ေဘာလံုးပြဲမွ အေၾကြး

ေျပာရရင္ နဲနဲေတာ့ၾကာေနပါၿပီေလ…။

အဲဒီညက Man U နဲ ့ Chelsea တို႕ကန္ၾကတဲ့ညေပါ့…။ ကိုယ့္ကို အစြဲအလမ္း ထားတယ္ဘဲေျပာေျပာ အတၱၾကီးတယ္ဘဲေျပာေျပာ.. ေျပာခ်င္တာေျပာၾက... တို႕ကေတာ့ Man U မွ Man U ပါဘဲ…။ နဲနဲမွ မေလွ်ာ့…။

အဲဒီ အသင္းကို ကိုDavid Beckham ေလးရွိကထဲက စြဲစြဲၿမဲၿမဲ အားေပးလာလိုက္တာ ခုထက္ထိပဲေပါ့…။ ဟီဟိ… (ေတာင္ေတာင္အီအီမ်ား မေတြးၾကေစခ်င္…) အားကစားကို စိတ္ပါ၀င္စားတဲ့ သေဘာပါ။
ဒါနဲ ့ဘဲ လမ္းေၾကာင္းေတြ လြဲကုန္ၿပီ။ ေျပာခ်င္တာက အဲဒီ Man U နဲ႕ Chelsea တို ့ ကန္ၾကတဲ့ညက ကိုသူၾကီး နဲ ့ C Box မွာ စကားေျပာျဖစ္ေတာ့ သူက Chelsea Fan ဆိုတာနဲ႕ ကိုယ္ကဘဲစၿပီး (မိန္းကေလးပီပီ) ေလာင္းမလားလို ့ စိန္ေခၚလိုက္မိတယ္ေလ…။ Man U နဲ ့ Chelsea ဘယ္သူႏိုင္မလဲ ေလာင္းၾကမယ္… ႏိုင္တဲ့သူက မုန္ ့ေကြ်းေၾကးေပါ့…။ သူကလဲ ၀မ္းသာ အားရပါဘဲ… ေလာင္းၾကမယ္ေလတဲ့…။

ေမြးေန ့ေတြမွာ မုန္ ့ေကြ်းၾကတာ... ေမြးေန ့ဆုေတာင္းပိုစ့္ေလးေတြ တင္ေပးၾကတာ... တစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္ အမွတ္တရ လက္ေဆာင္ေလးေတြ ေပးၾကတာ... အေပ်ာ္သက္သက္နဲ႕ အႏိုင္အ႐ႈံး ေလာင္းၾကတာ..။ ဘေလာ့ဂ္ေပၚက သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြေတြရဲ႕ ခ်စ္စရာ အေလ့အထေလးေတြေလ…။ တကယ့္ တကယ္ ေကြ်းလို႕လဲမရ… တကယ္လဲ မစားရၾကေပမယ့္ တကယ္ စားၾကရသလို…။ ေကြ်းတဲ့သူက ဓါတ္ပံုေလးေတြနဲ႕ ေကြ်း... စားတဲ့သူကလဲ ေကြ်းတဲ့သူရဲ႕ ေစတနာ ေတြကို ျမိန္လွ်က္စြာသံုးေဆာင္.. ေပ်ာ္စရာေနာ္…။

အဆံုးသတ္ရရင္ေတာ့ အဲဒီေန ့က Chelsea က ႐ႈံးၿပီး Man U က ႏိုင္ေလေတာ့ သက္ေဝက ကိုသူၾကီးကို မုန္႕ဝယ္ေကြ်းဖို ့ျဖစ္သြားတာေပါ့…။ အဲဒါ ဟိုေရာက္ ဒီေရာက္ ေန ့ေ႐ႊ ့ ညေ႐ႊ ့နဲ႕ မေကြ်းျဖစ္ပဲ အေၾကြးတင္ေနတာ…။ သူက ပထမတစ္ခါမွာ အတိအလင္း ေၾကျငာၿပီ ဆိုတဲ့ ပိုစ့္နဲ႕ သတိေပးတယ္ေလ…။ အဲဒီ ရက္ေတြက ႐ံုးမွာ ပ႐ိုဂ်က္ေတြပိၿပီး မ်က္လံုးျပဴး မ်က္ဆန္ျပဴးနဲ ့တအားကို အၾကပ္အတည္းထဲ ေရာက္ေနတာမို႕ မေကြ်းျဖစ္ခဲ့ဖူး။

ဒီလိုနဲ ့ သူလဲ ရန္ကုန္ကို ခဏျပန္သြားတယ္ ဆိုေတာ့ ကိုယ္လဲ ဘာရမလဲ အေမ့ခံ ေနလိုက္တာေပါ့…။ သို႕ေသာ္ မၾကာခင္ကာလကဘဲ သူက ေနာက္ဆုံးရ စက္ရပ္ သတင္းတုိမ်ား ဆိုတဲ့ ပိုစ့္အသစ္တစ္ခုမွာ "ၾကိဳ စဥ္းစားေခ် မသက္ေဝ" ဆိုၿပီး သက္ေဝ သူ ့ကို မုန္ ့မေကြ်းရေသးေၾကာင္း၊ ဘာေကြ်းမွာလဲလို ့စဥ္းစားထားဖို ့ မေမ့မေလ်ာ့ ေဖၚျပျပန္တယ္ေလ…။ ၿပီးေတာ့ သူကိုယ္တိုင္လဲ စကၤာပူကို သိပ္မၾကာခင္မွာ ျပန္လာေတာ့မွာ ျဖစ္ေၾကာင္းလဲ သတိေပးေသးတယ္…။ ဒီေတာ့ မျဖစ္ေခ်ေတာ့ဘူး... ကိုယ္ဒီထက္ ဆက္ေမ့ေနရင္ ကိုသူၾကီးတစ္ေယာက္ စကၤာပူမွာ ေကာ္နက္ရွင္ ေကာင္းေကာင္းနဲ႕ ပိုစ့္ေတြ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ဆက္တိုက္တင္ၿပီး သတိေပးေနမွျဖင့္ ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႕ ေကြ်းစရာရွိတာကို ေစတနာပါပါနဲ႕ ေကြ်းလိုက္ၿပီျဖစ္ပါေၾကာင္း…။

ၿပီးခဲ့တဲ့စေနေန ့က The Orange Lantern ဆိုတဲ့ Vietnamese စားေသာက္ဆိုင္ေလးမွာ သြားစားရင္း မေမ့မေလ်ာ့ ႐ိုက္လာခဲ့တဲ့ ဓါတ္ပံု.. အဲ.. အဲ.. ေယာင္လို ့… ၀ယ္လာခဲ့တဲ့ စားေသာက္ဖြယ္ရာေတြပါ။ ကိုသူၾကီး တစ္ေယာက္စာ တင္မက ဘေလာ့ဂ္ကို လည္လည္လာၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမမ်ားအတြက္ပါ အမ်ားၾကီး ပို၀ယ္လာပါတယ္…။ စားသြားၾကပါေနာ္…။

ဒါက နာနတ္သီး ထမင္းေၾကာ္ ပုဇြန္နဲ ့ ...

ဒါကေတာ့ ခ်ိဳခ်ိဳခ်ဥ္ခ်ဥ္နဲ ့ကြ်ဲေကာသီး သုပ္

ဒါက ေကာ္ျပန္ ့ေၾကာ္...

ဒါကေတာ့ ခ်ဥ္ခ်ဥ္စပ္စပ္ ပူပူေလာင္ေလာင္ Tom Yam ဟင္းခ်ိဳ...

ဒါက ကိုယ့္တို ့ဆီက ငါးဖယ္ေၾကာ္နဲ ့ ခပ္ဆင္ဆင္တူတဲ့ Fish Cake

ေနာက္ဆံုး အခ်ိဳပြဲက ေရခဲသုပ္နဲ ့ ေထာပတ္သီးေဖ်ာ္ရည္...

ကဲ... ကိုသူၾကီးလဲစား... သူငယ္ခ်င္းေတြလဲ စားၾကပါေနာ္...

လိုက္ပြဲေတြက ေနာက္မွာ အဆင္သင့္... အမ်ားၾကီး....။

မိသားစု ထမင္း၀ိုင္း

ေန ့တိုင္း ေန ့တိုင္း ထမင္းစားခ်ိန္ေတြမွာ အိမ္က ေမေမ့လက္ရာ မိသားစု ထမင္းဝိုင္းေလးကို အရမ္း သတိရမိပါတယ္…။ ဟိုးအရင္ အခ်ိန္ေတြ… မိသားစုေတြ အတူတူေနရတဲ့ အခ်ိန္တုန္းကေပါ့…။ သက္ေ၀တို႕ အားလံုး ေန ့လည္စာကို ထမင္းဘူးထည့္သြားၿပီး အလုပ္ထဲမွာ၊ ေက်ာင္းမွာ အဆင္ေျပသလို စားတတ္ၾကေပမယ့္ ညေနစာေတြတိုင္းကိုေတာ့ မိသားစု စံုစံုညီညီရွိမွသာ စားတတ္ၾကပါတယ္။ ေဖေဖ (သို ့) ေမေမ တစ္ေယာက္ေယာက္ အိမ္အျပန္ ေနာက္က်တဲ့ေန႕မ်ိဳး ဆိုရင္လဲ အဆာေျပ မုန္ ့တစ္ခုခု စားၿပီး လူစံုေအာင္ ေစာင့္တတ္ၾကပါတယ္။ ထမင္း၀ိုင္းမွာ အတူတူထိုင္ၾကၿပီးရင္လဲ ထမင္း ဟင္းေတြ ကို (ဟိုးငယ္ငယ္ေလးထဲက အဖိုးအဖြားေတြ သင္ထားတဲ့အတိုင္း) အသက္ၾကီးစဥ္ငယ္လိုက္ စည္းကမ္းနဲ ့ ႏႈိက္ယူေလ့ရွိၾကပါတယ္။ အဖိုး ၿပီးရင္ ေဖေဖ၊ ေမေမ၊ ၿပီးေတာ့ သက္ေ၀.. ၿပီးေတာ့ ေမာင္ေလးေပါ့…။ သူက အငယ္ဆံုးဆိုေတာ့ ေနာက္ဆံုးမွ ယူရတာမို ့ သူမို ့ ဗိုက္ဆာေနၿပီဆို လူၾကီးေတြ ျမန္ျမန္ယူၾကပါေတာ့ဗ်ိဳ႕ လို႕ ပူညံပူညံလုပ္တတ္ေသးတာ ေတြးမိေတာ့ ျပံဳးရေသး…။

မိသားစု စံုစံုညီညီနဲ ့အတူတကြ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ၀ိုင္းဖြဲ ့ စားေသာက္ခဲ့ရတဲ့ ေႏြးေထြးလွတဲ့ မိသားစု ထမင္းဝိုင္းေလး အေၾကာင္းကို ျပန္ေတြးမိတိုင္း တစ္ေယာက္ တစ္ေနရာစီမွာ တကြဲတျပား ေရာက္ေနရတဲ့ ကိုယ့္ရဲ ့ လက္ရွိ အေျခအေနေတြကို တကယ္ဘဲ ၀မ္းနည္းမိပါတယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္ရႏိုင္မယ္မွန္း မသိႏိုင္တဲ့ မိသားစု ထမင္း၀ိုင္းကေလး… အသက္ ၈၀ ေက်ာ္ (အခုေတာ့ ဆံုးသြားပါၿပီ) အဖိုးရဲ႕ ဟိုးတုန္းကဆိုရင္… အစခ်ီတဲ့ စကားဆိုသံေတြ၊ ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္ရဲ ့မေမာႏိုင္ မပန္းႏိုင္ ျငင္းခံု စကားႏိုင္လုသံေတြ၊ ေဖေဖ ေမေမ တို ့ရဲ ့ တစ္ေန ့တာ အလုပ္ခြင္အေတြ ့အၾကံဳ ေတြကို ျပန္ေျပာျပၾကတဲ့ ခ်ိဳသာ စကားသံေတြ စည္စည္ညံညံနဲ ့ ဘယ္အခါမဆို စားၿမိန္ခဲ့ရတဲ့ ေမေမ့လက္ရာ ထမင္း၀ိုင္းကေလးရဲ ့ တန္ဖိုးကို အခုအခ်ိန္မွာ တကယ္ဘဲ အရမ္း လြမ္းဆြတ္ တမ္းတမိပါတယ္…။

*****

ဒီလိုနဲ ့ မေန ့ညေနက ထမင္းစားခါနီးမွာ မိုးေတြ သည္းသည္း မဲမဲ႐ြာေနတာကို ေတြ႕ေတာ့ မိုးဦးက် ကာလေတြ မိုးတြင္းကာလေတြမွာ ေမေမ ခ်က္ေလ့ရွိတဲ့ ဟင္း အတြဲအစပ္ေလးေတြကို ျပန္ေတြး စိတ္ကူး ပံုေဖၚ ၾကည့္မိပါတယ္…။

ပုဇြန္ဆိတ္ ေသးေသးေလးေတြကို အခြံမခြာပဲ အၿမီးနဲ ့ေခါင္းကိုျဖဳတ္ ေရစင္စင္ေဆး၊ ဆီမ်ားမ်ား ၾကက္သြန္ျဖဴ မ်ားမ်ား င႐ုတ္သီး စပ္စပ္နဲ ့ေက်ာ္၊ သခြားသီးေတြကို ျခစ္ၿပီး ၾကက္သြန္စိမ္းရယ္၊ ဆီမပါဘဲ ေလွာ္ထားတဲ့ ပုဇြန္ဆိတ္ေလးေတြကို မွ်င္ငပိ၊ ျငဳတ္သီးစိမ္းနဲ ့ၿပီး ေရာေထာင္းထားတာရယ္ နဲ ့သံပုရာရည္ ညွစ္ၿပီး သုပ္ရတဲ့ သခြားသီးသုပ္ရယ္၊ တြဲဖက္ ကေတာ့ ဘူးသီးဟင္းခါးေလးကို ျငဳတ္ေကာင္း ႏိုင္ႏိုင္နဲ႕ ခ်က္ၿပီး ပူပူေလးေသာက္...။

