အနီေရာင္ၾကိဳး

ကမ္းစပ္သို႔ တဝုန္းဝုန္း လာေရာက္ရိုက္ခတ္ေနေသာ ေရလွိဳင္းမ်ားကို ေငးေမာၾကည့္ေနရင္း သူ႔စိတ္ေတြသည္လည္း ထိုေရလွိဳင္းမ်ားလို လွဳပ္လွဳပ္ခတ္ခတ္ ျဖစ္ေနသည္ကို သတိထားလိုက္မိသည္…။ အတိတ္ဆိုသည္မွာ အခ်ိန္ကာလ မည္မွ်ပင္ ၾကာျမင့္ေစကာမူ ေမ့ေပ်ာက္ေစႏိုင္ေသာအရာတခု မဟုတ္မွန္း အခ်ိန္ၾကာလာသည္ႏွင့္အမွ် သူ ပိုနားလည္ လာခဲ့သည္။ ေရလွိဳင္းမ်ားကို တလွည့္ လက္ထဲမွာ ကိုင္ေဆာင္ထားေသာ အနီေရာင္ လက္ပတ္ၾကိဳးေလးကို တလွည့္ ၾကည့္ရင္း ေနာက္ဆံုးမွာ ထိုၾကိဳးေလးကို ႏွဳတ္ခမ္းဖ်ားျဖင့္ အသာ ထိကပ္ နမ္းလိုက္ၿပီး ေရလွိဳင္းေတြၾကားထဲကို လႊတ္ခ်လိုက္ေတာ့သည္…။ အရာအားလံုးကို ျပီးဆံုးသြားေစခဲ့ၿပီ…

တခ်ိန္ကေတာ့ ထို အနီေရာင္ လက္ပတ္ၾကိဳးေလးသည္ သူ႔ဘဝ၏ တစိတ္တပိုင္း၊ သူ႔ဘဝ စာအုပ္၏ စာမ်က္ႏွာ တခ်ိဳ႔ဆိုလွ်င္လည္း ဟုတ္သည္။ သူ႔ အေဖၚဆိုလွ်င္လည္း ဟုတ္သည္။ သူ႔ကို အေထာက္အပံ့ျပဳေသာ သူ႔ကို အကူအညီမ်ားစြာ ေပးခဲ့ေသာအရာေလးတခုဆိုလွ်င္လည္း မမွား…။ သူ ထိုအနီေရာင္ၾကိဳးေလးႏွင့္ အတူတူရွိခဲ့ေသာ ညေနခင္းမ်ားစြာထဲမွ တခုေသာ ေမွာင္ရီရီညေနခင္းကို ယခုအခ်ိန္မွာ ျပင္းျပင္းျပျပ အမွတ္ရေနမိသည္…

*****

ဖြင့္ကာစ ကုန္တိုက္ၾကီးတခု၏ အဝင္ဝနားမွ ပန္းအလွစိုက္ေသာ စဥ့္အိုးအၾကီးၾကီးသည္ သူ႔အတြက္ ျပည့္စံု လံုေလာက္ေသာ အကာအကြယ္တခု ျဖစ္သည္။ ထိုစဥ့္အိုးၾကီးနားမွ ခံုတန္းရွည္ေလးတြင္ ဦးထုပ္ကို ခပ္ငိုက္ငိုက္ေဆာင္းၿပီး သူ ထိုင္ေလ့ရွိသည္။ ဝင္လာသမွ် လူမ်ား ရုတ္တရက္ဆိုလွ်င္ သူ႔ကို အလြယ္တကူ မျမင္ႏိုင္ေခ်။ ထိုေနရာမွာ ထိုင္လိုက္ၿပီး ပထမဆံုး လုပ္ေသာ အလုပ္မွာ လက္ပတ္ၾကိဳး နီနီေလးကို လက္ေကာက္ဝတ္မွာ ပတ္လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ဒါဆို အလုပ္ စ ၿပီ ဟု ဆိုႏိုင္ေပၿပီ။

