ရွင္သန္ခြင့္...

ေလျပင္းမုန္တိုင္းတိုက္လိုက္သလို… ဝုန္းဝုန္း ဒိုင္းဒိုင္းအသံၾကီးၾကားလိုက္ရၿပီး ခႏၵာကိုယ္တခုလံုး ကိုင္ေပါက္လိုက္သလို… အျမင့္တေနရာမွ ျပဳတ္က်လာသလို… ေခါင္းထဲမွာ ရီေဝေဝ မူးေနာက္ေနာက္… ကြ်န္ေတာ္ ဘယ္ေနရာကို ေရာက္လာတာပါလိမ့္…။

ရုတ္တရက္ မ်က္ေစ့ကို ဖြင့္လို႕မရ… ခဏေလာက္ အသာ ျငိမ္ေနၿပီးမွ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ေလ့လာရန္ မ်က္ေစ့ကို ၾကိဳးစားပမ္းစား ဖြင့္ၾကည့္လိုက္သည္။ အိုး… ရုတ္တရက္ ေပ်ာ္ရႊင္သြားသည္။ ေဘးပတ္ပတ္လည္မွာ ကိုယ့္အမ်ိဳးတူ အေဖၚအေပါင္းမ်ားစြာကို နီးနီးကပ္ကပ္ေတြ႕လိုက္ရ၍ ေပ်ာ္ရႊင္သြားသည္။ သူတို႕အားလံုး တလႈပ္လႈပ္ႏွင့္ ကိုယ့္အနားကိုလာၿပီး တေယာက္တခြန္း ဝိုင္းဝန္း ေမးျမန္းေနၾကသည္…။

ေမးခြန္းေတြၾကားမွာ ခ်ာခ်ာလည္ေနရင္းက လက္ရွိ အေျခအေနကို တျဖည္းျဖည္း ရိပ္မိလာသည္။ အဆံုးအစမရွိ က်ယ္လြင့္ေသာ ေရျပင္ၾကီးထဲတြင္ လူးလာေခါက္ျပန္ ကူးခတ္သြားခဲ့ခ်ိန္ေတြမွာ ေရျပင္ၾကီး ဘယ္ေလာက္က်ယ္လို႔ က်ယ္ဝန္းမွန္း သတိမထားႏိုင္ခဲ့…။ အခုေတာ့ ေလးေထာင့္စပ္စပ္ မွန္ပံုးထဲမွာ… အမ်ားသူငါေတြႏွင့္ တိုးတိုးေဝွ႔ေဝွ႔… တမ်ိဳးေတာ့လဲ ေပ်ာ္စရာအေကာင္းသားလား…။

အေတြးေတြႏွင့္ ပတ္ဝန္းက်င္အသစ္ကို ေလ့လာေနတုန္း ျဗဳန္းဆို ခပ္ျဖဴျဖဴအရာတခု မ်က္ေစ့ေရွ႔ေရာက္လာသည္။ ကန္ထဲမွေရေတြ တဗြမ္းဗြမ္းႏွင့္ အေပါင္းအသင္းေတြအားလံုးလဲ ဟိုေျပး ဒီေျပးႏွင့္ ရုန္းရင္းဆန္ခတ္ ျဖစ္ကုန္သည္…။ ဟာ… ဘာေတြ ျဖစ္ေနတာပါလိမ့္…။

ေတြးလို႔မွမဆံုးေသး… ေဘးက သူငယ္ခ်င္းက လာေျပာသည္…။ ဟိုႏွစ္ေကာင္ေတာ့ ပါသြားၿပီကြာ တဲ့…။ သူတို႔က ဝတာကိုး ဝတဲ့အေကာင္ ေရြးသြားတာေပါ့… ဟုလဲ မလွမ္းမကမ္းမွ တေယာက္က ေျပာေနေသးသည္။ ထိုစကားကိုၾကားရေတာ့ ကိုယ္ကို မသိမသာ က်ဳံ႕ထားလိုက္မိသည္။ ေျပာရရင္ ကြ်န္ေတာ္လဲ ခပ္ဝဝ အေကာင္ပဲ မဟုတ္လား…။

သည္လိုႏွင့္ တေန႔တေန႔ အေပါင္းအသင္းေတြ နည္းနည္းသြားသည္။ သူငယ္ခ်င္းအသစ္ေတြ တေန႔ကို တေကာင္စ ႏွစ္ေကာင္စေတာ့ ေရာက္လာၾကသည္။ သို႔ေသာ္လည္း အရင္ကလို ေပ်ာ္စရာ မေကာင္းေတာ့ေခ်။ သူတို႔ကလဲ သူတို႔၏ အနာဂတ္ အလားအလာကို ၾကိဳတင္ ရိပ္မိၾကပံုရသည္။ ေရာက္လာကတည္းက ခပ္ျငိမ္ျငိမ္…။ အေျခအေနအမွန္ အျဖစ္အမွန္ အလံုးစံုကို သိလာေသာအခါ ကြ်န္ေတာ္ ေနလို႔ မေပ်ာ္ေတာ့ပါ။ ဘယ္ေန႔ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ကိုယ့္အလွည့္ေရာက္လာေလမည္လဲ ဟု အထိတ္ထိတ္ အလန္႔လန္႔ႏွင့္ တရက္ၿပီး တရက္ ကုန္ဆံုးခဲ့ရသည္။

