ကိုယ့္အေတြး

သူငယ္ခ်င္း ခ်စ္ၾကည္ေအးရဲ႕ တက္ဂ္ပိုစ့္ပါ…
ဒီရက္ေတြမွာ ေတြးေနမိတာေတြကေတာ့ အမ်ားၾကီးပဲ…
စိတ္လက္ၾကည္သာတဲ့ အခါေတြမွာ ေပ်ာ္စရာေတြကို တက္တက္ၾကြၾကြ ေတြးေနမိသလို စကားေတြလဲ အမ်ားၾကီး ေျပာျဖစ္တယ္…။ စိတ္ထဲမွာ သိပ္မၾကည္လင္တဲ့ အခ်ိန္မ်ိဳးေတြ၊ ကိုယ္ေရာ စိတ္ပါ ေနာက္က်ိ ေနတဲ့ အခါမ်ိဳးေတြမွာေတာ့ လူေတြနဲ႕ ေဝးေဝးမွာ တေယာက္ထဲ ေအးေအးေဆးေဆး ေရာက္တတ္ရာရာ ေတြးေနမိတာ…။ စာအုပ္ကို မ်က္ႏွာေရွ႕မွာ ဖြင့္ထားရက္နဲ႕ စာေတြမျမင္ပဲ ေတြးေနမိတာ… ေမာ္နီတာေရွ႕ မ်က္ႏွာတည့္တည့္ၾကည့္ရင္း ေမာ္နီတာေပၚက အရာေတြကို ဘာမွ မျမင္ေတာ့ပဲ ေတြးေနမိတာ…. အေတြးေတြ အေၾကာင္း ေျပာရရင္ ဘယ္ဆံုးမွာလဲ…။

ဒါေပမယ့္ စိတ္ဆိုတာ တခ်ိန္မွာ တခုကိုပဲ ျဖစ္တည္လို႕ရတဲ့ အတြက္ အေတြးဟာလဲ တခ်ိန္မွာ တခုသာ ေတြးလို႕ရတယ္… မ်က္ေစ့တမွိတ္ မ်က္ေတာင္တခတ္ အခ်ိန္ေလးအတြင္းမွာ အေတြးတခုကေန ေနာက္တခုကို ကူးေျပာင္းသြားခ်ိန္မွာ အေရွ႕ကေတြးခဲ့တာေတြ ေပ်ာက္သြားၿပီ…။ စိတ္ထဲမွာ ထင္ေနတာကေတာ့ အခ်ိန္တခ်ိန္ထဲမွာ ငါ အမ်ားၾကီး ေတြးေနမိတာပါလား ရယ္လို႕…။ တကယ္ေတာ့ မဟုတ္ဖူး.. လူတေယာက္ဟာ တခ်ိန္မွာ အေၾကာင္းအရာ တခုတိတိကိုသာ ေတြးျဖစ္တယ္ ေတြးႏိုင္တယ္ ေတြးေနတယ္…။

ဒါေၾကာင့္ အခုတေလာ ေတြးေနမိတာေတြ အမ်ားၾကီးထဲက အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ေတြးျဖစ္တာ တခုကို ေျပာျပခ်င္တယ္…။ အဲဒီအေတြးကို တရက္ထက္ တရက္ အသက္ၾကီးလာၾကတဲ့ ႏွစ္ဖက္မိဘေတြ ကိုၾကည့္ရင္း ရလာပါတယ္…။ သူတို႕ေတြ ဒီကို တႏွစ္ကို တစ္ေခါက္ (သို႕) ႏွစ္ေခါက္ ေရာက္လာၾကတိုင္း တခါ နဲ႕ တခါ မတူေတာ့ပဲ သိသိသာသာၾကီး ကြာျခားလာၾကတဲ့ သူတို႕ရဲ႕ လႈပ္ရွားမႈေတြ၊ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္မႈေတြ၊ ၿပီးေတာ့ ေျပာင္းလဲလာတဲ့ သူတို႕ရဲ႕ စိတ္ဆႏၵေတြ၊ သူတို႕ရဲ႕ အာရံုဝင္စားမႈေတြနဲ႕ စိတ္ဝင္စားမႈေတြကိုၾကည့္ရင္း ကိုယ္ေတြးမိတာေတြကို ေျပာျပမယ္...။

