ကိုယ့္စိတ္ကပဲ ထင္ေနလို႕လား၊ ကိုယ္တိုင္ကပဲ အရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ၿငီးေငြ႕ေနလို႕လား၊ လူက ေနသိပ္မေကာင္းလို႕ပဲလား မသိဘူး… အခုတေလာ ကိုယ္အပါအဝင္ ကို္ယ့္အနီးအနားက လူေတြကို ၾကည့္ရတာ အကုန္လံုး ေန႕စဥ္ဘဝေတြမွာ ၿငီးေငြ႕ေနၾကသလိုပဲ ခံစားရပါတယ္။ ဘေလာ့ဂ္ေတြမွာလဲ ေရးထားတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကလဲ Virtual World ထဲကေန အျပင္ေလာကကို ရုန္းထြက္ႏိုင္ၾကဖို႕ တို႕၊ အခ်ိန္ရွိသ၍ ကြန္ပ်ဴတာေရွ႕မွာ မ်က္ႏွာအပ္ထားၾကမယ့္အစား လက္ခ်င္းအတူတူတြဲလို႕ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ၾကဖို႕ တို႕၊ အဲ… လူအျဖစ္ကို ၿငီးေငြ႕ေနၿပီ ဆိုသူေတာင္ ပါလိုက္ေသး...။
ကိုယ္တိုင္ကလဲ အဲဒီ Virtual World ထဲမွာ အခ်ိန္ေပးတာေတြမ်ားၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္လည္ သံုးသပ္ဖို႕ အခ်ိန္တန္ၿပီလို႕ ယူဆမိတဲ့အခ်ိန္… ဘာေတြကို ဘယ္လိုေလွ်ာ့ခ်ရမလဲဆိုတာ ဆံုးျဖတ္မွ ျဖစ္ေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ အခ်ိန္… ဒီအခ်ိန္မွာ ကိုယ့္ရဲ႕ လက္ရွိအေနအထားကို ျပန္ေတြးၾကည့္ေနမိတယ္…။
ကိုယ့္မွာ ကိုယ္ အလြန္ခ်စ္ခင္စံုမက္ရတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ေလး တခုရွိတယ္…။ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းေတြနဲ႕ မကင္းကြာေစဖို႕ လူတိုင္းနည္းတူ ေခတ္မွီေစဖို႕ မ်က္ႏွာစာအုပ္ ႏွစ္ခုရွိတယ္။ အဲဒီ မ်က္ႏွာစာအုပ္ထဲမွာမွ ကိုယ္မလာရင္ ပ်င္းပ်င္းေလးနဲ႕ ကိုယ့္ကို ေမွ်ာ္ေနတတ္တဲ့ မ်က္လံုးေတာက္ေတာက္ ဆံပင္ဖြာဖြာနဲ႕ ခ်စ္စရာ Pet ကေလးတေကာင္ ရွိတယ္။ သစ္ပင္ပန္းပင္ေတြ စိုေျပလန္းဆန္း ေဝေဝဆာဆာ သီးပြင့္ေနတဲ့… ႏြား၊ ျမင္း၊ ဝက္၊ ဆိတ္၊ ဘဲ ၊ ၾကက္… အစရွိတဲ့ အေကာင္ေလးေတြ ေအာ္ဟစ္ျမည္ေၾကြးေနတဲ့ ျခံကေလး တကြက္ရွိတယ္…။
အဲဒါေတြ အားလံုးထဲမွာ ဘေလာ့ဂ္ေလးကေတာ့ ကိုယ္ အျမတ္ႏိုးဆံုး အရာတခုလို႕ ေျပာရမွာပါ… သူက သိပ္လိမ္မာတယ္ေလ၊ ကိုယ္မလာရင္လဲ သူ႕ဟာသူပဲ တိတ္တိတ္ေလး ေနတတ္တယ္…။ ကိုယ့္ကို ရန္မလုပ္တတ္ဖူး၊ သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြေလးေတြ လာလည္ၾက၊ ႏႈတ္ဆက္ စကားေျပာသြားၾကရင္ သူက ေက်နပ္ေနတာပဲေလ…။ ကိုယ့္ကို ဆႏၵမျပတတ္ဖူး ဆိုပါေတာ့…။