သည္လိုႏွင့္ ေနာက္ဆံုးမွာ သည္ မွန္ပံုးထဲမွာ ကြ်န္ေတာ္ရယ္ ေနာက္ အေဖၚ တေကာင္ရယ္သာ က်န္ေတာ့သည္။ ထိုအခ်ိန္မွာပဲ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေနထိုင္ရာ မွန္ပံုးနဲ႕ တည့္တည့္က စားပြဲကို လူႏွစ္ေယာက္ ေရာက္လာခဲ့တာ…။

သူတို႔က ကြ်န္ေတာ့ကို လာၾကည့္ၾကသည္…။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း သူတို႔ကို ေတြေတြေငးေငး ျပန္ၾကည့္ေနမိသည္။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ထဲမွ ဂ်ာကင္ အညိဳေရာင္ဝတ္ထားေသာ တေယာက္က ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို အၾကာၾကီး မ်က္လံုးခ်င္းဆံုကာ လာၾကည့္ေနသည္…။ သူ႔အၾကည့္ေတြကို ေကာင္းမြန္စြာ ဘာသာမျပန္တတ္ေသာ္လည္း စိတ္ႏွလံုး ႏူးညံ့ၿပီး ၾကင္နာတတ္ေသာသူတေယာက္ ျဖစ္ႏိုင္မွန္း ရိပ္မိလိုက္သည္…။ ထိုအခိုက္ က်န္တေယာက္က ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို လက္ညွိဳးညႊန္ကာ တစံုတခုကို ေျပာဆိုလိုက္ရာ မၾကာခင္မွာပင္ ပိုက္ကြန္ ျဖဴျဖဴတခုက ကြ်န္ေတာ္တို႔အေပၚ အုပ္မိုး က်ေရာက္လာခဲ့ေတာ့သည္။

သိလိုက္ပါၿပီ…။ သည္ေန႔သည္ ကြ်န္ေတာ့အတြက္ ေနာက္ဆံုးေန႔ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္သာ ျဖစ္သည္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ သိလိုက္ပါၿပီ။ ပိုက္ကြန္ထဲတြင္ တျဖတ္ျဖတ္လူးခါေနေသာ အေဖၚကို ၾကည့္ရင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ၾကိဳးစား တည္ျငိမ္ေနမိသည္…။ ၿပီးေတာ့ အသက္ကို ၾကိဳးစားပမ္းစား ရႈသြင္းေနရခိုက္… မာေက်ာေက်ာ သစ္သားျပားတခုေပၚသို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ၾကမ္းတမ္းစြာ ပစ္ခ်လိုက္ေလသည္။

ထိုအခ်ိန္မွာပဲ……….
ထိုအခ်ိန္မွာပဲ………. ခုနက ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို အၾကာၾကီး လာၾကည့္ေနေသာ ဂ်ာကင္ အညိဳနဲ႕လူ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အနားသို႔ အေျပးအလႊားႏွင့္ ေရာက္လာသည္…။ ၿပီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကိုၾကည့္ကာ စကားေတြ ေျပာေနသည္…။ ဘာမ်ားျဖစ္လို႔ပါလိမ့္….။ တခဏအၾကာမွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ရယ္ ကြ်န္ေတာ့ အေဖၚရယ္ကို ေရျဖည့္ထားသည့္ ပလတ္စတစ္ဇလံုတခုထဲ ေရႊ႕ေျပာင္းလိုက္ၾကသည္…။ အား….. အသက္ကို တဝၾကီး ရႈသြင္းလိုက္ရင္း ဘာေတြမ်ား ဆက္ျဖစ္လာအံုးမည္လဲ ဟု ေတြးေနမိသည္။

