စိတ္ အကိုက္ခံရျခင္း

သူတို႕ကို သတိထားမိသည္မွာ အေတာ္ေလး ၾကာခဲ့ၿပီ။ ၾကာဆို ဒီအိမ္ကို ေျပာင္းလာကာစထဲကပင္ ျဖစ္သည္။ အရင္အိမ္မွာတုန္းက သူတို႕ေတြကို တခါတေလေတာင္ မေတြ႕ခဲ့ရဖူးပါ။ သည္အိမ္ကို ေျပာင္းလာၿပီးေနာက္ ရက္အနည္းငယ္အၾကာမွာ အိမ္အဝင္ဝနားတြင္ လႈပ္လႈပ္ရြရြႏွင့္ စီတန္း လွည့္လည္သြားလာေနေသာ သူတို႕ေတြကို မေမွ်ာ္လင့္ပဲ ေတြ႕လိုက္ရသည္။

သူတို႕သည္ တဦးခ်င္း တေယာက္ခ်င္း၏ အရြယ္အစားအားျဖင့္ ေသးေကြးသေလာက္ စုေပါင္းလိုက္လွ်င္ ခြန္အား ၾကီးထြားလာၾကသူမ်ား ျဖစ္သည္။ ျမင္ရ ေတြ႕ရသေလာက္ အခ်င္းခ်င္း စည္းလံုး ညီညြတ္မႈ ရွိၾကသည္။ ဇြဲ လံု႕လ ဝီရိယ ရွိၾကသည္။ သူတို႕သည္ တေနရာမွ တေနရာသို႕ ညီညီညာညာ စီတန္းသြားလာတတ္ၾကသည္။ တဦး တေယာက္၏ ေခါင္းေဆာင္မႈကို အမ်ားစုက ေက်ေက်နပ္နပ္ လက္ခံ က်င့္သံုးသည္ (ဟု ထင္ရသည္)။ တေယာက္ အားႏွင့္ မရသည္ကို စုေပါင္းအားႏွင့္ ေဆာင္ရြက္တတ္ၾကသည္။

ကိုယ္သည္ အင္းဆက္ဆိုလွ်င္ မည္သည့္ အင္းဆက္မ်ိဳးကိုမဆို ေသမတတ္ ေၾကာက္ရြံ႕သူတေယာက္ ျဖစ္သည္။ သို႕ေသာ္ သည္အေသး အေကြးေကာင္ေလးမ်ားကိုေတာ့ ေၾကာက္ေသာ္လည္း သူတို႕၏ အရြယ္အစားကိုၾကည့္ရင္း သနား ၾကင္နာေသာ စိတ္ကေလး အနည္းငယ္ ဝင္လာေသာေၾကာင့္ အရမ္းကာေရာ မႏွိမ္နင္းခ်င္။ သည္အတိုင္းသာ ၾကည့္ေနလိုက္မိသည္။ လြန္လြန္ကဲကဲေတြ ျဖစ္မလာလွ်င္ ေတာ္လွၿပီဟု ေတြးထားသည္။ သူတို႕ကို ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ငံု႕ၾကည့္ၿပီး နင္တို႕ ဒီအိမ္မွာ ေနခ်င္ရင္ ေကာင္းေကာင္းေန လိမ္လိမ္မာမာေနၾက၊ ငါ့ကို ဒုကၡမေပးၾကရင္ နင္တို႕ကိုလဲ ငါ ဘာမွ မလုပ္ဘူး ဟူ၍ စိတ္ထဲကေန ခပ္တိုးတိုး ေျပာမိသည္။

သူတို႕… သူတို႕…
သူတို႕ ဆိုသည္မွာ အေရာင္ နီက်င္က်င္ႏွင့္ ပုရြက္ဆိတ္ကေလးမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။

