Wednesday, February 1, 2012

တို႔ငယ္ငယ္တုန္းအရြယ္...

ဒီပိုစ့္က စာမေရးတာၾကာတဲ့ ဘေလာ့ဂါေတြ စာေရးဖို႔ အရွိန္ျပန္ယူၾကတဲ့ ပိုစ့္လို႔ ေျပာရမယ္… တက္ဂ္ပိုစ့္တခုအေနနဲ႔ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေရးၾကလိမ့္မယ္ ထင္ပါတယ္။ ကိုယ္လည္း စာမေရးတာ သိပ္ၾကာေနလို႔ အရွိန္မရျဖစ္ေနတာကို ဒီပိုစ့္ေလးနဲ႔ ျပန္ အရွိန္ယူလိုက္ပါတယ္…။
တို႔ ငယ္ငယ္တုန္းအရြယ္ တဲ့…။


သီခ်င္းထဲမွာ ဆိုထားတာက “တို႔ ငယ္ငယ္တုန္းအရြယ္ ေယာင္ေပစူးေလးေတြနဲ႔ကြယ္… ပုဆိုးကို စလြယ္သိုင္း ရြာဝိုင္းပတ္လည္…” ဆိုေပမယ့္ ကိုယ္ငယ္ငယ္ကေတာ့ ေယာင္ေပစူး နဲ႔ မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး။ ဂ်ပန္ဆံေထာက္ဆိုတဲ့ ဆံပင္ပံုမ်ိဳးနဲ႔ မွဳန္အစ္အစ္ မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ပါ။ ပုဆိုးကို စလြယ္မသိုင္းခဲ့ဖူးသလို ရြာဝိုင္းပတ္လည္မွာလည္း တခါမွ မေဆာ့ခဲ့ဖူးပါဘူး။ တကယ္ပါပဲ… ငယ္ငယ္တုန္းက အေၾကာင္းေတြ ျပန္ေတြးၾကည့္မယ္ဆို ကေလးပီပီ ခုန္ေပါက္ ေျပးလႊား ေဆာ့ကစားတာေတြ သိပ္မလုပ္ျဖစ္ခဲ့ဘူး။ အိမ္ထဲမွာ ေဆာ့လို႔ရသေလာက္ ဇယ္ခုတ္တာတို႔ မန္က်ည္းေစ့ ေတာက္တာတို႔ကို ခပ္ျငိမ္ျငိမ္ပဲ နည္းနည္းပါးပါး ေဆာ့ကစားခဲ့ဖူးတယ္။ အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ ရြယ္တူ မိန္းကေလး ကစားေဖၚမရွိတာမို႔ စာဖတ္ေနတာ မ်ားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သံုးတန္းထဲက မ်က္မွန္တပ္ရတယ္ ထင္တယ္…။ ေရႊေသြး ေတဇ မိုးေသာက္ပန္း ဒို႔ေက်ာင္းသား အစရွိတဲ့ အပတ္စဥ္ထုပ္ လစဥ္ထုပ္ ဂ်ာနယ္ေလးေတြ ေရာက္အလာကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ၿပီး ဖတ္ခဲ့ရတယ္။ ေလးတန္း ငါးတန္းေလာက္မွာေတာ့ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြမွာ အိမ္က စာအုပ္စင္က စာအုပ္ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ဖတ္တတ္လာတယ္။ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး သိန္းေဖျမင့္ ဆရာၾကီး ေရႊဥေဒါင္း ေမာင္ထင္တို႔ရဲ႕ စာ ခ်ိဳခ်ိဳေလးေတြကစလို႔ ျမသန္းတင့္ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ ဗဂ်ီေအာင္စိုး ညြန္႔ၾကဴး ေစာဦး ခင္ႏွင္းယု တို႔ရဲ႕စာေတြ အမ်ားၾကီးပဲ ဖတ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။

