ကြ်န္မ၏ ညေန

ညေနခင္းသည္ ေလေျပႏွင့္အတူ အနားကို ေရာက္လာ၏။
ညေနခင္းေတြကို ခ်စ္သည္… ညေနခင္း ေလေျပေတြကို ခ်စ္သည္။

ထိုေလေျပေတြက မ်က္ႏွာႏွင့္ ေက်ာလယ္ မေရာက္တေရာက္ ေခါင္းေလွ်ာ္ၿပီးစ ဆံပင္မ်ားကို လာေရာက္ တိုးေဝွ႔ေသာအခါ လြင့္သြားေသာ ဆံႏြယ္မ်ားၾကားမွာ တေယာက္တည္း ျပံဳးရယ္မိသည္။ အိမ္မွာေမြးထားေသာ အေမြးဖြားဖြားႏွင့္ ေခြးပုကေလးကို ကားေပၚတင္ေခၚသြားတိုင္း သူက ျပဴတင္းေပါက္မွာ ေမးတင္၊ ေခါင္းကေလး အျပင္ထုတ္ၿပီး စီးရမွ ေက်နပ္သည္။ တိုးဝင္လာေသာ ေလအရွိန္ေၾကာင့္ သူ႔အေမြးေလးမ်ား တလြင့္လြင့္ႏွင့္… ၿပီးေတာ့ ထိုေလေတြကို သူက ပါးစပ္ျဖင့္ လိုက္ လိုက္ဟပ္ရင္း ေဆာ့ကစားတတ္ေသးသည္။ ထိုအေၾကာင္းကို သတိရသြား၍ ျပံဳးရယ္မိျခင္း ျဖစ္သည္။

တခဏအၾကာမွာ ေလေျပႏွင့္အတူ အနံ႔တမ်ိဳး ရလာသည္။ ငါးေတြကို ဆီမ်ားမ်ားထဲမွာ ထည့္ေၾကာ္ေနေသာ ဆီေညွာ္နံ႔…။ အေပၚထပ္က လာတာလား… ေအာက္ထပ္ကလာ တာလား မခြဲျခားတတ္။ ေျပာရရင္ သည္အနံ႔က နည္းနည္းေတာ့ ေခါင္းကိုက္ခ်င္စရာ ေကာင္းလွသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ျပံဳးမိသည္။ ငယ္ငယ္က အရပ္ထဲမွာ ေဟာဒီက ေညွာ္ၾကမယ္ရွင့္ ဟု ခပ္က်ယ္က်ယ္ (ခပ္ၾကြားၾကြားေလး) ေအာ္တတ္ေသာ အေဒၚၾကီးတေယာက္ကို သတိရမိ၍ ျပံဳးျခင္းျဖစ္သည္။ ဆီေစ်း ၾကီးျမင့္ေသာ ကာလတြင္ အိမ္မွာ အေၾကာ္ေၾကာ္ႏိုင္သည္မွာ ၾကြားဝါခ်င္စရာအေၾကာင္းတခု ျဖစ္ခဲ့ဖူးသည္ပဲ။

ေနာက္တခါ ေလေျပႏွင့္အတူပါလာသည္က ျမက္ခင္းမ်ားကို စက္ျဖင့္ ရိတ္ျဖတ္ၿပီးကာစမွာ ရတတ္ေသာ စိမ္းေရႊေရႊအနံ႔…။ ေန႔လည္က အလုပ္သမားတခ်ိဳ႕ အိမ္နားက ျမက္ေတြကို လာရိတ္သြားဟန္ တူသည္။ ထိုအနံ႔ကို မႏွစ္သက္ေသာ္လည္း ေန႔စဥ္နဲ႔ အမွ် က်င္လည္ေနရေသာ စက္ရုပ္လူသား ဘဝ၊ ၿပီးေတာ့ ရုပ္ဝတၳဳ ပစၥည္းေတြသာ လႊမ္းမိုးေသာ အေနအထားမွာ ျမက္ခင္းမ်ားမွ လာေသာ အနံ႔သည္ သဘာဝႏွင့္ အလြန္ နီးစပ္လွသျဖင့္ လက္ခံႏိုင္သည္။

စိတ္ကူးအေတြးထဲမွာေတာ့ ညေနခင္း၏ ေလေျပေတြသည္ စကားပန္း၊ စပါယ္ပန္း သို႔မဟုတ္ ခေရပန္းနံ႔မ်ားကို သယ္ေဆာင္လာသင့္သည္ဟု ထင္မိသည္။ သည္လိုဆို ညေနခင္းသည္ ဘယ္ေလာက္ ၾကည္ႏူးစရာ ေကာင္းေလမလဲ…။ အခုေတာ့ ေလေျပေတြသည္ သူႏွင့္အတူ ဘာေတြကို သယ္ယူလာပါလိမ့္…။

မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ၿပီး စဥ္းစားေနစဥ္မွာပင္ ေညွာ္ညစ္ညစ္ အနံ႔တမ်ိဳး ႏွာေခါင္းထဲ ေရာက္လာသည္။ သည္အနံ႔ကို ေကာင္းေကာင္းမသိ၊ ေညွာ္နံ႔ျဖစ္ေသာ္လည္း မီးဖိုေခ်ာင္ေတြမွလာေသာ အေညွာ္မ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္။ ေတြးမရသျဖင့္ ေနရာမွထကာ ျပဴတင္းတံခါးမွ ဟိုဟိုဒီဒီ ၾကည့္လိုက္သည္။ ေအာက္က ျမက္ခင္းစပ္တြင္ လူတခ်ိဳ႕ စည္ပိုင္းျပတ္တခုေဘးမွာ၊ လွဳပ္လွဳပ္ရြရြႏွင့္ မီးခိုးေတြကလဲ တအူအူ…။ ဘာဘီက်ဴးမ်ား ကင္စားေနၾကတာလား၊ အနံ႔ကေတာ့ ဘာဘီက်ဴးနံ႔ မဟုတ္ေခ်။ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္မိေတာ့မွ သူတို႔ေတြသည္ စကၠဴခ်ပ္ေတြကို မီးရႈိ႕ေနၾကသည္ပဲ…။ သိၿပီ… ဒါ သူတို႔ ရိုးရာဓေလ့… သူတို႔ဆီမွာ ေရာက္ေနမွေတာ့ သူတို႔၏ ရိုးရာေတြကို ဒီအတိုင္း ၾကည့္ေနလိုက္ရံုသာ။ သို႔ေသာ္ ညေနခင္း၏ ေလေျပမွာ အနည္းငယ္ေတာ့ ညစ္ႏြမ္း အက်ည္းတန္သြားေလသည္။

ေကာင္းကင္ေပၚ ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အျပာေရာင္ ေနာက္ခံမွာ ဝါဂြမ္းလို ေဖြးႏုေနေသာ တိမ္တိုက္ေတြ ေျဖးညွင္းစြာ ေရြ႕လ်ားေနၾကသည္။ တိမ္တိုက္ေတြကိုေတာင္ ေရြ႕လ်ားေအာင္ တတ္ႏိုင္ေသာ ေလေျပေတြဟု ေတြးကာ စိတ္ထဲမွာ ေက်နပ္ရျပန္သည္။ သူတို႕ေတြေၾကာင့္သာ တိမ္တိုက္ေတြလည္း ပံုသ႑ါန္ အမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ လွလွပပ ေျပာင္းလဲ ဖြဲ႔တည္ႏိုင္တာ ျဖစ္သည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေလျငိမ္ျငိမ္ႏွင့္ ေျခာက္ေသြ႔ေသာ အိုက္စပ္စပ္ ညေနခင္းအစား ေလတျဖဴးျဖဴးႏွင့္ လႈပ္ခတ္ေနေသာ ေအးခ်မ္းေသာ ညေနခင္းက မ်ားစြာ အသက္ဝင္ပါေသးသည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း ညေနခင္း၏ ေလေျပေတြကို သိပ္ခ်စ္မိတာ ျဖစ္သည္။

