ကုန္ဆံုးသြားေသာ ေန႕ရက္မ်ားအေၾကာင္း

ဒီတပါတ္ သူ ခရီးသြားေနသည္။ သူ သြားသြားခ်င္း ပထမတရက္ ႏွစ္ရက္မွာ လူက ဘယ္လိုမွ ေနလို႕ မေကာင္း။ စေန တနဂၤေႏြ ပိတ္ရက္ ႏွစ္ရက္ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္လဲ ပါမည္ထင္သည္။ သူမရွိေတာ့ အလိုလို ပ်င္းေနၿပီး ဟိုဟို ဒီဒီ ဘယ္မွလဲ မသြားခ်င္၊ အားနည္းေနသလိုလို အိပ္ေရးပဲ မဝသလိုလို ေနပဲ မေကာင္းခ်င္သလိုလို ဘာျဖစ္လို႕ ျဖစ္ေနမွန္းကို မသိ... လူက ႏံုးေနသည္။ လြမ္းသလားလို႕ ေမးလာရင္ေတာ့လဲ အရမ္းလြမ္းတယ္လို႕ ေျပာရမွာပါပဲ…။ တခါတေလေလး ခဏတျဖဳတ္ေလး ခြဲရတာမ်ား အျဖစ္သည္းမေနနဲ႕လို႕ ေျပာလာလွ်င္လည္း ခံရရံု။ အတူတူရွိေနခ်ိန္မ်ားမွာ ကိုယ့္ကို အရာရာကို ထိန္းေက်ာင္း တည့္မတ္ေပးႏိုင္ေသာ၊ အခ်ိန္ႏွင့္အမွ် လိုအပ္သမွ် ဂရုစိုက္တတ္ေသာ၊ သူ႕တာဝန္၊ မိသားစု တာဝန္ေတြကိုသာမက ေတြသာမက ကိုယ့္တာဝန္ေတြကိုပါ အစဥ္အၿမဲ မၿငီးမျငဴ ကူညီေဆာင္ရြက္ေပးတတ္ေသာ သူ႕ေၾကာင့္ အရာမ်ားစြာသည္ အဆင္ေျပေျပ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း…။ ကိုယ္က သူ႕အေနာက္ကေန အေခ်ာင္ေလးခိုကာ သက္ေတာင့္သက္သာ ေန ေနရံု၊ သည္ေတာ့ သူမရွိသည့္အခ်ိန္ေတြမွာ သူ႕ကို လြမ္းသည္ေပါ့…။ ဘာလုပ္လို႕ လုပ္ရမွန္းမသိ… လူက အူေၾကာင္ေၾကာင္ ေယာင္လည္လည္…။ အိပ္ရာထဲေခြၿပီး သူ႕ဆီက ဖုန္းကို ေမွ်ာ္လိုက္ Message ေတြ ေမွ်ာ္လိုက္ႏွင့္ အခ်ိန္ေတြကလဲ ကုန္ႏိုင္ခဲဘိျခင္း။

