သီရိလကၤာခရီးစဥ္ ေနာက္ဆက္တြဲ

သီရိလကၤာဘုရားဖူးပိုစ့္ေတြ အျပီးမွာ ခရီးတစ္ေလ်ာက္ ေတြ႔ၾကံဳခဲ့ရတဲ့ အေတြ႔အၾကံဳအနည္းငယ္နဲ႔ သူတို႔ဆီမွာ စားျဖစ္ခဲ့တဲ့ အစားအစာေတြအေၾကာင္း နည္းနည္း ေရးျပခ်င္ပါတယ္။

အဆင္မေျပမွဳတစ္ခုက ရန္ကုန္ကေန လာၾကတဲ့ ကြ်န္မ ေဖေဖ ေမေမ နဲ႔ ေနာက္ အန္ကယ္ အန္တီ စံုတြဲ၊ အဲဒီ လူၾကီးေလးေယာက္ သီရိလကၤာႏိုင္ငံ ကိုလံဘုိေလဆိပ္ကို ေရာက္တဲ့အခ်ိန္က စပါတယ္။ ေလယာဥ္ပ်ံ ဆိုက္ေရာက္ျပီး တစ္စီးလံုး လူအကုန္နီးနီး အျပင္ေရာက္လာေပမဲ့ လူၾကီးေလးေယာက္ ပါမလာပါဘူး။ ေလယာဥ္ဆိုက္တဲ့အခ်ိန္နဲ႔ တစ္နာရီေက်ာ္ေလာက္ ၾကာမွ သူတို႔ေလးေယာက္ စိတ္ေတြတိုျပီး ထြက္လာပါတယ္။ အင္မီဂေရးရွင္းက သူတို႔ေတြကို ရစ္ေနတာ တဲ့။ ရစ္တာမွ ေတာ္ေတာ္ၾကီးကို ရစ္ေနတာလို႔ သိရပါတယ္။ တကယ္ဆို ဘုရားဖူးလာတဲ့ အသက္ ၇၀ ေက်ာ္ (အန္ကယ္ဆို အသက္ ၈၀ ေက်ာ္ပါ) လူၾကီး ေလးေယာက္၊ စာရြက္စာတမ္း ဗီဇာ အျပည့္အစံု ပါပါရက္နဲ႔ ဒီေလာက္ေတာင္ အၾကာၾကီး ရစ္ေနတယ္ဆိုတာ ေတာ္ေတာ္အရုပ္ဆိုးတဲ့ ကိစၥပါ။ ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္ဆံုးမွာ အလြန္တရာ စိတ္တို စိတ္ပ်က္ေနတဲ့ လူၾကီးေလးေယာက္ အျပင္ေရာက္လာၾကတယ္ ဆိုပါစို႔။ အန္ကယ္ဆို စိတ္ေတြတိုေနတာ သီရိလကၤာကို ေနာက္တစ္ခါ ဘယ္ေတာ့မွ မလာေတာ့ပါဘူး ေတြ ဘာေတြေတာင္ ျဖစ္လို႔။ ေနာက္ေန႔ေတြမွာေတာ့ ဘုရားေတြဖူးရင္း စိတ္ေျပသြားျပီး ဒီအေၾကာင္းကို ရယ္ရယ္ေမာေမာ ေျပာႏိုင္သြားၾကပါတယ္။ တဆက္တည္း ေျပာရရင္ အျပန္ခရီးမွာလည္း ေဖေဖနဲ႔ အဲဒီအန္ကယ္ကို ထပ္ရစ္ေနပါေသးတယ္။ အင္မီဂေရးရွင္း ေကာင္တာေရွ႔မွာ အၾကာၾကီး ေစာင့္ခိုင္းထားတာ၊ ေနာက္ အခန္းထဲေခၚသြားျပီး ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္ေတြကို ဟိုဟိုဒီဒီ လွန္ေလွာျပီး စစ္ေနတာ အၾကာၾကီးရယ္။