မိုးရာသီေတြမွာသာ ေပါေပါမ်ားမ်ားေတြ ့ရတတ္တဲ့ ငါးသလဲတိုး (သို ့) လယ္ငါးခူ ခပ္ေသးေသးေလးေတြကို ဆီမ်ားမ်ားထဲမွာ ၾကြပ္ၾကြပ္ကေလးေၾကာ္ထားတဲ့ ငါးေၾကာ္ရယ္၊ ေစ်းထဲမွာ တစ္ခါတရံမွ ရတတ္တဲ့ ေကာက္႐ိုးမႈိေလးေတြကို ေရစင္စင္ေဆး၊ ၿပီးေတာ့ ဆီေလးနဲနဲ နဲ ့လွိမ့္၊ ၾကက္သြန္စိမ္း ပါးပါးလွီး၊ ျငဳတ္သီးစိမ္းေတာင့္ေလးေတြကို တုတ္ေခ်ာင္းကေလး ထိုးၿပီးမီးကင္ မညက္ တညက္ေထာင္း၊ ခုနက မႈိေၾကာ္ေလးနဲ႕ေရာ သံပုရာရည္ညွစ္ၿပီးသုပ္တဲ့ မႈိခ်ဥ္သုပ္ရယ္ ၾကာဆံဟင္းခါး (သို ့) ဘူးသီးနဲ႕ ပုဒတ္စာဟင္းခါး ပူပူေလးရယ္နဲ႕ တြဲစားရတဲ့ ဟင္းေတြကေတာ့ ေမေမ့ရဲ ့ ဘယ္ေတာ့မွ မ႐ိုးႏိုင္တဲ့ လက္ရာပါ။

*****

ေဆာင္းဦးေပါက္ ခ်မ္းခ်မ္းစီးစီး မနက္ေတြမွာေတာ့ ေမေမက မနက္ အိပ္ရာက အေစာၾကီးထၿပီး ေကာက္ညွင္းဆန္အသစ္ ေစးေစးေလးေတြနဲ ့ ဆီထမင္း ထိုးတတ္ပါတယ္။ ဆီထမင္းက်က္လို ့ အဖိုးနဲ႕ ေမေမတို ့ဘုရား ဆြမ္းေတာ္ကပ္ျပီးခ်ိန္နဲ ့ သက္ေ၀တို ့ေတြ အိပ္ရာႏိုးတဲ့ အခ်ိန္နဲ ့ေတာ့ အကိုက္ပါဘဲ။ ဆီထမင္းနဲ ့တြဲဖက္ စားစရာေတြကေတာ့ တစ္ေယာက္နဲ ့တစ္ေယာက္ အၾကိဳက္ခ်င္း မတူၾကတာမို ့ ေမေမက အားလံုးရဲ ့ အၾကိဳက္ကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္ လုပ္ေပးတတ္ပါတယ္။ အဖိုးအတြက္က ႏွမ္းေလွာ္ေထာင္း ေမႊးေမႊးေလး၊ ေဖေဖ့အတြက္က ငါးရံ ့ေျခာက္ဖုတ္ကို ပဲဆီေမႊးေမႊးေလးဆမ္းလို ့တမ်ိဳး၊ ေကာက္ညွင္းဆိုရင္ အုန္းသီးနဲ ့မွစားခ်င္တဲ့ သမီး နဲ ့သား အတြက္ကေတာ့ အုန္းသီးႏုႏု ျဖဴျဖဴေလးေတြ ျခစ္လို ့ေပါ့…။

ခရမ္းခ်ဥ္သီး လႈိင္လႈိင္ေပါတဲ့ ေဆာင္းတြင္းမွာ ေမေမ့ရဲ ့ဟင္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ခရမ္းခ်ဥ္သီးေတြ ပါေလ့ရွိပါတယ္။ ငါးရံ ့ကို ခရမ္းခ်ဥ္သီးမ်ားမ်ားနဲ႕ အရည္စပ္စပ္ေလးခ်က္၊ မခ်ခင္မွာ နံနံပင္ေလးအုပ္၊ ဒီဟင္းက အသက္ၾကီးလို ့ သြားေတြ သိပ္မေကာင္းေတာ့တဲ့ အဖိုးနဲ ့ေမေမ့ရဲ ့ အၾကိဳက္ ပါ။ အဲဒီ ငါးဟင္းနဲ႕ တြဲဖက္စားဖို ့က ျငဳတ္သီး၊ ၾကက္သြန္ျဖဴ ဆီသပ္၊ ပုဇြန္ေျခာက္မႈန္ ့နဲ႕ ေရာခ်က္တဲ့ ငန္ျပာရည္ခ်က္ရယ္၊ ခရမ္းသီးေသးေသး၊ ဘူးသီး ေသးေသးေလးေတြကို မက်က္တက်က္ ျပဳတ္ထားတဲ့ တို ့စရာရယ္…။

အားလံုး အလုပ္အား ေက်ာင္းအားၾကတဲ့ စေန တနဂၤေႏြလိုေန ့မ်ိဳးေတြမွာေတာ့ ေမေမက လုပ္ရတာ နဲနဲလက္၀င္တဲ့ ငါးရံ ့ ဆန္ေလွာ္ဟင္းကို ခ်က္ေလ့ရွိပါတယ္။ ငါးရံ႕ ကိုဘဲ အေကာင္လိုက္ ဆား၊ ဆႏြင္း၊ ဆီ၊ ျငဳတ္သီး ၾကက္သြန္ျဖဴ နီေတြေရာ ၿပီးနယ္၊ စပါးလင္ အပင္လိုက္ကို ငါးမွာ ခ်ည္၊ ေမႊးေနေအာင္ ေလွာ္ထားတဲ့ ဆန္ကို ေလးစိတ္ကြဲေလး ေထာင္းၿပီး ၾကက္သြန္ျဖဳေလး ဆီသပ္၊ ၿပီးေတာ့မွ ငါးအေကာင္လိုက္ ကိုထည့္ခ်က္ရတဲ့ အဲဒီ ဆန္ေလွာ္ဟင္း ကေတာ့ တစ္အိမ္သားလံုးရဲ ့ အၾကိဳက္ေပါ့…။ ငါး ဆန္ျပဳတ္လို သူ ့ အတိုင္းစားလို ့ရသလို ထမင္းနဲ ့အတူ ဟင္းလိုလုပ္ၿပီး စားရင္လဲရတာမို ့ အဲဒီဟင္းခ်က္တဲ့ေန ့ဆို အခ်ိန္မဟုတ္ေသးဘဲ ဗိုက္က အလိုလိုေနရင္း ဆာေနတတ္ပါတယ္။

တခါတခါ မီးမလာတဲ့ေန ့မ်ိဳးမွာ မီးေသြးမီးဖိုနဲ ့ ထမင္းဟင္း ခ်က္ရတဲ့အခါ မီးေသြးေမႊးရတာ ပင္ပန္းလို ့ စိတ္ညစ္စြာ ၿငီးျငဴမိေပမယ့္ ထမင္း၀ိုင္းမွာ ခရမ္းခ်ဥ္သီးကို မီးဖုတ္လို ့ နံနံပင္နံ ့ ျငဳတ္သီးနံ ့ေမႊးေနတဲ့ ခရမ္းခ်ဥ္သီး ပန္ေထြေဖ်ာ္ စားရတဲ့အခါမွာေတာ့ ေမာသမွ်ေတြ အကုန္ေပ်ာက္ၿပီး ထမင္းၿမိန္ရျပန္ပါတယ္…။

*****

ပူေလာင္ေလာင္ အိုက္စပ္စပ္ ေႏြရာသီအခါမ်ိဳးေတြမွာေတာ့ ေမေမ့အတြက္ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြမို ့ ခါတိုင္းနဲ ့မတူ ထူးျခားတဲ့ ေထြလီကာလီ ဟင္းမ်ိဳးေတြ စားရတတ္ပါတယ္။ ေႏြရာသီမွာ ပူျပင္းတဲ့ ရာသီဥတုေၾကာင့္ လူေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ထမင္းစားပ်က္တတ္ၾကေပမယ့္ အိမ္သားေတြအဖို ့ကေတာ့ ေမေမ့လက္ရာေတြေၾကာင့္ ပိုလို ့ ေတာင္မွ စားေကာင္း ေသာက္ေကာင္း ျဖစ္ၾကရတယ္ေလ။

ေမေမခ်က္ေလ့ရွိတဲ့ဟင္းေတြထဲက သက္ေ၀ အၾကိဳက္ဆံုးဟင္းကေတာ့ မုန္လာပင္ေပါက္နဲ ့ ခ်က္ရတဲ့ ငါးက်ည္း ငါးဆုပ္ ခ်ဥ္ဟင္းပါ။ ငါးက်ည္းအေကာင္ ခပ္လတ္လတ္ေတြကို မန္က်ည္းသီးနဲ ့ ဆားနဲ ့နယ္ၿပီး ေရစင္စင္ေဆး၊ ၿပီးရင္ ဒါးမနဲ ့ ႏုတ္ႏုတ္စင္း၊ ၿပီးေတာ့မွ ဆား၊ အခ်ိဳမႈန္ ့၊ ျငဳတ္သီး တို ့ရယ္၊ စပါးလင္ ႏုတ္ႏုတ္စင္းရယ္၊ ဆန္ေလွာ္မႈန္ ့နဲနဲရယ္ထည့္ၿပီး နာနာေလးေထာင္း၊ မုန္လာပင္ေပါက္ ႏုႏုေလးေတြကို ခ်ဥ္ဟင္းအိုး အရင္တည္… ဟင္းအိုး ပြက္ပြက္ဆူလာၿပီဆိုမွ ၿပီးမွ ခုနက ေထာင္းထားတဲ့ ငါးက်ည္းေတြကို လက္နဲ ့ အေနေတာ္ လံုး ဆုပ္ၿပီး ထည့္…။ ငါးဆုပ္လံုးေလးေတြ က်က္ေလာက္ၿပီဆိုရင္ ခ်…။ သူနဲ ့ လိုက္ဖက္တဲ့ အတြဲက ျငဳတ္သီး ဆားေထာင္းပါ။ ျငဳတ္သီး အေလွာ္မႈန္ ့ကို ဆားေလးနဲနဲ နဲ ့ ၾကက္သြန္ျဖဴေလးေရာၿပီး ေထာင္း၊ စားကာနီးမွ ဆီဆမ္းစားရတဲ့ အညာျငဳတ္သီးေထာင္းေပါ့။ အဲဒီဟင္းခ်က္တဲ့ေန ့ဆို တအိမ္သားလံုး ေခါင္းမေဖၚႏိုင္ေအာင္ ထမင္းစား ေကာင္းခဲ့တာကို ခုထက္ထိ စြဲစြဲလမ္းလမ္း မွတ္မိေနပါတယ္…။ အခုဆိုရင္ အဲဒီ ဟင္းနဲ ့ေ၀းခဲ့တာ ႏွစ္ေပါင္း ေတာ္ေတာ္ၾကာခဲ့ၿပီေပါ့…။

ေႏြရာသီရဲ႕ေန႕လည္ခင္းေတြမွာေတာ့ ေမေမက လဖက္ကို ခရမ္းခ်ဥ္သီး၊ ေဂၚဖီထုပ္ေတြနဲ႕ သုပ္ၿပီး ေရေႏြးၾကမ္းပူပူနဲ႕ ေကြ်းတတ္ပါေသးတယ္။ ေႏြေန႕လည္ခင္း ပူပူမွာ ေရမိုးခ်ိဳး၊ ခ်ည္သား အက်ႌေလး၀တ္၊ သနပ္ခါး ပါးကြက္ထူထူကြက္ၿပီး လဖက္သုပ္ ခ်ဥ္ခ်ဥ္ စပ္စပ္ကို ေရေႏြးၾကမ္းပူပူနဲ႕စားခဲ့ရတာ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ႏိုင္မယ့္ ေန႕လည္စာပါဘဲ…။

*****

စားေသာက္ဖြယ္ရာေတြကို မိသားစုေတြ အတူတကြ တစ္ေပ်ာ္တပါး စားေသာက္ၾကတဲ့အခါတိုင္း မွတ္မွတ္ရရ အဖိုးေျပာေလ့ရွိတဲ့ စကားတစ္ခြန္းကေတာ့ “လက္ရည္တျပင္တည္း” ဆိုတဲ့ စကားေလးပါဘဲ။ ႏွီး ေဒါင္းလန္းၾကီးေတြထဲမွာ ထမင္းေတြေရာ ဟင္းေတြပါ စုထည့္ၿပီး မိသားစုေတြ ကေလး လူၾကီးေတြအားလံုး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ၀ိုင္း၀န္းႏႈိက္ယူ စားေသာက္ၾကတဲ့ ဟိုး ေရွးေရွးက ခ်စ္စရာ စည္းလံုးညီညြတ္မႈကို ျပတဲ့ ဓေလ့ေလး တစ္ခုေပါ့။

အခုေခတ္မွာေတာ့ ႏွီး ေဒါင္းလန္းေတြနဲ႕ စားတဲ့ေခတ္မဟုတ္ေတာ့ေပမယ့္ မိသားစု ဆိုတာ ဘယ္လို အရာမ်ိဳးမွာမဆို ေအးအတူ ပူအမွ်၊ အစစ အရာရာမွာ ေကာင္းအတူ ဆိုးအတူ သာတူ ညီမွ် ခြဲေ၀ ခံစားၾကရတယ္ ဆိုတာကို သိရွိ နားလည္ဖို ့အတြက္ တျခားအခ်ိန္ေတြမွာ မဟုတ္ေတာင္ ထမင္းစားခ်ိန္မွာေတာ့ အားလံုး အတူတူ စကားေလး တေျပာေျပာနဲ႕ေအးေအးလူလူ စားေသာက္ၾကဖို႕ သင့္တယ္လို ့ အဖိုးက ခနခန ေျပာဖူးပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္နဲ႕ ဆယ္စုႏွစ္ တစ္ခုေလာက္သာ ေ၀းကြာတဲ့ အခု လက္ရွိ အခ်ိန္မွာေတာ့ သြား သုတ္သုတ္ စား သုတ္သုတ္နဲ ့ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ မျဖစ္တဲ့ ေအးစက္စက္ မာေတာင့္ေတာင့္ ေျခာက္ကပ္ကပ္ ထမင္းဟင္းေတြကို မိုက္ခ႐ိုေ၀့ဖ္ ရဲ႕အကူအညီနဲ ့ ပူေအာင္လုပ္ၿပီး ေသာက္ေရတစ္ခြက္ အနားခ်လို ့ ျမန္ျမန္ၿပီး ေအးေရာ သေဘာမ်ိဳးနဲ႕စားလိုက္ရတဲ့ ထမင္း အနပ္ေတြတိုင္းမွာ ေအာ္… အဖိုးသာျမင္ရင္ ဘယ္လို ေကာက္ခ်က္မ်ိဳးမ်ား ခ်မွာပါလိမ့္လို ့ ေတြးေတာရင္း၊ ေဖေဖ ေမေမ ေမာင္ေလးတို ့နဲ႕ေႏြးေထြးလွတဲ့ ေမေမ့လက္ရာ မိသားစု ထမင္း၀ိုင္းကေလးကို အရမ္း သတိရ လြမ္းဆြတ္ေနမိပါေတာ့တယ္။

