Wednesday, July 14, 2010

စိတ္ အကိုက္ခံရျခင္း


သူတို႕ကို သတိထားမိသည္မွာ အေတာ္ေလး ၾကာခဲ့ၿပီ။ ၾကာဆို ဒီအိမ္ကို ေျပာင္းလာကာစထဲကပင္ ျဖစ္သည္။ အရင္အိမ္မွာတုန္းက သူတို႕ေတြကို တခါတေလေတာင္ မေတြ႕ခဲ့ရဖူးပါ။ သည္အိမ္ကို ေျပာင္းလာၿပီးေနာက္ ရက္အနည္းငယ္အၾကာမွာ အိမ္အဝင္ဝနားတြင္ လႈပ္လႈပ္ရြရြႏွင့္ စီတန္း လွည့္လည္သြားလာေနေသာ သူတို႕ေတြကို မေမွ်ာ္လင့္ပဲ ေတြ႕လိုက္ရသည္။

သူတို႕သည္ တဦးခ်င္း တေယာက္ခ်င္း၏ အရြယ္အစားအားျဖင့္ ေသးေကြးသေလာက္ စုေပါင္းလိုက္လွ်င္ ခြန္အား ၾကီးထြားလာၾကသူမ်ား ျဖစ္သည္။ ျမင္ရ ေတြ႕ရသေလာက္ အခ်င္းခ်င္း စည္းလံုး ညီညြတ္မႈ ရွိၾကသည္။ ဇြဲ လံု႕လ ဝီရိယ ရွိၾကသည္။ သူတို႕သည္ တေနရာမွ တေနရာသို႕ ညီညီညာညာ စီတန္းသြားလာတတ္ၾကသည္။ တဦး တေယာက္၏ ေခါင္းေဆာင္မႈကို အမ်ားစုက ေက်ေက်နပ္နပ္ လက္ခံ က်င့္သံုးသည္ (ဟု ထင္ရသည္)။ တေယာက္ အားႏွင့္ မရသည္ကို စုေပါင္းအားႏွင့္ ေဆာင္ရြက္တတ္ၾကသည္။

ကိုယ္သည္ အင္းဆက္ဆိုလွ်င္ မည္သည့္ အင္းဆက္မ်ိဳးကိုမဆို ေသမတတ္ ေၾကာက္ရြံ႕သူတေယာက္ ျဖစ္သည္။ သို႕ေသာ္ သည္အေသး အေကြးေကာင္ေလးမ်ားကိုေတာ့ ေၾကာက္ေသာ္လည္း သူတို႕၏ အရြယ္အစားကိုၾကည့္ရင္း သနား ၾကင္နာေသာ စိတ္ကေလး အနည္းငယ္ ဝင္လာေသာေၾကာင့္ အရမ္းကာေရာ မႏွိမ္နင္းခ်င္။ သည္အတိုင္းသာ ၾကည့္ေနလိုက္မိသည္။ လြန္လြန္ကဲကဲေတြ ျဖစ္မလာလွ်င္ ေတာ္လွၿပီဟု ေတြးထားသည္။ သူတို႕ကို ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ငံု႕ၾကည့္ၿပီး နင္တို႕ ဒီအိမ္မွာ ေနခ်င္ရင္ ေကာင္းေကာင္းေန လိမ္လိမ္မာမာေနၾက၊ ငါ့ကို ဒုကၡမေပးၾကရင္ နင္တို႕ကိုလဲ ငါ ဘာမွ မလုပ္ဘူး ဟူ၍ စိတ္ထဲကေန ခပ္တိုးတိုး ေျပာမိသည္။

သူတို႕… သူတို႕…
သူတို႕ ဆိုသည္မွာ အေရာင္ နီက်င္က်င္ႏွင့္ ပုရြက္ဆိတ္ကေလးမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။