ေကာ္ဖီ ေပါင္မုန္႕ႏွင့္ ပန္းသီး လိမ္ေမာ္သီးမ်ားျဖင့္ စေန တနဂၤေႏြ ပိတ္ရက္ ႏွစ္ရက္ကို ျဖတ္ေက်ာ္လာၿပီးေသာအခါ လူက မခံႏိုင္ေတာ့…။ တခုခုေတာ့ စားမွျဖစ္ေခ်မည္။ ထို႕ေၾကာင့္ မနက္ေစာေစာ ထမင္းတအိုးတည္ကာ ၾကက္ဥေၾကာ္ၿပီး ဘုရားလဲ ဆြမ္းေတာ္ကပ္၊ ကိုယ္လဲ အဲဒါပဲ အလြယ္တကူ စားလိုက္သည္။ ဖရီဇာထဲမွာ ငါးေတြ ပုဇြန္ေတြ ေတြ႕ေသာ္လည္း ေစာေစာစီးစီး မေၾကာ္ခ်င္ မခ်က္ခ်င္ေတာ့။ အစာနဲနဲဝင္သြား၍လားမသိ၊ လူက နဲနဲလန္းဆန္းလာသည္။ သည္လိုႏွင့္ ရံုးမွာ တေန႕ ကုန္သြားသည္။ ညက်ေတာ့ အိမ္မွာ စာဖတ္လိုက္ မ်က္ေစ့ေတြေညာင္းလာရင္ ခဏနားလိုက္၊ တီဗီေရွ႕ေရာက္လိုက္၊ ကြန္ပ်ဴတာေရွ႕ထိုင္လိုက္ ဘေလာ့ဂ္ေတြ ဖတ္လိုက္၊ Facebook ကို သြားလည္လိုက္၊ ဟိုေရး ဒီေရး ေရးလိုက္ႏွင့္ တည ကုန္သြားျပန္သည္။ ဒီေန႕ေတာ့ အရင္ေန႕ေတြကလို ဘာလုပ္လို႕ လုပ္ရမွန္းမသိပဲ သူ႕ကို လြမ္းေနေသာ စိတ္ေတြ အနည္းငယ္ ေရာ့သြားသလိုလို…။

ညဖက္ သူဖုန္းေခၚေတာ့ အရင္ရက္ေတြကေလာက္ အေျခအေန မဆိုးေတာ့… စကား ေကာင္းေကာင္းေျပာလို႕ရလာသည္။ လိုခ်င္တာေတြ မွာအံုးေလ... ဟု ေျပာလာေသာေၾကာင့္ အင္း... အီးေမးလ္ ပို႕လိုက္မည္... ဟု ျပန္ေျပာလိုက္သည္။ တေယာက္တည္း ပ်င္းမေနနဲ႕... အစားလဲ မွန္မွန္စားအံုးေနာ္ ဟူေသာ သူ႕အေျပာကို ဟုတ္ကဲ့ပါ… စားေနပါတယ္ ဟု သြက္သြက္လက္လက္ ျပန္ေျပာလိုက္ႏိုင္သည္။ အမွန္တကယ္လဲ စားတာပဲကို... ေနာ့ေလ... ခါတိုင္း အေၾကာင္းျပခ်က္ အမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ ေရွာင္ေနေသာ ၾကက္ဥေတာင္ စားလိုက္ေသး…။ အမွန္ကေတာ့ ပ်င္းလို႕ လြယ္တာ လုပ္စားတာ ျဖစ္ေၾကာင္း သူ မသိရွာ…။

ေနာက္တေန႕…
တေန႕တာ သံုးေဆာင္ထားေသာ ေကာ္ဖီ ၄ ခြက္၏ ေကာင္းမႈေၾကာင့္ ထိုညက အိပ္မရ…။ ဖတ္စရာစာအုပ္ေတြ ရွာၿပီး အိပ္ရာေပၚတင္ထားလိုက္သည္။ စိတ္ထဲေပၚလာသလို ဟိုတစ ဒီတစ ဟိုတအုပ္ ဒီတအုပ္ ယူဖတ္မည္။ အိပ္မရတဲ့ အတူတူ ပဥၥမေျမာက္ ေကာ္ဖီခြက္ကို ဖန္တီးၿပီး စာအုပ္ေတြဖတ္သည္။ စာဖတ္လို႕ အရမ္းေကာင္းသည္။ နာရီၾကည့္လိုက္ေတာ့ ည ၁၂ နာရီေက်ာ္ေက်ာ္…။ သူသာရွိေနရင္ အတင္းအိပ္ခိုင္းေနေလာက္ၿပီ။ ေကာင္းေကာင္းေျပာလို႕ မရလွ်င္ မီးပိတ္ေတာ့မည္… ဘာညာ ဘာညာႏွင့္ ဆူပူတတ္ေသာ အခ်ိန္…။ အခုေတာ့ ဆူပူမည့္သူ မရွိ…။ သည္လိုႏွင့္ မနက္ ၄ နာရီေက်ာ္ေက်ာ္အထိ စာဖတ္ေနလိုက္သည္။ လုပ္ခ်င္တာကို အတားအဆီးမရွိ လုပ္ရေသာေၾကာင့္လား မသိ၊ လူက အိပ္ေရးမဝေသာ္လည္း ၾကည္လင္ေနသည္။ လူမ်ား တယ္ခက္သေနာ္…။ မနက္ ရွစ္နာရီ ရံုးသြား၊ ရံုးမွာလဲ ေကာ္ဖီေတြေသာက္… အလုပ္လုပ္… လုပ္ေဖၚကိုင္ဖက္မ်ားႏွင့္ စကားေျပာ… တရက္ကုန္သြားျပန္သည္။

