အ ခြ င့္ ရွိ ခဲ့ ပါ လွ် င္ . . . .

(၁)

တစ္ၾကိမ္တစ္ခါမွ် မသိခဲ့ဖူးေသာ လူစိမ္းႏွစ္ေယာက္၊ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ စတင္ ခင္မင္ သိကြ်မ္းၾကရာတြင္ အေနအထား အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိႏိုင္၏။ သိုု႔ေသာ္ သူႏွင့္ ကြ်န္မ သိကြ်မ္းခဲ့ရပံုုမွာမူ မည္သိုု႔မွ် မထူးျခားေခ်။ ကြ်န္မတိုု႔ ႏွစ္ေယာက္ကိုု မည္သူကမွ် ေရးၾကီးခြင္က်ယ္လုုပ္ကာ မိတ္ဆက္မေပးခဲ့၊ ထိုု႔ေၾကာင့္ တစ္ေယာက္ကိုု တစ္ေယာက္က “အခုုလိုု ခင္မင္သိကြ်မ္းခြင့္ရတာ ၀မ္းသာပါတယ္…” ဟူေသာ သံတမန္ေရးရာဆန္ဆန္ စကားအပိုမ်ား ေျပာစရာမလိုုခဲ့ၾက၊ လူျမင္သူျမင္ေကာင္းေအာင္ လွလွပပေလး ျပံဳးရယ္ကာ လက္ဆြဲႏွဳတ္ဆက္စရာလည္း မလိုအပ္၊ ကြ်န္မက သူ႔ကိုု သူမွန္း သိေနခဲ့ျပီး သူကလည္း ကြ်န္မကိုု ကြ်န္မမွန္း ၾကိဳတင္ သိႏွင့္ေနခဲ့သည္။ သည္လိုုႏွင့္ ကြ်န္မတိုု႔ႏွစ္ေယာက္ အလိုုလိုု မိတ္ေဆြ ျဖစ္ခဲ့ၾကရသည္။

အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္ႏွင့္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ မိတ္ေဆြျဖစ္သြားၾကသည္ ဟူေသာ စကား၏ေနာက္တြင္ မည္သည့္ အေၾကာင္းအျခင္းအရာမ်ားႏွင့္ မည္သိုု႔ေသာ ပညတ္ခ်က္မ်ား ပါ၀င္ေနမည္ကိုု ကြ်န္မ မသိပါ။ သိစရာလည္း မလိုုအပ္သလိုုသိေအာင္လည္း မၾကိဳးစားခဲ့ပါ။ မည္သိုု႔ပင္ျဖစ္ေစ ကြ်န္မတိုု႔ႏွစ္ေယာက္သည္ အခ်ိန္တိုတိုအတြင္းမွာပင္လြန္စြာ ရင္းႏွီး ခင္မင္ေသာ မိတ္ေဆြမ်ား ျဖစ္သြားခဲ့ၾက၏။

(၂)

မိတ္ေဆြဘဝတြင္ ကြ်န္မတိုု႔ စကားမ်ားစြာ ေျပာျဖစ္ၾကသည္။ ေျပာျဖစ္သမွ် စကားမ်ားသည္ အမ်ိဳးအမည္ မတူ၊ အျမီးအေမာက္ မတည့္ေသာ စကားမ်ားျဖစ္သလိုု အေၾကာင္းအရာမ်ားကလည္း တစ္ေန႔ တစ္မ်ိဳး မရိုးရေအာင္ စံုုလင္လွသည္။ သူက အလုုပ္လာေသာအခါ ျဖတ္ေလွ်ာက္ရေသာ လမ္းကေလး၏ လွပစြာ တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္ပံုုကိုု ေျပာလွ်င္ ကြ်န္မက ညက ဆိုးလာေသာ လက္သည္းနီအေရာင္မွာ နက္ျပာေရာင္ျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္ ကြ်န္၏ လက္ေခ်ာင္းမ်ားေပၚတြင္ ထူးျခားစြာ ေပၚလြင္လွပေနေၾကာင္းကို မဆီမဆိုုင္ ေျပာေလ၏။ သူ၏ ေန႔လည္စာမွာ ပင္လယ္စာႏွင့္အရြက္စိမ္းေၾကာ္ အနည္းငယ္ ျဖစ္သည္ဟုု ေျပာလွ်င္ ကြ်န္မက မနက္က ဖတ္ခဲ့ရေသာ ေပ်ာက္ဆံုုးေလယာဥ္ပ်ံ သတင္းကိုု စိတ္ပါလက္ပါ ေျပာမိ၏။ သူက လမ္းမ်ားမ်ား ေလွ်ာက္တိုုင္း သူ႔ေျခဖ၀ါးမ်ား နာက်င္လွသည္ဟုု ေျပာလွ်င္ ကြ်န္မက Espresso Double Shot ၏ ျပင္းရွ ခါးသက္ေသာ အရသာကိုု မစားရ ဝခမန္း တဖြဲ႔တႏြဲ႔ ေျပာျပမိေလ၏။ သူက ညက ေဘာလံုုးပြဲရွံဳးေသာေၾကာင့္ စိတ္ညစ္ေနေၾကာင္းေျပာလာလွ်င္ ကြ်န္မက ကြ်န္မ၏ ငယ္ဘဝအေၾကာင္းႏွင့္ ကြ်န္မ ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ဖူးေသာ ဗိုလ္အုန္းသီးစက္ဘီးအေၾကာင္းကိုု စိတ္လိုုလက္ရ မနားတမ္း ေျပာေလ့ရွိ၏။