ေက်ာင္းမွာေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကစားၾကတဲ့ ကစားနည္းေတြကို မတတ္တတတ္နဲ႔ ဝင္ပါခဲ့ဖူးတယ္။ မိန္းကေလးေတြ အမ်ားဆံုးကစားၾကတာကေတာ့ ထုတ္ဆီးတိုးတာေပါ့။ ကစားခုန္စားအရာမွာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ပါရမီနည္းသလဲ၊ အခ်ိဳးအခ်ိတ္ မေျပသလဲဆို ကိုယ္တားရမယ့္အလွည့္ဆို ဘယ္သူ႔ကိုမွ မိေအာင္ မဖမ္းႏိုင္ဘူး အကုန္ လြတ္ကုန္တာပဲ။ အဲ… ကိုယ္ တိုးရမယ့္အလွည့္ဆိုရင္ေတာ့ သူတို႔ မဖမ္းခင္ထဲက မိခ်င္ေနတာေရာ။ သူတို႔ မမိလည္း ကိုယ့္စည္းကိုယ္ ျပန္နင္းၿပီး ထမင္းရည္ပူေလာင္ေနတာနဲ႔ကို ကိုယ္ပါတဲ့အသင္းက အျမဲတမ္း ရႈံးရတာပဲ။ ၾကာေတာ့ အားနာလို႔ မပါေတာ့ဘူး။

ငါးတန္း ေျခာက္တန္းေလာက္အေရာက္မွာ သားရည္ကြင္းေတြကို ၾကိဳးျဖစ္ေအာင္ ဆက္ၿပီး ခုန္ၾကတဲ့ ကစားနည္း ထြန္းကားလာျပန္တယ္။ ေက်ာင္းမွာ ေန႔လည္ထမင္းစားခ်ိန္ေတြမွာ ထမင္းကို အျမန္ဆံုးစားၿပီးတာနဲ႔ သားရည္ပင္ ခုန္တမ္း ေဆာ့ၾကတယ္။ ငယ္ငယ္ထဲက သူမ်ားေတြထက္ အရပ္ပိုရွည္ေတာ့ သားရည္ပင္ခုန္ရာမွာ ကြ်မ္းက်င္မွာပဲလို႔ ကိုယ့္ကို သူငယ္ခ်င္းေတြက အထင္ၾကီးၾကျပန္တယ္။ အင္း… ဒူးတို႔ ခါးတို႔ေလာက္အထိေတာ့ ကြ်မ္းကြ်မ္းက်င္က်င္ ခုန္တတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီထက္ ျမင့္တာေတြကိုေတာ့ ဘယ္လိုမွ မေက်ာ္လႊားႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ ဒီကစားနည္းမွာလည္း ေဘးကေန ထိုင္ၾကည့္ေနရတဲ့သူတေယာက္ ျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္သြားျပန္ပါတယ္။ လိုက္တန္းေျပးတန္းကစားရင္လည္း မေျပးႏိုင္ေတာ့ အျမဲ အမိခံရတယ္၊ ကုလားမစည္းဆိုလည္း အခ်ိဳးေျပေအာင္ကို မနင္းတတ္ဘူး၊ ေရႊစြန္ညိဳဆိုလည္း ခ်က္က် လက္က် မပုန္းတတ္ မေရွာင္တတ္ေတာ့ အျမဲမိတာပဲ၊ ေညာင္ပင္တေစၦဆိုတာ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔ ကစားရမွန္းေတာင္ မသိခဲ့ဘူး။ ဒါေတြကေတာ့ တို႔ငယ္ငယ္တုန္းအရြယ္ရဲ႕ ကစားခုန္စားအရာအတြက္ ေအာင္ျမင္မႈေတြပါပဲ။

