ျခားနားျခင္း

သည္ညေန ရံုးက ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း အိပ္ခန္းထဲကို အဝင္မွာ ထိုအရာကို စေတြ႕ခဲ့ရတာ ျဖစ္သည္။ ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္း ကိုယ္ အရမ္းလန္႕သြားသည္။ အေနာက္ကို ေျခတလွမ္း ဆုတ္လိုက္ၿပီး ပါးစပ္မွ အား.. ကနဲ ေအာ္မိမလို ျဖစ္သြားသည္။ သို႕ေသာ္ တကယ့္တကယ္မွာ အသံက အျပင္ကို ထြက္မလာ…။ သူကေတာ့ ကိုယ့္ကို ျပဴးေၾကာင္ေၾကာင္ႏွင့္ ၾကည့္ေနသည္။ ၿပီးေတာ့ တလႈပ္လႈပ္လဲ လုပ္ေနေသးသည္။ ကိုယ္ အေနာက္ကို ေျခလွမ္း ႏွစ္လွမ္းေလာက္ ဆက္ ဆုတ္လိုက္မိသည္။ ေျခလွမ္းက ယိုင္သြားမွန္းလဲ သိလိုက္သည္။ ယိုင္သြားေသာ ကိုယ့္ေျခလွမ္းကို အေနာက္မွ ထိန္းသိမ္း တည့္မတ္ေပးမည့္သူ တေယာက္မွမရွိ။ သူ ဒီေန႕ အစည္းအေဝးရွိ၍ အိမ္ျပန္ေနာက္က်မည္ ဆိုတာ ေခါင္းထဲဝင္လာသည္။ ဘုရားေရ… ကိုယ္တေယာက္ထဲ ဘာဆက္လုပ္ရပါ့..။

ထူပူေနေသာ ေၾကာက္စိတ္ေတြကို အသာ ေဘးဖယ္ထားရန္ ၾကိဳးစားၿပီး ဘာဆက္လုပ္ရရင္ ေကာင္းမလဲ ဆိုတာကို ေခါင္းထဲမွာ အေျပးအလႊား စဥ္းစားၾကည့္မိသည္။ စဥ္းစားကာမွပဲ ေခါင္းထဲမွာ ဘာဆို ဘာမွမရွိေတာ့သလို အားလံုး အေမွာင္က်... Totally black out…!!!

“စဥ္းစား.. စဥ္းစား.. ဘာလုပ္ရမလဲ ဆိုတာ စိတ္ေအးေအးထားၿပီး စဥ္းစားစမ္း…”

ေၾကာက္အား လန္႕အားႏွင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သတိေတြ ေပးေနမိသည္။ တဆက္တည္းမွာပင္ ကိုယ္ဘာေတြ လုပ္ရဲသလဲ ဆိုတာကိုပါ စဥ္းစားမိသည္။ စဥ္းစားရံုႏွင့္ပင္ ကိုယ့္ေျခေထာက္ေတြ ခြန္အားမရွိေတာ့ေအာင္ ယိုင္နဲ႕လာၾကသည္။ နီးရာေနရာမွာ ထိုင္ခ်လိုက္ဖို႕ ေတြးမိသည္။ သို႕ေသာ္ အနီးအနားမွာ ဘာ ကုလားထိုင္မွ မရွိ။ ဒါဆို ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ သည္အတိုင္းသာ ထိုင္ခ်လိုက္ေတာ့မည္။ သို႕ေသာ္ ၾကမ္းေပၚမွာ ထိုင္ခ်လိုက္ပါက သူႏွင့္ ၾကမ္းတေျပးတည္း ျဖစ္သြားၿပီး ပို နီးကပ္သလို ျဖစ္သြားႏိုင္သည္ပဲ။ ဒီလိုေတာ့ျဖင့္ မျဖစ္ေခ်ၿပီ။ ေၾကာက္တယ္…

