ကိုယ္တြင္းမွာ လည္ပတ္ေနေသာ ေသြးေတြ အစဥ္ လတ္ဆတ္ ေႏြးေထြးေနဆဲ… အခ်ိန္နာရီေတြ ရာသီေတြ ဘယ္လိုေျပာင္းပါေစ ဘယ္ေသာအခါမွ ေအးစက္သြားလိမ့္မည္ မဟုတ္ပါ။ အရာရာတိုင္းမွာ အဆံုးသတ္ေတြ ရွိေနသည္မွာ မွန္ကန္ေသာ္လည္း အျပစ္ကင္းစင္ေသာ ခ်စ္ျခင္းမ်ားကေတာ့ ဘယ္ေသာအခါမွ အဆံုးသတ္သြားလိမ့္မည္ မဟုတ္ပါ။ ကိုယ္စီဘဝေတြ အဆံုးမသတ္ေသးသ၍ စစ္မွန္ေသာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြကလဲ အဆံုးသတ္လို႕ ဘယ္လိုရႏိုင္မွာလဲ...
အတူတူဆိုရင္… ဟု ေတြးေတာခဲ့ၾကေသာ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ၾကေသာ အခ်ိန္ေတြ ၾကာသည္ထက္ ၾကာလာခဲ့ၿပီ…။ ေမွ်ာ္လင့္ရင္း ရင္ခုန္ရင္း အိပ္မက္ မက္ရင္း၊ ေတြေငး လြမ္းေမာရင္း အခ်ိန္ေတြ တေျဖးေျဖး ကုန္လာခဲ့ၿပီ။ အခုဆိုလွ်င္ ကိုယ့္ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ အေအးဓါတ္ေတြ ၾကီးစိုးလာခဲ့ၿပီ…။ ေရခဲေအာင္ ေအးေသာ၊ ကိုယ္ မုန္းတီးလွေသာ ေဆာင္းရာသီကို ေနာက္တၾကိမ္ ေရာက္ခဲ့ျပန္ၿပီ…။ ခ်စ္သူ အနားမွာ ရွိမေနႏိုင္ေသာအခ်ိန္ေတြမွာ ကိုယ္အမုန္းဆံုးရာသီမွာ ေဆာင္းရာသီျဖစ္သည္။ အရင္ႏွစ္ ေဆာင္းရာသီတုန္းက ခ်စ္သူရွိရာေနရာမွာ ေဆာင္းခိုမည္ဟု ေတြးစီစဥ္ခဲ့ဖူးသည္။ သို႕ေသာ္ ကမ္းလင့္ေသာ လက္တစံုကို ကိုယ္ ေထြးေပြ႕ခြင့္ မၾကံဳခဲ့ပါ။ ေမတၱာစစ္မွန္လွ်င္ ဆံုဆည္းၾကသည္ ဆိုပဲ… ထိုသို႕ဆိုလွ်င္ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ေမတၱာေတြမ်ား မစစ္မွန္ခဲ့ၾကေလေရာ့သလားဟုပင္ သံသယေတြ ဝင္ခဲ့ဖူးသည္။ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုး တကယ္ ကံမေကာင္းခဲ့ၾကပါ…။
လြန္ခဲ့ေသာ ရက္အနည္းငယ္က သူမႏွင့္ ဖုန္းေျပာျဖစ္ေတာ့ သည္မွာ ေဆာင္းဝင္စျပဳလာၿပီဟု မွတ္မွတ္ရရ ေျပာျပျဖစ္ေသးသည္။ သူမအတြက္ ေဆာင္းဦးေပါက္ျမင္ကြင္းေတြကို အရင္ႏွစ္ေတြကလို ဓါတ္ပံုရိုက္ၿပီး မျပရေသး… သည္ရက္ေတြမွာ အလုပ္ေတြ မ်ားလွသည္။ အလုပ္ေတြပိ၍ ရက္အနည္းငယ္ စကားမေျပာျဖစ္ၾကေသာအခါ “ေဆာင္းရာသီ၏ အေအးဓါတ္ေၾကာင့္ ကိုကို႔ႏွလံုးသားေတြ ေအးစက္သြားၿပီလား…” ဟု သူမက ခပ္တိုးတိုး ေမးလာခဲ့သည္။ သူမ၏ အေမး အဆံုးမွာ ဖိစီးမႈမ်ိဳးစံုျဖင့္ ေၾကြက်လုမတတ္ ပါးလ်ေနသာ ကိုယ့္ႏွလံုးသားေတြ ဖ်တ္ကနဲ ကြဲအက္သြားသလို ခံစားလိုက္ရသည္။ ေမးရက္ေလျခင္းဟု သူမကို စိတ္မခုရက္ပါ။ သူလဲ ေမးခ်င္ေပမေပါ့…