ထိုေနာင္တ

ဟိုး ငယ္႐ြယ္စဥ္ သူငယ္ခ်င္း ဘ၀ ကထဲက ရင္းႏွီး ခင္မင္ခဲ့ရေသာ သူမကို အခ်ိန္ေတြ ရွည္ၾကာလာသည္ႏွင့္အမွ် ရင္ထဲက ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး ခ်စ္ခင္ စံုမက္ခဲ့ေသာ္လည္း ရွင္းျပရခက္ခဲလွေသာ အေျခအေနတစ္ခုေၾကာင့္ ဖြင့္ဟခဲ့ၿပီးေသာ ႏွလံုးသား တံခါးကိုပိတ္၊ ေၾကျငာခဲ့ၿပီးေသာ အခ်စ္စိတ္တို ့ကို ၿမိဳသိပ္ကာ သူမ အပါအ၀င္ သူငယ္ခ်င္းတစ္စုတို ့ႏွင့္ ေ၀းေ၀းကို ဖယ္ခြာေရွာင္ရွားကာ တစ္ေယာက္တည္း အထီးက်န္ ဆန္လွေသာ၊ ပ်င္းရိၿငီးေငြ ့ ဖြယ္ ေကာင္းလွေသာ… ေန ့ေပါင္း ရက္ေပါင္း လေပါင္း ႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာကို အလုပ္ထဲတြင္ အခ်ိန္ျပည့္ ေခါင္းစိုက္ရင္း ဘ၀ကို ျဖတ္သန္းလာခဲ့သည္မွာ… ထိုတစ္ေန ့အထိ…။

ထိုတစ္ေန ့…
သူမႏွင့္ မေတြ ့ခင္ ထိုေန ့မနက္အထိ သူ၏ ခိုင္မာေသာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ႏွင့္ လုပ္ရပ္အေပၚ တြင္ စိုးစဥ္းမွ် သံသယမရွိ၊ ေနာင္တဆို၍ အမႈန္တစ္စမွ်ပင္မရွိ၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေက်ေက်နပ္နပ္ ရွိေနခဲ့ေၾကာင္းကို သူ ရဲရဲၾကီး သစၥာဆို၀ံ့ပါသည္။ ထိုတစ္ေန ့အထိေပါ့ေလ..

*****

သူမကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးေၾကာင္း ဖြင့္ဟေျပာဆိုၿပီးကာမွ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ေပၚေပါက္လာေသာ အေျခအေနတစ္ခုေၾကာင့္ ဖြင့္ဟခဲ့ၿပီးေသာ ထိုအခ်စ္တို ့ကို ျပန္လည္ ႐ုပ္သိမ္းပါသည္ဟု (ရင္ထဲမွာ ေမာပန္း ဆို ့နင့္ ေၾကကြဲေနေသာ္လည္း) ေပါ့ေပါ့ဆဆ ဟန္ပန္ အမူအရာမ်ိဳးျဖင့္ သူမကို စိမ္းကားခဲ့ပါသည္။ မယံုၾကည္ႏိုင္ေသာ၊ အံ့ၾသေနေသာ သူမ၏ မ်က္လံုး၀ိုင္း၀ိုင္းကေလးမ်ားကို ရယ္ေမာခ်င္ေယာင္ေဆာင္ ဥပကၡာျပဳရင္း… ထိုေန ့က ကိုယ့္ဘ၀ကို ကိုယ္ နာက်ည္း ၀မ္းနည္း ေၾကကြဲစိတ္တို ့ျဖင့္ ဘယ္သူမွမသိေအာင္ တစ္ေယာက္တည္း ေၾကေၾကကြဲကြဲ ငိုခဲ့မိပါသည္။ အေၾကာင္းသိ ရင္းႏွီးခင္မင္ေသာ သူငယ္ခ်င္း တစ္စု၏ နားမလည္ႏိုင္လြန္းေသာ အၾကည့္မ်ား၊ အျပစ္တင္စြပ္စြဲသံမ်ား၊ ကဲ့ရဲ ့ ႐ႈံ ့ခ်သံမ်ား... အားလံုးကို ဘာမွ ေျဖရွင္းခ်က္ မေပးေတာ့ဘဲ… အားလံုးကို ေက်ာခိုင္း… အားလံုးႏွင့္ ေ၀းရာ… အေ၀းဆံုးေနရာ တစ္ခုသို ့…။

သူမႏွင့္ေ၀းရာမွာ ေနထိုင္ရင္း သူမကို သတိရ လြမ္းဆြတ္မိသည့္ အခ်ိန္ေတြတိုင္းမွာ ထို အလြမ္းစိတ္တို ့ကို ေျဖေဖ်ာက္ႏိုင္ရန္ စိတ္၏ တစ္ခုတည္းေသာ ထြက္ေပါက္အေနျဖင့္ အလုပ္မ်ားကို ေလာဘတၾကီး ၾကိဳးစားလုပ္ကိုင္ခဲ့ပါသည္။ ဟိုမွ သည္မွ၊ သူငယ္ခ်င္း အခ်ိဳ ့ ထံမွ တစ္စြန္းတစ္စ ၾကားသိရတတ္ေသာ သူမ၏ သတင္းမ်ားကို ၾကားခ်င္ေသာ္လည္း မၾကားခ်င္၊ သိခ်င္ေသာ္လည္း မသိခ်င္၊ သူမေလးကို ျမင္ခ်င္ေသာ္လည္း မျမင္ရဲ၊ ေတြ ့ဖို ့ အခြင့္အေရးရွိေနပါေသာ္လည္း မေတြ ့ရဲျဖင့္ အစစ အရာရာကို ထိန္းခ်ဳပ္ကာ တစ္ေယာက္တည္း တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ အခ်ိန္မ်ားကို ကုန္လြန္ေစခဲ့ပါသည္။ ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္တြက္ၾကည့္ရလွ်င္ ကုန္လြန္ခဲ့ေသာ အခ်ိန္မ်ားမွာ ဆယ္စုႏွစ္ တစ္ခုနီးပါး ရွိခဲ့ေလၿပီ။ သူ ့ကိုယ္သူ ထူးဆန္းစြာ အံ့ၾသခဲ့သည္မွာ တစ္ေယာက္တည္း ဘ၀ကို ျဖတ္သန္းလာရင္း မၾကာခဏ ေတြ ့ျမင္ ၾကံဳဆံုရတတ္ေသာ မိန္းကေလးငယ္မ်ား၊ လြယ္လင့္တကူ ၾကည္ျဖဴ လိုက္ေလ်ာၾကမည့္ မိန္းကေလးငယ္မ်ား အေပၚတြင္ နည္းနည္းေလးမွ် စိတ္မ၀င္စား စိတ္မကစားမိျခင္းပင္…။

*****

ကိုယ္တိုင္ေ႐ြးခ်ယ္ခဲ့ေသာ လမ္းကို တည့္တည့္မတ္မတ္ ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့ေသာေၾကာင့္ ရင္းႏွီးေပးဆပ္ခဲ့ေသာ အခ်ိန္ကာလမ်ား၊ ၾကိဳးစားမႈမ်ား၏ အက်ိဳးကို ခ်ိုၿမိန္စြာ စားသံုးေနရေသာ အခ်ိန္တြင္ အရာရာ အတန္အသင့္ ျပည့္စံုသည့္ ဘ၀တစ္ခုကို ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ၿပီ ဟု ယူဆကာ စိတ္အစဥ္တို ့သည္ ဟိုး အေ၀း ကာလတစ္ခုဆီက သူမေလးဆီသို ့ လြင့္ေမ်ာ….။ သူ ့ကို နာက်ည္းေနမည္ဟု ယူဆရေသာ သူမကေလး… သူ ့ႏွလံုးသားကို အခ်ိန္ျပည့္ လႊမ္းမိုးေနခဲ့ေသာ.. အခ်ိန္တိုင္း ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့မရခဲ့ေသာ သူမေလး…။ သူ၏ စိတ္ကူးအိပ္မက္တို ့သည္… အနည္းငယ္ အဓိပၸါယ္ရွိလာ…။ အို.. ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ အမွားေတြကို ခြင့္လႊတ္ဖို ့ဆိုတာ ကိုယ္က အရင္ ေတာင္းပန္ၾကည့္ဖို ့ေတာ့ လိုမွာေပါ့ေလ…။

သူမႏွင့္ သူ၏ ဆက္စပ္ ပတ္သက္ခဲ့ေသာ အေနအထားကို ဟိုး ကၾကီးမွသည္ အ အထိ အစ အဆံုးသိေနခဲ့ေသာ ငယ္သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ႏွင့္အတူ သူမကို သူ သြားေရာက္ေတြ ့ဆံုရန္ ၾကိဳးစားခဲ့ပါသည္။ သာယာလွပေသာ ျပာလြင္ေသာ မိုးေကာင္းကင္ၾကီး ေအာက္တြင္ ရင္ခုန္ လႈိက္ေမာဖြယ္ေကာင္းလွစြာျဖင့္ သူမကို သူ ေတြ ့ခြင့္ရခဲ့ပါသည္။ ဆယ္ႏွစ္တာကာလအတြင္း ဘာမွထူးထူးျခားျခား မေျပာင္းလဲဘဲ ဟိုးငယ္ငယ္တုန္းကလို ႏုနယ္ပ်ိဳျမစ္၍ လွပေနေသာ၊ ခ်စ္စရာေကာင္းေသာ၊ ေအးခ်မ္းသိမ္ေမြ ့ဆဲျဖစ္ေသာ သူမကို သူ အံ့ၾသတၾကီး ေငးၾကည့္ေနမိပါသည္။ သို႕ေသာ္… သူမ ဘ၀၏ အၾကီးမားဆံုး ေျပာင္းလဲမႈကို သူမကိုယ္တိုင္ ဖြင့္ဟ ေျပာဆို လာေသာအခါ… ။

ထိုေန ့က သူမအတြက္.. တိတိက်က်ေျပာရလွ်င္ သူ၏ ေတြေ၀ခဲ့မႈ ႏွင့္ အစားထိုးမရေသာ ကုန္လြန္ခဲ့ခ်ိန္ မ်ားစြာတို ့အတြက္ ပထမဦးဆံုးအၾကိမ္အျဖစ္ ေနာင္တ အနည္းငယ္ ရခဲ့မိပါသည္…။ သို ့ေသာ္ ထိုေနာင္တတို ့ကို မာနတရားတို ့ျဖင့္ ဖံုးလႊမ္းဖို ့ ၾကိဳးစားရင္း သူမေရွ ့တြင္ ဘာမွမျဖစ္ေလဟန္ ေကာင္းေကာင္း ဟန္ေဆာင္ႏိုင္ခဲ့ပါသည္။ ထိုအခ်ိန္ပိုင္းေလးအတြက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေက်နပ္မဆံုးျဖစ္ေနရင္း…။

*****

ထိုတစ္ေန ့…
ထိုတစ္ေန ့…
ထိုေန ့က သူမႏွင့္ ဒုတိယအၾကိမ္အျဖစ္ ေတြ ့ဆံုရန္ အေၾကာင္းဖန္လာပါသည္။ ဒုတိယအၾကိမ္ ဆံုေတြ ့ရခ်ိန္သည္ ပထမအၾကိမ္ႏွင့္ ဆယ္စုႏွစ္ တစ္ခုနီးပါး ကြာျခားခဲ့ျပန္ပါသည္။

သူမ…
သက္တူ ႐ြယ္တူ သူငယ္ခ်င္းမ်ားစြာတို ့ၾကားတြင္ ဘာမွေျပာင္းလဲသြားသည္ဟု မထင္ရေသာ သူမ…။ သူမကို ခ်စ္ခင္ၾကင္နာေသာ အိမ္ေထာင္ဖက္ႏွင့္အတူ… ခ်စ္စဖြယ္ စကားေတြ တီတီတာတာ ဆိုတတ္ေနေသာ သားကေလး တစ္ေယာက္ႏွင့္အတူ… သာယာ ခ်မ္းေျမ့ေသာ မိသားစုဘ၀ေလးတစ္ခုကို ပိုင္ဆိုင္ေနၿပီျဖစ္ေသာ သူမ…။ ဟိုးအရင္တုန္းကလို ႏုနယ္ပ်ိဳျမစ္ျခင္းမ်ား အျပည့္ျဖင့္ လွပေနဆဲ သူမ…။ ဘ၀ကို စိတ္ေအး ခ်မ္းေျမ့စြာ ျဖတ္သန္းခဲ့ရေသာ သူမ…။

ထိန္းခ်ဳပ္လို ့မရ ျပင္းျပင္းထန္ထန္လႈပ္ခတ္ေနေသာ ကိုယ့္ရဲ ့စိတ္အစဥ္ေတြသည္…
ေရခဲတမွ် ေအးစက္ေနေသာ ကိုယ့္ရဲ ့ေျခဖ်ား လက္ဖ်ားေတြသည္…
ခႏၵာကိုယ္ ေနရာအႏွံ ့မွာ တဒိတ္ဒိတ္ခုန္တိုးေနေသာ ကိုယ့္ရဲ ့ ႏွလံုးေသြး ေတြသည္…
ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ မ်က္၀န္းထဲမွ မ်က္ရည္ၾကည္မ်ားအျဖစ္သို ့ ကူးေျပာင္းခါနီးဆဲဆဲ…