ေခါင္းထဲမွာ အရင္ဆံုး သတိရလာသည္က ေဆး…။ သူ႕ကို ေဆးႏွင့္ျဖန္းလို႕ရမည္ ထင္သည္။ တီဗြီေၾကာ္ျငာေတြထဲမွာ ေတြ႕ဖူးသည္။ ထိုေဆးႏွင့္ ပက္ျဖန္းလိုက္ပါက သူတို႕ ကိစၥတုံး သြားၾကတာ ေတြ႕ရသည္။ ဟာ.. ဒါဆို သူမ်ား အသက္ကို သတ္တာေပါ့… ဘယ္မွာလဲ ငါးပါးသီလ...။ ဒုကၡပါလား...။ ကိုယ္ သတ္ရဲသလား… ေခါင္းကို တြင္တြင္ ခါယမ္းမိသည္။ ေဆးနဲ႕ ျဖန္းလိုက္လို႕ တခါတည္း ကိစၥျပတ္သြားရင္ ေတာ္ပါရဲ႕.. မဟုတ္ပဲ ေဝဒနာခံစားၿပီး ကိုယ့္ေရွ႕မွာ တလူးလူး တလြန္႕လြန္႕ ျဖစ္ေနရင္ေကာ…။ ေတြးရင္းနဲ႕ အာေခါင္ေတြ ေျခာက္လာသည္။ လူလဲ အားအင္ေတြ ဘာမွမရွိေတာ့သလို ပို၍ ပို၍ ႏံုးနယ္လာသည္။ ဟာ… ဒါေတြေတြးေနတာ အဲဒီ ေဆးက အိမ္မွာေရာ ရွိလို႕လား။

မွတ္မိသေလာက္ကေတာ့ ထိုေဆးကို စတိုခန္းထဲမွာ ေတြ႕ဖူးသလိုလိုပဲ။ ဒီအိမ္ကို ေျပာင္းမလာခင္ သန္႕ရွင္းေရးလုပ္ၾကစဥ္ အခါတုန္းက ေဆးေၾကာသန္႕စင္စရာ အရည္ဘူးေပါင္း၊ ပုလင္းေပါင္း မ်ားစြာထဲမွာ ထိုေဆးဘူးကို မ်က္ေစ့ထဲမွာ ေတြ႕လိုက္မိသလိုလို။ သိပ္ေတာ့ မေသခ်ာ...။ ဘူးေပၚမွာ ပါေသာ ပံုကို ေသေသခ်ာခ်ာ မၾကည့္ရဲေသာေၾကာင့္ ကိုယ္ လြယ္လြယ္ မေတြ႕ႏိုင္ေသာ တေခ်ာင္ေခ်ာင္မွာ သူ သိမ္းထားမည္ ထင္သည္။ အိမ္ေျပာင္းလာၿပီး စတိုထဲကို ပစၥည္းေတြ အျပည့္ထည့္ၿပီးခ်ိန္မွာ ထိုေဆးရည္ဘူးကို ကိုယ္ဘယ္လို ျပန္ရွာရပါ့…။ အေရးထဲ ကိုယ့္အေတြးႏွင့္ကိုယ္ ျပံဳးမိေသးသည္။ ေဆးရည္ဘူးေတြ႕ေတာ့ေရာ ကိုယ္က ျဖန္းရဲမွာ က်လို႕…။

ညေနသည္ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ အလင္းေရာင္ နဲလာသည္။ မီးဖြင့္ရင္ ေကာင္းမလား။ သို႕ေသာ္ ကိုယ္ လႈပ္ရွားမႈ တခုခု ျပဳလိုက္ပါက သူ လန္႕ျဖန္႕ၿပီး အျပင္ကို ထြက္လာတာတို႕၊ ကိုယ့္ေျခေထာက္နား ေရာက္လာတာတို႕ ဘာတို႕ ျဖစ္လာမွာလဲ ေၾကာက္ရေသးသည္။ မရဲတရဲႏွင့္ သူ႕ကိုလွမ္းၾကည့္ေတာ့ သူက ခပ္တည္တည္ အရင္ေနရာမွာပင္။ ကိုယ္ထည္က လႈပ္မေနေပမယ့္ ေခါင္းေပၚက ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္အရာ ႏွစ္ခုကေတာ့ တလႈပ္လႈပ္…။ နင္ဘာမွမလုပ္ရင္ ငါလဲ ဘာမွမလုပ္ဖူး ဟု ကိုယ့္ကို အသံတိတ္ စကားဆိုေနသေယာင္…။ ငါ့ႏွယ့္ေနာ္… အခ်ိန္ေတြကုန္လိုက္တာ.. သတိၱကလဲ နည္းပါးလိုက္သည့္ျဖစ္ျခင္း။