ေလေျပအေၾကာင္းကို ေတြးေနမိသည္မွာ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာသြားသည္။ သည္လိုေနလို႔ေတာ့ မျဖစ္… ည မေမွာင္ခင္ လုပ္စရာရွိတာေလးေတြ လုပ္မွ ျဖစ္မည္ဟု ေတြးကာ ေနရာမွ ထလိုက္သည္။ မီးပူတိုက္စရာေတြ ရွိေနေသာ္လည္း ပ်င္းသည္။ မီးပူတိုက္ျခင္းသည္ ကမာၻေပၚတြင္ ပ်င္းစရာအေကာင္းဆံုး အလုပ္ဟု သတ္မွတ္ကာ အတတ္ႏိုင္ဆံုး လက္ေရွာင္တတ္သည္။ ေနာက္ဆံုးမိနစ္ ဆိုသည္မွာ နား အၾကားဆိုးေသာ္လည္း လူႏွင့္ စိတ္ကိုေတာ့ တနည္းတဖံု သက္သာရာ ရေစသလိုလို…။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ အိမ္သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ရန္ ဖုန္စုတ္စက္ကို ထုတ္လိုက္သည္။ မီးခလုတ္ကို ဖြင့္ၿပီးကာမွ ဝရန္တာမွာ ေၾကြက်ေနေသာ သစ္ရြက္ေျခာက္တခ်ိဳ႕၊ တစ္ရႈးစ တခ်ိဳ႕ႏွင့္ ဆံပင္ခ်ည္ တစ ႏွစ္စကို ေတြ႔ေသာေၾကာင့္ ဖုန္မစုတ္ခင္ တံျမက္စည္းေလးေတာ့ အရင္ လွည္းလိုက္ဦးမွပါေလဟု ေတြးကာ တံျမက္စည္းႏွင့္ ခါးကိုင္းစရာမလိုပဲ အသံုးျပဳႏိုင္ေသာ ေဂၚျပားကို ယူလိုက္သည္။ အမွိဳက္ေတြကို စုစည္း လွည္းက်င္းၿပီး ေဂၚျပားႏွင့္ ထည့္ဖို႔ ျပင္သည္။ ထိုစဥ္ ေလ ခပ္ျပင္းျပင္း တခ်က္ တိုက္လိုက္ရာ အမွိဳက္ ႏွင့္ ေဂၚျပား တျခားစီ ျဖစ္သြာသည္။ ေလေတြ… ေလေတြ… ဟု ေရရြတ္ကာ ဖ်တ္ကနဲ ျပံဳးလိုက္မိသည္။

ၿပီးေတာ့ ခုနက လြင့္ပ်ံသြားေသာ အမွိဳက္စေတြကို ေဂၚျပားထဲ ေရာက္ေအာင္ တံျမက္စည္းျဖင့္ ဆြဲယူလိုက္သည္။ လြင့္ထြက္သြားမွာစိုးၿပီး ေသေသခ်ာခ်ာ ဂရုတစိုက္ ဆြဲယူလာသည္။ သို႔ေသာ္ ေဂၚျပားနား မေရာက္ခင္မွာပင္ ေလက ေဝွ႔ယမ္းတိုက္ခတ္ လိုက္ေသာေၾကာင့္ အမွိဳက္မ်ား ကစင့္ကလ်ား လြင့္သြားၾကေတာ့သည္။ ဒီတၾကိမ္မွာေတာ့ ေလေျပကို စိတ္အနည္းငယ္ တိုစျပဳလာၿပီ။ ကြ်တ္ ဟု စုတ္သတ္လိုက္မိေသာေၾကာင့္ မလွမ္းမကမ္းမွာ စာထိုင္ဖတ္ေနေသာ သူက တခ်က္လွည့္ၾကည့္သည္။ ဘာမွေတာ့ မေျပာ…

တိုစျပဳေနေသာ စိတ္ကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး ဆြဲဆန္႔လိုက္သည္။ ညေနခင္းႏွင့္ ေလေျပကို စိတ္မတိုခ်င္ပါ။ တိုခ်င္းတို လြင့္သြားေသာ အမွိဳက္စမ်ားေပၚတြင္သာ စိတ္တိုလိုက္မည္။ အခ်စ္သည္ မ်က္ႏွာလိုက္တတ္သည္ ဆိုေသာစကားကို မယံုၾကည္သူမ်ား ရွိပါသလား…

ထို႔ေနာက္ အမွိဳက္မ်ားကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္ လွည္းက်င္းၿပီး ျပန္လည္ စုစည္းလိုက္သည္။ သည္တခါေတာ့ ေဂၚျပားထဲကို အမွိဳက္မ်ား ေအာင္ျမင္စြာ ေရာက္ရွိသြားၾကသည္။ ေက်နပ္သြားၿပီး တံျမက္စည္းကို နံရံတြင္ အသာ မွီထားလိုက္ၿပီး ေဂၚျပားထဲမွ အမွိဳက္မ်ားကို သြားသြန္မည္အလုပ္… ေလတိုက္လိုက္ေသာေၾကာင့္ ဆံပင္ေတြ မ်က္ႏွာေပၚေရာက္လာသည္ကို လက္ျဖင့္ သပ္ဖယ္ၿပီး လက္ကို ျပန္အခ်…

ထိုလက္က ေဂၚျပားကို ရိုက္ခ်လိုက္သလို ျဖစ္ၿပီး မထင္မွတ္ပဲ ေဂၚျပား လဲက်သြားသည္။ ထိုအခါ ခုနက မဝင္ခ်င့္ ဝင္ခ်င္ျဖင့္ ေဂၚျပားထဲ ဝင္ေနၾကရရွာေသာ အမွိဳက္စမ်ားသည္ လြတ္ၿပီ ကြ်တ္ၿပီဟု ေအာ္ျမည္ ဟစ္ေၾကြးကာ ေလယူရာကို အေျပးတပိုင္း ခုန္ေပါက္ လြင့္ပ်ံသြားၾကေလေတာ့သည္။

