သီရိလကၤာ ခရီးစဥ္ (၇)

ဒီေန႔အတြက္ အစီအစဥ္ကေတာ့ အခုုေရာက္ေနတဲ့ ကႏၵီျမိဳ႔ေလးကေန ျမိဳ႔ေတာ္ ကိုုလံဘိုုက ဟိုုတယ္ကိုု ျပန္ၾကဖိုု႔ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီမွာ တစ္ည အိပ္ျပီး ေနာက္တစ္ေန႔မနက္မွာ လူၾကီးေတြက ရန္ကုုန္ကိုုျပန္၊ ကြ်န္မက စကာၤပူကိုု ျပန္ေပါ့။ ဒီေန႔ အျပန္လမ္းမွာ ၀င္စရာရိွတဲ့ေနရာေတြက တစ္ေနရာနဲ႔ တစ္ေနရာ အေတာ္ေ၀းေတာ့ ကားေပၚမွာ အခ်ိန္ကုုန္ရတာ မ်ားပါတယ္။ အစက စီစဥ္ထားသလိုု ကိုုလံဘိုုက ကမ္းေျခမွာ လမ္းေလွ်ာက္ဖိုု႔ ဓါတ္ပံုုရိုုက္ဖိုု႔ အစီအစဥ္တစ္ခုုကိုု ဖ်က္လိုုက္ပါတယ္။ ေျခာက္ရက္ ဆက္တိုုက္ဆိုုေတာ့ ဒီေန႔မွာ လူၾကီးေတြၾကည့္ရတာလည္း နည္းနည္းပင္ပန္းေနၾကျပီ။

ဘရိတ္ဖတ္စား ေကာ္ဖီေသာက္ျပီးေတာ့ ကႏၵီျမိဳ႔ေလးကေန ထြက္လာခဲ့ၾကတယ္။ အျပန္လမ္းတိုု႔ရဲ႕ ထံုုးစံအတိုုင္း လြမ္းစရာ။

သားေရအစစ္ေတြနဲ႔ လုုပ္ထားတဲ့ ပစၥည္းအေရာင္းဆိုုင္။ တြက္ၾကည့္လိုုက္ေတာ့ ေစ်းေတြက မေသးဘူး သားေရကေတာ့ ေကာင္းမွာပါ။
ဒါေပမဲ့ ပံုုေတြက ကြ်န္မ မ်က္စိနဲ႔ မတိုုးလွဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဘာမွ မဝယ္ျဖစ္ခဲ့ဘူး။

ဒါကေတာ့ သီရိလကၤာႏိုုင္ငံရဲ႕ တတိယအၾကီးဆံုုးျမိဳ႔ျဖစ္တဲ့ Kalutara ျမိဳ႔မွာရွိတဲ့ မဟာေဗာဓိ ေစတီေတာ္ပါ။
ခရီးစဥ္ (၂) မွာ ေရးခဲ့တဲ့ အႏုုရဓပူရျမိဳ႔ မဟာေဗာဓိေစတီ တည္ထားတဲ့ ေဗာဓိေညာင္ပင္ကေန ပြားယူထားတယ္ လိုု႔ နားလည္ပါတယ္။

အခ်ိဳးအစားက်နျပီး သိပ္လွတဲ့ ေဗဓိေညာင္ရြက္ေတြပါ။


ဘုုရားမွာ ဆြမ္းနဲ႔ ပန္း ဆီမီး ကပ္လွဴ ပူေဇာ္ထားၾကပံုုပါ။ ဆြမ္းကိုု သပိတ္ကေလးနဲ႔ကပ္ပါတယ္။ ပန္းကိုုေတာ့ ကြ်န္မတိုု႔လိုု ပန္းအိုုးနဲ႔ ကပ္တာမ်ိဳး မဟုုတ္ပဲ အပြင့္လိုုက္ ေျခြျပီး ကပ္ထားတာ ႏွစ္သက္စရာပါ။ ဆီမီးပူေဇာ္စရာလည္း ေနရာေလး သပ္သပ္ထားျပီး ပူေဇာ္ၾကတာ ေတြ႔ရပါတယ္။


ဒါကေတာ့ ဘုုရားဝင္း အျပင္ဖက္ ကားလမ္းေလးတစ္ေလွ်ာက္ စီတန္းေနတဲ့ အလွဴခံပံုုးကေလးေတြပါ။ ဒီလမ္းေပၚျဖတ္ျပီး ကားေမာင္းသြားသူေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ဒီနားေရာက္ရင္ ကားခဏရပ္ျပီး အလွဴထည့္၊ လက္အုုပ္ကေလး ခ်ီလိုု႔ ဘုုရားဖူးၾကတာ ေတြ႔ရပါတယ္။
ပံုုထဲမွာ ၾကည့္ပါ။ ခ်စ္စရာ ၾကည္ႏူးစရာ ႏွစ္သက္စရာ အေလ့အထေလးမိုု႔ သေဘာက်မိပါတယ္။

ဘုုရားဖူးျပီး မလွမ္းမကမ္းက ဆိုုင္ကေလးတစ္ခုုမွာ ေန႔လည္စာ စားၾကပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ကိုုလံဘိုုျမိဳ႕က မကုုဋာရာမ ျမန္မာေက်ာင္းတိုုက္ကိုု ခရီးဆက္ၾကပါတယ္။ ခရီးက ေဝးျပီး အခ်ိန္က နည္းေနတာေၾကာင့္ သူတိုု႔ဆီက နာမည္ေက်ာ္ ကိုုလံဘိုု ကမ္းေျခကိုု ကားေပၚကပဲ လွမ္းၾကည့္လိုုက္ပါတယ္။ ကမ္းေျခဆိုုမွေတာ့ ေရေတြပဲ ရွိမွာေပါ့ အဆန္းမွ မဟုုတ္တာပဲ လိုု႔ ကြ်န္မက ေျပာေတာ့ လူၾကီးေတြက ရယ္ၾကတယ္။ သူတိုု႔စိတ္ထဲမွာေတာ့ ဒီသမီး တယ္ေတာ္ပါလား လိုု႔ ေတြးေနၾကမွာေပါ့ေလ…။

လွပ ခမ္းနားတဲ့  မကုုဋာရာမ  ျမန္မာေက်ာင္းတိုုက္ပါ။

ေက်ာင္းရဲ႕ နာယကအဖြဲ႔ဝင္ ဆရာေတာ္ ေလးပါးထဲက ဦးကိတၱသာရ ဆိုုတဲ့ ဦးဇင္းေလးတစ္ပါးကိုု ေတြ႔ဆံုု ဖူးေမွ်ာ္ခြင့္၊ စကားေျပာခြင့္၊ လွဴဖြယ္ဝတၳဳ ကပ္လွဴခြင့္ ရခဲ့ပါတယ္။ ဦးဇင္း ေျပာသမွ်ကိုု ကြ်န္မ မွတ္မိသေလာက္ အတုုိခ်ံဳးျပီး ျပန္ေျပာျပရရင္ ဒီေက်ာင္းမွာ စာသင္သား သံဃာ အပါး ေျခာက္ဆယ္ကေန ရွစ္ဆယ္အထိ သီတင္းသံုုးပါတယ္။ အမ်ားစုုက အဲဒီက သာသနာ့တကၠသိုုလ္ အသီးသီးမွာ Master နဲ႔ Ph.D တက္ေနတဲ့ စာသင္သံဃာေတြပါ။ သံဃာအပါးအေရအတြက္မ်ားေတာ့ ေန႔စဥ္အတြက္ ဆြမ္း ကြမ္း ေဝယ်ာဝစၥ သိပ္မျပည့္စံုုပါဘူး။ အလွဴရွင္မရွိတဲ့ေန႔ေတြမွာဆိုု အသားဟင္း မပါပဲ သက္သက္သာသာနဲ႔ ဝယ္လိုု႔ရတဲ့ ခရမ္းသီးလိုု အသီးမ်ိဳးေတြသာ ခ်က္ႏိုုင္တယ္လိုု႔ သိရပါတယ္။

ေနာက္တစ္ခုုက အျခားႏိုုင္ငံေတြက ၾကြလာတဲ့ ႏိုုင္ငံျခားသား စာသင္သား သံဃာေတာ္ေတြအတြက္ ေနေရးထိုုင္ေရးနဲ႔ ဆြမ္းေဝယ်ာဝစၥဟာ စားရိတ္ျငိမ္းျဖစ္ေပမဲ့ ျမန္မာျပည္ကၾကြလာတဲ့ စာသင္သံဃာေတာ္ေတြအတြက္ေတာ့ ေက်ာင္းေဆာင္လည္း မရ၊ ဆြမ္း ေဝယ်ာဝစၥလည္း ကိုုယ့္ဟာကိုုယ္ပဲ ေရာင့္ရဲခ်ိဳ႔တဲ့စြာ ေျဖရွင္းၾကရတယ္ လိုု႔ သိရပါတယ္။ ဘယ္သူမွ တာဝန္ယူ ေျဖရွင္းမေပးႏိုုင္ေသးတဲ့ အဲဒီ ခြဲျခားမွဳကေတာ့ စိတ္မေကာင္းစရာပါ။ ကြ်န္မတိုု႔နဲ႔ အတူတူပါလာတဲ့ အန္ကယ္ကေတာ့ အဲဒီကိစၥကိုု ႏိုုင္ငံေတာ္ သံဃာ့မဟာနာယကအဖြဲ႕နဲ႔ သီတဂူဆရာေတာ္ၾကီးကိုု ေလွ်ာက္တင္ၾကည့္ပါ့မယ္လိုု႔ ေျပာခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီမွာ ပညာဆည္းပူးျပီးတဲ့ သံဃာေတာ္ေတြ ကိုုယ့္ရပ္ကိုုယ့္ရြာကိုု ျပန္ၾကြျပီး သာသနာျပဳၾကတဲ့အခါမွာ ေတြ႔ရတဲ့ အခက္အခဲေတြကိုုလည္း ဦးဇင္းေလးက ေျပာျပပါေသးတယ္။ ေဝးလံေခါင္ဖ်ားေဒသ မဟုုတ္၊ ျမိဳ႔နဲ႔ မနီးမေဝးက ေက်းရြာေတြမွာေတာင္မွ သံဃာဦးေရ တျဖည္းျဖည္း နည္းပါးကုုန္တဲ့အေၾကာင္း၊ ရြာသားေတြကိုု သာသနာ့ေဘာင္ကိုု ဝင္ဖိုု႔ လြယ္လြယ္ကူကူ ဆြယ္တရားေဟာလိုု႔ မရေတာ့တဲ့အေၾကာင္း၊ တခ်ိဳ႔ရြာေတြမွာဆိုု သာသနာေတာ္ ကြယ္ေပ်ာက္ျပီး ရြာလံုုးကြ်တ္ တျခားဘာသာဝင္ေတြ ျဖစ္ကုုန္ၾကတဲ့အေၾကာင္း၊ ဘာအကူအညီ၊ ဘာအေထာက္အပံ့မွ မရွိပဲ ကိုုယ့္စားရိတ္နဲ႔ကိုုယ္ သာသနာျပဳၾကရတာမိုု႔ ထင္သေလာက္ မတြင္က်ယ္လွေၾကာင္း ေတြၾကားရေတာ့ ကြ်န္မတိုု႔လည္း ဘာမွ ျပန္မေျပာႏိုုင္ပဲ ႏွဳတ္ဆိတ္ျပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရပါတယ္။ ဦးဇင္းေလးနဲ႔ စကားေတြ အၾကာၾကီး ေျပာျပီး ေက်ာင္းရိွ သံဃာကုုန္အတြက္ ျပည့္စံုုတဲ့ ဆြမ္းအလွဴ (အာရံုု + ေန႔ဆြမ္း) သံုုးရက္စာ လွဴခဲ့ပါတယ္။ စိတ္ထဲမွာေတြးမိတာကေတာ့ စကာၤပူ ျပန္ေရာက္ရင္ သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြေတြဆီက အလွဴခံျပီး စုုေပါင္းအလွဴ ထပ္လွဴအံုုးမယ္လိုု႔ပါ။ ခုုထိေတာ့ အေကာင္အထည္ မေဖၚျဖစ္ေသးပါဘူး။

အဲဒီကေန အျပန္မွာ ကလ်ာဏီသိမ္ကိုု ဝင္ပါတယ္။ အင္မတန္ လွပတဲ့ ဗိသုုကာလက္ရာေတြနဲ႔ ေဆာက္လုုပ္ထားတဲ့ ကလ်ာဏီသိမ္ပါ။