သည္ေနရာ၏ ရာသီဥတု အေနအထားအရ ေဆာင္းဦးေပါက္မွာ သစ္ပင္ေတြ သစ္ရြက္ေတြ အေရာင္ေျပာင္းတတ္ၾကသည္။ ေဆာင္းဦးေပါက္မွာ သစ္ရြက္တခ်ိဳ႕ ေၾကြက်ၾကသည္။ ျမင္ျမင္ေလရာမွာ အေရာင္ေျပာင္းေနေသာ သစ္ရြက္ေတြကို ေတြ႕ေတာ့ သူမေလးကိုပဲ သတိရမိသည္။ အေနေဝးေနခ်ိန္ေတြမွာ ေဆာင္းဦးေပါက္က သစ္ပင္ေတြလို သူမ၏ ႏွလံုးသားေတြ အေရာင္ေျပာင္းသြားေလမလား စိုးထိတ္မိျပန္သည္။ ေဆာင္းဦးေပါက္က ရြက္ေၾကြေတြကို ေတြ႕ေတာ့လဲ အေနေဝးေနစဥ္ သူမ၏ နွလံုးသားေတြ ေျခာက္ေသြ႕ကာ ေၾကြႏြမ္းသြားၾကမွာကို စိုးထိတ္မိျပန္သည္။ ထိုအေၾကာင္းကို သူကႏွင့္ စကားစပ္၍ ေျပာျဖစ္ေတာ့ “မစိုးရိမ္ပါႏွင့္ စိတ္ခ်လက္ခ်ေနပါ…” ဟု ခ်စ္စဖြယ္ အားေပးစကား ေျပာခဲ့ေသးသည္။
ခ်မ္းခ်မ္းစီးစီးမနက္ခင္းတခုမွာ သူမႏွင့္ စကားေျပာျဖစ္ေတာ့ "ေတြ႔ဖို႕ အခ်ိန္ေတြကို ေစာင့္ေနရသည္မွာ ၾကာလွၿပီ… ဆက္မေစာင့္ခ်င္ေတာ့ဘူး… ကိုယ့္အနားကို လာခဲ့ပါေတာ့…" ဟု မခ်င့္မရဲ ေျပာလိုက္မိသည္။ စကားအဆံုးမွာ တဖက္မွ အသံတိတ္သြားျပန္ေတာ့လဲ ဆႏၵအေလ်ာက္ မဆင္မျခင္ ေျပာလိုက္မိေသာ ကိုယ့္စကားတခြန္းေၾကာင့္ သူမ စိတ္ထိခိုက္သြားေလသလား တိတ္တိတ္ကေလး ရႈိက္ငင္ေနေလသလားဟု သနား ေနာင္တ ၾကီးစြာရ ရျပန္သည္။
တမိနစ္ တစကၠန္႔ေလးမွ် ရပ္တန္႔မေနေသာ အခ်ိန္နာရီေတြႏွင့္ ေျပာင္းလဲလာေသာ အသက္အရြယ္ေတြေၾကာင့္ လက္ရွိအေျခအေနအေပၚတြင္ အားငယ္စိတ္ေတြႏွင့္အတူ စိတ္ဓါတ္ေတြက ဟိုး ေအာက္ဆံုးနားအထိ က်လု က်ခင္။ တခ်ိဳ႕ရက္ေတြမွာ အလြမ္းစိတ္ေတြ စိတ္ေျပလို ေျပျငား ရီေဝရစ္မူးေစေသာအရာေတြႏွင့္ မိတ္ေဆြဖြဲ႕မိသလို တခ်ိဳ႕ရက္ေသာ ေန႔ရက္ေတြမွာေတာ့ အေဝးေျပးလမ္းမၾကီးမ်ားေပၚတြင္ ကားကို အရွိန္ျပင္းျပင္းေမာင္းကာ လူေတြႏွင့္ ေဝးရာကို ေျပးထြက္သြားမိသည္။ လမ္းေဘးတေလွ်ာက္ မ်က္ေစ့တဆံုး ျမင္ေနရေသာ သူမ ႏွစ္သက္ေသာ ေတာင္တန္းညိဳညိဳေတြ သစ္ေတာစိမ္းစိမ္းေတြႏွင့္ တိမ္လိပ္ျဖဴျဖဴေတြကို တိုင္တည္ရင္း အလြမ္းေတြကို ေဝမွ်ရသည္။
