နားအလွဴ ႏွင့္ မ်က္ေစ့အလွဴ

နားအလွဴ ဆိုတဲ့စကားကို ဟိုးလြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္နီးပါးေလာက္က ဘန္ေကာက္မွာရွိတုန္းက သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ရဲ႕ အိမ္မွာ ဆံုခဲ့ရတဲ့ အန္ကယ္ၾကီး တေယာက္ဆီက ၾကားဖူးခဲ့တာပါ။ စ စ ၾကားခ်င္းေတာ့ ဘာကို ဆိုလိုမွန္းမသိဘူး။ ဒါနဲ႕ သူေျပာေနတဲ့ စကားဝိုင္းထဲကို အသာဝင္ၿပီးေတာ့ နားေထာင္ခဲ့ပါတယ္။

သူက အေမရိကားမွာ မိသားစုနဲ႕အတူတူေနပါတယ္။ ဘန္ေကာက္ကို ခဏအလည္ ျပန္လာတာပါ။ သူ႕စကားေတြကို အတိုခ်ံဳးၿပီး ေျပာျပရရင္ သူဟာ စားဝတ္ေနေရးအတြက္ တပတ္ကို ၄ ရက္ အလုပ္လုပ္ပါတယ္ တဲ့။ က်န္တဲ့ သံုးရက္ထဲက တရက္ကို ဘာသာေရးနဲ႕ပတ္သက္တဲ့ စာေတြဖတ္တာ၊ မိတ္ေဆြေတြနဲ႕အတူတူ ေဆြးေႏြးပြဲေတြ၊ အသိ အျမင္ခ်င္း ဖလွယ္တာေတြ၊ အလိုရွိတဲ့ လူငယ္ေတြကို သင္တန္းေတြ ပို႕ခ်တာေတြနဲ႕ အခ်ိန္ကုန္ေစပါတယ္ တဲ့။ ေနာက္တရက္က အိမ္မွာေန၊ ေအးေအးေဆးေဆး အနားယူ၊ ခ်က္ျပဳတ္ စားေသာက္ၿပီး မိသားစုကို အခ်ိန္ေပးပါတယ္ တဲ့။ အဲ… က်န္တဲ့ တရက္ကိုေတာ့ နားအလွဴ ေပးပါတယ္တဲ့။

