သူမေျပာေသာ အခ်စ္အေၾကာင္း (ေမာင္)

ကြ်န္မ ေမာင့္ကို စေတြ႔ေသာ အခ်ိန္မွာ ၾကည္ႏူးလြမ္းေမာဖြယ္ရာ မိုးစက္ မိုးမွဳန္မ်ား ျဖိဳးျဖိဳးေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ က်ေနေသာ အခ်ိန္လည္းမဟုတ္၊ ႏွင္းပြင့္ျဖဴျဖဴေတြ တဖြဲဖြဲ က်ေနေသာ အခ်ိန္လည္း မဟုတ္ပါ။ ေျခာက္ေသြ႔ၿပီး ပူေလာင္အိုက္စပ္လွေသာ ေႏြေန႔လည္ခင္း တခုမွာ… ၿပီးေတာ့ လူႏွစ္ေယာက္ ေရွာင္လို႔ လြတ္ရံုသာ ရွိေသာ ကန္ထရိုက္တိုက္ခန္းတခု၏ ခပ္က်ဥ္းက်ဥ္း ေမွာင္ျပျပ ေလွခါးထစ္မ်ားတြင္ ျဖစ္သည္။ ကြ်န္မက ေမာင္ရွိရာ က်ဴရွင္ကို ေက်ာင္းသူအသစ္အျဖစ္ အလာ၊ ေမာင္က ဆရာမ အလစ္ကို ေခ်ာင္းၿပီး က်ဴရွင္မွ အေျပး…။ ကြ်န္မ ေမာင့္ကို စေတြ႔လိုက္ေသာ အခ်ိန္မွာ ေမာင့္မ်က္ႏွာေပၚက ေနကာမ်က္မွန္ေၾကာင့္ ေမာင့္မ်က္လံုးေတြကို မျမင္ရေသာ္လည္း ႏွဳတ္ခမ္းက လက္ကနဲ ေတာက္ပသြားေသာ ေမာင့္အျပံဳးကို ကြ်န္မ ျမင္လိုက္ရသည္။ ေႏြအပူႏွင့္ စာေမးပြဲ အပူမ်ားအေပၚ ထပ္ဆင့္ဖိစီးေသာ အပူတခု ရင္ထဲကို ေရာက္လာသည္ဟု ကြ်န္မ သိလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ထိုအရာသည္ ကြ်န္မ ေမွ်ာ္လင့္မထားခဲ့ေသာ အခ်စ္ ျဖစ္ေနေလသည္။ ထိုေန႔က က်ဴရွင္ကို ေမာင္ျပန္လာလိမ့္ႏိုး ေမွ်ာ္ေနရင္း ဆရာမ စာသင္ေနတာကို နည္းနည္းမွ အာရံုစိုက္၍ မရခဲ့။ သို႔ေသာ္ ေမာင္ ျပန္မလာပါ။ အမွန္ဆိုလွ်င္ ေက်ာင္းေျပးတတ္၊ က်ဴရွင္ေျပးတတ္ေသာသူမ်ားကို ကြ်န္မ မုန္းပါသည္။ သို႔ေသာ္ အခ်စ္သည္ မ်က္ႏွာလိုက္တတ္သည္ေလ။

