ျမင္ေတြ႔သမွ် ေျပာျပပါမည္ (၂)

စင္ကာပူႏိုင္ငံ စာေပျမတ္ႏိုးသူမ်ား အဖြဲ႔မွ ၾကီးမွဴးေသာ တတိယအၾကိမ္ေျမာက္ စာေပေဟာေျပာပြဲကို Singapore Poly, Convention Center တြင္ ဧၿပီလ ၃၀ ရက္ေန႔က ေအာင္ျမင္စြာ က်င္းပခဲ့ၿပီး ျဖစ္သည္။ သည္ႏွစ္ လာေရာက္ ေဟာေျပာၾကသူမ်ားမွာ ဆရာ ေအာင္သင္း၊ ဆရာ ခ်စ္စံဝင္း၊ ဆရာ ေဖျမင့္ႏွင့္ ဆရာမ ခင္ခင္ထူးတို႔ပင္ ျဖစ္သည္။ သည္တၾကိမ္ စာေပေဟာေျပာပြဲ၏ ထူးျခားခ်က္မွာ ေဟာေျပာပြဲအျပီး ဆရာမ်ားအားလံုး (ဧည့္သည္ေတာ္ ဆရာ ေနဝင္းျမင့္ အပါအဝင္) စာဖတ္သူမ်ားႏွင့္ အေမး အေျဖ ေဆြးေႏြးခန္း အစီအစဥ္ ပါဝင္လာျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။

ေျပာရလွ်င္ စင္ကာပူႏိုင္ငံတြင္ စာေပခ်စ္ျမတ္ႏိုးသူမ်ား၊ စာေပဝါသနာရွင္မ်ား လြန္စြာမ်ားျပားေသာေၾကာင့္ သည္ႏွစ္ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္အတြက္ စာေပေဟာေျပာပြဲ ႏွစ္ပြဲကို ဧၿပီလ တလထဲမွာ တပတ္သာျခားၿပီး မနီးမေဝး ေနရာ ႏွစ္ခုမွာ ဆက္တိုက္ က်င္းပသြားသည္။ ကိုယ္ကေတာ့ ရည္ရြယ္ထားသည့္အတိုင္း ပထမပြဲကို မသြား… ဒုတိယပြဲကိုသာ သြားျဖစ္သည္။

ဆရာမ်ား၏ ေဟာေျပာခ်က္မ်ားႏွင့္ အခန္းအနားတခုလံုး၏ အေၾကာင္းစံုကို အင္တာနက္ စာမ်က္ႏွာေတြမွာ စာမ်ား၊ ဓါတ္ပံုမ်ား၊ အသံဖိုင္လ္မ်ားႏွင့္ ေဝေဝဆာဆာ ဖတ္ ၾကား ေတြ႔ျမင္ၿပီး ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ထို႕ေၾကာင့္ အထက္ပါ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို မေရးျပေတာ့ပါ။ ထိုေန႔က ေတြ႔ၾကံဳခဲ့ရသည္မ်ားထဲမွ တခ်ိဳ႕ကိုသာ ကိုယ္ ျမင္သလို ေရးျပခ်င္ပါသည္။

ေဟာေျပာပြဲက ၁ နာရီမွာ စမည္ဆိုေသာေၾကာင့္ တေၾကာင္း၊ ထိုင္ခံုနံပါတ္မ်ားမွာ ဦးရာလူစနစ္ဟု သိထားေသာေၾကာင့္ တေၾကာင္း၊ အိမ္ႏွင့္ နီးေသာေၾကာင့္ တေၾကာင္း Convention Center ကိုေရာက္ေတာ့ ေန႔လည္ ၁၂ နာရီသာသာ…။ ခန္းမတံခါးက မဖြင့္ေသး… ကိုယ့္လို ေစာင့္ေနၾကသူ အနည္းငယ္မွ်သာ ေတြ႔ရေသာေၾကာင့္ ေနရာေကာင္းေကာင္းရေတာ့မည္ဟု ေတြးကာ ေပ်ာ္ေနမိေသးသည္။ သို႔ေသာ္... ကြ်န္ေတာ့ရည္မွန္းခ်က္ ေဝးလွ်က္နဲ႔ ေပ်ာ္သည္ ေပ်ာ္သည္ ျဖစ္သြားသည္။ အေၾကာင္းမူကား စင္ျမင့္ႏွင့္ တည့္တည့္ အေရွ႕အလယ္ပိုင္းမွ ထိုင္ခံုမ်ားမွာ အလြန္အေရးၾကီးေသာသူမ်ား အတြက္ ဆိုေသာေၾကာင့္ပင္…။ သူတို႔ ခ်န္လွပ္ထားေသာ ေနရာေတြကို ၾကည့္ၿပီး စင္ကာပူမွာလည္း အေရးၾကီးတဲ့သူေတြက အေတာ္ကို မ်ားသားပါလား ဟု ေတြးမိသည္။

