Wednesday, January 14, 2009

အားနာတတ္ျခင္း၏ အက်ိဳး အျပစ္

ထမင္းစား အဖိတ္ခံထားရသူ ကိုဧည့္သည္

သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က သူ ့အိမ္ကို လာလည္ၿပီး ထမင္းစားဖို ့ဖိတ္တယ္။
ကိုယ္က မသြားခ်င္ဖူး.. ထမင္းတစ္နပ္နဲ ့ သြားရမွာ..။ သူ ့အိမ္ကလဲ ေ၀းတယ္။ Boon Lay နဲ ့ Bedok ေလာက္ေပါ့...။ ဒါေပမယ့္ မလာဖူးလို ့ ယတိျပတ္ေျဖလိုက္ရမွာ အားနာတယ္။ ဒီေတာ့.. ေအး..ေအး... လာႏိုင္ေအာင္ၾကိဳးစားပါ့မယ္လို ့ မယုတ္မလြန္ေလး ေျပာလိုက္တယ္။ ဖိတ္တဲ့ေန ့အထိ ဒီအတိုင္း မတင္မက်ပဲ ထားထားတာ... အားနာလို ့ေပါ့။

ဖိတ္ထားတဲ့ေန ့ မနက္ ၁၀ နာရီေလာက္မွာ ဒီေကာင့္ဆီက ဖုန္း၀င္လာတယ္..။ အိပ္ရာက မႏိုးမွာစိုးလို ့ ႏႈိးရင္း ဆက္ဆက္လာဖို ့ထပ္ေျပာတာ..။ အဲဒီအခ်ိန္အထိ မလာေတာ့ဘူးလို ့ ေျပာဖို ့ အားနာေနတယ္။ ဖိတ္တာက သူအပါအ၀င္ စုစုေပါင္းမွ ေလးေယာက္။ ခ်ီတံု ခ်တံုနဲ ့... ၁၁ နာရီထိုးသြားတယ္...။ စိတ္အေတြးထဲမွာေတာ့ သြားရေကာင္းႏိုး… မသြားရေကာင္းႏိုး… မသြားကလဲ မသြားခ်င္...။
ဒါနဲ ့ ဖိတ္ထားျခင္းခံရတဲ့ ေနာက္တစ္ေယာက္ဆီ ဖုန္းဆက္ၿပီး မင္းေရာ သြားမွာလားလို ့ ေမးလိုက္တယ္...။ အမွန္က ကိုယ့္စိတ္မျပတ္သား.. အားနာတတ္တာကို အေဖၚညွိတာ...။ ဟိုေကာင္က သြားေနၿပီတဲ့.. ခု City Hall ေရာက္ေနပတဲ့...။ မင္းေရာ ဆိုေတာ့.. အင္း.. အဲ... နဲ ့ မျပတ္သားျပန္ဘူး...။ တဆက္ထဲမွာ သူကသြားၿပီး ငါမသြားရင္ ေကာင္းပါ့မလား ဆိုတဲ့ အေတြး ၀င္လာျပန္ၿပီ...။

တိုတိုေျပာရင္ ေနာက္ဆံုးေတာ့ မသြားျဖစ္လိုက္ဖူး။ အိမ္မွာပဲ ညေန ၃ နာရီထိုးသြားတယ္။ ဒီအခ်ိန္အထိလဲ ဖုန္းဆက္ၿပီး မလာျဖစ္တာ ေတာင္းပန္စကား မေျပာရေသးဘူး။ သူငယ္ခ်င္းက ကိုယ့့္ဆီကို ဖုန္းထပ္ဆက္ၿပီး ေမးလာျပန္ရင္ ေျဖရခက္ေနမစိုးလို ့ ဖုန္းကိုလဲ ၁၂ နာရီခြဲေလာက္ကစၿပီး ပိတ္ထားလိုက္မိေသးတယ္။ ၿပီးေရာ…

ဒီလိုနဲ ့ ညေန ၄နာရီေလာက္မွာ ဖုန္းကို မရဲတရဲနဲ ့ သတိၾကီးစြာထားၿပီး ဖြင့္လိုက္တယ္။ ထင္တဲ့အတိုင္းပါပဲ.. Missed Call ၄ ၾကိမ္ရွိေနတယ္။ သက္ျပင္းကို အသာခ်ရင္း ဘာလုပ္ရရင္ေကာင္းမလဲ စဥ္းစားေနမိတယ္။ ဒီေကာင့္ကို အားနာစရာ ေကာင္းလိုက္တာ...။