ဒါက ကလ်ာဏီသိမ္ရဲ႕ အဝင္ မ်က္ႏွာစာပါ။

ဒီေနရာေလးကေတာ့ ေရသိမ္ လိုု႔ သိရပါတယ္။

ဒါကေတာ့ ဘုုရားေစာင္းတန္းက ပန္းဆိုုင္ေလးေပါ့။ သိပ္လွတဲ့ ၾကာေတြ။ ေစ်းကလည္း ေပါလိုုက္တာ။
ပံုုးကေလး တစ္ပံုုးမွ စလံုုး တစ္ေဒၚလာေလာက္ပဲ ေပးရတယ္။ အဲဒီ အဝင္လမ္းတစ္ေလ်ာက္မွာ အဲလိုုၾကာပန္းဆိုုင္ေတြခ်ည္းပဲ တန္းစီလိုု႔။

အေပၚ ေအာက္ အျဖဴေရာင္ဝတ္စံုုေတြနဲ႔ ဘုုရားဖူးေတြကလည္း ေက်ာင္းဝင္းတစ္ခုုလံုုး ျပည့္လိုု႔။

ဒီပံုုမွာေတြ႔ရတာက စတုုဒီသာ အျဖစ္ ေကာ္ဖီနဲ႔ ကြတ္ကီးစ္ေလးေတြ ေကြ်းေနတာပါ။ ကြ်န္မလည္း သူတိုု႔ၾကားထဲတိုုးျပီး ေကာ္ဖီတစ္ခြက္နဲ႔ အုုန္းသီးနံ႔ေမႊးေနတဲ့ ကြတ္ကီးစ္ ႏွစ္ခုု စားခဲ့ပါေသးတယ္။

တစ္ေက်ာင္းတစ္ဂါထာလိုု႔ ဆိုုရမွာပဲ။ သူတိုု႔ဆီက ဘုုရားရွိခိုုး ဝတ္ျပဳပံုုက ဘုုရားဖက္ကိုု ေျခေထာက္ေတြ ဆင္းလိုု႔၊ တစ္ခ်ိဳ႔က လက္အုုပ္ေလးေတြခ်ီလိုု႔ ဘုုရားရွိခိုုး၊ တခ်ိဳ႔ကလည္း စာအုုပ္ကေလးေတြဖြင့္ျပီး တစ္ခုုခုုကိုု ရြတ္ဖတ္ပူေဇာ္ေနၾကဟန္တူရဲ႕။ အေနာက္က အပင္ေတြအားလံုုးကေတာ့ အပြင့္ေတြ အဖူးေတြ ေဝေနတဲ့ ကံ့ေကာ္ပင္ေတြပါ။


အဲဒီမွာ ဘုုရားဝတ္ျပဳျပီးေတာ့ ေနေတာ္ေတာ္ေစာင္းေနျပီ။ အျပန္လမ္းမွာ ဟိုုတယ္နဲ႔ နီးတဲ့ ဆိုုင္ေလးတစ္ဆိုုင္မွာ ညစာဝင္စားျပီး ည ရွစ္နာရီေလာက္မွာ ဟိုုတယ္ကိုု ျပန္ေရာက္ပါတယ္။ အမွန္ဆိုု ကြ်န္မတိုု႔ အစီအစဥ္ဆြဲတာ တစ္ရက္ လိုုသြားတယ္လိုု႔ လူၾကီးေတြက ေျပာပါတယ္။ ဘာလိုု႔ဆိုု ျမိဳ႔ေတာ္ ကိုုလံဘိုုျမိဳ႕မွာ ေသေသခ်ာခ်ာ လည္ခ်ိန္ မရွိလိုုက္လိုု႔ပါ။ တတ္ႏိုုင္ဘူးေပါ့… ေနာက္ႏွစ္က် ေနာက္တစ္ေခါက္ ထပ္လာၾကအံုုးမယ္ေလ လိုု႔ ရယ္စရာ ေျပာျဖစ္ၾကပါေသးတယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔မနက္မွာ စကာၤပူျပန္မဲ့ေလယာဥ္ေရာ ရန္ကုုန္ျပန္မဲ့ေလယာဥ္ပါ မနက္ ၇ နာရီခြဲ Check-in မိုု႔ သိမ္းစရာရွိတဲ့ ပစၥည္းေတြ သိမ္း၊ ကားခ နဲ႔ Tour Guide အတြက္ က်သင့္ေငြ ၊ ျပီးေတာ့ ဟိုုတယ္ခေတြပါ တစ္ခါထဲ ရွင္း၊ ေရမိုုးခ်ိဳးျပီး အိပ္ရာဝင္ၾကပါတယ္။

သီရိလကၤာ ဘုုရားဖူးခရီးစဥ္ကိုု ဒီမွာ အဆံုုးသတ္လိုုက္ပါျပီ။ ခရီးစဥ္တစ္ေလ်ာက္လံုုးမွာ အသက္ခုုႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္၊ ရွစ္ဆယ္ေက်ာ္ လူၾကီးေလးေယာက္စလံုုး က်န္းက်န္းမာမာရွိၾကတာမိုု႔ ဘုုရားဖူးရတာ စိတ္ေအးလက္ေအးနဲ႔ ေပ်ာ္စရာေကာင္းပါတယ္။ ေနာက္တစ္ပိုုစ့္မွာေတာ့ ကြ်န္မတိုု႔ စားခဲ့ရတဲ့ အစားအစာတစ္ခ်ိဳ႔နဲ႔ သိခဲ့ ျမင္ခဲ့ရတဲ့ ဟိုုဟာ ဒီဟာ ဗဟုုသုုတ အတိုုအထြာေလးေတြ ေျပာျပပါဦးမယ္။

သီရိလကၤာ ခရီးစဥ္ (၆)

ဒီေန႔ မနက္ေတာ့ လဖက္ခင္းေတြအမ်ားၾကီးရွိတဲ့ ေတာင္ေပၚျမိဳ႕ေလး ေနာက္တစ္ျမိဳ႕ကိုု သြားလည္ျဖစ္ပါတယ္။ ျမိဳ႔နာမည္က Nuwara Eliya လိုု႔ ေခၚပါတယ္။ အဲဒီ ေတာင္ေပၚေဒသ တစ္ခုုလံုုးဟာ လဖက္စိုုက္ခင္းေတြနဲ႔ စိမ္းစိုု လွပျပီး သိပ္သာယာပါတယ္။

အဲဒီလိုု လဖက္စိုုက္ခင္းေတြနဲ႔အတူ လဖက္ေျခာက္စက္ရံုုပါ တြဲရက္ တည္ရွိတဲ့ Labookellie Estate က Mackwoods ဆိုုတဲ့ ေနရာကိုု ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီေနရာက ခရီးသြားေတြ တစ္ေထာက္နားျပီး သူတိုု႔ရဲ႕ နာမည္ၾကီး Ceylon လဖက္ေျခာက္ဝယ္လိုု႔ရေအာင္ ေသေသခ်ာခ်ာ စီစဥ္ေပးထားတဲ့ေနရာေလး တခုပါ။

လာသမွ် ခရီးသည္တိုုင္းကိုု လွိဳက္လွဲပ်ဴငွာစြာ ၾကိဳဆိုုတဲ့အျပင္ ပန္းေရာင္စံုုေတြ လွလွပပ ေဝေဝဆာဆာ ပြင့္ဖူးေနတဲ့ ပန္းျခံထဲမွာ ေရာင္စံုုထီးေတြ မိုုးထားတဲ့ စားပြဲ ကုုလားထိုုင္ေတြ အမ်ားၾကီး ခ်ထားျပီး ေအးေအးေဆးေဆး အနားယူေစပါတယ္။ ျပီးေတာ့ အခုုလိုု Ceylon Tea တစ္ခြက္စီ နဲ႔ ဧည့္ခံပါတယ္။ ကိတ္မုန္႔စားခ်င္ရင္ေတာ့ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ၀ယ္စားရပါတယ္။

ဆိုုင္အတြင္းဖက္မွာ လဖက္ေျခာက္ ဝယ္လိုု႔ရတဲ့ေနရာ၊ သီရိလကၤာ အထိမ္းအမွတ္ တီရွပ္တိုု႔ ကီးခ်ိန္းတိုု႔ စတဲ့ အမွတ္တရ ပစၥည္း အေရာင္းဆိုုင္ေလး ရွိပါတယ္။ ကြ်န္မကေတာ့ လက္ေဆာင္ေပးစရာ လဖက္ေျခာက္ နည္းနည္းနဲ႔ အမွတ္တရ တီရွပ္ တစ္ထည္ ဝယ္လာခဲ့ပါတယ္။ တီရွပ္ေလးမွာ ေရးထာတာက… The 3 essential things in life (Peace / Love & Tea) တဲ့။ ကြ်န္မအတြက္ဆိုု Tea မဟုုတ္ပဲ ေကာ္ဖီသာ ျဖစ္သင့္တယ္လိုု႔ ကိုုယ္တိုုင္ စဥ္းစားမိသလိုု ကြ်န္မ ေကာ္ဖီသိပ္ၾကိဳက္မွန္းသိတဲ့ လူၾကီးေတြကလည္း ဒီတီရွပ္မွာ Tea အစား Coffee ဆိုုမွ သမီးနဲ႔ ပိုလိုုက္မွာ လိုု႔ ေျပာၾကပါတယ္။

အဲဒီမွာ Ceylon Tea တခြက္စီေသာက္၊ ကိတ္မုန္႔၀ယ္စား၊ ေအးေအးေဆးေဆး အနားယူျပီး Little England ဆိုုတဲ့ေနရာေလးကိုု ဆက္သြားၾကပါတယ္။ စိတ္ထဲကေတာ့ Little England ဆိုုတာ ဘယ္လိုုေနရာမ်ိဳးပါလိမ့္လိုု႔ ေတြးရင္း ဓါတ္ပံုုရိုုက္ဖိုု႔ ဟန္ေရးတျပင္ျပင္နဲ႔ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ မွန္းခ်က္နဲ႔ ႏွမ္းထြက္ မကိုုက္ခဲ့ပါဘူး။ ေတာင္ေစာင္းမွာ အစီအရီ ေဆာက္ထားတဲ့ အိမ္ကေလးေတြသာ ရွိတဲ့ ေနရာက Little England တဲ့။ ဘာမွလည္း ဆင္းၾကည့္စရာ မရွိသလိုု ဓါတ္ပံုုရိုုက္ဖိုု႔လည္း ဘာမွ ထူးထူးျခားျခား မေတြ႔ခဲ့ပါဘူး။ ကမ္းေျခခပ္ေသးေသးတခုု၊ ေဂါက္ကြင္း နဲ႔ ေလွစီးလိုု႔ရတဲ့ ဆိပ္ကမ္းတခုုေတာ့ ေတြ႔ခဲ့ပါတယ္။ ေတာင္ေပၚျမိဳ႔ရဲ႕ ေနလိုု႔ေကာင္းတဲ့ ရာသီဥတုုနဲ႔ ေအးေဆး ဆိပ္ျငိမ္ရာ ေနရာေလးမိုု႔ ညအိပ္ ညေန လာေရာက္ အနားယူသူေတြမ်ားပံုုေတာ့ ရပါတယ္။ ေရဗူးတဗူးစီ ကိုုင္ျပီး က်န္းမာေရးအတြက္ ေလ့က်င့္ခန္းယူ လမ္းေလွ်ာက္ေနသူေတြ၊ ေနေရာင္ျခည္ေအာက္မွာ စာတစ္အုုပ္နဲ႔ ေအခ်မ္းေနသူေတြ၊ ျမက္ခင္းစိမ္းေပၚမွာ ကေလးငယ္ေတြနဲ႔ ေဆာ့ကစားေနသူေတြကိုု ေတြ႔ရပါတယ္။ အမ်ားစုုကေတာ့ ႏိုုင္ငံျခားသား လူျဖဴေတြပါ။ ဒါေၾကာင့္မ်ား ဒီေနရာကိုု Little England ေခၚေလသလားလိုု႔ ေတြးေနမိပါတယ္။

