နားလည္တဲ့သူေတြကေတာ့…

ဒီေန႕မနက္ေစာေစာ အိပ္ရာကႏိုးႏိုးခ်င္းမွာ ဖတ္လိုက္ရတဲ့ ပန္ပန္႕ရဲ႕ အားလံုးကို ျပတ္သြားေအာင္ ဆိုတဲ့ ပိုစ့္ေလးေၾကာင့္ ကိုယ့္ရဲ႕ ရႈပ္ေထြး ေနာက္က်ိေနတဲ့ စိတ္ေတြ ၾကည္လင္ၿပီး လူက အလိုလိုေနရင္း ျပံဳးရယ္ ေနမိပါေတာ့တယ္…။ ပန္ပန္ေရးထားတာ ဘာမ်ား ရယ္စရာပါေနလို႕လဲ ဆိုၿပီးေတာ့ နားလည္မႈေတြ မလြဲပါနဲ႕ေနာ္…။ သူက သူ႕ရဲ႕ အျပင္ေလာကမွာ ပိုမ်ားလာတဲ့ တာဝန္ဝတၱရားေတြ နဲ႕ မေလာက္မင ျဖစ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ေတြေၾကာင့္ G Talk ေတြကို ျဖတ္ေတာ့မယ္ လို႕ ေရးထားတာပါ။ သူေရးထားတာ ဖတ္အၿပီးမွာ ကိုယ္ ၾကားခဲ့ရဖူးတဲ့ စကားတခြန္းကို သတိရၿပီး ေတြးရင္း ျပံဳးရယ္မိတာပါေလ…။

ဇာာတ္လမ္းက ဒီလိုပါ။
လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္စုႏွစ္ တခု ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္က ကိုယ္တို႕ သူငယ္ခ်င္းတသိုက္ (ေယာက်ၤားေလး ၄ ေယာက္ နဲ႕ ကိုယ္ အပါအဝင္ မိန္းကေလး ၅ ေယာက္) က်ဴရွင္တခုက အျပန္ သိမ္ၾကီးေစ်းနားမွာ လမ္းေဘးမွာ ေရာင္းတဲ့ အသုပ္ဆိုင္တခုမွာ အသုပ္စားရင္း လဘက္ရည္ေသာက္ရင္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး စကားဝိုင္းဖြဲ႕ခဲ့ၾကဖူးပါတယ္။ မွတ္မိသေလာက္ကေတာ့ လမ္းေဘးမွာ ေရာင္းတဲ့ဆိုင္ဆိုေပမယ့္ ေတာ္ေတာ္ေလး သန္႕သန္႕ျပန္႕ျပန္႕နဲ႕ စားလို႕အလြန္ေကာင္းတဲ့ နာမည္ၾကီး ဆိုင္တခုပါ။ (ဆိုင္နာမည္ေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ပါ။)

ဒီလို စားရင္း ေသာက္ရင္းမွာ ေဘးဘီကို မ်က္ေစ့ကစားၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေဘးနားမွာ ေရာင္းေနတာက ေလေဘးထည္လို႕ေခၚတဲ့ အဝတ္ေတြကို လမ္းမေပၚမွာ ျဖန္႕ခင္းၿပီး ေရာင္းတဲ့ ဆိုင္ပါ။ ေရာင္းေနတဲ့သူကလဲ လူငယ္တေယာက္ပါ။ သူဟာ သူ႕ရဲ႕ ပစၥည္းေတြကို စိတ္ပါ လက္ပါနဲ႕ ေအာ္ဟစ္ေၾကာ္ျငာၿပီး ေရာင္းေနတာ…။ ကိုယ္တို႕ တသိုက္ကလဲ သူ႕ရဲ႕ တက္ၾကြ သြက္လက္တဲ့ ဟန္ပန္ နဲ႕ စိတ္ပါလက္ပါ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ ေစ်းေရာင္းေနတာကို သတိထားမိၿပီး သေဘာေတြက် ေနၾကတာေလ…။ သူ႕ရဲ႕ အထည္အဝတ္ေတြကလဲ ဝယ္သူေတြ မျပတ္ေအာင္ကို အလြန္ ေရာင္းေကာင္းလွပါတယ္။ (ဝယ္သူေတြ စည္ကားလွတဲ့ အဲဒီျမင္ကြင္းကိုၾကည့္ရင္း ရင္ထဲမွာေတာ့ တမ်ိဳးေလး ခံစားမိပါတယ္...။)

ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းေတြထဲမွာ တေယာက္က ေတာ္ေတာ္စပ္စုတဲ့ အေကာင္စုတ္ေလးပါ။ သူက သူနဲ႕လဲ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္လို ျဖစ္ေနတဲ့ အဲဒီလူရဲ႕ မ်ားျပားလွတဲ့ အထည္ပံုၾကီးနဲ႕ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ေစ်းေရာင္းေနပံုကို (ေစ်းကြက္ဝင္လုေတာ့မယ့္ လူတေယာက္အလား) တခ်ိန္လံုးၾကည့္ၿပီး စပ္စပ္စုစုနဲ႕ ေလ့လာေနတယ္ေလ။ ခဏၾကာေတာ့ အဲဒီေစ်းသည္ၾကီးက သူ႕ကိုၾကည့္ေနၾကတာကို ရိပ္မိသြားတယ္ ထင္တယ္။ ေစ်းသည္ဆိုတာ သူ႕ကို တခ်က္ကေလး ၾကည့္လိုက္မိတာနဲ႕ သူ႕ပစၥည္းေတြကို မဝယ္ခ်င္ ဝယ္ခ်င္ေအာင္ အတင္း ဆြဲေဆာင္တတ္ၾကတာ မဟုတ္လား။ ဒီေတာ့ သူ႕ရဲ႕ မွ်ားဦးက ကိုယ္တို႕ ဆီကို တည့္တည့္မတ္မတ္ လွည့္လာေတာ့တာေပါ့။

သူက ဘယ္လို မွ်ားဦးလွည့္လာတာလဲ ဆိုေတာ့ကာ… သူ႕ရဲ႕ တက္ၾကြ ေအာင္ျမင္တဲ့ ေလသံနဲ႕ အတူ “ကဲ.. ေဟာဒီမွာ နားလည္တဲ့ သူေတြကေတာ့ ဝယ္ကုန္ၿပီေနာ္… ေတြ႕လား… ကုတ္ေတြ ဂ်င္းဂ်က္ကက္ေတြ တေထာင္ဖိုးကို သံုးထည္ထဲရယ္… နားလည္တဲ့ သူေတြကေတာ့ ဝယ္ကုန္ၾကၿပီေနာ္... ဝတ္ကုန္ၾကၿပီေနာ္...” လို႕ ေအာ္ပါေတာ့တယ္…။ သူ႕ဟာသူ သူ႕ပစၥည္းကို ဘယ္လို ေအာ္ေရာင္းေရာင္း ဘာမွ ျဖစ္စရာအေၾကာင္းမရွိေပမယ့္ ခက္ပံုခက္နည္းက သူက ကိုယ္တို႕ တသိုက္ကို လွမ္းလွမ္းၾကည့္ၿပီး “ေဟာဒီမွာ နားလည္တဲ့ သူေတြကေတာ့ ဝယ္ကုန္ၾကၿပီေနာ္… နားလည္တဲ့ သူေတြကေတာ့ ဝတ္ကုန္ၾကၿပီေနာ္…” လို႕ တအား တအားေအာ္ေတာ့ ကိုယ္တို႕ေတြလဲ မ်က္ႏွာဘယ္လို ထားရမွန္းမသိ ျဖစ္ကုန္ၾကတာေပါ့။ သူေျပာပံုအရဆိုရင္ သူ႕အထည္ေတြ မဝယ္ၾကတဲ့ မဝတ္ၾကတဲ့ ကိုယ္တို႕ ေတြက နားမလည္ ပါးမလည္ ခပ္တံုးတံုး ခပ္အအ လူသားေတြ ျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္ေနၾကၿပီေလ… ဟုတ္ဖူးလား…။

မွာထားတာေတြကို စားလို႕ ေသာက္လို႕ကလဲ မၿပီးေသးေလေတာ့ ရုတ္တရက္ၾကီး ထေျပးဖို႕ကလဲ မလြယ္… ေကာင္ေလးေတြက မရွက္ေပမယ့္ ကိုယ္တို႕ မိန္းကေလးတစုကေတာ့ ရွက္တာေပါ့ေနာ္…။ ျပဴးျပဴးၿပဲၿပဲ သြားၾကည့္ေနတဲ့ ဟို အေကာင္စုတ္ကိုလဲ အားလံုးက ဝိုင္းဝန္းၿပီး ဆူပူ ၾကိမ္းေမာင္းေနၾကပါတယ္…။ မတတ္ႏိုင္.. ဒီလိုဘဲ ရွက္ရွက္နဲ႕ ဆက္ထိုင္စားေနၾကခ်ိန္မွာ သူ႕ရဲ႕ အသံက တစထက္ တစ ပို ပိုၿပီး က်ယ္ေလာင္လာပါေတာ့တယ္…။

“ေဟာဒီမွာ နားလည္တဲ့ သူေတြကေတာ့ ဝယ္ကုန္ၿပီေနာ္… နားလည္တဲ့ သူေတြကေတာ့ ဝတ္ကုန္ၿပီေနာ္… နားလည္တဲ့ သူေတြကေတာ့ ဝယ္ကုန္ၾကၿပီေနာ္… နားလည္တဲ့ သူေတြကေတာ့ ဝတ္ကုန္ၾကၿပီေနာ္…”