သို႕ေသာ္ သူတို႕သည္ ကိုယ့္ေျပာစကားကို နဲနဲမွ အေလးမထား၊ နားမေထာင္ၾကပါ။ သူတို႕သည္ တအိမ္လံုး ေနရာအႏွံ႕ ေလွ်ာက္သြားၾကသည္။ ထမင္းစားပြဲနားသို႕လဲ လာၾကသည္။ မီးဖိုအနားမွာလဲ ဘာပဲ ခ်ထား ခ်ထား ရစ္သီ ရစ္သီ လုပ္တတ္ၾကသည္။ အဆိုးဆံုးကေတာ့ ကိုယ္စားေနက် သၾကားလံုးမ်ား ေခ်ာကလက္မ်ား ထည့္ထားေသာဗူးႏွင့္ အာလူးေၾကာ္ထုပ္မ်ားကို အပိုင္စီးၾကျခင္းပင္။ သူတို႕ကို မႏွစ္သက္ေသာ ကိုယ္သည္ ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ ႏွိမ္နင္းရန္လဲ အမွန္တကယ္ သတၱိမရွိခဲ့ပါ။ ၿပီးေတာ့ အစုလိုက္ အျပံဳလိုက္ ေသေၾကပ်က္စီးၾကျခင္းကိုလဲ နဲနဲမွ မလိုလားေသာေၾကာင့္ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ေရွာင္ကြင္း ဖယ္ရွားကာ သည္းခံေနခဲ့သည္။ သူတို႕ကို ကိုယ္ေပးခဲ့ေသာ အျပင္းဆံုး အျပစ္ဒါဏ္မွာ ေလႏွင့္ မႈတ္ထုတ္ ဖယ္ရွားျခင္းမွ်သာ။

သို႕ေသာ္ ညေနခင္းတခုမွာ သူတို႕အားလံုးကို နာက်ည္းမုန္းတီးမိၿပီး ေမတၱာထားမရေစေသာ အေၾကာင္းတခု ေပၚလာခဲ့သည္။ ထိုေန႕က သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ႏွင့္ ဖုန္းေျပာအၿပီးမွာ ဖုန္းကို ထမင္းစားပြဲေပၚတြင္ ခ်ထားခဲ့မိသည္။ အနားမွာ စားလက္စ ေက်ာက္ေက်ာ တပန္းကန္လဲ ရွိေနေသးသည္။ တိုတုိေျပာရလွ်င္ ထိုေက်ာက္ေက်ာကို သူတို႕ လာစားၾကသည္။ သည္ေလာက္ႏွင့္ဆို ကိုယ္ ခြင့္လႊတ္ႏိုင္ပါေသးသည္။ သို႕ေသာ္ ထိုမွတဆင့္ ကိုယ္မသိလိုက္ခင္မွာ ေက်ာက္ေက်ာပန္းကန္အနီးမွာ ခ်ထားေသာ ဖုန္းကို လာတက္ၿပီး ေလ့လာၾကသည္။ အဆိုးဆံုးက ေနာက္တၾကိမ္ ဖုန္းျမည္လာေသာေၾကာင့္ ထိုဖုန္းကို နားျဖင့္ကပ္ကာ ေျပာအျပီးမွာ… ... ...

ဖုန္းနံပါတ္ မွားေခၚျခင္း ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ စုစုေပါင္း တမိနစ္ျပည့္ေအာင္ မေျပာျဖစ္လိုက္ပါ။ သို႕ေသာ္ ဖုန္းခ်အၿပီး နားထဲမွာ တစီစီ ျမည္သံေတြ ၾကားေနရသလိုလို... ယားက်ိက်ိ ျဖစ္လာသလိုလို...။ အား…. တစံုတခုေသာ အသိေၾကာင့္ မွန္ေရွ႕သို႕ အျမန္ေျပးၾကည့္လိုက္ရာ ကိုယ့္ နားရြက္ အနီး အနားတဝိုက္မွာ သူတို႕ေတြကို ေတြ႕လိုက္ရေလသည္။ တခ်ိဳ႕က နားရြက္ အဝမွာ… ဒါဆို ေသခ်ာေနၿပီ… သူတို႕ေတြထဲက တခ်ိဳ႕က နားရြက္ထဲသို႕ ဝင္သြားသည္မွာ ေသခ်ာေနၿပီ။