ၾကည္ၾကည္လင္လင္ ရယ္ေမာႏႈတ္ဆက္ေနေသာ သူမကို ျပန္လည္ႏႈတ္ဆက္ရန္ ၾကိဳးစားပမ္းစား ကိုယ္အားယူေနဆဲမွာ ေ၀၀ါးသြားေသာ ျမင္ကြင္းေၾကာင့္... အို.. ကိုယ့္ရဲ ့ ေနာင္တေတြ အတၱေတြ လႊမ္းမိုးေနတဲ့ မ်က္ရည္ေတြကို သူမေလး ရိပ္မိသြားမွာ စိုးလွပါသည္…။

အဆံုးမွာေတာ့…
ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာရွည္ေအာင္ ေသာ့ခတ္ သိမ္းဆည္းထားခဲ့ေသာ ကိုယ့္ရဲ ့ ႏွလံုးခုန္သံကို ကိုယ္တိုင္ မယံုၾကည္ႏိုင္စြာျဖင့္… အျပင္ပန္းက ၾကည့္လွ်င္ အစစအရာရာ ျပည့္စံုသည္ဟု ဆိုႏိုင္ေသာ္ျငားလည္း ႐ုပ္၀တၳဳအားျဖင့္သာ ျပည့္စံုၿပီး အဖက္ဖက္က လိုအပ္ခ်က္ေပါင္း မ်ားစြာျဖင့္ ကိုယ့္ရဲ ့ေအးစက္စက္ အထီးက်န္ ဘ၀ကို ကိုယ္တိုင္ေၾကကြဲစြာ… ။

ခိုင္မာေသာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြႏွင့္အတူ ကိုယ္တိုင္ ေရြးခ်ယ္ေလွ်ာက္လွမ္း ခဲ့ေသာ ကိုယ့္ဘ၀လမ္းကေလးမွာ သံသယေတြ၊ ေနာင္တ တရားေတြ ျဖင့္ ျပည့္ႏွက္… ျပန္လည္ ျပင္ဆင္ခြင့္ မရွိေတာ့ေသာ ဘ၀မ်ား…။
ဘာနဲ ့မွ လိုက္လို ့ မမွီႏိုင္ေအာင္ ေနာက္က်ခဲ့ၿပီျဖစ္ေသာ အခ်ိန္ကာလမ်ား… ျပန္လည္ဆံုဆည္းခြင့္ကို ဆု အျဖစ္ေတာင္ ေတာင္းယူ၍ မရႏိုင္ေတာ့ေသာ ကိုယ့္အျဖစ္ကို ကိုယ္တိုင္ နာက်င္ နာက်ည္းစြာျဖင့္…။
သက္ျပင္းေတြကို အခါခါခ်ရင္း ေတြ ့ဆံုခ်ိန္ေတြကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး ဆြဲဆန္ ့ထားလိုက္ ခ်င္ေသာ္လည္း လူ ့ဘ၀၏ နိယာမေတြအရ အခ်ိန္တန္ရင္ အိမ္ျပန္ရစၿမဲမို ့ကိုယ့္ရဲ ့ ျပန္ျပင္မရေသာ မွားယြင္းမႈေတြနဲ ့အတူ ေနာင္မွရေသာ ေနာင္တတရားေတြ၊ ယူက်ံဳးမရ စိတ္ေတြ ရင္ထဲမွာ အျပည့္အႏွက္ျဖင့္…။

*****

သူမကို ဘ၀တသက္လံုး ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့လို ့မရႏိုင္ေသာ္လည္း ကိုယ္တိုင္ ေ႐ြးခ်ယ္မႈႏွင့္ ျဖတ္ေတာက္ခဲ့ၿပီးေသာ ၾကိဳးတစ္စ… ျပန္လည္၍ ဆက္သြယ္ ထံုးေႏွာင္ရန္လည္း အခြင့္အေရးက မရွိေတာ့ၿပီ… သူ ့အတိုင္းသာ ရွိပါေစေတာ့.. ။ သူမ ဘ၀ကေလး အစဥ္အၿမဲ လွပ ေပ်ာ္ရႊင္ေစႏိုင္ရန္ သူမ၏ စိတ္ကေလး အစဥ္သျဖင့္ ေအးခ်မ္း ျပည့္စံုေစႏိုင္ရန္ ဆုေတာင္းေပး႐ံုမွတပါး….။

စာၾကြင္း ။ ။ ဒီသီခ်င္းေလးနဲ ့ အတူတူ နားေထာင္ရင္း ဖတ္ၾကည့္ပါေနာ္…။
ေအးခ်မ္းေမ - ဇာတ္ဆရာ အလိုက်

ခိုင္ၿမဲေသာၾကိဳး

Hours fly...

Flowers die...

New days, New ways passed by

But LOVE stays...

F O R E V E R

* * * * * *

ကေလးမ်ားကို ၿခိမ္းေျခာက္ျခင္း

အခုတေလာ ကေလးမ်ားႏွင့္ သက္ဆိုင္ေသာ Child Psycho အေၾကာင္းေတြသည္ ကြ်န္မ၏ စိတ္အေတြးေတြကို အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား လႊမ္းမိုးေနေသာေၾကာင့္ ဤပိုစ့္မ်ားကို ေရးေနျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ အျခား ေတာင္ေတာင္အီအီမ်ားကို မေတြးေစခ်င္ပါ…။

အျခားေသာ လူမ်ိဳးျခား ႏိုင္ငံသားမ်ား၏ ယဥ္ေက်းမႈမ်ားကို ကြ်န္မ အမ်ားၾကီး မသိပါ။ သူတို ့၏ ပါတ္၀န္းက်င္၊ သူတို ့၏ ယဥ္ေက်းမႈ၊ သူတို ့၏ ေန ့စဥ္ ရွင္သန္ေနထိုင္ပံု၊ အထူးသျဖင့္ေတာ့ သူတို ့၏ မိသားစု ဆက္ဆံေရး… လူၾကီးႏွင့္ လူငယ္တို ့၏ ဆက္ဆံေရး… မိဘႏွင့္ သားသမီး ဆက္ဆံေရး…။ ထိုအေၾကာင္းအရာမ်ားကို ကြ်န္မ အလြန္ စိတ္ဝင္စားလွေသာ္လည္း အတန္အသင့္သာ ေလ့လာဖူး၊ ေတြ ့ဖူး ျမင္ဖူး ၾကားဖူးပါသည္။

သို ့ေသာ္ ကြ်န္မသိသမွ် ေတြ ့ဖူး ျမင္ဖူးသမွ်ထဲတြင္ ကြ်န္မတို ့ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြသည္ ကေလးမ်ား၏ ခံစားခ်က္ ေသးေသးေလးမ်ားကို၊ သူတို ့၏ စိတ္ဓါတ္ေရးရာမ်ားကို ေတာ္ေတာ္ပင္ လွ်စ္လွ်ဴ႐ႈတတ္ၾကသူမ်ား ဟု ထင္ျမင္မိပါသည္။ ထိုထင္ျမင္ ယူဆခ်က္သည္ ကြ်န္မတစ္ဦးတည္း၏ ထင္ျမင္ခ်က္သည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မွားခ်င္လဲ မွားေနပါလိမ့္မည္။ လက္မခံႏိုင္သူမ်ား ေဝဖန္ခ်င္က ေဝဖန္ႏိုင္ပါသည္…။

“အဲဒီနားမွာ မကစားရဘူး သစ္ပင္ေပၚမွာ သရဲၾကီး ရွိတယ္…”

“ဒီကစားကြင္းမွာ သရဲၾကီး ေစာင့္ေနတယ္ လာကစားတဲ့ ကေလးေလးေတြကို ဖမ္းမလို႕ တဲ့…”

“ညက် ေစာေစာမအိပ္ရင္ ေခါင္းစုတ္ဖြားနဲ ့ အဖိုးၾကီး လာဖမ္းလိမ့္မယ္…”

“ေဟာ.. ဟိုမွာ ပီပီ ပီပီ နဲ ့ မႈတ္ေနတဲ့ လူၾကီး လာေနၿပီ ဆိုးတဲ့ ကေလးေတြကို ဖမ္းမလို႕တဲ့…”

“သား ဆိုးေနရင္ ေမေမ အိမ္ျပန္မလာေတာ့ဘူး ႐ံုးမွာဘဲ ေန ေနေတာ့မယ္…”

“သမီး ေမေမေတာ့ ကုလားၾကီးေနာက္ လိုက္သြားၿပီ…”

“သား ေဖေဖေတာ့ ကုလားမၾကီးက လာေခၚသြားၿပီ…”

အစရွိတဲ့ စကားစုေတြကို လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ၾကားဖူးၾကလိမ့္မည္ ထင္ပါတယ္။ ၾကားဖူး႐ံုတင္မက အဲဒီလိုေရာ ေျပာဖူးၾကပါသလား… အဲဒီလို စကားေတြကိုသံုးၿပီး ကိုယ့္ကေလးကိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၏ ကေလးမ်ား၊ မိမိပါတ္ဝန္းက်င္မွ ကေလးေတြကို ၿခိမ္းေျခာက္ဖူးၾကပါသလား….။

ကြ်န္မ သတိထားမိသေလာက္ လူၾကီးေတြက ကေလးေတြကို စသလို ေနာက္သလို ႏွင့္ျဖစ္ေစ၊ တကယ္ ေၾကာက္လန္ ့ ေစလိုေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေစ ဤစကားမ်ိဳးကို ေျပာတတ္ၾကပါသည္။ အေပၚယံအားျဖင့္ၾကည့္လွ်င္ ထိုစကားတို ့သည္ ဘာမွမျဖစ္ေလာက္ပါဘူး ဟု ခပ္လြယ္လြယ္ ထင္ရေသာ္လည္း စိတ္ဓါတ္အားျဖင့္ ေပ်ာ့ေပ်ာင္း ႏုနယ္လွေသာ ကေလးမ်ားအဖို ့ သူတို ့ေလးေတြ၏ စိတ္ထဲတြင္ ေတာ္ေတာ္ပင္ ထိတ္လန္ ့ တုန္လႈပ္ ေၾကာက္႐ြံ ့သြားတတ္ၾကသည္ကို သတိျပဳၾကေစခ်င္ပါသည္။ ထိုေၾကာက္စိတ္မွာလဲ အခ်ိန္ကာလ အေတာ္ၾကာသည့္အထိ မေမ့ေပ်ာက္ႏိုင္ဘဲ စြဲစြဲလမ္းလမ္းျဖင့္ ေၾကာက္ေနတတ္ၾကသည့္ ကေလးငယ္မ်ားကို ကိုယ္တိုင္ေတြ ့ဖူးခဲ့ပါသည္။ တကယ္လဲ ထိုေၾကာက္စိတ္ ႏွင့္ ထိုအစြဲအလမ္းမ်ားသည္ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ ေဖ်ာက္ဖ်က္ျပစ္၍ မရပါ…။ သူတို ့စိတ္ထဲတြင္ မျမင္ေတြ ့ဖူးေသာ သရဲၾကီး၊ ေခါင္းစုတ္ဖြားနဲ ့ အဖိုးၾကီး၊ ကုလားၾကီး တို ့ကို ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာ ႐ုပ္ဆိုးဆိုး ပံုပန္းမ်ားျဖင့္ စိတ္ကူးပံုေဖၚ ျမင္ေယာင္ၾကည့္ကာ ေၾကာက္လန္ ့စိတ္မ်ား တစ္စထက္ တစ္စ တိုးပြား ေနတတ္ၾကသည္။ ေတြးၾကည့္လွ်င္ သနားစရာလဲ အလြန္ေကာင္းပါသည္။

သူတို ့သည္ အသက္အ႐ြယ္ ေတာ္ေတာ္ရလာၿပီး အစစအရာရာကို ေတာ္ေတာ္ေလး နားလည္လာေသာ အ႐ြယ္ေလာက္တြင္မွသာ သူတို ့ငယ္ငယ္က ေၾကာက္႐ြံ႕ခဲ့ဖူးေသာ ထို သရဲၾကီး၊ ေခါင္းစုတ္ဖြားနဲ ့ အဖိုးၾကီး၊ ကုလားၾကီး ဆိုသူမ်ားသည္ တကယ္မရွိေၾကာင္း၊ လူၾကီးမ်ား တမင္ ေျခာက္လွန္ ့ၾကေၾကာင္း ကို နားလည္သိျမင္ လာႏိုင္ပါသည္…။

ေျပာျပရလွ်င္ ကြ်န္မ ငယ္ငယ္က (၆ ႏွစ္သမီးေလာက္ဟု ထင္ပါသည္) မိဘမ်ားႏွင့္ ခင္မင္ရင္းႏွီးေသာ ကြ်န္မႏွင့္လည္း ဦးေလးတစ္ေယာက္လို ရင္းႏွီးေသာ သူတစ္ေယာက္ အိမ္ကိုအလည္လာရင္း တခုခုကို အလိုမက်၍ နဲနဲဂ်ီတိုက္ေနေသာ ကြ်န္မကို စသလို ေနာက္သလိုျဖင့္ “ဒီလိုဆိုးေနရင္ ေက်ာေပါက္ၾကီး လာဖမ္းလိမ့္မယ္ေနာ္” ဟု ထပ္ခါ ထပ္ခါ (၄, ၅ ၾကိမ္ထက္မနဲ...) ေျပာေလသည္။ ထိုအခါ ကြ်န္မသည္ တစ္ခါမွ မသိဖူး မၾကားဖူး မျမင္ဖူးေသာ ထို ေက်ာေပါက္ၾကီး ဟူေသာ လူကို ထိတ္လန္ ့စြာျဖင့္ မရဲတရဲ ပံုေဖၚၾကည့္ရင္း တုန္လႈပ္ ေၾကာက္ရြံ႕စိတ္မ်ား တစ္ဖြားဖြား ေပၚလာေပေတာ့သည္။