သည္လိုႏွင့္ ေနာက္ရက္အနည္းငယ္အၾကာမွာ ေမာင္ႏွင့္ ကြ်န္မတို႔ အခ်စ္အေၾကာင္း ေျပာျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ အရပ္ရွည္ရွည္ ပိန္ပိန္ပါးပါး အသားျဖဴျဖဴ၊ ႏွဳတ္ခမ္းနီနီ၊ အျပံဳးအရယ္ နည္းေသာ္လည္း သေဘာေကာင္းေသာ မ်က္ႏွာပိုင္ရွင္ ေကာင္ကေလးတေယာက္သည္ အင္မတန္မွ စိတ္တို စိတ္ဆိုးလြယ္တတ္သည္ဟု ကြ်န္မ နည္းနည္းမွ မရိပ္မိခဲ့ပါ။ ကြ်န္မကိုက လူအကဲခတ္ ညံ့၍ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ အေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ရွပ္အက်ႌႏွင့္ ခ်ည္ပုဆိုး အကြက္ စိတ္စိတ္ေလးမ်ားကို သပ္ရပ္စြာ ဝတ္ဆင္တတ္ေသာ ေမာင့္ကို အရင္က စာသင္ခန္းထဲမွာ တခါတေလေလးမွ်ပင္ မေတြ႔မိခဲ့ပါ။ ကြ်န္မႏွင့္ ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္ၿပီးမွ ေမာင္က စာသင္ခန္းထဲကို ေရာက္ဖူးသူ ျဖစ္ပါသည္။ ၿပီးေတာ့ ေမာင္က ေနကာမ်က္မွန္ ႏွင့္ ေဆးေပါ့လိပ္ကို သိပ္ၾကိဳက္သူျဖစ္သည္။ ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္ၿပီးသြားေသာအခါ ေမာင့္မ်က္လံုးေတြကို အခ်ိန္တိုင္း ျမင္ေနခ်င္တယ္ ဟု ကြ်န္မေျပာမွ ထိုမ်က္မွန္အမည္းကို ခြ်တ္ေဖၚရသူ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ တျခားမိန္းကေလးေတြလို ေမာင္ ကြ်န္မကို ခ်စ္ရင္ ေဆးလိပ္ မေသာက္ရဘူးေနာ္... ဟု မေျပာခဲ့ပါ။ ေမာင္က ေရေမႊးမသံုးတတ္ေသာေၾကာင့္ ေဆးလိပ္နံ႔သည္ ေမာင့္အမွတ္အသားတခု ျဖစ္ခဲ့သည္။ ကေလးေလး ဟု ေခၚေလ့ရွိေသာ ေမာင့္အသံသည္ ကြ်န္မအတြက္ အခ်ိဳျမဆံုး ဂီတသံစဥ္တခု ျဖစ္ပါသည္။ စိတ္ဆိုးေသာအခါ ေခၚတတ္ေသာ ဟိတ္ေကာင္ေလး ဆိုသည့္ ေမာင့္အသံမာမာသည္ပင္ ကြ်န္မနားထဲသို႔ ခ်ိဳသာ ျငိမ့္ေညာင္းစြာ စီးဝင္တတ္ပါသည္။

ခ်စ္သူဘဝမွာ ေမာင္က မၾကာခဏ စိတ္ဆိုးတတ္ စိတ္ေကာက္တတ္သည္။ ေမာင္အမ်ားဆံုး စိတ္ဆိုးရေသာ အေၾကာင္းရင္းမွာ ကြ်န္မ ေက်ာင္းေနာက္က်ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ေမာင္က ေန႔တိုင္း ေက်ာင္းကို အေစာၾကီးေရာက္ေနတတ္ၿပီး ကြ်န္မကိုလဲ ေက်ာင္းေစာေစာလာဖို႔ အျမဲမွာတတ္သည္။ ကြ်န္မက ေက်ာင္း အခ်ိန္ဇယားကို အိမ္မွာ ကပ္ထားရသူ၊ အခ်ိန္အတိအက် အိမ္က လိုက္ပို႔ေပးမွ ေက်ာင္းလာရသူ ဆိုတာ ေမာင့္ကို အၾကိမ္ၾကိမ္ ေျပာျပထားေသာ္လည္း ေမာင္က သူ လာေစခ်င္ေသာအခ်ိန္မွာ ေရာက္မလာတိုင္း ဘယ္ေတာ့မွ မရိုးႏိုင္ေအာင္ စိတ္ဆိုး စိတ္ေကာက္ျမဲ…။