အဲဒီေစ်းသည္ဟာ ဝယ္သူေတြကို လက္မလည္ေအာင္ေရာင္းရင္း ပါးစပ္ကလဲ “နားလည္တဲ့ သူေတြကေတာ့ ဝယ္ကုန္ၾကၿပီေနာ္…” လို႕ ကိုယ္တို႕ေတြကို ကြက္ၾကည့္ ကြက္ၾကည့္လုပ္ရင္း အဆက္မျပတ္ ဟစ္ေၾကြးေနလိုက္တာ ကိုယ္တို႕ အဲဒီဆိုင္က ထလာၿပီးတာေတာင္ ဟိုး ေတာ္ေတာ္ ေဝးေဝးေရာက္တဲ့အထိ သူ႕အသံကို ဆက္ၾကားေနရေသးတာ။ အဲဒီေန႕က ဆိုင္မွာတုန္းက စိတ္ေတြရႈပ္ၿပီး မရယ္ႏိုင္သမွ် ေနာက္တေန႕ ေက်ာင္းမွာ ျပန္ဆံုၾကတဲ့အခါမွာ အဲဒီအေၾကာင္းကို ေျပာေျပာၿပီး ရယ္လိုက္ရတာဆိုတာ ေတာ္ေတာ္နဲ႕ မရပ္ႏိုင္ၾကပါဘူး။ ခုထိလဲ တခါတခါ အဲဒီစကားကို သံုးမိရင္ ဘယ္ေတာ့မွ အမွတ္တမဲ့ မျဖစ္ပဲ လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ ရယ္မိေနတုန္းပါ။

ဟင္… အဲဒါနဲ႕ ပန္ပန္႕ပိုစ့္နဲ႕ ဘာဆိုင္လို႕လဲ.. ဟုတ္လား…။
ေအာ္.. ဆိုင္ပါေသာ္ေကာ…။ သူက အေျခအေနေတြ အခ်ိန္အခါေတြ၊ သူ႕ရဲ႕ လုုပ္ငန္း တာဝန္ေတြေၾကာင့္ သူ႕ကိုယ္သူ နားလည္စြာနဲ႕ လိုအပ္တဲ့ အခ်ိန္စီမံခန္႕ခြဲမႈကို ေသေသခ်ာခ်ာ ျပတ္ျပတ္သားသား လုပ္သြားၿပီေလ…။ အဲဒီအေၾကာင္းကို ဖတ္ၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုယ့္အေတြးထဲမွာလည္း “ကဲ... နားလည္တဲ့ သူေတြကေတာ့ ျဖတ္ကုန္ၿပီေနာ္… ” လို႕ ေအာ္ရမလို ျဖစ္သြား၊ ခံစားသြားရရင္း ငယ္ငယ္တုန္းက အေၾကာင္းေလးကို သတိတရနဲ႕ ျပံဳးမိ ရယ္မိတာပါ။

ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ကေတာ့ အခုေလာေလာဆယ္မွာ ကိုယ့္ရဲ႕ အစိမ္းေရာင္၊ အနီေရာင္၊ လိမ္ေမာ္ေရာင္ အစရွိတဲ့ ေရာင္စံု အစက္ကေလးေတြရယ္၊ သူတို႕ေရးထားၾကတဲ့ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ စိတ္ဝင္စားစရာ၊ ခ်စ္စရာ Status Message ေလးေတြရယ္ကို ဘယ္လိုမွ သံေယာဇဥ္ မျပတ္ႏိုင္ေသးတာမို႕ မေလာက္ငတဲ့ အခ်ိန္အေၾကာင္းေတြ ဘာေတြ ဘာဆို ဘာမွ မစဥ္းစားပဲ အတိုင္းအတာ တခုအထိေတာ့ (နားမလည္ခ်င္ေယာင္ေတြ အတင္းေဆာင္ၿပီး) နားမလည္တဲ့သူတေယာက္ အျဖစ္နဲ႕ပဲ ဆက္ၿပီး ရပ္တည္ေနမိအံုးမွာ ေသခ်ာပါတယ္ေလ…။



(ကိုယ္ ေတြးခ်င္ရာ ေတြးၿပီး ေရးခ်င္ရာ ေရးမိတာ မဆီမဆိုင္ ျဖစ္ေနရင္လဲ ခြင့္လႊတ္ၾကပါ… ကိုယ္ကေတာ့ “နားလည္တဲ့သူေတြကေတာ့…” ဆိုတဲ့ စကားတခြန္းကိုပဲ ၾကားေယာင္ေနၿပီး တမနက္လံုး ျပံဳးရယ္ေနမိေတာ့တယ္… ေကာင္းေသာ ေသာၾကာေန႕ ျဖစ္ၾကပါေစ။)