သူေျပာျပတဲ့ နားအလွဴ အေၾကာင္းကေတာ့ ဒီလိုပါ။
ႏိုင္ငံျခားဆိုတဲ့ မိေဝးဖေဝး ေဆြေဝး မ်ိဳးေဝး ေနရာတခုမွာ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ေရာက္လာ ေနထိုင္ အလုပ္လုပ္ေနၾကရတဲ့ လူေတြ အမ်ားၾကီး ရွိၾကတယ္မဟုတ္လား။ အဲဒီအထဲမွာမွ သူ႕ပတ္ဝန္းက်င္မွာ စကားေျပာဖို႕ အေဖၚမရွိလို႕ တေယာက္တည္း အိမ္မွာ စိတ္ဓါတ္ေတြက်ေနတဲ့ သက္ၾကီးရြယ္အိုေတြ၊ က်န္းမာေရးမေကာင္းတဲ့ သူမ်ိဳးေတြ၊ တမိသားစုလံုး အလုပ္သြားေနၾကတုန္း အိမ္မွာ တေယာက္တည္း က်န္ေနခဲ့တဲ့ လူၾကီးေတြ၊ ဘဝမွာ လိုခ်င္တာေတြနဲ႕ ရလာတာေတြနဲ႕ တထပ္တည္းမက်လို႕ ဘဝကို စိတ္ညစ္ စိတ္ပ်က္ေနတဲ့၊ ေလလြင့္ခ်င္ခ်င္ျဖစ္ေနတဲ့ လူငယ္ေလးေတြ၊ အိမ္ေထာင္ေရး အဆင္မေျပလို႕ တကြဲတျပားစီ ျဖစ္ေနၾကတဲ့ သူေတြ၊ အဆင္မေျပတဲ့ မိသားစုမွာ ၾကီးျပင္းလာၾကတဲ့၊ မိဘေတြကို မေက်နပ္ျဖစ္ၿပီး အရာရာကို ေပါက္ကြဲခ်င္ေနတဲ့ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ ကေလးေတြ…. အစရွိတဲ့သူေတြရဲ႕ ခံစားခ်က္ေတြ၊ သူတို႕ ေျပာလိုတဲ့စကားေတြကို သူတို႕ အလိုရွိတဲ့ အခ်ိန္မွာ သူတို႕ဆီကို အလည္အပတ္သြားလို႕ ျဖစ္ေစ၊ တေနရာမွာ ခိ်န္းၿပီး တခုခုစားၾကရင္းနဲ႕ပဲ ျဖစ္ေစ၊ ကိုယ့္အိမ္ကို အလည္အပတ္ေခၚလို႕ပဲျဖစ္ေစ သူတို႕ေျပာခ်င္သမွ်ကို စစ ဆံုးဆံုး စိတ္ရွည္ လက္ရွည္ နားေထာင္ေပးပါတယ္တဲ့…။ ကိုယ့္ေျမ ကိုယ့္ေရ ကိုယ့္ဘာသာတရားနဲ႕ ေဝးေနရတဲ့အခ်ိန္၊ အလွဴေရစက္ လက္နဲ႕မကြာ ဆိုတဲ့ စကားကို ေသေသခ်ာခ်ာ အေကာင္အထည္မေဖၚႏိုင္တဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ ဒီလို နားအလွဴကို တတ္အားသ၍ သူ ျပဳပါတယ္တဲ့။

ကိုယ္ေလ... နားေထာင္ရင္း စိတ္ထဲမွာ ၾကည္ႏူးလိုက္တာ မေျပာပါနဲ႕ေတာ့။ သူ႕ရဲ႕ စိတ္အေတြးနဲ႕ သူ႕ရဲ႕ လုပ္ရပ္ေလးကိုလဲ ေတာ္ေတာ္ ၾကည္ညိဳသြားတယ္။ ကုသိုလ္ရဖို႕အတြက္ အလွဴဒါနျပဳၾကတယ္ ဆိုတဲ့ေနရာမွာ ေငြေၾကးေတြ အစုလိုက္ အပံုလိုက္ လွဴဒါန္းေနမွ မဟုတ္၊ ဒီလိုေလးလဲ လုပ္လို႕ရပါလား ဆိုတဲ့ အသိေလးကို မွတ္မွတ္သားသား ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ ကိုယ္လဲ အေျခအေနေပးတိုင္း အတတ္ႏိုင္ဆံုး နားအလွဴေပးမယ္လို႕ ေတြးထားပါတယ္။ သို႕ေသာ္လည္း အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ကိုယ္က ဘန္ေကာက္မွာဆိုေတာ့ ဒီမွာလို မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္း မ်ားမ်ားစားစား မရွိတဲ့အတြက္ စိတ္ထဲမွာေတြးထားသလို ေဆာင္ရြက္ခြင့္ မၾကံဳခဲ့ပါဘူး။ ကိုယ့္ကို စကားေျပာမယ့္သူမွ မရွိတာကိုး...။ (အဲဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ ကိုယ္ကခ်ည္း ေျပာ ေျပာေနလို႕ အမ်ိဳးသားက ကိုယ့္အတြက္ နားအလွဴ ေပးေနရတာပါ...)

