကပါ။ ပံုေသနည္းအရ အမွတ္မ်ားေသာသူ တို႕၏ သြားရာလမ္းသည္ ဆရာဝန္လိုင္း တခုတည္းသာ…။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူမ ကိုယ္တိုင္လဲ ကိုယ္ဘာလုပ္ခ်င္မွန္း မေသခ်ာ မေရရာခဲ့ေခ်။ သို႕ေသာ္ ဆရာဝန္ေတာ့ မလုပ္ခ်င္ခဲ့တာ သိပ္ကို ေသခ်ာခဲ့ပါသည္။ သူမက ေသြးျမင္ရင္ မူးခ်င္သူေလ။ လိုင္းခြဲေသာအခါ (ကံေကာင္းေထာက္မစြာနဲ႕) အမွတ္ အနည္းငယ္ လိုေနျဖင့္ ဆရာဝန္လိုင္းႏွင့္ သီသီေလး လြဲခဲ့သည္။ ပတ္ဝန္းက်င္က လူအမ်ားစုက အို.. အမွတ္ကေလး တမွတ္ ႏွစ္မွတ္နဲ႕ ႏွေျမာပါတယ္လို႕ ဂရုဏာသက္စြာ (ဟန္ေဆာင္ အေျပာလဲ ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္) ေျပာေနၾကခ်ိန္မွာ သူမကေတာ့ ဆူးေတြကင္းစင္ၿပီး လွပတဲ့ လိပ္ျပာ ဝါဝါေလးတစ္ေကာင္လို ေပါ့ပါး လြတ္လပ္စြာ ေပ်ာ္ရႊင္ေနခဲ့တာ…။

* * * * * *

လိပ္ျပာေလး

ေက်ာင္းရက္ရွည္ေတြပိတ္တဲ့ အခ်ိန္ေတြအပါအဝင္ စက္မႈတကၠသိုလ္တြင္ သူမ ၁၀ ႏွစ္နီးပါး ပညာသင္ခဲ့ရသည္။ T Square ေတြ၊ စက္ပစၥည္းေတြၾကားမွာ အခ်ိန္ေတြကုန္ရင္း၊ ေက်ာင္းေျပးရင္း၊ က်ဴရွင္တက္ရင္း၊ စာက်က္ရင္း ေက်ာင္းေတြ ပိတ္လိုက္ ဖြင့္လိုက္ႏွင့္ အခ်ိန္တန္ေတာ့ ဘြဲ႕လက္မွတ္ တစ္ခုကို ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ရသည္။ ေက်ာင္းၿပီးၿပီးေနာက္ပိုင္း တခ်ိဳ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေက်ာင္းမွာ ဆရာမ ျပန္လုပ္ေနၾကတာေတြ၊ တခ်ိဳ႕သူငယ္ခ်င္းေတြ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းမ်ား အၿပိဳင္အဆိုင္ ထူေထာင္ေနၾကတာေတြ၊ တခ်ိဳ႕သူငယ္ခ်င္းေတြ ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာ စာသင္ဖို႕ အလုပ္လုပ္ဖို႕ သြားလာ လုပ္ကိုင္ လႈပ္ရွားေနၾကတာေတြ အမ်ိဳးစံု ေတြ႕ေနရသည္။ အဲဒါေတြ အားလံုးကို သူမသည္ တိတ္ဆိတ္စြာျဖင့္ ေငးၾကည့္ေနခဲ့မိသည္။

သူမ ဘာလုပ္ရမွန္း စဥ္းစား၍ မရခဲ့ေခ်။ ထိုအခ်ိန္က ဝါသနာဆိုတာ တကယ္ကို ဘာမွန္းမသိခဲ့တာပါ။ ဝါသနာ ဆိုတာထက္ အဲဒီ ၁၀ ႏွစ္တာ ကာလမွာ လုပ္ခဲ့ဖူးတဲ့ အလုပ္ေတြကိုသာ သူမ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေနမိသည္။

