စိတ္၏ ေခၚေဆာင္ရာ

ဥမၼာ့ရဲ႕ စာအုပ္ ဆိုတဲ့ E Book ေလး ထြက္လာပါၿပီ။ စာအုပ္ေလးကို ဒီေနရာ မွာ Download လုပ္ယူႏိုင္ပါတယ္။

စာအုပ္တအုပ္လံုးကို လက္ေရးစာလံုးလွလွေလးေတြ၊ ခ်စ္စရာ ရုပ္ပံုေလးေတြနဲ႔အတူ ထူးထူးျခားျခား လွလွပပ ျဖစ္ေအာင္ အခ်ိန္ေပးၿပီး စီစဥ္သူေတြက ဒီမွာပါ။


အခုလို စီစဥ္ေပးသူေတြကိုလည္း ေက်းဇူး အမ်ားၾကီးတင္ပါတယ္။
ဒီစာအုပ္ေလးမွာ ဟန္သစ္ျငိမ္၊ ခိုင္စိုးလင္း၊ အိျႏၵာ၊ ပန္ဒိုရာ၊ မယ္ကိုး၊ မိုးလႈိင္ည၊ နန္းညီ၊ ေကာင္းကင္ကို၊ ေက်ာ္ညိဳေသြး၊ သက္ေထြး၊ ေနဦး၊ ၾသျမိဳင္၊ ေနျမဲ၊ မွဴးဒါရီ၊ ေက်ာ္ဇင္ဦး ေတေလ၊ ညိဳမင္းခတို႔ရဲ႕ ကဗ်ာ ဝတၳဳ စာစုေတြနဲ႔အတူ ကိုယ္ေရးထားတဲ့ "စိတ္၏ ေခၚေဆာင္ရာ" ဆိုတဲ့ ဝတၳဳတိုေလးတပုဒ္ ပါပါတယ္…။


ဖတ္ၾကည့္ပါ… လိုအပ္တာမ်ားရွိရင္ ေထာက္ျပ ေဝဖန္ ေျပာဆိုသြားခဲ့ပါ…။

စိတ္၏ ေခၚေဆာင္ရာ

သည္အခန္းခပ္က်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ သူ တေယာက္တည္း ေနထိုင္သည္။ ေဆးေရာင္ အဝါေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ သုတ္ထားေသာ အခန္း၏ တဖက္တခ်က္စီမွာ တေယာက္အိပ္ ကုတင္တလံုး ႏွင့္ စားပြဲတလံုး ရွိသည္။ စားပြဲေပၚမွာေတာ့ အမ်ိဳးအမည္ မေရတြက္ႏိုင္ေသာ ပစၥည္းမ်ား ရွိေနသည္။ ကုတင္ေပၚမွာ ေခါင္းအံုး ႏွင့္ ေစာင္ကေတာ့ သပ္သပ္ရပ္ရပ္။ ကုတင္ေအာက္မွာ ၾကြပ္ၾကြပ္အိပ္ အစိမ္းေရာင္ အျဖဴေရာင္တို႔ျဖင့္ ထုတ္ပိုးထားေသာ ေလးေထာင့္ စပ္စပ္ အထုတ္မ်ား စီစီရီရီ ရွိေနသည္။ ကုတင္၏ ေျခရင္းဖက္မွာေတာ့ အိပ္ခန္း အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ တပ္ဆင္ေလ့ မရွိတတ္ေသာ ေၾကြလက္ေဆးကန္တခုက အခန္႔သား တည္ရွိေနေလသည္။ ထိုလက္ေဆးကန္၏ ေအာက္ေျခမွာ ၾကီးမားေသာ္လည္း ေပါ့ပါးဟန္တူေသာ ၾကြပ္ၾကြပ္အိပ္ အထုတ္မ်ားလည္း ရွိေနေသးသည္။