ဒါနဲ႔ အျပင္ဖက္မွာ ရွိေနတဲ့ (အနည္းငယ္ သေဘာေကာင္းတယ္လို႔ ထင္ရတဲ့) အင္မီဂေရးရွင္း အရာရွိ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ကို ျပံဳးျပရင္း ဘာေၾကာင့္ လူၾကီးေတြကို အဲဒီေလာက္ စစ္ေဆး ေမးျမန္းေနရတာလဲ လို႔ ေမးၾကည့္မိပါတယ္။ အဲဒီေတာ့မွ အေျဖေပၚပါတယ္။ ဒီလိုပါ… ေဖေဖနဲ႔ အဲဒီအန္ကယ္ရဲ႕ နာမည္က ျမန္မာနာမည္ေတြထဲမွာ နာမည္တူ အေတာ္ေလး မ်ားတဲ့ နာမည္မ်ိဳးလို႔ ဆိုရပါမယ္။ အဲဒီနာမည္မ်ိဳးေတြက အစိုးရ အဖြဲ႔၀င္ေတြ၊ သူတို႔ဆီမွာ စာရင္းေပါက္ေနတဲ့ နာမည္ေတြထဲမွာ ပါေနတာကိုး။ အဲဒါေၾကာင့္ အတင္း စစ္စစ္ေပါက္ေပါက္ စစ္ေဆးေနတာ လို႔ နားလည္ရပါတယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီေလာက္ အသက္ၾကီးတဲ့ လူၾကီးေတြ အ၀င္မွာေရာ အထြက္မွာပါ စိတ္တထင့္ထင့္နဲ႔ နာရီနဲ႔ခ်ီျပီး မတ္တပ္ရပ္ ေစာင့္ဆိုင္းေနရတာ သူတို႔သာမက ေဘးလူေတြပါ စိတ္ေရာ လူေရာ အင္မတန္ ပင္ပန္းလွပါတယ္။

အန္ကယ္ကေတာ့ သီရိလကၤာ အင္မီဂေရးရွင္းက အရာရွိေတြ ဆိုးတဲ့အေၾကာင္း စာတစ္ပုဒ္ ေရးျဖစ္ေအာင္ ေရးမယ္လို႔ အလာတုန္းက ၾကိမ္း၀ါးခဲ့ေပမဲ့ အဲဒီက ျမန္မာဘုန္းၾကီးေက်ာင္း သံုးေက်ာင္းကို ေရာက္အျပီးမွာ မေရးေတာ့ပါဘူး… လို႔ ေျပာပါတယ္။ အဲဒီလို သီရိလကၤာ မေကာင္းေၾကာင္းေျပာလိုက္လို႔ လူေတြ ဘုရားဖူး မလာၾကေတာ့ရင္ ျမန္မာဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေတြမွာ အလွဴအတန္း နည္းပါးသြားမွာကို မလိုလားလို႔ပါ။ ကြ်န္မကေတာ့ သတင္းတစ္ခုအေနနဲ႔ ေရးျပတာပါ။ အဲဒီလို နာမည္ဆင္တူရွိေနသူေတြ အင္မီဂေရးရွင္းက ရစ္ေနရင္ ဘာေၾကာင့္ ဆိုတာ ၾကိဳသိထားရတာေပါ့။

ဒါကေတာ့ ကိုုလံဘိုုမွာ ကြ်န္မတိုု႔ တည္းခဲ့တဲ့ ဟိုုတယ္ရဲ႕ အေရွ႔ပိုုင္း ျခံဝင္းေလးပါ။