ေက်ာင္းဖြင့္ရက္ေတြမွာ ေက်ာင္းတက္သည္၊ တခါတရံ ခ်စ္သူ လာေခၚလွ်င္ ေက်ာင္းေျပးၿပီး အင္းလ်ားလမ္းက ေခမရဌ္တို႕၊ ဟဲလို ဘာဂါဆိုင္တို႕ ေတြကို သြားၿပီး မုန္႕စားရင္း စကားေျပာၾကသည္၊ သို႕ေသာ္ က်ဴရွင္ေတြကို မပ်က္မကြက္တက္ၿပီး စာကိုေတာ့ မွန္မွန္က်က္သည္၊ အေတာ္ဆံုးအထိ မေရာက္ခဲ့သလို အညံ့စားထဲမွာလဲ မပါခဲ့။ မွန္တန္းပဲေပါ့။ ေက်ာင္းရက္ရွည္ ပိတ္ထားတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ စာေတြဖတ္သည္။ အိမ္မွာရွိသ၍၊ ဆိုင္မွ ငွားလို႕ ရသ၍ ဖတ္လို႕ရသမွ် ျမန္မာစာအုပ္ေတြအျပင္ အနည္းငယ္ လြယ္ကူ ရိုးစင္းတဲ့ အဂၤလိပ္စာအုပ္ေတြပါ ဖတ္ျဖစ္ခဲ့သည္။ စာေတြ ေရးၾကည့္သည္၊ ကဗ်ာေတြ စပ္ၾကည့္သည္။ သို႕ေသာ္ ျပင္ပေလာကႏွင့္ ဆက္သြယ္မႈ နဲပါးခဲ့ေသာ၊ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ယံုၾကည္စိတ္လဲ နဲပါးခဲ့ေသာ၊ သိုသိပ္ လွ်ိဳ႕ဝွက္တတ္ေသာ သူမအတြက္ ဘာမွ အရာမထင္ခဲ့ေခ်။

အခ်ိန္ပိုေတြ အခ်ိန္အားေတြ အမ်ားၾကီးမရွိေစခ်င္ေသာ မိဘေတြ၏ အစီအမံေၾကာင့္ အခ်က္အျပဳတ္သင္တန္း၊ အဂၤလိပ္စာ သင္တန္း စတဲ့ သင္တန္းေတြ ဟိုတစ ဒီတစ တက္ျဖစ္ခဲ့သည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ အိမ္မွ လူၾကီးေတြ အလုပ္မ်ားေတာ့ သူမကို မွန္မွန္လိုက္ပို႕ဖို႕ ၾကိဳဖို႕ အဆင္မေျပေတာ့ေသာအခါ သင္တန္းေတြ တက္တာ ရပ္လိုက္ရသည္။ လူၾကီးေတြက ရပ္ ဆိုေတာ့လဲ ရပ္လိုက္ရံုသာ။ ထို႕အတြက္လဲ သူမအေနျဖင့္ ဘာမွ ထူးထူးျခားျခား ခံစားမေနခ်င္ေတာ့ေပ။

ဒီလိုႏွင့္ အလကားေနတာၾကာၿပီး ပ်င္းလာေသာအခါ Catalogue ေတြၾကည့္ၿပီး အိမ္မွာ တေခ်ာင္းထိုး၊ ႏွစ္ေခ်ာင္းထိုး၊ တက္တင္း စတာေတြ ထိုးၾကည့္မိသည္။ အခ်ိန္ပိုေတြ ေတာ္ေတာ္ ကုန္လြယ္သည္ ဟု ခံစားရကာ သေဘာက် ႏွစ္ၿခိဳက္မိသည္။ တေခ်ာင္းထိုးကို ေတာ္ေတာ္ေလး ကြ်မ္းကြ်မ္းက်င္က်င္ ထိုးတတ္ေတာ့ အက်ႌေလးေတြ စၿပီးထိုးသည္။ သိုးေမႊးနဲ႕ေရာ စီလြန္ခ်ည္နဲ႕ေရာ ဒီဇိုင္းလွလွေလးမ်ား၊ အေရာင္စပ္ လွလွေလးမ်ားႏွင့္ တေခ်ာင္းထိုး အက်ႌေလးေတြကို ဇြဲေကာင္းေကာင္းနဲ႕ ထိုးလိုက္တာ စုစုေပါင္း ၉ ထည္ ၿပီးခဲ့သည္။ သူမ (အျပင္ေတြသိပ္ မထြက္ပဲ အိမ္မွာပဲေနၿပီး) တေခ်ာင္းထိုး ထိုးတာကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္ အားေပးခဲ့တဲ့ ခ်စ္သူက ထိုအက်ႌေလးေတြ ထိုးလို႕အၿပီးမွာ အဲဒီအက်ႌေတြက အေပါက္ အေပါက္ေတြနဲ႕မို႕ အျပင္ကို မဝတ္ရဘူးေနာ္ လို႕ ေျပာလာခဲ့သည္။ ထိုအခါ စိတ္ျမန္ေသာ သူမက ထိုးၿပီးသား အက်ႌ ၉ ထည္စလံုး သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေပးပစ္လိုက္သည္။ အဲဒီကတည္းက သူမ တေခ်ာင္းထိုးအပ္ကို ျပန္မကိုင္ျဖစ္ေတာ့တာ ယေန႕တိုင္ပင္။

ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ အိမ္မွာ ဟင္းေတြ ခ်က္သည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ ၾကက္သားဟင္း၊ ဝက္သားဟင္းလို ခပ္လြယ္လြယ္ေတြ ခ်က္သည္။ တခါတခါ စိတ္ပါလွ်င္ ရွမ္းထမင္းခ်ဥ္သုပ္ တို႕လို၊ အစံုသုပ္တို႕လို ေထြလီကာလီေတြ လုပ္စားတတ္သည္။ တခါတခါမွာေတာ့ ငါးက်ည္း ငါးဆုပ္ဟင္းလို၊ သီးစံုခ်ဥ္ရည္တို႕လို နဲနဲ လက္ဝင္ေသာ ဟင္းမ်ိဳးေတြ ခ်က္သည္။ ခ်စ္သူ အိမ္ကို လာလည္လွ်င္ ဟင္းေတြကို လက္စြမ္းျပၿပီး ခ်က္ေကြ်းတတ္သည္။ ၿပီးေတာ့ တခါတခါမွာ ေဘာင္ဒရီေက်ာင္းရဲ႕ ေကာင္းမႈနဲ႕ သရက္သီးသနပ္၊ မရမ္းသီးသနပ္၊ ခရမ္းခ်ဥ္သီးယို၊ စေတာ္ဘယ္ရီယို၊ ေျမပဲယို၊ ႏွမ္းပ်စ္၊ ေက်ာက္ေက်ာ၊ ေရႊခ်ည္၊ အာလူး ဆႏြင္းမကင္း၊ အေရာင္ေလးမ်ားႏွင့္ ဆန္ ဆႏြင္းမကင္း စတဲ့ မုန္႕ေတြ လုပ္တတ္သည္။ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေခၚေကြ်းတတ္သည္။ ေကာင္းတဲ့အခါလဲရွိ ပ်က္တဲ့အခါလဲရွိေပါ့။

ေနာက္တခုက သီခ်င္းနားေထာင္တာ… အဲဒီေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြမွာ မွတ္မွတ္ရရ သီခ်င္းေတြ အမ်ားၾကီး နားေထာင္ျဖစ္ခဲ့သည္။ ရသမွ် မုန္႕ဘိုးေတြစုၿပီး ေမာင္ေလးနဲ႕ ႏွစ္ေယာက္သား ဘားလမ္းမွာ သီခ်င္းေခြ အသစ္ေတြထြက္တိုင္း သြားဝယ္တတ္ၾကသည္။ စိတ္လက္ေပါ့ပါးစြာျဖင့္ လြတ္လပ္ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ရေသာ အခ်ိန္မ်ားပင္…။ အဲ… သီခ်င္းေတြအမ်ားၾကီး နားေထာင္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သီခ်င္းေတြအားလံုး အလြတ္ရေနေသာ္လည္း သူမ ကိုယ္တိုင္ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ အသံထြက္ၿပီး မဆိုျဖစ္ခဲ့ေခ်။ ခ်စ္သူက သူမ သီခ်င္းဆိုေနေသာ အသံကို တျခားသူမ်ား ၾကားသြားမွာ နဲနဲမွ မၾကိဳက္ခဲ့ပါ။

* * * * * *

သူမ၏ လက္ရွိဘဝႏွင့္ အားလပ္ခ်ိန္

လက္ရွိအေျခအေနတြင္ သူမသည္ ခ်စ္ေသာသူႏွင့္ အတူ ေပ်ာ္ရႊင္စရာ မိသားစုကေလး တခုကို ပိုင္ဆိုင္ေနၿပီျဖစ္သည္။ သူမ တတ္ထားေသာ ပညာေလးကို အသံုးခ်ကာ တပတ္ကို ငါးရက္ အလုပ္လုပ္ေနသည္။ အလုပ္ၿပီးခ်ိန္ ညေန အိမ္ျပန္ေရာက္လို႕ ညစာ စားၿပီးရင္ အခ်ိန္က ၇ နာရီခြဲၿပီ။ မိုးမရြာတဲ့ ညေနခင္းေတြမွာ လမ္းေလွ်ာက္ျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားသည္။ အနဲဆံုးေတာ့ ၁ နာရီေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး အိမ္ေရာက္.. အိမ္ေလးဘာေလးရွင္း၊ ေရမိုးခ်ိဳး၊ ၿပီးရင္ ၉ နာရီခြဲသြားေလသည္။ ထိုအခ်ိန္ေတြမွာ ကြန္ပ်ဴတာေရွ႕မွာ ေရာက္ေနရင္ေရာက္.. မဟုတ္ရင္ စာဖတ္။ အနဲဆံုးေတာ့ စာဖတ္ခ်ိန္ ၁ နာရီ ေက်ာ္ေက်ာ္ေတာ့ ရႏိုင္ေသးသည္။ ၿပီးရင္ ၁၁ နာရီေလာက္မွာ ၾကိဳးစားၿပီး အိပ္ေလ့ရွိသည္။ ထို႕ထက္ ေနာက္က်လွ်င္ ဆူသံပူသံမ်ား ၾကားလာရတတ္သည္။ တခါတခါ အြန္လိုင္းမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေတြ႕လို႕ ခ်က္ လိုက္မိရင္ေတာ့ သူမရဲ႕ ရွိစုမဲ့စု စာဖတ္ခ်ိန္ေလးေတြ ကုန္သြားတတ္သည္ေလ။