မ်က္ႏွာစာအုပ္ ႏွစ္ခုကေတာ့ ကိုယ္နဲနဲ လႈပ္ရွားလိုက္ရင္ သူကလဲ ျပန္လႈပ္ရွားတတ္တယ္။ ကိုယ္ၿငိမ္ေနရင္လဲ သူက ေအးေအးေဆးေဆးပဲ ေနတတ္တယ္ေပါ့။ သူ႕ကို ၾကည့္ရံုပဲၾကည့္… သက္ေတာင့္သက္သာနဲ႕ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး အသံုးခ်ရင္ အသံုးခ်သလိုေနမယ့္.. တနည္းအားျဖင့္ေတာ့ ကိုယ္ထားသလိုေနမယ့္ အရာတခုလို႕ ဆိုႏိုင္ပါတယ္…။ ကိုယ့္အေပၚမွာပဲ မူတည္ေနတယ္…။
အဲ... တကယ့္ ျပႆနာက အခုမွ စတယ္…။
ကိုယ္ မ်က္ႏွာစာအုပ္ေပၚမွာ ေမြးထားတဲ့ အေကာင္ေလး တေကာင္ရွိတယ္ေလ...။ တခါက သူ႕အေၾကာင္း ပိုစ့္ေတာင္ ေရးဖူးပါေသးေရာ…။ သူေလးကေတာ့ နဲနဲပညာျပတတ္ေလတယ္။ သူ႕အနားမေရာက္တာၾကာရင္ ညစ္ပတ္ေနၿပီ၊ ေရခ်ိဳးေပးအံုး ဆိုတာက တမ်ိဳး၊ ပ်င္းေနၿပီ၊ ေဘာလံုး ေဆာ့ေပးပါအံုး ဆိုတာက တသြယ္… ဗိုက္ဆာေနၿပီ မုန္႕ေကြ်းပါအံုး ဆိုတာက တဖံု… သနားစရာ ခ်စ္စရာ မခ်စ္ပဲ မေနႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ဆိုးတတ္တယ္။ ဒီလိုနဲ႕ပဲ သံေယာဇဥ္ေတြ တြယ္တာေနတာေလ။ ဘာမွမဟုတ္တဲ့ Virtual World ထဲက Petကေလး တေကာင္ကို ဒီေလာက္တြယ္တာေနတာ ကိုယ္မ်ား တခုခု လြဲမွားေနေလေရာ့သလားလို႕ ဆိုရေအာင္ကလဲ ကိုယ့္လို အေကာင္ေလးေတြ ေမြးထားတဲ့သူေတြက ကိုယ့္ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း စာရင္း ထဲမွာ တသီတတန္းၾကီး…။
ေနာက္ ဆတ္ဆတ္ေဆာ့ေဆာ့ လုပ္မိတဲ့အရာတခုကေတာ့ FarmVille ပါ။ အမွန္ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ေပ်ာ္စရာေကာင္းတာေနာ…။ အဟုတ္... အဟုတ္... အေကာင္ေလးေတြေမြး အပင္ေလးေတြစိုက္၊ သီးပြင့္လာရင္ ရိတ္သိမ္း ေရာင္းဝယ္ ေဖါက္ကား၊ တိုးခ်ဲ႕…။ ေတာ္ေတာ္ေလး အကုသိုလ္ ကင္းတဲ့အလုပ္တခုလို႕ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က ေတြးေတြးဆဆေလး ေျပာလာျပန္တယ္။ ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္တယ္။ အဲဒါကို သြားစ လိုက္မိေလေတာ့ ကိုယ္လဲ အဲဒီအထဲမွာ လံုးလံုးလ်ားလ်ား နစ္ေျမာ ေပ်ာ္ဝင္သြားတယ္ေပါ့…။ ကိုယ္ အားမယ့္အခ်ိန္နဲ႕ အသီးအပြင့္ သီးပြင့္လာမယ့္ အခ်ိန္နဲ႕ တြက္ၿပီး စိုက္စရာ အပင္ေလးေတြေရြး၊ ဘယ္ဟာကိုစိုက္ရင္ အျမတ္မ်ားမ်ား က်န္ႏိုင္ပါ့မလဲ တြက္ခ်က္… ကိုယ့္ရဲ႕ ျခံကေလးကို အလွအပ ျပင္ဆင္…။ စိုက္ခင္းေလးေတြကို ညီညီညာညာ စီတန္းၿပီး စိုက္ပ်ိဳး… စိတ္ခ်မ္းသာစရာ ေကာင္းတာေတာ့ အမွန္ပါပဲ…။ သူမ်ားေတြစိုက္ခင္းမွာ ဘာပင္ေတြမ်ား စိုက္ပ်ိဳးထားၾကသလဲ… ဘယ္သူကေတာ့ျဖင့္ လယ္ထြန္စက္ေတာင္ ဝယ္ၿပီးသြားၿပီ… လက္မႈလယ္ယာကေန စက္မႈလယ္ယာေခတ္ကို တိုးတက္ ေျပာင္းလဲရေအာင္ ကိုယ္လဲ ထြန္စက္ ဝယ္အံုးမွ… ဒီလိုေတြ ေတြးေတာ တြက္ခ်က္ ၾကံစည္ရင္း အခ်ိန္ေတြကေတာ့ ဘာကုန္သလဲ မေမးပါနဲ႕…။ မေန႕ညက သူငယ္ခ်င္းတေယာက္နဲ႕ လမ္းမွာေတြ႕ေတာ့ သူက ဘယ္လိုႏႈတ္ဆက္တယ္ ထင္သလဲ... "ေအာ... လယ္ထဲက တက္လာၿပီလား" တဲ့... (ရွက္ထွာ...) ဘယ္အရာမဆို စူးစမ္းခ်င္စိတ္နဲ႕ ထီကနဲဆို သြား စ မိတဲ့ ကိုယ့္အျပစ္ေတြေပါ့…။
အဲဒါေတြ… အဲဒါေတြေၾကာင့္ အခုေတာ့ အခ်ိန္ေတြကုန္၊ လူလဲ အၿမဲတမ္း ပင္ပန္းေနသလိုျဖစ္ၿပီး ဒုကၡေတြ ေရာက္ေနပါေရာလား… စာေရးစရာ စာဖတ္စရာ အခ်ိန္ေတြလဲ သူတို႕က ႏႈတ္ယူသြားၾကတယ္။ ရုပ္ရွင္ၾကည့္စရာ အခ်ိန္ေတြကိုလဲ သူတို႕ ခြဲယူသြားၾကတယ္။ သီခ်င္းကိုလဲ ဖြင့္သာထားတယ္ နားထဲ မဝင္။ စားေနတာေတြလဲ ပါးစပ္ထဲကေန ဝင္သာသြားတယ္ အရသာ မသိ…။ ဒါေတာင္ သူငယ္ခ်င္းေတြ အေပါင္းအသင္းေတြနဲ႕ G Talk မွာ စကားစျမည္ေျပာဆိုတဲ့ အခ်ိန္ေတြ၊ စာစီ စာရိုက္လုပ္တဲ့ အခ်ိန္ေတြ မပါေသးဘူးေနာ္…
သည္လိုဆိုရင္ ကိုယ္ဘာလုပ္ရမလဲ…
တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေလွ်ာ့ခ်ဖို႕ တေယာက္က အၾကံေပးလာတယ္။ ေနာက္တေယာက္ကေတာ့ သံေယာဇဥ္ေတြ ေၾကာင့္ သံသရာရွည္ပါတယ္ တဲ့… တိ ကနဲ ေနေအာင္ အျပတ္သာ ျဖတ္ခ်လိုက္တဲ့..။ (သူကေတာ့ သံေယာဇဥ္ တကယ္ျပတ္လို႕ ဘေလာ့ဂ္ေလးေတာင္ ပိတ္သြားလိုက္ၿပီေလ)။ ေနာက္တေယာက္ကေတာ့ တိ ကနဲ ျဖတ္လုိက္ရင္ အရက္သမားလုိ ဂိြ ကနဲ ျဖစ္သြားမယ္...။ ေဆးလိပ္သမားေတြလုိ မွ်င္းၿပီးေတာ့ ျဖတ္... ဆိုပဲ…။ ညီမေလး တေယာက္ကေတာ့ ဘယ္ဟာမွ မျဖတ္ပါနဲ႕တဲ့ ႏွေျမာစရာ တဲ့…။ ေနာက္ညီမေလး တေယာက္ကေတာ့ သီခ်င္းေလး ဆိုျပလာတယ္… "အားလံုးကို ျပတ္သြားေအာင္ မင္းျဖတ္ရင္ ျဖတ္… ဒါမွမဟုတ္ရင္ မင္း ငါ့ကိုျဖတ္…" တဲ့။ ဘုရားေရ… ခက္ေတာ့ ေနပါၿပီ... ဘယ္ဟာကို ဘယ္လိုျဖတ္ရပါ့…။
ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ကိုယ့္ ဘေလာ့ဂ္ေလးကို ဘယ္နည္းနဲ႕မွ မျဖတ္ႏိုင္တာေၾကာင့္ ေမြးထားတဲ့ အေကာင္ေလးရယ္ စိုက္ပ်ိဳးထားတဲ့ ျခံကေလးရယ္ကို စိတ္မေကာင္းျခင္းၾကီးစြာနဲ႕ ျဖတ္လိုက္ေတာ့မယ္လို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ အေကာင္ေလးကို ဆက္မကစားေတာ့ဘူးဆို သူ႕ကို မေကြ်းမေမြးပဲ၊ ဂရုမစိုက္ပဲ ဒီအတိုင္း ပစ္ထားလိုက္ရင္ ငရဲေတြ ဘာေတြေတာ့ မၾကီးတန္ေကာင္းပါဘူးေလ လို႕ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ အေတြးမ်ိဳးလဲ ေတြးမိပါတယ္။ အပင္ေတြကေတာ့… အင္း.. ရိတ္သိမ္းခ်ိန္မွာ မသိမ္းႏိုင္ရင္ ႏြမ္းေျခာက္ကုန္ၾကမွာေပါ့ေနာ္… အျပစ္ေတာ့ မရွိတန္ေကာင္းဘူးလို႕ ထင္ရတာပဲ…။ မတတ္ႏိုင္ဘူးေလ… ဒီလိုမွပဲ ျဖစ္ေတာ့မယ္..။
ဒီက စၿပီး ေရွ႕ကိုဆို…
မ်က္ႏွာစာအုပ္မွာ ေမႊေႏွာက္ေနတဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ သီခ်င္းနားေထာင္၊ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ အျပင္ေလာကမွာ ေတြ႕ဖို႕ ဆံုဖို႕ အခ်ိန္ေတြပိုေပး၊ Pet နဲ႕ကစားေနက် အခ်ိန္ေတြမွာ စာေရး စာဖတ္၊ ရုပ္ရွင္ၾကည့္၊ ဒါမွမဟုတ္ အိမ္ထဲမွာ အလွေမြးလို႕ရတဲ့ ေရႊငါးေလးေတြကို အစာေကြ်း၊ FarmVille မွာ သစ္ပင္စိုက္တဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ သူနဲ႕အတူ တေယာက္လက္ကို တေယာက္ကတြဲလို႕ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း အပန္းေျဖ၊ ေကာ္ဖီတခြက္စီနဲ႕ စကားေတြေျပာ၊ ဒါမွမဟုတ္ အိမ္တြင္းစိုက္တဲ့ သစ္ပင္ စိမ္းစိမ္းေလးေတြ၊ ပန္းပင္ေလးေတြ စိုက္၊ ေရမွန္မွန္ေလာင္း… အဲဒီလိုေလး လူေနမႈ ပံုစံသစ္ေျပာင္းၿပီး ေနၾကည့္မယ္လို႕ ကိုယ္ စဥ္းစား ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္…။
ကိုယ္ ေပ်ာ္မယ္ လို႕ ထင္ပါတယ္…။