ထိုတခဏမွာ နားထဲမွ အသံမ်ိဳးစံု ၾကားလာရတာ… တဒုန္းဒုန္းနဲ႕ လွမ္းေလွ်ာက္ေနေသာ ေျခသံေတြ၊ အားရပါးရ ရယ္ေမာသံေတြ၊ ခိုးခိုးခစ္ခစ္ ခပ္က်ိတ္က်ိတ္ ရယ္ေမာသံေတြ၊ တခါတခါမွာ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ေအာ္ဟစ္လိုက္ေသာ အသံေတြ၊ တခုခုကို လႊျဖင့္ ပြတ္တိုက္ဆြဲေနသလို တဂ်စ္ဂ်စ္ ျမည္သံေတြ၊ တခုခုကို လႈပ္ခါယမ္းေနေသာ ကေလာက္ ကေလာက္ ျမည္သံေတြ၊ ပစၥည္းေတြကို တရြတ္တိုက္ တြန္းေရႊ႕သံေတြ၊ ၿပီးေတာ့ တစစ္စစ္ ကိုက္ခဲလာသလိုလို ခံစားမႈတခု… ေသခ်ာေနပါၿပီ။ သူတို႕ေတြ နားထဲက တခုခုကိုေတာ့ ကိုက္ျဖတ္ေနၾကၿပီ။ နားစည္ကို ကိုက္ျဖတ္ေနၾကတာလား… ဒါဆို မၾကာခင္ ကိုယ္ နားမၾကားသူတေယာက္ ျဖစ္သြားႏိုင္သည္။ နားစည္မွာ အေပါက္ေသးေသးေလး ျဖစ္သြားရင္ေတာင္ အၾကားအာရံုေတြက ၂၀ ကေန ၃၀ ရာခိုင္ႏွဳန္း ေလ်ာ့က်သြားတတ္သတဲ့။ ၿပီးေတာ့ နားထဲမွာ ရွိေနတဲ့ သဘာဝကေပးထားတဲ့ ပစၥည္းေတြလဲ သူတို႕ေတြ ဟိုေရႊ႕သည္ေျပာင္းလုပ္ေနတာ အခုေလာက္ဆို ေနရာထိုင္ခင္း အထားအသိုေတြ မွားယြင္းကုန္ေလာက္ၿပီ ထင္ပါရဲ႕…။

ထိုမွ်ႏွင့္ မၿပီး… မီးခိုးၾကြက္ေလွ်ာက္ ဆက္ကာ ဆက္ကာ စဥ္းစားမိသည္။ ထိုသတၱဝါေလးေတြသည္ နားထဲမွ တဆင့္ ဦးေႏွာက္ဆီသို႕ ဆက္လက္ကူးသန္း သြားေနၾကၿပီလား… ပိန္ပါး ေသးေကြးကာ ေပါ့ပါးလွေသာ သူတို႕ေတြသည္ ေသြးေၾကာေတြ အာရံုေၾကာေတြ နာ့ဗ္ေၾကာေတြမွတဆင့္ ေနရာအႏွံ႕အျပားကို ဥဒဟို ကူးသန္း သြားလာေနၾကေလာက္ၿပီ…။ ဘုရား… ဘုရား… ေခါင္းနဘမ္းေတြ အေတာ္ၾကီးလာသည္။ ခ်က္ခ်င္းပဲ ေခါင္းေတြက တစစ္စစ္ ထိုးကိုက္လာၾကသည္။ ထိုအရာကို ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ သူတို႕ေတြ ကိုယ့္ေခါင္းထဲ ဦးေႏွာက္ထဲ ေရာက္ကုန္ၾကတာ ေသခ်ာသေလာက္ ရွိေနၿပီ။ ေၾကာက္အား လန္႕အားႏွင့္ မ်က္ေစ့ကို စံုမွိတ္ခ်လိုက္သည္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ မ်က္ေစ့ထဲမွာလဲ ခိုးလိုးခုလုႏွင့္… ထိုအခါ မရဲတရဲႏွင့္ မ်က္ေစ့ကိုဖြင့္… ၾကည့္မွန္ေရွ႕ကိုသြား…။ အားးးးး ကိုယ့္မ်က္ေစ့ေဘးနားမွာ တရြရြသြားေနေသာ အေသးေကာင္ တေကာင္… သူက ဘယ္ကေန ဘယ္လို ေရာက္လာတာလဲ…။ ေသခ်ာတာကေတာ့ နားထဲမွ ဝင္ၿပီး မ်က္ေစ့ထဲမွ ျပန္ထြက္လာျခင္းပဲ ျဖစ္ရမည္။ သြားၿပီ… သြားၿပီ…။ သူတို႕ေတြ လုပ္ေနပံုႏွင့္ ကိုယ့္ဘဝေတာ့ ရစရာမရွိ၊ တတိတိႏွင့္ ဆံုးပါးေတာ့မည္။ အလြယ္တကူ အသက္မေပ်ာက္ႏိုင္ေသာ္လည္း အနည္းဆံုး အၾကားအာရံု အျမင္အာရံုေတြ ခ်ိဳ႕ယြင္းကာ လူစဥ္မမွီ ျဖစ္သြားႏိုင္သည္ပဲ။