စေန တနဂၤေႏြ ပိတ္ရက္ ၂ ရက္တြင္မူ ေစ်း၀ယ္၊ ခ်က္ျပဳတ္၊ ေလွ်ာ္ဖြတ္၊ မီးပူတိုက္၊ အိမ္ရွင္း အစရွိေသာ အိမ္အလုပ္ေတြ လုပ္ရသည္။ ထိုအခ်ိန္မ်ားတြင္ အိမ္အလုပ္ေတြလုပ္ရင္း ဝါသနာအရ သူမ လုပ္ႏိုင္ေသာ အရာမွာ သီခ်င္းနားေထာင္ျခင္း တခုတည္းသာ။

သူမအတြက္ ကိုယ္ ဝါသနာပါရာကို ကိုယ္စိတ္တိုင္းက် လုပ္ပိုင္ခြင့္ရွိလာေသာ အခ်ိန္မ်ားဟု သတ္မွတ္ ေခၚဆိုႏိုင္ေသာ အေျခအေနတခုကို ေရာက္လာေသာအခါမွာေတာ့ သူမအတြက္ ကိုယ္ပိုင္ အားလပ္ခ်ိန္မ်ားသည္ လုပ္ငန္းေဆာင္တာမ်ား၊ တာဝန္ ဝတၱရားမ်ားၾကားထဲတြင္ ေပ်ာက္ျခင္းမလွ ေပ်ာက္ဆံုးကာ အလြန္ပင္ ရွားပါး ေနၾကေလၿပီ။ ထိုအခါ သူမ၏ ရင္ထဲတြင္အခါမ်ားစြာက စူးနစ္ခဲ့ဖူးေသာ ဆူးမ်ားစြာအနက္ ထို ဆူးသည္ အခြ်န္ျမဆံုးႏွင့္ အနက္ရႈိင္းဆံုး ဆူးတေခ်ာင္းပင္ေလလား ဟု မရဲတရဲ ေတြးၾကည့္ေနမိပါသည္။

* * * * * *

တခါတခါမွာ သူမ၏ ငယ္ဘဝ တေလွ်ာက္မွာ ကိုယ္ ဝါသနာပါရာကို လုပ္ႏိုင္ခြင့္ အလြန္နဲပါးခဲ့သည္ ဟု ခံစားခဲ့မိသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ကိုယ္ဝါသနာပါရာကို ဖန္တီးႏိုင္ရန္ အနည္းငယ္ အခြင့္သာလာခ်ိန္တြင္ သူမကိုယ္ သူမ ငါ ဘာကိုမ်ား ဝါသနာ ပါေနပါလိမ့္၊ အားလပ္ေသာ အခ်ိန္နဲနဲေလးထဲမွာ ငါ ဘာမ်ားလုပ္ရင္ ေကာင္းမွာပါလိမ့္ ဟု ေမးခြန္းေတြ ထုတ္ရင္း ေရရာ ေသခ်ာေသာ အေျဖမရပဲ အခ်ိန္ေတြသာ ကုန္သြားခဲ့သည္။ အမ်ားသူငါေတြ ေျပာေနၾကသလို ကိုယ္ ဝါသနာပါရာကိုသာ လုပ္ခြင့္ရခဲ့ရင္ အခုအခ်ိန္မွာ ဘာၾကီး ျဖစ္ေနေလာက္ၿပီ၊ ညာၾကီး ျဖစ္ေနေလာက္ၿပီလို႕ ဆိုႏိုင္စရာလဲ နဲနဲမွ ရွာေဖြ ေတြးေတာလို႕မရခဲ့ပါ။ သို႕ေသာ္ တခါတခါ စိတ္ထဲမွာ တခုခုကို စိတ္တိုင္းမက်၊ မေက်မနပ္ျဖစ္လာတိုင္း ငယ္ငယ္က အေၾကာင္းေတြကို ေရာက္တတ္ရာရာ ေတြးမိၿပီး ရင္ထဲမွာ စူးခဲ့ဖူးေသာ ဆူးေလးမ်ားကို မဆီမဆိုင္ သတိရလာတတ္ေလသည္။