သို႕ေသာ္ သူတို႕သည္ ကိုယ့္ေျပာစကားကို နဲနဲမွ အေလးမထား၊ နားမေထာင္ၾကပါ။ သူတို႕သည္ တအိမ္လံုး ေနရာအႏွံ႕ ေလွ်ာက္သြားၾကသည္။ ထမင္းစားပြဲနားသို႕လဲ လာၾကသည္။ မီးဖိုအနားမွာလဲ ဘာပဲ ခ်ထား ခ်ထား ရစ္သီ ရစ္သီ လုပ္တတ္ၾကသည္။ အဆိုးဆံုးကေတာ့ ကိုယ္စားေနက် သၾကားလံုးမ်ား ေခ်ာကလက္မ်ား ထည့္ထားေသာဗူးႏွင့္ အာလူးေၾကာ္ထုပ္မ်ားကို အပိုင္စီးၾကျခင္းပင္။ သူတို႕ကို မႏွစ္သက္ေသာ ကိုယ္သည္ ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ ႏွိမ္နင္းရန္လဲ အမွန္တကယ္ သတၱိမရွိခဲ့ပါ။ ၿပီးေတာ့ အစုလိုက္ အျပံဳလိုက္ ေသေၾကပ်က္စီးၾကျခင္းကိုလဲ နဲနဲမွ မလိုလားေသာေၾကာင့္ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ေရွာင္ကြင္း ဖယ္ရွားကာ သည္းခံေနခဲ့သည္။ သူတို႕ကို ကိုယ္ေပးခဲ့ေသာ အျပင္းဆံုး အျပစ္ဒါဏ္မွာ ေလႏွင့္ မႈတ္ထုတ္ ဖယ္ရွားျခင္းမွ်သာ။

သို႕ေသာ္ ညေနခင္းတခုမွာ သူတို႕အားလံုးကို နာက်ည္းမုန္းတီးမိၿပီး ေမတၱာထားမရေစေသာ အေၾကာင္းတခု ေပၚလာခဲ့သည္။ ထိုေန႕က သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ႏွင့္ ဖုန္းေျပာအၿပီးမွာ ဖုန္းကို ထမင္းစားပြဲေပၚတြင္ ခ်ထားခဲ့မိသည္။ အနားမွာ စားလက္စ ေက်ာက္ေက်ာ တပန္းကန္လဲ ရွိေနေသးသည္။ တိုတုိေျပာရလွ်င္ ထိုေက်ာက္ေက်ာကို သူတို႕ လာစားၾကသည္။ သည္ေလာက္ႏွင့္ဆို ကိုယ္ ခြင့္လႊတ္ႏိုင္ပါေသးသည္။ သို႕ေသာ္ ထိုမွတဆင့္ ကိုယ္မသိလိုက္ခင္မွာ ေက်ာက္ေက်ာပန္းကန္အနီးမွာ ခ်ထားေသာ ဖုန္းကို လာတက္ၿပီး ေလ့လာၾကသည္။ အဆိုးဆံုးက ေနာက္တၾကိမ္ ဖုန္းျမည္လာေသာေၾကာင့္ ထိုဖုန္းကို နားျဖင့္ကပ္ကာ ေျပာအျပီးမွာ… ... ...

ဖုန္းနံပါတ္ မွားေခၚျခင္း ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ စုစုေပါင္း တမိနစ္ျပည့္ေအာင္ မေျပာျဖစ္လိုက္ပါ။ သို႕ေသာ္ ဖုန္းခ်အၿပီး နားထဲမွာ တစီစီ ျမည္သံေတြ ၾကားေနရသလိုလို... ယားက်ိက်ိ ျဖစ္လာသလိုလို...။ အား…. တစံုတခုေသာ အသိေၾကာင့္ မွန္ေရွ႕သို႕ အျမန္ေျပးၾကည့္လိုက္ရာ ကိုယ့္ နားရြက္ အနီး အနားတဝိုက္မွာ သူတို႕ေတြကို ေတြ႕လိုက္ရေလသည္။ တခ်ိဳ႕က နားရြက္ အဝမွာ… ဒါဆို ေသခ်ာေနၿပီ… သူတို႕ေတြထဲက တခ်ိဳ႕က နားရြက္ထဲသို႕ ဝင္သြားသည္မွာ ေသခ်ာေနၿပီ။