သည္လိုႏွင့္ အေနာက္ဖက္က်က်မွာ ေနရာ ရခဲ့သည္။ စင္ျမင့္ႏွင့္ ေဝးေသာေၾကာင့္ ဓါတ္ပံုရိုက္ရ ခက္သြားသည္။ သို႔ေသာ္ နာမည္ေက်ာ္ ဘေလာ့ဂ္ဂါမ်ား ဝင္လာလွ်င္ ကိုယ္က အေပၚစီးကေန လွမ္းျမင္ႏိုင္တာေပါ့ဟု အေကာင္းဖက္က လွည့္ေတြးလိုက္သည္။ ေနာက္ထပ္ ေကာင္းတာတခု ရွိေသးသည္ကို ေဟာေျပာပြဲၿပီးမွ သိလိုက္သည္။ ထိုသည္ကား နာမည္ေက်ာ္ ဘေလာ့ဂါ ဓါတ္ပံုဆရာမ်ား၏ လက္စြမ္းျပ ကင္မရာျမင္ကြင္းမွ လြတ္ေျမာက္သြားျခင္းပင္…။

သည္ႏွစ္မွာ Goody Bag ေတြ မေပး၊ အမွတ္တရ စာအုပ္ႏွင့္ ေဘာပင္တေခ်ာင္းစီ လက္ေဆာင္ေပးသည္။ အမွတ္တရ စာအုပ္ေလးက ပထမအၾကိမ္ႏွင့္ ဒုတိယအၾကိမ္ မွာ ေဟာေျပာသြားေသာ ဆရာမ်ား၏ စကားေတြကို အႏွစ္ခ်ဳပ္ၿပီး ေဖၚျပထားေသာေၾကာင့္ တကယ္ကို အမွတ္တရ ျဖစ္စရာ…။ ၿပီးေတာ့ Feed Back Form ႏွင့္ အင္းေလးမွ ၅ ေဒၚလာတန္ ေဘာက္ခ်ာ…။

မႏွစ္ကေတာ့ အိမ္က ေရဘူး ယူလာခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ခန္းမထဲ အဝင္မွာ ေရသန္႔ဘူး တဘူးစီ ေဝငွေတာ့ လက္ထဲ စာအုပ္ေတြေရာ ေရဘူးေတြေရာ မႏိုင္မနင္းျဖစ္ရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သည္တခါေတာ့ နပ္သြားၿပီ… အိမ္က ေရဘူး ယူမလာခဲ့…။ သို႔ေသာ္ မွန္းခ်က္ႏွင့္ ႏွမ္းထြက္ လြဲသြားျပန္သည္။ ေရသန္႔ဘူးကို ညေနစာ စားေသာအခ်ိန္က်မွ ေပးပါမည္တဲ့…။

သြားေရး လာေရး လြယ္ကူေသာ ခန္းမ၏ တည္ေနရာ၊ ကားရပ္စရာ ေနရာ၊ ပတ္ဝန္းက်င္ အေနအထား၊ အက်ယ္အဝန္း၊ ထိုင္ခံုေနရာ ယူရပံု၊ စာအုပ္ဝယ္ရန္ ေနရာ၊ ဆရာမ်ား လက္မွတ္ထိုးေပးေသာေနရာ အားလံုး သပ္သပ္ရပ္ရပ္ က်ယ္က်ယ္ဝန္းဝန္း စနစ္တက်၊ ေနရာတက်ႏွင့္ အစစ အဆင္ေျပလွသည္။ သည္လိုႏွင့္ ခန္းမထဲ ေရာက္ခဲ့သည္။ ေန႔လည္ ၁ နာရီမွာစမည္ဟု သတ္မွတ္ထားေသာ္လည္း တကယ္တန္းမွာ ၂ နာရီေက်ာ္မွ စႏိုင္သည္။ ပြဲအစ ေနာက္က်ေတာ့ အဆံုးမွာလည္း ေနာက္က်ေလေတာ့သည္ေပါ့…။