ငယ္ငယ္တုန္းက အခ်ိန္ေတြအေၾကာင္းကို ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္ေတြးၾကည့္မိၿပီး လက္ရွိအေနအထားနဲ႔ ႏွိဳင္းယွဥ္လိုက္တိုင္းမွာ ငယ္ဘဝဟာ ရုပ္ဝတၱဳပစၥည္းေတြ မၾကြယ္ဝေသာ္လည္း စိတ္ခ်မ္းသာစရာေကာင္းၿပီး အလြန္ေအးခ်မ္းတယ္ဆိုတာ ပိုသိလာပါတယ္။ မနက္ ၇ နာရီဆို ေရဒီယိုမွာလာတဲ့ ကိုယ္လက္က်န္းမာၾကံ့ခိုင္ေရး ေလ့က်င့္ခန္း အစီအစဥ္ အတြဲအမွတ္ (၁) စတာနဲ႔ အိပ္ရာကထ၊ “ခ်ိဳခ်ိဳျမျမေအး ေတးအလွဂုဏ္အင္… အလကၤာေစာင္းနဲ႔ ညင္သာ ေျပာင္းႏြဲ႔ တြဲဖက္ကာပင္ မဂၤလာအေပါင္းလည္း ျပည့္ဝၾကပါေစ အျမဲရွင္… …” အစျပဳတဲ့ နံနက္ခ်ိန္ခါ ေတးသံသာနဲ႔ မနက္စာ စား…။ ၈ နာရီ သတင္းလာရင္ ေရခ်ိဳး၊ ၈ နာရီခြဲ အဂၤလိပ္ပိုင္း အစီအစဥ္က သတင္းအၿပီးမွာ လာတတ္တဲ့ Boney M တို႔ Abba တို႔ အဂၤလိပ္သီခ်င္းေလး သံုးေလးပုဒ္ကို အာရံုးစူးစိုက္... ၿပီးရင္ ေက်ာင္းသြားရတာပဲ။

ညေန ေက်ာင္းက ျပန္ေရာက္ရင္ ေမေမေစ်းသြားေနတုန္း ေက်ာင္းကပါလာတဲ့ အိမ္စာေတြအျပီးလုပ္ထားတယ္။ ဒါမွ ေမေမ ဟင္းခ်က္ရင္ ကူလို႔ရတာေလ…။ ေလးနာရီေက်ာ္ ေမေမ မီးဖိုေခ်ာင္ဝင္ေနတဲ့ အခ်ိန္ဟာ ေရဒီယိုက “ေမာင္ျပန္လာရင္ အဆင္သင့္ ေကြ်းဖို႔တကယ္ ခ်က္ျပဳတ္ထားတာ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ မ်ားလွပါတယ္… ကန္ဇြန္းရြက္ခ်ဥ္ရည္ အဆင္ေျပပါတယ္ ငါးဖယ္ငါးဆုပ္ကို အေၾကာ္နဲ႔ အသုပ္ခြဲလို႔…” ဆိုတဲ့ သီခ်င္းလာတဲ့ အခ်ိန္နဲ႔ အံကိုက္ပဲေပါ့။ သီခ်င္းေလး တေအးေအးနဲ႔ ေမေမ့ကို ဟင္းကူခ်က္ၿပီး ငါးနာရီနီးနီးဆို ေဖေဖ ရံုးက ျပန္ေရာက္လာေရာ…။ ေရမိုးခ်ိဳးေနရင္း ေရဒီယိုကလာေနတဲ့ စစ္သည္တို႔ လိုရာတို႔ တပ္မေတာ္စာတိုက္ခန္းကို ေရာက္ရွိလာတဲ့ အမွာစာမ်ားကို ဖတ္ၾကားပါေတာ့မယ္ရွင္တို႔… ေတြလည္း ၾကားတခ်က္ မၾကားတခ်က္ေပါ့…။ ညေန ေျခာက္နာရီခြဲဆို အားလံုး စားၿပီးေသာက္ၿပီး ေဆးေၾကာ သိမ္းဆည္းၿပီးရင္ မိသားစု စံုစံုလင္လင္နဲ႔ စကားထိုင္ေျပာ လဘက္သုပ္ ပဲၾကမ္းေၾကာ္သုပ္ တို႔နဲ႔ ေရေႏြးၾကမ္းဝိုင္းဖြဲ႔၊ မဟုတ္ရင္ လမ္းေလွ်ာက္… ဒီလိုနဲ႔ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း တေန႔ၿပီး တေန႔ ကုန္ခဲ့ရတယ္။