ေစာေစာက ျပာလဲ့လဲ့ ညေနခင္းသည္ ယခုအခါ ေမွာင္မိုက္ေသာ ညအျဖစ္သို႕ အသြင္ ကူးေျပာင္းသြားၿပီ။ မၾကာခင္ ကိုယ့္ဆီမွာလဲ အလားတူ ေမွာင္မိုက္ေသာ အေျပာင္းအလဲ ျဖစ္သြားႏိုင္သည္။ ဧည့္ခန္းထဲမွ ဆိုဖါေပၚတြင္ မလႈပ္မယွက္ ထိုင္ေနရင္း တခုခုကို တိတ္တဆိတ္ ေစာင့္ဆိုင္းေနမိသည္။ တေယာက္တည္း ဤသို႕ ျငိမ္ေတြေနသည္မွာ အခ်ိန္အားျဖင့္ မည္ေရြ႕မည္မွ် ၾကာသြားသည္ မသိ…။ ကိုယ္ သိလိုက္ေသာအခ်ိန္မွာ မ်က္ေစ့ကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ အျပင္ဖက္တြင္ ေနေရာင္ေတြ အလင္းေရာင္ေတြ ႏွင့္ မိုးစင္စင္လင္းေနၿပီ။

ကိုယ္ အိပ္ေပ်ာ္သြားတာပါလား…။ မအိပ္ခင္က အျဖစ္အပ်က္ကို ခ်က္ခ်င္း သတိရသြားသည္။ သတိရရခ်င္း နား အၾကားအာရံုကို သတိထားမိသည္။ အခန္းထဲမွ ေရဒီယိုသံ ခပ္တိုးသဲ့သဲ့ကို ၾကားေနရသည္ပဲ။ စူးစူးစိုက္စိုက္ နားေထာင္ၾကည့္မိသည္… တိုးသဲ့ေသာ္လည္း ပီပီသသ ၾကားေနရသည္က ကိုယ္အလြန္ႏွစ္သက္ေသာ Celine Dion ၏ Because you Loved me သီခ်င္းသံ…။ ၿပီးေတာ့ အိမ္အျပင္ဖက္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေသာအခါ တိမ္ျပာျပာေတြၾကားမွာ ဟိုဟို ဒီဒီ လူးလာ ပ်ံသန္းေနၾကေသာ အေရာင္စံု ငွက္ငယ္ပိစိေလးမ်ားကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ သည္သို႕ဆိုလွ်င္ ကိုယ့္ရဲ႕ အၾကားအာရံု အျမင္အာရံုေတြ ပံုမွန္အတိုင္း ရွိေနေသးသည္ပဲ။ ကိုယ္ ဝမ္းသာသြားသည္မွာ ဆိုဖြယ္ရာ မရွိ။

သည့္ေနာက္တြင္မေတာ့ မနက္ခင္း၏ လတ္ဆတ္ေသာ ေလကို တဝၾကီး ရႈရႈိက္ကာ မေရာက္ဖူးေသာ ေနရာ အသစ္တခုကို ေရာက္ေနသူတေယာက္ပမာ တအိမ္လံုး ဟိုေလွ်ာက္ သည္ေလွ်ာက္ ေနရာအႏွံ႕ ေလွ်ာက္ၾကည့္မိသည္။ ဘယ္ေနရာမွာမ်ား သူတို႕ေတြကို ေတြ႕ရအံုးမလဲဟု မရဲတရဲ ရွာေဖြၾကည့္မိေသးသည္။ သည္တခါ သူတို႕ေတြကို ေတြ႕လိုက္လွ်င္ အရင္ကလို မသိက်ိဳးကြ်န္ျပဳကာ လက္ပိုက္ ၾကည့္ေနမိမည္လား… သို႕မဟုတ္ ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ တခုခု လုပ္ျဖစ္မည္လား… သိပ္ေတာ့ မေသခ်ာလွပါ။ ေသခ်ာတာတခုကေတာ့ အရြယ္အစား ေသးငယ္ေသာ္လည္း အစြမ္းထက္လွေသာ သူတို႕ေတြကို ကိုယ္ အရင္ကထက္ ပို၍ ေၾကာက္ရြံ႕သြားျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ အမွန္ကေတာ့ သူတို႕ေတြသည္ ကိုယ့္အသားကို ကိုက္သြားျခင္း မဟုတ္၊ ကိုယ့္စိတ္ကို ကိုက္သြားျခင္းသာ…။ အသားကို ကိုက္လိုက္လွ်င္ တခဏသာ နာက်င္မည္ျဖစ္ေသာ္လည္း စိတ္ကို ကိုက္သြားေသာအခါ အခ်ိန္ အေတာ္ၾကာၾကာအထိ ခံစား နာက်င္ေနအံုးမွာ ျဖစ္သည္။

