Wednesday, February 15, 2012
ေန႔သစ္
ေျပာရလွ်င္ သူသည္ အိပ္စက္ျခင္းကို ႏွစ္သက္ စံုမက္သူ တဦးျဖစ္သည္။ အိပ္စက္ျခင္းကို စံုမက္သည္ ဆိုရာတြင္လည္း လူတဦးခ်င္းစီအေပၚ မူတည္၍ အမ်ိဳးမ်ိဳး အဖံုဖံု ကြဲျပားႏိုင္ေသးသည္။ တခ်ိဳ႕က ညဖက္ ေစာေစာအိပ္ရျခင္းကို ႏွစ္သက္၍ မနက္ကို ေစာေစာထတတ္ၾကသည္။ တခ်ိဳ႕က ညေတြမွာ မိုးခ်ဳပ္ ညဥ့္နက္အထိ ေနရျခင္းကို ႏွစ္သက္ၿပီး မနက္ကို ေနာက္က်မွ ထတတ္ၾကသည္။ တခ်ိဳ႕ေတြကေတာ့ ညလည္ေကာင္ တေရးႏိုးခ်ိန္ေတြမွာ ထၿပီး စာဖတ္ၾက ရုပ္ရွင္ၾကည့္တတ္ၾကေသးသည္။ ေယဘုယ်အားျဖင့္ေတာ့ သူသည္ ညကို အေတာ္ေလး ေနာက္က်မွ အိပ္ရာဝင္ျခင္းကို ႏွစ္သက္သူတေယာက္ျဖစ္ၿပီး (အိပ္စက္ျခင္းကို မည္မွ် ႏွစ္သက္သည္ ျဖစ္ေစကာမူ) မနက္ေတြမွာေတာ့ ႏွိဳးစက္သံ ဆူဆူညံညံျဖင့္ အလုပ္သြားရန္ မျဖစ္မေန ႏိုးထရေသာသူ တေယာက္လည္း ျဖစ္ေနေသးသည္။
အလုပ္ဆင္းရေသာ ေန႔ရက္ေတြမွာ အနီးကပ္ ေနာက္ဆံုးမိနစ္မွ အိပ္ရာထကာ ေရအျမန္ခ်ိဳးၿပီး အလုပ္ကို ကတိုက္ကရိုက္ သြားရေလ့ရွိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေန႔စဥ္ဆိုသလိုပင္ အလုပ္ကို ေစာေစာေရာက္တတ္သည္မရွိ… တခါတရံဆိုလွ်င္ အနည္းငယ္ပင္ ေနာက္က်တတ္ေသးသည္။ မနက္ဆို အိပ္ရာမွမထခ်င္ေသာ အက်င့္ဆိုးကို ျပင္ရန္မွာ နည္းလမ္း တလမ္းသာ ရွိသည္။ ထိုနည္းလမ္းမွာ ညေတြမွာ ေစာေစာအိပ္ရာဝင္ရန္ပင္ ျဖစ္သည္။ မနက္အိပ္ရာမွ မထခ်င္ ထခ်င္ထၿပီး ရံုးအလာ လမ္းတေလွ်ာက္တြင္ သူ စဥ္းစားမိသည္မွာ ဒီည ေစာေစာ အိပ္ရာဝင္မည္ ဟူေသာ အေၾကာင္းပင္ျဖစ္သည္။ ဤမွ်သာမက… ညေန ရံုးဆင္း အိမ္ျပန္ခါနီးအခ်ိန္မွာေရာ အိမ္အျပန္လမ္းတေလွ်ာက္မွာေရာ စဥ္းစားေနမိသည္မွာလည္း အိမ္ေရာက္ရင္ စားေသာက္ ေရမိုးခ်ိဳးၿပီး ေစာေစာအိပ္ရာဝင္ေတာ့မည္ ဟူသတတ္…။ သို႔ေသာ္လည္း ထိုအၾကံအစည္မွာ တရက္မွ် ေအာင္ျမင္သည္ မရွိ…။ ညေတြမွာ ဟိုလုပ္ သည္လုပ္ စာဖတ္ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ ကြန္ပ်ဴတာ မ်က္ႏွာအပ္ရင္း ညသန္းေခါင္ကို ေက်ာ္မွန္းမသိ ေက်ာ္သြားတတ္သည္ခ်ည္းသာ…။ ထိုအခါ မနက္ေတြမွာ ထံုးစံအတိုင္း မထခ်င္ ထခ်င္ျဖင့္ အိပ္ရာမွထ၊ ျငီးစီစီျဖစ္ေနေသာ စိတ္အစဥ္၊ ကိုက္ခ်င္ခ်င္ျဖစ္ေနေသာ ေခါင္းတို႔ျဖင့္ အလုပ္ကို တရြတ္ဆြဲ သြားရေတာ့သည္။
သည္မနက္မွာေတာ့ ကိစၥတခုေၾကာင့္ သူ မနက္အေစာၾကီး ႏိုးထခဲ့ရသည္။ ညထဲက မပိတ္ရေသးေသာ ကြန္ပ်ဴတာေရွ႕တြင္ ဝင္ထိုင္လိုက္ေသာအခ်ိန္မွာ အင္တာနက္ ကြန္နက္ရွင္က ျပတ္ေတာက္သြားခဲ့ေလသည္။ စမ္းတဝါးဝါးျဖင့္ ဟိုဟိုသည္သည္ ႏွိပ္ၾကည့္ ခလုပ္ေတြကို အဖြင့္ အပိတ္ လုပ္ၾကည့္ေသာ္လည္း ထူးမျခားနား။ နာရီလက္တံေတြက မနက္ ၆ နာရီကို ညႊန္ျပေနသည္။ သည္လိုႏွင့္ လက္ေလွ်ာ့ကာ ျပဴတင္းေပါက္မွတဆင့္ အျပင္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္မိသည္။
စကာၤပူ စံေတာ္ခ်ိန္ မနက္ ၆ နာရီအခ်ိန္သည္ ေကာင္းကင္တခုလံုး ပိန္းပိတ္ေအာင္ မဲေမွာင္ေနဆဲ... လွမ္းျမင္ေနရေသာ လူေနအိမ္ခန္းေတြမွာ တခ်ိဳ႕ေသာအခန္းမ်ားက မီးလင္းေနၾကသည္။ လူသြားစၾကံန္မွ မီးမ်ား၊ လမ္းမီးမ်ားလည္း လင္းေနၾကသည္။ ကားမီးေရာင္မ်ားကို ၾကည့္ရင္း လမ္းမဆီမွာ ကား အသြားအလာ ေတာ္ေတာ္မ်ားေနပါၿပီလား ဟု ေကာက္ခ်က္ခ်မိသည္။ ကိုေရႊဥၾသအပါအဝင္ ေက်းငွက္ကေလးမ်ားကေတာ့ အိပ္ေမာက်ေနဆဲ ျဖစ္ၾကဟန္တူသည္။ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္…။ ၾကံရာမရသည့္အဆံုးမွာ ျပင္ပေလရႈရန္ ႏွင့္ ပတ္ဝန္းက်င္ကို စနည္းနာရန္ ဟူေသာ အေၾကာင္းျပခ်က္တို႔ျဖင့္ အဝတ္လဲကာ အိမ္မွ ထြက္လာခဲ့လိုက္သည္။ မနက္ေစာေစာမို႔ ေအးမွာပဲ ဟု ေတြးကာ ခပ္ပါးပါး ဂ်က္ကက္တထည္ကိုလည္း မေမ့မေလ်ာ့ ထပ္ဝတ္ခဲ့ေသးသည္။