ေျပာရလွ်င္ သူက ကြ်န္မကိုု စာမ်ားမ်ား ဖတ္ေစခ်င္သည္၊ စာမ်ားမ်ား ေရးျဖစ္ေစခ်င္သည္၊ ၾကိဳးစားေစခ်င္သည္။ သိုု႔ေသာ္ ကြ်န္မက နွင္းဆီတစ္ပြင့္တြင္ ပြင့္ဖတ္ အေရအတြက္ မည္မွ်ရွိသည္၊ ႏွင္းဆီပန္းတစ္ပြင့္၏ အရိုုးတံ အရွည္တစ္လက္မတြင္ ဆူး ဘယ္ႏွစ္ေခ်ာင္းရွိသည္ တိုု႔ကိုု အလုုပ္မရွိ အလုုပ္ရွာ ေရတြက္ကာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီး အခ်ိန္ျဖဳန္းေနတတ္၏။ ထိုု႔အျပင္ သူ ရည္ညႊန္းေသာစာအုုပ္မ်ားကိုု ေခ်ာင္ထိုုးကာ ကာတြန္းတင္ေအာင္နီ၏ ျပာဂေလာင္၊ ျပာလေခ်ာင္၊ ကိုုထူးဆန္းႏွင့္ မခင္ေခ်ာဆြိတိုု႔ကိုု ဖတ္ရင္း သေဘာေတြ႔ကာ တခြိခြိ ရယ္ေနတတ္၏။ အဆိုုးဆံုုးမွာ ဂိမ္း ျဖတ္ရန္ကိစၥပင္၊ သူက ကြ်န္မကိုု အခ်ိန္ကုုန္ေစေသာ ဂိမ္းမ်ားကိုု မေဆာ့ေစခ်င္ေတာ့၊ ကြ်န္မကလည္း ထိုုဂိမ္းမ်ားကိုု ေခါင္းအကိုုက္ခံ၊ မ်က္စိအေညာင္းခံ၊ လက္အနာခံကာ ညမအိပ္ပဲ ေပေပေတေတ ေဆာ့တတ္သည္။

သူက စိတ္ထားသေဘာထား ႏူးညံ့ေပ်ာ့ေျပာင္းသေလာက္ ကြ်န္မက အေၾကာင္းမဲ့ မာေရ ေက်ာေရ ႏိုုင္လွသူ တစ္ေယာက္သာ။ သူေျပာေလ့ရွိေသာ စကားမ်ားသည္ ကတၱီပါပန္းတစ္ပြင့္၏ ပြင့္ခ်ပ္မ်ားပမာ အစဥ္အျမဲ ေခ်ာေမြ႔ႏူးညံ့ေနတတ္ေသာ္လည္း ကြ်န္မ၏တုန္႔ျပန္မွဳက ေဟာ္လိုဂစ္တာတစ္လက္၏ နံပါတ္တစ္ၾကိဳးပမာ မာေက်ာ စူးရွေနတတ္၏။ သူက ႏွင္းဆီပြင့္ဖတ္ႏုုႏုုကေလးမ်ားကိုု ရိုုက္ထားေသာ ဓါတ္ပံုုမ်ားပိုု႔လွ်င္ ကြ်န္မက ႏွင္းဆီဆူးမ်ားကိုု အနီးကပ္ရိုုက္ထားေသာပံုုမ်ား ျပန္ပိုု႔မိ၏။ ထိုု႔အျပင္ ထံုုေနသည္ ဟူေသာ စကားတစ္ခြန္းျဖင့္လည္း ကိုုယ္ မေျပာလိုုေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ား၊ အေျဖမေပးခ်င္ေသာ ေမးခြန္းမ်ားကိုု ေပတိေပကပ္ျဖင့္ လႊဲေရွာင္တတ္ေသး၏။ သူက တစ္စံုုတရာ အဆင္မေျပတိုုင္း Restart ျပန္ခ်ရသည္မွာ မၾကာခဏ ဟုု ေျပာတတ္ေသာ္လည္း ကြ်န္မကမူ Restart ႏွင့္ U-Turn ဟူေသာ စကားမ်ားကိုု အၾကားႏွင့္ပင္ ခါးသက္သူ ျဖစ္ေၾကာင္း အတိအလင္း ေၾကျငာထားတတ္ေလ၏။