သည္ လက္ေဆးကန္ကို တပ္ဆင္စဥ္က အိမ္သားမ်ားႏွင့္ ေတာ္ေတာ္ေလး အတိုက္အခံ ေျပာခဲ့ ဆိုခဲ့ အျငင္းပြားခဲ့ရသည္ကို မွတ္မိေနေသးသည္။ တကယ္ဆို အျပင္က သူစိမ္းေတြ မဆိုထားႏွင့္ အိမ္က အတူေန အိမ္သားမ်ားကပင္ သူ႔ကို နည္းနည္းမွ နားမလည္တတ္ၾကေခ်။ သူျပဳသမွ် အျပဳအမူတိုင္းကို ရယ္စရာ (သို႔မဟုတ္) လက္မခံႏိုင္စရာေတြခ်ည္းဟုသာ ထင္ျမင္ယူဆတတ္ၾကသည္။ ထားပါေလ… ဒီကိစၥက သူ႔အတြက္ေတာ့ အေရးတၾကီး မဟုတ္သလို အထူးတဆန္းလဲ မဟုတ္ေတာ့ပါ။

*****

ေျပာရရင္ သူသည္ သိတတ္စ အရြယ္ ခပ္ငယ္ငယ္ထဲက အသန္႔အရွင္း သိပ္ၾကိဳက္သည္…။ စိတ္ထဲတြင္ သိပ္မသန္႔ရွင္းလွဟု ထင္ရေသာ တစံုတခုကို ထိမိ ကိုင္မိတိုင္း လက္ကို ဆပ္ျပာျဖင့္ ေသေသခ်ာခ်ာ စင္ၾကယ္ေအာင္ ေဆးရမည္ဟူေသာ အေမ့စကားကို တေသြမတိမ္း လိုက္နာသည္။ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ အရြယ္ရလာေသာအခါ လက္ကို ေပက်ံေစမည့္ အရာမ်ား၊ လက္မွာ အနံ႔အသက္ စြဲတတ္ေသာ အစားအစာမ်ား ကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး ေရွာင္တတ္လာသည္။ ေက်ာင္းမွာ၊ ကစားကြင္းမွာ၊ အျပင္မွာ တခုခုကို ထိမိ ကိုင္မိၿပီးတိုင္း လက္ကို အထပ္ထပ္ ေဆးေၾကာမိသည္။ ငယ္စဥ္ကေတာ့ အတူတူ ေက်ာင္းသြားေဖၚ ကစားေဖၚမ်ား၏ မိဘေတြ၊ လူၾကီးေတြက သူ၏ သန္႔ရွင္းမႈကို ခ်ီးက်ဴးၾကသည္။ ထိုအခါ ကေလးပီပီ အနည္းငယ္ေတာ့ ဘဝင္ျမင့္မိသည္သာ…။

ေရခဲေခ်ာင္း၊ ေရခဲမုန္႔၊ ေခ်ာကလက္ စသည္တို႔ကို လက္ႏွင့္ ကိုင္စားရင္း အရည္ေပ်ာ္ၿပီး စီးက်လာသည္ကို ၾကံဳရေသာ အခါ၊ ဒူးရင္းသီးစားၿပီး လက္မွာ စြဲေနေသာ အနံ႔ကို ေဖ်ာက္ရခက္ေသာအခါ၊ မွ်စ္ဟင္းစားၿပီး ဘယ္ေလာက္ေဆးေဆး လက္မွာ အနံ႔ မေပ်ာက္ေသာအခါ ေနာက္ေနာင္ကို ထိုအရာမ်ားကို သတိၾကီးစြာျဖင့္ ေရွာင္ၾကဥ္သည္။ အလြန္အမင္း စားခ်င္လာေသာအခါ ဇြန္းျဖင့္သာ စားသည္။ ထိုအရာမ်ားႏွင့္ မေတာ္တဆ ထိမိသြားပါက လက္ကို ဆပ္ျပာတတံုး ကုန္လုနီးပါး ျဖစ္ၿပီး ပဲၾကီးေရ တြန္႔လာေအာင္ တိုက္ခြ်တ္ေဆးေၾကာသည္။ ဤသို႔ ေဆးလိုက္ရမွ စိတ္ထဲမွာ စင္ၾကယ္သြားၿပီး ေနလို႔ ထိုင္လို႔ ေကာင္းသြားသည္။