(ဝါသနာ ဆိုတဲ့ ပိုစ့္ေလး ေရးရင္းနဲ႕ ေနာက္ဆက္တြဲ စဥ္းစားမိတာေတြကို စိတ္အေတြးနဲ႕ ပံုေဖၚထားပါတယ္။ ႏွစ္သစ္မွာ ဆူးမ်ားကင္းစင္ၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့ၾကပါေစ။)

20 comments:

  1. ၁.......႐ိုးရွင္းတဲ့ဘ၀ေလးပါ..။

    ReplyDelete
  2. ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာဘာလဲ ဆိုတာနဲ႕ ကိုယ္လုပ္တတ္တာ ကၽြမ္းက်င္တာဘာလဲ ဆိုတာကို ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္လည္း သိဖုိ႕ လုပ္လည္းလုပ္ျဖစ္ဖို႕ ဆိုတာ ေတာ္ေတာ္ႀကီးမားတဲ့ ကိစၥပဲ။ လူအေတာ္မ်ားမ်ားအတြက္ မလြယ္ဘူးထင္ပါတယ္။
    :)

    ReplyDelete
  3. ကိုယ့္ဆႏၵေလးေတြကို လက္ေတြ႕ အေကာင္အထည္ မေဖၚႏိုင္ၾကတဲ့အခါမွာ ေသာ္လည္းေကာင္း ရင္ထဲမွာ အလိူမက်စိတ္ေလးေတြ၊ မေက်နပ္စိတ္ေလးေတြ၊ အစိုင္အခဲေလးေတြ အနည္းနဲ႕ အမ်ား ျဖစ္လာတတ္ၾကသည္။

    ReplyDelete
  4. သက္ေဝက ဘာၿဖစ္ခ်င္တာလဲ။

    ReplyDelete
  5. ဆူးေတြ အမ်ားႀကီး စူးခံၿပီးေနလုိ႔ ထုံေနၿပီ မသက္ေ၀... ကုိယ့္ဘာသာ ဘာလုပ္ခ်င္မွန္းမသိ ေယာင္နန ျဖစ္တာလည္းပါတာေပါ့...

    ReplyDelete
  6. မိဘတို႔ ခ်စ္သူတို႔ လုပ္ေစခ်င္တာေတြ ဦးစားေပးလုပ္ခဲ႔စဥ္ကလဲ ေသေသခ်ာခ်ာ လုပ္ခဲ႔တာပါပဲ။ ဒါေၾကာင္႔ အက်ိဳးရွိတဲ႔ ဆူးေလးေတြလို႔ သတိရရင္ စိတ္သက္သာမယ္ မမေရ။
    ျဖစ္ခ်င္တာ လုပ္ခ်င္တာ လုပ္ခြင္႔ရတဲ႔ အခ်ိန္မွာလဲ မမ အခု ကိုယ္၀ါသနာပါတဲ႔ စာဖတ္ စာေရး လုပ္ေနတာပဲေလ။ တခါတေလက်ေတာ႔လဲ ဘ၀ကို မွ်ေအာင္လုပ္ရတယ္လို႔ပဲ မွတ္ယူလိုက္ရင္ ကိုယ္႔အတြက္ ေကာင္းတယ္ ထင္မိတယ္။
    ခ်ိဳသင္းလဲ အခုတေလာ အလိုမက်တာေတြ၊ ၀မ္းနည္း လြယ္တဲ႔ စိတ္ေတြနဲ႔ သိပ္ေမာ ေနလို႔ ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္နဲ႔ အားေပးသြားပါတယ္ မမေရ..

    ReplyDelete
  7. စဥ္းစားၾကည့္ရင္.. ခုဘေလာ့ေရးေနတာေလးက ၀ါသနာပါတာေလးတခုကို လုပ္ခြင့္ရေနတာပဲ မဟုတ္လား ေဒၚသက္ေ၀ရဲ႕.. ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္... :P

    ReplyDelete
  8. အားေပးသြားၾကသူမ်ား အားလံုး ေက်းဇူး အမ်ားၾကီးတင္ပါတယ္...
    အခုတေလာ ဟိုဟာေတြ ပူရ ဒီဟာေတြ ပူရ၊ စိတ္ေမာ လူေမာနဲ႕မို႕ စာေကာင္းေကာင္း မဖတ္ႏိုင္ မေရးႏိုင္၊ ေရးမိျပန္ေတာ့လဲ စိတ္ခ်မ္းသာစရာေတြ မဟုတ္ျပန္ဘူး... စာလာဖတ္သူေတြအတြက္ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္ရတာ ေဆာရီးပါ။

    ေနာက္ၿပီးေတာ့ ကိုယ္တိုင္ စာေရးပံု ညံ့ဖ်င္းမႈေၾကာင့္ ေရးခ်င္တဲ့ အခ်က္နဲ႕ ေရးလိုက္မိတာနဲ႕က တခုခုေတာ့ လြဲေနသလိုလဲ ခံစားမိပါေသးတယ္..။ ေျပာခ်င္တာကို လိုရင္း မေရာက္ပဲ မဟုတ္တာေတြ ေရးလိုက္မိသလိုလဲ ျဖစ္ေနျပန္ပါတယ္...။

    ၿဖိဳး... ဟုတ္ပါတယ္... တကယ္ကိုပဲ ရိုးရွင္းတဲ့ ဘဝေလးမွာ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေလးသာ အၿမဲတမ္း ေနခ်င္ပါတယ္...

