မီးပူတိုက္ျခင္း၏ အက်ိဳးေက်းဇူး

လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ ဘေလာ့ဂ္စေရးခါစ အခ်ိန္တုန္းက တင္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ပိုစ့္အေဟာင္းေလးပါ။ ဘေလာ့ဂ္ စခါစ အခ်ိန္ဆိုေတာ့ စာလာဖတ္တဲ့သူလည္း ေတာ္ေတာ္နည္းပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အမ်ားစုက ဖတ္ဖူးၾကလိမ့္မယ္မထင္လို႕ နဲနဲပါးပါးျပင္ဆင္ၿပီး ျပန္တင္လိုက္ပါတယ္။ အလုပ္မ်ားလို႕ စာအသစ္မေရးႏိုင္ခင္မွာ ဒီလိုေလး လုပ္ဖို႕ အၾကံရသြားတာ... မပိုင္လား… း))

မီးပူတိုက္ျခင္း၏ အက်ိဳးေက်းဇူး

ေန ့စဥ္ေန ့တိုင္း ျပဳလုပ္ေဆာင္ရြက္ရေသာ အိမ္မႈကိစၥ အဝဝထဲတြင္ ကြ်န္မ စိတ္အညစ္ဆံုး ႏွင့္ အမုန္းဆံုးအလုပ္တစ္ခုမွာ မီးပူတိုက္ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ အျခားအျခားေသာ အိမ္အလုပ္မ်ားကို ဇယ္ဆက္သလို တရစပ္ လုပ္ကိုင္ႏိုင္ေသာ္လည္း မီးပူတိုက္ရဖို ့ကိုေတာ့ ကြ်န္မ ပ်င္းလဲ ပ်င္း၊ အလြန္လဲ မုန္းတီးသည္။ ဟင္းဆယ္မ်ိဳးကို ဆက္တိုက္ ခ်က္လိုက္ခ်င္ေသာ္လည္း အက်ႌမို ့ သံုး ေလးထည္ေလာက္ မီးပူတိုက္ရၿပီဆိုလွ်င္ေတာ့ ေဒါသမ်ားက သူ ့အလိုလိုေနရင္း ပြေနၾကၿပီး ျမင္ျမင္ကရာ လူတိုင္းကို ရန္လုပ္ခ်င္ေနေလသည္။ အရင္က မိဘမ်ားႏွင့္ အတူတူေနစဥ္ကေတာ့ အိမ္မွာ အကူေကာင္မေလးမ်ား ရွိေသာေၾကာင့္ ထိုတာဝန္ႏွင့္ ကင္းေဝးခြင့္ ရခဲ့သည္။ ယခုမူ ထိုသို ့မဟုတ္ေတာ့ၿပီ။ အစစအရာရာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္သာ အားကိုးရာ ကိုယ္သာျဖစ္ေတာ့သည္ ဟူေသာ ဘဝမ်ိဳးကို ေရာက္ေနၿပီမို ့…။

သို ့ေသာ္… သို႕ေသာ္… ထိုအမုန္းဆံုး အလုပ္တစ္ခုကို ကြ်န္မ ႏွစ္ႏွစ္သက္သက္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး မညီးမညဴ ျပဳလုပ္ခ်င္လာေအာင္ ဆြဲေဆာင္လိုက္ေသာ အရာမွာ ကြ်န္မ၏ ဘေလာ့ဂ္ကေလး ျဖစ္သည္ ဟုေျပာလိုက္လွ်င္ ၾကားရသူအေပါင္းက ဟင္… ဘာဆိုင္လို ့လဲ… ဟု ဝိုင္းေျပာၾကမည္ကိုလဲ အေသအခ်ာ သိေနပါသည္။ ဆႏၵမ်ား မေစာၾကေစခ်င္… ဆက္လက္ နားဆင္ပါ…။ ဆိုင္ပံု ဆိုင္နည္းကို အခု ေျပာျပပါမည္။