အခုလက္ရွိ ေန႔စဥ္အေျခအေနေတြ မွာေတာ့လား… မ်က္စိႏွစ္လံုးပြင့္တာနဲ႔ ေရတန္းခ်ိဳးၿပီး ရံုးသြားဖို႔ ျပင္ရေတာ့တာ၊ ဥၾသတေကာင္ ႏွစ္ေကာင္ရဲ႕ ေနပူမေရွာင္ မိုးရြာမေရွာင္ အာေခါင္ျခစ္ေအာ္သံကလြဲလို႔ ဘာနံနက္ခ်ိန္ခါမွ ေတးသံမသာဘူး…။ အမ်ိဳးသားကေတာ့ အိပ္ရာႏိုးရင္ သူ႔ ေဖးဖရိတ္ Gold 90 FM ကို ဖြင့္တတ္ပါတယ္ ဒါေပမယ့္ စိတ္ေအးလက္ေအး ခံစားေနဖို႔ အခ်ိန္ မရပါဘူး။ ေရခ်ိဳးၿပီးတာနဲ႔ ေကာ္ဖီတခြက္ကို ကမန္းကတန္းေမာ့ၿပီး အိမ္က ထြက္ၾကရတယ္။ ကံေကာင္းေထာက္မၿပီး အခ်ိန္မွန္မွန္ ျပန္ရတဲ့ ရံုးေပမို႔ အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ ေျခာက္နာရီခြဲ...။ ေမာင္ျပန္လာရင္ အဆင္သင့္ ေကြ်းဖို႔တကယ္ ခ်က္ျပဳတ္ထားတာ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ မ်ားလွပါတယ္ ေတြ ဘာေတြ ဘာ ဘာ ဘာမွ မရွိ… ေမာင္ အရင္ေရာက္ရင္ ေမာင္ ထမင္းခ်က္ပဲ…။ ကန္ဇြန္းရြက္ခ်ဥ္ရည္ ေလာက္ေတာ့ အဆင္ေျပပါေသးတယ္… လာထား… (အဲဒါက လြယ္တယ္ေလ)… အဲ… ငါးဖယ္ငါးဆုပ္ကို အေၾကာ္နဲ႔ အသုပ္ခြဲလို႔ ဆိုတာမ်ိဳးေတာ့ တာ့တာပဲ…။ အေၾကာ္ဆို အေၾကာ္ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း တမ်ိဳးပဲရမယ္… ဟင္း ဟင္း ဟင္း…။

စားေသာက္ ေဆးေၾကာၿပီး ေအာက္ဆင္း လမ္းေလး ဘာေလးေလွ်ာက္ဖို႔ ေခၚတိုင္း လူက လံုးဝ မလွဳပ္ခ်င္ေတာ့လို႔ မလုပ္မျဖစ္ အိမ္အလုပ္ေလး တိုလီမိုလီလုပ္ၿပီး စာဖတ္သေယာင္ စာေရးသေယာင္ ဓါတ္ပံုေတြပဲ ျပင္သေယာင္နဲ႔ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ မ်က္ႏွာအပ္ ဖဘမွာ အခ်ိန္ေတြကုန္… ဒီလိုနဲ႔ တေနဝင္ တေနထြက္… ဒီစက္ဝိုင္းၾကီးထဲမွာ တလည္လည္နဲ႔ပါ…။ ဒီလိုေနေနတာ Quality of Life ေတြ သိပ္က်တယ္လို႔ အမ်ိဳးသားက မၾကာခဏ ေျပာတတ္ပါတယ္။

အခုဆိုရင္ ကိုယ္ေရာ ကိုယ့္ပတ္ဝန္းက်င္က အေပါင္းအပါတစုဟာ ကိုယ့္ေရြးခ်ယ္မႈနဲ႔ကိုယ္ ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္အတၱေတြကို ေရွ႕တန္းတင္ၿပီး ဆႏၵေတြ ေလာဘေတြ တိုးတက္လာတဲ့ ရုပ္ဝတၱဳပစၥည္းေတြရဲ႕ ေခၚေဆာင္ရာ ေနာက္ကို တေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လိုက္မွန္းမသိ လိုက္ေနၾကရင္း ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္စရာေကာင္းတဲ့ ငယ္ဘဝေတြကို ခပ္ေဝးေဝးမွာ သိသလို မသိသလိုနဲ႔ ခ်န္ထားရစ္ခဲ့ၾကၿပီ…။ သီခ်င္းထဲကလိုပဲ… အခုမ်ားျဖင့္ ကိုယ္စီ ကိုယ္စီ ၾကင္ေဖၚအသြယ္သြယ္ သားရယ္ သမီးရယ္ နဲ႔ ေလာကၾကီးအလယ္မွာ ေသာကမီးႏြယ္ေတြနဲ႔ အတူ ဘဝတိုက္ပြဲ ေတြ အျပိဳင္အဆိုင္ႏႊဲေနၾကၿပီ…။ အဲဒါေတြကို ၾကည့္ရင္း ဟိုေတြး ဒီေတြး ေတြးရင္း “ငယ္ငယ္တုန္းက တို႔ဘဝအရြယ္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းလို႔ ေအာက္ေမ့တယ္…” ဆိုတဲ့ သီခ်င္း အပိုင္းအစေလးကို ပါးစပ္ဖ်ားမွာ မၾကာခဏ ေရရြတ္ေနမိပါေတာ့တယ္…။