တခါတခါမွာ ဝန္းက်င္တခုလံုး ဘာမွ မျမင္ရေတာ့ေလာက္ေအာင္ ေဆးလိပ္မီးခိုးေတြ မႈတ္ထုတ္မိျပန္သည္။ ေဆးလိပ္ေတြ အမ်ားၾကီး မေသာက္ပါနဲ႕ ကိုကို… ဟု ေျပာတတ္ေသာ သူမအသံကို ၾကားေယာင္လာခ်ိန္မွာေတာ့ နာက်င္ရစ္ဝဲလာေသာ မ်က္ရည္မ်ားသည္ ေဆးလိပ္မီးခိုးေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္သည္ဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အားေပး လိမ္ညာမိျပန္သည္။ အေနေဝးေသာ ဘဝေတြသည္ ခါးသီးလြန္းလွသည္ပဲ…။
ေကာင္းကင္မွာ ၾကယ္ေတြစံုေသာ ညတညမွာ ခ်စ္သူကို သတိရရင္း မပီျပင္လွေသာ ကဗ်ာေလး တပုဒ္ ေရးျခစ္ၿပီး ခ်စ္ေသာသူဆီ အေရာက္ပို႔ခဲ့မိေသးသည္။ ေခါင္းစဥ္ကိုေတာ့ ဂ်စ္ပစီရဲ႕ ၾကယ္ေၾကြည ဟု အလြယ္တကူ ေပးလိုက္သည္။
အနားမွာ မင္းသာရွိခဲ့ရင္ေပါ့
ကမာၻလႊမ္းေတာ့မယ့္ မိုးသည္းေတြကိုလဲ
စိတ္ထဲ ၾကည္ၾကည္လင္လင္
မင္းရဲ႕ ခင္မင္ေမတၱာေတြပဲ သြန္းေနသလိုလို…
မိုးထဲ တိုးဝင္ေနတဲ့ ေတာင္တန္းေတြကိုလဲ
ငရဲလမ္းလို ျငိဳျငင္ေနရာက
တိမ္ေတြထဲေရာက္မွ
မင္းနဲ႔ နမ္းၾကမယ္လို႔ ေတြးလိုေတြး…
စူးရွရွ ဝံပုေလြ အူသံၾကား
တခါတခါ လာပုတ္တတ္တဲ့ ဝက္ဝံစံုတြဲတို႔နဲ႔လည္း
ရိကၡာတခ်ိဳ႕ ခြဲေဝမွ်
ကိုယ္တို႔အိမ္ လာလည္ၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြလိုလို…
ခ်စ္သူရယ္…
တယ္လီဖုန္းေလးသာ တခ်က္ ဆက္လိုက္စမ္းပါ
ဒီေျမာက္ကြ်န္းမွာ လြင့္ေနတဲ့ ခရီးသြားတေယာက္က
လာသမွ် အႏၱရာယ္ေတြ အကုန္လံုး
ေခါင္းဖမ္းအံုးလိုက္ရင္း
မင္းအတြက္ ရင္ခုန္ေတးသြားျမျမ
ၾကက္သီးေတြခေအာင္ ကိုယ္ဆိုျပလိုက္မယ္…။
ထိုကဗ်ာေလးကို သူမ ဖတ္ေနခ်ိန္ႏွင့္ တခ်ိန္တည္းမွာ ကိုယ္တိုင္လဲ ထိုကဗ်ာကို တေခါက္ ျပန္ရြတ္မိသည္။ ကဗ်ာေလးကို ဖတ္ေနခ်ိန္မွာ သူမက မ်က္ရည္က်ေနခဲ့သည္ဟု ေျပာလာေတာ့ အေတာ္အံ့ၾသသြားသည္…။ ဘာေၾကာင့္ဆို ကိုယ္လဲ ထိုအခ်ိန္က မ်က္ရည္က်ေနခဲ့သည္ေလ…။ အေနေဝးေသာ္လည္း ခံစားမႈ တူညီႏိုင္ေသာ ႏွလံုးသားေတြေၾကာင့္ ဝမ္းနည္းမႈေတြၾကားမွ အတန္ငယ္ စိတ္သက္သာရာရခဲ့ျပန္သည္။