အိမ္ေရာက္ေတာ့ အသင့္ရွိေနေသာ ၾကက္ဥကိုပင္ ဟင္းအျဖစ္ ဖန္တီးၿပီး ညစာစားလိုက္သည္။ အရြက္စိမ္းတခ်ိဳ႕ကို ေတြ႕ေသာ္လည္း အပ်င္းစိတ္က စိုးမိုးသည္။ အိပ္ရာေပၚမွ ဖတ္လက္စ စာအုပ္မ်ားကလဲ ကိုယ့္ကို မ်က္စပစ္ေနေလသည္။ ေလာဘစိတ္ေၾကာင့္ စင္ေပၚမွ စာအုပ္တခ်ိဳ႕ကိုပါ ထပ္ယူၿပီး အိပ္ရာေပၚကို ပံုထားလိုက္မိရာ အိပ္ရာေပၚတြင္ စာအုပ္စင္ တည္ထားသလို ျဖစ္ေနသည္။ အိပ္စရာ တေနရာစာ ကြက္ကြက္ေလးသာ က်န္ေနေတာ့သည္။ ထမင္းစားၿပီး တီဗြီေရွ႕ ခဏထိုင္မိေသာ္လည္း ဘာမွၾကည့္စရာမရွိ…။ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ႏွင့္ ခဏ ဖုန္းေျပာ ၿပီးေတာ့ ဘေလာ့ဂ္လည္ထြက္။ ၿပီး ေရမိုးခ်ိဳးၿပီး စာအုပ္ေတြ စဖတ္ေတာ့သည္။ ဇိမ္က်လိုက္သည္မွာ ဆိုဖြယ္ရာမရွိ။ ေကာ္ဖီေတြ အမ်ားၾကီးေသာက္လို႕ ဆူမယ့္သူမရွိ၊ ညမိုးခ်ဳပ္ထိ စာဖတ္ေနလို႕ ဆူမယ့္သူမရွိ၊ အိပ္ရာေပၚမွာ ရႈပ္ဖြထားလို႕ ဆူမယ့္သူမရွိ၊ ထမင္းေကာင္းေကာင္းမစားလို႕ ဆူမယ့္သူမရွိ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြႏွင့္ ဖုန္းအၾကာၾကီးေျပာေနလို႕ ဆူမယ့္သူ မရွိ…။ တေယာက္တည္း အၾကိဳက္ေတြ႕ေနသည္။