အစားအေသာက္အေနနဲ႔ကေတာ့ ေစ်းေတာ့ ေတာ္ေတာ္သက္သာတယ္ ဒါေပမဲ့ ခ်က္တဲ့ စတိုင္လ္လိုက္လို႔ အရသာကေတာ့ နည္းနည္း ညံ့တယ္၊ ဆန္လည္း ၾကမ္းတယ္၊ အစားဆင္းရဲတယ္ လို႔ Tour Guide က ေျပာပါတယ္။ ကြ်န္မတို႔ကလည္း ဘာျဖစ္ျဖစ္ ရပါတယ္ ၾကိဳးစားျပီး စားၾကတာေပါ့ လို႔ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးျပန္ေျဖၾကေပမဲ့ စိတ္ထဲေတာ့ တထင့္ထင့္နဲ႔ပါ။ စားစရာ တစ္ခုခု မွာျပီးတိုင္း ဘယ္လိုဟာေတြမ်ား ေရာက္လာျပီး ဘယ္လိုမ်ား စားရပါ့မလဲ ေပါ့။ ဒါေပမဲ့လည္း ထင္သေလာက္ မဆိုးတဲ့ စားစရာေတြကို စားရ ေသာက္ရေတာ့မွ မဆိုးပါဘူး ေကာင္းပါတယ္ ကြ်န္မတို႔ စားလို႔ ျဖစ္ပါတယ္လို႔ မွတ္ခ်က္ခ်ရတယ္။

သီရိလကၤာႏိုင္ငံက အုန္းသီး သိပ္ေပါတဲ့ႏိုင္ငံ ဆိုေတာ့ ဘာမဆို အုန္းသီးနဲ႔ ခ်က္ၾကတယ္။ ၾကက္သားဟင္း၊ ပုဇြန္ဟင္း၊ ငါးဟင္း စတဲ့ ဟင္းတိုင္းလိုလိုမွာ အုန္းသီးနဲ႔ အုန္းႏို႔ ပါတယ္။ သူတို႔ဆီက ျမင္းခြာရြက္သုပ္ဆိုတာ ျမင္းခြာရြက္ ပါးပါးလွီးရယ္ အုန္းသီး ျခစ္ထားတာေတြရယ္နဲ႔ ငရုတ္သီးစိမ္း မညက္တညက္ေထာင္းကို ဆီမပါ ပ်ားမပါ ဒီတိုင္း ေရာေမႊထားတာပါ။ အုန္းသီးၾကိဳက္တဲ့ ကြ်န္မကေတာ့ အဲဒီျမင္းခြာရြက္သုပ္ကို သေဘာေတြ ေတြ႔လို႔။ ငရုုတ္သီးအစပ္ကိုု အုုန္းသီးက ျပန္ထိန္းသြားျပီး စားလိုု႔ ေကာင္းေနတာပဲ။ ထမင္းေၾကာ္ကေတာ့ နည္းနည္းမာတယ္။ ပုုဇြန္ဟင္းနဲ႔ ၾကက္ဥဟင္း က ခ်က္ပံုုခ်က္နည္း တစ္မ်ိဳးေလးနဲ႔ စားလိုု႔ ေကာင္းပါတယ္။ ဟင္းေတြက အေရာင္နီေနေသာ္လည္း မစပ္ပါဘူး။

ေျမပဲဆံေထာင္းနဲ႔ အုန္းသီးျခစ္ထားတာေတြကို ငရုတ္သီးစပ္စပ္နဲ႔ ငါးပိေၾကာ္လို ေၾကာ္ထားတာကို ေပါင္မုန္႔နဲ႔စားတာမ်ိဳးလည္း ေတြ႔ခဲ့ေသးတယ္။ အုန္းစိမ္းရည္နဲ႔ အုန္းသီးဇြန္းျခစ္ကေတာ့ ေနရာတိုင္းမွာ ေပါေပါမ်ားမ်ား ေတြ႔ရပါတယ္။ သူတို႔ေတြက ေဆးျဖစ္၀ါးျဖစ္ တစ္ေန႔ကို အုန္းသီးစိမ္းရည္ တစ္လံုးေတာ့ ေသာက္တယ္လိုု႔ သိရပါတယ္။ ေသာက္တဲ့အခါမွာလည္း ေန႔လည္ မြန္းမလြဲမီ ေသာက္မွ ေဆးဖက္၀င္တယ္လို႔ သိရတာမို႔ ကြ်န္မတို႔ေတြလည္း ေန႔တိုင္း တစ္ရက္မပ်က္ မြန္းမလြဲခင္ ေရာက္ေလရာ ေနရာမွာ အုန္းရည္ ေသာက္ၾကပါတယ္။

