လက္ကိုုင္မဲ့တံခါး

ညေနဟာ တျဖည္ျဖည္းနဲ႔ အေရာင္မွိန္လာတယ္။ ေကာင္းကင္ဟာ မီးခိုးေရာင္ ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ၀တ္ရံုကို အက်အန လွလွပပ ဆင္ျမန္းလို႔။ ေရာင္စံုငွက္ေတြဟာ ညေနတိုင္း သူတိုု႔ ဆိုေနက် ညေနခင္းေတးသြားကို အတူတူ သီဆိုရင္း အိပ္တန္းတက္ၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ပံုတံုးတံုး သားရည္အိတ္အနက္ေရာင္ကို လြယ္ပိုးထားတဲ့ မိန္မးတစ္ေယာက္ကေတာ့ အိမ္ျပန္ခ်ိန္ မာက်ဴရီမီးေရာင္ေတြရဲ႕ ေအာက္မွာ ေျခလွမ္းသြက္သြက္နဲ႔ ရထားဘူတာဆီကို ဦးတည္ ေလွ်ာက္လွမ္းလို႔။ ေလွ်ာက္ေနရင္းက စိတ္ေျပာင္းသြားျပီး လမ္းမွာ ေတြ႔ေနက် စတိုးဆိုင္ၾကီးထဲကို တခဏ ၀င္ေရာက္ ေငးေမာလိုစိတ္နဲ႔ ေျခလွမ္းေတြကို ေနာက္ျပန္လွည့္လိုက္တယ္။ တကယ္ဆို ေစ်း၀ယ္ကဒ္ မပါ၊ အေၾကြး၀ယ္ကဒ္ မပါ၊ လံုေလာက္တဲ့ ေငြေၾကးပမာဏလည္း မပါပါပဲနဲ႔၊ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီလိုစိတ္ကူးရတယ္ဆိုတာ ကိုယ္တိုင္ မသိလိုက္ဘူး။

ဆိုင္ၾကီးထဲ ၀င္လိုက္တယ္ ဆိုရင္ပဲ ေအးစိမ့္ေနတဲ့ ေလေအးေပးစက္ရဲ႕ အေငြ႔အသက္နဲ႔အတူ အေမႊးနံ႔ ခပ္သင္းသင္းေလးက ဆီးၾကိဳႏွဳတ္ဆက္တယ္။ အပူထဲက လာခဲ့ရသူတစ္ေယာက္အဖို႔ တဒဂၤေတာ့ စိတ္ေက်နပ္မွဳရသြားေစတာ အမွန္ပဲ။ ခန္းနားတဲ့ ေစ်းဆိုင္ခန္းေတြရဲ႕အ၀င္၀ ေလွခါးၾကီးအေရွ႔မွာ မေဟာ္ဂနီေရာင္ေတာက္ပေနတဲ့ စႏၵရားၾကီးတစ္လံုးကို ေတြ႔ရတယ္။ သာယာျငိမ့္ေျငာင္းတဲ့ ေတးသြားေတြကို ၾကားနာရတယ္။ အဲဒီေတးသြားေတြကို ဖန္တီးေနတဲ့သူက အေနာက္တိုင္း၀တ္စံုကို အျပည့္အစံု၀တ္ထားတဲ့ လူလတ္ပိုင္း အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္။ စိတ္ေရာ ကိုယ္ပါ ႏွစ္ျမွဳပ္ျပီး သံစဥ္ေတြကို လွလွပပ လႊင့္ထုတ္ေနတယ္။ သူကသာ စိတ္၀င္တစားနဲ႔ ခံစားခ်က္အျပည့္နဲ႔ တီးေနတာ၊ အနီးအပါးက ျဖတ္သန္းသြားလာေနၾကတဲ့ ၾကီးၾကီးငယ္ငယ္ အရြယ္စံု အေရာင္စံု လူသားေတြကေတာ့ သူ႔ကို တခ်က္ကေလးမွ ဂရုစိုက္မိဟန္ မတူဘူး။ ကိုယ့္လိုရာေတြ ျပည့္၀ဖို႔၊ ကိုယ့္ဆႏၵေတြ ျပည့္၀ဖို႔အတြက္သာ ဦးတည္ေနတဲ့ ေျခလွမ္းေတြ ကိုယ္စီနဲ႔။