ညေနခင္းအခ်ိန္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကုန္တိုက္ၾကီးထဲမွ ဆိုင္ခန္းမ်ားမွာ ေစ်းသည္ ေစ်းဝယ္မ်ားလည္း တစထက္ တစ စည္ကားလို႔လာၿပီ။ လူ အမ်ားစုကေတာ့ သူရွိရာေနရာကို မည္သူမွ် ေသေသခ်ာခ်ာ ဂရုမျပဳၾကပဲ ျဖတ္သြား ျဖတ္လာျပဳၾကသည္။ ထိုစဥ္ တေဒါက္ေဒါက္ႏွင့္ စည္းခ်က္ညီညာေသာ ခြာျမင့္ဖိနပ္သံ တစံုသည္ သူ႔အနီးတြင္ အသံတိတ္သြားသည္။ သူ ေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္။ လွပစြာ ဆင္ျပင္ထားေသာ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္… အေတြ႔အၾကံဳအရ ထိုအမ်ိဳးသမီး၏ အသက္ကိုေတာ့ ၃၅ ႏွစ္ေလာက္ဟု ခန္႔မွန္းမိသည္။ ေသခ်ာသည္ကေတာ့ ထိုအမ်ိဳးသမီးကို သူ တခါမွ မေတြ႔ဖူးေသး… ထိုစဥ္မွာ အမ်ိဳးသမီးက သူ႔ကို ေခါင္းတခ်က္ ဆတ္ကာ လွစ္ကနဲ ျပံဳးျပသည္။ ထိုအခါ သူ ထိုင္ရာမွ ထ လိုက္သည္။ ဦးထုပ္ကို ပိုမို ငိုက္ေအာင္ ဆြဲခ်ရင္း ေက်ာပိုးအိပ္ကို လြယ္ကာ ထိုအမ်ိဳးသမီး၏ ေျခလွမ္းမ်ားေနာက္မွ ခပ္ခြာခြာ လိုက္လာခဲ့သည္။ ေျမထပ္ထဲမွ ကားရပ္နားရာေနရာသို႔ ေရာက္လာေသာအခါ အမ်ိဳးသမီးက ကားေသာ့ကို လွမ္းပစ္ေပးလိုက္သည္။ ဟား… ကားက တကယ္ အပ်ံစားပါလား…။ ထိုစဥ္ နာမည္ၾကားရံုျဖင့္ ခန္းနားမႈကို သိႏိုင္ေသာ ေဟာ္တယ္ၾကီးတခု၏ အမည္ကို အမ်ိဳးသမီးက ခပ္တိုးတိုး ေရရြတ္လိုက္သည္။ အိုးေက… သူ တစံုတရာကို ေတြးရင္း ရႊီကနဲ ေလတခ်က္ ခြ်န္လိုက္သည္။ ကားေမာင္းေနစဥ္တေလ်ာက္လံုး ထိုအမ်ိဳးသမီးက သူ႔ကို စကားတခြန္းမွ မေျပာ၊ အကဲခတ္ဟန္ စပ္စုဟန္လည္း လံုးဝ မျပပါ။ ရင္းႏွီးကြ်မ္းဝင္ေနၿပီးေသာ သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြတေယာက္ ေမာင္းေသာကားကို စီးလာေလဟန္ျဖင့္ ေအးေအးေဆးေဆး သက္ေတာင့္သက္သာ…။ ဘယ္လို မိန္းမပါလိမ့္…

ထိုေဟာ္တယ္ၾကီး၏ အခန္းနံပါတ္မွာ ၃၀၇၆ မွာ တျမိဳ႔လံုးကို အေပၚစီးက လွလွပပျမင္ႏိုင္ၿပီး ခန္းနား က်ယ္ဝန္းေသာ အခန္းတခန္း ျဖစ္သည္။ အနက္ေရာင္ သားေရ ဆိုဖါေပၚတြင္ ေျခေထာက္ကို ခ်ိတ္၍ ခပ္မတ္မတ္ အေနအထားျဖင့္ ထိုင္ေနေသာ အမ်ိဳးသမီးကို သူ တခ်က္ၾကည့္ၿပီး ဘာလုပ္ရမွန္းမသိလွ်င္ လုပ္ေနက် အမူအရာအတိုင္း ေခါင္းကို ေမာ့ကာ ဆံပင္ကို တခ်က္သပ္လိုက္သည္။ သူ႔အေျခအေနကို သိေနသည့္အလား အမ်ိဳးသမီးက “ထိုင္ေလ…” ဟု ဆိုကာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွ ဆိုဖါကို ေမးဆတ္ျပသည္။ သူ ဝင္ထိုင္လိုက္ၿပီး အတန္ၾကာသည္အထိ အမ်ိဳးသမီးက ဘာစကားမွ မဆိုေတာ့။

