ထိုတံခါး

ၿငိမ္သက္ေနေသာ သက္မဲ့အရာဝတၳဳတခုကို အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာ စူးစူးစိုက္စိုက္ ၾကည့္တတ္ေသာ အက်င့္တခုကို ရခဲ့သည္မွာ ႏွစ္ေပါင္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ၾကာခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ ထိုသက္မဲ့အရာဝတၳဳမွာ တင္းတင္းေစ့၍ ပိတ္ထားေသာ တံခါးထူထူ တခ်ပ္ျဖစ္ပါသည္။ ထိုတံခါး၏ေနာက္တြင္ သူမ ရွိေနသည္။
ျမင့္မား ရွည္သြယ္ေသာ အရပ္အေမာင္း၊ ျဖဴစင္ဝင္းပေသာ အသားအရည္၊ အလြန္ခ်စ္စဖြယ္ေကာင္းေသာ ဆံပင္နက္နက္ ရွည္ရွည္မ်ား၊ တိတိပပ လွပႏိုင္လြန္းေသာ ႏႈတ္ခမ္းတင္းတင္း၊ ျခံဳၾကည့္လိုက္လွ်င္ မာနၾကီးပံုေပါက္ေသာ သူမေလး… ထိုတံခါး၏ ေနာက္တြင္ ရွိေနသည္။ သူမ တစ္ေယာက္တည္း ရွိေနျခင္းလား၊ နံေဘးမွာ အေဖၚတေယာက္ႏွင့္ အတူ လက္ခ်င္းယွက္တြဲ၍ ရွိေနျခင္းေရာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလား။ တကယ္ေတာ့ ဒါကလဲ သိပ္ၿပီး ေသခ်ာလွသည္ မဟုတ္ပါ။ ေသခ်ာသည္ကေတာ့ သူမေလးသည္ ဘယ္ေသာအခါမွ ထိုတံခါးကို ဖြင့္ေဖါက္ ေက်ာ္ျဖတ္၍ အျပင္သို ့ (တိတိက်က်ေျပာရလွ်င္ ကြ်န္ေတာ့္ထံသို ့) ထြက္လာလိမ့္မည္ မဟုတ္ ဆိုတာပဲ ျဖစ္ပါသည္။

ဘယ္ေသာအခါမွ ပြင့္လာမည္မဟုတ္မွာ အလြန္ေသခ်ာလွေသာ ထိုတံခါးတခ်ပ္ေရွ႕တြင္ ဇြဲၾကီးစြာ ေျခစံုရပ္ေနမိသူ တေယာက္… ဘာေၾကာင့္မ်ား ဒီေလာက္ အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာ ရပ္တန္ ့ေစာင့္ဆိုင္း ေနမိသလဲ… ဘာေတြကို ေမွ်ာ္လင့္ေနမိတာလဲ…။ ေရနစ္သူအတြက္ ေကာက္ရိုးတမွ်င္သည္ ခြန္အားတဲ့။ ထိုသို႔ဆိုလွ်င္ ေကာက္ရိုးေလး တမွ်င္စာေလာက္ေတာင္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ထား၍မရေသာ ဤတံခါးေရွ ့တြင္ ဘယ္အခ်ိန္အထိ ဆက္၍ရပ္ေနအံုးမွာလဲ… ။ ဤသို ့ ဆက္ရပ္ေနျခင္းကို သူမေလး သိႏိုင္ပါ့မလား… ဆက္မရပ္ေနေတာ့ဘဲ လွည့္အထြက္သြားမွာ မေတာ္တဆ သူမေလးက ထိုတံခါးကို ရုတ္တရက္ လွပ္လိုက္ေသာ္… ဟု ေမွ်ာ္လင့္ ေနခ်င္ပါသည္။ .... ေမွ်ာ္လင့္ေနခ်င္ပါသည္။

ေမတၱာဆိုတာ ေရာင္ျပန္ဟပ္တတ္သည္ဟူေသာ ဆိုရိုးစကား ရွိေသးသည္မဟုတ္ပါလား။ ဤစကား ဟုတ္ မဟုတ္၊ မွန္ မမွန္ ေစာင့္ၾကည့္ခ်င္ပါေသးသည္။ ဒီလိုေျပာေတာ့ တခ်ိဳ႕က ရယ္ေမာ သေရာ္ ေလွာင္ေျပာင္ၾကသည္... ဒီေကာင္ ရုးေနၿပီ တဲ့။ အခ်စ္ကို မယံုၾကည္၊ နားမလည္သူ တခ်ိဳ႕က ရံႈ႕ခ်ၾကသည္… လြန္လြန္းၿပီ တဲ့။ ခ်စ္ခင္ ရင္းႏွီးေသာ သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႕ကေတာ့ ၾကင္နာစြာျဖင့္ ဂရုဏာသက္ၾကသည္… သနားစရာ တဲ့။ တခ်ိဳ႕သူငယ္ခ်င္းမ်ားကေတာ့ အားေပးၾကသည္… ဇြဲဆုေတာ့ ရႏိုင္သည္ တဲ့။ သူ ့ကို မရရင္ ေနာက္တေယာက္ကို ေျပာင္းခ်စ္ေပါ့ ဟု ေပါ့ေပါ့ဆဆ ေျပာသူမ်ားလဲ မနည္းမေနာ…။ ႏွလံုးသား၏ နက္ရႈိင္းေသာ ေနရာမွလာေသာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို တန္ဖိုးမထားတတ္ဘဲ ဤသို ့ေပါ့ေပါ့ဆဆ လွ်င္လွ်င္ျမန္ျမန္ ေျပာင္းလဲဖို ့အလြယ္တကူ တိုက္တြန္းတတ္ေသာ သူမ်ားႏွင့္ ေရွ ့ဆက္ မိတ္ေဆြ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့တာ အလြန္ေသခ်ာလြန္း ခဲ့ဲၿပီ။