ဒီမွာ King Coconut လို႔ ေခၚတဲ့ အုန္းသီး နီ၀ါ၀ါေလးေတြပါ။ တစ္လံုးကို စလံုးေငြနဲ႔ဆို ျပားသံုးဆယ္ ျပားေလးဆယ္ေလာက္ပဲ ေပးရပါတယ္။ အရည္ေရာ အသားေရာ သိပ္ခ်ိဳပါတယ္။ အဲ… တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္။ ဇြန္းျခစ္အတြက္ ဘယ္ေနရာ ဘယ္ဆိုင္မွာမွ ဇြန္းမရွိပါဘူး။ အုန္းသီးအလံုုးကိုယ္ထည္ကို ခပ္ပါးပါး ရွပ္လွီးလိုက္တဲ့ အုန္းခြံအဖတ္ကို ဇြန္းလို လုပ္ျပီး ဇြန္းျခစ္အုန္းသီးကို စားခဲ့ရတာ အမွတ္တရပါပဲ။

ဒါကေတာ့ ေလဆိပ္မွာ ကြ်န္မ မွာစားခဲ့တဲ့ Egg Puff နဲ႔ ေကာ္ဖီပါ။ Chicken Puff တို႔ Tuna Puff တို႔လို အသားေတြ မစားခ်င္တာမို႔ အလြယ္တကူ Egg Puff ကို ယူလိုက္တာ၊ စားေတာ့မွ အဲ့ဒီအထဲမွာ ၾကက္ဥျပဳတ္ကို အလံုးလိုက္ ထည့္ထားတာ ေတြ႔ရလို႔ တစ္ေယာက္တည္း ၾကိတ္ရယ္ရတဲ့ Egg Puff ပါ။ ခုထိလည္း ျပန္ေတြးမိတိုင္း ရယ္ေနရတံုုး။

သူတို႔ဆီမွာ လဖက္ရည္ ေပါျပီး ေကာ္ဖီကေတာ့ ရွားတယ္။ ေနရာတိုင္း မရဘူး။ တခ်ိဳ႔ဆိုင္ေတြမွာ စက္က ထြက္လာတဲ့ ေကာ္ဖီမ်ိဳးေတြ ရတယ္။ ဒါေပနဲ့ ေကာ္ဖီေတြက ႏို႔ေတြမ်ားတဲ့အျပင္ မေသာက္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ခ်ိဳတယ္။ သူတို႔ႏိုင္ငံက လဖက္ေျခာက္ေပါတဲ့ ႏိုင္ငံဆိုေတာ့ Breakfast ေတြမွာလည္း Tea ပဲ ရတာမ်ားတယ္။ အစားအေသာက္ နည္းနည္း ခက္ခဲေကာင္း ခက္ခဲႏိုင္မယ္လို႔ ၾကိဳသိတဲ့ ေမေမတို႔က ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေတြမွာ လွဴဖို႔နဲ႔ ကိုယ္ ေသာက္ခ်င္တဲ့အခ်ိန္ ေသာက္လို႔ရေအာင္ဆိုျပီး ေကာ္ဖီထုပ္ေတြ ယူလာေပးလို႔ ေန႔တိုင္း ေကာ္ဖီကို စိတ္ၾကိဳက္ ေသာက္ခြင့္ရတာ… Starbucks မရွိ Coffee Bean မရွိ နဲ႔… ကိုးရက္ဆိုေတာ့ ေသေလာက္တယ္။ :P

