ကိုယ့္အေၾကာင္း

ဟိုတေလာက သူ အိမ္မွာ ပစၥည္းေတြ လႊင့္ပစ္တဲ့ အေၾကာင္း ေရးထားတဲ့ ပိုစ့္ရွိပါေကာလား..။ အဲဒါကို ဖတ္ၿပီး သူက Complain တက္လာတယ္…။ ခင္ဗ်ားေလးက က်ဳပ္ ပစၥည္းေတြ လႊင့္ပစ္တဲ့ အေၾကာင္းသာ တဖက္သတ္ၾကီး ေရးထားတာကိုး တဲ့…။ ကိုယ္တိုင္က အိမ္မွာ ဘာပစၥည္းေတြဝယ္ၿပီး ဘာေတြ သိမ္းသလဲ၊ လိုတာေတြေရာ မလိုတာေတြေရာ ဘယ္ေလာက္ အရႈပ္ အပြေတြ လုပ္သလဲ၊ ဘာေတြ စုေဆာင္းသလဲ ဆိုတာက်ေတာ့ မေျပာပဲ ခ်န္ထားတယ္ တဲ့…။ ဒါေတာ့ မေကာင္းပါဘူး… ဘယ္တရားမလဲ တဲ့…။ ဘုရားေရ… သည္လိုေတာ့ျဖင့္ ကိုယ့္အေၾကာင္းေလးလဲ နဲနဲေတာ့ ေရးအံုးမွ မွ်မွ်တတ ျဖစ္ေတာ့ေပမေပါ့ လို႕ ေတြးမိတယ္။

ကဲ... ဒီေတာ့ လာၿပီ… ကိုယ့္အေၾကာင္း…။
ဒီလိုေလ… ကိုယ္က အိတ္ေတြ သိပ္ၾကိဳက္တယ္ မဟုတ္လား။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ အိတ္ေတြ ၾကိဳက္သလဲ ဆိုေတာ့ကာ ကိုယ္တိုင္ ေန႕စဥ္သံုးေနတဲ့ ပိုက္ဆံအိတ္ေတြ ၾကီးၾကီး ငယ္ငယ္ အရြယ္ရြယ္က အစ၊ မိတ္ကပ္တို႕ ႏွတ္ခမ္းနီတို႕ ဝယ္ရင္ရတတ္တဲ့ Cosmetic Pouch လို႕ ေခၚတဲ့ အိတ္ေလးေတြအလယ္၊ ဟိုနား ဒီနားသြားရင္ ကဒ္ေလး တခု ႏွစ္ခုနဲ႕ ပိုက္ဆံ နဲနဲ ထည့္ၿပီး ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ကိုင္လို႕ရတဲ့ အိတ္ေလးေတြ အဆံုး… လယ္သာအိတ္ေတြေရာ၊ အဝတ္စနဲ႕ ခ်ဳပ္ထားတဲ့ အိတ္ေတြေရာ၊ ၿပီးေတာ့ လက္ေဆာင္ပစၥည္းေလးေတြ ထည့္ေပးလို႕ရတဲ့ စကၠဴအိတ္လွလွေလးေတြေရာ... အိတ္ဆိုရင္ ဘာအိတ္မဆို အကုန္ၾကိဳက္တာ…။ ဒါေတြပဲလားဆိုေတာ့ မဟုတ္ေသးပါဘူး…။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ဆိုးသလဲဆို Shopping လုပ္ရင္ ဆိုင္တကာ့ ဆိုင္ေတြက ရလာတဲ့ အရြယ္စံု ဆိုဒ္စံု အေရာင္စံု Shopping Bag လွလွေတြ အားလံုးကိုပါ ၾကိဳက္တာပါ။ အားလံုးကိုလဲ စံုစံုမက္မက္ သိမ္းထားတတ္တာမ်ိဳးပါ…။ (မရယ္ၾကပါနဲ႕… NTUC, Giant နဲ႕ Cold Storage က အိတ္ေတြ မသိမ္းပါဘူး…)