ၾကည့္ပါအံုး… ပီဇာဆိုင္က ဆိုင္ရွင္ကလည္း မွန္ပံုးထဲက သူ႔ပီဇာခ်ပ္ေတြ ေနာက္တစ္ေန႔ မကူးပဲ ဒီေန႔ အကုန္ေရာင္းရဖို႔ ၀ယ္သူကို ေငးေမွ်ာ္လို႔။ ေရေမႊးဆိုင္က ေကာင္မေလးကလည္း ေရေမႊးနမူနာျပ စကၠဴခ်ပ္ေလးေတြကိုင္ရင္း ဆိုင္ေရွ႔ကေန ျဖတ္သြားတဲ့သူေတြကို ေၾကာ္ျငာသေဘာမ်ိဳး လွမ္းေပးလို႔။ ဖိနပ္ဆိုင္က အေရာင္းစာေရး ေကာင္ကေလးတစ္ေယာက္ကေတာ့ ဖိနပ္ေတြကို ဖုန္သုပ္သလိုလိုနဲ႔ ဆိုင္ေရွ႕က ျဖတ္သြားတဲ့ စကပ္တို၀တ္ အမ်ိဳးသမီးေလးရဲ႕ အေနာက္ပိုင္းကို မရဲတရဲ လွမ္းၾကည့္လို႔။ မိန္းကေလး၀တ္အက်ႌေတြ အျပည့္ ခ်ိတ္ဆြဲထားတဲ့ ဆိုင္ထဲက ဇာအက်ႌ အနီေရာင္၀တ္ ခပ္၀၀အမ်ိဳးသမီးကေတာ့ ေစ်းေရာင္းမေကာင္းသူတို႔ ထံုးစံအတိုင္း ပ်င္းရိပ်င္းတြဲအမူအရာနဲ႔၊ တစ္ခ်က္ေတာင္ သန္းေ၀လိုက္ေသးတယ္။ ကိုယ္တိုင္ကေတာ့ အဲဒီ ေစ်းဆိုင္ခန္းေတြထဲ ၀င္ေတာ့မဲ့ဆဲဆဲ ေျခလွမ္းေတြကို အသာရပ္တန္႔ျပီး စႏၵယားသံကို တခုတ္တရ နားစိုက္ေထာင္ေနမိတယ္။ တခ်ိန္ထဲမွာပဲ အျပင္က ၾကားခဲ့တဲ့ ငွက္ေလးေတြရဲ႕ အိပ္တန္းတက္ ညေနခင္းေတးသြားနဲ႔ ယွဥ္ျပီး ဘယ္ဟာက ပိုသာယာပါလိမ့္လို႔ေတာင္ ေတြးေနမိေသးတာ။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ စႏၵရားဆရာဟာ ျဗဳန္းဆို ေတးသြားကို ေျပာင္းလိုက္တယ္။ ခပ္သြက္သြက္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း တီးလံုးေတြဟာ ဆိုင္ခန္းေတြ အားလံုးနဲ႔ က်န္တဲ့ အသံေတြအားလံုးကို ဖံုးလႊမ္းသြားသလား မွတ္ရတယ္။ စႏၵရားခလုတ္ေတြေပၚမွာ ေျပးလႊားေနတဲ့ လက္ေခ်ာင္းေတြနဲ႔အတူ စႏၵရားဆရာရဲ႕ ကိုယ္ခႏၵာ လွဳပ္ရွားးပံုကလည္း စည္းခ်က္နဲ႔အညီ တစထက္ တစ လွဳပ္ခါ ယိမ္းထိုးလို႔၊ တီးေနတဲ့ တီးလံုးကလည္း ပိုပိုသြက္လာတယ္။ ျမဴးၾကြ ဆန္းသစ္တဲ့ ေတးသြားရဲ႕ ဖမ္းစားမွဳေၾကာင့္ အနီးအပါးက ေစ်း၀ယ္လာၾကသူ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား စႏၵရားဆရာကို သတိထားမိသြားၾကတယ္။ တခ်ိဳ႔ကလည္း ေျခလွမ္းေတြကို ရပ္တန္႔ျပီး နားေထာင္ၾကတယ္၊ တခ်ိဳ႔ကလည္း အခ်င္းခ်င္း လက္တို႔ျပီး သံစဥ္ေတြၾကားထဲ စိတ္ေရာကိုယ္ပါ နစ္ေမ်ာပါ၀င္ေနတဲ့ စႏၵရားဆရာကို ကြက္ၾကည့္ ကြက္ၾကည့္နဲ႔။