မည္သို႕ပင္ျဖစ္ေစ ညေနေဈးသြားဝယ္ရန္ ေရးမွတ္ထားသည့္ ေဈးစာရင္းထဲတြင္ ပုရြက္ဆိတ္ ႏိုင္ေသာ ေဆးဗူး တဗူးကို ေနာက္တိုး စာရင္းအျဖစ္ ျဖည့္စြက္ ေရးသားထား လိုက္မိသည္။ အနည္းဆံုးေတာ့ အေရးၾကံဳလွ်င္ သံုးႏိုင္ရင္ အဆင္သင့္ ေဆာင္ထားေသာ္ မမွားႏိုင္ ဟု ထင္ျမင္ယူဆ မိပါသည္။



မွတ္ခ်က္။ ။ ဤပိုစ့္အတြက္ ပုရြက္ဆိတ္ပံုေလး ခ်က္ခ်င္းေရးဆြဲေပးခဲ့ေသာ ပန္ပန္႕ကို ခ်စ္ခင္စြာ ေက်းဇူးတင္ရွိေၾကာင္း မွတ္တမ္းတင္ထားပါသည္။


အတူတူ ဖတ္စရာ - ျခားနားျခင္း



31 comments:

  1. အဲ့လိုလား..သိေပါင္ဘူး

    ReplyDelete
  2. ပရြက္ဆိတ္ ရွိရင္ ဂ်ပိုး မလာဘူး ေျပာၾကတာပဲ....ဟုတ္မဟုတ္ေတာ့ သိဘူးရယ္...

    ReplyDelete
  3. ပုရြက္ဆိတ္ကိုက္ခံရတာေတာင္..စာတပုဒ္ ျဖစ္ေသးတာ..
    ေဂၚဇီလာကိုက္ခံရရင္ေတာ့...စာ ႏွစ္အုပ္ျဖစ္ေလာက္တယ္..

    ReplyDelete
  4. ဂ်ဳးရဲ႕ ေၿမြ.

    ReplyDelete
  5. အေတြးေကာင္း အေရးေကာင္းတဲ့ အက္ေဆးေလးပဲ..

    ReplyDelete
  6. တို႔မ်ားက ၾကက္ ငွက္ ေတြရဲ႕ အေမႊးအေတာင္ေတြကို ေၾကာက္ပါတယ္။
    ၾကက္ေတြကို ရဲရဲ မၾကည့္ရဲပါ။
    ငယ္ငယ္က ေနမေကာင္းျဖစ္ေနစဥ္ ၾကက္ကို ေခြးဆြဲတာ ျမင္လိုက္ရကတည္းက ျဖစ္ပါသည္။
    အကိုက္ခံလိုက္ရသည့္ စိတ္ကို အခါအခြင့္သင့္လွ်င္ ႀကိဳးစား၍ ကုစားၾကည့္ပါေသာ္လည္း မေအာင္ျမင္ေသးပါ။

    ReplyDelete
  7. ဖိနပ္မစီးဘဲသြားခ်င္ရာသြားထားတာ၊သူတို႕တက္ျပီ္းသားသြားမစားနဲ႕၊
    နားကိုေရျပန္ေဆးဦးေႏွာက္ထဲလဲဝင္တက္တယ္၊
    ပန္ပန္႕ေခါင္းထဲမွာေတာင္တေကာင္ရွိတယ္ၾကားသလိုလို..

    ReplyDelete
  8. တကယ္လို႕မ်ား အင္းဆက္ တစ္ေကာင္ေကာင္ နားထဲ၀င္ရင္
    ဆီ (အုန္းဆီျဖစ္ျဖစ္) အသာေလး ထည္႕ေပးလိုက္ရင္ ျငိမ္သြားပါလိမ္႕မယ္..
    တစ္ျခား ဘာမွ လုပ္စရာမလိုပါဘူး အစ္မ..
    တကယ္လို႕မ်ား ေနာက္တစ္ေခါက္ ျဖစ္လာခဲ႕ရင္ေပါ႕ေနာ္..