အိမ္ေပၚမွ အဆင္း ဓါတ္ေလွခါးထဲမွာ ေက်ာင္းဝတ္စံုမ်ား ဝတ္ဆင္ထားၾကေသာ ရွစ္ႏွစ္ ကိုးႏွစ္အရြယ္ ကေလးငယ္ေလး ႏွစ္ေယာက္ကို ေတြ႔လိုက္ေသာအခါ သူ အနည္းငယ္ အံ့ၾသသြားသည္… ကေလးေက်ာင္းခ်ိန္ေတြက ေစာလွေခ်လား...။ အိမ္ေအာက္ကို ေရာက္ၿပီး ကားလမ္းမဖက္ကို ေလွ်ာက္လာလိုက္ေသာအခါ တေရြ႕ေရြ႕ႏွင့္ သြားေနေသာ ကားမီး နီနီမ်ားကို စီတန္းလွ်က္ ေတြ႔ရသည္… အို… ကားလမ္းေတြက အခုခ်ိန္ထဲက ပိတ္ေနတာပဲ…။ ထိုအခ်ိန္မွာပဲ ေက်ာင္းၾကိဳကားတစီးက သူ႔အနီးမွာ လာရပ္ခဲ့တာ… ခုနက ဓါတ္ေလွခါးထဲမွာ ေတြ႔ခဲ့ရေသာ ေက်ာင္းဝတ္စံု ဆင္တူေလးမ်ား ထိုကားေပၚသို႔ သူ႔ထက္ငါ အလုအယက္ အေျပးအလႊား တက္သြားၾက… ကားေပၚမွာလည္း သူတို႔လို တူညီဝတ္စံုျဖင့္ ေက်ာင္းသားငယ္ေလးမ်ား၏ ဆူဆူညံညံ စကားေျပာသံ ရယ္သံ ေမာသံမ်ားက ကားအျပင္ဖက္သို႔ ဖိတ္လွ်ံက်…။ ထိုအခါ မနက္တိုင္း အိပ္ရာမွ မထတမ္း အိပ္ပုတ္ခ်င္ေနေသာ သူ အနည္းငယ္ မလံုမလဲ ျဖစ္သြားခဲ့သည္။
ထိုေက်ာင္းၾကိဳကားေလး ထြက္သြားေတာ့ သူ႔အၾကည့္ေတြက လမ္းေပၚသို႔ ေရာက္သြားခဲ့သည္။ လမ္းေဘး ပလက္ေဖါင္းတေလွ်ာက္မွာေရာ လူကူးမ်ဥ္းၾကားမွာေရာ သြက္လက္ေသာ ေျခလွမ္းမ်ားႏွင့္ လွဳပ္ရွားသြားလာေနၾကေသာ အရြယ္စံု အေရာင္စံု ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူမ်ား ရံုးသမားမ်ား… ေက်ာင္းဝတ္စံုဝတ္ ကေလးငယ္မ်ားကို လက္ဆြဲကာ ရံုးဝတ္စံုေတြျဖင့္ လမ္းကူးရန္ လူကူး မီးအစိမ္းကို ေစာင့္ေနၾကသူမ်ား… အားကစားဝတ္စံု ကိုယ္စီဝတ္ဆင္ကာ လမ္းကို အေျပးတပိုင္း ခပ္သြက္သြက္ေလွ်ာက္ေနၾကသူမ်ား... လမ္းမတေလွ်ာက္ ျမင္ကြင္းမွာ စည္စည္ကားကား…။ သူတၾကိမ္မွ မၾကံဳဖူးေသာ၊ သူ လံုးဝ ထင္မွတ္မထားေသာ မနက္ေစာေစာ ျမင္ကြင္းေတြကို ခပ္ေငးေငးၾကည့္ေနရင္း ဟိုေတြး သည္ေတြးႏွင့္ သူ လမ္းဆက္ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။