ကႏၵီျမိဳ႔ကိုေရာက္တဲ့ညေနမွာ Tour Guide က ေခါက္ဆြဲေၾကာ္တို႔ ခ်ိဳခ်ဥ္ေၾကာ္တို႔ ရတယ္ ေကာင္းတယ္လို႔ ေျပာျပီး Casserole လို႔ အမည္ရတဲ့ တရုတ္ဆိုင္တစ္ဆိုင္ကို ေခၚသြားပါတယ္။ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္လို႔ မွာလိုက္ေတာ့ အခုလို ခ်စ္စရာ ၾကာဆံေၾကာ္ေလး ရလာပါတယ္။ သူတို႔က အဲဒါကို Noodle ပဲ ေခၚၾကတာ၊ ျပီးေတာ့ သူနဲ႔ တြဲစားဖို႔ ငရုတ္သီးေၾကာ္ေလး ေပးပါတယ္။ စားလို႔ အေတာ္ေကာင္းပါတယ္။ ကြ်န္မရဲ႕ အၾကိဳက္ ကန္ဇြန္းရြက္ေၾကာ္ကလည္း စိမ္းစိမ္းေလးနဲ႔ ေမႊးေနတာပဲ။ အဲဒီဆိုင္ေလးမွာ သံုးၾကိမ္ စားျဖစ္ပါတယ္။

ဒါကေတာ့ လမ္းတေလ်ာက္မွာ အုန္းသီးဆိုင္ေလးေတြနဲ႔ အတူတူ ေတြ႔ရတတ္တဲ့ ေျမပဲေလွာ္ထုပ္ေတြပါ။ အခြံေတြနဲ႔မို႔ ခြာရ စားရတာ စိတ္မရွည္လို႔ ကြ်န္မ မစားေပမဲ့ လူၾကီးေတြကေတာ့ ၀ယ္စားၾကပါတယ္။ ခ်ိဳတယ္ တဲ့…။

မနက္အေစာၾကီး စြယ္ေတာ္သြားဖူးၾကတဲ့ေန႔က ဘုရားက အျပန္ Local ဆိုင္ေလးတစ္ဆိုင္မွာ သြားစားၾကပါတယ္။ ၾကက္သားဟင္း ဆိတ္သားဟင္း ပဲဟင္း ပလာတာ နံျပား တိုေဆးတို႔နဲ႔ အတူ ဒိန္ခ်ဥ္တို႔ လဖက္ရည္တို႔ စတဲ့ အမယ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရတဲ့ဆိုင္ပါ။ လူၾကီးေတြက ပလာတာနဲ႔ ပဲဟင္း ၾကက္သားဟင္းေတြ စားေနၾကခ်ိန္မွာ မနက္ေစာေစာစီးစီး အဲလိုအစားအစာေတြ မစားတတ္တဲ့ ကြ်န္မအတြက္ေတာ့ ဘယာေၾကာ္နဲ႔ ဘလက္ေကာ္ဖီပါပဲ။ ၾကည့္ပါအံုး… သူတို႔ဆီက ဘယာေၾကာ္တစ္လံုးတစ္လံုးက ပစ္ေပါက္ရင္ ေတာ္ေတာ္အထိနာႏိုင္ေအာင္ ၾကီးမားပါတယ္ နည္းနည္းလည္း မာတယ္၊ ဒါေပမဲ့ စားလို႔ ေကာင္းပါတယ္။ 

အဲဒီဆိုုင္မွာ ေနာက္စားစရာတစ္မ်ိဳး ေတြ႔ရပါေသးတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ၾကက္သားေၾကာ္ကိုု ခပ္ေသးေသးစင္းထားျပီး ေဂၚဖီထုုပ္ရယ္ နဲ႔ ပလာတာ ကိုု ပါးပါး လွီးထားတာနဲ႔ ေရာေၾကာ္တာပါ။ မဆလာေလးလည္း ျဖဴးလိုု႔… ျဖတ္ကနဲ ၾကည့္လိုက္ရင္ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္လိုုလိုု ရုုပ္မ်ိဳးနဲ႔… ေဖေဖစားတာ ျမည္းၾကည့္ေတာ့လည္း ဘာနဲ႔တူမွန္းကိုု မသိဘူး။ အဆန္းေပါ့… ဓါတ္ပံုုကေတာ့ ျပန္ရွာတာ မေတြ႔လိုု႔ မျပရဘူး။