ေန႕စဥ္သံုးေနတဲ့ ပိုက္ဆံအိတ္ေတြကို နဲနဲေဟာင္းသြားလဲ မပစ္ခ်င္ဘူး… ကိုယ္က ခ်စ္တာကိုး။ တေန႕ကို တအိတ္သာ ကိုင္ႏိုင္တယ္ ဆိုေပမယ့္ မကိုင္ျဖစ္တဲ့ အိတ္ေလးေတြကိုလဲ ျမင္ေနရရံုနဲ႕တင္ ခ်စ္ေနတာ…။ ထားေတာ့… အဲဒီေတာ့ ပိုက္ဆံအိတ္ေတြ သိမ္းတာ ဘာမွ မျဖစ္ေပမယ့္ Shopping Bag ေတြ သိမ္းတာက ေတာ္ေတာ္ဆိုးတဲ့ အက်င့္ပဲလား မသိ…။ ေျပာရမယ္ဆို ေလာေလာဆယ္ ကိုယ့္ဆီမွာ သိမ္းထားတဲ့ Shopping Bag အမ်ိဳးစံုေတြက အလ်ား အနံ ႏွစ္ေပ ပတ္လည္၊ အျမင့္ တေပခြဲေလာက္ရွိတဲ့ စကၠဴပံုးနဲ႕ ႏွစ္ပံုး အျပည့္ရွိတယ္…။ အိမ္ေျပာင္းတုန္းက သူက လႊင့္ပစ္မလို႕ကို မနဲ ေျပာၿပီး ယူလာခဲ့ရတာ။ အဲဒီအိတ္ေတြကိုလဲ ကိုယ္က ခ်စ္ေနျပန္တာကိုး… ျပန္ၾကည့္ရင္လဲ ဒီအိတ္ေလးက ဘယ္တံုးက ဘာဝယ္လို႕ ရတာ… ဟို အိတ္ေလးက ဘယ္ဆိုင္က စသည္ျဖင့္ သူ႕ရာဇဝင္နဲ႕သူ ရွိေနၾကတာမ်ိဳး…။

ေနာက္တခုက ပုလင္းေတြ ဗူးေတြ သိမ္းတတ္တာ…။ ဆယ္စုႏွစ္ တခုစာေလာက္ စုထားမိတဲ့ ကုန္သြားတဲ့ ေရေမႊးပုလင္းအလြတ္ေတြ သိမ္းထားတာ အခုထိ ရွိေနေသးတယ္။ ေရာဂါတမ်ိဳးလို႕ ဆိုရမွာေပါ့ေနာ္… (ေရးသာ ေရးေနရတယ္ ေၾကာက္ေတာ့ ေၾကာက္သား… ေတာ္ၾကာ ကိုယ့္ဘေလာ့ဂ္ကို အရူးဘေလာ့ဂ္ ဆိုၿပီး ေနာက္လာ မဖတ္ၾကေတာ့ရင္ ဒုကၡ…)။ ၿပီးေတာ့ သၾကားလံုးဗူး၊ ေခ်ာကလက္ဗူး လွလွေတြ၊ ေနာက္ ေနရာတိုင္းမွာ ဝယ္လို႕ရတဲ့၊ ဒီမွာ Container လို႕ ေခၚၾကတဲ့ ပံုပန္းသ႑ါန္ အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႕ ပလတ္စတစ္ဘူး အၾကီး အေသး ေလးေထာင့္ အဝိုင္း အေရာင္စံု အရြယ္စံုေတြ။ (အရင္ကေတာ့ Container ဆို မ်က္ေစ့ထဲ ကမ္းနားက ပစၥည္းသယ္တဲ့ ေလးေထာင့္ဗူး အၾကီးၾကီးေတြသာ ျမင္မိတာေလ…)