စာၾကြင္း ။ ။ အမ မခင္မင္းေဇာ္ေရးထားတဲ့ တုိ႕တူတူ လက္ခ်င္းတြဲလို႕ေလ ပိုစ့္ ႏွင့္ မေက ေရးထားတဲ့ မ်က္ႏွာမ်ား ထဲက... မ်က္ႏွာေတြ ပိုစ့္ ႏွစ္ခုကို ဖတ္အၿပီး Virtual World ထဲက နဲနဲျဖစ္ျဖစ္ ရုန္းထြက္ လြတ္ေျမာက္ခ်င္ေသာ စိတ္အေတြးႏွင့္ ဆက္ေတြးမိသမွ် ေရးထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။
ကိုယ္တိုင္ကလဲ အဲဒီ Virtual World ထဲမွာ အခ်ိန္ေပးတာေတြမ်ားၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္လည္ သံုးသပ္ဖို႕ အခ်ိန္တန္ၿပီလို႕ ယူဆမိတဲ့အခ်ိန္… ဘာေတြကို ဘယ္လိုေလွ်ာ့ခ်ရမလဲဆိုတာ ဆံုးျဖတ္မွ ျဖစ္ေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ အခ်ိန္… ဒီအခ်ိန္မွာ ကိုယ့္ရဲ႕ လက္ရွိအေနအထားကို ျပန္ေတြးၾကည့္ေနမိတယ္…။
ကိုယ့္မွာ ကိုယ္ အလြန္ခ်စ္ခင္စံုမက္ရတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ေလး တခုရွိတယ္…။ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းေတြနဲ႕ မကင္းကြာေစဖို႕ လူတိုင္းနည္းတူ ေခတ္မွီေစဖို႕ မ်က္ႏွာစာအုပ္ ႏွစ္ခုရွိတယ္။ အဲဒီ မ်က္ႏွာစာအုပ္ထဲမွာမွ ကိုယ္မလာရင္ ပ်င္းပ်င္းေလးနဲ႕ ကိုယ့္ကို ေမွ်ာ္ေနတတ္တဲ့ မ်က္လံုးေတာက္ေတာက္ ဆံပင္ဖြာဖြာနဲ႕ ခ်စ္စရာ Pet ကေလးတေကာင္ ရွိတယ္။ သစ္ပင္ပန္းပင္ေတြ စိုေျပလန္းဆန္း ေဝေဝဆာဆာ သီးပြင့္ေနတဲ့… ႏြား၊ ျမင္း၊ ဝက္၊ ဆိတ္၊ ဘဲ ၊ ၾကက္… အစရွိတဲ့ အေကာင္ေလးေတြ ေအာ္ဟစ္ျမည္ေၾကြးေနတဲ့ ျခံကေလး တကြက္ရွိတယ္…။
အဲဒါေတြ အားလံုးထဲမွာ ဘေလာ့ဂ္ေလးကေတာ့ ကိုယ္ အျမတ္ႏိုးဆံုး အရာတခုလို႕ ေျပာရမွာပါ… သူက သိပ္လိမ္မာတယ္ေလ၊ ကိုယ္မလာရင္လဲ သူ႕ဟာသူပဲ တိတ္တိတ္ေလး ေနတတ္တယ္…။ ကိုယ့္ကို ရန္မလုပ္တတ္ဖူး၊ သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြေလးေတြ လာလည္ၾက၊ ႏႈတ္ဆက္ စကားေျပာသြားၾကရင္ သူက ေက်နပ္ေနတာပဲေလ…။ ကိုယ့္ကို ဆႏၵမျပတတ္ဖူး ဆိုပါေတာ့…။
