လြမ္းတဲ့စိတ္

အလြမ္း တဲ့…
လူတိုင္းလူတိုင္းဘဲ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ ့လြမ္းဖူးၾကမွာပါ။ လြမ္းတယ္ ဆိုတဲ့ေနရာမွာ သက္ရွိလူသားေတြ အခ်င္းခ်င္း တစ္ဦးကိုတစ္ဦး လြမ္းၾကတာေတြတင္မက သက္မဲ့ေတြျဖစ္တဲ့ အ၀တ္အထည္၊ အစားအေသာက္၊ အသံုးအေဆာင္ ရုပ္၀တၳဳ ပစၥည္းေတြ၊ ကုန္လြန္သြားခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ကာလေတြ၊ ၾကံဳေတြ ့ခဲ့ဖူးတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြ ကိုလဲ သူ ့နည္းသူ ့ဟန္နဲ ့ အမ်ိဳးမ်ိဳး အဖံုဖံု လြမ္းဆြတ္ တမ္းတ တတ္ၾကျပန္ပါတယ္။
အခုေလာေလာဆယ္မွာ…
သက္ေ၀တစ္ေယာက္ ဘာေတြကိုမ်ား လြမ္းေနပါသလဲ လို ့ေမးလာခဲ့သည္ရွိေသာ္….

အလြမ္းဆံုးကေတာ့…
- အေ၀းတစ္ေနရာက အခ်စ္ဆံုး (အခ်စ္ဆံုး) သူငယ္ခ်င္းေလး တစ္ေယာက္
(တစ္ေယာက္နဲ ့တစ္ေယာက္ အေတြးအေခၚ နားလည္မႈ အယူအဆ အစစ အရာရာမွာ ညီမွ်ၾကတာရယ္၊ ဘယ္လို ကိစၥ အေၾကာင္းၾကီးငယ္မဆို ယံုၾကည္စိတ္ခ်စြာ ဖြင့္ဟ တိုင္ပင္ေဖၚ တိုင္ပင္ဖက္…)

- Inner Circle ေတြ လို ့ အားလံုး လက္ခံထားၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္း တစ္စု
(ဟိုးအရင္ အခ်ိန္ေတြတံုးက တစ္အုပ္စုလံုး အတူစား အတူသြား စာေတြအတူက်က္ အတူတူစုအိပ္ စကားေတြ တတြတ္တြတ္ေျပာ မေမာႏိုင္ မပန္းႏိုင္…)

ေနာက္ထပ္ လြမ္းစရာတစ္ခ်ိဳ ့ကေတာ့…
- မိုးေလးတဖြဲဖြဲက်ေနတဲ့ ညေနခင္းေလးေတြမွာ ထိုင္ေနက် ယုဇန ဂါးဒင္း ဟိုတယ္လ္ က ေကာ္ဖီခပ္က်ဲက်ဲေလး နဲ ့ ဘဲေျခေထာက္သုပ္
(အဲဒီ ေကာ္ဖီက်ဲေလးဟာ ဒီက Starbucks တို ့ ၊ Coffee Bean တို ့၊ TCC တို ့က ေကာ္ဖီေတြထက္ အရသာ ပိုမေကာင္းလွတာ မွန္ေပမယ့္…)

- တရုတ္တန္း လမ္းေဘးက ထိုင္ခံု ပုပုေလးေတြနဲ ့ထိုင္စားရတဲ့ ၀က္သားတုတ္ထိုး
(အခ်ဥ္ရည္ နီနီေတြက ဆိုးေဆးေတြပါတယ္ တဲ့… က်န္းမာေရးနဲ ့မညီညြတ္ဖူး တဲ့… သို ့ေသာ္… သို ့ေသာ္ ေပါ့ေလ…)

- ၁၂ လမ္းထိပ္က ေမာင္ျမင့္ ဆိုင္က မႈိ ကန္စြန္း နဲ ့ ၀က္သားလိပ္
(တစ္ခါတံုးက ဒီကသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ ့စကားစပ္ရင္း ရန္ကုန္က ေမာင္ျမင့္ကို လြမ္းလိုက္တာ လို ့ေျပာမိေတာ့ သူတို ့က ျပဴးျပဴးျပာျပာနဲ ့ ေမးၾကတယ္။ ရန္ကုန္က ျပန္တံုးက ရလာတဲ့ Boy Friend လားတဲ့…)

