တိမ္အလိပ္လိပ္ ႏွင့္ ေငြအစိတ္

ဟိုတေလာကပဲ ႏွစ္က်ပ္ခြဲ ဇာတ္လမ္း… ဒီတခါ လာျပန္ၿပီ ေငြအစိတ္ တဲ့…။ ဘယ္လိုပါလိမ့္ လို႕ မေတြးပါနဲ႕…။ မေန႕ညက အိပ္ခါနီး ေမေမေျပာျပတဲ့ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ရယ္စရာေလး တခုကို ျပန္ေျပာျပခ်င္လို႕ပါ။

ဟိုးေရွးေရွးတုန္းက ရြာတရြာမွာ အလြန္ရိုးသားတဲ့ ေတာင္သူလယ္သမား လင္မယား ႏွစ္ေယာက္မွာ သားေလးတေယာက္ ရွိသတဲ့…။ မိဘေတြက သားကို ပညာေတြ တတ္ေစခ်င္ၾကေတာ့ လယ္အလုပ္ အိမ္အလုပ္ေတြ မလုပ္ခိုင္းပဲ ေက်ာင္းကိုပို႕ၿပီး ပညာသင္ေစသတဲ့…။ ဒီလိုနဲ႕ အဲဒီသားေလးဟာ သူတို႕ ရြာေလးကေန မူလတန္း အလယ္တန္း ပညာေတြ သင္ၿပီး ျမိဳ႕ေက်ာင္းမွာ အထက္တန္းပညာ သြားတက္ရင္း ဆယ္တန္းစာေမးပြဲကို ေအာင္ျမင္လာခဲ့သတဲ့...။ ဒီအခါ ပညာမတတ္လို႕ လယ္သမားဘဝကေန မတက္ႏိုင္ၾကတဲ့ အေဖနဲ႕ အေမဟာ သူတို႕မွာ ရွိသမွ် စုေဆာင္းထားတဲ့ ေငြစေလးေတြနဲ႕ သားကို တကၠသိုလ္ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးကို ပညာသင္ လႊတ္ဖို႕ ျပင္ၾကတယ္ တဲ့…။ အဲဒီေခတ္က ေက်းလက္ ေတာရြာေလးေတြမွာ တကၠသိုလ္ကို ပညာသြားသင္ႏိုင္တဲ့သူ အလြန္ နည္းပါးတာေၾကာင့္ ဒီကေလးတေယာက္ တကၠသိုလ္ကို ပညာသင္ သြားရေတာ့မယ္ဆိုတဲ့အခါ တရြာလံုးက အလြန္ ဝမ္းေျမာက္ ဝမ္းသာနဲ႕ ပီတိေတြ ျဖစ္ေနၾကတာေပါ့…။ သြားမယ့္ေန႕မွာ သေဘာၤဆိပ္ကို ရြာလံုးကြ်တ္ လိုက္လံပို႕ေဆာင္ၾကသတဲ့…။

အေဖနဲ႕ အေမကလဲ ရုပ္ရွင္ေတြထဲမွာ ေျပာၾကသလို “သား.. လူေလး.. ဟိုေရာက္ရင္ အေမတို႕ဆီ စာေရးေနာ္… က်န္းမာေရးလဲ ဂရုစိုက္.. ေငြလိုရင္ အခ်ိန္မေရြးမွာေနာ္…” စသည္ျဖင့္ တတြတ္တြတ္နဲ႕ မွာၾကားေလသတဲ့…။ “သားေရးတဲ့စာကို အေမတို႕ မဖတ္တတ္ေပမယ့္ ရြာဦးဘုန္းၾကီးေက်ာင္းက ကပၸိယၾကီး ဖတ္ျပလိမ့္မကြဲ႕…” လို႕လဲ ေျပာလိုက္ေသးသတဲ့…။