    ReplyDelete
  9. ေမဓာ၀ီJuly 15, 2010 at 3:34 AM

    အမသက္ေ၀ ... ကိုယ္ပဲ အကိုက္မခံနဲ႔ေလ .. ျပန္ကိုက္ပစ္။ :P
    ဟဲ ေနာက္တာပါ။
    အဲဒီ ပြက္ဆိတ္အနီေလးေတြ တအား အျမင္ကပ္တယ္။ ကိုက္ရင္လဲ နာမွ နာ။ ပန္ပန္ဆြဲတဲ့ အမဲေရာင္မ်ဳိးကေတာ့ မကိုက္ေပမဲ့ ရြစိရြစိ တက္လာရင္ မုန္းတာပဲ။ ဒါေပမဲ့ The Ants အဖြဲ႔တို႔ Ant Z ရုပ္ရွင္တို႔ေတာ့ အၾကိဳက္သား။ :)

    ReplyDelete
  10. စိတ္ အကိုက္ခံရျခင္းတဲ့လား..။ ဆန္းသစ္လိုက္တဲ့ အေတြးေလး..။
    တပုဒ္ခ်င္းတပုဒ္ခ်င္း ဖတ္ရင္း ဖတ္ရင္း အေတြးအမ်ား ၾကီး ျဖစ္သြားတယ္။ ဖတ္ရတာ တအားၾကိဳက္တယ္။

    ေနာက္ဆို အျမဲလာဖတ္မယ္ေနာ္။ လင့္ခ္ယူသြားတာ ခြင့္ျပဳပါလို႔

    ReplyDelete
  11. အႀကံေပးခ်င္လို႔ပါ ကိုယ္လဲ ပုရြက္စိတ္မုန္းသူပါ။ သူတုိ႔လာႏိုင္တဲ႔ ေနရာမွာ ပရုတ္လံုးေလး တလံုးေလာက္ခ်ထားလိုက္။ ဥပမာ ထမင္းစားပြဲေတာင္႔ျဖစ္ျဖစ္၊ မီးဖိုေခ်ာင္စင္ေထာင္႔ေထာင္႔ျဖစ္ျဖစ္။ စိတ္ပိုသန္႔ခ်င္ရင္ ပရုတ္လံုးကို ပလတ္စတစ္အိပ္အေသးေလးထဲထည္႔ျပီး အိပ္ကို အေပါက္ေလးေတြေဖာက္ထားလုိက္။ သူတုိ႔ အရမ္းေႀကာက္တယ္ တေကာင္မွလာမွာမဟုတ္ေတာ႔ဘူး။

    ReplyDelete
  12. ပုရြက္ဆိတ္ေတြလာတယ္ဆိုတာ
    ၁) အိမ္မွာညစ္ပတ္တဲ့သေဘာ
    (ဒါမွမဟုတ္)
    ၂) ေရႀကီးမယ့္ မုိးရြာမယ့္သေဘာ ေပပဲ။
    ျပင္ညာခ်ိပီပီ ေတြးေတြးဆဆ သံုးသပ္သြားသည္။

    ReplyDelete
  13. ရွယ္ပဲ ေရးထားတာကေတာ့

    ReplyDelete
  14. အန္တီသက္ေ၀ေရးတဲ႔ အက္ေဆးေလးေတြ အရမ္းေကာင္းတယ္။

    ပုရြက္ဆိတ္ အိမ္မွာေတာ႔ သိပ္မေတြ႔ဘူး။ ငယ္ငယ္က နားထဲ၀င္ဘူးတယ္။ အရမ္းခံရဆိုးတယ္ေနာ္။

    ReplyDelete
  15. ေျမြနဲ႕ဆက္စပ္ေတြးသြားေသးတယ္
    တကယ့္မခင္ဦးေမပဲ

    ေျမြက ဂမၻီရ နည္းနည္းဆန္တယ္ေလ

    ReplyDelete
  16. သဒၶါလည္းအင္းဆက္ေတြဆိုေၾကာက္တတ္တယ္.။
    ပုရြက္ဆိတ္မလာေအာင္ အုန္းဆီကိုအ၀တ္နဲ႔စြတ္ၿပီးထားထားရင္
    မလာဘူးလို႔ေျပာတယ္.။
    ဆန္းၾကည့္ပါလားမမသက္ေ၀..
    ခင္တဲ့
    သဒၶါ

    ReplyDelete
  17. Very nice post, very good to read. It's exciting also.
    Thet Wai, I looking forward to read more & more like this post.
    You are very good writer.
    Sorry for comment in English. I was away from home & I cannot write in Myanmar.