ဒီလိုနဲ႕ ဘန္ေကာက္မွာ ၄ ႏွစ္နီးပါးေနခဲ့ၿပီး စလံုးကို ေရာက္လာတယ္ေပါ့။ တရြာမေျပာင္း သူေကာင္းမျဖစ္ ဆိုတာေတြ၊ ကိုယ့္ တိုးတက္ရာ တိုးတက္ေၾကာင္း ဆိုတာေတြထက္ ကိုယ့္ အတၱေတြကို ေရွ႕တန္းတင္ၿပီး ေလာဘစိတ္ေတြနဲ႕ ေရာက္လာခဲ့တယ္ဆိုရင္လဲ မမွားပါဘူး။ ဒီေရာက္ၿပီး နဲနဲ အေျခတက်ျဖစ္လာတဲ့အခါမွာ ကိုယ္ပထမဆံုး ၾကိဳးစားမိတာကေတာ့ နားလွဴဖို႕ပါ။ တကယ္လဲ သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြေတြရဲ႕ ခံစားခ်က္ေတြ၊ မေက်နပ္ခ်က္ေတြ၊ ေပါက္ကြဲသံစဥ္ေတြ စတဲ့ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ အေၾကာင္းအရာေတြကို အခ်ိန္ေပးၿပီး သူတို႕ေတြနဲ႕အတူတူ စီးေမ်ာ ခံစား နားေထာင္ရင္း၊ ကူညီလို႕ရတာကို ကူညီ၊ အၾကံေပးလို႕ ရတာကို အၾကံေပးရင္းနဲ႕ နားအလွဴ ေပးခဲ့ပါတယ္။

ဟိုးအရင္ အလုပ္မလုပ္တဲ့ အခ်ိန္ေတြကဆို ေန႕စဥ္ အလုပ္သြားေနၾကတဲ့ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ မိဘေတြ၊ ကိုယ့္မိဘေတြရဲ႕ မိတ္ေဆြေတြ ဒီကို လာလည္ၾကတဲ့အခါ ေန႕လည္ေန႕ခင္း အိမ္သားေတြ မရွိတဲ့အခ်ိန္၊ မအားတဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ သူတို႕ဆီကိုသြားၿပီး စကားသြားေျပာရင္း အေဖၚျပဳေပးခဲ့ပါတယ္။ အဓိက ကေတာ့ သူတို႕ေျပာခ်င္တာေတြကို အခ်ိန္ေပးၿပီး နားေထာင္ရတာေပါ့ေလ…။ ကိုယ္ မသြားႏိုင္တဲ့ ေန႕မ်ိဳးေတြမွာေတာ့ သူတို႕ေတြ ပ်င္းမေနရေအာင္ ေနေကာင္းလား၊ စားၿပီးၿပီလား၊ ညက အိပ္ေပ်ာ္ရဲ႕လား.. ဘာညာနဲ႕ ဖုန္းဆက္ၿပီး စကားေျပာေပးတယ္။ အျပင္ေတြဘာေတြ သြားခ်င္ရင္လဲ လိုက္ပို႕ေပးျဖစ္တယ္။ လူၾကီးေတြဆိုေတာ့ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ေတာ့ ရွိရတယ္…။

တခါတခါေတာ့လဲ ပ်င္းတာေပါ့ေလ…။ အိမ္မွာပဲ စာအုပ္ေလးဖတ္ရင္း ဇိမ္လုပ္ေနလို႕ ရတဲ့ အခ်ိန္ေတြကို သူတို႕ကို ေပးရတာ မဟုတ္လား။ ဒါေပမယ့္လဲ ဒါဟာ ကိုယ္တတ္ႏိုင္တဲ့ ကုသိုလ္တမ်ိဳးပဲလို႕ ေတြးၿပီး အတတ္ႏိုင္ဆံုး ၾကိဳးစားၿပီး အခ်ိန္ေတြေပးခဲ့ပါတယ္။ သူတို႕ေတြကလဲ ကိုယ္မေရာက္ျဖစ္တာ ရက္နဲနဲၾကာရင္ ေမွ်ာ္တတ္လာၾကတယ္။ လူၾကီးေတြဆိုေတာ့ သူတို႕ဆီကို လာလည္တယ္၊ စကားလာေျပာတယ္၊ အခ်ိန္ေပးတယ္၊ သူတို႕ကို ဂရုစိုက္တယ္ဆိုရင္ ေက်နပ္ေနၾကတာေလ။ သူတို႕ရဲ႕ ေက်နပ္ေနတဲ့ အျပံဳးေတြကို ေတြ႕ရရင္ ရင္ထဲမွာ အမ်ိဳးအမည္ ေဖၚျပလို႕မရတဲ့ ၾကည္ႏူးမႈမ်ိဳး ပီတိမ်ိဳးကို ခံစားရပါတယ္။ အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ အလုပ္တဖက္နဲ႕မို႕ အရင္ကေလာက္ေတာ့ ဝတၱရားေတြ မေက်ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္လဲ အတတ္ႏိုင္ဆံုးေတာ့ ၾကိဳးစားပါတယ္၊ မတတ္သာလို႕ ပ်က္ကြက္ခဲ့တာေတြလဲ ရွိေပါ့…။