* * * * * *

ယခင္က ကြ်န္မအိမ္မွာ နာရီပိုင္းႏွင့္အိမ္အလုပ္ လာလုပ္ေပးေသာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ ရွိခဲ့ဘူးသည္။ သို႔ေသာ္ လြန္ခဲ့ေသာ ၂၀၀၇ ခု ႏွစ္ကုန္ပိုင္းေလာက္တြင္ သူမက ကိုယ္ေရးကိုယ္တာကိစၥေၾကာင့္ အလုပ္ဆက္မလုပ္ေတာ့ဘဲ ျမန္မာျပည္ကို အၿပီးျပန္သြားခဲ့သည္။ သူျပန္သြားၿပီး ေနာက္ လူအသစ္တစ္ေယာက္ ထပ္ေခၚဖို ့အဆင္မေျပေတာ့ရာမွ အစျပဳ၍ မီးပူတိုက္ျခင္း ဟူေသာ အလုပ္မွာလဲ ကြ်န္မေခါင္းေပၚသို ့ လံုးလံုးလ်ားလ်ား က်ေရာက္လာခဲ့ေလသည္။ ဒီေတာ့လဲ ထံုးစံအတိုင္း တစ္ပတ္ကို ငါးရက္ အလုပ္လုပ္၊ စေနေန ့မွာ တစ္ပတ္လံုးစာ ေလွ်ာ္စရာရွိသည္မ်ားကိုေလွ်ာ္၊ အေျခာက္ခံ၊ ၿပီးရင္ေတာ့ တနဂၤေႏြေန ့မွာ အမွန္အကန္ တိုက္ပြဲဝင္ ရေတာ့တာေပါ့။ ကြ်န္မ၏ အက်င့္ကလဲ တစ္မ်ိဳး။ မီးပူတိုက္လွ်င္ တပတ္စာ အျပင္အဝတ္ ရံုးအဝတ္မ်ားသာမက အိမ္မွာေနရင္းဝတ္သည့္ အဝတ္မ်ား ႏွင့္ အိပ္ရာခင္း ေခါင္းအံုးစြပ္ မ်က္ႏွာသုတ္ပုဝါမ်ား၊ မီးဖိုေခ်ာင္သံုး လက္သုတ္ပုဝါမ်ား ပါမက်န္ အားလံုးကို မီးပူတိုက္ရမွ စိတ္တိုင္းက် ေက်နပ္ေလ့ရွိသည္။

ထို ့ေၾကာင့္ တနဂၤေႏြေန ့ညေနပိုင္းေရာက္လာၿပီဆိုလွ်င္ မီးပူတိုက္ျခင္းဟူေသာ အလုပ္ကို မလြဲမေသြ မလုပ္မျဖစ္ လုပ္ရေလေတာ့သည္။ ထိုအခ်ိန္ဆိုလွ်င္ ေနာက္တစ္ေန ့အလုပ္သြားရေတာ့မွာေတြးရင္း စိတ္ေမာေနသည္ကတစ္ေၾကာင္း၊ ပ်င္းေနသည္ကတစ္ေၾကာင္း တို႕ေၾကာင့္ လူက အလိုလိုေနရင္း Depress ျဖစ္ေနရသည့္အထဲ မီးပူတိုက္လွ်င္ ဘယ္လိုမွ Mood မေကာင္းတတ္ေသာ ကြ်န္မ၏ အက်င့္ဆိုးေၾကာင့္ ကြ်န္မမို ့ မီးပူတိုက္ၿပီဆိုလွ်င္ အိမ္သားေတြ ဘယ္သူမွ အနားမလာၾက၊ စကားတစ္ခြန္းလာမဆိုၾက။ အားလံုး ေဝါင္ေဝါင္ေရွးလို ့ ေဝးေဝးကေရွာင္ၾကသည္။ (ဆိုးပါတယ္ေနာ္)

မီးပူတိုက္ခါနီးတိုင္း နည္းအမ်ိဳးမ်ိဴးျဖင့္ ဂ်ီက် ဂ်စ္တိုက္ကာ အသားလြတ္ ျပႆနာရွာ ရန္လုပ္ တတ္ေသာ ကြ်န္မကို သေဘာေကာင္း၍ ေအးေဆးေသာ အေၾကာင္းသိေသာ ခင္ပြန္းလုပ္သူက ခပ္ျပံဳးျပံဳးသာ ၾကည့္ေနတတ္သည္။ သူ ကူတိုက္ေပးပါ့မယ္ဟု အခါမ်ားစြာ ေျပာဘူး၏။ သို ့ေသာ္ သူ ့အဝတ္သူ တိုက္သည္မွာ အေၾကာင္းမဟုတ္ေသာ္လည္း ကြ်န္မ အဝတ္မ်ားႏွင့္ တျခားအဝတ္မ်ားကို သူတိုက္ရင္ေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္ ၾကည့္ေကာင္းပါ့မလဲ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ထိုမီးပူကို ကြ်န္မသာျပန္လုရစၿမဲ။