သိပ္မၾကာလိုက္ဘူး၊ အျပင္က အိပ္တန္းတက္ေနတဲ့ ငွက္ေတြ ေတာင္ပံခတ္သံ တဖ်တ္ဖ်တ္နဲ႔ အုပ္စုလိုက္ၾကီး ပ်ံလာၾကတာကို လွမ္းေတြ႔လိုက္ရတယ္။ သူတို႔ ဦးတည္လာတာက အဲဒီစတိုးဆိုင္ၾကီးရဲ႕ အ၀င္က မွန္တံခါးခ်ပ္ၾကီးေတြဆီကို တည့္တည့္။ အုပ္စုလိုက္ တဟုန္ထိုး ၀ဲပ်ံလာတဲ့ ငွက္ေတြကိုေတြ႔ေတာ့ ဆိုင္ေတြထဲမွာ ေငးေမာ ေစ်း၀ယ္ေနၾကတဲ့ လူတခ်ိဳ႔က ဘာမွန္း ညာမွန္းမသိ၊ ေၾကာက္အားလန္႔အားနဲ႔ မွန္တံခါးကို တြန္းဖြင့္ျပီး သူ႔ထက္ငါ အျပင္ေရာက္ေအာင္ ေျပးထြက္ဖိုု႔ ၾကိဳးစားၾကေတာ့တယ္။ သူတို႔ေတြ မွန္တံခါးၾကီးကိုလည္း ဖြင့္လိုက္ေရာ… အိုုး… ဘာေျပာေကာင္းမလဲ… ငွက္ေတြ… ငွက္ေတြဆိုတာ…။ သေဘာေတြ႔ မေနာေခြ႔ျပီး စိတ္တိုုင္းက် အထဲကို အလုအယက္ တိုးေ၀ွ႔၀င္လာလိုက္ၾကတာ အဲဒီအေဆာက္အဦးထဲ ငွက္မုန္တိုင္းၾကီး ၀င္ေမႊေနသလိုပဲ။ ငွက္ေတြဆီက ေအာ္ျမည္သံ၊ အေတာင္ပံ ခတ္သံေတြကလည္း ခန္းမထဲမွာ ကြ်က္ကြ်က္ကိုညံလို႔။ ဒီလိုနဲ႔ ဘယ္ေလာက္မွမၾကာလိုက္တဲ့ အခ်ိန္တိုေလးအတြင္းမွာ အဲဒီ စတိုးဆိုင္ၾကီး အ၀င္ခန္းမရဲ႕ မ်က္ႏွာၾကက္ေတြမွာ၊ တလက္လက္ေတာက္ပေနတဲ့ မီးဆိုင္းေတြေပၚမွာ၊ အလွတပ္ နံရံကပ္ မီးလံုးေတြေပၚမွာ၊ ေျခကုပ္လို႔ရတဲ့ အစြန္အဖ်ား ေနရာေတြတိုင္းမွာ အေရာင္စံု အရြယ္စံု ငွက္ေတြ အျပည့္ ေနရာယူျပီးသား ျဖစ္သြားတယ္။ ေစ်းသည္ ေစ်း၀ယ္ေတြ အားလံုးလည္း ေျပးတဲ့သူေတြက ေျပး၊ က်န္တဲ့သူေတြကလည္း တအံ့တၾသနဲ႔ ၾကက္ေသေသျပီး အဲဒီငွက္ေတြကို ေမာ့ျပီး ၾကည့္ေနလိုက္ၾကတာဆိုတာ တကယ့္ကိုု ေခါင္းေမာ့ေနတဲ့ ေက်ာက္ရုပ္ၾကီးေတြအတိုုင္းပဲ။ အားလံုးထဲမွာ စႏၵရားဆရာတစ္ေယာက္ပဲ ဟန္မပ်က္ အရွိန္မပ်က္ သူ႔တီးလံုး တီးကြက္ေတြကို စိတ္ပါလက္ပါ ဆက္တီးေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ လူေတြ ၀ရုန္းသုန္းကား ထြက္ေျပးလို႔ ပြင့္ေနတဲ့ မွန္တံခါးခ်ပ္ၾကီးေတြကတဆင့္ ငွက္ေတြကေတာ့ ၀င္လာမစဲ တသဲသဲ။