ထံုးစံအတိုင္း ဒီလိုအခ်ိန္ၾကီးက်မွ ဖုန္းျပန္ဆက္ရမွာကိုလဲ အားနာေနျပန္တယ္...။ တေန ့လံုးလဲ ဘာမွ ေကာင္းေကာင္းမလုပ္ျဖစ္ဖူး.. ဟိုေတြး ဒီေတြးနဲ ့ မေရမေရာနဲ ့ အခ်ိန္ေတြကုန္သြားတယ္။ လူကလဲ ေလးေလးကန္ကန္နဲ ့..။ ျပစ္မႈၾကီးတစ္ခုကို က်ဴးလြန္ထားမိတဲ့ သူတစ္ေယာက္လိုလို.. ေၾကြးရွင္ အေၾကြးလာေတာင္းလို ့ ေရွာင္ေျပးေနရတဲ့ သူတစ္ေယာက္လိုလို… ဘာလိုလို...။
ဘာဆက္လုပ္ရမလဲ… ဘာလုပ္ရရင္ ေကာင္းမလဲ… ဒုကၡပါလား...။

*****



ထမင္းစားဖိတ္ထားသူ ကိုအိမ္ရွင္


ဒီတပါတ္ ဟိုေလးေကာင္ကို ထမင္းစားဖိတ္ထားတယ္။ ေန ့လည္ ၁၂ နာရီေလာက္ေပါ့..။ အားလံုးလာၾကမယ္လို ့ ေျပာတာပဲ...။ ထမင္းဟင္း၊ အခ်ိဳရည္၊ သစ္သီး အားလံုး ပိုပိုလွ်ံလွ်ံျဖစ္ေအာင္ စီစဥ္ထားဖို ့ မိန္းမကို အထပ္ထပ္ သတိေပးထားတယ္။ မနက္ ၁၀ နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္မွာ ေလးေကာင္လံုးဆီ ဖုန္းတစ္ခ်က္ထပ္ဆက္ သတိေပးထားတယ္ ေမ့ကုန္ၾကမစိုးလို ့...။ အားလံုး လာမယ့္သေဘာပဲ...။ တဆက္တည္းမွာ မိန္းမကို ျမန္ျမန္ခ်က္ဖို ့ ထပ္ေလာရျပန္တယ္... ၁၂ နာရီေလာက္ ဟိုေကာင္ေတြလာရင္ အဆင္သင့္မျဖစ္မွာစိုးလို ့...။

၁၂ နာရီ ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္မွာ သူငယ္ခ်င္း သံုးေယာက္ ေရာက္လာၾကတယ္..။ ရာသီဥတုကလဲပူ၊ MRT ကေန အိမ္ကို လမ္းလဲ ၁၀ မိနစ္ေလာက္ ေလွ်ာက္လိုက္ရေသး ဆိုေတာ့ ေခြ်းေတြ သံေတြ နဲ ့ေပါ့။ ဒါနဲ ့ ဟိုတစ္ေကာင္ေကာ အတူတူမလာၾကဘူးလား လို ့ေမးၾကည့္ေတာ့ တစ္ေယာက္က သူ ့ဆီကို မနက္ ၁၁ နာရီေလာက္မွာ ဖုန္းဆက္ေသး ဆိုပဲ...။ ဒီအတိုင္းဆို လာမွာပါ။ အိုေက... ဆက္ေစာင့္မယ္...။ ဒီေကာင္က နဲနဲေတာ့ အိပ္ပုပ္တယ္...။

၁၂ နာရီ ၄၅ မိနစ္... အင္း.. ေရာက္ေနတဲ့ ေကာင္ေတြကလဲ ဆာၿပီလို ့ေျပာေနၾကတယ္။ ဟိုေကာင္ ဘယ္ေရာက္ေနၿပီလဲ.. လမ္းမ်ား ေပ်ာက္ေနသလား မသိ... ဖုန္းတခ်က္ေလာက္ ဆက္ၾကည့္ပါလားလို ့ ေျပာလာၾကတယ္။ ဖုန္းေခၚၾကည့္တယ္... မအားဘူး...။ Voice Mail ထဲ ၀င္ ၀င္သြားတယ္။ ဒါဆို ရထားက ေျမေအာက္ထဲေရာက္ေနတာလဲ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္...။ လူစံုမွ စၾကမယ္ကြာ ဆိုၿပီး ဆက္ေစာင့္ၾကည့္ၾကတယ္။ စကားတေျပာေျပာနဲ ့ အခ်ိန္က ၁ နာရီ ေက်ာ္သြားတယ္။ ဖုန္းတစ္ခါေလာက္ထပ္ဆက္ၾကည့္ၾကမယ္... လာေနၿပီဆို ေစာင့္ၾကတာေပါ့... နဲနဲေ၀းေနေသးရင္ေတာ့ စားၾကေတာ့မယ္ ဆာၿပီကြာ တဲ့...။

