တိမ္မ်ားႏွင့္ တညေန

မိုးေကာင္းကင္ေပၚကို ေမာ့ၾကည့္လွ်င္ ဝါဂြမ္းမ်ားသဖြယ္ ျဖဴေဖြး၍ အလိပ္လိုက္ အလိပ္လိုက္ လွပေသာ တိမ္မ်ားကို ေတြ႕ႏိုင္သည္။ သို႕ေသာ္ ေန႕တိုင္းေတာ့ မဟုတ္…။ တခ်ိဳ႕ေန႕မ်ားတြင္ အေဝးမွၾကည့္လွ်င္ပင္ သူတို႕၏ ႏူးညံ့မႈကို မိမိထံသို႕ ကူးစက္ ခံစား ေစႏိုင္ေသာ လွပေသာ တိမ္ မ်ားကို ေကာင္းကင္ၾကီး တခုလံုးႏွင့္ အျပည့္ ေတြ႕ႏိုင္ေသာ္လည္း တခ်ိဳ႕ေသာေန႕ရက္မ်ားတြင္ ေကာင္းကင္ တခုလံုး တိမ္သား တိမ္လိပ္မ်ား ကင္းစင္ကာ ျပာလြင္ ၾကည္လင္ေနသည္ကိုလည္း ေတြ႕ႏိုင္ပါသည္။ ထို႕အျပင္ တခ်ိဳ႕ေသာ ေန႕ရက္မ်ားတြင္မူ ေမွာင္မိုက္ကာ မိုးသားမ်ားပါဝင္ေသာ တိမ္ညိဳမ်ားျဖင့္ ဖံုးလႊမ္းေနေသာ မိုးရြာခ်ေတာ့မည့္ ေကာင္းကင္မ်ိဳးကိုလဲ ေတြ႕ႏိုင္ပါေသးသည္။

မည္သို႕ပင္ျဖစ္ေစ ကိုယ္တိုင္က တိမ္မ်ားကို ခ်စ္တတ္သူ၊ သူတို႕၏ ႏူးညံ့မႈတြင္ စိတ္တိုင္းက်ကာ ေက်နပ္ေနတတ္သူ၊ သူတို႕၏ လွပစြာ ဖမ္းစားတတ္မႈတြင္ စီးေမ်ာကာ ေပ်ာ္ဝင္ေနတတ္သူ တေယာက္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ တိမ္ကင္းစင္ေနေသာ ေန႕မ်ားကို မႏွစ္သက္တတ္ခဲ့ပါ…။ ကိုယ့္ေန႕ေတြတိုင္းမွာ တိမ္အေၾကာင္း မေတြး၊ တိမ္မ်ားကို မေငးေမာျဖစ္သည့္ေန႕ဟူ၍ မရွိခဲ့ပါ။ ေကာင္းကင္ေပၚတြင္ တိမ္ကင္းစင္သည့္ေန႕မ်ား၊ မိုးမ်ား သည္းထန္စြာ ရြာသြန္းေသာ မိုးေန႕မ်ားတြင္မူ ကိုယ့္ ကြန္ပ်ဴတာ Desktop ေပၚမွာ ရွိေနေသာ တိမ္လိပ္မ်ား၊ Screen Saver မွ တိမ္မ်ားကို ၾကည့္ရင္း ေက်နပ္ေနခဲ့ရပါသည္။

တိမ္ေတြႏွင့္ ပတ္သက္၍ ကိုယ္တိုင္က ရူးသြပ္ေနသည္လား… တိမ္ေတြက ကိုယ့္ကို ရူးသြပ္ေအာင္ ျပဳစားေနတတ္ၾကသည္လား… ကိုယ္ ေသေသခ်ာခ်ာ အေျဖရွာမရပါ…။ ရွာလည္း မရွာၾကည့္ခ်င္ပါ။ သို႕ေသာ္ ဘယ္သူေတြ ဘာေျပာေျပာ တိမ္ေတြကို ကိုယ္ သိပ္ခ်စ္ပါသည္။


ကုန္လြန္ခဲ့ေသာ ေန႕ရက္တခုမွာ မေမွ်ာ္လင့္ပဲ ခ်စ္စရာတိမ္မ်ားႏွင့္ ကိုယ္ ေန႕တဝက္နီးပါးမွ် နီးကပ္စြာ ရွိေနခဲ့ဖူးသည္။ သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းေသာ ျဖဴလြလြ တိမ္လိပ္မ်ားသည္ အခါမ်ားစြာကလိုပင္ ကိုယ့္ကို ႏူးညံ့ၿပီး လွပေသာ ေက်နပ္ ႏွစ္သိမ့္မႈေတြ ေပးစြမ္းႏိုင္သည္သာ။ ထိုတိမ္လိပ္ေတြသည္ ကိုယ္ ၾကိဳတင္ ေမွ်ာ္လင့္ထားသလိုပင္ သိပ္လွ၍ လြန္စြာမွ စြဲမက္ဖြယ္ေကာင္းၾကသည္။ သည္လိုႏွင့္ တိမ္ေတြၾကားထဲသို႕ ကိုယ္ ေျဖးေျဖးညင္သာ တိုးဝင္သြားခဲ့မိသည္။ နီးလြန္းလွ်င္ မျမင္ႏိုင္ ဟူေသာ စကားအတိုင္း အရာဝတၳဳေတြတိုင္းသည္ သိပ္နီးကပ္လာေသာအခါ အျမင္အာရံုေတြ ေဝဝါးသြားတတ္ၾကသည္။ ထို႕အတူပင္ ကို္ယ္ ခ်စ္ရေသာ တိမ္ေတြသည္ သူတို႕ႏွင့္ လြန္စြာ နီးကပ္လာၿပီး သူတို႕ေတြႏွင့္ တသားထဲ ျဖစ္သြားခ်ိန္မွာ မႈန္မႈိင္းကာ ေဝဝါးသြားၾကသည္။ သို႕ေသာ္ ေအးျမျမ အထိအေတြ႕ႏွင့္ ေဝဝါးဝါး တိမ္မႈန္တို႕သည္လည္း ကိုယ့္စိတ္ကို တနည္းတဖံု ခ်မ္းေျမ့ေစခဲ့ျပန္သည္။