ကြ်န္မစကားေျပာပံုု အခ်ိဳးမေျပလွ်င္ နားရင္းအုုပ္ခ်င္သည္ဟုု သူက ေျပာေသာ္ ကြ်န္မက လက္သီးကိုု က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုုပ္ထားသည္ဟုု ျပန္ေျပာေလ့ရွိ၏။ သည္အခ်ိန္တစ္ခုုသာ ေရာင္းသူ ၀ယ္သူ အသံတူသည္ဟုု ေျပာျဖစ္ေတာ့ ကြ်န္မတိုု႔ႏွစ္ေယာက္ အသံထြက္ကာ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ေမာမိၾက၏။ အမွန္ဆိုရပါမူ ကြ်န္မတိုု႔ႏွစ္ေယာက္သည္ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားတြင္ အၾကိဳက္ခ်င္းမတူ၊ ဘာသာစကားခ်င္းမတူ၊ သေဘာထားခ်င္း မတိုုက္ဆိုုင္၊ ေျပာေလ့ရွိေသာ စကားမ်ား၏ အတိမ္အနက္ မည္သိုု႔ပင္ ကြဲျပားစြာ မတူညီၾကသည္ျဖစ္ေစ မ်ားစြာ ခင္မင္ရင္းႏွီးေသာ၊ တစ္ေယာက္အေၾကာင္းကို တစ္ေယာက္က ရာခိုင္ႏွဳန္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သိနားလည္ေနၾကေသာ စကားေျပာေဖၚ မိတ္ေဆြမ်ားသာျဖစ္ၾက၏။

မိတ္ေဆြဘ၀ျဖင့္ ရပ္တည္ရင္း အခ်ိန္ၾကာလာေလ သံေယာဇဥ္မ်ား ပိုုမိုု နက္ရွိဳင္းေလ ျဖစ္လာၾကသည္ကိုု ဖာသာ သိၾကေလသည္။ ထိုုသံေယာဇဥ္မ်ားသည္ အေရာင္မရွိ၊ ပကတိ ျဖဴစင္ သန္႔ရွင္းသည္ဟုု အေတြးထဲက စြဲျမဲ ယံုုၾကည္ေနၾကသလိုပင္။ သိုု႔ေသာ္ တရစ္ထက္ တစ္ရစ္ တိုုးလာေသာ သံေယာဇဥ္မ်ား၊ တြယ္တာမွဳမ်ား၊ ရင္းႏွီးကြ်မ္းဝင္မွဳမ်ားႏွင့္ ေႏြးေထြးေသာ အၾကင္နာ ေမတၱာမ်ား၏ ေနာက္ဆက္တြဲအျဖစ္ အမ်ားသူငါတိုု႔ ေတြးေတာ ထင္ျမင္ထားတတ္ၾကေသာ ပံုုေသကားခ်ပ္အတိုုင္း အခ်ိန္မေရြး ခ်စ္သူမ်ား ျဖစ္ႏိုုင္၊ မျဖစ္ႏိုုင္ဟူေသာ အခ်က္ကိုုမူ ကြ်န္မတိုု႔ႏွစ္ေယာက္စလံုုး စိတ္တူ ကိုုယ္တူ ေမ့ထားခဲ့ၾကေလသည္။

(၃) 

တညေန…

ထိုုညေနက ထံုုးစံအတိုုင္းကြ်န္မတိုု႔ စကားေျပာျဖစ္ျပန္၏။ အခါမ်ားစြာမွာ အေၾကာင္းအရာစံု ေျပာတတ္ေသာသူက ထူးထူးျခားျခား အနည္းငယ္ တိတ္ဆိတ္ေနရင္းက ကြ်န္မေျပာသမွ် နားေထာင္မည္ဟုု ဆိုု၏။ ကြ်န္မက ရုတ္တရက္ ဘာေျပာရမွန္းမသိေသာေၾကာင့္ ေရးလက္စ စာတစ္ပုုဒ္ကိုု ဖတ္ျပမည္ဟုု ေျပာေသာအခါ သူက နားေထာင္ရန္ အလြယ္တကူ သေဘာတူေလသည္။ ထိုုအခါ ကြ်န္မေရးထားေသာ Bouncing Ball ကေလး တစ္လံုုးအေၾကာင္းကိုု ေအာက္ပါအတိုုင္း ဖတ္ျပလိုုက္မိ၏။

“ညေနက Bouncing Ball ဟုု ေခၚေလ့ရွိၾကေသာ ေဘာလံုုးကေလးတစ္လံုုး မေမွ်ာ္လင့္ပဲ လက္ထဲ ေရာက္လာသည္။ ေဘာလံုုးကေလး၏ အေရာင္မွာ အဝါေရာင္ ျဖစ္သည္။ ထိုုေဘာလံုုးကေလးကိုု လွည့္ပတ္ၾကည့္လိုုက္ေသာ္ ဘာမွ ထူးထူးျခားျခား မရွိ၊ သာမန္ေဘာလံုုးကေလး တစ္လံုုးမွ်သာ။ သိုု႔ေသာ္လည္း သူ႔တြင္ အျခားေဘာလံုုးကေလးမ်ားႏွင့္မတူေသာ အစြမ္းသတၱိ တစ္မ်ိဳးရွိေနခဲ့သည္။ ထိုု႔ေၾကာင့္ သူ႔အစြမ္းကိုု စမ္းသပ္ၾကည့္ရမည္။ ပထမေတာ့ မည္သိုု႔ စတင္ျပီး မည္သည့္နည္းႏွင့္ ေဆာ့ကစားရမည္ မသိ၊ ေနာက္ေတာ့ မရဲတရဲနွင့္ ၾကမ္းေပၚသိုု႔ အသာ ပစ္ခ်ၾကည့္လိုုက္မိသည္။ ထိုုအခါ ေဘာလံုုးကေလးက လက္ထဲမွ အသာအယာ ေလွ်ာခ်သြားသည္။ ထိုု႔ေနာက္ ၾကမ္းျပင္ႏွင့္ ထိေတြ႔ျပီးျပန္လည္ ခုုန္ထလာခဲ့သည္။ ၾကမ္းျပင္မွ တစ္ေပသာသာ အကြာအေဝးကိုု ျပန္လည္ ေျမာက္တက္လာေသာ ေဘာလံုုးကေလးကိုု ခ်က္ခ်င္း အမိအရ ျပန္လည္ ဖမ္းဆုုပ္လိုုက္သည္။ ထိုုေဘာလံုုးကေလး၏ ဟန္ပန္တြင္ စိ္တ္ဆိုုးမာန္ဆိုုး မဟုုတ္ေသာ္လည္း မခံခ်င္စိတ္ကေလး တစ္စြန္းတစ္စကိုု လွစ္ကနဲ ျမင္ေတြ႔လိုုက္ရသည္။”