အရင္က ေတြ႔ဖူးေနက် အမ်ိဳးသမီးမ်ားလို မင္း အသက္ဘယ္ေလာက္ရွိၿပီလဲ… ဒီလိုလုပ္ေနတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲ… ဘာလို႔ ဒီအလုပ္မ်ိဳး လုပ္တာလဲ… ေက်ာင္းတက္သလား… ဒီအလုပ္လုပ္တာ ေက်ာင္းခ်ိန္ေတြကို မထိခိုက္ဖူးလား… စေသာ မိန္းမပီပီ စပ္စပ္စုစု ေမးခြန္းမ်ားကို ေမွ်ာ္လင့္ထားေသာ္လည္း ဘာမွ မေမးပါ။ ထို႔အျပင္ အရင္က ေတြ႔ဖူးေနက် အမ်ိဳးသမီးမ်ားလို သူ႔အနီးကို တိုးကပ္လာကာ တြတ္တီးတြတ္တာ စကားမ်ားလည္း မေျပာဆိုပါ၊ ပြတ္သီးပြတ္သပ္လည္း လာမလုပ္ပါ။ တခ်ိဳ႕တခ်ိဳ႕ေသာ အမ်ိဳးသမီးမ်ားလို သူတို႔၏ လြမ္းခန္း ေဆြးခန္းမ်ား၊ သူတို႔၏ မလွပေသာ ဇာတ္လမ္းမ်ားကို ဝမ္းနည္းစြာျဖင့္ တဖြဲ႔တႏြဲ႕ ေျပာမည့္ပံုလည္း မရပါ။ ဆိုဖာေပၚတြင္ သက္သက္သာသာ ထိုင္ေနရင္းက ခပ္တည္တည္ပင္ သူ႔ကို လွမ္းၾကည့္ေနေလသည္…။ ၾကာေတာ့ သူ စဥ္းစားရၾကပ္လာသည္။ အေနခက္လာသည္။ ဒီမိန္းမ ဘာအတြက္ေၾကာင့္ ငါ့ကို ေခၚလာတာပါလိမ့္…

“အဝတ္ေတြ ခြ်တ္လိုက္ပါလား…”

ေမွ်ာ္လင့္မထားေသာ စကားမို႔ အငိုက္မိသြားၿပီး ခင္ဗ်ာ… ဟု တအံ့တၾသ ျပန္ေမးလိုက္သံေၾကာင့္ အမ်ိဳးသမီးက ေနာက္တၾကိမ္ ထပ္ေျပာရသည္။ သူ႔ကိုယ္ေပၚမွ ေနာက္ဆံုးလက္က်န္ အဝတ္ကို ခြ်တ္မည္အလုပ္မွာ…

“အိုေက… အိုေက… ေတာ္ပါၿပီ… ဒီေလာက္ဆို ရပါၿပီ…” ဟု ထိုအမ်ိဳးသမီးက ရယ္ျမဴးရိပ္ပါေသာ ေလသံတိုးတိုးျဖင့္ ေျပာသည္။

ခက္လိုက္တာ… သည္အလုပ္လုပ္ေနသည္မွာ ကာလ အတန္ၾကာျပီျဖစ္ေသာ္လည္း ဘာေၾကာင့္ ဒီမိန္းမေရွ႕မွာ ရွိဳးတိုး ရွန္းတန္း ျဖစ္ေနသည္ကို ကိုယ္တိုင္ နားမလည္ႏိုင္…။ ခပ္ျပံဳးျပံဳး မ်က္ႏွာေပးႏွင့္ သူ႔ကို စိုက္ၾကည့္ေနေသာ အမ်ိဳးသမီးကို တခ်က္ၾကည့္ၿပီး မ်က္ႏွာလႊဲလိုက္သည္။ ေခ်ာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေခ်ာတဲ့ မိန္းမတေယာက္ပဲ… ဒါေပမယ့္ ဒီမိန္းမ အၾကည့္က တဆိတ္ေတာ့ ခပ္ေၾကာေၾကာနဲ႔ အထက္စီး ဆန္လွခ်ည့္…။ ငါ ပိုက္ဆံေပးရမွာပဲ ငါ လုပ္ခိုင္းခ်င္တာ ခိုင္းမယ္ဟူေသာ အခ်ိဳးမ်ိဳးလား…။ ေဒါသ၊ ခံျပင္းစိတ္ႏွင့္ ရွက္စိတ္တို႔ေၾကာင့္ သူ႔ ေသြးေတြ ရုတ္ခ်ည္း ဆူေဝလာသည္။