ဒီလိုနဲ႕ ေက်ာင္းေတာ္သားၾကီးဆီက ပထမဆံုး စာလာတဲ့အခါမွာ မိဘႏွစ္ပါးဟာ ဝမ္းသာလြန္းလို႕ ထမင္းေတာင္ၿပီးေအာင္ မစားႏိုင္ပဲ ရြာဦးဘုန္းၾကီးေက်ာင္းက ကပၸိယၾကီးဆီ အေျပးသြားၾကသတဲ့…။ တလမ္းလံုးလဲ ေတြ႕သမွ်လူတိုင္းကို သားဆီက စာလာေၾကာင္း စာအိပ္ေလး တျပျပနဲ႕ေပါ့…။ ဒီအခါမွာ ရြာထဲက ရွားရွားပါးပါး တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားၾကီးအတြက္ ဝမ္းသာ ဂုဏ္ယူေနၾကတဲ့ ရြာသူ ရြာသားေတြကလဲ စာထဲမွာပါလာမယ့္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးရဲ႕ ရင္သပ္ရႈေမာ အံ့ၾသဖြယ္ အေတြ႕အၾကံဳေတြကို စိတ္ဝင္တစားနဲ႕ နားဆင္ဖို႕ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကို လိုက္ပါသြားၾကေလသတဲ့…။ သူတို႕ အခ်င္းခ်င္းလဲ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးရဲ႕ ခန္းနား ဆန္းျပားပံုေတြ သိရ ၾကားရေတာ့မယ္ ဆိုၿပီး ေျပာေနၾကေသးသတဲ့…။
ကပၸိယၾကီးဆီေရာက္ေတာ့ စာအိပ္ကို တယုတယ ေဖါက္ၿပီး စာဖတ္ဖို႕ျပင္တဲ့အခါ ပရိတ္သတ္ အားလံုးကလဲ ၿငိမ္သက္ တိတ္ဆိတ္ၿပီး နားေထာင္ဖို႕ အသင့္ ျဖစ္ေနၾကတာ တဲ့…။ ကပၸိယၾကီး ဖတ္ျပလိုက္တဲ့ စာကေတာ့…

အေဖ နဲ႕အေမ
သား စာေရးလိုက္ပါသည္။
ေက်ာင္းမွာ ရာသီဥတု အလြန္သာယာ ၾကည္လင္ပါသည္။
တိမ္အလိပ္လိပ္ ႏွင့္ ေငြအစိတ္ပို႕လိုက္ပါ ခင္ဗ်ား… တဲ့…။

အဲဒီ စာတိုတုိေလး အဆံုးမွာ သူတို႕ေတြအားလံုးဟာ သူတို႕ေမွ်ာ္လင့္ထားသလို တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးရဲ႕ ခန္းနား ဆန္းျပားပံုေတြ မၾကားရ မသိရပဲ မိဘေတြဆီကို ပိုက္ဆံမွာတဲ့စာ ျဖစ္ေနေလေတာ့ အားလံုးလဲ ငိုအားထက္ ရယ္အားသန္နဲ႕ေပါ့…။ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး ရြာထဲမွာ တခုခုကို မဆီမဆိုင္ (သို႕) အေၾကာင္းမဲ့ လိုခ်င္ၾကတိုင္း “တိမ္အလိပ္လိပ္ ႏွင့္ ေငြအစိတ္ပို႕လိုက္ပါ…” လို႕သာ ေျပာဆို သံုႏႈန္းၾကေတာ့သတဲ့…။

ကိုယ္ျဖင့္ အဲဒီ ရယ္စရာ ပံုျပင္ေလးကို ၾကားရေတာ့ ေက်ာင္းတုန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြ ပိုက္ဆံလိုလို႕ အိမ္ကို ျပန္မွာၾကရတိုင္း ရယ္စရာအျဖစ္ ေျပာတတ္ၾကတဲ့ "သမီး ရဲ႕ ေလာ့ဂ္ရစ္သမ္ၾကီး လြတ္က် ကြဲသြားလို႕..." တို႕၊ "သား ရဲ႕ တီစကြဲၾကီး ေပါက္ထြက္သြားလို႕ ..." တို႕ အစရွိတဲ့ ဆင္ေျခ ဆင္လက္ အေၾကာင္းျပခ်က္ မ်ိဳးစံုေတြနဲ႕အတူ ေက်ာင္းသားဘဝရဲ႕ အျပစ္ကင္းစင္မႈေတြရယ္ အပူအပင္ ကင္းစင္စြာနဲ႕ လြတ္လပ္ ေပါ့ပါးလွတဲ့ ေပ်ာ္စရာ အခ်ိန္ကာလေတြရယ္ကို သတိရ လြမ္းဆြတ္ ေနမိေတာ့တာပါပဲ…။