စႏၵရားဆရာဟာ တီးလံုးတစ္ခုကေန တစ္ခု အကူးအေျပာင္းမွာ မ်က္ေတာင္ တစ္ခတ္စာေလး စႏၵရားသံ ေပ်ာက္သြားတယ္။ အဲဒီလို အသံတိတ္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ ငွက္ေတြအားလံုးဟာ သူတို႔အခ်င္းခ်င္းသာ နားလည္ႏိုုင္ေလာက္တဲ့ မာဂဓဘာသာစကားနဲ႔ သံစဥ္တစ္ခုကို အနိမ့္အျမင့္ အတက္အက်မရွိ တညီတညာထဲ ေရရြတ္လိုက္ၾကတယ္။ စႏၵရားဆရာက သူ႔တီးလံုးကို ျပန္လည္ အစပ်ိဳးလိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့ ငွက္ေတြအားလံုး တိုင္ပင္ထားသလို တျပိဳင္နက္ထဲ တိတ္ဆိတ္သြားၾကျပန္တယ္။ ၾကည့္ေနတဲ့ လူေတြလည္း အရမ္းကို အံ့ၾသ ထူးဆန္းေနၾကတယ္။ အျပင္ထြက္ဖို႔ တံခါးဆီကို ေျခလွမ္းေနၾကတဲ့သူေတြေတာင္ သိခ်င္စိတ္ေတြျပည့္ႏွက္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာေတြနဲ႔အတူ ေနာက္ေၾကာင္း ျပန္လွည့္လာတာ ေတြ႔ရတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ စႏၵရားဆရာဟာ တီးလံုး တစ္ပိုဒ္ တီးလိုက္၊ သူ အတီးရပ္သြားတဲ့ အခ်ိန္မွာ ငွက္ေတြက သံစဥ္တစ္ခုကို ဖန္တီးလိုက္နဲ႔၊ တစ္ဖက္နဲ႔ တစ္ဖက္ စိတ္တူ ကိုယ္တူ အေပးအယူမွ်ေနလိုက္ၾကတာဆိုတာ။ ဒါေပမဲ့ သိပ္ေတာ့ မၾကာလိုက္ဘူး၊ ငွက္ေတြဟာ သူတို႔အလွည့္မွာ သံစဥ္ေတြကို မရပ္မနား ဟစ္ေၾကြးေနတယ္၊ စႏၵရားဆရာအတြက္ အလွည့္မေပးေတာ့ဘူး။ စႏၵရားဆရာကလည္း တစက္ကေလးမွ အေလွ်ာ့ မေပးေလဘူး။ ဆန္းျပားသစ္လြင္တဲ့ တီးကြက္ေတြကို အျပင္းအထန္ ဆက္တီးေနတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ငွက္ေတြဟာ သူတို႔ ခိုနားေနရာ ေနရာေတြကေန စႏၵရားၾကီးနားကို ထိုးဆင္းလာၾကျပီး စႏၵရားကိုေရာ တီးေနသူကိုပါ ၀ိုင္းရံလိုက္ၾကေတာ့တယ္။

ငွက္ေတြ… ငွက္ေတြ… မေဟာ္ဂနီေရာင္တလက္လက္ ေတာက္ပေနတဲ့ စႏၵရားၾကီးေပၚမွာ ငွက္ေတြ အျပည့္ နားလိုက္ေတာ့ စႏၵရားဟာ ေရာင္စံုငွက္ အေထြးၾကီး ျဖစ္သြားတယ္။ ျပီးေတာ့ စႏၵရားဆရာရဲ႕ ပုခံုးေပၚမွာ၊ လက္ေမာင္းမွာ၊ လက္ဖ်ံမွာ၊ ေနာက္ျပီး စႏၵရားေပၚမွာ တင္ထားတဲ့ ေၾကြပန္းအိုးထဲက ႏွင္းဆီပြင့္ အျဖဴေရာင္ေတြေပၚမွာ ငွက္ေတြ လာနားၾကတယ္။ ဒါတင္မက ေျပးလႊားေရြ႕လ်ားေနတဲ့ စႏၵရားဆရာရဲ႕ လက္ေခ်ာင္းေတြကို ငွက္ေတြဟာ သူတို႔ ႏွဳတ္သီးခြ်န္ေတြနဲ႔ ထိုးႏွက္ ရပ္တန္႔ေစတယ္။ ၾကိဳးစားပမ္းစားတီးေနတဲ့ စႏၵရားဆရာဆီက မညီမညာ၊ ျပီးေတာ့ အနိမ့္အျမင့္ အတက္အက် မမွန္မကန္ သံစဥ္ေတြ ေတာင္တစ္ခ်က္ ေျမာက္တစ္ခ်က္ ထြက္လာျပီး ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ စႏၵရားဆရာလည္း က်ဆံုး၊ တီးလက္စ စႏၵရားသံဟာလည္း လံုး၀ကို ေပ်ာက္ဆံုးသြားတယ္။ အဲဒီေနာက္မွာ စႏၵရားဆရာလည္း ထိုင္ေနရာကေန ဝုုန္းကနဲ ထ၊ ငွက္ေတြၾကားထဲကေန အတင္း တိုးေ၀ွ႔ျပီး ကမူးရွဴးထိုး ထြက္ေျပးသြားေတာ့တာပဲ။ ေျပးတာမွ မွန္တံခါးၾကီးရဲ႕ ဟိုးအျပင္ဖက္ေရာက္ေအာင္ကို သုတ္ေျခတင္ျပီး ထြက္ေျပးသြားတာ…