ထိုတခဏမွာ နားထဲမွ အသံမ်ိဳးစံု ၾကားလာရတာ… တဒုန္းဒုန္းနဲ႕ လွမ္းေလွ်ာက္ေနေသာ ေျခသံေတြ၊ အားရပါးရ ရယ္ေမာသံေတြ၊ ခိုးခိုးခစ္ခစ္ ခပ္က်ိတ္က်ိတ္ ရယ္ေမာသံေတြ၊ တခါတခါမွာ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ေအာ္ဟစ္လိုက္ေသာ အသံေတြ၊ တခုခုကို လႊျဖင့္ ပြတ္တိုက္ဆြဲေနသလို တဂ်စ္ဂ်စ္ ျမည္သံေတြ၊ တခုခုကို လႈပ္ခါယမ္းေနေသာ ကေလာက္ ကေလာက္ ျမည္သံေတြ၊ ပစၥည္းေတြကို တရြတ္တိုက္ တြန္းေရႊ႕သံေတြ၊ ၿပီးေတာ့ တစစ္စစ္ ကိုက္ခဲလာသလိုလို ခံစားမႈတခု… ေသခ်ာေနပါၿပီ။ သူတို႕ေတြ နားထဲက တခုခုကိုေတာ့ ကိုက္ျဖတ္ေနၾကၿပီ။ နားစည္ကို ကိုက္ျဖတ္ေနၾကတာလား… ဒါဆို မၾကာခင္ ကိုယ္ နားမၾကားသူတေယာက္ ျဖစ္သြားႏိုင္သည္။ နားစည္မွာ အေပါက္ေသးေသးေလး ျဖစ္သြားရင္ေတာင္ အၾကားအာရံုေတြက ၂၀ ကေန ၃၀ ရာခိုင္ႏွဳန္း ေလ်ာ့က်သြားတတ္သတဲ့။ ၿပီးေတာ့ နားထဲမွာ ရွိေနတဲ့ သဘာဝကေပးထားတဲ့ ပစၥည္းေတြလဲ သူတို႕ေတြ ဟိုေရႊ႕သည္ေျပာင္းလုပ္ေနတာ အခုေလာက္ဆို ေနရာထိုင္ခင္း အထားအသိုေတြ မွားယြင္းကုန္ေလာက္ၿပီ ထင္ပါရဲ႕…။