အဲဒီ Little England ကေန ဆယ္မိနစ္ေလာက္ ဆက္ေမာင္းလိုုက္ေတာ့ မယ္သီတာကိုု ဒႆဂီရိက ခိုုးယူလာျပီး ဖြက္ထားတဲ့ ေနရာကိုု ေရာက္ပါတယ္။ လမ္းမ်က္ႏွာျပင္ထက္ ေအာက္ကိုု ေပႏွစ္ဆယ္ေလာက္ နိမ့္တဲ့ ေနရာေလးပါ။ ထူးျခားတာတခုုကေတာ့ အဲဒီေနရာေလးက အရမ္းကို စိမ့္ေနေအာင္ ေအးပါတယ္။ အထဲကိုု ဝင္မယ္ဆိုု ဖိနပ္စီးလိုု႔ မရတာမိုု႔ ေအးစက္ေနတဲ့ ေက်ာက္ျပားခင္းေတြမွာ ေျခေထာက္ကိုု မနည္း နင္းရပါတယ္။ အထဲမွာ ၾကာၾကာမရပ္ႏိုုင္ေအာင္ ေအးတဲ့အျပင္ ေလကလည္း တိုုက္လိုုက္တာ ေအးစက္ေနတာပဲ။ ဒီေတာ့ ဓါတ္ပံုု ျမန္ျမန္ရိုုက္ျပီး ျမန္ျမန္ အေပၚျပန္တက္ရပါတယ္။ ဒီပံုေလးေတြကေတာ့ အျပင္ဖက္က လမ္းမက လွမ္းရိုက္ထားတာပါ။

ဒါကေတာ့ သုုခ်ိတ္နဲ႔ ဘာလီ လိုု႔ သိရပါတယ္။

ဒါေတြကလည္း အဲဒီထဲမွာ ေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ ပုုဂၢိဳလ္ေတြပါ။ တခ်ိန္ကေတာ့ လူၾကီးလူေကာင္းမ်ား ျဖစ္ဟန္တူပါတယ္။ တခန္းတနားကို ျပင္ဆင္ထားတာပါ။ ပါဠိစာလံုးေတြကို အဂၤလိပ္လိုေရးထားတဲ့ အမည္နာမ တခ်ိဳ႔ကို မသဲမကြဲ ေတြ႔ရပါတယ္။ ကြ်န္မ မဖတ္တတ္တာေၾကာင့္ ဘယ္သူ ဘယ္၀ါရယ္လို႔ ျပန္ေရးျပစရာ မရွိပါဘူး။

ဒီပံုမွာေတြ႔ရတဲ့ အခ်ိဳင့္အခြက္ေတြကေတာ့ သုခ်ိတ္တို႔ ဘာလီတို႔ရဲ႕ ေျခရာေတြ လို႔ သိရပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ကလည္း ဟာႏုုမာန္ရဲ႕ ေျခရာလိုု႔ ေျပာတယ္။ အၾကီးၾကီးေတြပဲေနာ္… ဟိ

အျပန္လမ္း ေတာင္အဆင္း လမ္းတေလ်ာက္က ေနပူေပမဲ့ အင္မတန္ သာယာပါတယ္။ ေတာင္ေတြ ေရေတြ ပတ္လည္၀ိုင္းေနတဲ့ ေနရာေလးတခုမွာ ေန႔လည္စာ ၀င္စားၾကေတာ့ အခ်ိန္က ေတာ္ေတာ္ေလး ေနာက္က်ေနပါျပီ။ ဒီပံုေလး ႏွစ္ပံုကေတာ့ ကြ်န္မတို႔ စားတဲ့ ဘူေဖးဆိုင္ကေန လွမ္းျမင္ေနရတဲ့ ျမင္ကြင္းပါ။ ျမဳေတြရွိေနတာမို႔ ဓါတ္ပံုက ၾကည္ၾကည္လင္လင္ မရွိလွဘူး။

ကြ်န္မတို႔ တည္းတဲ့ေနရာကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ လူၾကီးေတြက ပင္ပန္းေနၾကျပီ။ ညေနပိုင္းကို အနားယူျပီး ညစာ မစားခင္မွာ ကႏၵီျမိဳ႔က စာသင္တိုက္နဲ႔ တြဲရက္ရွိတဲ့ ျမန္မာဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကို သြားျပီး န၀ကမၼ လွဴခဲ့ပါေသးတယ္။ ေနာက္တန႔မွာ သီရိလကၤာရဲ႕ ျမိဳ႔ေတာ္ ကိုလံဘုိကို ျပန္ရေတာ့မွာပါ။ အျပန္လမ္းမွာ ဘုရားတခ်ိဳ႔ ၀င္ဖူးျပီး ကိုလံဘို ျမန္မာဘုန္းၾကီးေက်ာင္းနဲ႔ ကလ်ာဏီသိမ္ကိုလည္း သြားရမယ္လို႔ သိရပါတယ္။ ဆဌမေျမာက္ေန႔ အျဖစ္ ကြ်န္မနဲ႔ ဘုရားဖူး လိုက္ခဲ့ၾကပါအံုးေနာ္။

- ၂၀၁၅ ႏို၀င္ဘာလထုတ္ Living Fashion Magazine တြင္ ေဖၚျပျပီး ျဖစ္သည္

ျမဴေတြလား ခ်စ္သူလား...

ေျဖာင့္ျဖဴး ေျပျပစ္တဲ့ အနက္ေရာင္ ကတၱရာလမ္းေလးေပၚမွာ ေျဖးေျဖး နဲ႔ မွန္မွန္ ေလွ်ာက္လာခဲ့တယ္။ ျမဴေတြနဲ႔ ပိတ္ဆည္းေနတဲ့ ဒီေလွ်ာက္လမ္းကေလးက သာသာယာယာ။ ကိုယ့္အာရံုနဲ႔ ကိုယ္မို႔ ေဘးဘီ၀ဲယာကိုလည္း လွည့္မၾကည့္မိဘူး။ ေသခ်ာတာကေတာ့ လမ္းကေလးရဲ႕ ဘယ္ဖက္မွာ ေရစီး သိပ္မသန္တဲ့ စမ္းေခ်ာင္းကေလး ရွိမယ္။ လမ္းကေလးရဲ႕ ညာဖက္မွာကေတာ့ ျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္းေတြနဲ႔ သစ္ပင္အုပ္ကေလးေတြ၊ သစ္သားမီးတိုင္ေလးေတြနဲ႔ အေမာေျပ နားေနစရာ သစ္သားခံုတန္းလ်ား ခပ္ေဟာင္းေဟာင္းေလးေတြ။ ဒါေတြဟာ ဒီလမ္းေလးကိုေရာက္တိုင္း မလြဲမေသြ ျမင္ေနက် ရိုးအီေနတဲ့၊ ျပီးေတာ့ အလြတ္ရေနတဲ့ ျမင္ကြင္းေတြပဲ။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေရႊညိဳေရာင္ ျမင္းပုပုေလးတစ္ေကာင္ကို ၾကိဳးနဲ႔ဆြဲရင္း လမ္းေလွ်ာက္လာသူ တစ္ေယာက္နဲ႔ ရုတ္တရက္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ေတြ႔လိုက္တယ္။ ျမင္ကြင္းဟာ ျမဴေတြနဲ႔ ေ၀၀ါးေနတာ၊ အနားေရာက္မွ ျဗဳန္းကနဲ ေတြ႔လိုက္ရသလို ျဖစ္သြားတာဆိုေတာ့ ေရွာင္ခ်ိန္ တိမ္းခ်ိန္ မရလိုက္ဘူး။ သူနဲ႔ ကြ်န္မ ခႏၶာကိုယ္ခ်င္း ထိေတာ့မတတ္ကို ျဖစ္သြားတယ္။ တကယ္ဆိုု ျမင္းကေလးရဲ႕ ခြာသံေလာက္ေတာ့ ကြ်န္မ ၾကားသင့္တာေပါ့။ ရွက္စိတ္နဲ႔အတူ အားနာျပီး ေတာင္းပန္စကားဆိုဖို႔ ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႔မ်က္နွာက ကိုယ္နဲ႔ သိပ္ရင္းႏွီးေနတဲ့မ်က္ႏွာမ်ိဳး။ ထူးဆန္းလိုက္တာ၊ တကယ္ကိုပဲ အႏွစ္ႏွစ္ အလလက အကြ်မ္းတ၀င္ ရင္းႏွီးခဲ့ဖူးသူ မိတ္ေဟာင္းေဆြေဟာင္း တစ္ေယာက္လို။

“ေဆာရီးေနာ္… ကြ်န္မ မျမင္လိုက္လို႔ပါ…”

ကြ်န္မ သူ႔ကို ေမာ့ၾကည့္ျပီး ခပ္တိုးတိုး ေတာင္းပန္လိုက္မိတယ္။ 

“ရပါတယ္၊ ကိစၥမရွိပါဘူး… ဒါေပမဲ့ ကိုယ္ မင္းကို ဒီျမင္းကေလးနဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးခ်င္တယ္…”
 
“ရွင္… ဟုတ္ကဲ့…”

အေယာင္ေယာင္ အမွားမွားနဲ႔ ဟုတ္ကဲ့ လို႔ ေျပာလိုက္ျပီးကာမွ ေတြးမိတယ္။ ဘုရား ဘုရား… သူ႔ျမင္းနဲ႔ ကြ်န္မကို မိတ္ဆက္ေပးခ်င္တာတဲ့၊ ဘယ္လိုလူပါလိမ့္။ တကယ္ဆို သူ႔ကိုယ္သူ ကြ်န္ေတာ္ဘယ္သူ ဘယ္၀ါ ပါလို႔ အရင္ မိတ္ဆက္သင့္တယ္ မဟုတ္လား။ အံ့ၾသစိတ္တစ္၀က္၊ ရယ္ခ်င္စိတ္တစ္၀က္နဲ႔ ကြ်န္မ သူ႔ကို ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ေမာ့ၾကည့္မိျပန္တယ္။

“ရွင္က ေတာ္ေတာ္အရပ္ရွည္တာပဲေနာ္…”

ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ၊ မဆီမဆိုုင္ လႊတ္ကနဲ ကြ်န္မ ပါးစပ္က ထြက္သြားတာ။ ေျပာျပီးမွ ရွက္စိတ္နဲ႔အတူ ဒီစကားကို ကြ်န္မ မေျပာျဖစ္လိုက္သလို ထားေပးပါေနာ္ လို႔ ျပန္ႏွဳတ္ယူလို႔ရရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမလဲ ေတြးေနမိတယ္။ သူကေတာ့ ခုခ်ိန္ထိ ကြ်န္မကို ျပံဳးၾကည့္ေနတာပဲ…

“ကိုယ့္ျမင္းကေလးနာမည္က ေရႊညိဳတဲ့… မင္းနာမည္ကေရာ…”

“ကြ်န္မ… ကြ်န္မနာမည္ ျမဴ လို႔ ေခၚပါတယ္…”

မ်က္စိေရွ႔မွာ ေတြ႔ေနရတဲ့ ျမဴေတြကို အလြယ္တကူ၊ ျပီးေတာ့ မွင္ေသေသနဲ႔ နာမည္တစ္ခု ခ်က္ခ်င္း ေကာက္ရသလို လုပ္ပလိုက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူက နည္းနည္းမွ အံ့ၾသဟန္ မျပပါဘူး။ သူ ေျပာလက္စ စကားကို ဆက္ေျပာေနတယ္။ သူ႔ကိုၾကည့္ရတာ သိပ္ သက္ေတာင့္သက္သာ ရွိတာပဲ။

“ေရႊညိဳက သိပ္လိမ္မာတဲ့ ျမင္းကေလး တစ္ေကာင္ကြ၊ ကိုယ္နဲ႔ အေဖၚလုပ္လာတာ အခုဆိုရင္ ႏွစ္ေပါင္း မနည္းေတာ့ဘူး… မင္း အခ်ိန္ရတယ္ မဟုတ္လား… ကိုယ္တို႔ ဟိုနားက ခံုတန္းကေလးမွာထိုင္ရင္း စကားေျပာၾကရေအာင္ေလ… လာ…”

ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ သူက ျမင္းကေလး ေရႊညိဳကို ဆြဲရင္း အေရွ႔က ေလွ်ာက္သြားတယ္။ ကြ်န္မကေတာ့ အိပ္မက္ေယာင္ေနသူတစ္ေယာက္ ဒါမွမဟုတ္ စိတ္အညွိဳ႔ခံထားရသူ တစ္ေယာက္လို အေနာက္ကေန တစ္လွမ္းခ်င္း လိုက္ေလွ်ာက္သြားမိတယ္။ သူက ေရႊညိဳကို ခပ္လွမ္းလွမ္းက သစ္ပင္တစ္ပင္မွာ အသာ ခ်ည္ထားျပီး ခုံတန္းေလးရဲ႕ဘယ္ဖက္အစြန္မွာ ၀င္ထိုင္လိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ ထိုင္ေလ ဆိုတဲ့ ပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ ကြ်န္မကို ေမးဆတ္ျပတယ္။ ခပ္ေဟာင္းေဟာင္း သစ္သားခံုတန္း က်ဥ္းက်ဥ္းေလးမွာ သူနဲ႔ ကြ်န္မတစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ မထိမိေအာင္ သတိထားရင္း ခပ္က်ံဳ႕က်ံဳ႕နဲ႔ ကိုယ္ကို ယို႔ျပီး ဝင္ထိုင္လိုက္ၾကတယ္။ ခုခ်ိန္ထိ ကြ်န္မစိတ္ထဲ အိပ္မက္ေယာင္ေနတယ္လို႔ ခံစားေနရတုန္းပဲ။

“မင္း နာမည္ ျမဴ ေနာ္…”

“ဟုတ္ပါတယ္… ကြ်န္မ နာမည္ ျမဴ ပါ…”

ဒီတစ္ၾကိမ္မွာေတာ့ ကြ်န္မနာမည္ကို အထစ္အေငါ့မရိွ ရဲရဲတင္းတင္း ေျပာ၀ံ့သြားျပီ။ ကြ်န္မ စကားအဆံုးမွာ သူက ဆက္ေျပာတယ္။

“ခ်စ္ျခင္းေမတၱာအေၾကာင္းကို မင္း… အဲ… ျမဴ ဘယ္ေလာက္သိသလဲ…”

ကြ်န္မ ေယာင္အအနဲ႔ ေခါင္းယမ္းျပလိုက္မိတယ္။ ဒီေတာ့ သူက ေက်နပ္သြားတဲ့ဟန္နဲ႔ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ကို အက်ယ္တ၀ံ့ ရွင္းျပေတာ့မလို၊ စကားေတြ ေျပာဖို႔ လည္ေခ်ာင္းတစ္ခ်က္ ရွင္းတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ကြ်န္မက…

“ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ ဟုတ္လား… ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ ဆိုတာ ဘာလဲ၊ ဘယ္လိုဟာမ်ိဳးလဲ… ေရခဲမုန္႔လို ခ်ိဳသလား၊ စေတာ္ဘယ္ရီသီးလို လွသလား၊ ႏွင္းဆီပန္းလို ေမႊးသလား၊ အက္စပရက္စိုလို ခါးသလား၊ မီးေတာက္တစ္ခုလို ပူေလာင္စြာ ေလာင္ကြ်မ္းေစႏိုင္တာလား၊ တိမ္တစ္စလို ဖမ္းဆုပ္မရေအာင္ ေမ်ာလြင့္ေနတတ္တာလား၊ ကမ္းစပ္က အုန္းပင္ေတြလို ရွည္ရွည္ေမ်ာေမ်ာလား၊ မိုးေပၚက လမင္းၾကီးလို ျဖဴျဖဴ၀ိုင္း၀ိုင္းလား၊ ပိုးပု၀ါ တစ္ထည္လို ႏူးညံ့ေပ်ာ့ေျပာင္းသလား၊ အဆိပ္ေငြ႔ေတြ သင့္သလို လူတစ္ေယာက္ကို ခ်က္ခ်င္း ေသေစႏိုင္သလား…” 

အဲဒီလိုု ရုတ္တရက္ ျပီးေတာ့ အေဆာတလ်င္ႏိုင္လွစြာနဲ႔ ျဖတ္ေမးလိုက္မိတယ္။ အမွန္က ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဆိုတာ ဟိုမွာေတြ႔ေနရတဲ့ ျမဴေတြလို မွဳန္ရီျပီး ေ၀ေ၀၀ါး၀ါး ႏိုင္သလား လို႔ပါ ထည့္ေမးလိုက္ခ်င္တာ။ ခက္တာက ကြ်န္မက ကိုယ့္နာမည္ကို ျမဴ လို႔ ေျပာထားမိရက္သားျဖစ္ေနေတာ့ အဲဒီေမးခြန္းကို အားနာနာနဲ႔ ခ်န္ထားလိုက္ရတယ္။ ကြ်န္မရဲ႕ အေမးစကားအဆံုးမွာ သူက ကြ်န္မ ေမးခြန္းထုတ္လိုက္တာ သူ႔ကို မဟုတ္သလိုနဲ႔…

“ဒီမွာ ျမဴ…. မင္း ျမစ္ ကို သိတယ္ မဟုတ္လား…”  လို႔ အဆက္မရွိ၊ မစပ္မရွိ ေမးခြန္းျပန္ထုတ္တယ္။

ခုနက ကြ်န္မ ေမးထားတဲ့ ေမးခြန္းေတြကို ရွင္ မေျဖရေသးဘူးေနာ္ လို႔ ေစာဒက တက္ခ်င္စိတ္ကို အသာေဖ်ာက္ျပီး ဟုတ္ကဲ့… လို႔ တိုးတိုးေျပာရင္း ကြ်န္မ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္တယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ… ျမစ္ ဆိုတာကို ကြ်န္မ ေကာင္းေကာင္းၾကီး သိတာေပါ့။ မ်က္စိတစ္ဆံုး ေရေတြျပည့္လွ်ံက်လုမတတ္ ေဖြးေနတဲ့့ အလ်ားရွည္ရွည္ ျမစ္တစ္စင္းကို အေတြးစိတ္ကူးထဲမွာ ခ်က္ျခင္း ျမင္ေယာင္လာတယ္။ ရုတ္တရက္ ကြ်န္မ ေပ်ာ္သြားတယ္။ ကမ္းစပ္ေတြနဲ႔ ေရေတြကို ကြ်န္မ သိပ္သေဘာက်တယ္ေလ။

တဆက္တည္းမွာ ကြ်န္မ ေတြးမိတယ္။ သူ႔ဆီမွာ လူတစ္ဖက္သားကို ညွိဳ႔ယူ ဆြဲေဆာင္ႏိုင္တဲ့ တန္ခိုးအာနိသင္ တစ္စံုတစ္ရာမ်ား ရွိေနေရာ့လား လို႔။ ဘာလို႔ဆို သူက လာ လို႔ ေခၚေတာ့သူ႔ ေနာက္ လိုက္သြားမိျပီး သူက ထိုင္ ဆိုေတာ့လည္း ထိုင္လိုက္မိတာကိုး။ သူနာမည္ေမးေတာ့လည္း ဟုတ္တာ မဟုတ္တာ အသာထား၊ ေျဖေတာ့ ေျဖလိုက္မိတာပဲေလ။ သူကျဖင့္ အခုခ်ိန္အထိ သူ႔နာမည္၊ သူ႔အေၾကာင္း တစ္ခြန္းမွ မေျပာပဲ သူ႔ ျမင္းကေလးနာမည္သာ ေျပာျပခဲ့တာ မဟုတ္လား။ အဲဒီလို ေတြးေနတုန္းမွာ သူ႔စကားသံကို ၾကားလိုက္ရတာ။

“ဟုတ္တယ္ ျမဴ… ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဆိုတာ အစဥ္ စီးဆင္းေနတဲ့ ျမစ္တစ္စင္းလိုပဲ… ေျဖးေျဖးမွန္မွန္နဲ႔ တစိမ့္စိမ့္ စီးဆင္းတယ္၊ တစ္ခါတစ္ရံမွာေတာ့ ေရစီးသန္သန္ စီးဆင္းတတ္တယ္၊ ဒါေပမဲ့ အခ်ိန္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာေတာ့့ အိေျႏၵရျပီး တည္ျငိမ္တယ္၊ ေအးခ်မ္း သိမ္ေမြ႔တယ္၊ ႏူးညံ့ လွပတယ္၊ ျမစ္ထဲမွာ ေရနည္းနည္းပဲ ရွိေနရင္ေတာင္ ျမစ္ဟာ လွေနတုန္းပဲ၊ ျမစ္ေရ စီးေနတဲ့အသံကိုေရာ မင္း နားေထာင္ဖူးသလား ျမဴ… သိပ္ကို သာယာ ျငိမ့္ေျငာင္းတာကြ…”

ဒီေနရာမွာ ကြ်န္မ တစ္ခု ၀န္ခံခ်င္တာက သူ႔ရဲ႔ စကားသံဟာ သူေျပာေနတဲ့ ျမစ္ေရစီးသံလိုပဲ ေတာ္ေတာ္နားေထာင္လို႔ ေကာင္းတယ္ ဆိုတာကိုပါ။ ျပီးေတာ့ သူ႔စကားသံေတြဟာ ဟိုး ေ၀းေ၀း ဘုရားေက်ာင္းတစ္ခုက ေမ်ာလြင့္လာတဲ့ ေခါင္းေလာင္းသံလို သာယာနာေပ်ာ္စြာ ႏွစ္လိုဖြယ္အတိ။ သူက ဆက္ေျပာတယ္။

“ျမစ္တစ္စင္းနဲ႔တူတဲ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာအေၾကာင္း မင္းနားလည္ေအာင္ ေျပာျပဖို႔ဆို အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္လိုမယ္ မွတ္တယ္။ ေနာက္ျပီး မင္း ကိုၾကည့္ရတာ ခ်စ္တတ္ပံု မရဘူး… ဟုတ္သလား ျမဴ…”

“ဟုတ္ကဲ့ ကြ်န္မ မခ်စ္တတ္ဘူး ရွင့္”

ကြ်န္မႏွဳတ္က ထြက္ရတဲ့ စကားအခြန္းေပါင္း မ်ားစြာထဲမွာ ဒီစကားကို ေျပာထြက္ရတာ အားအရဆံုးနဲ႔ အရသာ အေတြ႔ဆံုးပဲ။ ေသခ်ာခ်င္တဲ့စိတ္နဲ႔ ေနာက္တစ္ခြန္းေတာင္ ထပ္ေျပာလိုက္ေသးတယ္။

“ေသခ်ာပါတယ္ ကြ်န္မ မခ်စ္တတ္ဘူး…”

စကားအဆံုးမွာ သူ႔ကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေခါင္းကို ခပ္ေျဖးေျဖး ခါေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ ကြ်န္မအတြက္ေတာ့ အဲဒီအျပဳအမူမ်ိဳးဟာ အထူးအဆန္း မဟုတ္ေပဘူး။ အဲဒီစကားကို ၾကားတဲ့သူတိုင္းဟာ ကြ်န္မကို ေခါင္းခါလိုု႔ တစ္မ်ိဳး၊ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ အၾကည့္ေတြ ဒါမွမဟုုတ္ သနားစရာ သတၱ၀ါတစ္ေကာင္ကို ၾကည့္သလို အၾကည့္ေတြနဲ႔ တစ္ဖံု၊ ဟုတ္မွ ဟုတ္ရဲ႕လား လို႔ ဇေ၀ဇ၀ါနဲ႔ ၾကည့္သူက ၾကည့္၊ ေသခ်ာရဲ႕လားလို႔ ျပန္ေမးသူက ေမး… အဲဒီလို ေလွာင္ေျပာင္ရိပ္ပါတဲ့ ခါးသက္သက္ တုန္႔ျပန္မွဳေတြကို ကြ်န္မ ေနသားတက် ျဖစ္ေနခဲ့တာ အေတာ္ၾကာပါျပီ။

“ကိုယ္ နည္းနည္းေျပာျပမယ္... မွတ္ထား ျမဴ… တစ္ေန႔ေန႔ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ၾကရင္ မင္းမွာ ခ်စ္ရမဲ့သူ တစ္ေယာက္ ေတြ႔လာမွာ အမွန္ပဲ။ အဲဒီအခါမွာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဆိုတာကိုု မင္း နားလည္လာလိမ့္မယ္။ ေလာေလာဆယ္ မင္း နားလည္လြယ္ေအာင္ ေျပာျပရမယ္ဆိုုရင္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဆိုုတာ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္က အစဥ္အျမဲ စိတ္ခ်မ္းသာမွဳ ေပးစြမ္းႏိုင္ရမယ္၊ 

တစ္ေယာက္ရဲ ့လိုအင္ကို တစ္ေယာက္က အတတ္ႏိုင္ဆံုး ျဖည့္စြမ္းႏိုင္ရမယ္၊ နီးျခင္း ေဝးျခင္းဆိုတဲ့ အကြာအေဝးေတြကို ဖယ္ခြာ ခ်န္လွပ္လို႔ ယံုႀကည္မွဳတစ္ခုကို စိတ္တူကိုယ္တူ တည္ေဆာက္ႏိုင္ရမယ္၊ အခ်ိန္တိုင္းမွာ တစ္ေယာက္ေႀကာင့္ တစ္ေယာက္က ေပ်ာ္ရႊင္လွိဳက္လွဲစြာ ရယ္ေမာႏိုင္ရမယ္၊ မနာလိုဝန္တိုျခင္း၊ ျငဴစူ အျပစ္ဆုိျခင္း၊ အလိုမက်စြာ အမ်က္ေဒါသသင့္ျခင္း၊ စိတ္ႏွလံုး မခ်မ္းေျမ့ေစျခင္း၊ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္ေစျခင္း ေတြ ကင္းစင္ရမယ္၊ 

အခ်စ္ဆိုတာ အတၲတစ္ခုလို႔ ဆိုၾကရင္ေတာင္ ကိုယ့္အတၲဟာ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့သူအတြက္၊ သူ႔စိတ္ ခ်မ္းေျမ့ေစဖို႔အတြက္ ကိုယ္က်ိဳးမပါတဲ့ ေစတနာသက္သက္ပဲ… ျပီးေတာ့ ကိုယ့္အခ်စ္ေႀကာင့္ တဖက္သားမွာ အျမဲ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့ေနေစဖုိ႔က အေရးအႀကီးဆံုး… သိလား ျမဴ...”