အဲဒီအခ်ိန္ကစျပီး ငွက္ေတြရဲ႕ ေအာင္ပြဲခံ ေတးသံေတြ ခန္းမၾကီးထဲမွာ တညီတညာထဲ ထြက္ေပၚလာေတာ့တာပဲ။ သူတို႔ဘာသာနဲ႔ ေတးဆိုသူက ဆို၊ စႏၵရားခလုတ္ အျဖဴေရာင္ေတြေပၚမွာ နားျပီး အသံထြက္ေအာင္ လုပ္သူက လုပ္၊ စႏၵရားခလုတ္ အနက္ေရာင္ေတြေပၚ တစ္လွမ္းခ်င္း နင္းေလွ်ာက္သူေတြက နင္းနဲ႔၊ ခန္းမၾကီးထဲမွာ မညီမညာ စႏၵရားသံေရာ ငွက္ေတြရဲ႕ ေတးသံေတြပါ အထိန္းအကြတ္မဲ့စြာ ဖံုးလႊမ္းေနေတာ့တယ္။ ေစာေစာက ေက်ာက္ရုပ္ေတြလို ၾကက္ေသေသျပီး ၾကည့္ေနတဲ့သူေတြလည္း တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ စိုးရြံ႕ ထိတ္လန္႔လာပံုရတယ္။ အထူးအဆန္းျမင္ကြင္းကို ၾကည့္လည္း ၾကည့္ခ်င္၊ ေၾကာက္လည္း ေၾကာက္ ျဖစ္ေနၾကပုံပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ တစ္ေယာက္ျပီး တစ္ေယာက္ ေနာက္ဆုတ္ ေနာက္ဆုတ္နဲ႔ အျပင္ဖက္ကို ထြက္သြားဖို႔ ၾကိဳးစားေနၾကတာ ေတြ႔ရတယ္။ မွန္တံခါးခ်ပ္ၾကီးကေတာ့ ပြင့္လ်က္သား။ စႏၵရားသံကပဲ ဆြဲေဆာင္သလား၊ အထဲေရာက္ေနျပီးသား ငွက္ေတြက သူတို႔ အခ်င္းခ်င္းသာ နားလည္တဲ့ ဘာသာစကားေတြနဲ႔ လွမ္းေခၚၾကသလား မသိႏိုင္ဘူး။ အမ်ိဳးအမည္စံုလင္တဲ့ ငွက္ေတြ မေရမတြက္ႏိုင္ေအာင္ အျပင္ကေန ဆက္တိုက္ ၀င္လာေနၾကတုန္းပဲ။ အဲဒီျမင္ကြင္းေတြမွာ နစ္ေမ်ာေနလိုက္တာ၊ ေနာက္ဆံုးမွာ ခန္းမထဲ လူနည္းနည္းပဲ က်န္တာ ေတြ႔ေတာ့မွ ကိုယ္တိုင္လည္း အျပင္ထြက္ဖို႔ သတိရသြားတယ္။

တံခါး၀ကေန အျပင္ကိုေရာက္ေတာ့ အေနာက္ကေန ေနာက္ထပ္ လူ ေလး ငါးေယာက္ေလာက္ ထပ္ထြက္လာတယ္။ အဲဒီထဲမွာ ပီဇာဆိုင္ ပိုင္ရွင္လည္း ပါတယ္၊ ပီဇာခ်ပ္ေတြ ထည့္ထားတဲ့ သူ႔ မွန္ပံုးကို သံေယာဇဥ္မျပတ္သလို စိတ္မေကာင္းတဲ့မ်က္ႏွာနဲ႔ တလွည့္ၾကည့့္ၾကည့္။ အက်ႌဆိုင္ပိုင္ရွင္ အနီဝတ္ အမ်ိဳးသမီးကေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ေတြ႔သမွ် လူေတြကို ငွက္ေတြအေၾကာင္း အားပါးတရ ေျပာျပေနပံုပဲ။ ခန္းမဖက္ကို လက္ညွိဳးထိုးကာ ထိုးကာနဲ႔။ ဆိုင္ၾကီးထဲမွာ လူေတြ အကုန္ ကုန္တဲ့အထိ အဲဒီမွန္တံခါးခ်ပ္ၾကီးအေရွ႔မွာ မေၾကာက္မရြံ႔ ရပ္ေနေသးတဲ့ ကြ်န္မကို လမ္းသြားလမ္းလာေတြက အၾကည့္တစ္မ်ိဳးနဲ႔ ၾကည့္ၾကတယ္။ ထားပါေလ… စႏၵရားသံကို မက္ေမာသူတစ္ေယာက္အဖို႔ ငွက္ေတြကို တစ္ခုခု လက္တုန္႔ျပန္ခ်င္စိတ္ ေပၚေနမိတာ။ စိတ္ထဲမွာ ရုတ္တရက္ေပၚလာတဲ့ အေတြးကေတာ့ မွန္တံခါးခ်ပ္ေတြကို ပိတ္ပလိုက္ဖို႔ပဲ။ ဟုတ္တယ္… မွန္တံခါးခ်ပ္ေတြကို ပိတ္လိုက္ရမယ္၊ ဒါမွ ဒီငွက္ေတြ အျပင္ကို ျပန္မထြက္ႏိုင္မွာ။ သူတို႔ကို အထဲမွာ ပိတ္ထားလိုက္ရင္ ဘာတတ္ႏိုင္ေသးလဲ၊ သူတို႔ ဘယ္ႏွစ္ရက္ အသက္ဆက္ရွင္ႏိုင္မွာလဲ။