ေနာက္တနည္းက ဘာရွိေသးလဲ…
ေအာ… သတိရၿပီ။ သူ႕ဆီကို ဖုန္းဆက္ၾကည့္ဖို႕…။ အိမ္ထဲဝင္လာခ်ိန္ထဲက လက္ကမခ်ရေသးေသာ ပိုက္ဆံအိပ္ထဲမွာ ဖုန္းကို ေျဖးေျဖးခ်င္း ရွာေဖြႏႈိက္ယူမိသည္။ လႈပ္ရွားမႈအားလံုးကို အသံတိတ္ အေႏွးျပကြက္မ်ိဳးျဖင့္ လုပ္ေဆာင္ေနမိသည္။ သို႕ေသာ္ သူက ဖုန္းမကိုင္ေခ်။ ခုမွ သတိရသည္။ အစည္းအေဝးရွိလို႕ ေနာက္က်မည္ ဟု မနက္က သူေျပာသြားသည္ပဲ။ ေသစမ္းပါကြာ…

ခ်က္ခ်င္းပင္ ကိုယ့္အိမ္ႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းမွာေနေသာ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ဆီကို ဖုန္းဆက္ရန္ သတိရသြားသည္။ သူမ်ား ကိုယ့္ကို ကူညီႏိုင္ေလမလား…။ သူ႕ကို အေၾကာင္းစံု ေလသံ ခပ္တိုးတိုးႏွင့္ ေျပာ၍ အၿပီးမွာ သူက စိတ္မရွည္ လက္မရွည္ အသံမ်ိဳးျဖင့္ “နင္ကလဲ.. ဒါေလးမ်ား… သတင္းစာ တထပ္ေလာက္ယူၿပီး ထက္ပိုင္းေခါက္ၿပီးေတာ့သာ ရိုက္ခ်လိုက္…” ဟု ေျပာေလသည္။ ဘုရားေရ… အဲလိုၾကီးလား... အေတြးႏွင့္တင္ လူက မူးေဝ ေနာက္က်ိ လာသလို ခံစားရသည္။ သို႕ေသာ္ သူငယ္ခ်င္းကိုလဲ အၾကင္နာတရား ေခါင္းပါးလွသည္ ဟု မစြတ္စြဲရဲပဲ ေက်းဇူး ဟု ေျပာကာ ဖုန္းခ်လိုက္ရသည္။ “ငါ သည္လို လုပ္ရဲမွျဖင့္ေတာ့ နင့္ဆီေတာင္ ဖုန္းဆက္မေနေတာ့ဘူး…” ဟု စိတ္ထဲက အၾကိမ္ၾကိမ္ ေရရြတ္ေနမိသည္။ ဆိုးလိုက္တာ...

ညက အေမွာင္ေတာ္ေတာ္လႊမ္းလာၿပီ။ လက္ထဲက နာရီကို ၾကည္လိုက္ေတာ့ ည ၇ နာရီခြဲ။ ရံုးက ျပန္ေရာက္တာက ၆ နာရီခြဲတုန္းက ဆိုေတာ့ အခ်ိန္ တနာရီ ကုန္သြားၿပီ။ ရွစ္နာရီေလာက္ဆိုရင္ေတာ့ သူျပန္ေရာက္လာတန္ ေကာင္းပါရဲ႕။ ေစာင့္လိုက္မည္ေလ… စိတ္ကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး ေအးခ်မ္းေအာင္ထားကာ သူ႕ျပန္အလာကိုသာ ေစာင့္ေနလိုက္ေတာ့မည္။ စိတ္ကို ေအးခ်မ္းေအာင္ထားမည္ဟု ေတြးေနရင္းမွပင္ ဗိုက္က အေတာ္ဆာေနတာကို သတိထားလိုက္မိသည္။ ညစာ... ညစာ... မတတ္ႏိုင္ၿပီ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ စိတ္ကို ဒုန္းဒုန္းခ်ကာ အျပင္ဖက္ လူသြားစၾကၤန္က မီးအလင္းေရာင္ကို အမွီျပဳေနထိုင္ရင္း သူျပန္ေရာက္လာခ်ိန္ကိုသာ ေစာင့္ေတာ့မည္။ ရွစ္နာရီရယ္ ျမန္ျမန္ထိုးပါေတာ့…။