“ေတာ္ေတာ္ၾကည့္လို႔ေကာင္းတဲ့ ေယာက်္ားတေယာက္ပဲ… မင္းသား လုပ္ရင္ ေကာင္းမယ္… ဘယ္လိုလဲ… မင္းသားလုပ္မလား…” ထိုစကားအဆံုးမွာ သူမ၏ မွတ္ခ်က္ကို သူမဖာသာ သေဘာက်သြားေလဟန္ျဖင့္ အသံထြက္ ရယ္ေမာေနေသးသည္။ ဒီမိန္းမ ေမးတာကို ျပန္ေျဖရမွာလား… ဒါမွမဟုတ္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္လို႔ ျပန္ေျပာရမွာလား… မေျပာဘူးကြာ… မေျပာဘူး… သူ႔အေတြးနွင့္သူ တေယာက္တည္း ရႈပ္ရွက္ခတ္ေနသည္။

“ကိုယ့္ကို ဟိုဖက္စားပြဲေပၚက ေရပုလင္းေလး ယူေပးပါလား…”

ဒါ သူ႔ကို ထိုင္ေနရာမွ ထခိုင္း၊ လမ္းေလွ်ာက္ခိုင္းလိုက္တာပဲေပါ့…။ သူ ထိုင္ေနေသာ ေနရာႏွင့္ဆိုလွ်င္ ေျခလွမ္း ဆယ္လွမ္းစာခန္႔ ေဝးေသာ စားပြဲဆီသို႔ သြားရန္ ထိုင္ေနရာမွ ေလးတြဲ႕စြာ ထရပ္လိုက္သည္။ ထိုအခိုက္အတန္႔ေလးမွာပင္ တခါမွ မရွက္စဖူး ထူးထူး ျခားျခား ရွက္စိတ္ဝင္လာခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္လည္း… စားပြဲရွိရာကို ခပ္သြက္သြက္ ေလွ်ာက္ၿပီး ေရပုလင္းကို ယူေပးလိုက္သည္။ ပုလင္းထဲမွ ေရကို သက္ေတာင့္သက္သာ ေမာ့ေသာက္ေနေသာ အမ်ိဳးသမီးကို ၾကည့္ရင္း သူ အာေခါင္ေတြ ေျခာက္ေသြ႔လာခဲ့သည္။ ျပႆနာပဲ…။ လက္ထဲမွ နာရီကို ငံု႔ၾကည့္လိုက္မိသည္။

သူ ဒီေနရာကို ေရာက္ေနတာ တနာရီနီးပါး ၾကာခဲ့ၿပီပဲ…။ ဒီမိန္းမ ဘာမွ ဆက္လက္ မလွဳပ္ရွားေတာ့ရင္၊ ဘာမွ မထူးျခားေတာ့ရင္ ဒီအလုပ္ကို တနာရီႏွင့္ သူ ျဖတ္ခ်င္ၿပီ…။ ဒီမိန္မးေရွ႕က သူ အျမန္ဆံုး ထြက္သြားခ်င္လွၿပီ…။

“ကြ်န္ေတာ့ အခ်ိန္ တနာရီ ကုန္သြားၿပီ… ေနာက္ထပ္ ဘာမွ မလိုအပ္ေတာ့ရင္ ကြ်န္ေတာ္ ျပန္မယ္…”

စကၠန္႔ဝက္ခန္႔ ေစာင့္ေနေသာ္လည္း သူမထံမွ မည္သည့္ တုံ႔ျပန္မွဳကိုမွ မၾကားရေသာေၾကာင့္ အဝတ္မ်ားကို ခပ္သြက္သြက္ ယူဝတ္လိုက္မိသည္။ ရွက္စိတ္ ခံျပင္းစိတ္တို႔ေၾကာင့္ လူက ထူထူပူပူလည္း ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ ထိုစဥ္မွာပင္ သူမထံမွ စကားသံ ထြက္လာတာျဖစ္သည္။