ေကာင္းကင္ေပၚမွာ အေမွာင္ထု အနည္းငယ္ေရာ့ပါးသြားၿပီး လင္းေရာင္နီသဲ့သဲ့ကို ျမင္ေနရၿပီ။ ထိုစဥ္မွာ မလွမ္းမကမ္းက ျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္းႏွင့္ ပန္းျခံေသးေသးေလးမွာ လွဳပ္လွဳပ္ရြရြႏွင့္ လူတစုကို သူ လွမ္းေတြ႕လိုက္သည္။ အားလံုးေသာ ခႏၵာကိုယ္မ်ားက တညီတညာထဲ လွဳပ္ရွားေနၾကသည္ပဲ…။ သူတို႔ေတြ ဘာမ်ား လုပ္ေနၾကပါလိမ့္ဟု သိခ်င္ေဇာႏွင့္ ခပ္သြက္သြက္ ဆက္ေလွ်ာက္သြားလိုက္သည္။ အနီးကို ေရာက္ေသာအခါ ေလးတြဲ႔တြဲ႔ သီခ်င္းသံကိုလည္း ၾကားရသည္။ ေဟာ… ေတြ႔ၿပီ… အသက္ခပ္ၾကီးၾကီး အမ်ိဳးသားေတြေရာ အမ်ိဳးသမီးေတြေရာ တရုတ္လို တိုက္က်ိ ဟုေခၚေသာ ကိုယ္လက္လွဳပ္ရွား ေလ့က်င့္ခန္းေတြ လုပ္ေနၾကသည္ကိုး...။ လႈပ္ရွားမႈေၾကာင့္ ေခြ်းစို႔ေနေသာ ထိုသူတို႔၏ ခႏၵာကိုယ္မ်ားကို ျမင္ေသာအခါ သူ ဝတ္လာေသာ အေပၚဝတ္ ဂ်က္ကက္ေလးကို ရုတ္တရက္ ငံု႔ၾကည့္ရင္း ရွက္သလို ခံစားလိုက္ရသည္။
ထိုစဥ္မွာ ေရာင္နီသန္းလာေသာ ေကာင္းကင္ၾကီးကို ေမာ့ၾကည့္ကာ အလိုလိုေနရင္း သူ႔စိတ္ေတြ ေႏြးေထြး ေပ်ာ္ရႊင္လာသည္။ ငွက္ငယ္ေလးမ်ား၏ က်ီက်ီက်ာက်ာ အသံမ်ားလည္း ၾကားေနရၿပီ…။ ဥၾသကလည္း သူဆိုေနက် ေတးခ်င္းကို ဆိုေနၿပီ...။ ပန္းျခံေလးထဲမွ သစ္ပင္အုပ္အုပ္ေလးမ်ားမွ ပန္းရနံ႔တခ်ိဳ႕ကိုလည္း ရလာသည္…။ ေသခ်ာတယ္… ဒါဟာ ေန႔သစ္ပဲ…
ငယ္ငယ္က ေက်ာင္းမွာ သင္ခဲ့ရသည့္အတိုင္း ေနထြက္ရာအရပ္ကို မ်က္ႏွာမူကာ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေဘးသို႔ ဆန္႔တန္းရင္း သန္႔ရွင္း လတ္ဆတ္ေသာ ေလႏုေအးကို တဝၾကီး ရွဴရွိဳက္လိုက္သည္။ ထိုအခိုက္အတန္႔ေလးမွာ ခႏၵာကိုယ္မွာ လည္ပတ္ေနေသာ ေသြးေတြ ေႏြးေထြးသြားသလို ခံစားရၿပီး လူက ေပါ့ပါး လန္းဆန္းလာသည္။ ထို႔ေနာက္ ေခါင္းေရာ ကိုယ္ကိုပါ ဘယ္ ညာ အသာေစာင္းငဲ့ကာ ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္သလို လုပ္ၾကည့္ရင္း သူ တေယာက္တည္း အသံထြက္ေအာင္ ရယ္ေမာလိုက္မိသည္။ ထို႔အျပင္ သူ႔ကို ျပံဳးစစႏွင့္ ၾကည့္ရင္း တံျမက္စည္းလွည္းေနေသာ သန္႔ရွင္းေရး အလုပ္သမားေလးကိုလည္း ဂြတ္ေမာနင္းဟု ၾကည္ၾကည္လင္လင္ လွမ္းႏွဳတ္ဆက္လိုက္ေသးသည္။