ကြ်န္မက အလြယ္တကူ စိတ္မေကာက္တတ္၊ စိတ္မဆိုးတတ္ပါ။ သို႔ေသာ္ ေမာင့္ရည္းစားေဟာင္း ေက်ာင္းကို အလည္လာေသာေန႔ကေတာ့ စိတ္ဆိုးသည္လည္း မဟုတ္၊ စိတ္ေကာက္သည္လဲ မဆိုႏိုင္ပဲ ဝမ္းနည္း အားငယ္စိတ္တို႔ျဖင့္ ကြ်န္မ တေယာက္တည္း စာၾကည့္တိုက္မွာ သြားထိုင္ေနခဲ့ဖူးပါသည္။ ေန႔လည္ ထမင္းစားခ်ိန္လြန္ေတာ့မွ ေမာင္ေရာက္လာၿပီး အနားမွာ ငူငူငိုင္ငိုင္ျဖင့္ လာထိုင္ပါသည္။ စကားေတာ့ တခြန္းမွ မေျပာ..။ အနားမွာ ေမာင္ရွိေနလ်က္ႏွင့္ တိတ္ဆိတ္ေနျခင္းကို ကြ်န္မ သည္းမခံႏိုင္ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်န္မကပင္ စတင္ကာ ထမင္းစားၿပီးၿပီလားဟု ေမးမိပါသည္။ တျခားသူငယ္ခ်င္းေတြလဲ ပါလာလို႔ ထမင္းလိုက္ေကြ်းရင္း စားခဲ့ၿပီးၿပီ… ဟု ေမာင္ေျပာလာေသာအခါ ဝမ္းနည္းေသာ္လည္း မ်က္ရည္မဝဲပဲ ျပံဳးျပ ေခါင္းညိတ္ႏိုင္ခဲ့ပါသည္။ အို… အရင္တုန္းက ခ်စ္ခဲ့ဖူးတာပဲ အခုမွ မခ်စ္ေတာ့တာ ဟု ေမာင္ေျပာလာသည္အထိ ေစာင့္မေနေတာ့ပဲ ကိုယ့္ဖာသာ ေကာက္ခ်က္ဆြဲၿပီး စိတ္ေျပတတ္သူမွာ ကြ်န္မသာ ျဖစ္ပါသည္။

ၿပီးေတာ့ ေမာင့္ကို ဖြင့္မေျပာရက္ေသာ္လည္း ကြ်န္မက ေနာင္လာမယ့္ ကံၾကမၼာကို ၾကိဳျမင္ၿပီးသားသူတေယာက္၊ ေရွ႕ေရးကို ေဗဒင္ ေမးစရာ မလိုအပ္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေမာင္နဲ႔ ခ်စ္ရသမွ် အခ်ိန္ေလးမွာ စိတ္ခ်မ္းသာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈကသာ အေရးၾကီးသည္ဟု ေတြးထားသည္။

တပတ္ကို ေက်ာင္းတက္ရက္ ငါးရက္၊ စေန တနဂၤေႏြ က်ဴရွင္ ႏွစ္ရက္… ထို႔ေၾကာင့္ ေန႔တိုင္း ေမာင္ႏွင့္ ေတြ႔ရသည္။ ေမာင္နဲ႔အတူတူရွိေနခ်ိန္မ်ားသည္ ကြ်န္မဘဝ၏ စိတ္အခ်မ္းသာဆံုးႏွင့္ အေပ်ာ္ရႊင္ဆံုး အခ်ိန္မ်ားျဖစ္ၾကသည္။ စာအတူတူ က်က္ၾကသည္။ ခက္ခဲေသာ ပုစာၦမ်ားကို အတူတူ စဥ္းစားၾကသည္။ ျငင္းခုန္ၾကသည္။ အေျဖရသြားလွ်င္ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကသည္။ လက္ေတြ႔အခ်ိန္မ်ားတြင္ ေနရာကြဲသြားေသာေၾကာင့္ တေယာက္ကို တေယာက္က ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ ခိုးၾကည့္ၾကသည္။ အၾကည့္ခ်င္းဆံုသြားလွ်င္ ေမာင္က မ်က္စိမွိတ္ျပတတ္သည္။ ပံုဆြဲအခ်ိန္မ်ားတြင္ေတာ့ စားပြဲကို ေဘးခ်င္းကပ္ ေနရာယူၿပီး အတူတူဆြဲၾကသည္။ စကားေတြ ေျပာၾကသည္၊ ရယ္ေမာၾကသည္၊ ကြန္ပတ္စ္ေတြ ခဲတံေတြ လုၾကသည္…။ ထိုပံုဆြဲအခ်ိန္မ်ား ဘယ္ေတာ့မွ မကုန္ပါေစနဲ႔ဟု ကြ်န္မက ဆုေတာင္းတတ္၏။ ဤသို႔ ေမာင္ႏွင့္အတူ ေက်ာင္းမွာ ေပ်ာ္ေနတတ္ေသာ ကြ်န္မကို ေက်ာင္းေျပးရန္ စကားစလာသူမွာ ေမာင္ျဖစ္သည္။

