မိုးရြာထဲတြင္ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ျခင္း

အခုတေလာ ဒီမွာ ေန႔တိုင္း မိုးရြာတယ္….
မိုး ဆိုတာ လူေတြရဲ႕စိတ္ကို အေတြးအမ်ိဳးမ်ိဳး ခံစားမႈ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေပးတတ္တယ္။ မိုးရြာတာကို သေဘာက် ႏွစ္သက္တဲ့အခ်ိန္ေတြ ရွိႏိုင္သလို တေနရာရာကို သြားခါနီး လာခါနီးမွာ မိုးရြာလို႔ ျဖစ္လာတတ္တဲ့ ေႏွာင့္ေႏွးၾကန္႔ၾကာမႈေတြနဲ႔ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ေတြေၾကာင့္ မိုးရြာတာကို မႏွစ္သက္တဲ့ အခ်ိန္ေတြလဲ ရွိႏိုင္ပါတယ္။ မိုးကေပးတဲ့ ခံစားမႈေတြ၊ မိုးနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ အေတြးစေတြကေတာ့ ေျပာျပရရင္ အမ်ားၾကီးေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ မိုးေတြ သည္းသည္းမဲမဲရြာေနတဲ့ တေန႔မွာ မိုးေရစက္ေတြထဲ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္တဲ့ အေၾကာင္းကို မိတ္ေဆြတေယာက္က အခုလို ေရးျဖစ္ခဲ့တယ္လို႔ ေျပာၿပီး ကိုယ့္ကို ေပးဖတ္ပါတယ္။ လူတိုင္း လူတိုင္းမွာ တခါတရံ (သို႔) အခါမ်ားစြာမွာ စိတ္သြားတိုင္း ကိုယ္မပါတဲ့အရာေတြ ရွိတတ္စျမဲ… ဆိုတာကို သူနဲ႔အတူ လိုက္ပါခံစားမိတာေၾကာင့္ ဒီပိုစ့္ေလးကို သူ႔ဆီက ေတာင္းၿပီး တင္လိုက္ပါတယ္။ ဖတ္ၾကည့္ပါေနာ္…

မိုးရြာထဲတြင္ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ျခင္း

မေန႔ညကပါ။
ေစြလိုက္တဲ့မိုး အျငိဳးနဲ႔မ်ား ရြာေလသလားလုိ႔ ထင္မိတယ္။ ကံဆုိးသူ သြားရာ မိုးလိုက္လို႔ ရြာတတ္တယ္တဲ့ေလ။ ဟုတ္လား မဟုတ္လားေတာ့ ေဝဖန္ မဆန္းစစ္အားပါဘူး၊ စိတ္ေဇာက လမ္းေလွ်ာက္ဖို႔ကိုသာ အားသန္ေနေတာ့တယ္။

မိုးရြာထဲမွာ လမ္းေလွ်ာက္ရတာကို ၾကိဳက္တဝက္ မၾကိဳက္တဝက္ အျမဲျဖစ္ေနျပန္တယ္။ မၾကိဳက္တဲ့တဝက္က အဝတ္ေတြ ေရစိုျပီးကပ္ေနတာရယ္ လမ္းေကာင္းေကာင္းမေလွ်ာက္တတ္လို႕ ရႊံ႕ေတြ သဲေတြ ေနာက္ေက်ာကို စင္တာရယ္… ။ ၾကိဳက္တဲ့ တဝက္ကေတာ့ မိုးစက္ေတြနဲ႔ တိုက္ရုိက္ထိေတြ႕ရတာ။ ျပီးေတာ့ အျမဲ ပံုစံမက်ျဖစ္ေနတတ္တဲ့ ဆံပင္ေတြ ေရစိုျပီး ျပားကပ္သြားတာေတြကိုပါပဲ။