ထိုမွ်ႏွင့္ မၿပီး… မီးခိုးၾကြက္ေလွ်ာက္ ဆက္ကာ ဆက္ကာ စဥ္းစားမိသည္။ ထိုသတၱဝါေလးေတြသည္ နားထဲမွ တဆင့္ ဦးေႏွာက္ဆီသို႕ ဆက္လက္ကူးသန္း သြားေနၾကၿပီလား… ပိန္ပါး ေသးေကြးကာ ေပါ့ပါးလွေသာ သူတို႕ေတြသည္ ေသြးေၾကာေတြ အာရံုေၾကာေတြ နာ့ဗ္ေၾကာေတြမွတဆင့္ ေနရာအႏွံ႕အျပားကို ဥဒဟို ကူးသန္း သြားလာေနၾကေလာက္ၿပီ…။ ဘုရား… ဘုရား… ေခါင္းနဘမ္းေတြ အေတာ္ၾကီးလာသည္။ ခ်က္ခ်င္းပဲ ေခါင္းေတြက တစစ္စစ္ ထိုးကိုက္လာၾကသည္။ ထိုအရာကို ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ သူတို႕ေတြ ကိုယ့္ေခါင္းထဲ ဦးေႏွာက္ထဲ ေရာက္ကုန္ၾကတာ ေသခ်ာသေလာက္ ရွိေနၿပီ။ ေၾကာက္အား လန္႕အားႏွင့္ မ်က္ေစ့ကို စံုမွိတ္ခ်လိုက္သည္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ မ်က္ေစ့ထဲမွာလဲ ခိုးလိုးခုလုႏွင့္… ထိုအခါ မရဲတရဲႏွင့္ မ်က္ေစ့ကိုဖြင့္… ၾကည့္မွန္ေရွ႕ကိုသြား…။ အားးးးး ကိုယ့္မ်က္ေစ့ေဘးနားမွာ တရြရြသြားေနေသာ အေသးေကာင္ တေကာင္… သူက ဘယ္ကေန ဘယ္လို ေရာက္လာတာလဲ…။ ေသခ်ာတာကေတာ့ နားထဲမွ ဝင္ၿပီး မ်က္ေစ့ထဲမွ ျပန္ထြက္လာျခင္းပဲ ျဖစ္ရမည္။ သြားၿပီ… သြားၿပီ…။ သူတို႕ေတြ လုပ္ေနပံုႏွင့္ ကိုယ့္ဘဝေတာ့ ရစရာမရွိ၊ တတိတိႏွင့္ ဆံုးပါးေတာ့မည္။ အလြယ္တကူ အသက္မေပ်ာက္ႏိုင္ေသာ္လည္း အနည္းဆံုး အၾကားအာရံု အျမင္အာရံုေတြ ခ်ိဳ႕ယြင္းကာ လူစဥ္မမွီ ျဖစ္သြားႏိုင္သည္ပဲ။

ေစာေစာက ျပာလဲ့လဲ့ ညေနခင္းသည္ ယခုအခါ ေမွာင္မိုက္ေသာ ညအျဖစ္သို႕ အသြင္ ကူးေျပာင္းသြားၿပီ။ မၾကာခင္ ကိုယ့္ဆီမွာလဲ အလားတူ ေမွာင္မိုက္ေသာ အေျပာင္းအလဲ ျဖစ္သြားႏိုင္သည္။ ဧည့္ခန္းထဲမွ ဆိုဖါေပၚတြင္ မလႈပ္မယွက္ ထိုင္ေနရင္း တခုခုကို တိတ္တဆိတ္ ေစာင့္ဆိုင္းေနမိသည္။ တေယာက္တည္း ဤသို႕ ျငိမ္ေတြေနသည္မွာ အခ်ိန္အားျဖင့္ မည္ေရြ႕မည္မွ် ၾကာသြားသည္ မသိ…။ ကိုယ္ သိလိုက္ေသာအခ်ိန္မွာ မ်က္ေစ့ကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ အျပင္ဖက္တြင္ ေနေရာင္ေတြ အလင္းေရာင္ေတြ ႏွင့္ မိုးစင္စင္လင္းေနၿပီ။

ကိုယ္ အိပ္ေပ်ာ္သြားတာပါလား…။ မအိပ္ခင္က အျဖစ္အပ်က္ကို ခ်က္ခ်င္း သတိရသြားသည္။ သတိရရခ်င္း နား အၾကားအာရံုကို သတိထားမိသည္။ အခန္းထဲမွ ေရဒီယိုသံ ခပ္တိုးသဲ့သဲ့ကို ၾကားေနရသည္ပဲ။ စူးစူးစိုက္စိုက္ နားေထာင္ၾကည့္မိသည္… တိုးသဲ့ေသာ္လည္း ပီပီသသ ၾကားေနရသည္က ကိုယ္အလြန္ႏွစ္သက္ေသာ Celine Dion ၏ Because you Loved me သီခ်င္းသံ…။ ၿပီးေတာ့ အိမ္အျပင္ဖက္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေသာအခါ တိမ္ျပာျပာေတြၾကားမွာ ဟိုဟို ဒီဒီ လူးလာ ပ်ံသန္းေနၾကေသာ အေရာင္စံု ငွက္ငယ္ပိစိေလးမ်ားကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ သည္သို႕ဆိုလွ်င္ ကိုယ့္ရဲ႕ အၾကားအာရံု အျမင္အာရံုေတြ ပံုမွန္အတိုင္း ရွိေနေသးသည္ပဲ။ ကိုယ္ ဝမ္းသာသြားသည္မွာ ဆိုဖြယ္ရာ မရွိ။