    ပန္ပန္... တကယ္မလြယ္တာပါ၊ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာေတြက ဘာေတြလဲ ဆိုတာ ကိုယ္တိုင္ ေသေသခ်ာခ်ာသိဖို႕က ပိုလို႕ေတာင္ မလြယ္ေသး...

    မမခင္ဦးေမ... အမ ေမးတာ ဖတ္ရတာ ေၾကာက္ေတာင္ေၾကာက္တယ္... ဟီးဟီး.. "သက္ေဝက ဘာျဖစ္ခ်င္တာလဲ တဲ့..." ထရိုက္ေတာ့မလိုပဲ...
    သက္ေဝ ဘာမွ မျဖစ္ခ်င္ပါဘူး မမရယ္... စိတ္ညစ္တံုး ေရးမိတဲ့ စာမို႕ပါ...။

    မီယာ... ကုိယ့္ဘာသာ ဘာလုပ္ခ်င္မွန္းမသိ တာ အဆိုးဆံုးပါ ညီမေရ...

    ခ်ိဳသင္း... အခါမ်ားစြာမွာေတာ့ ညီမေျပာသလိုပဲ ဆူးေတြကို ဆူးလို႕ေတာင္ အမွတ္မထားခဲ့မိပါဘူး။ တခါတေလက်ရင္သာ... ရင္ထဲကို ေရာက္ ေရာက္လာတတ္တာမ်ိဳးပါ...။
    အားေပးတာ ေက်းဇူးပါ ခ်ိဳသင္းေရ...

    ဆရာမ... လာလည္တာေက်းဇူးပါ။ ဟုတ္ပါတယ္ အခုလဲ ကိုယ္ဝါသနာပါတာေလးကို နဲနဲ နဲနဲေတာ့ လုပ္ေနႏိုင္တယ္ ထင္ပါတယ္...။ ဒါကိုပဲ ေက်နပ္ေနပါတယ္...

    အလည္လာၿပိး စီေဘာက္စ္မွာ ႏႈတ္ဆက္သြားတဲ့ အမ ခင္မင္းေဇာ္ကိုလဲ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္...။ အမခင္မင္းေဇာ္ေရ... ေတြးထားတာနဲ႕ ေရးလိုက္တာနဲ႕က တလြဲေတြျဖစ္ေနေတာ့ အထင္လြဲစရာေတြ အေတြးပြားစရာေတြ ျဖစ္ကုန္ၿပီထင္တယ္... ဝတၱဳတိုလို႕ေတာ့ Label တပ္ထားတာပဲ... ေပ်ာ္စရာ မိသားစုကေလးနဲ႕ အတူတူ ကိုယ့္ဝါသနာပါတာေလး နဲနဲလုပ္ခြင့္ရေနတဲ့ ဘဝမွာ ေနေပ်ာ္ပါတယ္...။

    ReplyDelete
  9. မသက္ေ၀... အဲဒါလူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားအတြက္ ျဖစ္တတ္တဲ့ ပုံစံေလးေတြပဲ ထင္တယ္။ တခါတေလ ၀ါသနာအတြက္ အခ်ိန္ ေပးကုိ ေပးမွပဲ လုပ္ျဖစ္ေတာ့တာပါပဲ။

    ReplyDelete
  10. သက္ေ၀ဘ၀ေလးက အရမ္းျငိမ္းခ်မ္းပါတယ္…
    ဆူးေလးေတြကို ထြင္ပစ္လိုက္ေနာ္… ဆူးေတြမ်ားလာရင္ ဒဏ္ရာေတြ ၾကီးသြားတတ္တယ္…
    တို ့ကေတာ့ ဆူးစူးလိုက္ ထြင္လိုက္နဲ ့… တခါတခါ ဆူးအၾကီးၾကီးေတြဆို နင့္ကနဲပဲ…
    သက္ေ၀ေရ… ႏွစ္သစ္မွာ စံပယ္ပြင့္ေလးလို ဆူးေတြကင္းစင္ျငိမ္းခ်မ္းပါေစလို ့….

    ReplyDelete
  11. Cute, let me know what U want to do?