ဒါကေတာ့ မျပန္ခင္တစ္ရက္ ဘူေဖးစားျဖစ္တဲ့ေန႔ကပါ။ အာလူးမဆလာ၊ ပဲဟင္း၊ နာနတ္သီးသုပ္ နဲ႔ ၾကက္သားဟင္းပါ။ သူတို႔ဆီက ဘူေဖးက ရယ္ရတယ္၊ က်န္တာေတြ ၾကိဳက္သေလာက္ ယူလို႔ရေပမဲ့ ၾကက္သားဟင္းကေတာ့ တစ္တုံးပဲ ရမတဲ့ ေနာက္ထပ္ယူရင္ ပိုက္ပိုက္ ထပ္ေပးရမယ္တဲ့။ ၾကည့္ရတာ သူတို႔ဆီကလူေတြက ဘူေဖးဆို ထိန္းမရေအာင္ စားလို႔ ျဖစ္ရမယ္လို႔ ေျပာျပီး ရယ္ရပါေသးတယ္။

ဒါကေတာ့ ေတာင္ေပၚတစ္ေနရာက လတ္ဆတ္တဲ့ သစ္သီးဆိုင္ေလးေတြပါ။ ၀ယ္ခ်င္စရာ အသီးအမ်ိဳးအမည္ စံုေနတာပဲ ျပီးေတာ့ စားလို႔လည္း သိပ္ေကာင္းပဲ။ အသီးေတြကို အဓိကထားျပီး ရိုက္လိုက္တာေၾကာင့္ ဆိုင္ရွင္ႏွစ္ေယာက္ ေခါင္းျပတ္ေနတာ ခြင့္လႊတ္ၾကပါ။

ဒီလိုနဲ႔ ကိုးရက္တာ ဘုရားဖူးခရီးစဥ္ ေအာင္ျမင္စြာ ျပီးဆံုးခဲ့ပါတယ္။ ဒီခရီးအတြက္ အစီအစဥ္ေတြကို လူၾကီးေတြ ရန္ကုန္ကေန စီစဥ္လာတာပါ။ ကြ်န္မက ဘာမွ မလုုပ္ရပဲ ဒီကေန ေလယာဥ္ပ်ံလက္မွတ္၀ယ္ျပီး လူၾကီးေတြ စီစဥ္တဲ့ေနာက္ အေခ်ာင္ခိုုျပီး လိုက္သြားရတာပါ။ သီရိလကၤာ Visa ကလည္း မခက္ဘူး ထင္ပါတယ္။ ေမေမတိုု႔က ရန္ကုုန္က လုုပ္လာၾကတာပါ။ Tour နဲ႔ ဆိုုေပမဲ့ ဟိုုမွာရွိတဲ့ ျမန္မာတစ္ေယာက္ကိုု လွမ္းဆက္သြယ္ထားရတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ သူက အကုုန္စီစဥ္ေပးတာပါ။ ကြ်န္မတို႔ သားအမိ သံုုးေယာက္နဲ႔ အန္ကယ္ အန္တီ ႏွစ္ေယာက္ စုုစုုေပါင္း ငါးေယာက္ ကားတစ္စီးနဲ႔ Tour Guide နဲ႔ Driver နဲ႔ပါ။ စကၤာပူမွာ သီရိလကၤာ Tour ရယ္လိုု႔ေတာ့ မေတြ႔ဖူးဘူး ေလယာဥ္လက္မွတ္ကေတာ့ Mustafa Travel & Tour - Online ကေန လွမ္းဝယ္တာပါ။ ေစ်းမွန္ပါတယ္။