- ေကာင္းေကာင္း က မာလာဟင္း နဲ ့ ငါးကင္
(ဘယ္လိုမွ ခ်က္လို ့မတတ္တဲ့ ဟင္းထဲမွာ အဲဒီ မာလာဟင္းက ထိပ္ဆံုးက…)

- Blazon, City Mart နဲ ့ စိန္ေဂဟာ အစရွိတဲ့ Super Market ေလးေတြ
(ဒီမွာရွိတဲ့ အလြန္တရာ ခန္းနား လွပက်ယ္၀န္း လွတဲ့ ဆိုင္ၾကီးေတြနဲ ့မယွဥ္သာ ေသာ္ျငားလဲ တူညီ၀တ္စံုေလးေတြနဲ ့ေဖၚေရြတဲ့ အျပံဳးေလးေတြ ကေတာ့…)

ဆက္ေရးရရင္ေတာ့ ကုန္ႏိုင္ဖြယ္ မရွိ…။
ဒါေတြအားလံုးဟာ အခုေလာေလာဆယ္ အတြက္သာ…
က်န္တာေတြက အမ်ားၾကီးရွိေနေသး…။ ဆက္ေရးဖို ့ရာ ခြန္အားက မရွိ…။
လြမ္းတဲ့စိတ္က လူကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ဖိစီး…။

တကယ္တမ္း အားလံုးကို ေကာက္ခ်က္ခ် ၾကည့္လိုက္ရရင္ေတာ့ အဲဒီအလြမ္းေတြဟာ ေန ့စဥ္ ေန ့တိုင္း က်င္လည္လႈပ္ရွား ေတြ ့ျမင္ ေနရတဲ့ မတူညီတဲ့ Life Styles ေတြရယ္၊ ကြဲျပားျခားနားၾကတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈေတြရယ္၊ တစ္ခါတစ္ရံမွာ သိပ္ျပင္းထန္လာတဲ့ စိတ္ဖိစီးမႈေတြရယ္ ေၾကာင့္ ျဖစ္လာတယ္ လို ့ထင္မိတာဘဲ…။
ဒီေတာ့ အဲဒီ အလြမ္းေတြအတြက္ ဘယ္သူ ့ကို ဘယ္လို လက္ညွိဳးညႊန္လို ့ ဘယ္လို အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ ့စြဲခ်က္တင္ၿပီး ဘယ္လို အေရးယူရမွာလဲ…။ ဒီလိုဆိုျပန္ရင္ေရာ… လြမ္းတာေတြ သက္သာသြားမွာလား…။ အေျဖက မရွိ…။
ဒီလိုနဲ ့ဘဲ… တစ္ေန၀င္ တစ္ေနထြက္… အသက္ေတြကျဖင့္ တစ္ရက္ၿပီး တစ္ရက္ ပိုပိုၾကီး…။

အခုအခ်ိန္မွာ…
ခိုင္ထူးရဲ ့ အိမ္အလြမ္း နဲ ့ ထူးအိမ္သင္ရဲ ့ အေမ့အိမ္ …
အဲဒီ လြမ္းစရာ သီခ်င္းႏွစ္ပုဒ္ကို အထပ္ထပ္ အခါခါ နားေထာင္ရင္း…
ခ်စ္သူ ့လက္ကို အားကိုးျမဲျမံစြာ တြဲခို ဆုပ္ကိုင္ရင္း…
ဆႏၵေတြကို အိမ္မက္ေတြထဲမွာ ၀ိုးတ၀ါး ပံုေဖၚရင္း…
အိမ္က အလွေမြး ေရႊငါးကေလးမ်ားကို အစာေကြ်းရင္း…
လက္ရွိ အေနအထား ထဲမွာ ေနသားတစ္က် ျဖစ္ေအာင္ၾကိဳးစားရင္း…
ရင္ထဲက တသသ အလြမ္းေတြကို အသာအယာ သို၀ွက္ သိမ္းဆည္းထားရင္း…
တစ္ေလာကလံုးမွာ ႏွင္းဆီျဖဴမ်ား ေ၀ေ၀ဆာဆာ ပြင့္လန္းမယ့္ အခ်ိန္ကို ေမွ်ာ္လင့္ရင္း…
ေမွ်ာ္လင့္ ယံုၾကည္ခ်က္ တစ္ခုဆီသို ့ ဆက္ၿပီး ေလွ်ာက္လွမ္းသြားၾကစို ့….။