သည္လိုႏွင့္ အခ်ိန္တိုင္း လက္ေဆးတတ္ေသာအက်င့္မွာ သူ႔အတြက္ အစြဲအလန္းတခုပမာ ျဖစ္လာသည္။ တေန႔ကို အၾကိမ္ေပါင္း မည္မွ် ဟု မေရမတြက္ႏိုင္ေအာင္ လက္ေဆးသည္။ ေရာက္ေလရာ ေနရာမွာ ဘာမွမလုပ္ခင္၊ ဘာမွ မထိေတြ႔ မကိုင္တြယ္ခင္မွာ လက္ေဆးစရာ ေနရာကို ဦးစြာ လိုက္ရွာမိသည္။ လက္ေဆးၿပီးေတာ့ လက္သုတ္စရာ တစ္ရႈးေပပါကို သြားေလရာရာ အျမဲမျပတ္ ေဆာင္ယူသြားတတ္သည္။

ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ အရာရာကို ထိေတြ႔ကိုင္တြယ္ရန္ မသတီတတ္ေသာ စိတ္ႏွင့္ တခုခုကို ထိမိတိုင္း လက္ေဆးတတ္ေသာ အက်င့္တို႔သည္ သူ၏ စိတ္ကို တဖက္စြန္းသို႔ ေရာက္ေအာင္ သိသိသာသာၾကီး တြန္းပို႔လိုက္ေလသည္။ ထိုအခါ အခ်ိန္တိုင္း လြယ္လင့္တကူ လက္ေဆး၍ ရေစႏိုင္ရန္ သူ၏ အိပ္ခန္းထဲမွာ လက္ေဆးေၾကြခြက္တခု တပ္ဆင္လိုက္သည္။ ေရပိုက္မ်ား သြယ္ဆက္ရန္ အိမ္နံရံကို ထုႏွက္ ထြင္းေဖါက္ရေသာေၾကာင့္ အိမ္သားမ်ားႏွင့္ စကားမ်ား အျငင္းပြားရသည္။ အိမ္သားမ်ားက သူ႔ကို လူထူး လူဆန္းတဦးသဖြယ္ ဝိုင္းၾကည့္ေနၾကခ်ိန္မွာ သူတို႔၏ မ်က္လံုးေတြသည္ လမ္းထိပ္နားမွာ တေယာက္တည္း စကားတီးတိုးေရရြတ္ရင္း အိတ္အၾကီးၾကီး တလံုးကို လြယ္ကာ ဟိုဟို ဒီဒီ ေျခဦးတည့္ရာ ေလွ်ာက္သြားေနတတ္ေသာ သူရူးတေယာက္၏ မ်က္လံုးမ်ားႏွင့္ပင္ ခပ္ဆင္ဆင္ တူေနေသးသည္ဟု ေတြးရင္း တေယာက္တည္း အသံတိတ္ ရယ္ေမာခဲ့ဖူးသည္။

အခန္းထဲမွာ လက္ေဆးေၾကြခြက္တခု တပ္ဆင္ၿပီးေနာက္ အိမ္အနီးမွ ကုန္စံုဆိုင္သို႔သြားကာ တစ္ရႈးေပပါ ဆယ္လိပ္တြဲ အထုတ္ၾကီးမ်ားကို သယ္ႏိုင္သေလာက္ ဝယ္လာခဲ့သည္။ အိမ္သားမ်ားက သူ႔ကို ဆီးၾကိဳၿပီး ဝယ္လာေသာ တစ္ရႈးထုတ္မ်ားကို မီးဖိုခန္းထဲသို႔ ယူသြားေသာေၾကာင့္ သူတို႔ကို ပ်ာပ်ာသလဲ တားျမစ္ကာ ထိုတစ္ရႈးလိပ္မ်ားအားလံုးကို သူ႔အိပ္ခန္းဆီသို႔ သယ္ယူသြားခဲ့၏။ အိပ္ခန္းထဲမွာ လက္ေဆးေၾကြခြက္ တပ္ဆင္ၿပီး၊ လက္သုတ္စရာ တစ္ရႈးမ်ား အျပည့္အစံု ေရာက္လာေသာအခါ ရရွိခံစားရသည့္ စိတ္ေက်နပ္ ျပည့္စံုမႈကို ဘယ္အရာႏွင့္မွ မလဲႏိုင္ပဲ တစိမ့္စိမ့္ စားသံုးေနမိသည္။