ပထမဆံုး ဆရာမ ခင္ခင္ထူးက “အညာဓေလ့ ရြာဓေလ့” ဟူေသာ ေခါင္းစဥ္ျဖင့္ စတင္ ေဟာေျပာသည္။ ျမန္မာလူမ်ိဳးတို႔၏ ရိုးသားေသာ ခ်စ္စဖြယ္ အေလ့အထမ်ား၊ အေတြးအေခၚေလးမ်ားကို ပံုေျပာသလို ေအးေဆးစြာ ေျပာျပသြားသည္မွာ အလြန္နားေထာင္ေကာင္းလွသည္။ ရိုးသားလွေသာ ၾကီးေတာ္ၾကီး တရားရံုးမွ က်မ္းထုတ္ၾကီး အိမ္ပါလာ၍ ေၾကာက္အားလန္႔အားျဖင့္ ထားစရာမရွိပံုကို ၾကားရေသာအခါ ငိုအားထက္ ရယ္အားသန္…။

ဆရာတဦးလွ်င္ ေဟာေျပာခ်ိန္ တနာရီခြဲ သတ္မွတ္သည္ဟု သိရသည္…။ လူ ၁၅၀၀ ခန္႔ ဆန္႔ေသာ ခန္းမတခုလံုး ပရိတ္သတ္မ်ား ျပည့္လွ်ံေနသည္။ ဆရာမ ခင္ခင္ထူး ေျပာေနရင္းမွာပင္ ခန္းမ၏ ေလေအးေပးစနစ္ အလြန္ေကာင္းေၾကာင္း သိလိုက္ရသည္။ ခ်မ္းလိုက္သည္မွာ ဆိုဖြယ္ရာမရွိ။ သည္လိုႏွင့္ ဆရာမ ေဟာေျပာအၿပီးမွာ ေကာ္ဖီပူပူေလးတခြက္ေလာက္ ရလိုရျငား ခန္းမအျပင္သို႔ထြက္ကာ ရွာပံုေတာ္ဖြင့္ရသည္။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ မလွမ္းမကမ္းမွာ Mc Donald ႏွင့္ Mc Café ကို ေတြ႔ရသည္။ ကိုယ့္လိုလူေတြ မ်ားလွသည္။ ေကာ္ဖီတခြက္ရဖို႔ အေတာ္တန္းစီလိုက္ရသည္။

ေကာ္ဖီေသာက္ၿပီး အခ်မ္းေျပသြားကာ ခန္းမထဲျပန္ဝင္ေတာ့ ဆရာ ခ်စ္စံဝင္း စတင္ေဟာေျပာေနေခ်ၿပီ။ ဆရာ ခ်စ္စံဝင္းက အေဝးေရာက္ သားငယ္ သမီးငယ္မ်ားကို အစဥ္သတိရ လြမ္းဆြတ္ေနတတ္ေသာ အေမ့ေမတၱာ အေမ့ပံုရိပ္ေတြကို “အေမဟူသည္ အလြမ္းသည္” ဟူေသာ ေခါင္းစဥ္ျဖင့္ ေဟာေျပာသည္။ ထို႔ေနာက္ ဆရာ ေဖျမင့္က “ဘဝတိုးတက္ဖို႔ စာဖတ္ၾကစို႔” ဟူေသာ ေခါင္းစဥ္ျဖင့္ ေဟာေျပာသည္။ ေလေအးေပးစက္၏ အေအးဓါတ္လြန္ကဲမႈ၊ ဝီရိယအက်ိဳးျဖင့္ မနက္စာကို ေတာ္ရံုသာ စားလာခဲ့ေသာအမႈတို႔ျဖင့္ အခ်ိန္မ်ားကို အနည္းငယ္ ခက္ခဲစြာ ျဖတ္သန္းရင္း ည ၇ နာရီခြဲခန္႔မွာ ညစာစားခ်ိန္ကို ေရာက္လာခဲ့သည္။

ခန္းမအထြက္မွာ ေဝငွေသာ ေရသန္႔ဘူး ႏွင့္ ဒန္ေပါက္တဘူးစီကို ကိုင္ေဆာင္ကာ ထမင္းစားစရာ ေနရာ လိုက္ရွာၿပီး ခပ္သြက္သြက္ စားလိုက္ၾကသည္။ တဆိုင္တည္းမွ ျဖစ္ေသာ္လည္း ဒန္ေပါက္ဘူးေတြမွာ အဖံုးအျပာႏွင့္ အဖံုးအျဖဴ ႏွစ္မ်ိဳး အရသာ မတူ၊ အဖံုးအျဖဴက ပိုေကာင္းသည္ဟု ေျပာေနသံႏွင့္ အိမ္မွ ငပိေၾကာ္ဘူးေလးကို သတိရေၾကာင္း ေျပာေနသံေတြ တစြန္းတစ ၾကားခဲ့ရသည္။ ကိုယ္ကေတာ့ အဖံုး အျပာ… သို႔ေသာ္ စားလို႔ေကာင္းပါသည္။