မၾကာခင္မွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေကာင္ကို ေရအျပည့္ပါေသာ ပလတ္စတစ္အိပ္ထဲ ထည့္ကာ ထို ဂ်ာကင္ အညိဳနဲ႕လူက ကားေပၚတင္ကာ ဘယ္ကိုမွန္းမသိ ေခၚေဆာင္ သြားေလေတာ့သည္…။ ကားေပၚမွာ အျငိမ္မေနႏိုင္ တလူးလူး တလြန္႔လြန္႔ လႈပ္ရွားေနေသာ အေဖၚကို အသာ ျငိမ္ျငိမ္ေနရန္ သတိေပးရင္း အေျခအေနကို အကဲခတ္ေနမိသည္…။ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာေသာအခါ ေလထုထဲတြင္ ကိုယ္ ရင္းႏွီးခဲ့ဖူးေသာ အေငြ႔အသက္တခုကို သတိထားလိုက္မိသည္…။ ေလေတြ… ေလေတြ… ကြ်န္ေတာ့အတြက္ အလြန္တရာ ရင္းႏွီး ကြ်မ္းဝင္ခဲ့ဖူးေသာ ေလထု…

မၾကာခင္ ကားရပ္သြားသည္… ၿပီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ထည့္ထားေသာ အိတ္ကို ညင္သာစြာကိုင္တြယ္ၿပီး ကားထဲမွ ထုတ္ယူသြားသည္။ ေဟာ…. ေတြ႔ပါၿပီ…. အဆံုးအစမဲ့ေသာ မိုးကုတ္စက္ဝိုင္းၾကီးႏွင့္အတူ အျဖဴေရာင္ တိမ္လိပ္ေတြ လွပစြာ ဖြဲ႔တည္ေနေသာ ေကာင္းကင္ျပာျပာၾကီးရယ္… အုန္းပင္မ်ား တေမွ်ာ္တေခၚ စီတန္းေနေသာ ကမ္းေျခလွလွရယ္.. ဟိုး… မ်က္စိတဆံုး ေတြ႕ျမင္ေနရေသာ စိမ္းျပာျပာ ေရျပင္က်ယ္ ႏွင့္ စိုစြတ္ ေအးျမၿပီး ပင္လယ္ရနံ႔ သင္းေနေသာ ေလေတြရယ္…

ကမ္းေျခမွ သဲမြမြေတြကို ျဖတ္ေက်ာ္လာၿပီး ပင္လယ္ေရေတြႏွင့္ အနီးဆံုးေနရာသို႔ အေရာက္မွာ ဂ်ာကင္ အညိဳႏွင့္ လူကို ေက်းဇူးတင္ ႏႈတ္ဆက္ေသာ အၾကည့္ျဖင့္ ေမာ့ၾကည့္လိုက္မိသည္။ သူကေတာ့ ေတြ႔ဟန္မတူ… ရီေဝေသာ မ်က္လံုးအစံုသည္ ဟိုးခပ္ေဝးေဝးက ေတာင္တန္း ညိဳညိဳေတြဆီကို ေငးေမာလို႔… သူ ဘာေတြ ေတြးေနတာပါလိမ့္…။

သည္လိုႏွင့္ ကြ်န္ေတာ့ဘဝ ခ်မ္းသာရာရခဲ့သည္။
ကြ်န္ေတာ့ အသက္ကို ကယ္ခဲ့ေသာ ၾကင္နာတတ္ေသာ လူတေယာက္၏ ေက်းဇူးကို ကြ်န္ေတာ့ တသက္ ေမ့ႏိုင္စရာ မရွိပါ။ ဘဝခ်င္းမတူေသာ သူလို လူတေယာက္ကို ကြ်န္ေတာ္ ဘယ္လို ရွာေဖြၿပီး ဘယ္လို နည္းျဖင့္ ေက်းဇူးဆပ္ရမည္ မသိ။ သို႔ေသာ္ ထိုေက်းဇူးေတြကို သတိရမိတိုင္း ကမ္းစပ္အနားသို႔ ကူးခတ္လာရင္း ကမ္းစပ္မွာ အနားယူ အပန္းေျဖေနၾကသူမ်ား၊ စြန္လႊတ္ေနၾကသူမ်ား၊ ေလညွင္းခံရင္း လမ္းေလွ်ာက္ေနၾကသူမ်ားၾကားတြင္ ၾကင္နာတတ္ေသာ မ်က္ဝန္းအစံုႏွင့္ ဂ်ာကင္ညိဳညိဳဝတ္ လူတေယာက္ကို တိတ္တဆိတ္ ရွာေဖြေနမိသည္။ ေတြ႔ႏိုင္ရန္ အခြင့္အလမ္း လြန္စြာ နည္းပါးလွေသာ္လည္း တခ်ိန္မွာ ေတြ႔လိုေတြ႔ျငား ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း လာေရာက္ ရွာေဖြေနဦးမည္သာ…။



မၾကာခဏ စိတ္တိုတတ္၊ စိတ္ဆိုးတတ္ေသာ္လည္း စိတ္ရင္း ႏူးညံ့ေပ်ာ့ေျပာင္းၿပီး ၾကင္နာတတ္ေသာ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္အတြက္…။