ည အိပ္ရာဝင္ခ်ိန္မ်ားတြင္ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ေမေမတို ့ အလုပ္သြား၍ အိမ္မွာ အဖိုးႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္တည္း က်န္ခဲ့ခ်ိန္မ်ားတြင္ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ဘာမွလုပ္စရာမရွိသည့္ အခ်ိန္မ်ားတြင္ ေထာင့္ေလးတစ္ေထာင့္တြင္ ၿငိမ္သက္စြာ ထိုင္ေနရင္း ေသာ္လည္းေကာင္း နက္နက္နဲနဲ ေတြးေနမိသည္မွာ ထိုေက်ာေပါက္ၾကီး အေၾကာင္းပင္...။ ေက်ာၾကီးက ဘယ္လိုေပါက္ေနတာလဲ… ေက်ာကုန္းမွာ အေပါက္ၾကီး ရွိေနရက္သားနဲ ့ ဘာေၾကာင့္မို ့အသက္ရွင္ေနႏိုင္တာလဲ… ေပါက္ေနေသာ ေက်ာျပင္မွေန၍ ဗိုက္ထဲက အသဲတို ့ ႏွလံုးတို ့ကိုေရာ ျမင္ေနရမွာလား… နီနီရဲရဲ ေသြးေတြေရာ ထြက္ေနမွာလား… စသျဖင့္…။ ထိုစဥ္က မိုးတြင္းကာလ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မိုးမ်ားေမွာင္မဲ၍ ႐ြာေသာအခ်ိန္တြင္မူ ကြ်န္မ၏ ေၾကာက္စိတ္မွာ အထြတ္အထိပ္သို ့ေရာက္ေနပါသည္…။ ဘယ္ေထာင့္ကမ်ား ေက်ာေပါက္ၾကီး ေပၚလာလိမ့္မလဲ ဟု ဟိုၾကည့္ သည္ၾကည့္ျဖင့္ ေက်ာခ်မ္းေနခဲ့ဖူးသည္မွာ ျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ သနားစရာေကာင္းလွပါသည္။

အလုပ္မွ ေမာေမာပန္းပန္းျပန္လာေသာ ေဖေဖႏွင့္ ေမေမ့၏ အရိပ္အကဲကိုၾကည့္၍ မရဲတရဲႏွင့္ ထိုေက်ာေပါက္ၾကီး အေၾကာင္းကို ေမးၾကည့္ေသာအခါတြင္လည္း ေမေမက အေရးမဟုတ္တာ အေရး လုပ္ေနရပါ့မလား… အဓိပၸါယ္မရွိ အပိုေတြ ေတြးေၾကာက္ေနရလား… ဟူေသာ ပံုစံမ်ိဳးျဖင့္ ကြ်န္မလိုခ်င္ေသာ “ေက်ာေပါက္ၾကီး ဆိုသည္မွာ အျပင္ေလာကတြင္ တကယ္မရွိေၾကာင္း၊ ဘာမွေၾကာက္စရာ မလိုေၾကာင္း…” စသည့္ လံုေလာက္ တိက် ေႏြးေထြးေသာ အေျဖမ်ိဳးကို မရခဲ့ပါ။

တကယ္ကေတာ့ လူၾကီးေတြ၏ စိတ္ထဲတြင္ ကြ်န္မ ဒီေလာက္ စြဲစြဲလမ္းလမ္း ေၾကာက္ေနမည္ဟု ေတြးထင္ မထားေသာေၾကာင့္ ခပ္ေပါ့ေပါ့သာ သေဘာထား ေျဖၾကားသည္ဟု ယူဆမိပါသည္။ သို ့ေသာ္လည္း ကြ်န္မ၏ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ဘာမဟုတ္တဲ့ ထိုစကားေလး တစ္ခြန္းေၾကာင့္ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္ဆင္းရဲ ဒုကၡ ေရာက္ခဲ့ရသည္မွာ တသက္ မေမ့ဖြယ္ရာပင္…။

ထိုကဲ့သို ့ ကေလးမ်ားကို ေျခာက္လွန္ ့ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာႏိုင္ေသာ ေနာက္ဆက္တြဲ အက်ိဳးဆက္ ႏွင့္ ႏုနယ္လွေသာ ကေလးမ်ား၏ စိတ္ခံစားခ်က္တို ့ကို အေလးအနက္ထား ထည့္သြင္း စဥ္းစားကာ မိမိတို ့ကိုယ္တိုင္လဲ ကေလးမ်ားကို အမွန္တကယ္ ေၾကာက္ေစခ်င္၍ ျဖစ္ေစ၊ စခ်င္ ေနာက္ခ်င္၍ ျဖစ္ေစ... သူတို႕ေလးေတြ၏ စိတ္ထဲ၌ စြဲစြဲလမ္းလမ္း ေၾကာက္႐ြံ ့ သြားႏိုင္ေခ်ရွိေသာ စကားစုမ်ားကို ေ၀းေ၀းမွ ေ႐ွာင္ရွားၾကပါ ဟု အေလးအနက္ထား တိုက္တြန္းခ်င္ပါသည္။

အနာဂတ္ကာလတြင္ တိုးတက္ေသာ လူ ့ေဘာင္ေလာကၾကီးထဲသို ့ အေနအထားအမ်ိဳးစံု၊ ပံုပန္းသ႑ာန္ အမ်ိဳးစံုျဖင့္ လူတန္းစား အလႊာအသီးသီးသို ့ ရွင္သန္၀င္ေရာက္လာမည့္ လူသားေလးမ်ား၏ ႏုနယ္ေသာ စိတ္အေတြးေလးမ်ားကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး အေလးအနက္ျပဳ ဂရုစိုက္ၾကေစခ်င္ပါသည္။

ကေလးမ်ား၏ စိတ္ကို ေလ့လာျခင္း

ကြ်န္မေတြ ့ဖူးသမွ်ထဲတြင္ ျမန္မာမိဘ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားသည္ ကေလးတို ့၏ စိတ္ခံစားခ်က္မ်ားကို အေရးမထားတတ္ၾက၊ အေလးအနက္ မယူတတ္ၾကေပ။ ကေလးတို ့ကို “ အို… သူတို ့က ကေလးေတြဘဲ… ဘာသိတာလိုက္လို ့… ထားလိုက္ပါကြာ... ကိစၥမရွိပါဘူး… သိပ္အေရးမၾကီးလွပါဘူး… ငယ္ပါေသးတယ္..“ စသည္ျဖင့္ လြယ္လြယ္ကူကူ ေပါ့ေပါ့ဆဆ သေဘာထားတတ္ၾကပံုမ်ား ကြ်န္မမ်က္ေစ့ေရွ ့တြင္ မၾကာခဏ ေတြ ့ျမင္ေနရသည္။

ကေလးဆိုသည္မွာ ပန္းပြင့္ကေလးတစ္ပြင့္ကဲ့သို ့ ႏုနယ္လွသည္။ ဖေယာင္းကေလးမ်ားသဖြယ္ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းလွသည္။ ဖေယာင္းရည္ေလးမ်ား မာတင္းသြားသည့္ အခ်ိန္မေရာက္ခင္အထိ သူတို ့ေလးေတြကို လိုရာကို ပံုသြင္း ထုဆစ္ႏိုင္သည္။

သာမန္အားျဖင့္ သူတို ့၏ စိတ္ခံစားခ်က္ကေလးမ်ားကို သိသာေအာင္ မေဖၚျပတတ္ၾကဟု ထင္ရေသာ္လည္း တကယ့္ လက္ေတြ ့တြင္ ကေလးငယ္မ်ားကို ေသေသခ်ာခ်ာ နီးနီးကပ္ကပ္ ေလ့လာၾကည့္ပါက သူတို ့၏ စိတ္ခံစားမႈကေလးမ်ားကို သူတို ့၏ အသက္အရြယ္ အပိုင္းအျခားအလိုက္ ထင္ထင္ရွားရွားပင္ ျပသတတ္ၾကသည္ကို ေတြ ့ျမင္ႏိုင္ပါသည္။

သူတို ့သည္ စကားမေျပာတတ္ေသးခင္ အခ်ိန္ေလးေတြမွာပင္ သူတို ့၏ စိတ္ခံစားမႈမ်ား၊ သူတို ့၏ လိုအင္ဆႏၵမ်ားကို အမူအရာေလးမ်ား၊ မပီမသ ၀ူး၀ူး၀ါး၀ါး အသံကေလးမ်ားႏွင့္ ခ်စ္စဖြယ္ ထုတ္ေဖၚျပသတတ္ၾကသည္။ အလိုဆႏၵမျပည့္၀လွ်င္ ငိုတတ္လာၾကသည္။ အသက္ တစ္ႏွစ္၀န္းက်င္ စကား စတင္ ေျပာတတ္လာေသာ အ႐ြယ္၌ သူတို ့၏ ဆႏၵမ်ားကို စကားလံုးေလးမ်ားျဖင့္ ပံုေဖၚ ျပသတတ္လာၾကသည္။ လြယ္လြယ္ကူကူ အသံထြက္လို ့ ေျပာလို ့ရေသာ Verbs မ်ား ကို အသံုးခ်၍ လူၾကီးမ်ားကို လက္ညွိဳးကေလးေတြ တညႊန္ညႊန္ျဖင့္ သူတို ့လိုရာကို ေတာင္းဆိုတတ္လာၾကသည္။ ကေလးမ်ားသည္ အသက္ ၆ လမွ ၁၈ လ အတြင္းတြင္ အျပစ္အကင္းစင္ဆံုး၊ ခ်စ္စရာ အေကာင္းဆံုး ကာလ အပိုင္းအျခားအျဖစ္ ေတြ ့ျမင္ရတတ္သည္။ ထိုအခ်ိန္ေလာက္အထိေတာ့ မိဘႏွင့္ ကေလးတို ့အၾကားတြင္ ျပႆနာ ၾကီးၾကီးမားမား မရွိတတ္ၾကေသးေပ။

ေက်ာင္းေနခ်ိန္ အသက္ ၄ႏွစ္ ၅ ႏွစ္ အ႐ြယ္တြင္ ျပႆနာ အခ်ိဳ ့ စတင္ေလၿပီ…။ ေက်ာင္းမသြားခ်င္ေသာေၾကာင့္ မနက္တိုင္း ငိုငိုေနေသာ ကေလးမ်ား၊ ေက်ာင္းမွာ စာလိုက္မေရးေသာ ကေလးမ်ား၊ ေက်ာင္းကို ထည့္ေပးလိုက္ေသာ ထမင္းဘူးကို လံုးလံုးမွ မထိ မတို ့ေသာ ကေလးမ်ား၊ ေက်ာင္းမွာ စာအုပ္ေပ်ာက္ ခဲတံေပ်ာက္ ခဲဖ်က္ေပ်ာက္၊ ေက်ာင္းမွာ ဟိုဟာက်န္ခဲ့ ဒီဟာက်န္ခဲ့ႏွင့္ ေမ့က်န္တတ္ၾကေသာ ကေလးမ်ား…. မ်ားစြာရွိၾကသည္။ ထိုအခါ မိဘတို ့၏ အားမလို အားမရမႈ၊ အလိုမက်မႈ၊ စိတ္တိုမႈမ်ားႏွင့္ အတူတူ ေဒါသစိတ္တို ့ စတင္ျဖစ္ထြန္းလာၾကေလသည္။

အမွန္ဆိုပါက ထိုေဒါသတို ့ကို ေနာက္မွာ ခဏထားၿပီး အေၾကာင္းရင္း အေျခခံကို ဦးစြာ ေဖြရွာသင့္သည္ဟု ထင္ျမင္မိပါသည္။ ဤအသက္အ႐ြယ္ေလးတြင္ မိဘတို ့ရင္ခြင္မွ ခြဲခြာကာ တစိမ္းမ်ားၾကားထဲသို ့ စ စခ်င္း ၀င္ေရာက္ရေသာ အခ်ိန္တြင္ ကေလးငယ္တို ့အေနျဖင့္ ထိုအေနအထားကို ခ်က္ခ်င္း လက္သင့္မခံႏိုင္၊ အဆင္သင့္မျဖစ္ႏိုင္ ေသးသည္မွာ သူတို ့၏ အျပစ္ စိုးစဥ္းမွ် မရွိေခ်။

ကေလး ေဆးပညာ စာတမ္းမ်ားထဲတြင္ ေက်ာင္းစေနစဥ္အခ်ိန္မ်ားတြင္ ကေလးမ်ားသည္ လက္စုတ္တတ္ျခင္း၊ လက္သည္းကိုက္ျခင္း၊ အက်ႌ ၾကယ္သီးမ်ားကို ကိုက္ျခင္း၊ ခဲတံမ်ားကို ပါးစပ္တြင္း၌ ငံုထားတတ္ျခင္း၊ အိမ္မွထည့္ေပးလိုက္ေသာ ခဲဖ်က္မ်ားကို တစ္စစီ ခ်ိဳးဖဲ့ပစ္တတ္ျခင္း၊ ဗလာစာအုပ္မွ စာ႐ြက္မ်ားကို အသားလြတ္ ဆုတ္ၿဖဲပစ္တတ္ျခင္း စသည့္အျပဳအမူတို ့ကို လုပ္ေဆာင္တတ္ၾကသည္ဟု ဖတ္ခဲ့ဖူးသည္။

ကေလး အမ်ားစုသည္ အိမ္မွာ မိဘ ဖိုးဖြား ဦးေလး အေဒၚ အကို အမတို ့ အနည္းဆံုးေတာ့ ကေလးထိန္း၊ တစ္ဦးမဟုတ္ တစ္ဦးတို ့၏ ဂ႐ုစိုက္ ေစာင့္ေရွာက္မႈမ်ားေအာက္တြင္ ၾကီးျပင္းလာရေသာေၾကာင့္ ေက်ာင္းတြင္ ေက်ာင္းသား အေယာက္ ၃၀၊ ၄၀ တို ့ကို ဆရာမ တစ္ဦး ႏွစ္ဦး တို ့က အုပ္ထိန္းၾကရေသာအခါ သူတို ့ အတြက္ လိုအပ္သေလာက္ လံုေလာက္ေသာ ဂ႐ုစိုက္မႈ (Attention) ကိုမရၾကေသာအခါတြင္ လုပ္မိလုပ္ရာကို လုပ္ၾကေသာ သေဘာပင္…။ ထိုအခ်က္ကို မိဘမ်ားအေနျဖင့္ ေကာင္းေကာင္းၾကီး နားလည္မႈရွိသင့္ၿပီး ေက်ာင္းမွ ရလာေသာ အျပစ္ေလးမ်ားကို ေဒါသႏွင့္ ဆီးၾကိဳၾကမည့္အစား စိတ္ရွည္ နားလည္မႈေလးမ်ားျဖင့္ အေျခအေနကို လိုက္ေလ်ာညီေထြျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားေပးသင့္ပါသည္။