ကြ်န္မ၏စာ ပထမတစ္ပိုုဒ္ အဆံုုးတြင္ သူက “အိုး…. ေဘာလံုုးနဲ႔ ကစားေနတုုန္းကိုုး… မင္းကတကယ့္ ကေလးေလးပဲ…” ဟုု တိုုးဖြဖြ ရယ္ေမာသံႏွင့္အတူ မွတ္ခ်က္ျပဳ၏။ သို႔ေသာ္ သူ႔ကို ေကာင္းေကာင္းသိေသာ ကြ်န္မက ထိုစကားမွာ သူ ဟန္လုပ္ကာ ေျပာေသာ စကားမွန္းလည္း သိလိုက္ပါသည္။ ကြ်န္မ ဘာမွမတုုန္႔ျပန္ျဖစ္ပါ။ ေနာက္တစ္ပိုုဒ္ ဆက္ျပီး ဖတ္ျပရမလား ဟုုသာ ေမးလိုုက္သည္။ သူက အိုုး…ေသခ်ာတာေပါ့… ဟုု အဂၤလိပ္လိုု ျပန္ေျပာ၏။ သူ႔အသံမွာ အနည္းငယ္ ေျခာက္ေသြ႔အက္ကြဲေနသလိုပင္။ ကြ်န္မ စာကိုု ဆက္ဖတ္ပါသည္။

“ဒုုတိယအၾကိမ္အျဖစ္ အားကေလး အနည္းငယ္ထည့္ကာ ပစ္ခ်ၾကည့္မိျပန္သည္။ ကိုုယ္ထည့္လိုုက္ေသာ အားအတိုုင္း ေဘာလံုုးကေလး ၾကမ္းေပၚသိုု႔ ခုုန္ဆင္းသြားခဲ့သည္။ ခ်က္ခ်င္းဆိုုသလိုုပင္ ၾကမ္းျပင္ေပၚသိုု႔ ရိုုက္ခတ္ျပီး ခ်က္ခ်င္းျပန္လည္ ေျမာက္တက္လာခဲ့သည္။ ပစ္ခ်စဥ္က ထည့္လိုုက္ေသာ အားေၾကာင့္ ပထမတစ္ၾကိမ္ကထက္ ပို၍ျမင့္မားစြာ ႏွစ္ေပနီးနီး ေျမာက္တက္လာေလသည္။ ထိုု႔ေနာက္ တတိယအၾကိမ္၊ စတုုတၳအၾကိမ္၊ ပဥၥမအၾကိမ္… အၾကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ထိုုေဘာလံုုးကေလးကိုု ပစ္ခ်လိုုက္ ျပန္ဖမ္းလိုုက္ျဖင့္ ေဆာ့ကစားေနမိေလသည္။ တခ်ိန္တည္းမွာပင္ ကြ်န္မ၏စိတ္အစဥ္သည္ ထိုုေဘာလံုုးကေလးေနရာသိုု႔ တခဏမွ် ဝင္ေရာက္ ပူးကပ္သြားေလ၏။ ထိုုအခါ အဝါေရာင္ Bouncing Ball ကေလးသည္ ကြ်န္မ ျဖစ္သြားခဲ့၏…”

ကြ်န္မ စာဖတ္သံ အဆံုုးတြင္သူ႔ဆီမွ သက္ျပင္းခ်သံဟုု ထင္ရေသာ အသံတစ္ခုုကိုု ခပ္တိုုးတိုုး ၾကားလိုုက္ရ၏။ စကားျဖတ္ေျပာရလွ်င္ ကြ်န္မက နားသိပ္ပါးသူ၊ အကင္းလည္း ပါးသူ တစ္ေယာက္သာ။ သူသည္လည္း ကြ်န္မေလာက္ နားမပါးေသာ္လည္း အကင္းပါးသူ တစ္ေယာက္မွန္း ကြ်န္မ ေသေသခ်ာခ်ာ သိေနပါသည္။ မိနစ္၀က္ခန္႔ၾကာသည္အထိ သူ႔ဆီက မည္သည့္စကားမွ် မၾကားရေသာအခါ ကြ်န္မ ရင္တထိတ္ထိတ္ ခုန္လာခဲ့သည္။ ဖုန္းကိုင္ထားေသာလက္ေခ်ာင္းမ်ား ေအးစက္တုန္ယင္ကာ ပါးျပင္တို႔သည္လည္း အံ့ၾသစရာေကာင္းစြာ ပူေႏြးလာခဲ့၏။