    ReplyDelete
  18. ေတာ္လိုက္တဲ့အေရး... အေတြးေလးက ေကာင္းတာကို လက္ကေန ခပ္သြက္သြက္ဖန္တီးလိုက္တာ ဖတ္လို႔ေကာင္းလိုက္တာဗ်ာ...... ေခါင္းစဥ္ေလးကလည္းလွလိုက္တာ... စိတ္ အကိုက္ခံရျခင္းတဲ့... အင္း..

    ReplyDelete
  19. တခါတခါ သူတို ့ကို ေဒါသထြက္မိတယ္။
    ဒီမွာေတာ့ သူတို ့သိပ္မရွိၾကဘူး။

    ReplyDelete
  20. အက္ေဆးေလးလာဖတ္သြားပါတယ္။ ဟုတ္တယ္ ပရြက္ဆိတ္ေတြတက္ရင္ စိတ္ဒုကၡအေရာက္ဆံုးပဲ။

    ReplyDelete
  21. ပုရြက္ဆိတ္ ပေပ်ာက္ေရး အၾကံေတြ ေပးသြားၾကသူမ်ားကို ေက်းဇူး အထူးတင္ပါတယ္။ အဆင္ေျပသလို ႏွိမ္နင္းၾကည့္ပါအံုးမယ္... း))

    အသားနာတာ ေပ်ာက္သြားေပမယ့္ ေၾကာက္လန္႕နာက်င္ေနတဲ့ စိတ္ကေလးကေတာ့ က်န္ေနပါေသးတယ္။ ဒါလဲ အခုလို အားေပးစကားေတြၾကားထဲမွာ မၾကာခင္မွာ ေပ်ာက္သြားလိမ့္မယ္ ထင္ပါတယ္...။

    ေကာင္းေသာ ညပါ... း))

    ReplyDelete
  22. ဦးေနွာက္ အကိုက္ခံလိုက္ရတာကိုး သြပ္သြပ္သြပ္။

    မအယ္

    ReplyDelete
  23. အစ္မသက္ေ၀ အက္ေဆးအေရးေကာင္းတာ ေထာက္ခံပါ၏။

    ကတ္ေၾကးတုန္းက ကတ္ေၾကးမုိ႔၊ ပုရြက္ဆိတ္ ပုရြက္ဆိတ္မုိ႔ ေနာက္..ဘာမ်ားလာဦးမလဲေနာ္။

    မေၾကာက္ပါနဲ႔အစ္မရ။ ေမတၱာပုိ႔ေပးလုိက္ပါ။ သူတုိ႔က ေသးးးေသးးးေလးးးးးးေတြ၊ အလြန္ဆုံး ကုိက္႐ုံေပါ့။ ;)

    ReplyDelete
  24. ၾကမ္းပိုးကိုလည္းေရးဖူးတယ္ေလ..မဇြန္မိုး

    မသက္ေဝ..
    ေနာက္တစ္ခါ..ပြက္ဆိတ္(ပရြက္ဆိတ္)
    ေတြေတြ႔ရင္..လက္ေလးနဲ႔ ဖိလိုက္ ..
    ေအးေရာ..

    ၾကမ္းပိုးေတြ ေတြ႔ရင္ ဖေနာင့္နဲ႔ ဖိလိုက္ပါ..



    လက္ေတြ႔ အသံုးခ်ဖူးသူ...
    အမ်ိဳးတစ္ေယာက္
    Xထံု

    ReplyDelete
  25. အားးးး ေပါက္ေရ... ၾကမ္းပိုး ဟုတ္ပါဘူး...
    ကိုယ္ေၾကာက္တာ ပိုးဟပ္ပါ... း))

    ဇြန္.. ညီမ... အဲဒီပိုစ့္ေအာက္မွာ Link ေလး ေပးထားတယ္... ဖတ္ၾကည့္ေလ... း))

    မအယ္... ဟုတ္တယ္ ဦးေႏွာက္အကိုက္ခံလိုက္ရလို႕ လူလဲ အခုလို ခပ္ေခ်ာင္ေခ်ာင္ ျဖစ္ေနတာေလ... အဟီး..