ထိုအခါ သူက မီးပူတိုက္ပ်င္းေသာ ကြ်န္မအတြက္ တစ္နည္းတစ္ဖံု ကူညီေလသည္။ သူ ဘယ္လိုကူညီသည္ဟု ထင္ပါသလဲ…။ ကြ်န္မ မီးပူတိုက္ရာတြင္ လြယ္လင့္တကူ ႏွင့္ သက္ေတာင့္သက္သာ လွ်င္ျမန္ေစရန္ဟုဆိုကာ မီးပူတိုက္ျခင္း အေထာက္အကူျပဳ ပစၥည္းမ်ား တစ္မ်ိဳးၿပီး တစ္မ်ိဳးဝယ္ေပးျခင္းပင္။ သူဝယ္ေပးေသာ အရာမ်ားမွာ ဗ်က္က်ယ္က်ယ္ အလ်ားရွည္ရွည္ႏွင့္ မီးပူတိုက္စင္၊ ထိုစင္ေပၚတြင္ ခင္းရေသာ အခင္းတစ္မ်ိဳး (သူ ့အဆိုအရ ထိုအခင္းျဖင့္ ခင္း၍တိုက္ပါက တစ္ဖက္ကိုတိုက္လွ်င္ အျခားတစ္ဖက္ကို တိုက္စရာ မလိုေတာ့ေအာင္ တစ္ခါတည္းျပန္ ့သြားသည္ ဟူသတတ္)၊ ေရျဖန္း၍ရေသာ မီးပူ၊ အလိုေလွ်ာက္ ေရေႏြးေငြ ့ထြက္ေသာ မီးပူ၊ အဝတ္အထည္မ်ားကို မီးမကြ်မ္းေစေသာ မကပ္တတ္ေသာ မီးပူ၊ ၿပီးေတာ့ အဝတ္ေတြကို ေကာ္တင္ထားသလို ျပန္ ့ေနေအာင္ ျဖန္းရေသာ ေကာ္ရည္ဗူး… စသည္ျဖင့္ စံုလို႕ စံုလို ့ပါဘဲ။ အဲဒါေတြ မလိုပါဘူး… ဝယ္မလာပါနဲ႕ ဟု ေျပာေသာ္လည္း မရ။ ကဲ… ဒါေတြ ထားလိုက္ပါေတာ့…။ ယခု ဘာေၾကာင့္ ထိုအလုပ္ကို ေပ်ာ္ေမြ႔လာရသလဲ ဆိုတာကို ဆက္ေျပာျပခ်င္ပါသည္။

* * * * * *

လြန္ခဲ့ေသာ လအနည္းငယ္ကစ၍ ကြ်န္မ ဘေလာ့ဂ္ကေလးတစ္ခုကို ဝါသနာအရ ၾကိဳးစားဖန္တီးခဲ့သည္။ ဤဘေလာ့ဂ္ကေလးတစ္ခု အစမျပဳခင္ကေရာ ဘေလာ့ဂ္ကေလး အသက္ဝင္ရွင္သန္လာခ်ိန္မွာပါ တစ္ေန႔ တစ္ေန႔ စားလဲ ဒီဘေလာ့ဂ္ သြားလဲ ဒီဘေလာ့ဂ္ ျဖစ္ေနခဲ့တာကေတာ့ အမွန္ပင္။ ဒါေပမယ့္လဲ မိသားစုတစ္ဖက္ အလုပ္တစ္ဖက္ႏွင့္ ကိုယ္ပိုင္အားလပ္ခ်ိန္ အလြန္ရွားပါးရာ စိတ္လိုလက္ရ ေတြးေတာေရးသားရန္ အခ်ိန္ကို မနဲလုကာ ရွာေဖြခဲ့ရသည္။ (ဒါေၾကာင့္လဲ ပိုစ့္ေတြ အလြန္ၾကဲရျခင္း ျဖစ္သည္)။ ေအးေအးေဆးေဆး စဥ္းစားေတြးေတာခြင့္ ရသည့္အခ်ိန္မ်ိဳးမွာ အမ်ားအားျဖင့္ ညအိပ္ရာမဝင္ခင္ တစ္ခဏ… အိပ္မေပ်ာ္ခင္ တစ္ခဏ… ထိုတစ္ခဏမ်ားအျပင္ ရံုးအသြား အျပန္ ကားေပၚမွာ...။ ၿပီးရင္လဲ ရသမွ်အခ်ိန္ေလးမွာ စာရြက္တစ္ခုခုေပၚ ျမန္ျမန္ခ်ေရးႏိုင္ပါမွ။ မဟုတ္လို႔ကေတာ့ အဲဒီစိတ္ကူးေတြ အေတြးေတြ ေလထဲလြင့္ ေပ်ာက္ကုန္ၿပီသာမွတ္…။