ဖုန္းဆက္ေတာ့ ဒီေကာင္က မကိုင္ဖူး...။ ဘာေတြျဖစ္ေနပါလိမ့္... စိတ္နဲနဲပူသြားၾကတယ္...။ လာမွာပါ လို ့ပဲေျပာထားေတာ့ စိတ္က ေမွ်ာ္ေနမိတာေပါ့...။ ဖုန္းကလဲ ေခၚလို ့မရ... မတတ္သာတဲ့အဆံုး ၁ နာရီခြဲေလာက္မွာ စားၾကမယ္ကြာ ဆိုၿပီး စားလိုက္ၾကတယ္။ အားလံုးမ်က္ေစ့ေတြကေတာ့ ၀ရန္တာဘက္ဆီ လွည့္ၾကည့္ လွည့္ၾကည့္နဲ ့၊ နားကလဲ စြင့္ေနမိေသး ေပါ့..။

မိန္းမက ၁၂ နာရီေလာက္အတြက္ မွန္းခ်က္ထားတဲ့ ဟင္းေတြကလဲ ခပ္ေအးေအးေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကတယ္..။ အသားဟင္းနဲ ့ ခ်ဥ္ရည္ဟင္းေတြကိုသာ ျပန္ေႏႊးလို ့ေကာင္းေပမယ့္ မႈိ ကန္ဇြန္းကို ျပန္ေႏႊးရရင္ ေပ်ာ့အိ ႏြမ္းဖတ္ကုန္ၿပီး ၾကက္ေတာင္ပံေၾကာ္လို၊ ပုဇြန္တန္ပူရာလို၊ ေကာ္ျပန္ ့ေၾကာ္လို ဟင္းမ်ိဳး ျပန္ေႏႊးရရင္ တူးကုန္႐ံုပဲရွိမွာေပါ့...။ ဒီေတာ့လဲ... ဒီလိုပဲ စားလိုက္ၾကတယ္...။ ဟင္းေတြစံုလင္ေပမယ့္ ျမိန္သင့္သေလာက္ မျမိန္တဲ့ ထမင္း၀ိုင္းျဖစ္သြားတယ္...။ ဒီၾကားထဲ ဟိုေကာင္ေရာက္လာရင္ စားလို ့ရေအာင္ (တစ္ခါျပင္၊ တစ္ခါခ်က္သာ လုပ္ထားမိတဲ့) ငါးဖယ္သုပ္လို ဟင္းမ်ိဳး၊ မႈိ ကန္ဇြန္းလို ဟင္းမ်ိဳးကို အတန္အသင့္စီ ခြဲၿပီး ခ်န္ထားရေသးတယ္...။ ဒီေတာ့ စားရတာ မတင္းတိမ္သလို.. ဟိုေမွ်ာ္ရ ဒီေမွ်ာ္ရနဲ ့ ေနာက္ဆံ တတင္းတင္းနဲ ့...။ ဟူး...

ေကာ္ဖီေသာက္ သစ္သီးနဲ ့ အခ်ိဳပြဲစားၾကေတာ့ ညေန ၃ နာရီ နီးနီးရွိၿပီ။ သံေယာဇဥ္က မျပတ္ေသးေတာ့ အခ်ိဳပြဲေလးမ်ား မွီလိုမွီျငား ဖုန္းတစ္ခါ ထပ္ေခၚၾကေသးတယ္..။ ခုနကလိုပဲ Voice Mail ထဲပဲ ေရာက္သြားျပန္တယ္...။ ဒီလိုနဲ ့ပဲ ဘယ္လိုမွဆက္သြယ္လို ့မရတဲ့အဆံုး ညေန ၄ နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္မွာ လူစုခြဲခဲ့ၾကတယ္။ လူစံုရင္ Changi Beach ဖက္ လမ္းေလွ်ာက္မယ္ဆိုတဲ့ အစီအစဥ္လဲ ပ်က္သြားတယ္ေပါ့။ မိန္းမကေတာ့ ခ်က္ျပဳတ္ ေကြ်းေမြး သိမ္းဆည္းၿပီး Changi Beach မသြားရလို ့ သိပ္မၾကည္သာလွဘူး။ မတတ္ႏိုင္.. မသိခ်င္ေယာင္ အသာေဆာင္ရင္း ဟိုေကာင့္အေၾကာင္းေတြးေနမိတယ္...။