အဲဒီလို အေတြး ေတြးေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ လူစြမ္းေကာင္းၾကီးတစ္ေယာက္လို ဘာလိုလို စိတ္ထဲ ၀င့္၀င့္စားစားရွိလွတယ္။ အဲဒါနဲ႔ မွန္တံခါးခ်ပ္ကို တြန္းပိတ္ဖို႔ ၾကိဳးစားတယ္၊ ျပႆနာက တံခါး လက္ကိုင္ကို ရွာမရတာပဲ။ ဟုတ္တယ္ တံခါးခ်ပ္ၾကီးမွာ လက္ကိုင္ လံုး၀ မပါဘူး။ ထူးဆန္းလိုက္တာ၊ တံခါးခ်ပ္ေတြတိုင္းမွာ လက္ကိုင္ကိုယ္စီ ရွိၾကရတာ မဟုတ္လား။ ဘယ္ေလာက္ေသးတဲ့ တံခါးခ်ပ္မွာမဆို လက္ကိုင္ဖုကေလး တစ္ခုျဖစ္ျဖစ္ေတာ့ ရွိရစျမဲ မဟုတ္လား။ ဘာမွားေနပါလိမ့္…

လက္ကိုင္မေတြ႔တဲ့အဆံုး မွန္ခ်ပ္ရဲ႕ အစြန္းကိုကိုင္ျပီး တြန္းလိုက္တယ္၊ တံခါးက တုတ္တုတ္မွ မလွဳပ္ဘူး။ အိုး… ခုနက လူေတြ တိုးထြက္ဖို႔ မွန္ခ်ပ္ေတြကို တြန္းဖြင့္တုန္းက အလြယ္တကူ ပြင့္သြားတာကို မ်က္စိနဲ႔ တပ္အပ္ ျမင္ခဲ့ရတာပါ။ ဒါနဲ႔ အားစိုက္ျပီး ထပ္တြန္းတယ္၊ တစ္ခ်ပ္ကို တြန္းမရေတာ့ တစ္ခုခုမ်ားမွားေနသလား ဆိုျပီး ေနာက္ တစ္ခ်ပ္ကို တြန္းျပန္တယ္။ ခက္လိုက္တာ၊ တံခါးေတြက တစ္ခ်ပ္မွ မလွဳပ္ၾကဘူး။ ေခါင္းေပၚကေန ၀ွီးကနဲ ၀ွီးကနဲေနေအာင္ ျဖတ္ ပ်ံသြားတဲ့ ငွက္ေတြကို ေရွာင္ရင္း တိမ္းရင္း တံခါးကို အထပ္ထပ္ တြန္းၾကည့္တယ္။ မရဘူး။ ခဏ နားတယ္၊ ျပီးေတာ့ အားယူတယ္၊ ျပီးေတာ့ တံခါးကို တြန္းတယ္။ ဘယ္လိုမွ မရဘူး။ လူေတြက ဒီမိန္းမ နည္းနည္း စိတ္မမွန္ဘူးလား ဆိုတဲ့ အေတြးမ်ိဳးေတြနဲ႔ လွမ္းၾကည့္ေနၾကတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေခါင္းမာတဲ့ စိတ္၊ အညံ့မခံခ်င္တဲ့ စိတ္မ်ိဳးနဲ႔ ဒီတံခါးကို မရ ရေအာင္ ပိတ္လိုက္ခ်င္တယ္။ ထပ္ၾကိဳးစားတယ္။ ဒါေပမဲ့ အခ်ည္းႏွီးပဲ။