အခ်ိန္နည္းေနေသာေၾကာင့္ ထမင္းစားၿပီး ခန္းမထဲ ျမန္ျမန္ေလး ျပန္ဝင္ရန္ လိုက္လံႏွိဳးေဆာ္ေနၾကေသာ လူငယ္ေလးမ်ား၊ စားၿပီးေသာ ဘူးအလြတ္မ်ား အမွိဳက္မ်ားကို စနစ္တက် စြန္႔ပစ္ၾကရန္ အမွိဳက္အိပ္မ်ား လိုက္ေဝေနေသာ လူငယ္ေလးမ်ား… သူတို႔အားလံုး၏ ေစတနာပါေသာ ၾကိဳးစားအားထုတ္မႈမ်ား၊ တက္ၾကြေသာ လုပ္အားေပးမႈမ်ား၊ စနစ္က်ေသာ တာဝန္ယူမႈမ်ားကို သည္ေနရာမွေန၍ လွိဳက္လွဲစြာ ေက်းဇူးတင္ရင္း အသိအမွတ္ျပဳ မွတ္တမ္းတင္အပ္ပါသည္။

သည့္ေနာက္မွာေတာ့ ကိုယ္တို႔ အားလံုး ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနခဲ့ရေသာ “စာေပ လူၾကမ္းမင္းသားၾကီး” ဟု အမည္ရေသာ ဆရာေအာင္သင္း၏ အလွည့္ကို ေရာက္လာခဲ့သည္။ အသက္ ၈၅ ႏွစ္ျဖစ္ေသာ္လည္း က်န္းမာေရးေကာင္းေသာ ဆရာ့ကို ေတြ႔ရသည္မွာ က်က္သေရရွိၿပီး ခ်စ္ခင္ႏွစ္လိုဖြယ္ေကာင္းလွသည္။ ဆရာက ျပည္ပေရာက္ ျမန္မာလူငယ္မ်ားအတြက္ “ရပ္ေဝးေျမျခား လူငယ္မ်ားသို႔” ဟူေသာ ေခါင္းစဥ္ျဖင့္ ေဟာေျပာသည္။ မူလအစီအစဥ္က လူကိုယ္တိုင္ မလာေရာက္ႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ဗြီဒီယိုျဖင့္ ေဟာေျပာခ်က္မ်ားကို ျပသမည္ဟု ေၾကျငာထားေသာ္လည္း ယခု ဆရာကိုယ္တိုင္ လာေရာက္ေဟာေျပာသျဖင့္ အတိုင္းထက္ အလြန္ ဝမ္းသာရသည္။

လူငယ္ေတြ အခ်ိန္ေတြကို အလဟႆ ျဖဳန္းတီးမပစ္ပဲ ရွိသမွ် အခ်ိန္ေတြကို တန္ဖိုးထားတတ္ရန္၊ အခ်ိန္ကို အက်ိဳးရွိစြာ အသံုးခ်တတ္ရန္ ဆရာက သူငယ္စဥ္က သရက္ေထာင္မွာ ေထာင္က်ေနရင္း အဂၤလိပ္စာ ေလ့လာ သင္ၾကားခဲ့ရပံုမ်ား အေၾကာင္းကို ဥပမာျပၿပီး ေျပာဆိုခဲ့သည္။ တေန႔လံုးမွာ စကၠန္႔အနည္းငယ္ေလာက္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အခ်ိန္ေပးၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္လည္ သံုးသပ္ဖို႔ အေရးတၾကီး လိုအပ္ေၾကာင္း ေက်ာင္းဆရာပီပီ လက္ညွိဳးေလး တေထာင္ေထာင္ျဖင့္ ေျပာသြားေသာ ဆရာ့အေျပာမ်ားကို အလြန္ ႏွစ္သက္ေလးစားမိသည္။ ဆရာေျပာျပေသာ အိမ္ေထာင္ဖက္ ေရြးခ်ယ္နည္းမွာ မွတ္သားစရာ။ ဟာသစြက္ေသာ ခ်စ္စဖြယ္ အေျပာေတြေၾကာင့္ ပရိသတ္ေတြ အလြန္ပြဲက် ႏွစ္သက္သည္ကို လက္ခုတ္သံမ်ားႏွင့္ ရယ္ေမာသံမ်ားက သက္ေသ…။ ပြဲစခ်ိန္ ေနာက္က်သြားေသာေၾကာင့္ အခ်ိန္သာရွိေသးလွ်င္ ဆရာေအာင္သင္း ဒီထက္ အမ်ားၾကီး ဆက္ေျပာႏိုင္မွာပဲဟု အားမလိုအားမရ ျဖစ္မိသည္။ ဆရာကသာ ေျပာႏိုင္မည္ဆိုလွ်င္ မိုးအလင္း နားေထာင္ခ်င္ပါေသးသည္။