သည္လိုႏွင့္ ကြ်န္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ေက်ာင္းေျပးၾကသည္။ ျမိဳ႕ႏွင့္ ခပ္လွမ္းလွမ္းကို ကားေမာင္းသြားၾကသည္။ လမ္းမၾကီးေဘးမွ ယာခင္းေတြနားမွာ ကားရပ္ၿပီး စကားေတြေျပာၾကသည္။ သစ္သီးမ်ားေရာင္းေသာ ဆိုင္ေသးေသးေလးေတြမွာ ဖရဲသီမ်ား ဝယ္စားၾကသည္။ ကြ်န္မ မၾကိဳက္ေသာ ဖရဲသီးသည္ ေမာင့္ေၾကာင့္ ခ်ိဳေနသည္…။ ထံုးျဖဴျဖဴႏွင့္ ဘုရားေတြ ေတြ႔လွ်င္ ဝင္ဖူးၾကသည္။ အလွဴခံပံုးေတြေတြ႔လွ်င္ အလွဴေငြ ထည့္ၾကသည္။ တခ်ိဳ႕အလွဴခံေသာ ေနရာမ်ားမွာ ကြ်န္မတို႔ႏွစ္ဦး၏ အမည္နာမကို ဦးေတြ ေဒၚေတြ တပ္ကာ စပီကာျဖင့္ ေအာ္ၿပီး သည္ဇနီးေမာင္ႏွံ အိုေအာင္ မင္းေအာင္ ေပါင္းရပါေစ ဟု ဆုေတာင္းေပးေသာအခါ ႏွစ္ေယာက္သား ရွက္ရွက္ႏွင့္ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကရတာ မွတ္မိေသးသည္။ သည္လိုႏွင့္ ေပ်ာ္စရာ ရက္ေတြ တရက္ၿပီး တရက္ ကုန္လြန္လာခဲ့သည္။ တရက္ ကုန္သြားၿပီးတိုင္း ေနာက္တရက္ကို ေရာက္ရန္ စိတ္ေစာတတ္ၾကသည္…။ ညေနေစာင္းလို႔ အိမ္ျပန္ရခ်ိန္ေတြတိုင္းမွာ ေမာင္က မ်က္ႏွာပ်က္တတ္သည္။