သူ႔ဆီက အဆံုးသတ္ အေမးစကား ခပ္ဆတ္ဆတ္ကိုု ၾကားလိုုက္ေတာ့မွ သူ႔စကားေတြထဲမွာ ကြ်န္မ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ စီး၀င္ နစ္ေမ်ာေနခဲ့သလဲဆိုုတာ သတိထားမိသြားတယ္။ သူေျပာသလိုုသာဆို ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဟာ တကယ္ကိုုပဲ ၾကည္ႏူးခ်မ္းေျမ့စရာေကာင္းလွပါလား လိုု႔ ေတြးရင္း သူ႔ကိုု ကဗ်ာကသီ ေခါင္းညိတ္ျပလိုုက္ေတာ့ သူက ဆက္ေျပာျပန္တယ္။

“ေနာက္ျပီးေတာ့ ခ်စ္ျခင္းမွာ နာက်င္စရာေတြနဲ႔႔ ေပ်ာ္ရႊင္စရာေတြက အျမဲတမ္း အတူတူ တြဲပါေနတတ္တယ္ ဆိုုတာလည္း မင္း မွတ္ထားအံုုး ျမဴ… ဒါေပမဲ့ အဲဒီလိုု နာက်င္စရာေကာင္းတဲ့ အခိုုက္အတံ့ေတြကိုုလည္း ခ်စ္ျခင္းေမတၱာအစြမ္းနဲ႔ ေအာင္ျမင္စြာ ေက်ာ္ျဖတ္ႏိုုင္လိမ့္မယ္၊ မင္း လူတစ္ေယာက္ကိုု တကယ္ ခ်စ္မိတဲ့အခါမွာ အဲဒါေတြ အားလံုုး ခံစားတတ္သြားမွာပါ”

“ေနာက္ဆံုုးကြာ… မင္းရဲ႕ ဆံပင္အရွည္ေတြကိုု မင္းရဲ႕ခ်စ္သူက မညွပ္နဲ႔ဦးေနာ္လိုု႔ သတိေပးစကားေျပာခဲ့ရင္ မနက္ေစာေစာ အိပ္ရာကထ ေခါင္းျဖီးရတဲ့ အခ်ိန္ေတြကအစ မင္းအတြက္ အံ့ၾသစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ခ်ိဳျမိန္ေနလိမ့္မယ္…”

စကားအရွည္ၾကီးကို ေတာက္ေလွ်ာက္ေျပာျပီး သူ ျငိမ္သြားတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကြ်န္မ ေမးခြန္းတစ္ခုုကိုု ေကာက္ခါ ငင္ကာ ေမးလိုက္တယ္။

“ရွင့္မွာ အခုုေလာေလာဆယ္ အဲဒီလိုု ခ်စ္ရမဲ့သူ တစ္ေယာက္ေယာက္ ရွိေနသလား...”

ကြ်န္မရဲ႕အေမးကိုု သူက ဘာမွ ျပန္မေျဖပဲ ဟိုုး သစ္ပင္မွာခ်ည္ထားတဲ့ ျမင္းကေလး ေရႊညိဳကို ၾကည့္ေနတယ္။ ေရႊညိဳကို ၾကည့္ရတာ ၾကိဳးနဲ႔ ခ်ည္ထားတာ ၾကာေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ ပ်င္းေနပံုုပဲ။ ခရီးဆန္႔ဖိုု႔ ဟန္ေရးတျပင္ျပင္နဲ႔… ျပီးေတာ့ ဘာသံရယ္လိုု႔ သဲသဲကြဲကြဲ ေျပာမျပႏိုုင္တဲ့ အသံတစ္ခုု ခပ္တိုုးတိုုး ျပဳလိုု႔။ အဲဒီအခ်ိန္ေလးမွာပဲ သူက ကိုုယ္ကို မတ္မတ္ ျပင္ထိုုင္လိုုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ ကြ်န္မကိုု ၾကည့္ျပီး…

“ျမဴ… ခုုနက ကိုုယ္ေျပာတဲ့ နာက်င္စရာေတြပါ၀င္တဲ့ ခ်စ္ျခင္းဆိုုတာ ေလာေလာဆယ္ ကိုုယ့္ဆီမွာ အလည္အပတ္ ေရာက္ေနၾကတာ၊ အဲဒီနာက်င္စရာေတြကိုု ခ်စ္ျခင္းနဲ႔ ေက်ာ္ျဖတ္ႏိုုင္ဖိုု႔ ကိုုယ္ အားေမြးေနတုုန္း၊ ေသခ်ာတာတစ္ခုုကေတာ့ ကိုုယ္ ဘယ္လိုုပဲ နာက်င္ခံခက္ရသည္ျဖစ္ေစ ကိုုယ္အခ်စ္ေတြဟာ သူ႔အတြက္ ဘယ္ေတာ့မွ မရပ္နားပဲ တသြင္သြင္ စီးဆင္းေနမဲ့ ျမစ္တစ္စင္းဆိုတာပဲ…”

စကားအဆံုုးမွာ သူက ထိုုင္ေနရာက ထရပ္လိုုက္တယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာက ကြ်န္မအတြက္ အႏွစ္ႏွစ္ အလလက ရင္းႏွီးကြ်မ္းဝင္ခဲ့ဖူးတယ္လိုု႔ ထင္မွတ္ရေလာက္ေအာင္ စြဲျမဲေနတာ သိပ္အံ့ၾသစရာေကာင္းတာပဲ။ ရွင္ ဘယ္သူလဲ လိုု႔ ေမးအ့ံဆဲဆဲမွာ….

“ကဲ… စကားေျပာခြင့္ရတာ ေက်းဇူးတင္တယ္ ျမဴ… မင္းအခ်ိန္ေတြ ေတာ္ေတာ္ကုုန္သြားျပီ၊ ေရႊညိဳလည္း ေညာင္းေနေလာက္ျပီ… ကိုုယ္ ဒီေနရာကို မၾကာခဏ ေရာက္တတ္ပါတယ္၊ အဆင္ေျပရင္ ကိုုယ္တိုု႔ ထပ္ေတြ႔ၾကအံုုးမွာပါ၊ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဆိုုတာကိုု နားလည္လာတဲ့ တစ္ေန႔မွာ မင္းဘဝအတြက္ ခ်စ္ရမဲ့ လက္တြဲေဖၚ တစ္ေယာက္ မလြဲမေသြ ရွိလာမွာပါ အဲဒီအခါက်ရင္သာ ကိုုယ္ေျပာျပတာေတြကိုု မင္း မေမ့မေလ်ာ့ လိုုက္နာဖိုု႔ ၾကိဳးစား ေနာ္… ဟုုတ္ျပီလား”

စကားအဆံုးမွာ သူက ေရႊညိဳကိုု ခ်ည္ထားတဲ့ ၾကိဳးကိုု ျဖဳတ္ျပီး ကြ်န္မကိုု ေက်ာခိုုင္းရင္း တေရြ႕ေရြ႕နဲ႔ ျမဴေတြၾကားထဲကို တိုုးဝင္သြားေတာ့တယ္။ ကြ်န္မ ခံုတန္းကေလးမွ မလွဳပ္မယွက္ ေၾကာင္ေငးျပီး က်န္ရစ္ရာကေန သတိဝင္လာခ်ိန္မွာ ျဖတ္ကနဲ ထျပီး သူ႔ေနာက္ကိုု အေျပးတပိုုင္းနဲ႔ အမွီလိုုက္ဖိုု႔ ၾကိဳးစားတယ္။ ၾကည့္ပါအံုုး… သူက သူ ေျပာခ်င္တာေတြ ေတာက္ေလ်ာက္ ေျပာျပီး ကြ်န္မကိုု ခ်န္ထားရစ္ခဲ့တာ။ သူ႔ နာမည္ ဘယ္သူဆိုုတာနဲ႔ သူ ဘယ္မွာေနတယ္ဆိုုတာေလာက္ေတာ့ ကြ်န္မ သိခ်င္ေသးတာေပါ့။

အေမာတေကာ ေျပးလိုုက္ေနရင္းမွာပဲ ကတၱရာလမ္းကေလးတေလ်ာက္မွာ ျမဴေတြက တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ပိုုထူထည္း သိပ္သည္းလာတယ္။ အေရွ႕ တစ္မီတာေလာက္ကိုုေတာင္မွ သဲသဲကြဲကြဲ မေတြ႔ရေတာ့ဘူး။ ကြ်န္မ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေျပးေျပး သူ႔ကိုု ဘယ္လိုုမွ မွီႏိုုင္မယ္ မထင္ေတာ့ဘူး။ ေရႊညိဳေလးရဲ႕ ခြာသံ တခ်ပ္ခ်ပ္ကိုု နားစြင့္ေပမဲ့လည္း အနီးအနားမွာ ဘာသံမွ မၾကားရေတာ့ဘူး။ ကြ်န္မ ဘာလုုပ္ရမလဲ…။ ေမာဟိုုက္ေအာင္ ေျပးလိုုက္လိုု႔ မမွီတဲ့အဆံုုး လမ္းကေလးေပၚမွာ တစ္ေယာက္တည္း ေျခစံုုရပ္ေနလိုုက္မိတယ္။

 ျပီးေတာ့ ကြ်န္မ နာမည္ ျမဴ လိုု႔ ေခၚပါတယ္ လိုု႔ အမွတ္မထင္ ေျပာလိုုက္မိတာက အစ၊ ျမဴေတြၾကားထဲ တိုုးဝင္ ကြယ္ေပ်ာက္သြားတဲ့ လူတစ္ေယာက္၊ ျမင္းညိဳေလးတစ္ေကာင္နဲ႔ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာအေၾကာင္းေတြကိုု အစကေန စျပီး တစ္ခုခ်င္းစီ အစဥ္လိုက္ ျပန္ေတြးေနမိေတာ့တာပါပဲ။

- Look Magazine - August 2014 တြင္ ေဖၚျပျပီး ျဖစ္သည္။

မူရာကာမီႏွင့္ အဂၤါေန႔ အေတြးစမ်ား

ဒီေန႔မနက္ ေစာေစာ အေတြးထဲကို ေရာက္လာတာကေတာ့ မူရာကာမီ အေၾကာင္းပါ။ အဲဒီအေတြးစကို ဆရာ ခင္ေအာင္ေအးရဲ႕ Facebook Status ကေန ရပါတယ္။ ရိုးသားစြာျဖင့္ လို႔ အဆံုးသတ္ထားတဲ့ ဆရာရဲ႕ Status က ဒီမွာပါ။