အက်ယ္ခ်ဲ႕ၿပီး ရွည္ရွည္ေဝးေဝး ေျပာေနစရာမလို…။
စိတ္သည္ ဒီဂရီ အျမင့္ဆံုးႏွဳန္းျဖင့္ တိုေနေလၿပီ…။ သည္အခ်ိန္မွာ ေအးေအးသက္သာ စာဖတ္ေနႏိုင္ေသာ သူ႔ကို ျပဴတင္းေပါက္ေတြကို အခုခ်က္ခ်င္း ပိတ္ေပးရန္ႏွင့္ ဒီျပဴတင္းေပါက္ေတြေၾကာင့္ ေလေတြ တလစပ္တိုးဝင္ကာ အနံ႔ေတြေပါင္းစံု ဝင္၊ အမွိဳက္စေတြ၊ သစ္ရြက္ေျခာက္ေတြလဲ ဝင္၊ အိမ္မွာလည္း ဖံုေတြတက္တာ ျမန္၊ အခုလဲ ၾကည့္… အမွိဳက္ေတြကို တံျမက္စည္းေတာင္ ေသေသခ်ာခ်ာ လွည္းလို႔မရ… ဟု မေက်မခ်မ္း လွည့္ၿပီး ရန္ရွာမိေတာ့သည္။

သူက ဘာမွ ျပန္မေျပာ…။ စာဖတ္ေနရာမွထကာ ျပံဳးစိစိျဖင့္ ျပဴတင္းေပါက္ေတြကို လိုက္ပိတ္ေပးေနသည္။ ခင္ဗ်ားေလးပဲ ေလေတြ တိုက္တာကို ခ်စ္တယ္ဆို… ေလေတြဝင္တဲ့ ျပဴတင္းေပါက္ မ်ားမ်ားနဲ႔ အိမ္မို႔ ၾကိဳက္လွခ်ည္ရဲ႕ဆို... ညေနေတြဆို ေလတျဖဴးျဖဴးနဲ႔ ဆံပင္ေတြ တလြင့္လြင့္နဲ႔ စာဖတ္ရ၊ စာေရးရတာ အလြန္ေကာင္းဆို… ဟူေသာ စကားေတြကိုမ်ား ေျပာလာေလမလားဟု ေတြးရင္း သူ႔ကို မသိမသာ အကဲခတ္လိုက္ေသာအခါ သူက ဘာမွမျဖစ္သလို ေအးေအးေဆးေဆး…။ ဒီေတာ့ ျပႆနာရွာၿပီး ရစ္ခ်င္ေသာ စိတ္ထဲ မခ်င့္မရဲ ျဖစ္သြားသည္။ အဲဒီလိုပဲ… သူက အျမဲတမ္း စကားနည္း ရန္စဲသမား…။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ တေယာက္တည္း စိတ္ေတြတိုေနၿပီး အမွိဳက္ေတြကို ခပ္ျမန္ျမန္ လွည္းက်င္း သိမ္းဆည္းပစ္လိုက္သည္။ သူ႔ကိုလည္း မၾကည့္ခ်င္ေတာ့… ဖုန္စုတ္စက္ကိုလည္း မထိခ်င္ေတာ့…။ ၿပီးတာႏွင့္ ကြန္ပ်ဴတာကို လာဖြင့္ကာ စာလံုးေတြကို အခုလို သြက္သြက္လက္လက္ ရိုက္ခ်လိုက္သည္။ ဒါ အေကာင္းဆံုးပဲ…။

အရွိန္အမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ တိုက္ခတ္ေနတတ္ေသာ ေလေတြက အရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ဟိုဟို ဒီဒီ လြင့္စင္သြားေစႏိုင္ေသာ္လည္း ကြန္ပ်ဴတာ၊ ေမာ္နီတာေပၚက စာလံုးမ်ားကေတာ့ ေလေတြ ဘယ္ေလာက္ တိုက္တိုက္ စာလံုး တလံုးခ်င္းစီ လိုက္ေကာက္ရေအာင္ လြင့္ပါမသြားႏိုင္တာ ေသခ်ာေနသည္ မဟုတ္ပါလား…။

ညေနခင္းသည္ ေလေျပႏွင့္အတူ အနားကို ေရာက္လာ၏။
ညေနခင္းေတြကို ခ်စ္သည္… ညေနခင္း ေလေျပေတြကို ခ်စ္သည္။
ညေနခင္း၏ ေလေျပေၾကာင့္ စာတပုဒ္ ရလိုက္သည္။
ဤစာတပုဒ္သည္ ကြ်န္မ၏ ညေန ျဖစ္၏။