ယခုမူ ကြ်န္မအတြက္ စိတ္ကူးအေတြးေတြ ေအးေအးေဆးေဆးေတြးလို ့ရေသာ အခ်ိန္ကို ရွာေဖြေတြ ့ရွိခဲ့ၿပီ။ ထိုအခ်ိန္မွာ မီးပူတိုက္ေနေသာ အခ်ိန္ပင္တည္း။ အပတ္စဥ္ တနဂၤေႏြေန ့ေန ့လည္ပိုင္းမွာ ေကာ္ဖီခါးခါးေလးတစ္ခြက္ ေဘးနားခ်ကာ အဝတ္ေတြ မီးပူတိုက္ရင္း ဒီတပတ္ေတာ့ ကိုယ့္ဘေလာ့ဂ္ကေလးထဲမွာ ဘာအေၾကာင္းအရာေတြနဲ ့ ဘာပိုစ့္ကေလးမ်ား အသစ္ေရးရပါ့… ဘယ္လို ကာရန္ေလးေတြနဲ ့ ဘယ္လို ကဗ်ာေလးေတြေရးရပါ့… ဟု ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ေတြးလို႔ရသည္။ အၾကံထုတ္လို႔ရသည္။ စိတ္ကူးယဥ္လို႔ရသည္။ ၿပီးေတာ့ စိတ္ကူးရရင္ ရသလို စာရြက္အၾကမ္းေလးေပၚ ကဗ်ာကရာ ခ်ေရးလို႔လဲ ရေသးသည္။

ကဲ… မေကာင္းဘူးလား။ အဲ.. တစ္ခုေတာ့ရွိသည္။ ထိုသို ့ေသာ အခ်ိန္မ်ိဳးမွာ မီးပူကို အလ်ားလိုက္ အဝတ္ေပၚခ်မထားမိဖို ့ေတာ့ ၾကပ္ၾကပ္ သတိထား ရေပလိမ့္မည္။ ဤတြင္မွ အစျပဳကာ မီးပူတိုက္ျခင္း ဟူေသာ အလုပ္တြင္ ကြ်န္မ စတင္ ေပ်ာ္ေမြ႔လာခဲ့ေလသတည္း…။

ၿပီးခဲ့ေသာ တနဂၤေႏြေန ့ကဆို တိုက္ရခက္သည္ဟု အစဥ္အျမဲ ပူညံပူညံ ပြစိပြစိေရရြတ္ေလ့ရွိေသာ သူ႔ရွပ္အက်ႌလက္ရွည္မ်ား ႏွင့္ ေဘာင္းဘီရွည္မ်ား ကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ေသေသခ်ာခ်ာ မီးပူတိုက္ေပးခဲ့၏။ သူကေတာ့ အရင္အခါ မ်ားစြာကႏွင့္မတူ တစ္မူထူးျခားၿပီး ၾကည္ၾကည္လင္လင္ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္္း မီးပူတိုက္ေနေသာ ကြ်န္မကို ၾကည့္ၿပီး တစ္ခုခုေတာ့ မွားေနၿပီဟု ေတြးေကာင္း ေတြးေနေပလိမ့္မည္။ မမွားပါ… မမွားပါ… ဘာဆို ဘာမွ မမွားပါ။ အားလံုးေကာင္းပါသည္။

အခုပဲ ၾကည့္ေလ… ဒီတပတ္ မီးပူတိုက္စရာမ်ား အားလံုးၿပီးဆံုးသြားေသာအခါ ဤပိုစ့္ကေလးတစ္ခု ေရးစရာ ရခဲ့သည္ မဟုတ္ပါလား…။