မူရာကာမိသည္ ကမၻာေက်ာ္ စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ဟု ဆိုၾကပါသည္။ ဗမာျပည္တြင္ မဆိုထားႏွင့္ ကမၻာ့အေက်ာ္အေမာ္စာဆို တစ္ေယာက္ ဟူသတတ္။ သိပ္မသိပါ။ 'မူရာကာမိကို သိပ္မသိပါ' ဟု မၾကာမတင္ကေလးတြင္ပင္လ်င္ ခ်စ္ခင္ရပါေသာ ကဗ်ာေရးတဲ့ လူငယ္တစ္ဦးရဲ႕ သူထင္တာ (သို႕မဟုတ္) သူယံုၾကည္တာကို ေရးတင္သည့္ပို႕စ္မွာ ကြန္မင့္ေရးမိ (ေရးျဖစ္) ပါေသးသည္။ ဘာေၾကာင့္ မူရာကာမိ ရပါသလဲ။ သူ႕ ဘယ္သို႕ေသာ အေရးအသားေတြကမ်ား ကိုယ့္ဘ၀အရွိ (အျခား မည္သူမဆိုရဲ႕) ဘ၀အရွိရဲ႕ ကတုန္ကရင္ျဖစ္မွဳနဲ႕ မထံုတက္ေတးအသိကို လွဳပ္ခါပစ္သလို မူရာကာမိ ရပါသလဲ။ မိုးေ၀းဆီမွ လက္ေဆာင္ရသျဖင့္ ျမင့္သန္း ျမန္မာဘာသာျဖင့္ ျပန္လည္ေရးသားသည့္ မူရာကာမိ အေရးအသားမ်ားကို ဒီရက္ပိုင္းအတြင္းမွာ ဖတ္ေနျဖစ္ပါသည္။ ဘာေၾကာင့္ မူရာကာမိရဲ႕ အေရးအသားမ်ားဟာ ဗမာစာေပေလာကမွာ ရုတ္ရုတ္သဲသဲ ျဖစ္ရပါသလဲ ဟူေသာ ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ မည္သူမဆိုနဲ႕ ေဆြးေႏြးလိုပါသည္။

အဲဒါကို ဖတ္ရေတာ့ ကိုယ္နဲ႔ မူရာကာမီ ဘယ္ကေန ဘယ္လို စတင္ရင္းႏွီးလာခဲ့သလဲ ဆိုတာကို ျပန္ေတြးမိသြားပါတယ္။ အဲဒီအေၾကာင္းကို ေျပာမယ္ဆိုရင္ Murakami ထက္ အရင္ ရင္းႏွီးခဲ့တဲ့ ဂ်ပန္စာေရးဆရာ Kazuo Ishiguro အေၾကာင္းက ျပန္ စရပါလိမ့္မယ္။ Ishiguro ဟာ ဂ်ပန္မွာေမြးျပီး အဂၤလန္မွာ ၾကီးျပင္းခဲ့တဲ့ နာမည္ၾကီး ဂ်ပန္စာေရးဆရာ တစ္ေယာက္ပါ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္က အိမ္ကိုလာလည္တဲ့ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ လက္ထဲမွာကိုင္ထားတဲ့ Ishiguro ရဲ႕ The Remains of the Day စာအုပ္ကို ေတြ႔ျပီး သူက ဖတ္ၾကည့္ပါလား လို႔ ညႊန္းတာေၾကာင့္ Library မွာ သြားရွာျပီး ငွားဖတ္ခဲ့ပါတယ္။ ကမာၻစစ္ကို ေနာက္ခံျပဳျပီး ေရးတဲ့စာမို႔ အမွန္အတိုင္း ေျပာရရင္ ဖတ္ရတာ ပ်င္းပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔လက္ရာ ေနာက္ထပ္ ႏွစ္အုပ္ျဖစ္တဲ့ Never let me go နဲ႔ Nocturnes ကိုေတာ့ စိတ္လိုလက္ရ ၀ယ္ျဖစ္၊ ဖတ္ျဖစ္ပါတယ္။ ဖတ္တုန္းကေတာ့ Review ေရးမလို႔ပါ။ ဒါေပမဲ့ မေရးျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ Review မေရးျဖစ္ခဲ့ေပမဲ့လည္း အဲဒီ ဂ်ပန္စာေရးဆရာနဲ႔ ဂ်ပန္ေတြရဲ႕ ယဥ္ေက်းမွဳ ဓေလ့စရိုက္ေတြ၊ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံရဲ႕ လွပတဲ့ ေရေျမ ေတာေတာင္ သဘာ၀ေတြ၊ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံအေၾကာင္းကို ေနာက္ခံျပဳတဲ့ ဇာတ္လမ္းေတြ ကိုေတာ့ စိတ္၀င္စားခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီေနာက္မွာ မွတ္မွတ္ရရ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံေနာက္ခံ စာအုပ္တစ္ခ်ိဳ႔ ျဖစ္တဲ့ Memoirsof a Geisha / Totto-Chan – The Little Girl at the Window / Momose Shinobu ရဲ႕ Okuribito (Departures) နဲ႔ Tomiko Higa ရဲ႕ The Girl with the White Flag ဆိုတဲ့ စာအုပ္ေလးအုပ္ ဖတ္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

တစ္ျခားစာအုပ္ဆိုင္ေတြေတာ့ မသိ၊ Kinokuniya ဆိုတဲ့ စာအုပ္ဆိုင္မွာေတာ့ အဲဒီလို ဂ်ပန္စာေရးဆရာေတြရဲ႕ ၀တၳဳေတြကို Fiction ဒါမွမဟုတ္ Literature လို႔ Category ခြဲထားတဲ့ေနရာမွာ ေရာေႏွာထားတာ မေတြ႔ရပါဘူး။ Asian Literature ဆိုျပီး ေကာင္တာေလးတစ္ခုနဲ႔ သပ္သပ္ထားပါတယ္။ ေျပာရရင္ အဲဒါကိုလည္း အေၾကာင္းမဲ့ ႏွစ္သက္ စြဲမက္မိပါတယ္။ အမွန္ေတာ့ ကိုယ္တိုင္က Asian ဆိုတဲ့ စိတ္ေၾကာင့္ ျဖစ္မယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ Kinokuniya ကို ေရာက္တိုင္း အဲဒီေကာင္တာေလးေရွ႔မွာ ရပ္ရင္း စာအုပ္ေတြ ၾကည့္ရင္းမွာ "မူရာကာမီ" ကို ေတြ႔ဖူးခဲ့့ပါတယ္။ မူရာကာမီ ဆိုတာ ဘာမွန္းညာမွန္း မသိခင္၊ မူရာကာမီရဲ႔ စာအုပ္ေတြကို တစ္လံုးမွ မဖတ္ဖူးေသးခင္မွာ သူ႔စာအုပ္ မ်က္ႏွာဖံုးေတြကို ျမင္ေတြ႔ျပီး သေဘာက်စိတ္ ျဖစ္မိတယ္ ဆိုတာ ၀န္ခံပါတယ္။ အျဖဴ၊ အမည္း နဲ႔ အနီေရာင္ေတြကို အဓိကထား သံုးစြဲဖြဲ႔စည္းထားတဲ့ သူမ်ားနဲ႔ မတူ၊ တမူထူးတဲ့ သူ႔စာအုပ္ အဖံုးေတြကို အျမဲတမ္း သေဘာတက် ၾကည့္မိပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ တစ္ရက္မွာ (၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ႏွစ္စပိုင္း ေလာက္လို႔ ထင္ပါတယ္) အင္တာနက္မွာ ဟိုရွာဒီရွာ ရွာရင္း မူရာကာမီရဲ႕ On Seeing the 100% Perfect Girl ဆိုတဲ့ PDF ေလး သြားေတြ႔တယ္။ ဖတ္ၾကည့္ေတာ့ ေရးထားတာေလးနဲ႔ အေတြးကို သေဘာက်မိတယ္... ခ်စ္စရာေလး။ စာဖတ္ျပီးေတာ့ သူေပးခ်င္တဲ့ message ကို မစဥ္းစားႏိုင္ပဲ ဘ၀မွာ ကိုယ့္အတြက္ ၁၀၀ ရာခိုင္ႏွဳန္း ျပည့္စံုတဲ့သူတစ္ေယာက္ ဆိုတာ… အင္း မျဖစ္ႏိုင္ဘူးပဲ လို႔ ေတြးေနမိတယ္။ ျပီးေတာ့ အဲဒီ ၁၀၀ ရာခိုင္ႏွဳန္းဆိုတာ ကိုယ္တိုင္ သတ္မွတ္ခ်က္၊ ကိုယ့္ရဲ႕ မ်က္ႏွာသာေပးမွဳ၊ ကိုယ့္ရဲ႔ လိုတိုး ပိုေလွ်ာ့ Discount ပမာဏနဲ႔ ကိုယ့္စိတ္ တစ္ခုတည္း အေပၚမွာသာ မူတည္မွာပါလားလို႔လည္း ေတြးမိတာပါ။ ဒါ ကိုယ့္ရဲ႕ ပထမဆံုး အၾကိမ္ မူရာကာမီနဲ႔ မိတ္ေဆြျဖစ္ရျခင္းပါပဲ။ ျပီးေတာ့ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ပန္ဒိုရာ ဘေလာ့ဂ္မွာ အဲဒီ ၀တၳဳတိုေလးကို ညီသစ္ ဘာသာျပန္ထားတာ ဖတ္ရတယ္။ ေခ်ာေမြ႔လွပတဲ့ ဘာသာျပန္ အေရးအသားမွာ မူရာကာမီ နဲ႔ ဒုတိယအၾကိမ္ ျပန္ေတြ႔ရတာပါ။

အဲဒီေနာက္မွာ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္ ကိုယ့္ေမြးေန႔မတိုင္ခင္ တစ္ရက္မွာ မူရာကာမီ ရဲ႕ Birthday Stories ဆိုတဲ့ စာအုပ္ေလး အမွတ္တရ ၀ယ္လာမိပါတယ္။ ၀တၳဳရွည္လံုးခ်င္းေတြထက္ (အပ်င္းဓါတ္ခံနဲ႔) ၀တၳဳတိုေလးေတြကို ပိုဖတ္ခ်င္စိတ္ေၾကာင့္ ၀ယ္လာေပမဲ့ အဲဒါက မူရာကာမီရဲ႕ စာေတြ မဟုတ္ပဲ တျခားစာေရးဆရာေတြရဲ႕ လက္ရာေတြကို သူက စီစဥ္ျပီး ထုတ္ထားတဲ့ စာအုပ္တစ္အုပ္ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ၀တၳဳတိုေလးေတြမို႔ရယ္၊ မ်က္ႏွာဖံုးက ဖဲၾကိဳးအနီေရာင္ေလးရယ္ကို ႏွစ္သက္ ခ်စ္ခင္ရင္း မူရာကာမီကို တတိယအၾကိမ္ အျဖစ္ ခပ္ေ၀းေ၀းက လွမ္းေတြ႔ျဖစ္ျပန္ပါတယ္။ အဲဒီ၀တၳဳတိုေလးေတြထဲက Russell Banks ရဲ႕ The Moor တစ္ပုဒ္ကို ဘာသာျပန္လိုလို၊ ရီဗ်ဴးလိုလို ဟိုမေရာက္ ဒီမေရာက္ စာေလး တစ္ပုဒ္ေတာင္ ေရးျဖစ္ပါေသးတယ္။ ပိုစ့္ေခါင္းစဥ္က ရွယ္ရီရဲ႕ ေမြးေန႔ည ပါ။

ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ မ်က္ႏွာစာအုပ္၊ ဘေလာ့ဂ္ေတြနဲ႔ ရံဖန္ရံခါ ေကာ္ဖီ၀ိုင္းတစ္ခ်ိဳ႔က စကားေတြထဲမွာ မူရာကာမီ ဆိုတဲ့ အမည္နာမဟာ အင္မတိ အင္မတန္ တြင္က်ယ္လာတယ္လို႔ ခံစားရပါတယ္။ နာမည္ၾကီး Norwegian Wood ကို (ထံုးစံအတိုင္း) ဟိုေက်ာ္ ဒီေက်ာ္နဲ႔ ဖတ္ျဖစ္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ 1Q84 နဲ႔ After Dark… (တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ညကေတာင္ After Dark ကို ျပန္ကိုင္ေနမိေသးတယ္)။ လံုးခ်င္း၀တၳဳ အရွည္ေတြထက္ ၀တၳဳတိုေလးေတြကိုေတာ့ ပိုႏွစ္သက္တာမို႔ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဖတ္ျဖစ္ပါတယ္။ မူရာကာမီ စာအုပ္ေတြကို စာအုပ္အျဖစ္နဲ႔သာ ၀ယ္သိမ္းခ်င္မိတယ္လို႔ မယ္ကိုးနဲ႔ စကားစပ္မိတဲ့ တစ္ရက္မွာ သူက စာအုပ္ေတြ ၀ယ္ရတာ ေစ်းၾကီးပါတယ္ သူ႔မွာ မူရာကာမီ PDF ေတြရွိတယ္ ဆိုျပီး ေမးလ္ကေနတစ္ဆင့္ ပို႔ေပးလာတာကို ေက်းဇူးတင္စြာနဲ႔ လက္ခံရရွိခဲ့ပါတယ္။ သူပို႔ေပးတဲ့ PDF ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားပါတယ္။ ဖတ္လည္း ဖတ္ခဲ့ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ ၀တၳဳတိုေတြေပါ့။ စိတ္ထဲ မွတ္မွတ္သိသိ ရွိတာကေတာ့ Birthday Girl / Honey Pie / A Poor-Aunt Story နဲ႔ Man-eating-Cats ဆိုတဲ့ ၀တၳဳတိုေလးေတြပါ။