    ReplyDelete
  26. ကိုယ္သာနာေစ စိတ္မနာေစနဲ ့ လို ့ေတာ ့ၾကားဖူးတယ္
    စိတ္အကိုက္ မခံနဲ ့လို ့လည္းမွတ္ယူရမယ္ထင္တယ္

    ReplyDelete
  27. ျမေသြးနီJuly 16, 2010 at 4:10 PM

    ပုရြက္ဆိတ္နားထဲ၀င္လို႕ ခံစားခဲ့ရဘူးတယ္။
    စိတ္ကို ကိုက္သြားေသာအခါ အခ်ိန္ အေတာ္ၾကာၾကာအထိ ခံစား နာက်င္ေနအံုးမွာ ျဖစ္သည္... ဆိုတာေလး ႏွစ္သက္မိ၏။ ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစရွင္။

    ReplyDelete
  28. ထိုင္းမွာေတာ့ ပရြက္ဆိတ္ေတြကို ေၾကာ္စားၾက သကြဲ ႔။ ညညဆို ပုရြက္ဆိတ္သည္ေတြ လွည္းနဲ႔ လွည့္ၿပီး ေရာင္းေနၾကတာပဲ။ ပုရြက္ဆိတ္ေၾကာ္ ကို ပင္စိမ္းရြက္ေလးေတြနဲ႔ ထိုင္းပ်ိဳျဖဴေတြ မက္ မက္ေမာေမာ စားတာထိုင္ၾကည့္ဖူးတယ္။ စား ေကာင္းမယ့္ပံုပဲ။ သက္ေ၀ စမ္းၾကည့္ပါလား။ း )

    ReplyDelete
  29. မမပုိ႔စ္ကုိ လာဖတ္တာ အခုပါနဲ႕ဆုိ ၄ ၾကိမ္ေျမာက္ .. တစ္ခါမွ မျပီးလိုက္ဘူး.. ေဘးက ဂ်စ္တူးေလးေၾကာင့္.. အခုမွ ေအးေအးေဆးေဆး လာဖတ္ရတယ္.. ပုရြတ္ဆိတ္ကုိ မုန္းလွတာ မဟုတ္ေပမယ့္ အနီေကာင္ၾကီးေတြ အကုိက္ခံရရင္ အရမ္း ေဒါသထြက္တယ္.. အစားအေသာက္ထဲကုိ အနီေသးေသးေလးေတြ ၀င္ကုိက္ရင္လည္း စိတ္တုိတယ္.. ဗိုက္ဆာေနခ်ိန္ဆုိ အဆုိးဆုံးပဲ.. ေနာက္ျပီး အမဲေရာင္အေကာင္ေတြဆုိ အုံလိုက္ၾကီး သြားလာေနတာ ျမင္ရရင္ကုိ ရြစိ ရြစိနဲ႕ အသည္းယားတယ္.. ကံေကာင္းတာက ဒီမွာ ပုရြတ္ဆိတ္ လုံး၀ မရွိလုိ႔ ေတာ္ေသးတယ္.. :D ဒါေပမယ့္ အခုေတာ့ ေနပူလုိ႔ ပုိးဟပ္ေတြ ထြက္ေနျပီ မေရ.. အမလည္း သတိထားဦးေနာ္.. :))

    ReplyDelete
  30. စာေရးေကာင္းတဲ့ မမသက္ေဝ
    း)

    အေနာ့္ နားထဲ ပုရြက္ဆိပ္ ဝင္ေတာ့ ေမာင္ေလးက ေရခ်ိဳးခန္းထဲ ဆဲြေခၚၿပီး နားထဲကုိ ေရေလာင္းခ်တယ္.. ကေလာ္ထုတ္ဖုိ႔ ၾကိဳးစားရင္ ေၾကာက္ၿပီး နားထဲ ေသာင္းက်န္းမွာစုိးလုိ႔

    မမသက္ေဝ.. ရန္ကုန္မွာလုိ စားပဲြေျခေထာက္ေတြမွာ ေျမျဖဴခဲေလးေတြ တားထားလုိ႔ မရဘူးလား

    ReplyDelete
  31. အေတြးေကာင္း..အေရးေကာင္းတဲ႔ essay ေလးပါ...ဟုတ္ပါတယ္...လူေတြမွာ စိတ္မွာအကိုက္ခံရရင္ အေတာ္နဲ႔ေပ်ာက္ဖို႔မလြယ္ပါဘူး...

    ReplyDelete

အမွတ္တရ ေရးခဲ့ပါ...