ေက်ာင္းေနၿပီး အတန္းအနည္းငယ္ရလာေသာအခါ ေက်ာင္းစာႏွင့္ပတ္သက္ေသာ ျပႆနာ၊ စာေမးပြဲ ႏွင့္ ရမွတ္ အနည္းအမ်ား ျပႆနာမ်ား ကေလးႏွင့္ မိဘတို ့ၾကားတြင္ ေရာက္ရွိလာေလၿပီ….။ ထိုအခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ ပညာတတ္ေသာ မိဘႏွင့္ ပညာမတတ္ေသာ မိဘ… မည္သည့္ မိဘမ်ိဳးမဆို မိဘတိုင္း၏ တူညီေသာ အတၱတစ္ခုမွာ မိမိတို ့၏ သားသမီးမ်ားအေပၚတြင္ ပညာေရးႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး အလြန္ ့ အလြန္ ထူးခြ်န္ေစခ်င္ၾကျခင္းပင္။

ပညာတတ္ေသာမိဘမ်ားသည္ ကေလးမ်ားကို “ဒါေလးေတာင္ မတတ္ရေကာင္းလား… ဒီေလာက္ေလးေတာင္ မသိရေကာင္းလား… လြယ္လြယ္ေလးကို မွားခဲ့ရသလား…” ဟူေသာ စကားလံုးေပါင္း ေျမာက္မ်ားစြာျဖင့္ ျပစ္တင္႐ႈံ ့ခ် ဆူပူ ၾကိမ္းေမာင္း တတ္ၾကသည္။ ပညာမတတ္ေသာ မိဘမ်ားကမူ ကိုယ္တိုင္က ပညာ အေျခခံနည္းခဲ့၌ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ အေျခအေန မေပးခဲ့ၾက၍ ေသာ္လည္းေကာင္း အတန္းပညာ၌ ေကာင္းမြန္စြာ မတတ္ခဲ့ၾကေသာေၾကာင့္ သားသမီးမ်ားအလွည့္တြင္ အရမ္းကို ေတာ္ေစ တတ္ေစ ထူးခြ်န္ေစခ်င္ၾကၿပီး ေမွ်ာ္မွန္းထားသလို ျဖစ္မလာေသာအခါ အမ်က္ေဒါသမ်ား အလြန္အကြ်ံ ထြက္ေပၚ လာတတ္ၾကေလသည္။

စာေမးပြဲတို ့တြင္ ရမွတ္ ၁၀၀ မျပည့္မခ်င္း ကေလးမ်ား၏ ၾကိဳးစား အားထုတ္မႈအေပၚတြင္ လံုးလံုးမွ မေက်နပ္တတ္ၾကေခ်။ စာေမးပြဲတြင္ သခ်ၤာ အမွတ္ ၉၀ ရခဲ့ေသာကေလးကို “ေအာ္… သမီးေလးက ေတာ္လိုက္တာ… အမွတ္ ၉၀ ေတာင္ရခဲ့တယ္ ဟုတ္လား… (သို ့) အို… ၾကည့္စမ္း.. သားေလးက သခ်ၤာမွာ အမွတ္ ၉၀ ရခဲ့တယ္.. ေမေမ ဆုခ်ရေတာ့မွာေပါ့…” ဟု အားရ၀မ္းသာျဖင့္ ခ်ီးက်ဴးစကားေျပာတတ္ေသာ မိဘမ်ိဳး အေယာက္ ၁၀၀ တြင္ ၁၀ ေယာက္မွ ရွိပါေလစ ဟု ကြ်န္မ သံသယၾကီးစြာ ၀င္မိပါသည္။ “ၾကည့္စမ္း.. ဒီေလာက္ေတာင္ သင္ထား ေျပာထားတဲ့ၾကားက ၁၀ မွတ္ေတာင္ေရာ့လာခဲ့တယ္… မင္းက တယ္ရွမ္းသကိုး… (သို ့) အေျဖေတြရရင္ ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္စစ္ခဲ့ပါလို ေမေမ မွာထားရဲ ့သားနဲ ့ ခုေတာ့ ၾကည့္စမ္းပါအံုး… ၁၀ မွတ္ဖိုးၾကီးမ်ားေတာင္ ေတာင္ မွားခဲ့တယ္… (သို ့) ၁၀ မွတ္ဆိုတာ နဲတဲ့ အမွတ္လား… သြား.. ယူမလာခဲ့နဲ ့ Report Book… ေမေမ လက္မွတ္ထိုးမေပးႏိုင္ဘူး” ဟု ဆူပူတတ္ေသာ မိဘမ်ိဳး ဒီေလာကၾကီးမွာ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ ေတာင္ရွိေနပါသလဲ…။

ထိုကဲ့သို ့ မိဘမ်ား အျပစ္တင္ ဆူပူေနေသာအခ်ိန္တြင္ ကေလးမ်ားအေနျဖင့္ ျပန္လည္ ခြန္းတံု ့ျပန္ ႏႈတ္လွန္ထိုး၍ ေျပာစရာ အခြင့္အေရးမရွိပါ။ အထူးသျဖင့္ ကြ်န္မတို ့ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ ထံုးထမ္းစဥ္လာအရ လူၾကီးေတြကို ျပန္မေျပာရ… ငရဲၾကီးတတ္သည္... ဆိုတာ သူတို ့ေလးေတြ စိတ္ထဲမွာ အ႐ိုးစြဲလို ့ ေနၾကသည္။ ျပန္ေျပာပါက မိဘတို ့ ပိုပို ေဒါသထြက္႐ံုသာရွိလိမ့္မည္ကို သူတို ့ေလးေတြ နားလည္ၾကသည္။ ထို ့ေၾကာင့္ ဘာမွျပန္မေျပာဘဲ ဆူသမွ်ခံကာ အသာၿငိမ္ေနတတ္ၾကသည္။ ၀မ္းနည္းစြာျဖင့္ ငိုခ်င္လဲ ငိုေနႏိုင္ပါသည္။

သို ့ေသာ္ သူတို ့ေလးေတြရဲ ့ စိတ္ထဲမွာ၊ ရင္ထဲမွာ သူတို ့ေလးေတြရဲ ့ ပါးစပ္ဖ်ားမွာ စကားလံုးေပါင္း ေျမာက္မ်ားစြာ၊ ဆင္ေျခ (သို ့) ေျဖရွင္းခ်က္ တစ္ခုခုရွိေကာင္း ရွိေနႏိုင္သည္ဟု ဘယ္မိဘမွ ရိပ္မိ သတိထားမိၾကမည္ မထင္္။ သတိထားမိလဲ အေရးအရာလုပ္ကာ အေလးအနက္ထား ေမးျမန္း ေျပာဆို နားေထာင္ၾကလိမ့္မည္ မထင္။ မိဘမ်ားအေနျဖင့္ သူတို ့ေတြရဲ ့ အမွတ္ ၉၀ တန္ ၾကိဳးစားမႈေလးအေပၚမွာ ၀မ္းေျမာက္ ၀မ္းသာ အသိအမွတ္ျပဳၾကရမယ့္အစား ၁၀ မွတ္တန္ အမွားေလးေပၚမွာ စကားလံုးေပါင္း၊ ေဒါသေပါင္း မ်ားစြာျဖင့္ အဆံုးသတ္ သင့္ပါသေလာ…။

ထိုအျခင္းအရာ၏ ေနာက္ဆက္တြဲ အက်ိဳးဆက္ႏွင့္ ကေလးမ်ား၏ စိတ္ခံစားခ်က္တို ့ကို အေလးအနက္ထား၍ ထည့္သြင္း စဥ္းစား ၾကည့္ၾကေစခ်င္ပါသည္…။ အနာဂတ္ကာလတြင္ တိုးတက္ေသာ လူ ့ေဘာင္ ေလာကၾကီးထဲသို ့ အေနအထားအမ်ိဳးစံု ၊ ပံုပန္းသ႑ာန္ အမ်ိဳးစံုျဖင့္ လူတန္းစား အလႊာအသီးသီးသို ့ ရွင္သန္၀င္ေရာက္လာမည့္ လူသားေလးမ်ား၏ ႏုနယ္ေသာ စိတ္အေတြးေလးမ်ားကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး အေလးအနက္ထား ဂရုစိုက္ကာ အခြင့္အေရးမ်ား ေပးၾကေစခ်င္ပါသည္။



ဆက္ေရးပါဦးမည္။

ကေလးမ်ားကို ႐ိုက္ႏွက္၍ ဆံုးမျခင္း - ေနာက္ဆက္တြဲ

မေန ့က တင္ခဲ့တဲ့ ကေလးမ်ားကို ႐ိုက္ႏွက္၍ ဆံုးမျခင္း ပိုစ့္ေလးမွာ ကို၀င္းေဇာ္ ေရးခဲ့တဲ့ Comment ေလးကို ဖတ္ၿပီး နဲနဲေလး ထပ္ျဖည့္ပါရေစ…။ သူေရးခဲ့တာက…

အစ္မခင္ဗ်ား
အေဖအေမတုိ႔ကေတာ့ ကုိယ့္သားသမီးကုိ ေတာ္ေစခ်င္၊ ထူးခၽြန္ေစခ်င္၊ လိမၼာေစခ်င္တဲ့ ဆႏၵတစ္ခုတည္းနဲ႔ ႐ုိက္ႏွက္ဆံုးမတာပဲလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ျမင္ပါတယ္။ တစ္ဖက္ကလည္း ႐ုိက္ရတဲ့အျပင္ တစ္ဖက္ကလည္း စည္း႐ုံးေရး ၀င္ရတာလည္း ရွိပါတယ္၊ ျပန္ေခ်ာ့တဲ့ ဒီလုိအခ်ိန္က်ရင္ အေဖအေမတုိ႔ကုိ သိပ္ခ်စ္ခဲ့ရပါတယ္။
သိပ္ေကာင္းတဲ့ အသိပညာေပးပို႔စ္ေလးပါ
ေလးစားလ်က္
http://winzaw-mdy.blogspot.com

တကယ္ေတာ့ ဒီပိုစ့္ေလးကို ေရးတဲ့အခ်ိန္တံုးက စာေမးပြဲမွာ အမွတ္နည္းလို႕ ကေလးကို ႐ိုက္ခဲ့တယ္…။ ေနာက္ထပ္ တျခားဘာသာေတြမွာ အမွတ္ေတြသိရရင္လဲ ႐ိုက္ကို ႐ိုက္အံုးမွာ လို ့ ဆိုလာတဲ့ သူတစ္ေယာက္ကို စိတ္အခ်ဥ္ေပါက္ၿပီး ႐ုတ္တရက္ျဖစ္လာတဲ့ အေတြးနဲ ့ေရးခဲ့တာပါ။ အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ ေဒါသလဲ နဲနဲပါ ပါတယ္။

ေရးခ်င္ရာကို စိတ္ျမန္လက္ျမန္နဲ ့ ေရးခ်ခဲ့ၿပီးမွ ကို၀င္းေဇာ္ ေထာက္ျပေပးလို ့ အေတြးေတြ နဲနဲ ေယာက္ယက္ခတ္ သြားပါတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္… ေက်းဇူး အမ်ားၾကီးတင္ပါတယ္ ကိုဝင္းေဇာ္ေရ ့… မေက်နပ္တဲ့စိတ္တစ္ခုကို ေရွ ့တန္းတင္ၿပီး အေလာသံုးဆယ္ ေရးမိတာမို ့မိဘေတြရဲ ့ရင္ထဲက ေစတနာနဲ ့ ေမတၱာတရားကို ထည့္သြင္း စဥ္းစားေဖၚျပေပးဖို ့ က်န္ေနခဲ့ပါတယ္။ မိဘေတြတိုင္းဟာ ကိုယ့္ရဲ ့ သားသမီးေတြအေပၚ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတဲ့စိတ္၊ ေတာ္ေစခ်င္၊ ထူးခၽြန္ေစခ်င္၊ လိမၼာေစခ်င္တဲ့ ဆႏၵတစ္ခုေတြနဲ ့ တစ္ခါတစ္ရံမွာ ႐ိုက္ႏွက္ဆံုးမ မိတာလို ့ ကြ်န္မ လံုးဝ သံသယမရွိပဲ အျပည့္အဝ လက္ခံယံုၾကည္ပါတယ္။

အခုလို ကြ်န္မရဲ႕ပိုစ့္ေလးကို စိတ္ဝင္တစား ဖတ္ၿပီး လိုအပ္ခ်က္ကေလးကို ေထာက္ျပေျပာဆိုသြားတဲ့အတြက္ ေက်းဇူး အမ်ားၾကီးတင္ပါတယ္…။ ေနာင္ကိုလဲ အခုလိုဘဲ ေထာက္ျပ ေဝဖန္ေပးေစခ်င္ပါတယ္…။

ကေလးမ်ားကို ႐ိုက္ႏွက္၍ ဆံုးမျခင္း

ကြ်န္မတို ့ ျမန္မာမိဘ အမ်ားစုသည္ မိမိတို ့၏ကေလးမ်ားကို ႐ိုက္၍ ဆံုးမေလ့႐ွိၾကသည္။ အခ်ိဳ ့ေသာ ေက်ာင္းဆရာ ဆရာမ မ်ားသည္လည္း ေက်ာင္းသားမ်ားကို ႐ိုက္ျခင္းျဖင့္ အျပစ္ဒါဏ္ ေပးေလ့႐ွိၾကသည္။ ထိုသို႕ဆံုးမတတ္ၾကပံုကို ဟိုးေရွးေရွးေခတ္က ပံု၀တၳဳမ်ား၊ သမိုင္းေၾကာင္းမ်ားတြင္ အထင္အရွားေတြ ့ႏိုင္ပါသည္။ ဘာေၾကာင့္ ထိုသို ့ ႐ိုက္ႏွက္ ဆံုးမရသည္ကို သူတို ့ကို ေမးၾကည့္ပါက တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ မတူညီၾကေသာ အေၾကာင္းျပခ်က္ ေပါင္းစံုကို ၾကားသိရမည္ျဖစ္သည္။