သည့္ေနာက္တြင္မေတာ့ မနက္ခင္း၏ လတ္ဆတ္ေသာ ေလကို တဝၾကီး ရႈရႈိက္ကာ မေရာက္ဖူးေသာ ေနရာ အသစ္တခုကို ေရာက္ေနသူတေယာက္ပမာ တအိမ္လံုး ဟိုေလွ်ာက္ သည္ေလွ်ာက္ ေနရာအႏွံ႕ ေလွ်ာက္ၾကည့္မိသည္။ ဘယ္ေနရာမွာမ်ား သူတို႕ေတြကို ေတြ႕ရအံုးမလဲဟု မရဲတရဲ ရွာေဖြၾကည့္မိေသးသည္။ သည္တခါ သူတို႕ေတြကို ေတြ႕လိုက္လွ်င္ အရင္ကလို မသိက်ိဳးကြ်န္ျပဳကာ လက္ပိုက္ ၾကည့္ေနမိမည္လား… သို႕မဟုတ္ ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ တခုခု လုပ္ျဖစ္မည္လား… သိပ္ေတာ့ မေသခ်ာလွပါ။ ေသခ်ာတာတခုကေတာ့ အရြယ္အစား ေသးငယ္ေသာ္လည္း အစြမ္းထက္လွေသာ သူတို႕ေတြကို ကိုယ္ အရင္ကထက္ ပို၍ ေၾကာက္ရြံ႕သြားျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ အမွန္ကေတာ့ သူတို႕ေတြသည္ ကိုယ့္အသားကို ကိုက္သြားျခင္း မဟုတ္၊ ကိုယ့္စိတ္ကို ကိုက္သြားျခင္းသာ…။ အသားကို ကိုက္လိုက္လွ်င္ တခဏသာ နာက်င္မည္ျဖစ္ေသာ္လည္း စိတ္ကို ကိုက္သြားေသာအခါ အခ်ိန္ အေတာ္ၾကာၾကာအထိ ခံစား နာက်င္ေနအံုးမွာ ျဖစ္သည္။

မည္သို႕ပင္ျဖစ္ေစ ညေနေဈးသြားဝယ္ရန္ ေရးမွတ္ထားသည့္ ေဈးစာရင္းထဲတြင္ ပုရြက္ဆိတ္ ႏိုင္ေသာ ေဆးဗူး တဗူးကို ေနာက္တိုး စာရင္းအျဖစ္ ျဖည့္စြက္ ေရးသားထား လိုက္မိသည္။ အနည္းဆံုးေတာ့ အေရးၾကံဳလွ်င္ သံုးႏိုင္ရင္ အဆင္သင့္ ေဆာင္ထားေသာ္ မမွားႏိုင္ ဟု ထင္ျမင္ယူဆ မိပါသည္။



မွတ္ခ်က္။ ။ ဤပိုစ့္အတြက္ ပုရြက္ဆိတ္ပံုေလး ခ်က္ခ်င္းေရးဆြဲေပးခဲ့ေသာ ပန္ပန္႕ကို ခ်စ္ခင္စြာ ေက်းဇူးတင္ရွိေၾကာင္း မွတ္တမ္းတင္ထားပါသည္။

အတူတူ ဖတ္စရာ - ျခားနားျခင္း