မွန္တံခါးခ်ပ္ၾကီးနားမွာ ေျခကုန္လက္ပမ္းက်ျပီး လဲျပိဳမတတ္ျဖစ္ေနတဲ့ ကြ်န္မကို ငွက္ေတြ သတိထားမိသြားတယ္။ ငွက္ေတြဟာ သူတို႔ကို အသားလြတ္ မုန္းတီးေနမိသူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အတြင္းစိတ္ကိုပါ သတိထားမိသြားသလား မဆိုႏိုင္ဘူး။ စတင္ရန္မူဖို႔ ၾကိဳးစားလာၾကတယ္။ ပံုဆိုးဆိုး ခပ္ေဟာင္းေဟာင္း သားေရအိတ္ကို လာျပီး ထိုးဆိတ္ၾကတယ္။ ပထမေတာ့ ရွိသမွ် အားေလးနဲ႔ ခုခံေသးတယ္။ ငွက္အုပ္ၾကီးက တျဖည္းျဖည္း ၾကီးလာတယ္။ ခုနက စႏၵရားၾကီးတစ္ခုလံုး ေရာင္စံုငွက္ အေထြးၾကီး ျဖစ္သြားတ့ဲပံုကို မ်က္လံုးထဲ ျပန္ျမင္မိေတာ့ တစ္ကိုယ္လံုး ေအးစက္ ေတာင့္တင္းလာတယ္။ ခႏၵာကိုုယ္ ပတ္ပတ္လည္မွာ ငွက္ေတြ မေရမတြက္ႏိုင္ေအာင္ သိပ္မ်ားေနျပီဆိုတာပဲ ေနာက္ဆံုး သိလိုက္တယ္။ မူးေ၀လာတယ္… သတိ ေမ့မတတ္ ျဖစ္လာတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ… ၀တ္စံုအနက္နဲ႔ လူတစ္ေယာက္က ကြ်န္မကို ငွက္ေတြၾကားထဲက လာ ဆြဲထုတ္သြားတာ။ အဲဒီလူ ဆြဲေခၚသြားတဲ့ေနာက္ကို မ်က္စိစံုမွိတ္ျပီး ပါသြားလိုက္တာ ေပါ့ေပါ့ေလးရယ္။ ျပီးေတာ့ သတိလက္လြတ္နဲ႔ ကိုယ္တိုင္ ဘယ္ေလာက္ေ၀းေ၀းကို ေရာက္လို႔ ေရာက္သြားမွန္း မသိဘူး။ သတိရတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကတီၱပါစေလး တစ္စလို ႏူးညံံတဲ့ အထိအေတြ႔ေၾကာင့္ မ်က္စိဖြင့္ျပီး ေဘးဘီကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မီးေရာင္စံု ထိန္ျငီးေနတဲ့ ပန္းျခံတစ္ခုထဲ ေရာက္ေနမွန္း သိလိုက္ရတယ္။ အခု ထိုင္ေနတဲ့ေနရာက အစိမ္းေရာင္ ျမက္ခင္းႏုႏုေပၚမွာပဲ။ တဆက္တည္းမွာ ငွက္ေတြၾကားကေန ကူညီျပီး ဆြဲေခၚလာတဲ့ အနက္ေရာင္ ၀တ္စံုပိုင္ရွင္ကို လွည့္ပတ္ျပီး လိုက္ရွာတာ၊ ဒါေပမဲ့ ရွာလို႔ မေတြ႔ဘူး။ ေဘးပတ္၀န္းက်င္မွာေတာ့ အားကစား ေလ့က်င့္တဲ့သူေတြ၊ ကေလးငယ္ေလးေတြ လက္ဆြဲရင္း ေအးေအးလူလူ လမ္းေလွ်ာက္ေနတဲ့ မိသားစုေတြ အျပင္ စြန္လႊတ္ေနတဲ့သူတစ္ခ်ိဳ႔ နဲ႔ ျမက္ခင္းေပၚမွာ စာထိုင္ဖတ္ေနတဲ့သူ တခ်ိဳ႔ကို ေတြ႔ရတယ္။

ခ်က္ခ်င္းသတိရသြားတာကေတာ့ အလုပ္က အိမ္အျပန္ လမ္းမွာ ရုတ္တရက္ ၀င္ၾကည့္ခဲ့တဲ့ စတိုးဆိုင္ၾကီးရယ္၊ မေဟာ္ဂနီေရာင္ေတာက္ပေနတဲ့ စႏၵရားၾကီးတစ္လံုးနဲ႔ အနက္ေရာင္ အေနာက္တိုင္း၀တ္စံုကို အျပည့္အစံု၀တ္ထားတဲ့ စႏၵရားဆရာရယ္၊ ခန္းမၾကီး တစ္ခုလံုး ျပည့္လုလုျဖစ္ေနတဲ့ အေရာင္စံု အရြယ္စံု ငွက္ေတြရယ္၊ ပိတ္လို႔မရ လက္ကိုင္မရွိတဲ့ မွန္တံခါးခ်ပ္ၾကီးရယ္ကိုပဲ။ ျမက္ခင္းေပၚမွာ အက်အန ထိုင္ေနရာကေန မတ္တပ္ထရပ္လိုက္တယ္။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာ အေရာင္လင္းလင္းေတြ ျပိဳးျပိဳးပ်က္ပ်က္ တလက္လက္ေတာက္ပေနတဲ့ စတိုးဆိုင္ၾကီးကို လွမ္းေတြ႔လိုက္ရတယ္။ ေသခ်ာပါတယ္ ညေနက ငွက္ေတြ ၀င္သြားတာ အဲဒီဆိုုင္ပါ။ အခုေတာ့ သူက မီးေရာင္ေတြေအာက္မွာ အိေျႏၵရရ ခန္းနား လွပလို႔။