မိဘမ်ားသည္ မိမိတို ့၏ သား သမီး ကေလးမ်ားကို စာမက်က္၍ ရိုက္သည္။ စာဆိုခိုင္းလွ်င္ မရသျဖင့္ ႐ိုက္သည္။ သခ်ၤာပုစာၦမ်ား အေျဖမွားသျဖင့္ ႐ိုက္သည္။ စာက်က္ရမည့္ အခ်ိန္တြင္ စာမက်က္ဘဲ တီဗြီထိုင္ၾကည့္ေနေသာေၾကာင့္ ႐ိုက္သည္။ အခ်ိန္မဟုတ္ပဲ Computer Game ေဆာ့ေန၍ ႐ိုက္သည္။ ေက်ာင္းမွ လစဥ္ စာေမးပြဲ မွတ္တမ္းတြင္ အမွတ္နည္း၍ ႐ိုက္သည္။ ေျပာစကား နားမေထာင္၍ ႐ိုက္သည္။ အမွားအယြင္း တစ္ခုခု ျပဳမိေသာေၾကာင့္ ႐ိုက္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ ကေလးလက္ထဲတြင္ ကိုင္ထားေသာ ဖန္ခြက္ (သို ့) ပန္းကန္လံုး မေတာ္တဆ လြတ္က်၍ ကြဲသြားသည္ကိုပင္ အျပစ္ယူကာ ႐ိုက္တတ္ၾကသည္ကို ေတြ ့ခဲ့ဖူးပါသည္။

ထိုသို ့ဆိုလွ်င္ ကေလးမ်ားကို ႐ိုက္ရျခင္း၏ အဓိက အေၾကာင္းအရင္းခံမွာ အေျခအေန တစ္ခုခုတြင္ မိမိတို ့ျဖစ္ေစခ်င္သလို အေနအထားမ်ိဳး ျဖစ္မလာေသာအခါ၊ မိမိတို ့၏ လ်ာထားခ်က္ (သို ့) သတ္မွတ္ခ်က္ တစ္ခုခု၊ မိမိတို ့ေမွ်ာ္မွန္းထားေသာ စံခ်ိန္ စံညႊန္း တစ္ခုခုႏွင့္ မကိုက္ညီၾကေသာအခါတြင္ ႐ိုက္ေလ့ရွိၾကသည္ ဟု ေယဘုယ်အားျဖင့္ ေကာက္ခ်က္ခ်ခ်င္ပါသည္။ သေဘာတူၾကပါသလား…။

ထိုအခါ မိဘတစ္ဦးအေနျဖင့္ ျပန္လည္ေခ်ပ ဆင္ေျခေပးႏိုင္သည္မွာ မိမိတို ့သည္ မိမိတို ့၏ ရင္မွျဖစ္ေသာ သား သမီးတို ့ကို ေတာ္ေစ တတ္ေစ လိမၼာေစ ေေကာင္းေစခ်င္ေသာ ဆႏၵ၊ အမွားကင္းေစလိုေသာ ဆႏၵတို ့ျဖင့္ ဆိုဆံုးမၾကရင္း တစ္ခါတစ္ရံ စိတ္အခန္ ့မသင့္ေသာ အခါတြင္ ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ ႐ိုက္ႏွက္ဆံုးမ မိပါသည္ဟု…။ ထိုသူတို ့သည္ မိမိတို ့၏ အတၱတရားကို ေဒါသစိတ္မ်ားႏွင့္ ဖံုးလႊမ္းရန္ ၾကိဳးစားၾကသူမ်ားဟု စြတ္စြဲၾကည့္ခ်င္ပါသည္။

တကယ္ကေတာ့ မိဘဆိုသည္မွာ တခ်ိန္တုန္းကေတာ့ ကေလးမ်ားပင္…။ ထိုအခါ မိဘမ်ားအေနျဖင့္ အနည္းငယ္ စဥ္းစားၾကည့္သင့္သည္မွာ မိမိတို ့ငယ္စဥ္ ကေလးအ႐ြယ္၌ေရာ ထိုအမွားမ်ိဳးကို မၾကံဳခဲ့ၾကဘူးသေလာ…။ ေမြးစအရြယ္မွ စတင္ကာ အရာရာကို အမွန္ေတြခ်ည္းသာ သိျမင္ နားလည္ ျပဳမူ ေနထိုင္ က်င့္ၾကံခဲ့ၾကသူမ်ား ျဖစ္ၾကကုန္သေလာဟူ၍ပင္...။

အမွား ဆိုသည္မွာ လူတိုင္းႏွင့္ မကင္းေသာ အရာတစ္ခုျဖစ္ပါသည္။ ငယ္႐ြယ္ေသာ ကေလးမ်ားတြင္သာမက လူၾကီးမ်ားတြင္လည္း အမွား ဆိုသည္မွာ အနည္းႏွင့္ အမ်ား ႐ွိႏိုင္ၾကေသာ အရာတစ္ခုပင္။ ယုတ္စြအဆံုး ထိုကေလးမ်ားကို ႐ိုက္၍ဆံုးမေနေသာ မိဘကိုယ္တိုင္ကပင္ အမွားမ်ား ကင္းစင္ပါရဲ ့ေလာ…။ စဥ္းစားစရာ…။

အလားတူပင္ အမွားျပင္ဆင္ခ်က္ ဆိုသည္မွာလည္း လူတိုင္းတြင္ရွိတတ္ၾကေသာ လူတိုင္းႏွင့္ မကင္းႏိုင္ေသာ အရာတစ္ခု ျဖစ္ပါသည္။ မိမိ၏ လုပ္ရပ္တစ္ခုကို အမွားဟု သိျမင္လာေသာအခါ အမွန္ကို ရွာေဖြ၍ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အခ်ိန္မွီ ျပဳျပင္ႏိုင္ေသာသူသည္ လူေတာ္တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ သို ့ေသာ္ ထိုကဲ့သို႕ ျပဳျပင္ႏိုင္ေသာ အသိဥာဏ္ပညာတို ့သည္ အ႐ြယ္ေရာက္ေနေသာ လူမ်ားတြင္ မုခ်ျဖစ္ႏိုင္ေသာ္လည္း ႏုနယ္ ငယ္႐ြယ္လွေသးေသာ ကေလးအ႐ြယ္တြင္မူ အနည္းငယ္ အခက္အခဲ ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ေနႏိုင္ပါလိမ့္မည္။ ထိုအခါတြင္ အမွားအယြင္းမ်ား ျပဳလုပ္မိေသာ ကေလးမ်ားကို လူၾကီး မိဘမ်ား အေနျဖင့္ ၾကိဳးစားနားလည္ေပး ခြင့္လႊတ္ေပးကာ လမ္းေၾကာင္းအမွန္ကို ေရာက္ရန္ နာက်င္ေအာင္ ႐ိုက္ႏွက္၍ ဆံုးမမည့္အစား ခ်ိဳသာေသာ နည္းျဖင့္ ဆံုးမ တည့္မတ္ေပးသင့္သည္ဟု ထင္ျမင္မိပါသည္။

မိဘ ကေလးမ်ားကို ႐ိုက္ႏွက္ အျပစ္ေပးၾကမည့္အစား ဥပမာ.. စာက်က္ခ်ိန္တြင္ စာမက်က္လိုေသာ ကေလးမ်ားကို

“သား ဒီစာတစ္ပုဒ္ကို ရေအာင္က်က္ရင္ Computer Game တစ္နာရီ ကစားခြင့္ ေပးမယ္…”

“သမီး ခုနကတြက္တဲ့ သခ်ၤာအပုဒ္ ၂၀ ထဲမွာ ၅ ပုဒ္မွားေနလို ့ ေနာက္ထပ္ အပုဒ္ ၂၀ ထပ္တြက္ရမယ္”

“ ဒီလ Chapter End Test မွာ အဂၤလိပ္စာ အမွတ္နဲလို ့ ဒီလအတြက္ ကစားစရာ မ၀ယ္ေပးႏိုင္ဘူး…”

စသည္ျဖင့္ ေခ်ာ့တခါ ေျခာက္တလွည့္ ျဖင့္လည္းေကာင္း၊ ဆုေပး ဒါဏ္ေပး စနစ္ကို က်င့္သံုး၍လည္းေကာင္း ထိန္းေက်ာင္းျပဳျပင္သင့္ပါသည္။ ဆရာ ဆရာမမ်ားသည္လည္း အတန္းထဲတြင္ အျပစ္ရွိေသာ ကေလးမ်ားကို ခံုေပၚတက္ မတ္တပ္ရပ္ျခင္း (သို ့) အတန္းေရွ ့ထြက္၍ မတ္တပ္ရပ္ေစျခင္း (သို ့) ထိုင္ထ လုပ္ခိုင္းျခင္း စသည္ျဖင့္ အျပစ္ေပးၾကေစခ်င္ပါသည္။

အဓိက အခ်က္မွာ အနာဂတ္၏ အညြန္ ့အဖူးကေလးမ်ား ျဖစ္ေသာ စိတ္ဓါတ္အားျဖင့္ ႏုနယ္လွေသာ ကေလးငယ္မ်ားကို မိမိဆႏၵႏွင့္ မတိုက္ဆိုင္တိုင္း၊ မိမိေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မျပည့္၀တိုင္း၊ မိမိ၏ အတၱစိတ္၊ မိမိ၏ ေဒါသစိတ္တို ့ကို ေ႐ွ ့တန္းမတင္ၾကပဲ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ႏူးညံ့ေပ်ာ့ေပ်ာင္းစြာ ကိုင္တြယ္ ဆံုးမ ၾကေစရန္ တိုက္တြန္းလိုပါသည္။

* * * * * * * * * * * * * * * *

၀န္ခံခ်က္ ။ ။ ကေလးကို႐ိုက္ႏွက္ ဆံုးမမွ ကေလးလဲ လိမၼာ ကိုယ္တိုင္ကလဲ မိဘ ၀တၱရား ေက်ပြန္သည္ ဟု ထင္ျမင္ယူဆထားေသာ လူတစ္ခ်ိဳ ့့ႏွင့္ စကားေျပာအၿပီးမွာ ေပၚေပါက္လာေသာ အေတြးစု ျဖစ္ပါေၾကာင္း…။

သတင္းစကား

စိတ္မအား လူမအားနဲ ့ဒီရက္ေတြမွာ ကိုယ့္ ဘေလာ့ဂ္ေလးနဲ ့ ေ၀းေနခဲ့တာ ရက္ေတြ ေတာ္ေတာ္ေတာင္ ၾကာလွေပါ့လို ့ ေတြးေနမိတုန္း ခ်စ္ရတဲ့ မမခင္ဦးေမက C Box ေလးမွာ လာေအာ္သြားတယ္။ သက္ေဝ စာမေရးတာ ၁၆ ရက္ရွိၿပီဆိုဘဲ…။ ခ်စ္သူငယ္ခ်င္း တန္ခူးကလဲ လြမ္းလို ့ လာေငးသြားပါတယ္တဲ့…။ ျမတ္ႏိုးေလးကေတာ့ Get Up လို ့ အက်ယ္ၾကီး လာေအာ္သြားေသးတာ…။ မသီတာကေတာ့ လာေခ်ာင္းလိုက္ ျပန္သြားလိုက္ တဲ့…။ ခ်ိဳသင္းကေတာ့ သူ ့ဆီကို အလည္မေရာက္တာ ၾကာသြားလို ့ထင္ပါ့... သက္ေဝ သူ ့ကို မခင္ေတာ့ဘူးလား ထင္ၿပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနတာတဲ့...။ တျခားသူငယ္ခ်င္းေတြကလဲ ၾကိဳၾကား ၾကိဳၾကား လာလာလည္ၾကပါတယ္…။ ဒါေပမယ့္ ဘာအသစ္မွ မရွိေတာ့လဲ… အင္း… အားနာစရာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတာပါ။

တကယ္ေတာ့ လူနဲ ့ ဘေလာ့ဂ္နဲ ့ ေဝးေနတယ္ဆိုတာထက္ ဘေလာ့ဂ္မွာတင္စရာ စာအသစ္ မေရးႏိုင္တာက ပိုမ်ားေနတာပါ။ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ ့ ဘေလာ့ဂ္ေတြကိုေတာ့ အခ်ိန္ရရင္ရသလို စာ၀င္၀င္ဖတ္ျဖစ္ပါတယ္။ စာဖတ္ရင္း အခ်ိန္ေလး နဲနဲပိုရရင္ Comment ေလးေတြေရး.. အခ်ိန္မရရင္ေတာ့ ဒီအတိုင္းေလး လွည့္ျပန္…။ ဒီလိုနဲ ့ဘဲ ရက္ေတြ ေတာ္ေတာ္ေလး ၾကာသြားပါလား လို ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သတိထားလိုက္မိေတာ့… အဲ.. ဘာမွ အသစ္ တင္စရာမရွိရင္ေတာင္ အနဲဆံုးေတာ့ လာလည္ၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြအတြက္ ႏႈတ္ဆက္ သတင္းစကားေလးျဖစ္ျဖစ္ ေရးႏိုင္ရင္ မဆိုးဘူးေလ ဆိုၿပီး ဒီပိုစ့္ေလးကို ေရးလိုက္တာပါ…။

ဒီရက္ေတြမွာ ႐ံုးအလုပ္ တစ္ဖက္၊ အိမ္အလုပ္တစ္ဖက္နဲ ့ ေတာ္ေတာ္ကို အလုပ္မ်ားေနတာ အမွန္ပါ။ ႏွစ္ဖက္မိသားစုရဲ ့ ေမာင္ႏွမေတြထဲမွာ ကိုယ္တို႕ႏွစ္ေယာက္က အၾကီးဆံုးေတြ ျဖစ္ေနၾကတာမို ့ ကိုယ့္မိဘေတြရဲ ့ ေဝယ်ာဝစၥေတြ အျပင္ ကိုယ့္ထက္ အငယ္ ေမာင္ေတြ ညီမေတြရဲ ကိစၥအဝဝကိုလဲ တတ္အားသ၍ ကူညီ လုပ္ကိုင္ၾကရေသးတယ္ေလ…။ ဒီ ၂၀၀၈ ထဲမွာ ဘယ္က ဘယ္လို ဓါတ္က်တယ္မသိ… ႏွစ္ဖက္စလံုးက ေမာင္ေတြ ညီမေတြက မိသားစုလိုက္ တစ္ေခါက္ျခင္းစီ အလွည့္က် လာလည္ ေနၾကတယ္ေလ…။ ဒီေတာ့ ကိုယ္ေတြက အၾကီးေတြပီပီ သူတို ့ေလးေတြရဲ ့ ေနေရးထိုင္ေရး၊ စားေရးေသာက္ေရး ေတြအျပင္ စကၤာပူ ေရႊၿမိဳ ့ေတာ္ၾကီးရဲ ့ အထင္ကရ ေနရာေတြ၊ ေရာက္သင့္ ေရာက္ထိုက္တဲ့ ေနရာေတြကိုလဲ ႐ံုးက ခြင့္ေတြယူၿပီး Tourist Guide တစ္ေယာက္လို မေမာႏိုင္ မပန္းႏိုင္ လိုက္လံပို ့ေဆာင္ ရျပန္ပါတယ္။