ထိုညေနက ကိုယ္ သူတို႕ႏွင့္ စကားမ်ားစြာ ေျပာျဖစ္ခဲ့သည္။ ခ်စ္စရာေကာင္းေသာ တိမ္ေတြသည္ ကိုယ္ေျပာသမွ် စကားလံုးတိုင္းကို မညီးမညဴ စိတ္ရွည္ လက္ရွည္ နားေထာင္ၾကသည္။ ကိုယ္ ျပံဳးလွ်င္ လိုက္ျပံဳး၊ ကိုယ္ ရယ္လွ်င္ ကိုယ္ႏွင့္ အတူတူ လိုက္ပါ ရယ္ေမာကာ ကိုယ္ ငိုလွ်င္ ဝမ္းနည္းစြာ လိုက္၍ ငိုတတ္ၾကသည္။ ကိုယ္ တခုခုကို မေက်မနပ္ ျဖစ္ေနေသာအခ်ိန္မ်ားတြင္မူ ကိုယ့္ကို စာနာ နားလည္စြာ အားေပး ႏွစ္သိမ့္တတ္ၾကသည္။ ထိုမွ်သာမက ခ်စ္စရာေကာင္းေသာ သူတို႕သည္ ကိုယ္သြားေလရာ လမ္းတေလွ်ာက္ ေဘးမွေန၍ ထပ္ခ်ပ္မကြာ လိုက္ပါ အေဖၚျပဳေပးခဲ့ၾကသည္။

ကိုယ္ခ်စ္ေသာ တိမ္မ်ားႏွင့္ ရွားပါးစြာေသာ အနီးကပ္ ေတြ႕ရခ်ိန္ေလးမွာ ကိုယ့္ စိတ္အေတြးထဲမွာ စာေတြ ကဗ်ာေတြ မ်ားစြာ ေရးျဖစ္ခဲ့သည္။ တိမ္စိုင္ အစုေသးေသးေလးေတြေပၚမွာ သံုးေၾကာင္းစပ္ ကဗ်ာတိုေလးေတြ ေရးခဲ့သလို တိမ္စိုင္ ခပ္ရြယ္ရြယ္ေလးေတြေပၚမွာ အက္ေဆးေတြ… ၿပီးေတာ့ သိပ္လွတဲ့ တိမ္လိပ္ အၾကီးၾကီးေတြအေပၚမွာ ကဗ်ာရွည္ေတြ… စာစုရွည္ေတြ… မေမာႏိုင္ မပန္းႏိုင္ ကိုယ္ ေရးဖြဲ႕ခြင့္ ရခဲ့သည္။ ကိုယ့္အတြက္ သာယာ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ရာ စိတ္ခ်မ္းေျမ႕ စရာေကာင္းေသာ အခ်ိန္မ်ားကို သူတို႕ ဖန္ဆင္းေပးခဲ့သည္။ ကိုယ့္ ညေနခင္းသည္ သူတို႕ေၾကာင့္ ထင္ထားသည္ထက္ ပို၍ လွပခဲ့သည္။

သို႕ေသာ္… အခ်ိန္တန္ရင္ အိမ္ျပန္ရစၿမဲ…
ညသည္ အေမွာင္ဖက္ကို သိသိသာသာ ေရာက္လာခဲ့သည္။ ေနာက္ဆံုးမွာ ကိုယ္ခ်စ္ေသာ တိမ္ေတြကို ထားခဲ့ရေတာ့မည္…။ သူတို႕ေတြ ကိုယ့္အနီးကို ေရာက္လာခဲ့ေသာေၾကာင့္ ေက်းဇူးတင္စကားႏွင့္ ႏႈတ္ဆက္စကား ေျပာရန္ စဥ္းစားေနစဥ္မွာပင္ သူတို႕ေတြသည္ ကိုယ့္အပါးက တိတ္တဆိတ္ ေပ်ာက္ကြယ္ ဖယ္ခြာသြားၾကသည္။ ညက လံုးဝကို ေမွာင္မိုက္သြားေလၿပီ…။ သို႕ေသာ္ ကိုယ္ ေက်နပ္ပါသည္။ ေက်းဇူးလဲ တင္ပါသည္။ ကိုယ္ခ်စ္ေသာ တိမ္မ်ားက ကိုယ့္ကို အခ်ိန္ေပးၿပီး အနားမွာ နီးကပ္စြာ ရွိေနေပးခဲ့ေသာ ထိုညေနခင္းတခုကို ကိုယ္ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့ႏိုင္ေတာ့မည္ မဟုတ္ပါ။