“ဟုတ္ၿပီ… မင္းအတြက္ တနာရီစာ လုပ္အားခ ေပးမယ္… ေနာက္ၿပီး မင္းလက္ထဲက လက္ပတ္ၾကိဳး အနီေရာင္ေလး ကိုယ့္ကို ဘယ္ေလာက္နဲ႔ ျပန္ေရာင္းႏိုင္မလဲ ေျပာပါလား… တသက္လံုး ျပန္မဝတ္ေတာ့ဘူး ဆိုတဲ့ ကတိနဲ႔ အတူေပါ့…”

ရုတ္တရက္ သူ ေၾကာင္သြားသည္။ ေနာက္မွ တျဖည္းျဖည္း သေဘာေပါက္လာသည္။ သူ အံကိုၾကိတ္၍ ခပ္တိုးတိုး ဆဲေရးလိုက္သည္။ ၿပီးမွ…

“ဒီမွာ… ခင္ဗ်ား က်ဳပ္ကို ဒီေနရာအထိ ေခၚလာၿပီး ဒီနည္းနဲ႔ ေစာ္ကားစရာ မလိုဘူး.. ခင္ဗ်ားမွာ ပိုက္ဆံေတြ သိပ္ေပါၿပီး ထားစရာ ေနရာမရွိရင္ မ်က္မျမင္ေက်ာင္းတို႔ မိဘမဲ့ ကေလးမ်ား ေဂဟာတို႔ကို သြားလွဴပစ္လိုက္ပါ… က်ဳပ္ကိုေတာ့ ဒီလိုနည္းနဲ႔ ဆြယ္တရားေဟာဖို႔ မစဥ္းစားနဲ႔… က်ဳပ္လုပ္ေနတဲ့အလုပ္ဟာ ေအာက္တန္းက်တယ္လို႔ ခင္ဗ်ား ထင္ခ်င္ ထင္ေနလိမ့္မယ္ ဒါေပမယ့္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မထိခိုက္ဖူး… အလုပ္ရွင္နဲ႔ အလုပ္သမား တန္ရာ တန္ေၾကးေပးၿပီး ဆက္ဆံၾကတယ္… ရလာတဲ့ အခေၾကးေငြဟာ က်ဳပ္အတြက္ေတာ့ သန္႔ရွင္း စင္ၾကယ္တယ္… က်ဳပ္ကလည္း အဲဒီလုပ္အားခကိုပဲ ျမတ္ႏိုးတယ္… သမာအာဇီဝမက်ပဲ လူလူခ်င္း ကတံုးေပၚ ထိပ္ကြက္ၿပီး ေပါေပါေလာေလာ ရထားတဲ့ ေငြထဲက ပိုလွ်ံလို႔ ေပးလာမယ့္ ေငြတထပ္ကို က်ဳပ္ မမက္ေမာဘူး… အလကားရတိုင္း လိုခ်င္တဲ့ လူတန္းစားထဲမွာ က်ဳပ္ မပါဘူး… က်ဳပ္ေပးခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ တနာရီအတြက္ တန္ရာ တန္ေၾကးကို ေပးပါ… က်ဳပ္ျပန္မယ္…”