သည္ႏွစ္ေဟာေျပာပြဲမွာ ဘေလာ့ဂ္ေတြထဲမွာ စာေတြခ်င္းရင္းႏွီးေနေသာသူမ်ား၊ မ်က္ႏွာစာအုပ္မွာ ေတြ႔ဖူး ျမင္ဖူးေနၿပီး စိတ္ထဲကေန အလိုလိုေနရင္း ရင္းႏွီးေနေသာသူမ်ားထဲမွ အခ်ိဳ႕ႏွင့္ ေတြ႔ခဲ့ရသည္။ အျပင္မွာ တခါမွ မျမင္ဖူး မေတြ႔ဖူးၾကေသာ္လည္း ေတြ႔လိုက္တာႏွင့္ ခ်က္ခ်င္း ရင္းႏွီးသြားေစေသာ ရင္းႏွီးမႈမွာ အေတာ္ေတာ့ ထူးဆန္းၿပီး ေက်နပ္ဖြယ္ရာလည္း ေကာင္းပါသည္။ (ဒါေတာင္ ေနရာယူဖို႔ တန္းစီေနရင္းမွာ ညီမငယ္တေယာက္က ႏႈတ္ဆက္တာကို ရုတ္တရက္ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ ျဖစ္သြားေသး၊ ေဆာရီးပါ ညီမေရ… ညီမက ဓါတ္ပံုထဲမွာထက္ အျပင္မွာ အရမ္းငယ္ၿပီး ကေလးေလးလို တူေနတာေၾကာင့္ပါ…)

နာမည္ၾကီး ဘေလာ့ဂ္ဂါတေယာက္ကေတာ့ ကိုယ့္ကို မ်က္ႏွာစာအုပ္ Profile Picture က ပံုအတိုင္းပဲဟု မွတ္ခ်က္ခ်သြားသည္။ မ်က္ႏွာစာအုပ္၏ ေကာင္းမႈေၾကာင့္ တခ်ိဳ႕ေသာသူမ်ားကို သိေနေသာ္လည္း ကိုယ္က စတင္ၿပီး မိတ္ဖြဲ႕ရန္ ႏွဳတ္ေလးတတ္ေသာ အက်င့္ဆိုးေၾကာင့္ အသိမိတ္ေဆြ မျဖစ္ခဲ့ေခ်။ ထိုညက ဆရာေအာင္သင္း ေဟာေျပာအျပီးမွာ ဆယ္နာရီေက်ာ္ေနၿပီ။ ဆရာ ဆရာမ ၄ ေယာက္စလံုး၏ ေဟာေျပာခ်က္မ်ားကို ႏွစ္သက္ ေက်နပ္ အားရစြာ…။ ေနာက္ဆံုးအစီအစဥ္ျဖစ္ေသာ ေဆြးေႏြးပြဲကိုေတာ့ ဆက္နားမေထာင္ျဖစ္ပဲ ျပန္လာခဲ့သည္။

နိဂံုးခ်ဳပ္ရလွ်င္…
ထိုေန႔က စာေပေဟာေျပာပြဲမွာ အစစ အဆင္ေျပ ေအာင္ျမင္ခဲ့ပါသည္။ လာေရာက္ နားေထာင္ၾကေသာ ပရိသတ္မ်ားအတြက္လည္း စိတ္အဟာရ ျပည့္ဝေက်နပ္ၾကေသာ ပြဲတပြဲဟု ဆိုခ်င္ပါသည္။ သည္ပြဲကို ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ ၾကိဳးစားပမ္းစား အားထုတ္ စီစဥ္ၾကေသာ စာေပျမတ္ႏိုးသူမ်ား အဖြဲ႔ကိုလည္း အထူး ေက်းဇူးတင္ပါသည္။ ေနာက္ေနာင္ကိုလည္း စာေပခ်စ္သူ စာဖတ္ပရိသတ္မ်ားအတြက္ အခုလိုပြဲမ်ိဳးကို မၾကာခဏ စီစဥ္ေပးသြားႏိုင္ပါေစဟု ဆႏၵျပဳ ဆုေတာင္းခ်င္ပါသည္။



ျမင္ေတြ႔သမွ် ေျပာျပပါမည္ (၁)