သို႔ေသာ္ ကြ်န္မ အသံကိုအတတ္ႏိုင္ဆံုး ပံုမွန္ျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားကာ “ေဟ့… ဘာေတြ ေတြးေနတာလဲ…” ဟုု ေမးလိုုက္သည္။ ထိုုအခါ သူက “တတိယတစ္ပိုုဒ္ ဆက္ ေရးျပီးျပီလား၊ ဖတ္ျပအံုုးမွာလား….” ဟုု ပ်က္ယြင္းမေယာင္ျဖစ္ေနေသာ အသံကို ၾကိဳးစား ထိန္းခ်ဳပ္ကာ ခပ္တိုးတိုး ျပန္ေမး၏။ ကြ်န္မ လွိဳက္ကနဲ ေပ်ာ္ရႊင္သြားခဲ့၏။ အေျခအေနကိုု ပါးနပ္စြာ ရိပ္စားလိုက္မိေသာ ကြ်န္မက မေရးရေသးပါ… ဟုု ညာေျပာလိုုက္သည္။ အမွန္ကို ၀န္ခံရပါမူ ကြ်န္မစာမွာ တတိယစာပုဒ္သာမက အဆံုးအထိပင္ ေရးျပီးသား ျဖစ္ေလ၏။ မလွပေသာ မာေရေက်ာေရစိတ္တို႔ျဖင့္ ဇာတ္သိမ္းထားျပီးလည္း ျဖစ္၏။ သည္လိုုႏွင့္ တစ္ညေန လြန္ေျမာက္ခဲ့သည္။

ထိုုညမွာပင္ ကြ်န္မ ေရးလက္စစာကိုု ေနာက္တစ္ေခါက္ ျပန္ဖတ္ကာ အရင္ေန႔က ေရးသားခဲ့ေသာ မလွမပ အဆံုုးသတ္ကို စိတ္လိုလက္ရျပန္လည္ ျပင္ဆင္လိုက္မိ၏။ သာယာလွပကာ ခ်ိဳျမေသာ အဆံုးသတ္ ျဖစ္၏။ အဆံုုးသတ္မွာ ဤသိုု႔…။

“ဟန္ေဆာင္မွဳကင္းစင္စြာျဖင့္ အထင္အရွား ေတြ႔ျမင္ေနရေသာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကိုု Bouncing Ball ေလး တစ္လံုုးသဖြယ္ သေဘာထားက ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ေဆာ့ကစားတတ္သူ၊အၾကိမ္ၾကိမ္ အဖန္ဖန္ ပစ္ခ်တတ္သူ၊ ေျမာက္တက္လာလွ်င္ေသာ္မွ ခ်စ္ခင္ဟန္ျပ အသာအယာ ျပန္လည္ ဖမ္းဆုုတ္ယူျပီး ေနာက္တဖန္ ျပန္လည္ ပစ္ခ်ရန္လည္း စိုုးစဥ္းမွ် ဝန္ေလးဟန္ မျပတတ္သူ၊ ေဘာလံုးကေလး၏ အၾကိမ္ၾကိမ္ေသာ နာက်င္မွဳတို႔ကိုလည္း အနည္းငယ္မွ် ဂရုမျပဳ အေလးမထားသူ၊ သိုု႔ေသာ္လည္း ကြ်န္မ သူ႔ကိုု အတိုုင္းအဆမဲ့ ခ်စ္ခင္ ျမတ္ႏိုုးလွသည္။ ထိုု႔ေၾကာင့္ သူ႔အတြက္ မည္သိုု႔ပင္ အၾကိမ္ၾကိမ္ အခါခါ ပစ္ခ်လိုုက္ေသာ္လည္း ျပန္လည္ ေခါင္းေထာင္ မလာႏိုင္/မလာတတ္ေသာ ရိုုးရိုုးသာမာန္ ေဘာလံုုးကေလး တစ္လံုုး၊ ထားရာေနရာမွာ ျငိမ္သက္စြာ ရပ္တည္ေနတတ္ေသာ ေဘာလံုုးကေလးတစ္လံုုး အျဖစ္ႏွင့္သာ ဆက္လက္ ရွင္သန္သြားေတာ့မည္ဟုု ကြ်န္မ ႏွစ္လိုုစြာ ဆံုုးျဖတ္လိုုက္မိပါေတာ့သည္…”