မူရာကာမီေတြကို ဖတ္ရသေလာက္/ ဖတ္မိသေလာက္ သူ႔ အေတြးေတြ၊ ၾကြယ္၀တဲ့ စကားလံုး သံုးႏွဳန္းပံုေတြနဲ႔ သူထည့္ေရးတဲ့ လွည့္ကြက္တစ္ခ်ိဳ႔ေတြကို ႏွစ္သက္မိတာလည္းရွိ၊ တခ်ိဳ႔ေနရာေတြမွာ သူ ေပးခ်င္တဲ့ message ကို သိပ္နားမလည္လို႔ ပ်င္းျပီး ရပ္ပလိုက္တာမ်ိဳးေတြလည္း ရွိခဲ့ပါတယ္။ ထူးထူးျခားျခားနဲ႔ ထိထိခိုက္ခိုက္ ခံစားရတာမ်ိဳးေတာ့ မရွိခဲ့ဘူးလို႔ပဲ ေျပာရမယ္။ (ကိုယ္တိုင္က ညံ့တာလည္း ျဖစ္မွာပါ)။ ျပီးေတာ့ မူရာကာမီကို ျမန္မာဘာသာျပန္တာေတြ ရွိမွန္းလည္း လံုး၀ မသိခဲ့ပါ။ ဆရာ ခင္ေအာင္ေအး ေရးမွ ျမင့္သန္း ဘာသာျပန္တယ္ ဆိုတာ သိရတာမို႔ အိမ္ကို လွမ္းမွာရအံုးမယ္လို႔ေတာ့ မွတ္ထားလိုက္တယ္။

အစကို ျပန္ေကာက္ရရင္ Status မွာ ဆရာ ေျပာခဲ့ ေမးခဲ့သလို ဘာေၾကာင့္ မူရာကာမိရဲ႕ အေရးအသားမ်ားဟာ ဗမာစာေပေလာကမွာ ရုတ္ရုတ္သဲသဲ ျဖစ္ရပါသလဲ ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းအတြက္ ကိုယ္ တစ္ေယာက္တည္းရဲ႕ ထင္ျမင္ယူဆခ်က္ကို ဘာမွ မကြယ္၀ွက္စတမ္း၊ ဘယ္သူ႔မွ မေထာက္ညွာစတမ္း ေျဖရမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ - ကိုယ္ အပါအ၀င္ ျမန္မာ အမ်ားစု (အမ်ားစုလို႔ ေယဘုယ် ေျပာလိုက္တာပါ... တကယ္ကို ရင္ထဲ အသည္းထဲက အူလွိဳက္ အသည္းလွိဳက္ ႏွစ္သက္တဲ့သူ ေတြလည္း ရွိႏိုင္ပါတယ္) ရဲ႕ ထံုးစံအရ ဘာရယ္ညာရယ္ မဟုတ္၊ သူတို႔ေျပာေနတဲ့ မူရာကာမီ ဆိုတာ ဘယ္လိုမ်ားပါလိမ့္၊ မူရာကာမီဟာ ဘာေတြမ်ား ထူးထူျခားျခား ျဖစ္ေနပါလိမ့္ ဆိုတဲ့ အေတြးေတြနဲ႔ တစ္ေယာက္က မူရာကာမီ ဆို က်န္တဲ့သူေတြကလည္း လိုက္ျပီး မူရာကာမီ ၾကတယ္ - လို႔သာ ထင္ျမင္မိပါေၾကာင္း။

ဆရာက ကိုယ့္ကို တိုက္ရိုက္ မေမးေသာ္လည္း ေမးသလိုသေဘာထားျပီး အလုပ္မရွိ အလုပ္ရွာရင္း ရွည္ရွည္ေရွာေရွာ ၀င္ေရာက္ ေျဖဆိုလိုက္ပါတယ္။ ေရွ႔တင္ေရာ ကြယ္ရာမွာပါ စကားတင္းဆို၊ ကဲ့ရဲ႕ အျပစ္တင္၊ ရွဳံ႔ခ် အျမင္ကပ္၊ အခန္႔မသင့္ရင္ မူရာကာမီခ်စ္သူမ်ားရဲ႕ ေခ်ာင္းရိုက္တာပါ ခံရမဲ့ အေရးကို သိသိၾကီးနဲ႔ မေနႏိုင္ မထိုင္ႏိုင္ ေျပာမိ ေရးမိတဲ့ သက္ေ၀ရဲ႕ အဂၤါေန႔ အေတြးစာစုပါ။
သက္သက္သာသာ ရွိၾကပါေစ။

သက္ေ၀
(၀၈ ဇူလိုင္ ၂၀၁၄)

ပန္ဒိုရာ - ၁၀၀% ျပည့္စံုတဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို ေတြ႕လိုက္ရျခင္း
သက္ေ၀ - ရွယ္ရီနဲ႔ ေမြးေန႔ည

ၾက ာ သ ပ ေ တ း ေ န႔ သ ည္ ခ ရ မ္ း ေ ရ ာ င္

ယေန႔ ၾကာသပေတးေန႔ ျဖစ္သည္။ ၾကာသပေတးေန႔ကိုု ကိုုယ္စားျပဳေသာ အေရာင္မွာ ခရမ္းေရာင္ ျဖစ္သည္ဟု တိတိက်က် ဆိုၾကသည္။ ခက္ေနသည္က သိစိတ္ထဲမွာေရာ မသိစိတ္ထဲမွာပါ ၾကာသပေတးေန႔ကို ခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္သေလာက္ ခရမ္းေရာင္ကို အနည္းငယ္မွ် ႏွစ္သက္၍ မရျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္ေလး အတြင္းတြင္ တစ္စံုတစ္ေယာက္က ၾကာသပေတးေန႔ႏွင့္ ခရမ္းေရာင္တို႔ အစစ အရာရာမွာ လိုုက္ဖက္ညီသည္၊ ၾကာသပေတးကို ခ်စ္လွ်င္ ခရမ္းေရာင္ကိုပါ တတြဲတည္း ခ်စ္ခင္သင့္သည္ဟု ဆိုလာခဲ့တာ ျဖစ္သည္။ ထိုအဆိုကို မွန္၏ မမွန္၏ ျငင္းခ်က္မထုတ္ေသးမီ ခရမ္းေရာင္ကို အနီးကပ္ေလ့လာဖို႔ လိုသည္ပဲ ဟု ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။

ဆိုခဲ့သည့္အတိုင္း ခရမ္းေရာင္ကို အရင္ ေလ့လာခဲ့သည္။ ခရမ္းေရာင္အေၾကာင္းကို ဖတ္ရွဳေလ့လာမိသေလာက္ ေျပာျပရေသာ္ ခရမ္းေရာင္သည္ အနီႏွင့္ အျပာတိုု႔၏ ေပါင္းစပ္မွဳ ရလာဒ္တစ္ခုု ျဖစ္သည္။ ခရမ္းေရာင္သည္ တရားမွ်တျခင္းကိုု ေဖၚေဆာင္သည္။ ခရမ္းေရာင္သည္ စိတ္ႏွလံုုး ေအးခ်မ္းျငိမ္သက္မွဳကိုု ကိုုယ္စားျပဳသည္။ ခရမ္းေရာင္သည္ သစၥာတရား၏ ျပယုုဒ္တစ္ခုု ျဖစ္သည္။ ခရမ္းေရာင္ကိုု ကေလးသူငယ္မ်ားကလည္း ခ်စ္ခင္ၾကသည္။ ကေလးတိုု႔ခ်စ္ေသာ ဝဝဖိုုင့္ဖိုုင့္ ဘာနီအရုုပ္သည္ ခရမ္းေရာင္ ျဖစ္သည္။ ထိုအခ်က္အလက္မ်ားအျပင္ နာမည္ေက်ာ္ လာဗင္ဒါမ်ားသည္ ခရမ္းေရာင္၊ မၾကာေသးမီက ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က်ျမင္ေတြ႔ခဲ့ရေသာ က်ဴးလစ္ပန္းတစ္ခ်ိဳ႔သည္ - အံ့ၾသဖြယ္ရာ - ခရမ္းေရာင္၊ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ အိမ္ခန္းေရွ႔တြင္ ခ်ိတ္ဆြဲထားေသာ ေအာခစ္ပန္းအိုးထဲတြင္ ပြင့္အာေနေသာ ပန္းမ်ားသည္ ခရမ္းေရာင္၊ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္၊ အနားမွ လွစ္ကနဲ ျဖတ္ေျပးသြားေသာ ကေလးမေလးတစ္ေယာက္၏ ဂါ၀န္သည္ ခရမ္းေရာင္၊ ေခါင္းတစ္ျခမ္းကိုက္ ေ၀ဒနာခံစားရတိုင္း မလႊဲမေရွာင္သာ ေသာက္သံုးေနရေသာ အကိုက္အခဲေပ်ာက္ေဆးကဒ္မွ ေဆးလံုးမ်ားသည္ ခရမ္းေရာင္၊ ဆိုးေနမက်ေသာေၾကာင့္ မွန္တင္ခံုအံဆြဲေအာက္ေျခ ေထာင့္တစ္ေနရာမွာ ကပ္ေနေသာ ႏွဳတ္ခမ္းနီဗူးသည္ ခရမ္းေရာင္၊ လက္ေဆာင္ရထားျပီး မေဖါက္ရေသးေသာ Bvlgari Omnia ေရေမႊးဗူးႏွင့္ Coach တံဆိပ္ မ်က္မွန္ကိုင္းကေလးသည္ ခရမ္းေရာင္၊ သူငယ္ခ်င္း ၀ယ္လာေပးေသာ ဂ်က္ကက္ကေလးသည္ ခရမ္းေရာင္၊ ဘာေၾကာင့္ ေရြးခ်ယ္ ၀ယ္ယူခဲ့မွန္းမသိ၊ ၀ယ္ထားျပီး မေရးျဖစ္ေသးေသာ အသစ္စက္စက္ ေဘာပင္တစ္ေခ်ာင္း၏ ကိုယ္ထည္သည္ ခရမ္းေရာင္…

ဤသို႔ျဖင့္ ခရမ္းေရာင္ကို ကိုယ္ႏွင့္အနီးအနား ေနရာအႏွံ႔အျပားတြင္ အမွတ္မထင္ ရွာေဖြေတြ႔ရွိခဲ့သည္။ ထိုမွ်သာမက အဆိုေတာ္ မင္းသား၏ ခရမ္းေရာင္မိုး၊ ခရမ္းျပာ အိပ္မက္၊ ေ၀းခဲ့ျပီ ပန္းးခရမ္းျပာေရ… တစ္ခါတရံမွာ အိပ္မက္လို…ဟူေသာ သီခ်င္းစာသား၊ ကာကြယ္ရန္လိုအပ္ေသာ ခရမ္းလြန္ေရာင္ျခည္၊ ယုတ္စြအဆံုး ေရခဲေသတၱာထဲမွ ဟင္းသီးဟင္းရြက္မ်ားထားေသာ အကန္႔ငယ္ထဲမွေန၍ ကိုယ့္ကို ေလွာင္ေျပာင္ဟန္အျပည့္ျဖင့္ လွဲေလ်ာင္းေနေသာ ခရမ္းသီးတစ္လံုး… ဘုရားေရ… မယံုႏိုင္စရာ၊ ကိုယ္ မႏွစ္သက္လွေသာ ခရမ္းေရာင္က သည္မွ် ထင္ရွားေနတာပါလား။ ထို႔အျပင္ ၀ီကီပီးဒိယ အဆိုအရ အႏုုပညာျမတ္ႏိုုးသူ အမ်ားစု၏ အေလးထား အေရးေပးမွဳကိုု ခံရေသာအေရာင္မွာလည္း ခရမ္းေရာင္ပင္ ျဖစ္သည္ဟု သိလိုက္ရေသာအခါ ဦးေခါင္းတစ္ခုလံုး အဆမတန္ၾကီးသြားသလို ခံစားလိုက္ရသည္။ အေတာ္အစြမ္းရွိကာ ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားေသာ ခရမ္းေရာင္ပါေပ။ အဆိုးဆံုးကေတာ့ ထိုခရမ္းေရာင္သည္ ကိုယ္ခ်စ္လွစြာေသာ ၾကာသပေတးေန႔ကိုု ကိုုယ္စားျပဳေနျခင္းပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။