ၾကိဳးတိုးၾကဲတဲ မီးအလင္းေရာင္ထဲမွာ ထိုသတၱဝါေလးကို လွမ္းျမင္ေနရေသးသည္။ သူကလဲ သူ႕ကို ရန္ျပဳမွာစိုး၍လား မသိ။ သတိအေနအထားျဖင့္ ေန ေနသလို၊ ဘာလႈပ္ရွားမႈမွမျပဳ။ ခဏေနေတာ့ ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာ သံသယ ျဖစ္လာသည္။ သူ လႈပ္မွ လႈပ္ရွားႏိုင္ရဲ႕လား၊ အေတာင္မ်ား က်ိဳးေနသလား၊ ေျခေထာက္ေတြ လက္ေတြ စံုမွ စံုရဲ႕လား၊ ေနမွ ေကာင္းရဲ႕လား၊ ဘာလို႕ မလႈပ္ရွားတာပါလိမ့္။ အေၾကာင္း တစံုတရာေၾကာင့္သာ သူဟာ မလႈပ္ရွားႏိုင္တဲ့သူ ျဖစ္ေနခဲ့ရင္ ခုနက ကိုယ္သူ႕ကို မ်က္ေစ့ေရွ႕က ေပ်ာက္ကြယ္သြားေအာင္၊ ကိစၥတံုး ပစ္ဖို႕ ၾကံစည္ေနမိတာ ဘယ္တရားပါ့မလဲေနာ္။ စိတ္ထဲမွာ ဒြိဟေတြ ျဖစ္လာျပန္သည္။ အေတြးေတြ… အေတြးေတြက မဆံုးႏိုင္...။

ေဟာ... အေဝးမွ ရႈးဖိနပ္သံ တိုးသဲ့သဲ့… ထိုအသံသည္ တျဖည္းျဖည္း နီးကပ္လာသည္။ ကိုယ္ လက္ထဲမွ နာရီကို ၾကည့္လိုက္သည္။ ရွစ္နာရီ ထိုးရန္ ငါးမိနစ္အလို...။ ေသခ်ာတယ္ သူပဲ ျဖစ္လိမ့္မည္။ ကိုယ္ ဝမ္းသာမႈကို ဘာနဲ႕မွ ေျပာမျပတတ္။ တျဖည္းျဖည္း နီးလာေသာ ဖိနပ္သံက အိမ္ေရွ႕မွာ တိတ္သြားသည္။ အျပင္ သံဗန္းတံခါး ေသာ့ကို ဖြင့္သံ… ၿပီးေတာ့ သစ္သားတံခါး ေသာ့ကို ဖြင့္သံ… ထိုအသံေတြ အဆံုးမွာေတာ့ “ဟာ.. ဘာလို႕မီးေတြ ပိတ္ထားတာလဲ… အေမွာင္ထဲမွာ ဘာထိုင္လုပ္ေနတာလဲ…” ဟူေသာ အသံႏွင့္အတူ လူက ခ်က္ခ်င္း ကိုယ့္အနားသို႕ ေရာက္လာသည္။ ကိုယ္ ေၾကာက္ရြံ႕မႈ၊ ထိတ္လန္႕ တုန္လႈပ္မႈတို႕ႏွင့္ အားကိုးစရာ ရွာေတြ႕သြားေသာေၾကာင့္ ဝမ္းသာမႈတို႕ ေပါင္းစပ္ ေရာေႏွာကာ သူ႕ေမးခြန္းေတြကို ေျဖစရာ အသံထြက္၍ မရေတာ့ေခ်။ ခ်က္ခ်င္းပင္ မီးပြင့္ေတြ လင္းလာသည္။ အလင္းေရာင္ေအာက္တြင္ ထင္ထင္ရွားရွား ေတြ႕ျမင္ေနရေသာ ေခါင္းေပၚက ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္ႏွစ္ခု တလႈပ္လႈပ္ႏွင့္ ကိုယ့္ကို ေသြးပ်က္ေနေစေသာ အေရာင္ညိဳညိဳ အေကာင္ရွိရာ အိပ္ခန္းဆီသို႕ လက္ျဖင့္သာ ညႊန္ျပလိုက္ႏိုင္ေတာ့သည္။