ဒါကေတာ့ စကာၤပူ ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း အိမ္မျပန္ႏိုင္ေသးပဲ ေျပးလႊားစားလိုက္တဲ့ ရခိုင္မုန္႔တီသုပ္နဲ႔ မုန္႔ဟင္းခါး ဟင္းရည္ပါ။

နိဂံုးခ်ဳပ္ရရင္ေတာ့ သီရိလကၤာႏိုင္ငံကို မရည္ရြယ္ပဲ အလည္အပတ္ ေရာက္သြားခဲ့တာပါ။ ေဖေဖ ေမေမတို႔အနားမွာ ကေလးလုပ္ျပီး သြားခြင့္ရတဲ့ခရီးမို႔ ေပ်ာ္စရာလည္းေကာင္း၊ စိတ္ခ်မ္းသာစရာလည္း အင္မတန္ေကာင္းတဲ့ ဘုရားဖူးခရီးစဥ္တစ္ခု ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ ဓါတ္ေတာ္ ေမြေတာ္ေတြနဲ႔ ထူးျခားထင္ရွားးတဲ့ ေက်ာင္းကန္ပုထိုး ေစတီေတြ အမ်ားၾကီး ဖူးေမွ်ာ္ခြင့္ရလို႔ ကုသိုလ္ေတြလည္း အမ်ားၾကီး ရခဲ့ပါတယ္။ ျပန္လာျပီးတဲ့ရက္ေတြမွာလည္း အျမဲတမ္းလိုလို တသသ သတိရေနျပီး ေဖေဖ ေမေမတို႔နဲ႔ စကားေျပာျဖစ္တိုင္း အဲဒီအေၾကာင္းေတြပဲ ေျပာၾက၊ ဓါတ္ပံုေတြ ျပန္ၾကည့္ၾကနဲ႔ အခ်ိန္ ေတာ္ေတာ္ၾကာတဲ့အထိပဲ။ ျပီးျပန္ေတာ့ ခရီးစဥ္ အမွတ္တရ မွတ္တမ္းေလး ေရးဖို႔ ဓါတ္ပံုေတြ ျပန္ၾကည့္၊ ျပန္စီ၊ သြားရင္း လာရင္း ေရးမွတ္လာတာေတြနဲ႔ စာေရးဖို႔ ျပင္ဆင္၊ လိုအပ္တဲ့ စာေတြ ျပန္ဖတ္၊ မသိတာေတြ အင္တာနက္မွာ ျပန္ရွာနဲ႔… အဲဒီအခ်ိန္ေတြမွာလည္း ခ်မ္းသာရတဲ့ ကုသိုလ္စိတ္အစဥ္နဲ႔မို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္လည္း ဒီခရီးကို အင္မတန္ သေဘာတက် ေက်နပ္ေနမိတာပါ။

ေမေမကလည္း သူ႔ ဓမၼာရံုက ထုတ္မဲ့ မဂၢဇင္းအတြက္ သီရိလကၤာ ဘုရားဖူး ခရီးစဥ္ေလးအေၾကာင္းကို ေရးေနတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ ေမေမကေတာ့ ခရီးစဥ္ တစ္ခုလံုး ျခံဳျပီး ေရးမွာမို႔ ကြ်န္မလို ဓါတ္ပံုေလးေတြ စာထိုးရံုမဟုတ္ပဲ မွတ္တမ္းတစ္ခုအေနနဲ႔ ျပည့္ျပည့္စံုစံု ဖတ္ရလိမ့္မယ္ ထင္ပါတယ္။ ေမေမ့စာကိုလည္း စာအုပ္ထြက္ျပီးရင္ တင္ေပးပါအံုးမယ္။

ကြ်န္မရဲ႕ သီရိလကၤာပိုစ့္ေတြကို စိတ္ဝင္စားစြာ လာဖတ္ၾကတဲ့ စာဖတ္သူ တစ္ေယာက္ခ်င္းစီတိုင္းကို အထူး ေက်းဇူးတင္ရွိပါတယ္။