ကိုယ့္လက္ရာ

ကိုယ့္လက္ရာ ဆိုလို႕ ကိုယ္ ဘာဟင္းေတြမ်ား လက္စြမ္းျပ ခ်က္ျပဳတ္ေတာ့မွာပါလိမ့္လို႕ မေတြးၾကနဲ႕ေလ… ေနာ္။ ဟိုတေလာက လိုခ်င္လွခ်ည္ရဲ႕ဆိုၿပီး ဂ်ီတိုက္လိုက္လို႕ ရထားတဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕ ႏွစ္က်ပ္ခြဲနဲ႕ စမ္းထားတဲ့ လက္ရာေလးေတြကို ဆိုလိုတာပါ။

အမွန္ကေတာ့ အဲဒီ ႏွစ္က်ပ္ခြဲလဲရၿပီးေရာ… ကိုယ္ နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႕ လမ္းေပါက္ေတြ ရွာပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္လဲ အဲဒီ ခရစ္စမတ္နဲ႕ ႏွစ္သစ္ကူး ရက္ေတြမွာ ကိုယ့္မိသားစု အေရး၊ ဟိုအေရး ဒီအေရး၊ သံုးပါးမကတဲ့ အေရးေတြနဲ႕ ေပြလီေနေတာ့ ဘယ္ကိုမွ မွတ္မွတ္ရရ မသြားျဖစ္လိုက္ပါဘူး။ အဲဒီရက္ေတြလြန္သြားေတာ့လဲ မိုးေတြက ရြာလိုက္တာမွ ဆက္တိုက္…။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ေျပာပါတယ္… အျပင္ေလး ဘာေလးထြက္ၿပီး ႏွစ္က်ပ္ခြဲနဲ႕ လက္စြမ္းျပမယ္ စဥ္းစားလိုက္တိုင္း မိုးေတြက သည္းၾကီးမဲၾကီးကို ရြာခ်ေတာ့တာ…။ တကယ္… တကယ္… Botanic Garden ကိုဆို ေရာက္ၿပီးမွ မိုးေတြေၾကာင့္ ကားေပၚက ဆင္းလို႕ မရပဲ ဒီတိုင္း လွည့္ျပန္လာခဲ့ရတဲ့ အထိကို အေျခအေန ဆိုးတာပါ။

ဟိုးေရွးေရွးက လူပ်က္ေတြ ပ်က္သလိုပါပဲ… မင္းသားေလးက အားရပါးရ ကျပ အသံုးေတာ္ခံခ်င္ပါေသာ္လည္း က်န္းမာေရးက မေကာင္း… က်န္းမာေရးေကာင္းလို႕ မင္းသားေလး ကေတာ့မယ္ ဆိုျပန္ေတာ့ အေျခအေနက မေပး… အေျခအေန ေပးျပန္လို႕ မင္းသားေလး ကေတာ့လဲ အားေပးမယ့္သူက မရွိ… ဆိုသလိုကို ျဖစ္ေနေတာ့တာေလ…။

ဒီလိုနဲ႕ေတာ့ ဘယ္ရမလဲ... ဟိုအေကာင္ လက္ထဲ ဟိုအသီး ေရာက္ေနသလို ဆိုေတာ့ အျငိမ္ကို မေနႏိုင္၊ တခုမဟုတ္ တခုေတာ့ ရိုက္ေနရမွ ျဖစ္မယ္ ဆိုၿပီး အိမ္မွာ ေတြ႕ရာ ျမင္ရာ အကုန္ရိုက္ပါတယ္။ ရိုက္တာမွ အိမ္ရွိ လူကုန္ နဲ႕ အိမ္ရဲ႕ ေနရာ အႏွံ႕အျပား ေတြသာမက ငါးကန္ထဲက ေရႊငါးေတြ၊ မွန္တင္ခံုေပၚက ပစၥည္း ပိစိ ေပါက္စေတြ၊ စာပြဲေပၚက စာအုပ္ေတြ၊ ထမင္းဝိုင္းက ထမင္း ဟင္းပန္းကန္ေတြေရာ မီးဖိုထဲက ၾကက္သြန္ေတြ အာလူးေတြပါ မေရွာင္ နီးနီးတမ်ိဳး ေဝးေဝးတဖံု…။ အခုဆို အိမ္ကလူေတြကလဲ ကိုယ္ ႏွစ္က်ပ္ခြဲၾကီး ကိုင္လိုက္တိုင္း ေရွာင္ထြက္သြားတဲ့ အက်င့္ေတြ၊ သူတို႕ကို ခ်ိန္ရြယ္လိုက္တိုင္း မ်က္ႏွာကို လက္နဲ႕ကာတဲ့ အက်င့္ေတြကို ရက္အနည္းငယ္အတြင္းမွာ ကိုယ္စီကိုယ္ငွ ရေနၾကပါၿပီ…။ ပါးစပ္ကလဲ ပူညံပူညံေတြ ပြစိ ပြစိ ေရရြတ္ၾကရင္းနဲ႕ေပါ့…။