ေဟာ… အိမ္ေအာက္ေတြမွာ၊ အိမ္ဝရန္တာေတြမွာ လင္းေနေသာ မီးပြင့္ေတြ ျငိမ္းသြားၿပီ။ ဒါဆို ၇ နာရီထိုးၿပီဟု သူ သိလိုက္သည္။ ဒါဆို ေနာက္ထပ္ အခ်ိန္နာရီဝက္ေလာက္ ရေသးသည္ပဲ။ ေပါ့ပါးၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္သာယာေသာ စိတ္အစဥ္ျဖင့္ ထိုပန္းျခံေသးေသးေလးထဲမွာ လမ္းပတ္ေလွ်ာက္ရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ ဝတ္လာေသာ ဂ်က္ကက္ကို ခြ်တ္ကာ အနီးရွိ ခံုေလးတခုေပၚ လွမ္းတင္လိုက္သည္။ ပန္းျခံကေလး၏ မနက္ခင္း ျမင္ကြင္းသည္ အားကစားဝတ္စံုအျပည့္ျဖင့္ လမ္းေလွ်ာက္ေနသူမ်ား၊ ေခြးပုစိေလးမ်ားကို ၾကိဳးတန္းလန္းျဖင့္ ဆြဲကာ လမ္းေလွ်ာက္ေနသူမ်ား၊ ေလ့က်င့္ခန္း လုပ္ေနသူမ်ားျဖင့္ အသက္ဝင္ စည္ကားလွသည္။
နာရီဝက္ၾကာ လမ္းေလွ်ာက္အၿပီးမွာ အိမ္ေပၚျပန္တက္ ေရခ်ိဳး ေကာ္ဖီေသာက္ကာ ရံုးသို႔ ထြက္လာခဲ့သည္။ လမ္းတေလွ်ာက္မွာ မနက္ေစာေစာထေသာေၾကာင့္ ရရွိခဲ့ေသာ ျမင္ကြင္း အဆန္းမ်ားႏွင့္ အေတြ႕အၾကံဳ အသစ္မ်ားကို ျပန္လည္ ေတြးေတာ ျမင္ေယာင္ရင္း ၾကည္လင္ လန္းဆန္းမႈမ်ားႏွင့္အတူ စိတ္ေရာ ကိုယ္ပါ ေပါ့ပါး သြက္လက္ေနသည္ကို သိသိသာသာ ခံစားရသည္။
“ငွက္ေတာင္မွ သာယာတဲ့သီခ်င္း ေရြးတတ္တာပဲ… ေစာေစာစီးစီး စကားမမ်ားၾကနဲ႔… ကမာၻေျမအတြက္ မဂၤလာရွိတဲ့ အခ်ိန္ဝယ္… ေလေေကာင္းေတြ ရႈရွိဳက္ၾက သဘာဝကို မွီဝဲၾက… ဒီေန႔သစ္ဟာ တို႔ကို အင္နဲ႔အား အသစ္ေတြ ေပးလာမယ္…” ဟူေသာ သီခ်င္းတပိုင္းတစကို တီးတိုး ဆိုညည္းရင္း ေနာက္ဆိုလွ်င္ ညေတြမွာ ေစာေစာအိပ္ရာဝင္ၿပီး မနက္ ေစာေစာထကာ ေနေရာင္ျခည္တို႔ျဖင့္ ေႏြးေထြးလွပေသာ ေန႔သစ္ေတြကို ၾကည္လင္စြာ ၾကိဳဆိုျဖစ္ေတာ့မည္ဟု သူ႔ကိုယ္သူ ေသခ်ာေနပါေတာ့သည္…။
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
မယံုေသးဘူး၊ အိပ္ပုပ္မ...
ReplyDeleteအားေပးသြားတယ္ေနာ္....ေအာင္ျမင္ပါေစဗ်ာ.....
ReplyDeleteသာမီးလဲ ညဆိုေစာေစာမအိပ္တတ္ဘူး...