ကိုယ့္ အဖိုး (ေမေမရဲ႕ အေဖ) ဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၀ ႏွစ္၊ ကိုယ္ဒီကို မလာခင္ေလးကပဲ ဆံုးပါးခဲ့ပါတယ္။ သူဆံုးေတာ့ အသက္က ၉၅ ႏွစ္…။ ဘာေရာဂါမွ မရွိပဲ မဆံုးခင္ ႏွစ္လ ေလာက္မွာ အစားေကာင္းေကာင္း မစားေတာ့ရာက စပါတယ္…။ အသက္ေၾကာင့္ ျဖစ္လာတဲ့ လူၾကီးေရာဂါလို႕ ဆိုၾကပါစို႕…။ သူလဲ သူ႕ကိုယ္သူ သိေနၿပီး ေက်ေက်နပ္နပ္လက္ခံခဲ့ သလို ကိုယ္တို႕ တမိသားစုလံုးလဲ ဝမ္းနည္းတာကလြဲလို႕ ေက်နပ္ခဲ့ၾကပါတယ္…။ သူ ေနမေကာင္းေတာ့ ကိုယ္တို႕ေတြ ေလာဘတၾကီးနဲ႕ သူ႕ကို ေဆးေတြတိုက္ၾကတိုင္း၊ ေဆးေတြသြင္းၾကတိုင္း သူကေျပာတယ္… “အဖိုး အသက္ ၉၅ ႏွစ္ပါ… သတင္းစာထဲ ပါရင္ ၾကည့္ေကာင္းတဲ့ အသက္အရြယ္ ေရာက္ေနပါၿပီ… ေျဖးေျဖး ေျဖးေျဖး လုပ္ၾကပါ တဲ့…”

ေက်ာင္းအုပ္ဆရာၾကီးတေယာက္ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ အဖိုးအေၾကာင္း နဲနဲ ေျပာျပခ်င္တယ္္...။ သူ အသက္ ၄၀ မွာ ကိုယ္တို႕ မမွီလိုက္တဲ့ အဖြား ဆံုးၿပီး မုဆိုးဖို ျဖစ္သြားတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကိုယ့္ေမေမက ၁၄ ႏွစ္ နဲ႕ ေမေမ့ထက္ အငယ္ ေမာင္ေလးတေယာက္ ၁၂ ႏွစ္တို႕ က်န္ခဲ့ပါတယ္။ အဖိုးက အရပ္ ၆ ေပ နီးပါးနဲ႕ ရုပ္ရည္လဲ အလြန္သန္႕ျပန္႕ ေခ်ာေမာပါတယ္။ သူ႕ရာထူး သူ႕ဂုဏ္သတင္းနဲ႕ သူ႕ရုပ္ရည္တို႕ေၾကာင့္ ေဆြထဲ မ်ိဳးထဲကေရာ၊ ပတ္ဝန္းက်င္ကပါ သူ႕ကို လာစပ္ၾကတဲ့ လူေတြ ဝိုင္းဝိုင္းလည္ပဲ လို႕ ၾကားသိရပါတယ္…။ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ အဖိုးဟာ အဲဒါေတြအားလံုးကို လွ်စ္လွ်ဴရႈ… သမီးနဲ႕သား မ်က္ႏွာကိုသာ အရိပ္လိုၾကည့္ၿပီး သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ အရြယ္ေရာက္ေအာင္၊ ေလာကအလယ္မွာ တင့္တယ္ေအာင္၊ ပညာကိုယ္စီနဲ႕ အသက္ေမြးႏိုင္ေအာင္ ဂရုတစိုက္ ပ်ိဳးေထာင္ရင္း ဒီသမီး ဒီသားေတြနဲ႕ အတူတူ အသက္ ၄၀ ကေန ၉၅ ႏွစ္အထိ အိမ္ေထာင္မျပဳပဲ ေအးခ်မ္းစြာ ေနထိုင္ခဲ့ပါတယ္…။ ငါးပါးသီလကို အခ်ိန္တိုင္း လံုျခံဳေအာင္ ထိန္းၿပီး အေပ်ာ္အပါး အေသာက္အစား ကင္းကင္းနဲ႕ သီလ သမာဓိနဲ႕ ေနခဲ့တဲ့ အဖိုးပါ…။ ဆံုးတဲ့ အခ်ိန္အထိ ဘာေရာဂါမွ မရွိခဲ့ပါဘူး…။ အျမင္အာရံု အၾကားအာရံု၊ အာရံုငါးပါးေတြလဲ သူ႕အသက္အရြယ္ အေလွ်ာက္ ျပည့္စံုပါတယ္။ ဘုရားတရားအလုပ္ကို ရိုေသ ကိုင္းရႈိင္းစြာ ေဆာင္ရြက္သလို တဖက္ကလဲ ေျမးေတြနဲ႕ အတူတူ တီဗြီၾကည့္ရင္း သီခ်င္းနားေထာင္ရင္း ဂ်ာနယ္ေတြဖတ္ရင္း သူ႕အခ်ိန္ေတြကို မွ်တခဲ့ပါတယ္…။