ထိုုစာတစ္ပုုဒ္ကိုု ေအာင္ျမင္စြာ အဆံုုးသတ္ျပီးေသာအခ်ိန္သည္ အရင္အခါမ်ားႏွင့္မတူ၊ ထူးျခားစြာ ေပါ့ပါးလြတ္လပ္ေနခဲ့၏။ၾကည္ႏူး ေပ်ာ္ရႊင္ေနခဲ့၏။ စာကိုု အၾကိမ္ၾကိမ္ ျပန္ဖတ္ရင္း ေက်နပ္ႏွစ္သက္ေသာ စိတ္မ်ားက ကြ်န္မ တစ္ကိုုယ္လံုုးအႏွံ႔ လႊမ္းမိုုးေနခဲ့၏။ ပို၍ေသခ်ာေစရန္ ေနာက္ဆံုးတစ္ၾကိမ္ အေခ်ာသတ္ျပန္ဖတ္၊ စကားလံုုး အထားအသို အလြဲမ်ား၊ စာလံုုးေပါင္းမ်ား မွန္ မမွန္ ျပန္လည္ စစ္ေဆးကာ ကြန္ပ်ဴတာကိုု ပိတ္ခ်လိုုက္၏။ သိုု႔ေသာ္ ထိုုညက ကြ်န္မ အိပ္မေပ်ာ္ပါ။

(၄) 

ေနာက္တစ္ေန႔ ညေနတြင္ ထံုုးစံအတိုုင္း စကားေျပာျဖစ္ေသာအခါ သူ႔အသံတြင္ တစ္ခုုခုု လိုုအပ္ေနေၾကာင္း ကြ်န္မ ေသေသခ်ာခ်ာ သိလိုုက္သည္။ ထိုုအရာမွာ အၾကည္ဓါတ္တခ်ိဳ႔ ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ႏိုင္ပါလိမ့္မည္။ သိုု႔ေသာ္ ကြ်န္မ ေက်နပ္ေနခဲ့၏။ “စာ အဆံုုးသတ္ျပီးျပီလား” ဟုု သူက မေမ့မေလ်ာ့ ေမးလာေသာအခါ ကြ်န္မက ျပီးပါျပီ… ဟုု ေျဖလိုုက္၏။ သူက အခါမ်ားစြာကလိုု သူ႔ကိုု ဖတ္ျပပါ (သိုု႔မဟုုတ္) ေမးလ္ထဲကိုု ပိုု႔ေပးပါဟုု မေတာင္းဆိုု၊ ကြ်န္မကလည္း ဖတ္မလားဟုု မေမး၀ံ့၊ မေမးရဲ… သည္လိုုႏွင့္ ထိုုေန႔က စကားသံမ်ား အသက္မပါ၊ အလြန္တရာ ေအးစက္ ေျခာက္ေသြ႔ခဲ့ရ၏။

ထိုုေန႔မွစကာ ရက္အနည္းငယ္ၾကာသည္အထိ သူႏွင့္ ကြ်န္မ စကားမေျပာျဖစ္ၾကပါ။ အေၾကာင္းမဲ့ တိတ္ဆိတ္ျခင္း မဟုုတ္မွန္း သူေရာ ကြ်န္မပါ သိေနၾကပါသည္။ စကားေျပာေနက် အခ်ိန္မ်ားတြင္ သူလည္း အလိုုလိုု သတိရေနလိမ့္မည္ဟုု ကြ်န္မ ယံုုၾကည္ေနမိပါသည္။ စာဖတ္ ၀ါသနာၾကီးျပီး စာတစ္အုပ္ရလွ်င္ ထိုစာအုပ္ကို လက္က မခ်တမ္းဖတ္ေနတတ္ေသာ သူ၊ ကြ်န္မ၏ အရိပ္အကဲကိုလည္း အလြန္မွန္ကန္စြာ ဖတ္တတ္ေသာသူသည္ သည္တစ္ၾကိမ္တြင္ေတာ့ အလြဲၾကီး လြဲေနခဲ့ျပီ။ သည္အတြက္လည္း ကြ်န္မ သူ႔ကို အနည္းငယ္ အားမလို အားမရ ျဖစ္ရံုမွအပ အျပစ္တင္လိုစိတ္ လံုး၀ မရွိခဲ့ပါ။ ကြ်န္မ သူ႔ကိုု အမွန္ပင္ ခ်စ္ခင္စြာ ရင္းႏွီးႏွစ္လိုုစိတ္ရွိပါသည္။

အမ်ိဳးသား၊ အမ်ိဳးသမီး ဆက္ႏႊယ္ပတ္သက္ ရင္းႏွီးမွဳတိုုင္းအတြက္ လူမွဳပတ္ဝန္းက်င္မွာ ကာလမ်ားစြာထဲက အရိုုးစြဲေနေသာ၊ အေၾကာင္းအရာ အျဖစ္အပ်က္ တစ္ခုခုဆိုလွ်င္ မွားမွား မွန္မွန္ အမ်ိဳးသားဖက္မွသာ အရင္ စတင္ဆက္သြယ္ရမည္၊ အမ်ိဳးသမီးဖက္မွ စတင္ ဆက္သြယ္လိုုက္လွ်င္ အမ်ိဳးသမီး သိကၡာက်သည္ ဟူေသာ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ ပညတ္ခ်က္တစ္ခုုေၾကာင့္ေတာ့ သူႏွင့္ကြ်န္မ မေဝးကြာသင့္၊ ဤနည္းျဖင့္ေဝးကြာ မသြားေစရ။

ထိုုအေတြးႏွင့္အတူ ကြ်န္မသူ႔ကိုု သြားေတြ႔ရန္၊ သူ႔အနားကိုု အေရာက္သြားရန္ စဥ္းစားမိ၏။ 