မ်က္ႏွာစာအုပ္ ႏွစ္ခုကေတာ့ ကိုယ္နဲနဲ လႈပ္ရွားလိုက္ရင္ သူကလဲ ျပန္လႈပ္ရွားတတ္တယ္။ ကိုယ္ၿငိမ္ေနရင္လဲ သူက ေအးေအးေဆးေဆးပဲ ေနတတ္တယ္ေပါ့။ သူ႕ကို ၾကည့္ရံုပဲၾကည့္… သက္ေတာင့္သက္သာနဲ႕ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး အသံုးခ်ရင္ အသံုးခ်သလိုေနမယ့္.. တနည္းအားျဖင့္ေတာ့ ကိုယ္ထားသလိုေနမယ့္ အရာတခုလို႕ ဆိုႏိုင္ပါတယ္…။ ကိုယ့္အေပၚမွာပဲ မူတည္ေနတယ္…။
အဲ... တကယ့္ ျပႆနာက အခုမွ စတယ္…။
ကိုယ္ မ်က္ႏွာစာအုပ္ေပၚမွာ ေမြးထားတဲ့ အေကာင္ေလး တေကာင္ရွိတယ္ေလ...။ တခါက သူ႕အေၾကာင္း ပိုစ့္ေတာင္ ေရးဖူးပါေသးေရာ…။ သူေလးကေတာ့ နဲနဲပညာျပတတ္ေလတယ္။ သူ႕အနားမေရာက္တာၾကာရင္ ညစ္ပတ္ေနၿပီ၊ ေရခ်ိဳးေပးအံုး ဆိုတာက တမ်ိဳး၊ ပ်င္းေနၿပီ၊ ေဘာလံုး ေဆာ့ေပးပါအံုး ဆိုတာက တသြယ္… ဗိုက္ဆာေနၿပီ မုန္႕ေကြ်းပါအံုး ဆိုတာက တဖံု… သနားစရာ ခ်စ္စရာ မခ်စ္ပဲ မေနႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ဆိုးတတ္တယ္။ ဒီလိုနဲ႕ပဲ သံေယာဇဥ္ေတြ တြယ္တာေနတာေလ။ ဘာမွမဟုတ္တဲ့ Virtual World ထဲက Petကေလး တေကာင္ကို ဒီေလာက္တြယ္တာေနတာ ကိုယ္မ်ား တခုခု လြဲမွားေနေလေရာ့သလားလို႕ ဆိုရေအာင္ကလဲ ကိုယ့္လို အေကာင္ေလးေတြ ေမြးထားတဲ့သူေတြက ကိုယ့္ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း စာရင္း ထဲမွာ တသီတတန္းၾကီး…။
ေနာက္ ဆတ္ဆတ္ေဆာ့ေဆာ့ လုပ္မိတဲ့အရာတခုကေတာ့ FarmVille ပါ။ အမွန္ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ေပ်ာ္စရာေကာင္းတာေနာ…။ အဟုတ္... အဟုတ္... အေကာင္ေလးေတြေမြး အပင္ေလးေတြစိုက္၊ သီးပြင့္လာရင္ ရိတ္သိမ္း ေရာင္းဝယ္ ေဖါက္ကား၊ တိုးခ်ဲ႕…။ ေတာ္ေတာ္ေလး အကုသိုလ္ ကင္းတဲ့အလုပ္တခုလို႕ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က ေတြးေတြးဆဆေလး ေျပာလာျပန္တယ္။ ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္တယ္။ အဲဒါကို သြားစ လိုက္မိေလေတာ့ ကိုယ္လဲ အဲဒီအထဲမွာ လံုးလံုးလ်ားလ်ား နစ္ေျမာ ေပ်ာ္ဝင္သြားတယ္ေပါ့…။ ကိုယ္ အားမယ့္အခ်ိန္နဲ႕ အသီးအပြင့္ သီးပြင့္လာမယ့္ အခ်ိန္နဲ႕ တြက္ၿပီး စိုက္စရာ အပင္ေလးေတြေရြး၊ ဘယ္ဟာကိုစိုက္ရင္ အျမတ္မ်ားမ်ား က်န္ႏိုင္ပါ့မလဲ တြက္ခ်က္… ကိုယ့္ရဲ႕ ျခံကေလးကို အလွအပ ျပင္ဆင္…။ စိုက္ခင္းေလးေတြကို ညီညီညာညာ စီတန္းၿပီး