ReplyDeleteဒီႏွစ္ေဆာင္းတြင္းကို မနက္ေစာေစာတခါမွမထေသးဘူး..။ ခါတိုင္းႏွစ္ဆို ေလးနာရီခြဲထ လမ္းေလွ်ာက္ ထိုက္က်ိသြားကစားတယ္...။ ညည အိပ္ယာ၀င္ေနာက္က်တဲ႔အက်င့္ျပင္ရမယ္..။
အေပၚ ၂ ပိုဒ္ကေတာ့ က်ေနာ္နဲ႔ ကြက္တိပဲ။ အိပ္ယာထခ်ိန္ကတည္းက ဒီညေတာ့ ေစာေစာအိပ္မွပဲ လို႔ စေတြးမိတာ ညေရာက္တဲ့အထိပဲ။ ျပီးေတာ့လည္း ထံုးစံအတိုင္း ဇီးကြက္ပါပဲ။
ReplyDeleteအဲဒီထက္ဆိုးတာက ည ၉ နာရီေလာက္ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့ရင္ ည ၂ နာရီေက်ာ္ေလာက္ဆို အိပ္ေရးဝသလိုကို ျဖစ္ျပီး ျပန္ႏိုးလာေတာ့တယ္။ အေမွာင္နဲ႔ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္ေနျပီနဲ႔ တူပါရဲ႕။
ေစာအိပ္မယ္ စိတ္ကူးတယ္..။
ReplyDelete၁၂ထိုးေတာ့မယ္ေလ..။
ပံုေလးက လွတယ္..။
ေပါက္
We are the same....We are the owls...Sometimes we need to try to get up early and peek the beaty of dawn.It taste sooooooooo good:)
ReplyDeleteGyidaw
အိပ္ရာဝင္ေနာက္က်သလို ေစာေစာထတက္တဲ႕ အက်င့္လည္း ေပ်ာက္ေနတာ ၾကာၿပီမမေရ..:):)
ReplyDeleteေစာေစာအိပ္လို႕ေစာေစာထလို႕
ReplyDeleteေစာေစာႏႈတ္ဆက္ၾကပါစို႕
ဒို႕ ကအာ႐ံုဦးကိုျမင္ျပီးမွစိတ္ခ်လက္ခ်အိပ္ေနၾက..:)
ဟုုတ္တယ္အမ ..ေစာေစာအျမဲအိပ္ပါတယ္.... ခိခိ..ဒါေပမယ့္ မနက္ေစာေစာျဖစ္ေနတာေလးတခုုပဲ ...
ReplyDeleteခ်စ္တဲ့
ဝသုန္
like
ReplyDeleteဂ်င္းလည္း မနက္ေစာေစာမထတတ္တဲ့သူထဲမွာ ပါတယ္....
ReplyDeleteခ်စ္စရာေကာင္းလိုက္တဲ့.. မနက္ခင္းေလးဗ်ာ.. နံနက္ခင္းဆိုတာ က်က္သေရမဂၤလာနဲ႕ ျပည့္ေနတာမို႕ ဘာၾကည့္ၾကည့္ သိပ္လွေနတာပဲေနာ္..
ReplyDeleteခင္မင္လ်က္
ေန၀သန္
ေစာေစာထခ်င္ပါတယ္ အစ္မသက္ေဝ
ReplyDeleteဒါေပမယ့္ ညေတြကို အိပ္ပစ္ရမွာ ႏွေျမာလို႔ပါ
( ဟိ .... ဆင္ေျခ ဆင္ေျခ )
ေစာေစာအိပ္မယ္ေတြးလိုုက္
ReplyDeleteမနက္ေစာေစာမွအိပ္လိုုက္
ျဖစ္ေနတယ္။
မနက္ေစာေစာကိုုခ်စ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ထကိုုမထခ်င္ဘူး။
အိုုင္အိုုရာ
အစ္မသက္ေ၀...
ReplyDeleteခ်စ္စရာအက္ေဆးေလး...