ဒီကိစၥေတြရဲ႕ အေသးစိတ္ကိုေတာ့ ေနာက္မွပဲ ႏွစ္က်ပ္ခြဲတန္ ဒုကၡမ်ား တို႕… သက္ေဝႏွင့္ သူ၏ ႏွစ္က်ပ္ခြဲ တို႕… စတဲ့ ေခါင္းစဥ္ တခုခုနဲ႕ ပိုစ့္ေရးၿပီး တင္ပါအံုးမယ္။

အဲ… လိုရင္းကို ျပန္ေျပာရရင္ ဒီရက္ေတြမွာ ဘယ္မွ ေဝးေဝးလံလံသြားၿပီး လက္စြမ္းျပခြင့္မရတာမို႕ အလြယ္ဆံုးျဖစ္တဲ့ ကိုယ့္အိမ္ကေန လွမ္းၾကည့္ရင္ျမင္ေနရတဲ့ ေနရာကိုပဲ (စြမ္းစြမ္းတမံ) လွမ္းရိုက္လိုက္ပါတယ္…။ ရႈစား အားေပးေတာ္မူၾကပါကုန္…။


ဒီပံုကေတာ့ မနက္ ေနထြက္ခါစမွာ ရိုက္ထားတာပါ။ ဒီပံုကို Flickr မွာ တင္ေတာ့ ဒီေလာက္ မနက္ေစာေစာ ထႏိုင္လို႕လား လို႕ ေမးတဲ့သူကလဲ ရွိပါေသးတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီပံုကိုရိုက္ေတာ့ မနက္ ၇ နာရီ နီးနီး ရွိေနပါၿပီ။ (ေဟ့… ကိုယ္ မနက္ ၇ နာရီ အိပ္ရာ မထႏိုင္ဘူး လို႕ ဘယ္သူက ေျပာသလဲ… ဟြန္း…)
ကိုယ္ခ်စ္ေနက် တိမ္လိပ္ေတြဟာ ေနထြက္ခါစမွာ ေနေရာင္ဟပ္ၿပီး ပုဇြန္ဆီေရာင္ ေျပးေနတာ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ျပန္ၾကည့္ၿပီး ပီတိေတြ ျဖစ္ေနတာ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာပါ။



ဒီပံုကေတာ့ ေနရာခ်င္းအတူတူ ရိုက္တဲ့ အခ်ိန္က ၁၂ နာရီ တိတိကြာပါတယ္။ ညေန ၇ နာရီမွာ ရိုက္ထားတာပါ။ အဲဒီေန႕က ညေန ၆ နာရီ ၄၅ ေလာက္ ရံုးက ျပန္ေရာက္ၿပီး အခန္းထဲကေန လွမ္းၾကည့္မိေတာ့ တိမ္ေတာက္ေနတာ ေတြ႕တုန္း ျမန္ျမန္ရိုက္လိုက္တာပါ။ ခ်က္ခ်င္းပဲ သတိရသြားတာက အရင္က ရန္ကုန္မွာ တိမ္ေတာက္ခ်ိန္ဆိုရင္ ေဖေဖ (သို႕) ေမေမက သမီးေရ အိမ္အျပင္ကို ထြက္ခဲ့ပါအံုးေဟ့… လို႕ လွမ္းေခၚၿပီး စ တတ္တာကိုပါ။ အရင္ကေတာ့ သိပ္ နားမလည္ ပါးမလည္မို႕ ခံလိုက္ရေပမယ့္ ခဏခဏ ခံရေပါင္းမ်ားလာေတာ့ သိလာပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ တိမ္ေတာက္တာ ျမင္ရင္ ဦးရာလူ လွမ္းေအာ္ ေခၚစတမ္းပါပဲ…။ အဲဒီေန႕ကလဲ ေဖေဖက သမီး ေအာက္ဆင္းၿပီး လမ္းေလး ဘာေလး ေလွ်ာက္ပါလား… လို႕ေတာင္ လာေျပာေနပါေသးတယ္။ (မသိရင္ ခက္မယ္.. အဲဒါ လူကို အက်ည္းတန္တယ္လို႕ ေျပာတာ…)
တိမ္ေတာက္ေနေတာ့ အေဆာက္အဦးေတြအေပၚမွာ ေနေရာင္ ဝါဝါေတြ သန္းေနတာ သိပ္လွတယ္လို႕ ထင္ၿပီး ၾကည့္မဝတာ ညေပါင္းမ်ားစြာပါ။

ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္ရဲ႕ ႏွစ္က်ပ္ခြဲပိုစ့္မွာ လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ အားေပးသြားၾကတဲ့ Comment ေတြရဲ႕ တန္ခိုးေၾကာင့္ ကိုယ္လိုခ်င္ေနတဲ့ ႏွစ္က်ပ္ခြဲကို ရက္ပိုင္းအတြင္းမွာ ရခဲ့တာမို႕ အားေပးၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြေတြကို တကယ္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္…။ အခုလဲ ဓါတ္ပံုေလးေတြ လာၾကည့္ၾကတဲ့သူမ်ားကို ၾကိဳတင္ ေက်းဇူးတင္ထားပါရေစ။ ေနာင္ကိုလဲ တတ္အားသ၍ လက္စြမ္းျပပါအံုးမယ္…။