သူဘာေတြ ဘယ္လိုျဖစ္သြားပါလိမ့္ ဆိုတာ နဲနဲမွ စဥ္းစားလို ့မရဘူး...။ တကယ္က ကိုယ္က သူ ့ကို ထမင္းစားဖိတ္တာပါေလ... သူ ့ကို ထမင္းေကြ်းခိုင္း၊ ႐ုပ္ရွင္လိုက္ျပခိုင္းတာမ်ိဳးလဲ ဟုတ္မွမဟုတ္တာ...။ ဒါမွမဟုတ္... ကိုယ္က သူ ့ကို ထမင္းေခၚေကြ်းၿပီး သူ ့ဆီက အကူအညီေတာင္းတာတို ့၊ ပိုက္ဆံေခ်းတာတို ့့မ်ား လုပ္မယ္ ထင္ေနတာမ်ိဳးလား...။ ေတြးရခက္လိုက္တာ…

မအားလို ့ မလာႏိုင္ဖူး ဆိုရင္လဲ ရတာပါပဲ... ေနာက္ဆံုး နာရီပိုင္းေလာက္အထိ လာမယ္ေျပာၿပီးမွ ဘယ္လိုမ်ား စိတ္ေျပာင္းသြားပါလိမ့္...။ ခက္လိုက္တဲ့ အေကာင္ေနာ္…။ ခုနက အထိ စိတ္ထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ေလး ကြ်ဲၿမီးတိုေနမိတယ္...။ အခုလို ဖြင့္ေျပာ... အဲေလ.. ဖြင့္ေရးလိုက္ရေတာ့မွ နဲနဲသက္သာသလိုလို ရွိသြားတယ္...။


*****



စာၾကြင္း ။ ။
အားနာတတ္ျခင္းဟာ လူကို ဘယ္ေလာက္ ဆုတ္ယုတ္ေစသလဲ...
လူကို ဘယ္ေလာက္ အက်ိဳးမဲ့ေစသလဲ… ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဘယ္ေလာက္ တန္ဖိုးမဲ့ေစသလဲ… ကိုယ့္ရဲ ့ အားနာတတ္မႈဟာ ကိုယ့္အတြက္ အက်ိဳးမဲ့ေစ႐ံုသာမက တဖက္သားကို ဘယ္ေလာက္ေတာင္ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္ေစသလဲ… ဘယ္ေလာက္ေတာင္ အက်ိဳးမဲ့ေစသလဲ ဆိုတာ ကို မၾကာခင္က ဖတ္ခဲ့ရေသာ ကိုေပါ (ပိေတာက္ရိပ္) ၏ အားနာျခင္းဆိုတာ ပိုစ့္၊ ထိုပိုစ့္မွ မွတ္ခ်က္မ်ားႏွင့္ မၾကာခင္က ေတြ ့ၾကံဳခဲ့ရေသာ အျဖစ္အပ်က္ကေလး တစ္ခုအေပၚ အေျခခံ၍ ႏွစ္ဖက္ေသာ သူမ်ားကိုယ္စား (ကိုဧည့္သည္ ႏွင့္ ကိုအိမ္ရွင္) ကိုယ္တိုင္ နားလည္ ခံစားၿပီး ေရးသားပါသည္။

12 comments:

  1. အေၾကာင္းအရာ တစ္ခုတည္းအေပၚမွာ
    active နဲ႔ passive ခံစားခ်က္ေတြကုိ
    ေပၚလြင္ေအာင္ ေရးႏုိင္လုိ႔ ဖတ္လို႔ အေတာ္ေကာင္းတယ္။ တကယ့္အျဖစ္အပ်က္ ဆုိေပမယ့္ ကုိယ့္ခံစားခ်က္၊ တစ္ဖက္သား ခံစားခ်က္ကုိ ထင္ထင္ျမင္ျမင္ရွိေစတယ္။
    အားေပးလ်က္ပါ။