စိုက္ပ်ိဳး… စိတ္ခ်မ္းသာစရာ ေကာင္းတာေတာ့ အမွန္ပါပဲ…။ သူမ်ားေတြစိုက္ခင္းမွာ ဘာပင္ေတြမ်ား စိုက္ပ်ိဳးထားၾကသလဲ… ဘယ္သူကေတာ့ျဖင့္ လယ္ထြန္စက္ေတာင္ ဝယ္ၿပီးသြားၿပီ… လက္မႈလယ္ယာကေန စက္မႈလယ္ယာေခတ္ကို တိုးတက္ ေျပာင္းလဲရေအာင္ ကိုယ္လဲ ထြန္စက္ ဝယ္အံုးမွ… ဒီလိုေတြ ေတြးေတာ တြက္ခ်က္ ၾကံစည္ရင္း အခ်ိန္ေတြကေတာ့ ဘာကုန္သလဲ မေမးပါနဲ႕…။ မေန႕ညက သူငယ္ခ်င္းတေယာက္နဲ႕ လမ္းမွာေတြ႕ေတာ့ သူက ဘယ္လိုႏႈတ္ဆက္တယ္ ထင္သလဲ... "ေအာ... လယ္ထဲက တက္လာၿပီလား" တဲ့... (ရွက္ထွာ...) ဘယ္အရာမဆို စူးစမ္းခ်င္စိတ္နဲ႕ ထီကနဲဆို သြား စ မိတဲ့ ကိုယ့္အျပစ္ေတြေပါ့…။
အဲဒါေတြ… အဲဒါေတြေၾကာင့္ အခုေတာ့ အခ်ိန္ေတြကုန္၊ လူလဲ အၿမဲတမ္း ပင္ပန္းေနသလိုျဖစ္ၿပီး ဒုကၡေတြ ေရာက္ေနပါေရာလား… စာေရးစရာ စာဖတ္စရာ အခ်ိန္ေတြလဲ သူတို႕က ႏႈတ္ယူသြားၾကတယ္။ ရုပ္ရွင္ၾကည့္စရာ အခ်ိန္ေတြကိုလဲ သူတို႕ ခြဲယူသြားၾကတယ္။ သီခ်င္းကိုလဲ ဖြင့္သာထားတယ္ နားထဲ မဝင္။ စားေနတာေတြလဲ ပါးစပ္ထဲကေန ဝင္သာသြားတယ္ အရသာ မသိ…။ ဒါေတာင္ သူငယ္ခ်င္းေတြ အေပါင္းအသင္းေတြနဲ႕ G Talk မွာ စကားစျမည္ေျပာဆိုတဲ့ အခ်ိန္ေတြ၊ စာစီ စာရိုက္လုပ္တဲ့ အခ်ိန္ေတြ မပါေသးဘူးေနာ္…
သည္လိုဆိုရင္ ကိုယ္ဘာလုပ္ရမလဲ…
တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေလွ်ာ့ခ်ဖို႕ တေယာက္က အၾကံေပးလာတယ္။ ေနာက္တေယာက္ကေတာ့ သံေယာဇဥ္ေတြ ေၾကာင့္ သံသရာရွည္ပါတယ္ တဲ့… တိ ကနဲ ေနေအာင္ အျပတ္သာ ျဖတ္ခ်လိုက္တဲ့..။ (သူကေတာ့ သံေယာဇဥ္ တကယ္ျပတ္လို႕ ဘေလာ့ဂ္ေလးေတာင္ ပိတ္သြားလိုက္ၿပီေလ)။ ေနာက္တေယာက္ကေတာ့ တိ ကနဲ ျဖတ္လုိက္ရင္ အရက္သမားလုိ ဂိြ ကနဲ ျဖစ္သြားမယ္...။ ေဆးလိပ္သမားေတြလုိ မွ်င္းၿပီးေတာ့ ျဖတ္... ဆိုပဲ…။ ညီမေလး တေယာက္ကေတာ့ ဘယ္ဟာမွ မျဖတ္ပါနဲ႕တဲ့ ႏွေျမာစရာ တဲ့…။ ေနာက္ညီမေလး တေယာက္ကေတာ့ သီခ်င္းေလး ဆိုျပလာတယ္… "အားလံုးကို ျပတ္သြားေအာင္ မင္းျဖတ္ရင္ ျဖတ္… ဒါမွမဟုတ္ရင္ မင္း ငါ့ကိုျဖတ္…" တဲ့။ ဘုရားေရ… ခက္ေတာ့ ေနပါၿပီ... ဘယ္ဟာကို ဘယ္လိုျဖတ္ရပါ့…။
ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ကိုယ့္ ဘေလာ့ဂ္ေလးကို ဘယ္နည္းနဲ႕မွ မျဖတ္ႏိုင္တာေၾကာင့္ ေမြးထားတဲ့ အေကာင္ေလးရယ္ စိုက္ပ်ိဳးထားတဲ့ ျခံကေလးရယ္ကို စိတ္မေကာင္းျခင္းၾကီးစြာနဲ႕ ျဖတ္လိုက္ေတာ့မယ္လို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ အေကာင္ေလးကို ဆက္မကစားေတာ့ဘူးဆို သူ႕ကို မေကြ်းမေမြးပဲ၊ ဂရုမစိုက္ပဲ ဒီအတိုင္း ပစ္ထားလိုက္ရင္ ငရဲေတြ ဘာေတြေတာ့ မၾကီးတန္ေကာင္းပါဘူးေလ လို႕ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ အေတြးမ်ိဳးလဲ ေတြးမိပါတယ္။ အပင္ေတြကေတာ့… အင္း.. ရိတ္သိမ္းခ်ိန္မွာ မသိမ္းႏိုင္ရင္ ႏြမ္းေျခာက္ကုန္ၾကမွာေပါ့ေနာ္… အျပစ္ေတာ့ မရွိတန္ေကာင္းဘူးလို႕ ထင္ရတာပဲ…။ မတတ္ႏိုင္ဘူးေလ… ဒီလိုမွပဲ ျဖစ္ေတာ့မယ္..။
ဒီက စၿပီး ေရွ႕ကိုဆို…
မ်က္ႏွာစာအုပ္မွာ ေမႊေႏွာက္ေနတဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ သီခ်င္းနားေထာင္၊ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ အျပင္ေလာကမွာ ေတြ႕ဖို႕ ဆံုဖို႕ အခ်ိန္ေတြပိုေပး၊ Pet နဲ႕ကစားေနက် အခ်ိန္ေတြမွာ စာေရး စာဖတ္၊ ရုပ္ရွင္ၾကည့္၊ ဒါမွမဟုတ္ အိမ္ထဲမွာ အလွေမြးလို႕ရတဲ့ ေရႊငါးေလးေတြကို အစာေကြ်း၊ FarmVille မွာ သစ္ပင္စိုက္တဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ သူနဲ႕အတူ တေယာက္လက္ကို တေယာက္ကတြဲလို႕ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း အပန္းေျဖ၊ ေကာ္ဖီတခြက္စီနဲ႕ စကားေတြေျပာ၊ ဒါမွမဟုတ္ အိမ္တြင္းစိုက္တဲ့ သစ္ပင္ စိမ္းစိမ္းေလးေတြ၊ ပန္းပင္ေလးေတြ စိုက္၊ ေရမွန္မွန္ေလာင္း… အဲဒီလိုေလး လူေနမႈ ပံုစံသစ္ေျပာင္းၿပီး ေနၾကည့္မယ္လို႕ ကိုယ္ စဥ္းစား ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္…။
ကိုယ္ ေပ်ာ္မယ္ လို႕ ထင္ပါတယ္…။
စာၾကြင္း ။ ။ အမ မခင္မင္းေဇာ္ေရးထားတဲ့ တုိ႕တူတူ လက္ခ်င္းတြဲလို႕ေလ ပိုစ့္ ႏွင့္ မေက ေရးထားတဲ့ မ်က္ႏွာမ်ား ထဲက... မ်က္ႏွာေတြ ပိုစ့္ ႏွစ္ခုကို ဖတ္အၿပီး Virtual World ထဲက နဲနဲျဖစ္ျဖစ္ ရုန္းထြက္ လြတ္ေျမာက္ခ်င္ေသာ စိတ္အေတြးႏွင့္ ဆက္ေတြးမိသမွ် ေရးထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။