အမိုးအကာမပါပဲ မိုးေရထဲကို လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ရင္ မိုးေရစေတြ စင္လ်င္စင္ျခင္း အျပစ္ကင္းတဲ့ ကေလးဘဝကိုပဲ စိတ္ေရာက္မိတယ္။ မိုးရြာထဲမွာ ေဆာ့ကစားျပီး အေမ မဆူမျခင္း အိမ္ထဲကုိ မဝင္တတ္ခဲ့ဘူး။ လက္ေတြ ပဲၾကီးေရပြသလိုျဖစ္၊ ႏႈတ္ခမ္းေတြလည္း ျပာလုလုျဖစ္၊ လူလည္း ေမးခ်င္းရိုက္ေနေတာ့မွ အိမ္တံစက္ျမိတ္ေအာက္က ေရတံေလွ်ာက္ေအာက္ကို စ ဝင္တယ္။ ဒါေတာင္ ေရတံေလွ်ာက္ကေန တဆင့္ က်လာတဲ့ မိုးေရကို ခံထားတဲ့ စဥ့္အိုးနားမွာ ဟိုလွည့္ဒီလွည့္ လုပ္ေနလိုက္ေသးတာကိုး။ ေနာက္ဆံုးအၾကိမ္ ဆင့္ေခၚစာ ၾကိမ္လံုးရႊမ္းခနဲ ရိုက္တဲ့အသံကို ေစာင့္ေနေသးတာ။ ေရစိုစိုနဲ႔ အရိုက္ခံရရင္ေတာ့ မလြယ္ပါ… တကယ္ကို မလြယ္ပါ။

ေက်ာင္းစတက္ေတာ့ မိုးေတြညိဳ႕လာရင္ မိုးေရထဲမွာ လမ္းေလွ်ာက္ခ်င္လာျပန္တယ္။ လြယ္အိတ္ထဲက စာအုပ္ေတြကို ငဲ့ညွာရင္းနဲ႔ မိုးစက္ေတြကို လက္ေတြ ေျခေတြနဲ႔ပဲ ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ရတယ္။ ေက်ာင္းကေန က်ဴရွင္ကူးအျပီး အိမ္ျပန္ရတာမို႔လို႔ မိုးေရခ်ိဳးဖို႔ အခ်ိန္ဆိုတာ မက်န္ေတာ့သေလာက္ပါပဲ။

အဲဒီလိုနဲ႔ စာအုပ္ေတြကို ငဲ့တဲ့အခါ ငဲ့လိုက္ အခိ်န္အခါကို ငဲ့လိုက္၊ ေဘးနားက အေဖာ္ကို ငဲ့လိုက္နဲ႔ မိုးေရစက္ေတြကို အရင္လို၊ ဟိုးငယ္ငယ္တုန္းကလို လြတ္လပ္စြာ ရင္းႏွီးခင္မင္ခြင့္ ပါးလ်ားသြားခဲ့သည္။

တခါတရံ ရွားရွားပါးပါး ရတတ္ေသာ အခြင့္အေရးေတြ ၾကံဳရင္ လက္လြတ္မခံခ်င္ျပန္။ ေရတုတ္တုတ္ရႊဲေအာင္ စိုေနေသာ အဝတ္အစားမ်ားကို လ်စ္လ်ဴရွဳလ်က္ လိုင္းကားေပၚကို မတက္ခ်င္ေတာ့ေသာအခါ လမ္းေလွ်ာက္ျခင္းဖက္ကို ပိုအေလးေပးမိျပန္သည္။ သို႔ေသာ္ မၾကာခဏ ဖ်ားနာတတ္ေသာ သူမို႔ အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ အဆူခံထိမွာလည္း ေသခ်ာသည္။ ေရစိုၾကီးနဲ႔ဆိုေတာ့ ကားေပၚက တျခားသူေတြကို အားနာလို႔ဆိုတဲ့ ဆင္ေျခနဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္ျခင္းကို မတန္ရင္ကာ ဖုံးကြယ္ရဦးမည္။

မိုးေရစက္ေတြရဲ့ ေအးျမျခင္းက အတိုင္းမသိ စိတ္လက္ခ်မ္းသာျခင္းကုိ ျဖစ္ေစသည္။ တကိုယ္လံုးအႏွံ႔ကို ျဖန္းပက္ေပးသည္။ အေခ်ာင္းလိုက္ျဖစ္ေနေသာ ဆံပင္ေတြၾကားက မ်က္ႏွာတေလွ်ာက္မွာ ေရစီးေၾကာင္းေတြ ျဖစ္ထြန္းေစသည္။ မႈန္မႈုန္ဝါးဝါးျမင္ကြင္းကို မိုးေရေတြက ဖံုးလိုက္ လက္နဲ႔ေရေတြကို သပ္ခ်လိုက္နဲ႔ မ်က္ႏွာကို ဝိုက္ပါတပ္ဖို႔လိုမ်ား လိုအပ္ေနေသးေတာ့သလို...။