သူ႕တသက္လံုး၊ အဓိက ကေတာ့ သူ အသက္ ၈၀ ေက်ာ္ ၉၀ နားနီးလာတဲ့ အခ်ိန္ကစလို႕ သူ႕ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္အထိ သူ႕နံေဘးမွာ သား သမီး၊ ေျမး ျမစ္ မိသားစု အစံုအလင္၊ သူ႕ကို ခ်စ္ခင္ ေလးစားၾကတဲ့ မိတ္ေဆြ သဂၤဟ အစံုအလင္နဲ႕ ၊ ၿပီးေတာ့ မိတ္ေဆြ ဆရာဝန္ေတြ ကိုယ္တို႕နဲ႕ ညီအကို ေမာင္ႏွမလို ရင္းခ်ာတဲ့ ဆရာဝန္ေတြ ရဲ႕ နာရီမျပတ္ ဂရုစိုက္ ျပဳစု ေစာင့္ေရွာက္မႈေတြၾကားမွာ ဘာဆိုဘာမွ လိုေလေသး မရွိေအာင္ ေနခဲ့ရပါတယ္…။ ေငြနဲ႕ေပး ဝယ္ယူလို႕ရတဲ့ ရုပ္ဝတၳဳပစၥည္းေတြ ျပည့္စံုတဲ့ အေၾကာင္းကို ကိုယ္ မေတြးပါဘူး…။ အခုဟာက ဘာနဲ႕မွ အစားထိုးလို႕မရ၊ ေငြနဲ႕ ေပး ဝယ္လို႕မရတဲ့… ကိုယ့္ရွိသမွ် စည္းစိမ္ဥစၥာေတြ အကုန္ပံုေပးၿပီး လဲလို႕ေတာင္ မရႏိုင္တဲ့ ေႏြးေထြးလွပတဲ့ ေမတၱာေတြ အေၾကာင္းပါ…။

သိတဲ့သူတိုင္းက သူ႕ကို သိပ္ကံေကာင္းတယ္လို႕ ေျပာၾကပါတယ္…။ ဟုတ္ပါတယ္… အဖိုးဟာ သိပ္ကံေကာင္းခဲ့ပါတယ္…။ ကိုယ္လဲ အဲဒီအခ်ိန္ေတြကို ျပန္ေတြးမိတိုင္း ဝမ္းနည္းေပမယ့္ ၾကည္ႏူးေနခဲ့ပါတယ္။