စေန တနဂၤေႏြ က်ဴရွင္ခ်ိန္မ်ားမွာ ဘာသာ တခုႏွင့္တခု ၾကား သူငယ္ခ်င္းေတြ မုန္႔သြားစားေနၾကခ်ိန္မ်ားတြင္ ကြ်န္မက အေအးတဗူး၊ ေပါင္မုန္႔ တခ်ပ္ႏွင့္ ေမာင့္အနားမွာ ေနက်န္ခဲ့ျမဲ…။ ထိုအခ်ိန္မ်ားတြင္ ေမာင္က ဂီတာတီးျပတတ္သည္။ သီခ်င္းေတာ့ မဆို၊ ဂီတာသံ သက္သက္သာ၊ ေမာင္တီးေလ့ရွိေသာ သီခ်င္းမွာ “ဆံပင္ရွည္ရွည္ အရပ္ျမင့္ျမင့္ ကိုယ့္ခ်စ္သူေလး…” ဟူေသာ သီခ်င္း ျဖစ္သည္။ ၾကာလာေတာ့ အင္ထရိုေလး စဝင္လိုက္သည္ႏွင့္ ကြ်န္မက ထိုသီခ်င္းကို အလြတ္မွတ္မိေနေတာ့သည္…။ ၿပီးေတာ့ ေမာင္က ေျပာေသးသည္။ ဟိုး စစခ်င္း ေလွခါးတဆစ္ခ်ိဳးေလးမွာ ေတြ႔တဲ့ေန႔က ကြ်န္မ မသိေအာင္ ဆံပင္အဖ်ားေလးကို ထိကိုင္လိုက္သတဲ့…။ အဲဒါကို မသိလိုက္ဖူး မဟုတ္လား… လို႔ ေမးလာသည္။ ထိုအခါ ကြ်န္မက ေမာင္ ရွက္သြားမွာစိုးၿပီး ဟင့္အင္း မသိလိုက္ပါဘူး လို႔ ျငင္းတာ… အမွန္ကေတာ့ ကြ်န္မ မသိပဲ ေနပါ့မလား…။

ေမာင္ႏွင့္ ကြ်န္မတို႔၏ အခ်စ္အေၾကာင္းကို ေျပာျပပါဆိုလွ်င္ ဘာကိုမွ ထူးထူးျခားျခား ေျပာစရာမလို။ အခ်ိန္တိုင္းသည္ အခ်စ္အေၾကာင္းေတြသာ ျဖစ္ေန၏။ ေမာင့္ အေျပာအဆို၊ အျပဳအမူ၊ ေမာင့္ လွဳပ္ရွားမႈေတြတိုင္းသည္ အခ်စ္ျဖစ္သည္။ ေမာင္ ကြ်န္မကို စာရွင္းျပေနခ်ိန္မ်ား၊ ေမာင္ ကြ်န္မကို ေခါင္းျဖီးေပးေနခ်ိန္မ်ား၊ ေမာင္ ဂီတာတီးျပေနခ်ိန္မ်ား၊ ေနာက္ဆံုး ေမာင္ စိတ္ဆိုး စိတ္ေကာက္ေနခ်ိန္မ်ား… ဒါေတြအားလံုးသည္ အခ်စ္အေၾကာင္းေတြသာ ျဖစ္သည္။

စာေမးပြဲအျပီး ေက်ာင္းပိတ္ရက္ရွည္ေတြမွာ ေမာင္က ေမြးရပ္ေျမကို ျပန္သြားေသာေၾကာင့္ လြမ္းရျပန္သည္။ စာေတြ အျပန္အလွန္ ေရးၾကသည္။ ဖုန္းေတာ့ သိပ္မဆက္ျဖစ္၊ ဖုန္းေဘလ္လာလွ်င္ အိမ္က သိသြားမွာ ေၾကာက္ရေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ တခါတခါေတာ့ ေမာင္က ဆက္တတ္သည္။ လူၾကီးမ်ား နည္းနည္းလစ္လွ်င္ စကားတိုးတိုး ေျပာျဖစ္ၾကသည္။ သည္လိုႏွင့္ သိပ္မၾကာခင္မွာ ကြ်န္မ ၾကိဳတင္ေမွ်ာ္လင့္ၿပီး ျဖစ္သည့္အတိုင္း ေမာင္နဲ႔ အေဝးဆံုးကို ေဝးသြားဖို႔ ေသခ်ာသြားခဲ့သည္။ ကြ်န္မမွာ ေရြးခ်ယ္ပိုင္ခြင့္ မရွိခဲ့ပါ။ ထိုအေၾကာင္းကို ေမာင့္ထံ စာေရးၿပီး ေျပာျပေသာအခါ ေမာင္က မိဘေတြကို ေခၚလာၿပီး လာေရာက္ ေတာင္းရမ္းမည္ဟု ဆိုသည္။ ကြ်န္မက ေတြေဝစြာျဖင့္ သတၱိနည္းခဲ့သလို ေမာင္ကိုယ္တိုင္ကလည္း ေရွ႕ဆက္တိုးလာဖို႔ အားငယ္ေနခဲ့သည္။ ေရႊလက္စြပ္ ေမာင္းကြင္းေလး တကြင္း ကြ်န္မလက္ထဲသို႔ ေရာက္လာခ်ိန္တြင္ ျပင္းျပင္းျပျပ သတိရ တမ္းတမိသူမွာ ေမာင္သာ ျဖစ္သည္။