32 comments:

  1. (အေၾကာ္ဆို အေၾကာ္ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း တမ်ိဳးပဲရမယ္… ဟင္း ဟင္း ဟင္း…။)... အဲဒါေလးသေဘာက်တယ္... တစ္မ်ိဳးရတာေတာင္ ေက်းဇူးတင္ရဦးမွာကို..
    ေနာ္႔ :D

    ReplyDelete
  2. ငယ္ငယ္တုန္းကအေၾကာင္းကိုျပန္စဥ္းစားမိရင္ လူအလိုလို စိတ္ခ်မ္းသာသြားတာမဟုတ္လားအမ... ခုခ်ိန္မေတာ့ မနက္မိုးလင္းတာနဲ႔ လူေတြကစက္ရုပ္အတိုင္း ရုန္းကန္လႈပ္ရွားရျပီ...။ ဘ၀ဟာ တခါတခါေတြးမိရင္ ဇယားကြက္အတိုင္းပံုေသသြားေနရလို႔ တေန႔တျခားအဓိပၸါယ္မဲ႔လာတယ္.....။ ဒါေၾကာင့္ ရတဲ႔ အခ်ိန္ကေလးမွာ ဖဘတို႔ ဘေလာ့တို႔မွာ ေမြ႔ေလ်ာ္တတ္တာလည္း နည္းလားအမ...။

    ReplyDelete
  3. အဘြားေတြ အဘိုးေတြ ျဖစ္လာတဲ့အခါမွာ... အခုလို ရံုးေျပးရ ေဖ့ဘြတ္၀င္ဖြရတဲ့ လူၾကီးငယ္ငယ္အေၾကာင္းေတြ ျပန္ေတြးမိျပီး ၾကည္ႏူးႏိုင္မယ္ ထင္ပါတယ္ :D

    ReplyDelete
  4. ဟင္းဟင္းဟင္း ငယ္ဘ၀မို႔ မေမ့သာေပါ့ း))

    ReplyDelete
  5. ဘေလာ့ဂင္းလုုပ္တာသိပ္မ်ားေနတယ္လိုု ့ကုုိယ့္ကိုုကိုုယ္ထင္ျပီးေလွ်ာ့ခ်င္ေနတယ္။ အိပ္ေရးပ်က္တယ္။ ငယ္ဘ၀ကိုုသိပ္ေပ်ာ္တယ္။ သိပ္ၾကိဳက္တယ္။
    ေနေကာင္းေကာင္းေကာင္းပါေစလိုု ့..
    အုုိင္အိုုရာ

    ReplyDelete
  6. ငယ္ဘဝ ၾကိးၿပင္းခဲ႕ရပံုၿခင္း တူတယ္မမေရ ညီမေလး ရဲ႕အဘြားက ေဆာ့တာ မၾကိဳက္ဘူးေလ မိန္းခေလး ေဖာ္ေတြ ေဆာ့ေနတာေတြ ထိုင္ေငးရင္း ကိုယ္တိုင္ကလည္း ေဆာ့တဲ႕ အက်င့္မရွိေတာ့ တစ္ခါတစ္ခါ ခိုးၿပိး ေဆာ့တိုင္း အရွံဳးေတြနဲ႕ ဆိုေတာ့ ေနာက္တစ္ခါ ေဆာ့ဖို႕ အားမရွိေတာ့ဘူးေလ..:):) ငယ္ဘဝေလး ေတြက ရိုးစင္းၿပီး ခ်စ္စရာ အၿပည့္နဲ႕ပါလား မမေရ..