    ReplyDelete
  2. အရမ္းေကာင္းထိထိမိမိေရးတက္တယ္..
    အားနာတက္ျခင္းရဲ႕အက်ိဳးအျပစ္ကတကယ္ကို
    မွန္ကန္ပါတယ္။။...အျမဲအားေပးလွ်က္ပါ

    ReplyDelete
  3. ကိုဧည့္သည္ကိုပဲ အျပစ္ ပံုခ်လိုက္ခ်င္တယ္။
    ခ်က္ျပဳတ္ ျပင္ဆင္ရတာ မသက္သာလွဘူးေလ။
    ဒီၾကားထဲ ပိုပို လွ်ံလွ်ံျဖစ္ေအာင္ လုပ္ရေသးတာ။
    မလာႏိႈင္ဘူး ဆိုရင္ ရွင္းရွင္း လင္းလင္း ေျပာသင့္တာေပါ့ေနာ္။

    ReplyDelete
  4. ဟုတ္ပါ႔.. ႀကံဳဖူးပါ႔..သဒၶါတရားေတြနဲ႔ ကုသိုလ္ကေန..အကုသိုလ္ေတြအျဖစ္..ေျပာင္းကုန္ေရာ..

    ReplyDelete
  5. အဲဒီဧည့္သည္ကို အားနာတတ္သူလို့မေျပာခ်င္ဘူး
    သူမလာႏိုင္ေတာ့ဘူး ဆိုပီးတခုခုအေၾကာင္းျပလို့၇သားပဲ
    အားနာလို့တဲ့ ဖုန္းပိတ္ထားလိုက္တာ
    ဟိုက အေလးထားဖိတ္တာပဲဟာ
    တခုခုေတာ့ ေျပာသင့္တာေပါ့
    အဲလို ဧည့္သည္မ်ိဳးေတြမ်ားလာလို့ အခုေတာ့ ေတာ္ပါပီပဲ

    ReplyDelete
  6. ဧည့္သည္ကို အျပစ္တင္ခ်င္တယ္..
    ကိစၥတခုကို ေရွာင္ၿပီးေနတတ္တာက အားနာတတ္တာ မဟုတ္ဘူး...
    ဆုံးျဖတ္ခ်က္ မျပတ္သားတာ.. အိမ္ရွင္ကို မေလးစားတာ သက္သက္သာျဖစ္တယ္။
    မလာႏိုင္ရင္လည္း ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာသင့္တယ္။
    **
    အမေရ အေရးေကာင္းတယ္ဗ်ိဳ႕

    ReplyDelete
  7. ဒီပုိ႔စ္ကေလးက ဘက္ႏွစ္ဘက္စလုံးက အျဖစ္အပ်က္ကုိ ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ေရးျပႏုိင္ၿပီး ျဖစ္ေလ့ျဖစ္ထရွိတဲ့ အျဖစ္အပ်က္လည္းျဖစ္ေနတာမုိ႔ အားနာျခင္းရဲ႕ ဆုိးက်ဳိးေတြကုိ အထင္းသားေပၚလြင္လာေစပါတယ္။

    စာေရးဆရာေရႊဥေဒါင္းကေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ထက္ ပုိၿပီး ျပတ္သားတယ္။ ထမင္းစားဘုိ႔ ခ်ိန္းထားတဲ့အတဲ့အခ်ိန္ေရာက္မလာခဲ့ရင္ ဧည့္သည္ကုိ ေစာင့္မေနဘူး။ အိမ္မွာလည္း ထုိင္ေစာင့္မေနေတာ့ဘူး။ စားၿပီးတာနဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္သြားေတာ့တာပဲတဲ့။ ျပတ္တယ္။

    အမွန္ကေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔လည္း အနည္းနဲ႔အမ်ား အားမနာသင့္တဲ့ေနရာေတြမွာ အားနာေနမိၾကတယ္။ အဲဒီမွာ ဇာတ္လမ္းေတြက မ႐ႈပ္သင့္ပဲ ပုိ႐ႈပ္ကုန္ေတာ့တာေပါ႔ဗ်ာ။