ညက အရွိန္ေတြေၾကာင့္ မနက္ေစာေစာ သူ႕ဆီက ဖုန္းလာေတာ့ ဖုန္းျမည္ေနတာ အၾကာၾကီး... လူက ေတာ္ေတာ္နဲ႕ မႏိုး…။ သူက ကိုယ့္ကို သိပ္သိသည္ေလ…။ ခ်က္ခ်င္း ေမးလာသည္…။ ညက ဘယ္အခ်ိန္အိပ္သလဲ တဲ့…။ အင္း… အဲ… နဲ႕ ေတာ္ေတာ္နဲ႕ အေျဖမေပးေသာ ကိုယ့္ကို သိပ္ေတာ့မဆူ၊ ညနက္နက္အထိ မေနဖို႕ႏွင့္ ထမင္းေကာင္းေကာင္းစားဖို႕သာ ေျပာသည္။ ကိုယ္ကလဲ ဟုတ္ကဲ့ပါ ျခင္း ထပ္ေနေအာင္ ေျပာလိုက္သည္။ ယံုပံုေတာ့မရ... မျမင္ရေသာေၾကာင့္ ေျပာမရ၍ သည္းခံျခင္းမ်ိဳးျဖင့္ သည္းခံလိုက္ပံုရသည္။

ရံုးမွာလဲ အလုပ္က ခပ္ပါးပါး…။ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က သူၾကည့္ၿပီးေသာ ကိုရီးယားကားေလး သိပ္ေကာင္းေၾကာင္း ေျပာလာသည္။ မင္းသားကလဲ အေတာ္ေခ်ာ အေတာ္လွ ဆိုပဲ…။ အခ်ိန္ရရင္ ၾကည့္ပါလား တဲ့။ အိုေက… လုပ္လိုက္ေလ ၾကာသလားလို႕…။ သိပ္မၾကည့္ခ်င္ရွာပံုက ညေနရံုးအဆင္းမွာ သူငယ္ခ်င္းအိမ္ကို အေခြလိုက္ယူမိသည့္အထိ။ ထိုေန႕ညစာကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းနဲ႕အတူ အျပင္မွာ စားလိုက္ေသာေၾကာင့္ နဲနဲစိုေျပသည္ဟု ေျပာလို႕ရေပသည္။ အိမ္ေရာက္တာႏွင့္ ေရခ်ိဳး၊ အစဥ္အလာမပ်က္ ေကာ္ဖီတခြက္ေဖ်ာ္ ၿပီးတာနဲ႕ ကိုရီးယားကားကို စၾကည့္ေတာ့သည္။ စုစုေပါင္း ဇာတ္လမ္းတြဲ ႏွစ္ဆယ္ တဲ့…။ ဘုရားေရ… သြား မစမိလွ်င္ ေကာင္းမည္ ထင္သည္။ အို.. ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူငယ္ခ်င္းက ဒီေလာက္ေတာင္ ေျပာေနမွဟာ နဲနဲေတာ့ ၾကည့္ၾကည့္လိုက္မည္။ ကိုယ္ မၾကိဳက္ရင္ အခ်ိန္မေရြးရပ္လို႕ရတာပဲ…။ သို႕ေသာ္ တိုတိုေျပာရလွ်င္ေတာ့ ထိုညက ၄နာရီခြဲသြားသည္။ ကိုရီးယားကားၾကည့္ရင္း အရာရာကို ေမ့သြားသည္။ တကယ္ပါ မင္းသားက သူငယ္ခ်င္းေျပာတာထက္ေတာင္ ပိုေခ်ာေသး…။

ၾကည့္လိုက္မိေသာ ထို ကိုရီးယားကားေၾကာင့္ ေနာက္တေန႕ရံုးမွာ ဘာမွလုပ္လို႕ စိတ္မပါေတာ့…။ စားလဲ ဒီစိတ္ သြားလဲ ဒီစိတ္ဆိုတာ ေတာ္ေတာ္မွန္ႏိုင္သည္။ ထိုေန႕က သူ ဖုန္းဆက္ေတာ့ ဘာေတြလုပ္ေနလဲ... အဆင္ေျပရဲ႕လား... ပ်င္းေနသလား... ေမးလာသျဖင့္ အခ်ိန္ေတြ ျမန္ျမန္ကုန္ေအာင္ ကိုရီးယားကား ၾကည့္ေနသည္ ဟု ေျပာလိုက္သည္။ ညဖက္ ဘယ္အခ်ိန္ေတြ အထိ ၾကည့္ေနသလဲဟု သူကမေမးသလို ကိုယ္ကလဲ မေျပာ…။ (ဒါ ေျပာစရာလား…)။ ကိုယ္ ကိုးရီးယားကားေတြ တခါမွ မၾကည့္ဖူးမွန္း သိေနေသာေၾကာင့္ ၾကာရွည္ၾကာျမင့္ စြဲစြဲလမ္းလမ္းေတြ ၾကည့္ေနလိမ့္မည္ဟု သူနဲနဲမွ ေမွ်ာ္လင့္မထားသည္မွာ အထင္အရွား…။ ရွိေစေတာ့…။ ရွိေစေတာ့...။