ဒီေန႕မွာ ဘေလာ့ဂ္ေတြ လိုက္ဖတ္ရင္း၊ ကိုယ့္ဘေလာ့ဂ္အတြက္ စာေတြ ဟိုတစ ဒီတစ ေရးရင္းနဲ႕ စဥ္းစားမိတယ္။ ဘေလာ့ဂ္ေရးတဲ့အခ်ိန္ကစလို႕ ကိုယ္ အိမ္မွာ စကားနည္းသြားတာေတာ့ အမွန္ပဲ၊ ပံုမွန္က ကိုယ္က ေသာၾကာသမီး မဟုတ္ေသာ္လည္း သိပ္စကားမ်ားတာ…။ အခုေတာ့ အရင္ကေလာက္ စကားေတြ ေဖါင္ေဖါင္ၾကဲေအာင္ မေျပာျဖစ္ေတာ့ဘူး၊ သူ႕ကိုလဲ အရင္လို သိပ္ နားမပူျဖစ္ေတာ့ဘူး။ တေန႕တေန႕ အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ စာဖတ္ရင္ဖတ္၊ မဟုတ္ရင္ ဘေလာ့ဂ္ေတြ လိုက္ဖတ္၊ မဟုတ္ရင္ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ေလးေနၿပီး ပိုစ့္အသစ္မွာ ဘာအေၾကာင္း ေရးရရင္ ေကာင္းမလဲပဲ စဥ္းစားေနမိတာ။ ေသခ်ာတာတခုကေတာ့ ကိုယ့္အမ်ိဳးသား နားအလွဴရ သက္သာသြားတာပါပဲ။

ဒီလိုနဲ႕ ဆက္စပ္စဥ္းစားရင္း အေတြးတခု ရသြားတယ္။ အဲဒါက ဘာလဲဆိုေတာ့ အခုအခ်ိန္မွာ ကိုယ့္ဘေလာ့ဂ္ေလးကို လာဖတ္တဲ့သူေတြဟာ ကိုယ့္ကို မ်က္ေစ့လာလွဴေနသူေတြပါလား ဆိုတဲ့ အေတြးပါ။ ဟုတ္တယ္ေလ… ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ စာလာဖတ္ေနၾကတဲ့ သူေတြအားလံုးဟာ ကိုယ့္ကို သူတို႕ရဲ႕ အခ်ိန္ေတြကိုေပးၿပီး မ်က္ေစ့လာလွဴေနၾကသူေတြ မဟုတ္လား…။

အဲဒီလို ေတြးမိတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ကိုယ့္ရဲ႕ဘေလာ့ဂ္ေလးကို လာလည္ၾက၊ စာလာဖတ္ရင္း မ်က္ေစ့အလွဴျပဳၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္း၊ မိတ္ေဆြ ညီအကို ေမာင္ႏွမေတြကို ေက်းဇူးတင္စကား ဆိုခ်င္လို႕ ဒီပိုစ့္ေလးကို ေရးပါတယ္။

ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့စြာနဲ႕ နားေတြ မ်က္ေစ့ေတြ အလွဴေပးႏိုင္ၾကပါေစ။