ေအာင္စာရင္းထြက္ေသာေန႔က ေမာင္ ေက်ာင္းကို ျပန္ေရာက္လာသည္။ ေမာင့္ကို သြားေတြ႔မွ ျဖစ္မည္ဟု ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ သည္လိုအေျခအေနေတြ ၾကားမွပင္ ကြ်န္မ ေမာင့္ကို တကယ္ခ်စ္ေၾကာင္း ေမာင္ ယံုၾကည္ေစခ်င္ေသးသည္။ အတၱၾကီးသူ၊ တကိုယ္ေကာင္းဆန္သူ၊ သတၱိနည္းၿပီး ေသြးေၾကာင္သူ စေသာ ေဝါဟာရမ်ားကိုသံုးၿပီး ေမာင္ အျပစ္တင္လွ်င္လည္း ေခါင္းငံု႔ခံလိုက္မည္။ ေမာင္ စကားနာထိုးလွ်င္လည္း ျပံဳးေနလိုက္မည္။ ေမာင္ စိတ္ေကာက္လွ်င္ေတာ့ ေမာင့္ပုခံုးကို မွီတြယ္ရင္း ႏႈတ္ဆိတ္ေနလိုက္မည္။ သည္လိုေတြးၿပီး ေမာင့္ဆီကို ဖုန္းဆက္ကာ လာေတြ႔မည္ဟု ေျပာလိုက္သည္။ ထိုအခါ ေမာင္က စကားတခြန္းကို တိုးတုိးညင္သာ ေျပာခဲ့ပါသည္…။ မွတ္ပံုတင္ ယူလာခဲ့ေနာ္ တဲ့…။

ထိုေန႔က အိမ္မွ ထြက္ခါနီးအထိ ကြ်န္မစိတ္ထဲမွာ ဒြိဟ ျဖစ္ေနပါသည္။ တကယ္ေတာ့ မွတ္ပံုတင္ေလးက ကြ်န္မရဲ႕ ပိုက္ဆံအိတ္ထဲမွာ ေရာက္ႏွင့္ေနၿပီးသား… ၿပီးေတာ့ လက္မွာ ဝတ္ထားေသာ လက္စြပ္ကေလး…။ သည္အရာႏွစ္ခုအနက္က တခုသာ ယူသြားသင့္သည္ဟု ေတြးရင္း ဘယ္အရာကို ျပန္ထားခဲ့ရမွန္း မေဝခြဲတတ္…။ တညလံုးလဲ အိပ္မေပ်ာ္၊ ေနာက္တေန႔ကိုေရာက္ဖို႔ စိတ္ေစာေနခဲ့သည္။