ညေနမွာ အိမ္ကို ျမန္ျမန္ျပန္ေရာက္ခ်င္ေဇာက လူကို ၾကီးစိုးေနသည္။ ညစာအတြက္ ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ စားလိုက္မည္။ အဲဒါက အခ်ိန္ကုန္သက္သာသည္ေလ… တဖက္က ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ထားရင္း ကိုယ္က ေရကို ခပ္ျမန္ျမန္ ခ်ိဳးလိုက္သည္။ ေကာ္ဖီလဲ ေဖ်ာ္ထားလိုက္ေသးသည္။ အားလံုး တျပိဳက္နက္ၿပီးသြားေတာ့ တီဗြီေရွ႕ကို စားစရာမ်ား ယူခ်လာၿပီး ဧည့္ခန္းကို ထမင္းစားခန္းအျဖစ္သို႕ အသြင္ကူးေျပာင္းလိုက္သည္။ သူေတြ႕ရင္ ဆူမွာမလြဲ…။ ထိုညကလဲ ၄ နာရီေက်ာ္သြားသည္။ အပိုင္း ႏွစ္ဆယ္မွာ ဆယ္ပိုင္းတိတိ ၿပီးသြားေလၿပီ။ ေအာင္ျမင္မႈ…။

ေနာက္တညမွာလဲ ထိုနည္းလည္းေကာင္း… ၿပီးေတာ့ ေနာက္ထပ္ တည… စုစုေပါင္း ေလးညတိတိႏွင့္ ဇာတ္လမ္းတြဲ ႏွစ္ဆယ္ကို အျပတ္ျဖတ္ႏိုင္ေသာ ကိုယ့္ကို သူငယ္ခ်င္းက လူထူး လူဆန္းသဖြယ္ ၾကည့္ေသာအခါ ကိုယ္ ျပံဳးေနမိသည္။