    ReplyDelete
  12. သက္ေ၀ေရ..တခါတေလ..လုပ္ခ်င္တာနဲ႔ လုပ္ခြင္႔ရတာနဲ႔ မကိုက္တဲ႔အခါ..မလုပ္ခ်င္တာေတြ လုပ္ေနရတဲ႔အခါ..ကုိယ္တိုင္ဘာလုပ္လုိ႔ လုပ္ခ်င္ေနမွန္းမသိျဖစ္တဲ႔အခါ အလိုမက်ျဖစ္တာမ်ိဳးလုိ႔ ထင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ သက္ေ၀ဘ၀ေလးက ျငိမ္းခ်မ္း ျပည္႔စံုေနတာပဲေလ..။ အခုပဲၾကည္႔.. ဆူးထြင္ၿပီးသြားၿပီမဟုတ္လား သက္ေ၀ရဲ႕ :)

    နွစ္သစ္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ႔ပါေစေနာ္..။

    ReplyDelete
  13. ဆူးေတြ ဘာေတြလုပ္မေနနဲ႔... ေဟာဒီမွာ လာျပီ... ဗြမ္း ဟမ္း ဟမ္း

    ReplyDelete
  14. မသက္ေ၀ကို ... အိမ္ေထာင္႔တာ၀န္ အလြန္ေက်ၿပြန္ေသာ အိမ္ရွင္မေကာင္းတစ္ေယာက္အၿဖစ္ၿမင္မိပါသည္။ အလြန္ပဲ ခ်ီးက်ဴးေလးစားပါသည္။ ၀ါသနာပါရာ စာေရးစာဖတ္ လုပ္ေနတာပဲေလ။ ဆူးကိုႏွုတ္ပစ္လိုက္ေတာ႔ေနာ္။
    အရင္းၾကီး စာေရးဒီေလာက္ေကာင္းမွန္း တကယ္မသိခဲ႔ဘူး။ စစေတြ႔ေတာ႔ အရင္းၾကီးဆိုၿပီး ပေဟလိဖြက္တာ သတိရသြားလို႔ :)ႏွစ္သစ္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ။

    ReplyDelete
  15. ေနာင္နွစ္အတြက္ သခ်ၤာေတြ တြက္ေနရတယ္ဆိုတာကို...အားက်တယ္..
    က်ေနာ္တို႔က်ေတာ့..စာမြဲဖင္နားကပ္မွ စာအုပ္ေကာက္ကိုင္တာ
    အက်င့္ပါေနျပီ..
    မသက္ေ၀ကို မိဘေတြက ငယ္ကတည္းက
    အစီစဥ္တက် ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္းေပထားတာပဲ..
    အားက်တယ္..အျ့လိုဂရုစိုက္ေပးတဲ့ မိဘမ်ိဳးရွိလို႔
    အင္းး..
    မသက္ေ၀ပို႔စ္ဖတ္ျပီးေတာ့...
    တခုစဥ္းစားမိတာရွိတယ္..
    ရတာမလို...လိုတာမရ
    အဲ့ဒါ ဘ၀ ပဲလားမသိပါဘူးေနာ္..
    (စိတ္ထဲရွိတာေျပာမိတယ္ေနာ္...)

    ReplyDelete
  16. ပံုရိပ္ေရ... ဟုတ္ပါတယ္။ လူသားပီပီ တခါတေလမွာေတာ့ အတၱဆူးေလးေတြ ေပၚလာတတ္တာမ်ိဳးပါ...။

    တန္ခူး... ေက်းဇူးပါ။ စူးေနတဲ့ ဆူးေတြကို ထြင္လိုက္ပါၿပီ... ကိုယ္ေရးလိုက္တာ သူမ်ားေတြကို ေတြးစရာေတြ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္စရာေတြ ေပးလိုက္သလိုပါပဲ... နဲနဲ အတၱမ်ားသြားတယ္... အခုေတာ့ ေရာ့သြားပါၿပီ။ တန္ခူးတို႕ မိသားစုလဲ ႏွစ္သစ္မွာ ၾကည္လင္ ခ်မ္းေျမ့ၾကပါေစ...။

    ကိုမႈး... ဟီးဟီး.. အခုေတာ့ ဘာမွ မလုပ္ခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ ဟိုေန႕က ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ စိတ္တိုေနလို႔ပါ...။

    မသိဂႌေရ… သိပ္မွန္တာပဲ။
    မသိဂႌေျပာတာနဲ႕ တကယ္ကို ကြက္တိပါပဲ…။ ေသေသခ်ာခ်ာခံစားၿပီး နားလည္ေပးၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြေတြရဲ႕ ေစတနာ ေမတၱာေတြေၾကာင့္ အခုေတာ့ ဆူးေတြလဲ မရွိေတာ့ပါဘူး။ ႏွစ္သစ္မွာ ၾကည္လင္ ခ်မ္းေျမ့ပါေစ...။