အိပ္မရေသာ ညေတြမွာ အေတြးေတြက ဟိုေရာက္ သည္ေရာက္…။ ကိုယ္ခ်စ္ေသာသူ ဆံုးပါးသြားတာရယ္ အသက္ရွင္ေနပါလ်က္နဲ႕ကုိယ္ခ်စ္တဲ့လူက တျခားသူနဲ႕ေပ်ာ္ေနတာကို ေတြ႕ရတာရယ္ ႏွစ္ဦးသား စိတ္တူ ကိုယ္တူ ခ်စ္ျပီး နီးစပ္ခြင့္မရတာရယ္ ဘယ္ဟာက ခံစားရတာ ပုိသက္သာမလဲ ဟု…။ အမွန္ကေတာ့ ဘယ္ဟာမွ မသက္သာလွပါ…။ သို႔ေသာ္လည္း ေဝးျခင္း နီးျခင္းေတြသည္ ခိုင္ျမဲေသာ ခ်စ္ျခင္းတခုအတြက္ အထူးတလည္ အေရးၾကီးလွသည္ မဟုတ္… ႏွလံုးသားျခင္း နီးကပ္ ေႏြးေထြးေနဖို႕သာ အေရးၾကီးသည္ဟု ေတြးလိုက္ေတာ့ ရင္ထဲက အပူမီးေတြ အနည္းငယ္ သက္သာသြားခဲ့သည္။ လက္ရွိ အေနအထားမွာ ႏွစ္ေယာက္စလံုးက အတူတူဆံုႏိုင္ခ်ိန္ေတြအတြက္ ရင္ခုန္သံေတြ ေႏြးေထြးရင္း ေမွ်ာ္လင့္ေနျခင္းေတြ ရပ္တန္႔မသြားေသးတာကိုက ခိုင္ျမဲေသာ ခ်စ္ျခင္းတခု၏ ျပယုဒ္ပင္…။ ေလာကၾကီးတြင္ လွပေသာ ခ်စ္ျခင္းဖြဲ႔ ဇာတ္လမ္းမ်ားအားလံုးသည္ ရိုးရိုးစင္းစင္းေလးမ်ား မဟုတ္ၾကသည္မွာ သိပ္ကို ေသခ်ာပါသည္…။
တေန႔ေန႔မွာေတာ့ အလြမ္းေတြရဲ႕ အေဝးမွာ အတူတူဆံုႏိုင္ေကာင္းရဲ႕ဟု ေမွ်ာ္လင့္ရင္း ရင္ခုန္ရင္း မဆံုးေသာ အိပ္မက္ရွည္မ်ားကို အၾကိမ္ၾကိမ္ အခါခါ မက္ေနရင္း….
မွတ္ခ်က္ ။ ။ လြန္ခဲ့တဲ့ တႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္က ေရးခဲ့ဖူးတဲ့ အတူတူဆိုရင္ ပိုစ့္ရဲ႕ ေနာက္ဆက္တြဲပါ…။ အတူတူ တဆက္တည္း ဖတ္လို႕ရသလို သပ္သပ္စီ ခြဲဖတ္ရင္လဲ ရေလာက္မယ္ထင္ပါရဲ႕…။ အဲဒီ အတူတူဆိုရင္ ပိုစ့္ထဲက သူငယ္ခ်င္းကို သတိတရ ေမးၿပီး သူတို႕ရဲ႕ လက္ရွိ အေျခအေနေလးကို ဆက္ေရးေပးဖို႕ ေျပာလာတဲ့ ညီမငယ္ ႏွစ္ေယာက္ရွိပါတယ္…။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္နဲ႕ စကားေျပာျဖစ္ၿပီး သူတို႔ရဲ႕ တိုက္တြန္း အားေပးမႈနဲ႔ ဒီပိုစ့္ကို ေရးျဖစ္ပါတယ္…။ စာထဲက တခ်ိဳ႕စကားလံုးေတြအတြက္ အဲဒီညီမႏွစ္ေယာက္ကို ေက်းဇူးတင္ၿပီး ကဗ်ာေလးအတြက္ေတာ့ မိတ္ေဆြ ကဗ်ာဆရာကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္…။ ၿပီးေတာ့ သတိတရနဲ႕ ေမးလာတဲ့ ညီမ ႏွစ္ေယာက္စလံုးကို သူငယ္ခ်င္းက ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေျပာေပးပါ တဲ့…