Singapore Zoo, Jurong Bird Park, Night Safari နဲ ့ Esplanade တို ့၊ East Coast နဲ ့Singapore River တို ့၊ Sentosa ထဲက Merlion နဲ ့ Underwater World, Dolphin Lagoon တို ့ ဆိုရင္ မေရာက္ခ်င္မွ အဆံုး၊ Sentosa ရဲ ့ ညဖက္ေတြမွာ ျပေလ့ရွိတဲ့ Songs of the Sea ဆိုရင္ ေရပန္းေတြၾကားထဲက ေပၚလာမယ့္ အ႐ုပ္ေတြနဲ႕ သူတို႕ေတြ ႐ြတ္ဆို ကျပသမွ် ကိုယ္က အလြတ္ေတြကို ရလို ့။ Singapore Zoo ထဲက ေကာင္ေကာင္ေလးေတြ အခုေလာက္ဆို ကိုယ့္ကို မွတ္ေတာင္ မွတ္မိေနေလာက္ၿပီ ထင္ရဲ ့၊ သူတို ့ေလးေတြ စကားသာ ေျပာတတ္လို ့ကေတာ့ ကိုယ့္ကိုေတြ ့တာနဲ ့ ေဟာ… ဟိုအစ္မၾကီး လာျပန္ပေဟ့ လို ့မ်ား သူတို ့အခ်င္းခ်င္း ေျပာေနၾကမလား မသိဘူး လို ့ေတာင္ ေပါက္ေပါက္ရွာရွာ ေတြးေနမိေသး…။

Takashimaya တို ့ Robinson တို ့ OG တို Paragon တို ့ ့စတဲ့ Shopping Center ေတြကိုလဲ ေခ်ာင္းေပါက္မတတ္ အေခါက္ေခါက္၊ ဆိုင္ေတြက တခ်ိဳ ့ အေရာင္း စာေရးမေလးေတြနဲ ့ဆို အသိ မိတ္ေဆြေတြေတာင္ ျဖစ္လုလု၊ ဘာပစၥည္း ၀ယ္လို ့ ဘယ္ေလာက္ဖိုး ျပည့္ရင္ ဘယ္လို လက္ေဆာင္၊ ဘယ္လို Promotion ေတြရွိတယ္ ဆိုတာမ်ိဳးကအစ သူတို ့ေလးေတြက ျပံဳးျပံဳး႐ႊင္႐ႊင္နဲ ့သတင္းေတြလဲ ေပးတတ္ၾကေသးတယ္။ တစ္႐ွည္တစ္လ်ား Orchard လမ္းမၾကီးေပၚဆိုလဲ ေန ့ေန ့ ညည လူေတြ တစ္သီၾကီးနဲ႕ ခဏ ခဏ သြားလိုက္ရတာ ဆိုတာ ဘုရားပြဲမ်ား လွည့္ေနသည့္အတိုင္း၊ ဒီကိုေရာက္ရင္ မျဖစ္မေန စားကို စားရမွျဖစ္မယ္ ဆိုတဲ့ ဒါးလွီး ေရခဲမုန္ ့ကို ေ၀ဖါခ်ပ္ (သို ့) ေပါင္မုန္ ့ထဲမွာ ညွပ္ထားတဲ့ဟာ ကိုလဲ ရွာရွာေဖြေဖြ ၀ယ္ေကြ်းရေသး (ၾကံၾကံဖန္ဖန္... သူတို ့ဘဲ သိ သိႏိုင္လြန္း...)၊ Mc Donald, KFC နဲ ့ Burger King တို ့ေတြဆိုလဲ အနံ႕ေတာင္ မခံခ်င္ေတာ့တဲ့ အထိ၊ ကိုယ္တိုင္က ငရဲၾကီးမွာ ေၾကာက္လို ့ ဘယ္ေတာ့မွ မွာ မစားရဲတဲ့ (မွန္ပံုးထဲက အရွင္ေတြကို လက္ညွိဳးထိုးၿပီး အေလးခ်ိန္ ကီလို နဲ ့ခ်က္ခ်င္း ၀ယ္ခ်က္ခိုင္းရတဲ့) နာမယ္ၾကီး Chilli Crab ေလးမ်ားလဲ စားခ်င္ၾကေသးသတဲ့ (လုပ္ခ်လိုက္ၾကပံု မ်ားကေတာ့...)၊ အခ်ိန္တိုင္းမွာ လားလားေတြ မ်ားလြန္းလို ့ ကိုယ္တိုင္ေတာင္ မသြားျဖစ္တဲ့ Mustafa ဆိုရင္လဲ နာမည္ၾကီးဆိုင္မို ့ သူတို ့တေတြက ေရာက္ကို ေရာက္ရမွ ျဖစ္မတဲ့...။ အခ်ိန္မေ႐ြး သြားလို ့ရသတဲ့... ၂၄ နာရီလံုးလံုး ဖြင့္သတဲ့... ၾကည့္အံုး... သူတို ့က ကိုယ့္ထက္ေတာင္ ဗဟုသုတ စံုလင္ေနေသးေတာ့...။ ကဲ.. ဒီလိုဆိုေတာ့လဲ ဘာညာ မေျပာနဲ ့ လိုက္ပို ့ေပအံုးေတာ့ေပါ့...။ ဒါတင္မက ကေလးငယ္တို ့ေပ်ာ္စံရာ လူၾကီးမ်ားတို ့ စိတ္ညစ္ရာ Toys R Us လိုေနရာမ်ိဳးမွာလဲ အံုးအံုးၾကြက္ၾကြက္ ကေလးတစ္သိုက္နဲ ့အတူ ၾကည့္ခ်င္ခ်င္ မခ်င္ခ်င္ ျမင္သမွ် ေတြ ့သမွ်ေတြ ၾကည့္ရင္းနဲ႕ အခ်ိန္ေတြကုန္…။ ဒီလိုနဲ ့... ဒီလိုနဲ ့... တစ္ေခါက္နဲ ့တစ္ေခါက္ ပါလာတဲ့သူေတြသာ တစ္စုၿပီး တစ္စု ေျပာင္းသြားမယ္... သက္ေဝ တေယာက္ကေတာ့ ပင္တိုင္ေပါ့...။

ဒီၾကားထဲ မိဘေတြရဲ ့ မိတ္ေဆြေတြ ဒီကို အလည္အပတ္လာၾကရင္လဲ ေလဆိပ္မွာ ၾကိဳသင့္တဲ့သူေတြဆို ေလဆိပ္ကို သြားၾကိဳ ျပန္ပို ့…။ အိမ္အလည္ေခၚ ထမင္း ဖိတ္ေကြ်းသင့္တဲ့ သူေတြဆို ထမင္းဖိတ္ေကြ်း…။ အျပင္လိုက္ပို ့ရင္း တခုခုေကြ်းသင့္တဲ့ သူေတြဆိုလဲ အခ်ိန္လုၿပီး လိုအပ္သလို ေဆာင္႐ြက္…။ ဒီမွာ ၾကာၾကာေနတဲ့ လူၾကီးေတြဆီကိုက်ျပန္ေတာ့ အနည္းဆံုး ႏွစ္ပါတ္ကို တစ္ေခါက္ေလာက္ ေရာက္ေအာင္သြား… လူၾကီးေတြ ၾကိဳက္ႏွစ္သက္ႏိုင္မယ့္ ျမန္မာ အစား အေသာက္ေလးေတြ ခ်က္ျပဳတ္ယူသြား… အမ်ိဳးသားကေတာ့ လူၾကီးေတြကို Pressure ေလး ဘာေလး တိုင္းေပး… နားၾကပ္ေလးနဲ ့ ဟိုေထာက္ ဒီေထာက္နဲ ့ က်န္းမာေရး ေစာင့္ေ႐ွာက္မႈ ေပါ့ေလ…။ အဲဒီလို ေလးေတြလဲ လုပ္ေပးၾကရျပန္ပါတယ္။

သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြေပါမ်ားတဲ့ အတြက္ အနယ္နယ္ အရပ္ရပ္က သူငယ္ခ်င္းေတြကလဲ စကၤာပူကို လာလည္တိုင္း ဖုန္းေတြ တတီတီ ဆက္တတ္ၾကပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြ မိတ္ေဟာင္းေဆြေဟာင္းေတြနဲ ့ ေတြ႕ရတာ ေပ်ာ္စရာေတာ့ ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခါတစ္ခါ စဥ္းစားမိတယ္… ကိုယ္ကဘဲ သူငယ္ခ်င္း မ်ားတာလား… ရန္ကုန္က သူငယ္ခ်င္းေတြကဘဲ တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ လာေနၾကတာလား လို ့… ၿပီးေတာ့ ရန္ကုန္မွာေရာ အင္ဂ်င္နီယာေတြ အာခီတက္က္ေတြ က်န္ေကာ က်န္ၾကေသးရဲ ့ လားလို ့…။ တကယ္ကိုပါဘဲ… အခုတေလာမွာ အပါတ္တိုင္း သူငယ္ခ်င္းေတြ လာ လာေနၾကတယ္။ ေရာက္ဖူးေအာင္ အလည္သက္သက္ လာတဲ့သူေတြရွိသလို အလုပ္အကိုင္ေလးမ်ား အဆင္ေျပမလားလို႕ လာၿပီး စနည္းနာၾကတဲ့သူေတြလဲ တစ္ပံုတစ္ပင္…။ အင္း... လာၾကတဲ့သူေတြကေတာ့ တစ္ေယာက္ တစ္ေခါက္စီပါဘဲ… ဒါေပမယ့္ ဒီကသူေတြ မွာေတာ့….။

ဒီၾကားထဲ စေန တနဂၤေႏြ ေတြဆိုရင္လဲ ဒီမွာရွိတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြထဲက သူငယ္ခ်င္းေမြးေန ့၊ ကေလးေမြးေန႕၊ ကေလး ကင္မြန္းတပ္၊ အိမ္တက္ မဂၤလာ၊ ဘုန္းၾကီးဆြမ္းေကြ်း၊ မဂၤလာေဆာင္၊ မဂၤလာဆြမ္းေကြ်း နဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြ စုၿပီး လုပ္ၾကတဲ့ Gathering ေတြကလဲ တစ္ပါတ္ၿပီး တစ္ပါတ္ ဆက္ေနေတာ့ကာ… ေတြးသာေတြးၾကည့္ၾကပါေတာ့…။

တကယ္ေတာ့ ဒီလိုအေျခအေနမ်ိဳးေတြကို သူငယ္ခ်င္းတို ့ေတြလဲ အတူတူဘဲ မလြဲမေသြ ၾကံဳေတြ ့ ေနၾကရပါလိမ့္မယ္ ထင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လဲ သူငယ္ခ်င္းတို ့ရဲ ့ ဘေလာ့ဂ္ေလးေတြမွာ ပိုစ့္အသစ္ေလးေတြ ကိုယ္စီနဲ ့ ေဝေဝဆာဆာ စည္ကားေနၾကတာေတြကို ေတြ ့ေတြ ့ေနရေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို အားက်တဲ့ စိတ္ကေလး နဲ ့အတူ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္လဲ ေတာ္ေတာ္ေလးကို အားမလို အားမရ ျဖစ္မိပါတယ္။ အင္း… သက္ေဝတစ္ေယာက္ အခ်ိန္ကို စီမံခန္ ့ခြဲမႈ အတတ္ပညာမွာ ေတာ္ေတာ္ၾကီးကို ညံ့ဖ်င္းေနပါေပါ့လား လို ့လဲ ေတြးေနမိပါရဲ ့…။

ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္… ဒီဘေလာ့ဂ္ အသိုင္းအ၀န္းေလးမွာ ေရစက္ဆံုလာၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ အခ်င္းခ်င္း မျမင္ဖူး မေတြ ့ဖူး ၾကေသာ္ျငားလည္း တစ္ဦးကို တစ္ဦး အျပန္အလွန္ ထားရွိၾကတဲ့ ေႏြးေထြးတဲ့ ေမတၱာေတြရယ္ ခ်စ္ခင္မႈေလးေတြရယ္ကို ေလးစား တန္ဖိုးထားတဲ့ အေနနဲ ့ အတတ္ႏိုင္ဆံုးေတာ့ ၾကိဳးစားပမ္းစား ပိုစ့္ေလးေတြတင္ၿပီး ကိုယ့္ဘေလာ့ဂ္ေလးကို ဆက္လက္ ရွင္သန္ႏိုင္ေအာင္ အားထုတ္ရင္း…
သူငယ္ခ်င္းေလးေတြဆီကိုလဲ တတ္ႏိုင္သေလာက္ သြားေရာက္ လည္ပတ္ရင္း…
C Box ေလးေတြမွာ ႏႈတ္ဆက္ စကားဆိုရင္း… စာေတြဖတ္၊ စာမူခေလးေတြ ေပးရင္း…
ဘေလာ့ဂ္၀န္းက်င္ရဲ ့ ခ်စ္စရာ အေလ့အထေလးေတြျဖစ္တဲ့ ဘေလာ့ဂ္ေပၚမွာ မေတြ႕တာၾကာတဲ့သူေတြ စာအသစ္မေရးတာၾကာေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္း ေရာင္းရင္းေတြကို C Box မွာ သြားေအာ္ၾက သြားေခၚၾက...ႏႈတ္ဆက္ၾက... တစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ ေနထိုင္မေကာင္း ျဖစ္ေနတယ္ဆိုရင္ အျပန္အလွန္ သတင္းေမးၾက... တတ္စြမ္းသ၍ ေမတၱာေဆးေလးေတြနဲ႕ ကုသေပးၾကရင္း...
မိသားစုေတြရဲ ့ အလုပ္၊ အိမ္အလုပ္၊ ႐ံုးအလုပ္၊ လူမႈေရး အလုပ္ေလးေတြအျပင္ ဘေလာ့ဂ္ အလုပ္ေလးကိုပါ မွ်မွ်တတ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ေပါ့ေပါ့ပါးပါး လုပ္ကိုင္ႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားၾကည့္ပါအံုးမည္ဟု…။