အခုလည္း မၾကာခင္အခ်ိန္ေလးအတြင္းက အေရွ႕တည့္တည့္က လမ္းမွာ အေတာ္ေလး စည္စည္ကားကားရွိေနခဲ့သည္။ ဘတ္စ္ကားမွတ္တိုင္မွာ လူေတြ အံုခဲေနသည္။ မွတ္တိုင္ေဘးက မုန္႔ဆုိင္၊ ကြမ္းယာဆိုင္မွ စလို႔ လမ္းမထက္ စတုိးဆိုင္ေတြ အကုန္လံုး ေရာင္းသူဝယ္သူေတြနဲ႔ တရုန္းရုန္း။ အေငြ႕တေထာင္းေထာင္းထေအာင္ ကင္ေနေသာ အကင္ဆုိင္သည္လည္းေကာင္း၊ အေမႊးနံ႔ တလူလူနဲ႔ ျဖတ္သြားသူတိုင္းကို ႏွိပ္စက္ကလူျပဳေနေသာ ဘိုကေလးမုန္႔ဟင္းခါးလား ေျမာင္းျမမုန္႔ဟင္းခါးလားမသိ သည္ လည္းေကာင္း၊ စဥ့္အိုးခြက္အတြင္း အသီး အရြက္ အသား အမ်ိဳးအမည္စံုလင္စြာ ေရာထည့္ျပီးေရာင္းေသာ ေျမအုိးျမီးရွည္သည္ သည္လည္းေကာင္း ၾကက္ေပ်ာက္ငွက္ေပ်ာက္ ေပ်ာက္ကုန္ၾကေလျပီ။ မုိးစတင္ရြာျပီး သိပ္မၾကာခင္ ထိုသူတို႔ အားလံုး ေပ်ာက္ဆံုးကုန္ၾကသည္။

ေျပာင္းလဲျငိမ္သက္သြားေသာ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ျဖည္းျဖည္းႏွစ္သက္စြာ ေလွ်ာက္လာရသည္မွာ အရသာတစ္မ်ိဳးပင္။ ကိုယ္မေရာက္ဖူးေသာ အရပ္ေဒသတစ္ခုကို ေရာက္ေနရသလိုလို။ ခပ္ေစာေစာက ေပ်ာ္ရႊင္ျမဴးထူးစြာ လမ္းေပၚ ျဖတ္ေလွ်ာက္ေနသူတို႔သည္ ယခုအခါတြင္မူ ေၾကာက္ရြံ႕ေနသည့္အလား အမိုးတစ္ခုခုေအာက္မွ ေငးေမာေနၾကျပန္သည္။ တကယ္တမ္း ခံုမင္ေနသည္မွာ အဆိုပါမိုးခုိသူတို႔က မုိးရြာထဲကို စိတ္ေအးလက္ေအး ျဖတ္ေလွ်ာက္ေနေသာ သူ႔ကို ၾကည့္တတ္ၾကသည့္ အၾကည့္ကိုျဖစ္ပါလိမ့္မည္။

ထိုထုိ အရာတို႔ ျဖစ္ပ်က္ေစလိုေသာ စိတ္သည္ အရွိန္ျပင္းထန္လြန္းလွေပသည္။ ထိုင္ေနေသာ ဘီးတပ္တြန္းလွည္းခံုေပၚမွ အတင္း ကုန္းရုန္းထလိုက္ေသာ္လည္း ႏွစ္ကာလၾကာရွည္စြာ အိပ္ေမာက်ေနခဲ့ေသာ သူ႔ေျခေထာက္တုိ႔သည္ မသိလိုက္ဖာသာ။ တကယ္တမ္း သူစြမ္းသမွ်သည္ မွန္ျပတင္းတစ္ေလွ်ာက္ အေၾကာင္းလိုက္ စီးဆင္းေနေသာ မုိးေရစက္မ်ားကို ျမင္လ်က္ စိတ္ျဖင့္ တခ်ိန္တုန္းကလို မုိးေရထဲမွာ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ျခင္းပင္ျဖစ္ပါသည္………….