    ReplyDelete
  7. ကေလးဘ၀ ကေတာ့ ဘ၀တစ္ခုလံုးရဲ႕ အေပ်ာ္ရႊင္ရဆံုး အခ်ိန္လို႕ထင္တာပဲ.... အဲ့ဒါေၾကာင့္ သား၊ သမီးေတြရလာရင္ ဒီေကာင္ေတြကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေဆာ့ခိုင္းရမယ္.. မဟုတ္ရင္ သူတို႕အတြက္ ေပ်ာ္စရာအခ်ိန္ဆိုျပီး ျပန္ေတြးေတာင္ ဘာမွ ေရးေရးေပၚမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး..... :P

    ReplyDelete
  8. It's common truth for many people that our childhood had less materials and rich pleasure mentally.Try ourselves to be happy for a moment.Life isn't long.
    Gyidaw

    ReplyDelete
  9. အင္မတန္ အစိုးရိမ္ႀကီးၿပီး အခ်စ္လြန္တဲ့ လူႀကီးေတြနဲ႔ လူျဖစ္ခဲ့ရေတာ့ ငယ္ငယ္တံုးက ျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္ ကစားခုန္စားလုပ္ခြင့္ မရခဲ့ဘူး။ အေပါင္းအသင္းလဲ မရွိသေလာက္ပဲ။ အိမ္ေပၚမွာပဲ တစ္ေယာက္ထဲ သူမ်ားကေလးေတြ ကစားတာေငးၿပီးႀကီးျပင္းခဲ့ရတာ။ ဒါေပမဲ့ ငယ္ဘ၀ေလးေတြကိုေတာ့ တမ္းတမိတာအမွန္ပါပဲ... း))

    ReplyDelete
  10. ရန္ကုန္သူေတြ ေဆာ့တဲ့နည္းေတြ..
    တို႕လို ေတာက လူေတြက..သားေရပင္ မကစားဘူးကြ.. း))

    လြမ္းတယ္..ေပ်ာ္တယ္..ခ်ိဳျမိန္တယ္..တသသ

    ReplyDelete
  11. မသက္ေရးတဲ့ ကေလးဘဝရဲ႕လႈပ္ရွားမႈေလးေတြကို
    ဖတ္ရေတာ့ ငယ္ဘဝကိုအေတြးေတြျပန္ေရာက္သြားၿပီ။
    အျဖဴေရာက္သက္သက္ငယ္ဘဝေလးအေၾကာင္း
    အေျခအေနေပးရင္တစ္စိတ္တစ္ေဒသေရးခ်င္ပါေသးတယ္
    ကေလးဘဝကိုေတာ့လူတိုင္းခံုမင္ခဲ့ၾကတယ္ေနာ္။
    စိတ္ဓာတ္အစဥ္ၾကည္လင္ေအးျမပါေစကြယ္။

    ေမတၱာျဖင့္
    အန္တီတင့္

    ReplyDelete
  12. မသက္ေ၀ေျပာသလိုပါပဲ.. အားလံုးလူက ေနာက္ျပန္မလည္ႏုိင္တဲ့ ဘ၀စက္ယႏၱရားႀကီးက ေန၀င္ခ်ိန္နီးေလေလ အရုဏ္ဦးေရာင္ျခည္ကို ျပန္တမ္းတေလေလပါပဲ...။

    ခ်မ္းေျမ့ပါေစ
    ခ်ယ္ရီေျမ

    ReplyDelete
  13. တို႕ငယ္ငယ္တုန္းအရြယ္.. ေခါင္းတံုးေလးေတြနဲ႕ကြယ္... ပုဆိုးကိုစလြယ္သိုင္း... ရြာဝိုင္းပတ္လည္..။။
    ဟီးးးးးး..ငယ္ဘဝကို အမွတ္ရသြားတယ္။။။

    ReplyDelete
  14. ဖတ္ျပီးေပ်ာ္ပါတယ၊္မိမိအေနနဲ႕၊
    အရြယ္အေၾကာင္းေတာ့ငယ္တုံးကေကာ၊အခုေကာ
    ၊ေနာက္ေကာ၊မေတြးမိေအာင္
    သပ္သပ္ဖာသိဖာသာေနပါတယ္... :)