သူ႔ကိုု ေတြ႔လွ်င္ ေျပာစရာစကားမ်ားစြာ စီကာ စဥ္ကာ စုုစည္း သိမ္းဆည္းထားမိ၏။ ေျပာျပရန္ ရည္ရြယ္ထားသည္မ်ားကိုု မေမ့မေလ်ာ့ေစရန္ အထပ္ထပ္ မွတ္သားေနမိ၏။ သူ႔ကိုု ေပးဖတ္ရန္ ေဘာလံုုးကေလး အက္ေဆးကိုုလည္း အသင့္ျပင္ထားမိ၏။ ေနာက္ဆံုုးတြင္ေတာ့ သူ႔ကိုု ကြ်န္မ လာေတြ႔မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း တိုုးတိမ္စြာ၊ျပီးေတာ့ အနည္းငယ္ ရွက္ရြံ႔စြာျဖင့္ ဖုန္းဆက္ အသိေပးလိုုက္ရ၏။ ခရီးသြားဟန္လႊဲ လာေတြ႔ျခင္းဟုု ကြ်န္မ ဟန္မေဆာင္ခ်င္ပါ။

ဖုန္းထဲမွာ ၾကားရေသာ သူ႔အသံတြင္ ကြ်န္မက စတင္ ဆက္သြယ္လာျခင္းအတြက္ လွိဳက္လွဲ ၀မ္းေျမာက္ဟန္ကို အလ်ဥ္း မေတြ႔ရပါ။ ထိုမွ်သာမကကြ်န္မ စိတ္က ထင္ေန၍လား မသိ၊ သူ႔အသံတြင္ တစ္စံုတစ္ရာကို စိုးရြံ႔ ပူပင္ေနသေယာင္ အျပင္ အနည္းငယ္ စိတ္ရႈပ္ဟန္ပါ စြက္ေနသည္ဟုု ကြ်န္မ ခံစားရပါသည္။ ကြ်န္မ စကားေၾကာင့္ သူ အံ့ၾသသြားေလမလား ဟုုေတြးမိေသာ္လည္း သူ မအံ့ၾသပါ။ သူကသာ ကြ်န္မကို အ့ံအားသင့္ မွင္သက္သြားေစေသာ စကားတစ္ခြန္းကို ေျပာလိုက္တာ ျဖစ္သည္။ သံုးႏွစ္တာ ၾကာျမင့္မည္ျဖစ္ေသာ အလုပ္ခြင္သင္တန္းတစ္ခုအတြက္ ခရီးသြားရမည္ျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္သူ႔ကို ကြ်န္မ လာေတြ႔မည္ဟု ေျပာေသာ အခ်ိန္တြင္ သူသည္ ေလယာဥ္ကြင္းတြင္ ေရာက္ေနမည္ ျဖစ္ေၾကာင္းကို ပံုမွန္ထက္ နားလည္ရခက္ေသာ၊ သူ႔စိတ္ကို ခန္႔မွန္းရခက္ေသာ ေအးစက္စက္ ေလသံမ်ိဳးျဖင့္ ေျပာေလ၏။

ရုတ္တရက္ ခပ္ျပင္းျပင္း ျဖတ္အရိုက္ခံလိုက္ရသူတစ္ေယာက္ပမာ ဘာမွ ျပန္မေျပာႏိုင္ေအာင္ ကြ်န္မ အငိုက္မိသြားခဲ့ရ၏။ မည္သိုု႔ပင္ျဖစ္ေစ ဆံုုးျဖတ္ထားသည့္အတိုုင္း ကြ်န္မ သူ႔ကို ေတြ႔ျဖစ္ေအာင္ သြားေတြ႔မည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သြားမည့္ေန႔တြင္ ေလယာဥ္ကြင္းသို႔ လာေတြ႔မည္ဟု ေျပာလိုက္ပါသည္။ သူက ကြ်န္မ၏စကားကို ေကာင္းသည္ ဆိုးသည္ တစ္စံုတစ္ရာ မေျပာပဲ သူ႔ထံုးစံအတိုင္း ေသခ်ာတာေပါ့ ဟုသာအဂၤလိပ္စကားျဖင့္ တံု႔ျပန္ပါသည္။

(၅)