အဲဒီလို ဗူးေတြက ကိုယ့္မ်က္ေစ့ကို ကိုယ့္စိတ္ကို သိပ္ဆြဲေဆာင္ႏိုင္ၾကတာမို႕ ဘယ္မွာ ေတြ႕ေတြ႕ ေတြ႕တိုင္း ဝယ္တယ္…။ ေဈးကလဲ သိပ္မွ မၾကီးပဲကိုး…။ ၿပီးေတာ့ စားစရာ ေသာက္စရာ အေျခာက္အျခမ္း တိုလီမိုလီ ဘာကိုမဆို အကုန္လံုး ဗူးေတြထဲ ထည့္သိမ္းလိုက္ရမွ ေက်နပ္တယ္။ အဲလိုမွ သပ္ရပ္သြားတယ္လို႕ ထင္တာ…။ ဒီေတာ့ အိမ္မွာ အဲဒီလို ဗူးအလြတ္ ပုလင္းအလြတ္ေတြလဲ အမ်ားၾကီးပဲ…။ ေဟာင္းရင္ေတာ့ လႊင့္ပစ္ပါတယ္ ဒါေပမယ့္ ေတြ႕တိုင္းဝယ္ေနေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ေရာ့သြားတယ္ မရွိ… တိုး၍ တိုး၍သာ လာေနသည္ေပါ့။ ဟိုတေလာက အိမ္မေျပာင္းခင္ကဆို ေကာ္ဖီမႈန္႕ပုလင္း အလြတ္ေတြ အလံုး ငါးဆယ္ မက ရွိတယ္။ မသယ္ႏိုင္လို႕ အကုန္ပစ္ခဲ့ရတယ္။ ဒါေတာင္ အခု လပိုင္းေလးမွာတင္ ကိုယ့္ရဲ႕ အလြန္ဆိုးဝါးလွတဲ့ ေကာ္ဖီေသာက္အားေၾကာင့္ ပုလင္းေတြ အမ်ားၾကီး ျပန္ျဖစ္ေနျပန္ၿပီေလ။ အခုေတာ့ သူ ေျပာလြန္း ဆိုလြန္း ပူညံလြန္းလို႕ ကိုယ့္ရဲ႕ ပိုင္ဆိုင္မႈ စုေဆာင္းမႈေတြထဲက တခ်ိဳ႕ တခ်ိဳ႕ေတြကို သံေယာဇဥ္ျဖတ္ၿပီး သိမ္းတန္တာ သိမ္း၊ ပစ္တန္တာ ပစ္ လုပ္ရေတာ့မယ္။

ဒါေတြအျပင္ ကိုယ့္ဆီမွာ ေန႕ေရႊ႕ ညေရႊ႕ေတြ လုပ္ထားတဲ့ တျခား ရွင္းစရာ လင္းစရာေတြကလဲ အမ်ားၾကီး ရွိေနေသးတယ္။ အဲဒါေတြကေတာ့ တအိမ္လံုးမွာ အႏွံ႕အျပား ေနရာယူ မင္းမူၾကီးစိုးေနၾကတဲ့ စာအုပ္ေတြ ပါပဲ။ သတင္းစာနဲ႕ လစဥ္ထုတ္ မဂၢဇင္းေတြ အပါအဝင္ ဝတၳဳစာအုပ္ေတြ ဖတ္လက္စေတြ မဖတ္ရေသးတာေတြ ဟိုနားတပံု ဒီနားတပံုနဲ႕ အမ်ားၾကီးပဲ။ မဖတ္ရေသးတာေတြ အမ်ားၾကီး ရွိေနၿပီး ဖတ္စရာ အခ်ိန္က မရွိေသးေပမယ္လို႕ စာအုပ္ေတြျမင္ရင္ ဝယ္ေနမိတုန္းပဲ။ ဒါေတြကိုလဲ သူက ေတာ္ေတာ္ေလး မ်က္ေစ့ေနာက္ေနပံုရတယ္။ ရွင္းပါအံုး... ရွင္းပါအံုး... လို႕ ေျပာေနတယ္။ တကယ္ေတာ့ စာအုပ္စာေပ လူ႕မိတ္ေဆြပဲ မဟုတ္လား… ရွင္းလင္းေနလဲ မိတ္ေဆြပဲ ရႈပ္ပြေနလဲ ဒါေတြဟာ မိတ္ေဆြေတြပဲ မဟုတ္ဖူးလား…။ ဒီလို သေဘာထားလိုက္ရင္ မ်က္ေစ့ထဲ ရႈပ္ပြေနတယ္လို႕ ဘယ္ထင္ရပါေတာ့မလဲ ေနာ္…။

ဒါတင္ပဲလား ဆိုေတာ့ မဟုတ္ေသးပါဘူး…။ ဧည့္ခန္းထဲက တီဗြီနားမွာလဲ သီခ်င္းေခြေတြ ရုပ္ရွင္ေခြေတြ ထပ္ထားတာ… တေန႕ တေန႕ ရွင္းမယ္ ရွင္းမယ္နဲ႕ ၾကာေနၿပီ…။ တရုပ္ႏွစ္ကူး မတိုင္ခင္ ရွင္းမယ္လို႕ ၾကံစဥ္ထားရာကေန အခုေတာ့ အခါလြန္တဲ့ မိုး ျဖစ္သြားလို႕ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ေျပာင္းၿပီး ျမန္မာ ႏွစ္ဆန္းတရက္ေန႕ မတိုင္ခင္မွာေတာ့ ရွင္းကို ရွင္းမယ္လို႕ ေျပာထားတယ္။ CD ေတြ သပ္သပ္၊ VCD ေတြ သပ္သပ္၊ ရုပ္ရွင္ေခြေတြ သပ္သပ္ A, B, C နာမည္စဥ္လိုက္ ခြဲၿပီး ရွင္းမလားလို႕…။ အဲဒီလို ေတြးထားရင္းကမွ မလုပ္ျဖစ္ပဲ ကာလ ေရြ႕ေလ်ာသြားရင္ေတာ့ ေနာက္ အဂၤလိပ္လို ႏွစ္ဆန္း တရက္ေန႕ေပါ့ေလ…။