အခု ဆက္ေတြးေနမိတာက ကိုယ့္ရဲ႕ ႏွစ္ဖက္မိဘေတြ အေၾကာင္းပါ…။ အေပၚမွာေျပာခဲ့သလို သူတို႕ရဲ႕ ေျပာင္းလဲမႈေတြၾကားမွာ ဇရာ ဆိုတာကို ေတြ႕ေန ျမင္ေနရၿပီ…။ သူတို႕ကလဲ ကိုယ့္ဆီမွာ အခ်ိန္ျပည့္ မေနႏိုင္ ကိုယ္ကလဲ လက္ရွိ အေျခအေနေတြကို ပစ္ၿပီး သူတို႕ရွိရာကို အခ်ိန္ျပည့္ သြားမေနႏိုင္နဲ႕… အဲဒါေတြ ေတြးမိတိုင္း ဝမ္းနည္းတယ္…။ သူတို႕မွာ အတိုင္းအတာတခုအထိ ျပည့္စံုတဲ့ ရုပ္ဝတၳဳ ပစၥည္းနဲ႕ ေငြေၾကးပမာဏေတြ ကိုယ္စီ ရွိေနၾကေပမယ့္ အဖိုးတုန္းကလို လံုေလာက္တဲ့ ေႏြးေထြးတဲ့ ေမတၱာေတြ ျပဳစုယုယမႈေတြ သူတို႕အတြက္ ရွိႏိုင္ပါ့မလား၊ ကိုယ္ကေရာ ရာႏႈန္းျပည့္ ေပးႏိုင္ပါ့မလားလို႕ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ခဏ ခဏ ျပန္ေမးမိတယ္…။ ကိုယ္တို႕ႏွစ္ေယာက္စလံုးက ေမာင္ႏွမေတြထဲမွာ အၾကီးဆံုးေတြျဖစ္ေနၾကတာမို႕ မိဘေတြနဲ႕ ပတ္သက္ရင္ အစစ အရာရာကို တာဝန္ယူႏိုင္ေအာင္ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ၾကိဳးစားပါတယ္…။ အသက္အရြယ္ရလာတဲ့ မိဘေတြကို ကိုယ္က သူတို႕အနားမွာ မေနႏိုင္ေသာ္လည္း သူတို႕ကို ကိုယ္နဲ႕ အနီးဆံုးမွာ ထားႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားေနတုန္းပါ…။ ထင္သေလာက္ေတာ့ မလြယ္လွဘူးေပါ့…။

ေနာက္ဆက္တြဲ အေတြးကေတာ့ နီးတယ္ ေဝးတယ္လို႕ ၾကိဳေျပာလို႕မရတဲ့ ခရီး၊ ကိုယ္တို႕ရဲ႕ မငယ္ေတာ့တဲ့ အသက္အရြယ္ေတြနဲ႕ ၿပီးေတာ့… ဇရာ…။ ေနာက္ မီးဇာကုန္ ဆီခမ္း ျဖစ္လာမယ့္ အခ်ိန္ေတြ…။ ၿပီးေတာ့ လက္ရွိ က်င္လည္ ေနထိုင္ေနရတဲ့ ေရေျမ အေနအထားနဲ႕ ေဆြေဝး မ်ိဳးေဝး ပတ္ဝန္းက်င္...။ ေမေမကေတာ့ ကံ ကံ၏ အက်ိဳးကို ယံုၾကည္ဖို႕ပဲ ေျပာပါတယ္…။ သမီးတို႕ လုပ္ခဲ့တာေတြက သမီးတို႕ကို အက်ိဳးေပးမွာမို႕ မစိုးရိမ္ဖို႕ ႏွစ္သိမ့္ပါတယ္…။ စိုးရိမ္တယ္ေတာ့လဲ မဟုတ္ပါဘူး… စိတ္ထဲမွာ ဆက္ေတြးမိတာေလးကို ေျပာျပတာပါ…။ (ကိုယ္ေတြးတာ သိပ္လြန္သြားၿပီ…)

ကိုယ့္အေတြးဟာ အဆံုးသတ္လို႕မရတဲ့… အေျဖေပၚေအာင္ ေတြးလို႕မရတဲ့… နိဂံုးခ်ဳပ္လို႕မရတဲ့ အေတြးစ ျဖစ္ေနတာမို႕ ဒီအတိုင္းပဲ ရပ္ထားလိုက္ပါရေစေတာ့…။ ကိုယ္နဲ႕ အတူတူ လိုက္ေတြးခ်င္ရင္လဲ ေတြးၾကည့္ၾကပါ…။

မိုးေတြ ေစြေနတဲ့ စေနေန႕ မနက္ ေစာေစာစီးစီးမွာ တင္လိုက္တဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕ အေတြး ပိုစ့္ဟာ စာဖတ္သူေတြရဲ႕ စိတ္ကို ေနာက္က်ိသြားေစတယ္ဆိုရင္လဲ နားလည္ ခြင့္လႊတ္ၿပီးသာ ဖတ္သြားၾကပါေတာ့…။ ကိုယ္ကေတာ့ ဆက္ေတြးေနမိအံုးမွာ…