    ကလူသစ္… ေအးတယ္ဗ်ိဳ႕…
    ေအးတယ္.. ေအးတယ္…။ ေရလာေလာင္းတာ ေက်းဇူးပါ။ TZA က လူသစ္နဲ႕ ႏွစ္သစ္ကို ၾကိဳရမယ္ဆိုလို႕ ကလူသစ္ကို လိုက္ရွာေနတာ… ေတြ႕ၿပီ.. ေတြ႕ၿပီ… သူပဲ… သူပဲ… ဟားဟားဟား…

    ဆြီတီ… အင္း ဂေလာက္ၾကီးလဲ အထင္မၾကီးပါနဲ႕ သူငယ္ခ်င္းရယ္…။ ကိုယ္လဲ သူလိုကိုယ္လို သာမန္လူ တေယာက္ပါပဲ…။ ဒါေၾကာင့္သာ ဆူးေတြ ေရာက္ ေရာက္လာတယ္လို႕ ခံစား နာက်င္ေနတာေပါ့…။ အခုေတာ့ ေကာင္းသြားပါၿပီေလ…။ သူငယ္ခ်င္းတို႕ မိသားစုေလးလဲ ႏွစ္သစ္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္ ခ်မ္းေျမ့ၾကပါေစေနာ္…။

    ခ်စ္ေပါက္… စဥ္းစားစရာေတြ စိတ္ညစ္စရာေတြ ေျပာမိတာ ေဆာရီးပါ ေပါက္ေရ…။ ဘဝ ဆိုတာမ်ိဳးကေတာ့ တခါတခါမွာ လိုခ်င္တာနဲ႕ ကိုယ့္မွာရွိတာ တထပ္ထဲ မက်တတ္ပါဘူး။ သို႕ေသာ္လည္း ေယာနိေသာ မနသီကာရ ဆိုသလို အရာရာကို အသင့္အတင့္ ႏွလံုးသြင္း ဆင္ျခင္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္ အမ်ားၾကီး ေနေပ်ာ္ပါတယ္။ ဒါေတြကို သိသိၾကီးနဲ႕ အတၱတရားေတြ ေရွ႕တန္းတင္ၿပီး ေရးမိတဲ့ ပိုစ့္ အတြက္ ေနာင္တေတာင္ ရေနမိပါတယ္...။

    အမွန္ျမင္ေအာင္ အားေပးသြားၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္း အားလံုးကို ရင္ထဲကေန လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္..။

    ReplyDelete
  17. မမသက္ေ၀ေရ..စိတ္ညစ္တာေတြ ေပ်ာက္သြားေအာင္ ေရလာေလာင္းတယ္.. ဟဲဟဲ.. ပုန္းမေနနဲ႔ေနာ္.. ဗြမ္း.. :D

    မမေရ.. ေနာက္မွ စာလာဖတ္ေတာ့မယ္.. ရုံးမွာမုိ႔ cbox က မျမင္ရလုိ႔ comment ပဲေရးခဲ့ရတာ.. ပုိ႔စ္နဲ႔ မဆုိင္တာမုိ႔ sorry ပါေနာ္ အမ.. :)

    ReplyDelete
  18. မမသက္ေ၀ ဘ၀က ေအးခ်မ္းတယ္ေနာ္.. သိပ္ျပီး အပူအပင္မရွိတာ ေကာင္းတာေပါ့ အမရယ္.. ကၽြန္ေတာ္လည္း အတူတူပါပဲ.. ၀ါသနာပါတာနဲ႔ လုပ္ရတာေတြက တျခားစီပဲ.. အရင္တုန္းကေတာ့ ေက်ာင္းစာက ပုိအေရးၾကီးတယ္ဆုိျပီး ေက်ာင္းစာပဲ လုပ္ခဲ့ရတာ.. မမလည္း အိမ္တြင္းမႈသင္တန္း တက္ခဲ့ဖူးတယ္ေပါ့ေနာ္.. :)

    ReplyDelete
  19. တခါတခါ ဘာရယ္မဟုတ္ အဲ့လိုပဲ ညစ္တယ္ သက္ေ၀ရ...ဘေလာ့ေပၚ အန္ခ် (စကားလံုးကေတာ့ နည္းနည္း ညစ္တယ္။ ရင္ဖြင့္လို႔ သံုးရင္ေတာ့ ညင္သာသေပါ့ေလ) လိုက္ရရင္ သက္သာ သြားတယ္။ (ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မလာေအာင္ ေပ်ာက္သြားမ်ိဳးေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးေပါ့ေလ)။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘ၀ဆိုတာႀကီးထဲပဲ ထိုးထည့္လိုက္ေတာ့မယ္ကြာ။

    ReplyDelete

အမွတ္တရ ေရးခဲ့ပါ...