*****

အားလံုး အဆင္ေျပသြားၿပီ…။
ဘယ္မွသြားစရာမလိုပဲ အိပ္ခန္းထဲမွာပင္ အခ်ိန္မေရြး လက္ေဆးႏိုင္သလို လက္ေဆးၿပီးလွ်င္ သုတ္စရာ တစ္ရႈးေတြလဲ အျပည့္အစံု ရွိေနၿပီ…။ သူ႔စိတ္တြင္ ေက်နပ္မဆံုးႏွင့္ လက္ကို စိတ္ရွိတိုင္း ေဆးသည္။ ၿပီးလွ်င္ လက္ကို သုတ္သည္။ လက္တခါေဆးၿပီးတိုင္း စိတ္ထဲမွာ တခါ သန္႔ရွင္းသြားသည္ဟု ခံစားရသည္။ စိတ္အတြင္းက အညစ္အေၾကးမ်ား ကင္းစင္ၿပီး အစဥ္သန္႔ရွင္းေစရန္ လက္မ်ားမ်ားေဆးဖို႔ လိုအပ္မည္မွာ ေသခ်ာလွသည္။ ထိုအယူအဆကို ရာႏွဳန္းျပည့္ ေထာက္ခံမဲ ေပးမည့္သူ၊ စာရြက္ေပၚမွာ အမွန္ျခစ္ ခပ္ၾကီးၾကီး ျခစ္ေပးမည့္သူ တစံုတေယာက္မွ် ရွိရန္ မလိုအပ္ပါ…။

သည္လိုႏွင့္ ေန႔ေန႔ ညည သူ လက္ေဆးသည္။ ၿပီးေတာ့ လက္သုတ္သည္။ ေဆးၿပီးရင္းလည္း ထပ္ေဆးသည္…။ ကုတင္စြန္းကို ကိုင္မိလည္း လက္ေဆးသည္။ အိပ္ရာသိမ္းၿပီးလည္း လက္ေဆးသည္။ တံခါးလက္ကိုင္ဖုကို ကိုင္မိလည္း လက္ေဆးသည္။ စားပြဲေပၚမွ အရာတခုခုကို ကိုင္မိတိုင္းလည္း လက္ေဆးသည္…။ ၿပီးေတာ့ လက္သုတ္သည္။ လက္ေဆးသည္။ ၿပီးေတာ့ လက္သုတ္သည္။ လက္ေဆးသည္။ ၿပီးေတာ့ လက္သုတ္သည္…။ ထိုအခါ ရက္အနည္းငယ္အတြင္းမွာ သူ႕အိပ္ခန္းတခုလံုး တစ္ရႈးစကၠဴမ်ား ဟိုေထာင့္မွာ တပံု ဒီေထာင့္မွာ တေထြးႏွင့္ ေဖြးေဖြးလွဳပ္ေအာင္ ျပည့္လာသည္။

ထိုတစ္ရႈးမ်ားကို ထည့္စရာ ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္ အၾကီးစားမ်ားဝယ္ရန္ အိမ္အနီးမွ ကုန္စံုဆိုင္သို႔ ေနာက္တေခါက္ သြားခဲ့သည္။ လမ္းတေလွ်ာက္မွာ ေတြ႔ေန ျမင္ေနက် အိမ္နီးခ်င္းမ်ားႏွင့္ ေတြ႔ေသာအခါ သူတို႔၏ အၾကည့္ေတြကို မၾကိဳက္ခ်င္။ သူတို႔၏ မ်က္လံုးမ်ားသည္ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ျဖစ္ေနရံုသာမက အေရာင္ရင့္ရင့္ အညစ္အေၾကးရိပ္မ်ား စြန္းထင္းေနသလို… စိတ္ထဲမွာ သူတို႔ကို လက္ေဆးရန္ ပညာေပးေနမိေသးသည္။ လက္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ မေဆးေၾကာေသာေၾကာင့္ ထိုမွတဆင့္ အညစ္အေၾကးမ်ား မ်က္ႏွာေတြ မ်က္လံုးေတြဆီသို႔ ကူးစက္ ညစ္ေထးေနၾကဟန္တူသည္ဟု ေကာက္ခ်က္ဆြဲလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ေခါင္းကို တဆတ္ဆတ္ညိတ္ကာ ျပံဳးရင္း လမ္းတေလွ်ာက္ ေတြ႔သမွ် လူတိုင္း၏ ေၾကာင္စီစီ အၾကည့္ေတြကို ရဲရဲဝံ့ဝ့ံ ရင္ဆိုင္ႏိုင္ခဲ့သည္။

ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္ေရာင္းေသာ ဆိုင္မွ ဆိုင္ရွင္က သူ႔ကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ၿပီး ေနေကာင္းရဲ႕လား ဟု ေမးသည္။ ၿပီးေတာ့ ေကာင္းေကာင္းသြားေနာ္… အိမ္ေရာက္ေအာင္ ျပန္တတ္ရဲ႕လား ဟူေသာ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ အေမးကိုပါ တဆက္တည္း ေမးလိုက္ေသးသည္။ အို.. အဓိပၸါယ္ မရွိလိုက္တာ… သူတို႔ အားလံုး တခုခုေတာ့ အၾကီးအက်ယ္ မွားယြင္းေနၾကၿပီ…။

ေစ်းဝယ္ၿပီး အိမ္ျပန္ေရာက္ေသာအခါ အိမ္သားမ်ားက သူ႔ကို အၾကည့္တမ်ိဳးႏွင့္ ၾကည့္ၾကျပန္သည္။ သူတို႔ၾကည့္ရတာ စိုးရိမ္တၾကီးႏွင့္… မူလည္း မမွန္လွ…။ သူတို႔ေတြကို လက္မွန္မွန္ေဆးရန္ လိုအပ္ေနေၾကာင္း၊ သို႔တည္းမဟုတ္ ဆရာဝန္ႏွင့္ တိုင္ပင္ကာ ေဆးစား ေဆးကု ျပဳသင့္ေၾကာင္း ခပ္တိုတုိ ေျပာကာ အခန္းထဲသို႔ ဝင္လာခဲ့သည္။ ၿပီးလွ်င္ေတာ့ လက္ေဆးေၾကြခြက္မွာ လက္ကို စိမ္ေျပနေျပ ေဆးေၾကာမိသည္။ ေက်နပ္လိုက္သည္မွာ ဆိုဖြယ္ရာ မရွိ။ ၿပီးေတာ့ တစ္ရႈးမ်ားျဖင့္ လက္သုတ္သည္။ ၿပီးေတာ့ တခန္းလံုး ေနရာ အႏွံ႕ရွိေနေသာ တစ္ရႈးစကၠဴမ်ားကို ခုနက ဝယ္လာခဲ့ေသာ ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္ အၾကီးၾကီးထဲသို႔ ထည့္ကာ တအိတ္ခ်င္း ေသေသခ်ာခ်ာ စုစည္းမိသည္။

လက္ေတြ ေဆးလိုက္၊ ၿပီး လက္သုတ္လိုက္၊ လက္သုတ္ၿပီးေသာ တစ္ရႈးမ်ားကို အိတ္ထဲ ထည့္လိုက္၊ တခါ လက္သြားေဆးလိုက္၊ ၿပီးေတာ့ လက္သုတ္လိုက္၊ တစ္ရႈးမ်ားကို သိမ္းလိုက္… ေနာက္ လက္ကို ျပန္ေဆးလိုက္… … …

သည္လိုႏွင့္ တရက္ၿပီး တရက္ ကုန္လာခဲ့သည္။ ေနာက္ပိုင္းရက္မ်ားတြင္ အိမ္သားမ်ား၏ ျပဴးေၾကာင္ေၾကာင္ မ်က္လံုးမ်ားကို ရင္မဆိုင္ခ်င္ေသာေၾကာက့္ အခန္းအျပင္ကိုေတာင္ ထြက္ၿပီး အစား မစားျဖစ္ေတာ့ေခ်။ အခန္းထဲမွာ ရွိေနသမွ် အေျခာက္အျခမ္းမ်ားကိုသာ စားေသာက္ၿပီး အခ်ိန္ရွိသ၍ လက္ကိုသာ တြင္တြင္ ေဆးေနမိသည္။ အိမ္သားမ်ား အခန္းထဲသို႔ စားစရာမ်ား လာပို႔ေသာအခါ သူတို႔၏ ေၾကာင္စီစီမ်က္လံုးမ်ားႏွင့္ စပ္စပ္စုစုႏိုင္လွေသာ က်ီးကန္းေတာင္းေမွာက္ အၾကည့္မ်ားကို မႏွစ္မ်ိဳ႕ေသာေၾကာင့္ တံခါးကို အထဲမွေန၍ အေသပိတ္ထားလိုက္သည္။