ျမေသြးေတာ့ မနက္ခင္းသစ္ေလးေတြနဲ႔ မႀကံဳတာ ၾကာၿပီ။ အိပ္တာကိုက မနက္၂နာရီေလာက္မွ...။ ဆိုေတာ့...၇နာရီတို Alarm နဲ႔ လူးလဲထရတာ..။ :)
မနက္ ၆ခြဲ ထေျပးေတာ့ အိမ္နားကေလးေတြက ေက်ာင္းေတာင္သြားေနပီ တခ်ိဳ ့အေစာၾကီးထၾကရတယ္ သနားပါတယ္ ေက်ာင္းက ေဝးလို ့တဲ့။
ReplyDeleteဂယ္လားဟင္။ ေစာေစာထမယ္ ဆိုတာ။ ဟီး... ေနာက္တာေနာ္ အစ္မသက္ေဝ။ အစ္မရဲ့ ေလးကိုဖတ္ရင္း နံနက္ခင္းရဲ့ ေလေကာင္း၊ ေလသန္႕ေတြ ရေနမိတယ္။
ReplyDeleteဒါဆိုဂြတ္ေမာနင္းေပါ႔ေနာ .မမသက္ေ၀ း)
ReplyDeleteအိပ္ရာမွ ေစာေစာ နိုးေလ့ရွိေသာ ကၽြန္မသည္ ငွက္ကေလးမ်ား၏ အိပ္ရာထခ်ိန္ကို ေကာင္းေကာင္းၾကီး သတိထားမိသည္၊
ReplyDeleteတခါတရံ ငွက္ကေလးမ်ား၏ အရင္ နိုးမိလွ်င္ သူတို႕ေလးေတြ၏ “ေကာင္းေသာ နံနက္ခင္းပါ” ဟု နုတ္ဆက္ေတးသံမ်ားကို ၾကားရတတ္သည္၊ နိုးေသာ္လည္း ငါးမိနစ္ ငါးမိနစ္နွင့္
အိပ္ရာမွ မထေသးပဲ ဇိမ္ယူေနေသးေသာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သေဘာက်မိျပီး ျပံဳးမိရသည့္ အခါလည္း ရွိပါသည္၊
သို့ေသာ္ နံနက္ခင္းသည္ ခ်ိဳျမိန္လွသည္ကို အျမဲမခံယူနိုင္ေသာ ကိုယ္တိုင္အျပစ္အား အားမလိုအားမရ ျဖစ္ရသည္မွာ အခါခါ ျဖစ္သည္။
(အေရးအဖြဲ႕ကို အားက်လို႕ ဆက္ေရးၾကည့္တာ :)
ၾကည္လင္တဲ့ မနက္ခင္းေလးပါ
ReplyDeleteဘာေရးေရး ခ်စ္စရာေကာင္းေနေတာ့တာပဲ... း)
ညီမ ငယ္ငယ္ကဆုိ မနက္အေစာႀကီးပဲ စာထက်က္တတ္တာ။ ေမေမက ညည့္နက္ေအာင္ ေနတာမႀကိဳက္လုိ႔ ေစာေစာအိပ္ရတယ္။ ခုမ်ားေတာ့ တျခားစီပဲ မေရ။ အဲလုိေန႔သစ္ေတြကုိ ရင္ဆုိင္ဖုိ႔ႀကိဳးစားရင္း ႏွစ္သာေပါက္လာတာ အေကာင္အထည္က မေဖာ္ႏုိင္ေသးဘူး။ :D
ReplyDeleteစကၤာပူမွာေနတံုးက အလုပ္သြားရခါနီးမွ ကမန္းကတမ္းထ ေရခ်ိဳး တက္သုတ္ရိုက္သြားရတာ သတိရတယ္။ ေဟာ ပိတ္ရက္ေတြဆို ရံုးမသြားရဘူးဆိုတာ သိေတာ႔ မနက္ ၆နာရီဆို လူကႏိူးၿပီ။ ထေနၿပီ။
ReplyDeleteအေရးအသားကေတာ႔ တစ္ပုဒ္ဖတ္ၿပီးတိုင္း ေကာင္းလိုက္တာလို႔ စိတ္ထဲက ေၿပာေနမိတယ္။