သေရာ္ ေလွာင္ေျပာင္ျခင္း၊ ဖိႏွိမ္ ရံႈ႕ခ်ျခင္း၊ သနားဂရုဏာသက္ျခင္း၊ အားေပးျခင္း ႏွင့္ မေလးနက္ေသာ ေပါ့ေပါ့ဆဆ အေျပာ တို႔သည္ စစ္မွန္ေသာ ခ်စ္ျခင္း ေမတၱာတရားတစ္ခုကို ဘယ္လိုအေၾကာင္းႏွင့္မွ မတိမ္းေစာင္း မယိမ္းယိုင္ေစႏိုင္။ အစဥ္ထာဝရ ခိုင္ၾကည္စြာ တည္တံ့ေနမည္သာ...။

ဘာေတြဘဲျဖစ္ျဖစ္ သူမအတြက္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာမ်ားကို ရင္မွာသိုဝွက္ တိတ္တဆိတ္ သိမ္းဆည္းရင္း... တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ထိုတံခါးခ်ပ္ကေလး အသာလွစ္ဟလာလိမ့္ႏိုး ေမွ်ာ္ကိုးရင္း... ထိုတံခါးေလးေရွ႕မွာ ခိုင္ၿမဲစြာ ရပ္ေနမိအံုးမည္သာ။ လူဆိုသည္မွာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္သာ ပိုင္သည္မဟုတ္ပါလား။ ကိုယ့္အေတြးစိတ္ကူး၊ ကိုယ့္ရပ္တည္မႈ ႏွင့္ ကိုယ္ပိုင္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ တို႔သည္သာ ကိုယ့္အရာ။ ကိုယ့္ဆံုးျဖတ္ခ်က္တို႔၏ ေနာက္ဆက္တြဲ အေကာင္းအဆိုး အက်ိဳးအျပစ္ တို႔သည္လည္း ကိုယ္တဦးတည္းႏွင့္သာ သက္ဆိုင္ပါသည္။

ေဘးလူမ်ား၏ စကားတင္းဆိုမႈမ်ားကို ဥေပကၡာျပဳ လွ်စ္လွ်ဴရႈလိုက္ေသာအခါတြင္ လူတကိုယ္လံုးသည္ ဝါဂြမ္းကေလး တစပမာ၊ တိမ္စိုင္ကေလး တခဲပမာ ေပါ့ပါးလြတ္လပ္သြားေသာ အရသာမွာ ဘာနဲ ့မွ မလဲႏိုင္ၿပီ။ သူမေလးအား တမ္းတမ္းတတ လြမ္းဆြတ္လာေသာအခါမ်ားတြင္ ျပာလြင္ေသာ အဆံုးအစမဲ့ မိုးေကာင္းကင္ၾကီးကို ေမာ့ၾကည့္ရင္း... သူမ ရွိႏိုင္သည္ဟု ယူဆ၍ရေသာ ေနရာေဒသအခ်ိဳ႕ကို ေမွ်ာ္ကာမွန္းဆ တမ္းတရင္း... ေအးျမလတ္ဆတ္၍ သန္႔ရွင္းေသာ ေလကို တဝၾကီး ရႈရႈိက္သြင္းလိုက္ေသာအခါ… ေလာကၾကီးတစ္ခုလံုးသည္ အျဖဴေရာင္၊ ပန္းႏုေရာင္၊ အ၀ါေရာင္၊ အနီေရာင္ အစရွိေသာ ေရာင္စံု ႏွင္းဆီပြင့္မ်ားႏွင့္အၿပိဳင္ ေမႊးပ်ံ႕လွပ ေနေပလိမ့္မည္။

ၿငိမ္သက္ေနေသာ သက္မဲ့အရာဝတၳဳတခုကို အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာ စူးစူးစိုက္စိုက္ ၾကည့္တတ္ေသာ အက်င့္ကို ရခဲ့သည္မွာ ႏွစ္ေပါင္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ၾကာခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ ထိုသက္မဲ့အရာဝတၳဳမွာ တင္းတင္းေစ့၍ ပိတ္ထားေသာ တံခါးထူထူ တစ္ခ်ပ္ျဖစ္ပါသည္။ ထိုတံခါး၏ တဖက္တြင္ ရွိေနေသာသူမွာ သူမ ျဖစ္ၿပီး အျခားတဖက္ျခမ္းတြင္ မလႈပ္မယွက္ ေျခစံုရပ္ေနမိေသာသူမွာမူကား ကိုယ္ ကိုယ္တိုင္ပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

ပိုစ့္ အေဟာင္းေလး တခုျဖစ္ေသာ တံခါး၏ေနာက္ကြယ္ တြင္ Comments မ်ားေရးခဲ့ၾကေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား… အထူးသျဖင့္ ေမာင္ေလး Younggun ႏွင့္ မုတ္သုန္ တို ့၏ Comments မ်ားကို ခံစားေရးဖြဲ ့ပါသည္။