    ReplyDelete
  15. မသက္ေဝက သီခ်င္းေတြ ေတာ္ေတာ္ရတာပဲ၊ ငယ္ဘဝ အေၾကာင္းကို အဲဒီတုန္းက နားေထာင္ခဲ့ရတဲ့ သီခ်င္းေတြနဲ႔ ခ်ိန္ထိုးျပသြားတာ မိုက္တယ္၊ တဖက္ကလည္း အဲဒီသီခ်င္းေတြ ေခတ္ေကာင္းခဲ့ခ်ိန္ကို ျပန္႐ွာလိုက္ရင္ မသက္ေဝရဲ႕ ျဖတ္သန္းမႈကို ေျခရာေကာက္လို႔ ရသြားၿပီ..၊ း)

    ကြန္ျပဴတာနဲ႔ တီဗီဟာ ေနထိုင္မႈ အႏွစ္သာရ က်ဆင္းေစတယ္ ဆိုတာေတာ့ တကယ့္ကို အမွန္ပါပဲ၊ မိသားစုထဲမွာေတာင္ verbal communication ေတြ ဆိတ္သုဥ္းလာတာ အေတာ္မ်ားၿပီ၊ လံုးလံုးႀကီး ပစ္ပယ္လို႔ကလည္း မျဖစ္ျပန္..ဟူး၊ အခုေလာက္ ႐ုပ္ ဝတၳဳပစၥည္း မျပည့္စံုတဲ့ ငယ္ဘဝကို ပိုၿပီးလြမ္းဆြတ္ၾက တာေတာ့ က်ေနာ္တို႔ အားလံုးပါပဲဗ်ာ..။

    ReplyDelete
  16. မမ ငယ္တုန္းက ဘ၀ေလးကလဲ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းနဲ႕ ခ်စ္စရာေလး ။ ခုၾကီးေတာ့လဲ သာသာယာယာ ဘ၀ေလး ။ ဖတ္ရတာ မ၀ဘူး အမ်ားၾကီးဖတ္ခ်င္တယ္။

    ReplyDelete
  17. မၾကီးပုိစ့္ကုိ မေန႔ညေနထဲက လာဖတ္ထားတာ။ ဒီေန႔တစ္မနက္လံုးလဲ
    ွပုိစ့္ထဲက Quality of Life ဆုိတဲ့စကားလံုးကုိပဲ အထပ္ထပ္ စဥ္းစားေနမိတယ္။ း)

    ဟုိတေလာကမွ ရံုးကထြက္သြားတဲ့ အင္ဂ်င္နီယာအစ္ကုိၾကီးတစ္ေယာက္ ေျပာတာေလးလဲေျပးသတိရမိေသးတယ္။ " စလံုးေရာက္တာ ၁၂ ႏွစ္ရွိျပီ။ တစ္ရက္မွ အိပ္ေရးမ၀ေသးဘူး " တဲ့။ :D
    ဒါလဲ ကြာလတီေအာ့ဖ္လုိက္ဖ္ ဆံုးရႈံးျခင္း တစ္မ်ိဳးပဲလားမသိဘူးေနာ္။

    ReplyDelete
  18. မသက္ေဝ ေရ

    ငယ္ငယ္တုန္းက ဆိုလို႕ ငယ္ဘဝ မွာ အေႏွာင္႔အဖြဲ႕ မဲ႕ ေနခဲ႔ရတာေတြ လြမ္းတယ္

    ReplyDelete
  19. ငယ္ဘ၀ကို မတရားကို လြမ္းသြားမိၿပီအစ္မသက္ေ၀...
    သားရည္ပင္ႀကိဳးအခုန္ေကာင္းလို႔ နဖူးကြဲရတာ သတိရသြားၿပီ။ လြမ္းလိုက္တာ.......။ အဲ့ဒီမွာမွ မဟုတ္ပါဘူး... အခုေတာ့ ဒီမွာလဲ ဒီလိုပါဘဲ..။ စက္ရုပ္ေတြရဲ႕ ေန႔တဓူ၀ဘ၀ေပါ့..။ ေရဒီယို သီခ်င္းေလးေတြ ၾကားရေတာ့ “ ျပား၆၀ပိုက္ဆံအေၾကြ ..ေပးလိုက္စမ္းပါ ကေလးတို႔အေမ ..." အဲ့ဒိသီခ်င္းေတြေတာင္ လြမ္းသြားရတယ္။ ခုေတာ့ ေရဒီယိုနားမေထာင္တာ အႏွစ္၂၀နီးပါးရွိေနၿပီ..။