ကိုယ္ခ်စ္ေသာ ၾကာသပေတးေန႔မွာမူ ခရမ္းေရာင္ကဲ့သို႔မဟုတ္။ ပကတိ ျဖဴစင္ ရိုးသားကာ ရွင္းလင္းလွသည္။ ကိုယ္ထင္ ကုတင္ေရႊနန္း မဟုတ္ပါလား။ ေျပာရလွ်င္ ေသာၾကာေန႔ မေရာက္မခ်င္းသည္ ၾကာသပေတးေန႔ပင္ ျဖစ္သည္။ (သည္စကားကို - ဟမ္ - လိုသူမ်ား- ဟမ္ - ႏိုင္ပါသည္)။ ၾကာသပေတးေန႔သည္ တနဂၤေႏြမွ စတင္ေရတြက္လွ်င္ စတုတၳေျမာက္ေန႔ ျဖစ္ေသာ္လည္း စေနေန႔႔မွ စတင္ ေရတြက္ပါမူ ပဥၥမေျမာက္ေန႔သာ ျဖစ္သည္။ ျပကၡဒိန္ေပၚတြင္ အကြက္ခ် ေရတြက္သည့္ေန႔အေပၚ မူတည္၍ ေျပာင္းလဲေရြ႕လ်ားတတ္ေသာေန႔ ျဖစ္သည္။ ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ ၾကာသပေတးေန႔သည္ ပါးနီေျပေျပေလး ျခယ္သထားေသာ မိန္းမပ်ိဳကေလးတစ္ေယာက္ကဲ့သို႔ လွပလန္းဆန္းေနတတ္ေသာ ေန႔တစ္ေန႔၊ ထို႔အတူ ၾကည္ႏူးဖြယ္ရာမ်ားျဖင့္ အစဥ္ ျပည့္ႏွက္ေနတတ္ေသာ ေန႔တစ္ေန႔လည္း ျဖစ္သည္။ ၾကာသပေတးေန႔သသည္ ႏို႔ဆီမ်ားမ်ားထည့္ကာ ဇြန္းတစ္ေခ်ာင္းတပ္ထားေသာ ေကာ္ဖီခြက္တစ္ခြက္၏ မေမႊရေသးေသာ သစ္လြင္မွဳႏွင့္ ဆင္တူသလို အႏွစ္မေပါက္ေသးေသာ ၾကက္ဥေၾကာ္ ၀ိုင္း၀ိုင္းကေလးႏွင့္လည္း တူေသးသည္။ ဆရာၾကီး ဂြ်န္စတိန္းဘက္ခ္ ေရးသားခဲ့ေသာ စာအုပ္မ်ားအနက္ ခ်ိဳေသာ ၾကသပေတးေန႔ဟူေသာ စာအုပ္မွာ အလြန္နာမည္ေက်ာ္ခဲ့သည္ကို ျပန္သတိရမိသည္။

ထို႔အျပင္ လွပေအးခ်မ္းေသာ ၾကာသပေတးေန႔ နံနက္ခင္းတြင္ ပါးေဖါင္းေဖါင္းႏွင့္ ခ်စ္စဖြယ္ေကာင္းလွေသာ သားကေလးတစ္ေယာက္ကို လူ႔ေလာကထဲသို႔ေခၚေဆာင္လာခြင့္ ရရွိခဲ့သည္။ ကိုယ့္ဘ၀အတြက္ အေရးအပါဆံုး တစ္ဦးတည္းေသာသားကေလးသည္ ၾကာသပေတးသား၊ အဓိပတိဖြား ျဖစ္သည္ဟူေသာ အခ်က္တစ္ခ်က္ႏွင့္ပင္ ကိုယ္ ၾကာသပေတးကို အျပည့္အ၀ ခ်စ္ခင္စြဲလမ္းရန္ မလံုေလာက္ေသးဘူးလား။ ခရမ္းေရာင္ကို မခ်စ္ေသာ္လည္း ၾကာသပေတးေန႔ကို စိတ္လြတ္လက္လြတ္ ခ်စ္ခင္စံုမက္ခြင့္ေတာ့ျဖင့္ ရွိႏိုင္သည္ မဟုတ္ဘူးလား။

ေျပာရလွ်င္ ၾကာသပေတးေန႔အတြက္ ေရးထားခဲ့ေသာ သည္မွတ္စုကို ၾကာသပေတးေန႔တြင္ အျပီးသတ္မည္ဟု မွန္းထားခဲ့သည္မွာ ဟိုးလြန္ခဲ့ေသာ ၾကာသပေတးေန႔ေပါင္း မ်ားစြာကတည္းက ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း ၾကာသပေတးေန႔ႏွင့္အတူ ခရမ္းေရာင္အေၾကာင္းက တတြဲတြဲ(သို႔မဟုတ္) ကန္႔လန္႔ ကန္႔လန္႔ ျဖစ္ေနခဲ့ေသာေၾကာင့္ စာမွာ အဆံုးသတ္၍ မရႏိုင္ခဲ့ေခ်။ ျဖတ္သန္း ကုန္လြန္ခဲ့ေသာ ၾကာသပေတးေန႔ေပါင္းမ်ားစြာမွာ သည္မွတ္စုကို ဆက္ေရး၍လည္း မရ၊အဆံုးသတ္ဖို႔ ဆိုတာ ေ၀းလွသည္။ သည္လိုႏွင့္ တစ္ပတ္ျပီး တစ္ပတ္ အခ်ိန္ေတြ ၾကာလာခဲ့သည္။ အသစ္ အသစ္ေသာ ေန႔စြဲမ်ား၏ ေနာက္တြင္ မ်ားစြာေသာ ၾကာသပေတးေန႔တို႔ ေဟာင္းႏြမ္းေဆြးေျမ႔စြာ က်န္ေနရစ္ခဲ့သည္။ ထိုအေၾကာင္းကို မိတ္ေဆြတစ္ဦးကို ေျပာျပမိေသာအခါ သူက ျပန္ေျပာသည္။ ဘာမွ စိတ္မပူ့ပါနဲ႔ မင္းဘ၀မွာ ေနာက္ထပ္ ၾကာသပေတးေန႔ေတြ အမ်ားၾကီး ရွိေနေသးတာပဲ… တဲ့။ ၾကည့္ပါအံုး… ေက်းဇူးတင္စရာ ေကာင္းလိုက္တာ။ သိပ္ဟုတ္တာပဲ… ဘ၀မွာ ကိုယ့္ထံကို ေရာက္လာဦးမည့္ ၾကာသပေတးေန႔ေပါင္း မ်ားစြာ က်န္ေန / ရွိေနလိမ့္ဦးမည္ ဆိုသည္ကို အစက ဘာေၾကာင့္မ်ား မေတြးမိတာပါလိမ့္။
ျပီးေတာ့ သူက ေျပာေသးသည္။ ၾကာသပေတးေန႔ကို ခ်စ္သလို မင္း မႏွစ္သက္တဲ့ ခရမ္းေရာင္အေပၚမွာလည္း ၾကည္ၾကည္လင္လင္၊ သက္ေတာင့္သက္သာ သေဘာထားၾကည့္လိုက္ပါ၊ မၾကာခင္ ခရမ္းေရာင္နဲ႔ အဆင္တေျပ ျဖစ္လာပါလိမ့္မယ္… တဲ့။ သူ႔ေျပာစကားကိုသေဘာက်၊ မ်က္စိစံုမွိတ္ကာ ေက်ေက်နပ္နပ္ၾကီး လိုက္နာ ယံုၾကည္ပစ္လိုက္သည္။

ထိုယံုၾကည္မွဳႏွင့္အတူ သက္ေတာင့္သက္သာျဖစ္မွဳမ်ားတြင္ ေပ်ာ္၀င္လာရင္း ၾကာသပေတးေန႔ႏွင့္ သူ၏ သေကၤတ ခရမ္းေရာင္ကိုပါ တျဖည္းျဖည္း ႏွစ္လို ခ်စ္ခင္စိတ္တို႔ ၀င္လာခဲ့သည္။ တခ်ိန္တည္းမွာပင္ ခရမ္းေရာင္အဆင္းရွိ အသံုးအေဆာင္ ပစၥည္းမ်ားကို ႏွစ္ျခိဳက္ခံုမင္စ ျပဳလာခဲ့တာ ျဖစ္သည္။ ခရမ္းေရာင္ အ၀တ္မ်ားကို တကူးတက ရွာေဖြ၀ယ္ယူစ ျပဳလာသည္။ ေမေမ ယူလာေပးေသာခရမ္းဆြဲ ရင္ထိုးကေလးကို ရွပ္ေကာ္လာ အဖ်ားေလးတြင္ မရဲတရဲ ခ်ိတ္တြယ္စ ျပဳလာသည္။ ထို႔အျပင္ခရမ္းေရာင္ လာဗင္ဒါခင္းမ်ား ရွိရာဆီသို႔ ခရီးဆန္႔ျဖစ္ခဲ့သည္။ ခရမ္းေရာင္ က်ဴးလစ္ပန္းမ်ားကို ႏွစ္လိုစြာ ဓါတ္ပံုရိုက္ကာ မၾကာခဏလည္း ျပန္ၾကည့္ျဖစ္ခဲ့သည္။ ခရမ္းေရာင္ Bvlgari Omnia ေရေမႊးဗူးကို ေဖါက္ကာ ဆြတ္ျဖန္းစ ျပဳလာသည္။ ပန္းခရမ္းျပာ ေဗဒါလည္း ကမ္းစပ္နားမွာ ျငိတြယ္… နန္းတံတားျဖဴ ေနရာေလး ေတးသံလႊမ္းေစကြယ္… ဟူေသာ သီခ်င္းစာသားကို မၾကာခဏ တီးတိုး သီဆိုတတ္လာသည္။ ေက်နပ္စရာ။ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာတြင္ သက္ေတာင့္သက္သာ ျဖစ္မွဳသည္ ေမွ်ာ္လင့္ထားသည္ထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ ပို၍ အေရးပါသည္ပဲ။

အခ်ဳပ္ဆိုရေသာ္ သည္လို ၾကာသပေတးေန႔မ်ိဳးတြင္ ရွပ္လက္တို/လက္ရွည္ ခရမ္းေရာင္မ်ားကို ဂ်င္းေဘာင္းဘီ အေရာင္ရင့္ရင့္ႏွင့္ တြဲဖက္ ၀တ္ဆင္ထားျပီး၊ ခရမ္းေရာင္ အသံုးအေဆာင္မ်ား ဟိုနားတစ္စ ဒီနားတစ္စ တပ္ဆင္ ကိုင္ေဆာင္ကာ ျပံဳးရယ္ခ်ိဳျမ၊ သက္ေတာင့္သက္သာ ေျခလွမ္းမ်ားႏွင့္ လမ္းေလွ်ာက္ေနသူတစ္ေယာက္ကို ေတြ႔ပါက အမ်ားၾကီး မေတြးပါႏွင့္၊ စိတ္ကူးမလြဲပါႏွင့္။ သက္ေ၀ ဟု သာ ခပ္က်ယ္က်ယ္ေလး လွမ္းေခၚလိုက္ပါ။ ကိုယ့္အိတ္ကေလးထဲမွာ အသင့္ယူေဆာင္လာေသာ ခရမ္းေရာင္ က်ဴးလစ္ပန္းတစ္ပြင့္ (သို႔မဟုတ္) ခရမ္းေရာင္ လာဗင္းဒါးပန္းေျခာက္တစ္ခက္ႏွင့့္အတူ ခရမ္းေရာင္စကၠဴျဖင့္ ထုတ္ပိုးထားသာ ကက္ဗ်ဴရီ ေခ်ာကလက္တစ္ျပားကို လက္ေဆာင္အျဖစ္ သင္ ရရွိႏိုင္မည္ျဖစ္ပါသည္။

(၃ ဇူလိုင္ ၂၀၁၄)

ခ်စ္ေသာ ခ်စ္သူမ်ား သက္ေတာင့္သက္သာျဖစ္မွဳတြင္ အခ်ိန္ျပည့္ ေပ်ာ္၀င္စီးေမ်ာႏိုင္ပါေစ။