တကယ္တမ္း ေမာင္ႏွင့္ေတြ႔ၾကေသာအခါ ဘယ္တုန္းကမွ ဘာမွ ျဖစ္မထားခဲ့ၾကေသာ သူေတြလို၊ သာမန္ ေတြ႔ေနက်ပံုစံမ်ိဳးႏွင့္ သက္ေတာင့္ သက္သာ ရွိေနခဲ့သည္။ ထူးထူးျခားျခား ဘာစကားမွ မဆိုျဖစ္ၾက။ ရန္ကင္းမွာ ေန႔လည္စာ သြားစားၾကၿပီး ေမာင္က ျမိဳ႕ျပင္ဖက္သြားရန္ ေျပာသည္။ ကြ်န္မက ေခါင္းခါျပလိုက္မိသည္။ ေနာက္ေတာ့ ေမာင္ ဘာမွ ထပ္မေျပာေတာ့ေခ်။ မွတ္ပံုတင္ပါသလားလို႔လည္း ေမာင္က မေမးေတာ့ ကြ်န္မလည္း မေျပာျဖစ္ခဲ့။ ကြ်န္မ လက္ထဲက လက္စြပ္ကေလးကို ေမာင္က လာကိုင္ၾကည့္ေနေသးသည္။ ဆုတ္သာ တက္သာ ဆိုေသာ အေျခအေနမွာ မရွိေတာ့သည္ကို ေမာင္ ရိပ္မိပံုရသည္။ ကြ်န္မခ်စ္ေသာ ေမာင္က အခါမ်ားစြာမွာ စိတ္ဆိုးလြယ္ေသာ္လည္း ဒီအခ်ိန္ေလးမွာေတာ့ စိတ္ဆိုးမေနခဲ့၊ တဇြတ္ထိုးမဆန္ခဲ့၊ အႏိုင္မယူခဲ့၊ လူၾကီးဆန္ၿပီး ကြ်န္မကို ငဲ့ညွာခဲ့သည္။

အိမ္ေရာက္ေတာ့ အိတ္ထဲမွာ ျပန္ပါလာေသာ မွတ္ပံုတင္ကဒ္ျပားေလးကို ထုတ္ယူရင္း ခုနကသာ ဒါေလးကို ေမာင့္ကို ျပခဲ့မိလွ်င္ အေျခအေနေတြ တမ်ိဳးတဖံု ေျပာင္းလဲသြားႏိုင္ေၾကာင္း ေတြးရင္း ေနာင္တ မ်က္ရည္ က်မိပါသည္။ ၿပီးေတာ့ ေမာင့္ကို ခ်စ္ခင္ ျမတ္ႏိုးစိတ္၊ သနားၾကင္နာစိတ္တို႔ႏွင့္အတူ ေက်းဇူးတင္မိပါသည္။

နီးစပ္ဖို႔ ခက္ခဲေသာ ဘဝႏွစ္ခု ျဖစ္မွန္း အစထဲက ကြ်န္မ သိခဲ့ပါသည္။ သို႔ေသာ္ အခ်စ္ဆိုသည္ကား ဖန္တီး၍ မရသလို အခ်စ္တခု ျဖစ္တည္လာခဲ့ေသာအခါတြင္လည္း တားဆီး ေဖ်ာက္ဖ်က္၍ မရပါ။ သူ႔အလိုလို ခ်စ္မိေလေသာအခါ ထိုအခ်စ္ကို ထိန္းသိမ္း ခ်ဳပ္ေႏွာင္ မထားခ်င္ခဲ့ပါ။ ေမာင္ ခ်စ္တာကို လက္ခံခ်င္သလို ကြ်န္မ အခ်စ္ကိုလည္း ေမာင္သိေစခ်င္ပါသည္။ အနည္းဆံုးေတာ့ ေမာင္ ေက်နပ္ေစခ်င္သည္ေလ။

ဘဝ၏ အခ်ိန္ အပိုင္းအျခားကေလး တခုမွာ ေမာင္ႏွင့္ ႏွစ္ဦးသား ခ်စ္ရည္ တူမွ်စြာ ခ်စ္ခဲ့ဖူးသည္ ဟူေသာ အခ်က္က တဘဝလံုးစာ ဆက္လက္ရွင္သန္ရန္ လံုေလာက္ေသာ ခြန္အားေတြ ေပးစြမ္းႏိုင္လိမ့္မည္ဟု ကြ်န္မ ေသေသခ်ာခ်ာ ယံုၾကည္ခဲ့ပါသည္။

(၂၇ မတ္ ၂၀၁၁)