မယံုႏိုင္စရာ… ညေနက ငွက္ေတြနဲ႔ ကမာၻပ်က္မတတ္ ရုတ္ရုတ္သဲသဲျဖစ္ေနတဲ့ စတိုးဆိုင္ၾကီး၊ လူေတြ ေၾကာက္လန္႔တၾကား ေျပးလႊားေနၾကတဲ့ ျမင္ကြင္း၊ ဘာဆို ဘာမွ မရွိေတာ့ဘူး။ တစ္ခုခုေတာ့ မွားေနျပီ… ေဘးဘီ၀ဲယာမွာ ေမးၾကည့္စရာ လူတစ္ခ်ိဳ႔ကို လိုက္ရွာျပီး ညေနက အဲဒီ စတိုုးဆိုုင္ၾကီးကိုု ငွက္ေတြ ၀င္စီးတဲ့ အေၾကာင္း ေျပာျပေတာ့ ဘယ္သူမွ မသိၾကဘူး။ အားလံုးက ေခါင္းခါျပတယ္။ အမ်ိဳးအမည္ ေဖၚျပလို႔ မရႏိုင္တဲ့ အၾကည့္တစ္မ်ိဳးနဲ႔ ျပန္ၾကည့္ၾကတယ္။ တကယ္ဆို ဒီအနီးအနားတ၀ိုက္မွာ ရွိေနၾကတဲ့သူေတြထဲက တစ္ေယာက္မဟုတ္ တစ္ေယာက္ကေတာ့ ညေနက ငွက္ေတြအေၾကာင္း သိေနသင့္တယ္ မဟုတ္လား။ အခုေတာ့ တစ္ေယာက္မွ မသိၾကတာ သိပ္ထူးဆန္းတဲ့ကိစၥပဲ။

အိမ္ျပန္ဖို႔ သိပ္ေနာက္က်ေနျပီလို႔ သတိထားမိလိုက္ေတာ့ ရထားဘူတာရံုဆီကို ဦးတည္ျပီး ေလွ်ာက္လာခဲ့တယ္။ ေစာေစာက စတိုးဆိုင္ၾကီးေရွ႔ကို ေရာက္ေတာ့ စိတ္မေၾကပြဲအျဖစ္နဲ႔ ေသေသခ်ာခ်ာ ထပ္ၾကည့္တယ္။ ေရႊအိုေရာင္ ကႏုတ္ပန္းေတြ စီျခယ္ထားတဲ့ လက္ကိုင္ အၾကီးၾကီးနဲ႔ မွန္တံခါးခ်ပ္ၾကီးဟာ ထယ္၀ါခန္႔ညားလို႔ပဲ။ မီးအလင္းေရာင္ေၾကာင့္ အထဲကို လွမ္းျမင္ေနရတယ္။ လူေတြစည္ကားေနတဲ့ ေစ်းဆိုင္ခန္းေတြရဲ႕ ေရွ႔နားက ေလွခါးၾကီး၊ သူ႔အနီးမွာ မေဟာ္ဂနီေရာင္ စႏၵရားတစ္လံုး၊ သူ႔အေပၚမွာတင္ထားတဲ့ ႏွင္းဆီျဖဴအျပည့္နဲ႔ ေၾကြပန္းအိုးၾကီး။ အရာရာဟာ စနစ္တက်၊ ေနသားတက်။

ညေနက ၾကံဳခဲ့ရတာေတြဟာ အိပ္မက္ဆိုရင္လည္း ေန႔အိပ္မက္တစ္ခုပဲ ျဖစ္ရမယ္။ မ်က္လွည့္ဆိုရင္လည္း တစ္ေယာက္တည္းကို ေသေသသပ္သပ္ ကြက္ျပီး ျပတဲ့ မ်က္လွည့္ပဲ ျဖစ္ရမယ္လို႔ တတြတ္တြတ္ ေရရြတ္ရင္း အိမ္အျပန္ ေနာက္ဆံုး ရထားေပၚတက္လာခဲ့တယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ရထားတစ္စီးလံုးဘယ္သူမွ မပါ၊ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္းမွ တစ္ေယာက္ထဲ။ ကိုင္လာတဲ့ သားေရအိတ္အနက္ကို ခပ္တင္းတင္းဆုတ္ျပီး ညေနကလို ေရာင္စံုငွက္ေတြ ေတာင္ပံတဖ်တ္ဖ်တ္ခတ္ျပီး ေခါင္းေပၚကို ပ်ံကာ ၀ဲကာနဲ႔မ်ား ေရာက္လာအံုးမလားလို႔ ဟိုေမာ့ၾကည့္ ဒီေမာ့ၾကည့္နဲ႔…

သက္ေ၀

(၂၆ ဇြန္ ၂၀၁၄)

- ၂၀၁၄ စက္တင္ဘာလ - Idea Magazine တြင္ ေဖၚျပျပီးျဖစ္သည္။