    ReplyDelete
  8. အမေရ.. ဧည့္သည္က မေကာင္းတာေပါ့ေနာ္.. မလာႏုိင္ဘူးဆုိရင္လည္း ၾကိဳျပီးေျပာထားေပါ့။ အဲဒီလို မျပတ္သားတာေတြက ဒီလုိ ထမင္းစားဖိတ္တဲ့ ကိစၥေလးေတာင္ ေ၀ခြဲမရဘူးဆုိရင္ ဘ၀နဲ႕ဆုိင္တဲ့ အေရးၾကီးတဲ့ ကိစၥမ်ိဳးေတြကုိ ဘယ္လုိ ဆုံးျဖတ္မလဲ မသိဘူးရယ္.. ဒီမွာေတာ့ ရွင္းတယ္။ အိမ္ကုိ အလကား ဘယ္သူမွ အိမ္လည္ မေခၚတတ္ဘူး။ ေခၚရင္လည္း ၁ ၊ ၂ ပတ္ေလာက္ ၾကိဳျပီး ေမးလ္ပုိ႔တယ္။ လာမယ္ မလာဘူး ေျပာလုိ႔ရတယ္။ ဘယ္ေလာက္ပဲ ခင္ခင္ အဲဒီလုိ ပဲ လုပ္ၾကတယ္။ ျပီးေတာ့မွ လာမယ့္ လူအေရအတြက္အေပၚမူတည္ျပီး စားေသာက္စရာကုိ ျပင္ဆင္တယ္။ မဂၤလာေဆာင္လည္း ဒီလုိပဲ.. လူကြက္တိ၊ စားစရာ ကြက္တိ စီစဥ္ၾကတယ္.. အမ ပုိ႔စ္ဖတ္ျပီး ဧည့္သည္ကုိ စိတ္တုိတာေရာ၊ စားစရာေတြ ဖတ္ျပီး ဗိုက္ဆာတာေရာ ရသေပါင္းစုံသြားတယ္.. :)

    ReplyDelete
  9. အမပို႔စ္ေလးဖတ္ေတာ့ တခါက ညစာစားဖိတ္တာကို သတိရမိတယ္။
    ဖိတ္ထားတာက နိနိပါမွ ၄ ေယာက္ထဲတဲ့။
    သြားခါနီးေတာ့ မိုးေတြက ရြာတာ မစဲေတာ့ဘူး။
    အျပင္မွာ ေအးလိုက္တာလည္း လြန္ပါေရာ။
    မ်က္စိမွိတ္ ဖုန္းဆက္ၾကည့္ေတာ့ စားစရာေတြ အမ်ားႀကီးလုပ္ထားတာတဲ့။
    ဒါဆိုလည္း လာၿပီလို႔ေျပာၿပီး ခ်က္ခ်င္းေကာက္ထသြားလိုက္တာ။
    သူတို႔ကို အားနာလို႔ေလ။
    အဲဒီအခ်ိန္မွာ အတူသြားမည့္ေယာက်္ားေလးေတြဆီဖုန္းဆက္ေတာ့ အင္း မိုးရြာေနလို႔ စဥ္းစားေနတာတဲ့။
    ဒါဆိုလည္း မေစာင့္ေတာ့ဘူး သေဘာပဲလို႔ သြားႏွင့္လိုက္တာ။
    တကယ္လည္း ဟိုအိမ္မွာ စားစရာေတြျပင္ဆင္ထားတာ အားနာစရာသိပ္ေကာင္းတယ္။
    ျပန္လာတဲ့အခါေတာ့ အေအးမိလို႔ ဖ်ားပါတယ္။

    ReplyDelete
  10. ဟုတ္ပါ့ဗ်ာ... အားနာတဲ့ အက်င့္က ေကာင္းတဲ့ အက်င့္တခု မဟုတ္တာ အေသအခ်ာပါပဲ...

    ReplyDelete
  11. ပုံရိပ္ေတာ့ အားနာတာထက္ မျပတ္သားတာ ပုိဆုိးတယ္ ထင္တယ္။ မလာဘူးဆုိလဲ ျပတ္ျပတ္သားသား ေျပာသင့္တာေပါ့။

    ReplyDelete
  12. ေရးထားတာ အရမ္းေကာင္းတယ္။
    အားနာတတ္တာ တစ္ခါတစ္ခါ မလိုလားအပ္တဲ့ ဆိုးက်ဳိးေတြ ခံရတယ္။
    ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာတာ ပိုေကာင္းပါတယ္။

    မိုးေန

    ReplyDelete

အမွတ္တရ ေရးခဲ့ပါ...