ကဲ… ဒီေလာက္ဆို အိမ္မွာ ကိုယ္ဘယ္ေလာက္ စိန္ဖြ လုပ္ေနလဲဆိုတာ မွန္းၾကည့္လို႕ ရေလာက္ၿပီေပါ့…။ ဒီေန႕ေတာ့ ကိုယ့္ကို အိမ္ရွင္းပါ ပစၥည္းေတြ ရွင္းပါ ရႈပ္ပြေနတာေတြကို စီစစ္ၿပီး လႊင့္ပစ္သင့္တာေတြကိုလဲ လႊင့္ပစ္ပါ… လို႕ တဖြဖြ ေျပာေနတဲ့ သူ႕ကို ေသေသခ်ာခ်ာ ေျပာလိုက္တယ္…။ စိတ္ခ်ပါ… သၾကၤန္ မတိုင္ခင္ ခြင့္ယူၿပီးေတာ့ကို အပီအျပင္ ရွင္းပါ့မယ္… ၿပီးေတာ့ ပစ္စရာ ရွိတာေတြကိုလဲ တကယ္ၾကီးကို လႊင့္ပစ္ပါ့မယ္… လို႕ ကတိေတြလဲ အထပ္ထပ္ ေပးလိုက္ပါတယ္။

အဟဲ… အဲဒီ ကတိရဲ႕ အေနာက္မွာ ကပ္ရက္သား ပါလာတာကေတာ့ ဒီတပါတ္ ပိတ္ရက္မွာ ကိုယ္လိုခ်င္တာေတြ ဝယ္ေပးဖို႕ပါပဲ…။ အဓိက ကေတာ့ Wide Angle Zoom ရယ္၊ Tripod ရယ္ ေပါ့။ ဒီအခါမွာ သူက ေျပာပါတယ္… အားတဲ့ရက္မွာ အခ်ိန္ယူၿပီး ကိုယ့္ပစၥည္းေတြ ရွင္းစရာ ရွိတာကိုသာ ရွင္းပါ… ကိုယ္ေျပာထားတာေတြ လိုက္ဝယ္ေပးမယ္… တဲ့…။ (ဒန္ တန္႕တန္…. … …)

အိုေက… ဝယ္တာက အရင္… ရွင္းရမွာက ေနာက္…။
ေက်ေက်နပ္နပ္ၾကီး သေဘာတူ ေခါင္းညိတ္လိုက္တယ္… ။ အရင္ပိုစ့္မွာ မွ်မွ်တတ မေရးလို႕ Complain တက္ေနတဲ့သူကို ဒီပိုစ့္ေလး ေရးၿပီးၿပီးခ်င္း ေပးဖတ္ၿပီး စိတ္ေက်နပ္သြားေစခ်င္ေပမယ့္ ခက္ေနတာတခုက ကိုယ္ သူ႕ကို ေခါင္းေတြ စြတ္ ညိတ္၊ ကတိေတြ တေလွၾကီး ေပးလိုက္တဲ့ေန႕ဟာ ဘာေန႕လဲ ဆိုတာ သူ သိမသြားေစခ်င္ဘူး…။ သူ႕ရဲ႕ ေစတနာအေလ်ာက္ ဝယ္စရာရွိတာေတြကို ဝယ္ေပးၿပီးမွသာ သိသြားပါေစေတာ့ လို႕…။

ရႈး… တိုးတိုးေနာ္… တိုးတိုး… တိုးတိုး…။
စာလာဖတ္ၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြေတြကို တိုးတိုး တိတ္တိတ္ မွာထားလိုက္ပါရေစ… ေက်းဇူးျပဳ၍ ဒီေန႕ ဧၿပီလ တရက္ေန႕ဆိုတာ သူ နဲနဲေလးမွ မရိပ္မိပါေစနဲ႕ေလ… ေနာ္…။

အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ ခ်စ္ခင္လွ်က္ …

ဒီေန႕မွာ... (ဧၿပီ ၁ ရက္ ၂၀၀၉)