စာရင္းခ်ဳပ္လိုက္ေတာ့ သူမရွိေသာ ေန႕ရက္မ်ားအတြင္း ပထမ ႏွစ္ရက္က သူ႕ကို လြမ္းသည္။ ေနာက္ႏွစ္ရက္က စာအုပ္ေတြ မိုးလင္းလုနီးနီး ဖတ္သည္။ ေနာက္ ေလးရက္က ကိုရီးယားကားကို အပိုင္ေပးလိုက္သည္။ ေသာက္မိသည့္ ေကာ္ဖီခြက္ေတြက မေရမတြက္ႏိုင္၊ ေရခဲသတၱာထဲမွာ အသားဗူးေတြကေတာ့ျဖင့္ အရာမယြင္း၊ အရြက္စိမ္းေတြက ႏြမ္းလုလု၊ ပန္းသီးက ကုန္ေနၿပီး ၾကက္ဥကေတာ့ သံုးလံုးပဲက်န္ေတာ့သည္၊ ေလွ်ာ္ၿပီးသားအဝတ္ေတြ အေျခာက္ခံစက္ထဲမွ ထုပ္လာေသာ အေနအထားအတိုင္း တပံု၊ မီးပူလဲ မတိုက္ရေသး၊ အိပ္ရာေပၚမွာက်ေတာ့ ျပန္႕က်ဲေနေသာ စာအုပ္ေတြ ေတာင္ပံု ယာပံုႏွင့္ အတူ သီခ်င္းစီဒီေတြ၊ ဗြီစီဒီေတြ၊ စာတိုက္ပံုးထဲမွ ထုပ္လာေသာ မေဖါက္ရေသးေသာ စာေတြ၊ မေပးျဖစ္ေသးေသာ ေဘလ္ေတြ၊ တယ္လီဖုန္း၊ ပိုက္ဆံအိပ္၊ အိမ္ေသာ့၊ ကားေသာ့၊ အခန္းေသာ့ေတြ... ၿပီးေတာ့ စာရြက္ျဖဴ အလြတ္ေတြႏွင့္ ေဘာပင္ေတြ၊ ႏႈိးစက္နာရီ ႏွင့္ လက္ပတ္နာရီ၊ ကြန္ပ်ဴတာေရွ႕မွာက်ေတာ့ ေရဗူးႏွင့္ ေသာက္လက္စ ေရခြက္၊ သၾကားလံုး ေခ်ာကလက္ ဘီစကစ္ စသည့္ မုန္႕မ်ိဳးစံုဗူးေတြအျပင္ ေဖါက္လက္စ Panadol တကဒ္လဲ ရွိေနေသးသည္။ မီးဖိုထဲမွာေတာ့ ဘာမွ မရႈပ္ပြလွ… မရႈပ္ဆို ဘာမွမွ သိပ္ခ်က္မစားျဖစ္တာေလ...။ ဧည့္ခန္းထဲမွာေတာ့ ဧည့္ခန္းကို ထမင္းစားခန္းအျဖစ္သို႕ အသြင္ေျပာင္းထားသည့္အတြက္ စားပြဲေသးေသးႏွစ္လံုးႏွင့္ ေကာ္ဖီခြက္ တခြက္၊ တစ္ရႈးလိပ္ တခု၊ သတင္းစာေခါက္ေတြ၊ ေပါက္ေပါက္ရွာရွာ ေခါင္းအံုးတလံုးေတာင္ အဆစ္ပါေနေသး…။

ေသခ်ာတာ တခုကေတာ့ သည္ည ကိုယ္ အိပ္ရမည္မထင္…။
ဖတ္ခ်င္ေနေသးေသာ ဖတ္လက္စ စာအုပ္ေတြ ႏွင့္ တခ်ိဳ႕အပိုင္းေတြ (မင္းသား.. မင္းသား…) ျပန္ၾကည့္ခ်င္ေနေသးေသာ ကိုရီးယားကားကို အသာ ေဘးဖယ္ထား… ရွင္းစရာ ရွိတာေတြ အကုန္လံုးကို ဒီတညႏွင့္အၿပီး ရွင္းႏိုင္ လင္းႏိုင္ပါမွ အဆင္ေျပလိမ့္မည္။ မနက္ျဖန္ မနက္ဆို သူ ျပန္ေရာက္လာေတာ့မည္ေလ…။



မွတ္ခ်က္ ။ ။
ေရးထားတာေတြ အားလံုး ရာႏႈန္းျပည့္ အမွန္ေတြခ်ည္း မဟုတ္ပါ…။
အဟုတ္ၾကီးမွတ္ၿပီး ဟာ… သက္ေဝ ေတာ္ေတာ္ဆိုးပါလား ဆိုၿပီး အျပစ္ေတြ ဝိုင္းေျပာ မသြားၾကပါနဲ႕ေနာ္ …။ အဲဒါေတြ သူ ဖတ္ၿပီးရင္ အားတက္ၿပီး ကိုယ့္ကို ဆူစရာ အကြက္ေတြ ပိုရသြားလိမ့္မယ္…။ အခုလဲ အိမ္ရွင္းေနရတာ ေမာေနတာပါပဲ...။ ေက်းဇူးျပဳ၍ ၾကင္နာၾကပါ…။