စကားအဆံုးမွာ သူ႔ကို အနည္းငယ္အံ့ၾသသြားေသာ မ်က္ႏွာျဖင့္ စိုက္ၾကည့္ေနေသာ ထိုမိန္းမကို စားပြဲေပၚရွိ ေရဗူးျဖင့္ လႊဲ၍ ပစ္ေပါက္လိုက္ခ်င္စိတ္ကို ၾကိဳးစား ထိန္းခ်ဳပ္ရင္း ထိုမိန္းမကို စူးစူးဝါးဝါး ျပန္ၾကည့္ေနလိုက္သည္။ ထိုမိန္းမက သူ႔ေဒါသႏွင့္ သူ႔စကားလံုးမ်ားကို ဘာမွ ထူးထူးျခားျခား မခံစားရေလဟန္ျဖင့္ သူမကိုင္လာေသာ ပိုက္ဆံအိပ္ထဲမွ ေငြစကၠဴတထပ္ကို ဆြဲထုတ္ကာ သူ႔ထံသို႔ ကမ္းေပးလိုက္သည္။ တခ်က္လွမ္းၾကည့္လိုက္ရံုျဖင့္ လိုအပ္သည္ထက္ ပိုမ်ားေနမွန္း သိသာေသာ ေငြစကၠဴမ်ားထဲမွ သံုးပံုတပံုခန္႔ကို ဆြဲထုတ္ကာ က်န္ေငြမ်ားကို ထိုမိန္းမထိုင္ေနေသာ သားေရဆိုဖါေပၚသို႔ ျပန္ပစ္တင္ေပးလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ အခန္တံခါးကို အသံျမည္ေအာင္ ဆြဲပိတ္ကာ သူ ထြက္လာခဲ့သည္။ လံုးဝ ေနာက္သို႔ ျပန္လွည့္မၾကည့္ခဲ့…။ နားထဲမွာ ထိုမိန္းမ၏ ရယ္သံ တိုးသဲ့သဲ့ကို မေကာင္းဆိုးဝါး အသံတခုလို ျပန္လည္ ၾကားေယာင္ေနမိသည္။ ရုပ္ကေလးလွသေလာက္ လူတဖက္သားကို သိပ္ေစာ္ကားတတ္တဲ့ မိန္းမပဲ…

ဟိုတယ္ဝင္းအျပင္ဖက္ လမ္းမေပၚေရာက္ေသာအခါ ေဒၚသအရွိန္ေၾကာင့္ ေတြ႔ရာ ေက်ာက္ခဲတလံုးကို အားျဖင့္ လႊဲကန္လိုက္မိသည္…။ ထိုစဥ္ မ်က္လံုးထဲမွာ ထိုမိန္းမ၏ အၾကည့္စူးစူးတို႔ကို ျပန္လည္ ျမင္ေယာင္လာျပန္သည္။ သူ ေခါင္းကို ခပ္ျပင္းျပင္း ခါထုတ္လိုက္ၿပီး လက္ထဲမွာ ပတ္ထားေသာ အနီေရာင္ လက္ပတ္ၾကိဳးေလးကို တခ်က္ ငံု႔ၾကည့္ရင္း ေမွာင္စပ်ိဳးေနေသာ ညေနခင္းထဲသို႔ ေျခလွမ္း စိတ္စိတ္ျဖင့္ ခပ္သြက္သြက္ တိုးဝင္သြားလိုက္သည္…။

*****

ကမ္းစပ္သို႔ တဝုန္းဝုန္း လာေရာက္ရိုက္ခတ္ေနေသာ ေရလွိဳင္းမ်ားႏွင့္အတူ အနီေရာင္ၾကိဳးကေလး မ်က္စိေအာက္မွ ေပ်ာက္သြားခဲ့သည္…။ အတိတ္ဆိုသည္မွာ အခ်ိန္ကာလ မည္မွ်ပင္ ၾကာျမင့္ေစကာမူ ေမ့ေပ်ာက္ေစႏိုင္ေသာအရာတခု မဟုတ္မွန္း အခ်ိန္ၾကာလာသည္ႏွင့္အမွ် သိရွိနားလည္လာေသာ္လည္း အတတ္ႏိုင္ဆံုးေတာ့ ၾကိဳးစားေမ့ေဖ်ာက္ကာ မွန္ကန္ေသာ စိတ္အစဥ္တို႔ျဖင့္ ေရွ႕ခရီးကို ဆက္လွမ္းဖို႔ သူ ေသခ်ာေနခဲ့သည္…။ တခ်ိန္တည္းမွာ သူ႔ကို မခံခ်င္စိတ္တို႔ျဖင့္ လမ္းမွန္ေပၚေရာက္ေအာင္ တြန္းပို႔ေပးလိုက္ေသာ ေသြးမေတာ္ သားမစပ္ မိန္းမတေယာက္၏ အထက္စီးဆန္ဆန္ အၾကည့္စူးစူးတခ်ိဳ႔တြင္ ေစတနာ အေငြ႔အသက္မ်ား မ်ားစြာပါဝင္ေနေၾကာင္း သူ ေသေသခ်ာခ်ာ နားလည္သြားခဲ့ျပီျဖစ္သည္…။



- ၂၀၁၂ ဧျပီလ - အျပာေရာင္၀န္ေဆာင္မွဳ (Bluish Business) E Book
- ၂၀၁၃ ဧျပီလ - Idea Magazine