ထိုေန႔မနက္က မိုးေတြ မွိဳင္းကာညိဳ႔ေန၏။ သူ႔ကိုု ေပးဖတ္ရန္ ရည္ရြယ္ထားေသာ ေဘာလံုုးကေလး အက္ေဆးကိုု ကြ်န္မလက္ေရးျဖင့္ စာရြက္ေပၚတြင္ ေသေသသပ္သပ္ကေလး ကူးေရးကာ စာအိတ္ အညိဳေရာင္ျဖင့္ ထည့္ယူလာခဲ့သည္။ ၀မ္းနည္းစိတ္တစ္ခ်ိဳ႔ကို မ်က္ႏွာေပၚတြင္ မေပၚေအာင္ ထိန္းခ်ဳပ္ရင္း ေလဆိပ္သို႔အသြား လမ္းတဝက္ အေရာက္တြင္ မိုုးရြာေလ၏။ ရြာသည္မွ သည္းၾကီး မည္းၾကီးႏွင့္၊ အညွိဳးတၾကီး ရြာေနျခင္းျဖစ္သည္။ ေဘးဘီဝဲယာမွာ ဘာမွမျမင္ရ မေတြ႔ရ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ေလဆိပ္သို႔ သြားရာလမ္းတြင္ ေလဆိပ္ထဲသို႔ ေကြ႔၀င္စရာU-Turn (ဂငယ္ေကြ႔) တစ္ခုုရွိေန၏။ မိုုးဖ်က္ေသာေၾကာင့္ ကြ်န္မ ထိုုဂငယ္ေကြ႔ကိုု ရုုတ္တရက္ မျမင္လိုက္ပဲ ေက်ာ္လြန္သြားခဲ့သည္။ ထိုုေနရာမွ မေကြ႔လိုက္ႏိုင္လွ်င္ ေနာက္ထပ္ ေကြ႔၀င္စရာ ဂငယ္ေကြ႔ တစ္ခု မရွိေတာ့ပါ။ ေကြ႔ရမည့္ေနရာတြင္ အခ်ိန္မီ မေကြ႔လိုုက္ႏိုုင္ပဲ လမ္းေၾကာင္း လြဲေခ်ာ္သြားေသာေၾကာင့္ ေနာက္ထပ္ မိုင္တိုင္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေက်ာ္လြန္သြားျပီးမွသာ ျပန္လွည့္၍ ရႏိုင္ေတာ့မည္။ ထိုအခါ သူ႔ ေလယာဥ္အခ်ိန္ကို အမွီေရာက္ႏိုင္ရန္ အလြန္ ခက္ခဲသြားျပီျဖစ္သည္။ ေသခ်ာသည္… ဘယ္နည္းႏွင့္မွ် သူရွိရာကိုု အခ်ိန္မီ မေရာက္ႏိုုင္ေတာ့ပါ။ အေတြးႏွင့္ပင္ ၀မ္းနည္းမွဳတို႔က အဆေပါင္းမ်ားစြာ ထူထပ္ သိပ္သည္းလာခဲ့သည္။

သူ… ကြ်န္မအလာကို ေမွ်ာ္ေနမည္လား၊ ကြ်န္မ အခ်ိန္မီေရာက္မလာလွ်င္ ကြ်န္မ၏ သေဘာထားကို သူ မည္သို႔ ေကာက္ခ်က္ဆြဲသြားမည္လဲ၊ ကြ်န္မ စိုးထိတ္စြာ ေၾကာက္ရြံ႔ေနမိ၏။ အလုပ္မ်ားလွသည့္အျပင္ အခ်ိန္ကို အလြန္ေလးစားျပီး စည္းကမ္းကို တိက်စြာ လိုက္နာတတ္ေသာ သူသည္ ေလဆိပ္အျပင္ဖက္တြင္ ကြ်န္မကို ေမွ်ာ္တေငးေငးျဖင့္ရွိေနလိမ့္မည္ မဟုတ္။ ေျပာထားသည့္အခ်ိန္မွာ ကြ်န္မ ေရာက္မလာလွ်င္ မိနစ္အနည္းငယ္မွွ်ပင္ေက်ာ္လြန္ ေစာင့္ဆိုုင္းလိမ့္မည္ မဟုတ္သည္ကို မည္သူႏွင့္မဆိုု အေလာင္းအစား လုုပ္ရဲပါသည္။ ေသခ်ာသည္ကေတာ့ သည္ေန႔အဖိုု႔ ကြ်န္မ သူႏွင့္ ေတြ႔ရန္ ဘယ္နည္းႏွင့္မွ် မျဖစ္ႏိုုင္ေတာ့ပါ။ ထို႔အတူ ကြ်န္မတို႔ႏွစ္ဦး အၾကားမွ တင္းမာမွဳကိုလည္း ဘယ္နည္းႏွင့္မွ် ကြ်န္မ ေခ်ဖ်က္ႏိုင္မည္ မဟုတ္ေတာ့ပါ။

အေတြးမ်ားျဖင့္ နာက်င္ဝမ္းနည္းေနရင္းက ကားမွန္ေပၚသိုု႔ ရိုုက္ခတ္လာေသာ မိုုးေရစက္မ်ားႏွင့္အတူ မ်က္ရည္စက္အခ်ိဳ႔ကိုုသာ ကြ်န္မ ကိုုယ္စား သူ႔အနားသိုု႔ ေစလႊတ္လိုုက္ႏိုုင္ေတာ့သည္။ သူ႔ကိုု ေျပာျပရန္ ရည္ရြယ္ခဲ့ေသာစကားမ်ားႏွင့္အတူ ကြ်န္မ ေရးခဲ့ေသာ၊ သူ မသိလိုုေသာ Bouncing Ball ကေလးအေၾကာင္း အဆံုုးသတ္ကိုုလည္းသူ႔ကိုု ေျပာျပခြင့္ ရမည္ မဟုုတ္ေတာ့ေခ်။

ဘယ္ေတာ့မွလည္း ေျပာျပခြင့္ရမည္ မဟုုတ္ေတာ့ပါေခ်။

သက္ေဝ
(၁၆ မတ္ ၂၀၁၄)

- Look Magazine - August 2014 တြင္ ေဖၚျပျပီး ျဖစ္သည္။