*****

ရက္အနည္းငယ္ ၾကာသြားေသာအခါ အိပ္ခန္းတံခါးကို အျပင္ဖက္မွ တခုခုႏွင့္ လွည့္ဖြင့္ေနသံ ၾကားရသည္။ မၾကာခင္ တံခါးပြင့္သြားၿပီး အိမ္သား ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္အတူ လူစိမ္းတေယာက္ အခန္းထဲဝင္လာၾကသည္။ ထိုလူစိမ္း၏ လက္ထဲတြင္ ေရအျပည့္ ျဖည့္ထားေသာ အျပာေရာင္ လက္ဆြဲပံုးတပံုးႏွင့္ ပန္းပြင့္ေရာင္စံုေလးမ်ားပါေသာ တစ္ရႈးတလိပ္ကို ကိုင္ေဆာင္လာသည္။ ထိုသူ၏ အေျပာအရ သန္႔ရွင္း သန္႔ျပန္႔ၿပီး အခ်ိန္မေရြး လက္ေဆးရန္၊ စိတ္ေရာ လူေရာ စင္ၾကယ္စြာ ေဆးေၾကာႏိုင္မည့္ ေနရာတခုကို အလည္လိုက္ရန္ လာေရာက္ ဖိတ္ေခၚသည္ဟု ဆိုသည္။ သူ႔လက္ထဲမွာ ကိုင္ေဆာင္လာေသာ ပစၥည္းမ်ားကိုၾကည့္ရင္း သူေျပာေသာေနရာကို စိတ္ဝင္စားလွသည္။ ဘဝမွာ စိတ္ဓါတ္ေတြ သန္႔ရွင္းဖို႔သာ အေရးအၾကီးဆံုး မဟုတ္ပါလား…။ ထို႔ေၾကာင့္ အခ်ိန္မဆိုင္းပင္ လက္သုတ္ၿပီးေသာ တစ္ရႈးစမ်ားထည့္ရန္ အိတ္တလံုးကို ဆြဲယူၿပီး လိုက္သြားရန္ ျပင္ဆင္သည္။

ထိ႔ုေနာက္တြင္ေတာ့ ထိုလူႏွင့္အတူ ပါလာေသာ ေရပံုးထဲသို႔ လက္ႏွစ္ဖက္ကို စိမ္ေျပနေျပ ႏွစ္ေဆးရင္း၊ ပန္းပြင့္ေရာင္စံုေလးမ်ားပါေသာ တစ္ရႈးျဖင့္ လက္သုတ္ရင္း၊ သုတ္ၿပီးေသာ တစ္ရႈးစမ်ားကို အသင့္ယူေဆာင္လာေသာ အိတ္ထဲကို စုေဆာင္းထည့္သိုရင္း၊ အိမ္သားမ်ား၏ အေရာင္စြန္းေနေသာ ျပဴးတူး ေၾကာင္ေတာင္ မ်က္ဝန္းမ်ားကို ဥပကၡာျပဳၿပီး အတတ္ႏိုင္ဆံုး လက္ကို စင္ၾကယ္စြာ ေဆးေၾကာၾကရန္ တတြတ္တြတ္ မွာၾကားရင္း… လာေခၚေသာ သူစိမ္းေနာက္သို႔ တေရြ႕ေရြ႕ႏွင့္ လိုက္ပါသြားေတာ့သည္။

ေသခ်ာပါသည္… သူ အခု သြားမည့္ေနရာသည္ သူ၏ စိတ္အစဥ္ကို လိုအပ္ေသာ သန္႔ရွင္းမႈမ်ားႏွင့္ ၾကည္လင္ေသာ စင္ၾကယ္ျခင္းမ်ားကို ေပးစြမ္းႏိုင္ေသာ ေနရာတခု ျဖစ္လိမ့္မည္ဟု သူ ေသေသခ်ာခ်ာ ယံုၾကည္ေနပါသည္…။

သက္ေဝ
(၆ မတ္ ၂၀၁၁)