    ReplyDelete
  20. ငယ္ငယ္တုန္းကအရြယ္ကိုဘယ္လိုမ်ားျပီးဆံုးခဲ႕လဲမသိေတာ႕ပါဘူးမမရယ္ အခ်ိန္ေတြကုန္ျမန္လြန္းလို႕ပါ း)

    ReplyDelete
  21. ငယ္ငယ္တုန္းက ေရႊမင္းသမီးေတြေပါ့၊
    ကေလးတုန္းကလည္း ကေလးမို့
    ေက်ာင္းတက္တုန္းကလည္း ေက်ာင္းသားမို႕လို႕
    အခြင့္အေရးအျပည့္နဲ့ အညြန့္တလူလူပဲေနာ္။

    ReplyDelete
  22. ေပ်ာ္စရာ ငယ္ဘ၀ေလးေပါ့ သူငယ္ခ်င္းေရ း)))
    သတိရမိပါတယ္။ အဲတုန္းက တို႔ေတြ ေက်ာင္းမွာ ကစားတိုင္း ေဘးမွာ ခပ္ကုတ္ကုတ္ ရပ္ၾကည့္ေနတတ္တဲ့ မ်က္မွန္ေလးနဲ႔ ကလန္ကလားေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကို း))

    ReplyDelete
  23. ဇြန္လည္း အမလုိပဲ ငယ္ငယ္က ကစားခုန္ကစားဆုိ ဘယ္ေတာ့မွ မရဘူး။ စာဖတ္တာ ၀ါသနာပါတာခ်င္းလည္းတူတယ္။ အဲ... မ်က္မွန္ကေတာ့ ႀကီးမွတပ္ရတာ။ း)

    ReplyDelete
  24. စာေရးသူရဲ႕ ငယ္ငယ္တုန္းက အရြယ္အေၾကာင္းေလးကို ဖတ္သြားတယ္။ း)
    ေယာင္ေပစူး သီခ်င္းကို ျမတ္လည္း ႀကိဳက္တယ္။

    ခင္မင္စြာျဖင္႔
    ျမတ္ပန္းႏြယ္

    ReplyDelete
  25. ငယ္ငယ္တုန္းကအေၾကာင္းေလးဖတ္သြားပါတယ္ မမသက္ေရ..း)

    ReplyDelete
  26. ကန္စြန္းရြက္ေတာင္ မခ်ဥ္ရည္နုိင္ပါဘူး အစ္မရာ...
    ခ်က္ျပဳတ္ထားတာ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ မ်ားလွပါတယ္။
    'ငပိေၾကာ္အဆင္ေျပပါတယ္ ၾကက္ဥကို အေၾကာ္နဲ႔အ ျပဳတ္ ခြဲလို႔… 'ဆိုရမယ္ ထင္တယ္။

    ReplyDelete
  27. နဲနဲတူတယ္ သိပ္ျပီးမေဆာ႔ရဘူးစာဖတ္တယ္
    မ်က္မွန္တပ္ရတယ္ ၃-၄ တန္းကတဲကစတပ္ေနရတာ
    ေပ်ာ္စရာငယ္ဘ၀ေလးေတြေနာ္
    ခင္တဲ႔ jasmine

    ReplyDelete
  28. အန္တီသက္ေ၀ ခုခ်ိန္ထိ အိမ္မွာ အကူမရွိပဲ အိမ္ရွင္မေရာ၊ carrier woman ဘ၀ေရာ၊ ဘေလာဂါဘ၀ပါ ေအာင္ၿမင္ေနတာ အရမ္းအံ႔ ၿသေနတယ္။ အရမ္းကို ေတာ္တာပဲ။ တကယ္ကို ခ်ီးက်ဳးတာပါ။

    ReplyDelete
  29. Camera woman too...
    She did very nice shots...

    ReplyDelete

အမွတ္တရ ေရးခဲ့ပါ...