ဟာကြာ… ဟု မခ်င့္မရဲ ေရရြက္သံႏွင့္အတူ အိပ္ခန္းထဲကို သူဝင္သြားသည္။ ကိုယ္ ဘာကိုမွ မၾကားရဲ.. မၾကည့္ရဲ… ။ သို႕ေသာ္ စကၠန္႕အနည္းငယ္သာ ၾကာလိုက္သည္ ဟု ထင္ပါသည္။ သူက “လာေတာ့.. လာေတာ့.. ဘာမွမရွိေတာ့ဘူး… အခန္းထဲ ဝင္လာခဲ့ေတာ့…” ဟု လွမ္းေခၚပါသည္။ ဟင္.. တကယ္လား… မယံုႏိုင္စရာ… ဘာေဆးမွ မျဖန္းပဲ.. ဘာ အသံမွမၾကားရပဲ… ဘာ သတင္းစာစကၠဴ၏ အကူအညီမွ မလိုပဲ… သည္လိုပဲ တိတ္ဆိတ္စြာ ရွင္းလင္းလိုက္ႏိုင္သည္လား။ ထိုစဥ္ သူက ေနာက္တခြန္း ထပ္ေခၚေလသည္။

“လာေတာ့ေလ.. ေရလာခ်ိဳး အဝတ္လဲ ထမင္းသြားစားၾကမယ္… ဘာမွ မစားရေသးဘူး မဟုတ္လား.. ဆာေနေရာေပါ့…”

ထိုင္ေနရာမွ ထဖို႕၊ မတ္မတ္ရပ္ႏိုင္ဖို႕၊ ေျခလမ္းမ်ား လွမ္းႏိုင္ဖို႕ ကိုယ္ေတာ္ေတာ္ေလး ၾကိဳးစားလိုက္ရသည္။ ၿပီးေတာ့ မ်က္လံုးေတြကို ထိုသတၱဝါေလး တည္ရွိေနခဲ့ေသာ ေနရာမွာ စူးစူးစိုက္စိုက္ ရပ္တန္႕ေနမိေသးသည္။ ေသခ်ာပါသည္။ ကိုယ္ တညေနလံုး ေသမတတ္ ေၾကာက္ရြံ႕ခဲ့ရေသာ ထိုအရာကား တကယ္ကို မရွိေတာ့ၿပီပဲ။

ထိုညက အျပင္မွာ ထမင္းသြားစားၿပီး အိမ္ျပန္ေရာက္လာခ်ိန္မွာလဲ ထိုေနရာကိုသာ အရင္ဆံုး ၾကည့္မိသည္။ မရွိပါ.. ဘာဆို ဘာမွ် မရွိပါ။ သည္လိုႏွင့္ အိပ္ရာဝင္ခဲ့သည္။ သူက ခဏေလးႏွင့္ အိပ္ေပ်ာ္သြားေသာ္လည္း ကိုယ္ကေတာ့ မ်က္ေစ့ေတြ အေၾကာင္သားႏွင့္…။ ကိုယ့္ကို တညေနလံုး ထိတ္လန္႕ ေၾကာက္ရြံ႕ေနေစၿပီး ေသြးလည္ပတ္မႈတို႕ ရပ္တန္႕ေအးခဲေစမတတ္ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ ဖမ္းစား ထားခဲ့ေသာ ထိုသက္ရွိ အရာတခုကို အခ်ိန္တိုတုိေလးအတြင္းမွာ မည္သည့္အရာကို အသံုးခ်၍ မည္သို႕မည္ပံု ရွင္းလင္း သုတ္သင္လိုက္ပါသနည္း ဆိုသည့္ ေမးခြန္းကိုေတာ့ ေနာက္တေန႕ မနက္မွာ ကိုယ္ သူ႕ကို ေမးၾကည့္မိမည္ ထင္ပါသည္။ အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ အိပ္ေပ်ာ္ေအာင္ ကိုယ္အရင္ ၾကိဳးစားလိုက္ပါဦးမည္…။