တပြင့္ပန္း

ကိုယ္ဟာ မိန္းကေလးတေယာက္ ျဖစ္ေပမယ့္ တကယ္ေတာ့ ပန္းပင္ေတြ ပန္းပြင့္ေတြနဲ႕ နဲနဲမွ မနီးစပ္ပါဘူး။ ပန္းေတြကို စိတ္လဲ မဝင္စားသလို သိပ္လည္း မႏွစ္သက္ခဲ့ပါဘူး။ သိပ္လွတဲ့ပန္းေတြ၊ သိပ္ေမႊးတဲ့ပန္းေတြကိုေတြ႕ရင္လဲ သာမန္ထက္ပိုၿပီး ဘာမွ ထူးထူးျခားျခား မခံစားရပါဘူး။ ငယ္ငယ္ကေတာ့ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ရွည္ တခုမွာ အမတေယာက္က ေခၚလို႕ (အေဖၚေကာင္းလို႕) ဂ်ပန္ပန္းအိုးထိုးနည္း အီေကဘားနားကို သင္တန္းတက္ခဲ့ဖူးတယ္။ သင္တန္းအၿပီးမွာ ဘုရားပန္းအိုး နဲ႕ အိမ္က စားပြဲေလးေတြေပၚမွာ အလွပန္းအိုး ေသးေသးေကြးေကြးေလးေတြကို နဲနဲ ခ်က္က်လက္က် ထိုးတတ္လာပါတယ္။ ဒါထက္ေတာ့ မပိုခဲ့ပါဘူး။

ဟိုတေလာကေတာ့ သူမ်ားေတြရိုက္ထားတဲ့ ဓါတ္ပံုေတြၾကည့္ရင္း ကိုယ္တိုင္လဲ ဓါတ္ပံုရိုက္ခ်င္စိတ္ ျဖစ္လာတယ္။ သို႕ေသာ္ ဓါတ္ပံုရိုက္ခ်င္စိတ္ ေပၚလာတဲ့အခါတိုင္းမွာ ကိုယ္ရိုက္ခ်င္တာေတြက ခ်စ္စရာ တိမ္ေတြ မ်ားမ်ားပါတဲ့ ရႈေမွ်ာ္ခင္းေတြ၊ မ်က္ေစ့တဆံုး ျမင္ေနရတဲ့ ျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္းေတြနဲ႕ သစ္ပင္အုပ္အုပ္ေတြ၊ အသက္ဝဝရႈလို႕ သိပ္ေကာင္းတဲ့ ကြင္းျပင္ က်ယ္က်ယ္ေတြ၊ ပင္လယ္ျပင္ က်ယ္က်ယ္ၾကီးကို အနားသတ္ထားတဲ့ ဟိုးအေဝးၾကီးက ေတာင္တန္းညိဳညိဳေတြ၊ သူတို႕အနားကို သြားလိုက္တိုင္း ကိုယ့္ဆီကို အေျပးကေလး ေရာက္လာတတ္ၾကတဲ့ ေရလႈိင္းျပာျပာေတြ… အဲဒီလိုပံုမ်ိဳးေတြကိုပါ။

ဒါေပမယ့္ ေလာေလာဆယ္မွာ အဲဒီလိုေတြရိုက္ဖို႕ အတြက္ အဲဒီလိုေနရာမ်ိဳးေတြကို သြားဖို႕ အေျခအေနကမေပး၊ အခ်ိန္ကလဲ ရွိမေနေသးတာေၾကာင့္ အလြယ္ဆံုး နဲ႕ အနီးစပ္ဆံုး Object ေတြကိုပဲ အရင္ရိုက္ေနျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလိုေတြ Object ေတြ ထဲကမွ ကိုယ္အရင္က တခါမွ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ နီးနီးကပ္ကပ္ မၾကည့္ဖူးတဲ့ ပန္းေလးေတြကို အနီးကပ္ ရိုက္ထားတယ္။ ဒီမွာ ၾကည့္ပါအံုး...












အဲဒီပန္းေလးေတြက ပထမတေခါက္က မိုးဖ်က္လို႕ မေရာက္ခဲ့ရတဲ့ Botanical Garden ကို ေနာက္တေခါက္ ထပ္သြားတုန္းက ရိုက္ခဲ့တာပါ။ ဓါတ္ပံုပညာ ဆိုတာကို ထဲထဲဝင္ဝင္ မေလ့လာရေသးခင္မွာ စိတ္ပါသလို ရိုက္ထားတဲ့ ပံုေလးေတြလဲျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီမွာ သိပ္လွတဲ့ ပန္းေတြ အမ်ားၾကီးေတြ႕ခဲ့ေပမယ့္ စိတ္ထဲမွာ ေတြးမိတာေလး တခုေၾကာင့္ အခိုင္တခိုင္မွာ တပြင့္စီသာရွိေနတဲ့ ပန္းေတြကိုမွ ေရြးရိုက္ခဲ့မိတယ္…။ ရိုက္ၿပီးေတာ့ ဓါတ္ပံုေလးေတြ တပံုစီအတြက္ နာမည္ေရြးတာ မရလို႕ ေတာ္ေတာ္နဲ႕မတင္ျဖစ္ခဲ့ဘူး။ ဒီေန႕ေတာ့ ပံုအားလံုးအတြက္ “တပြင့္ပန္း” လို႕ပဲ နာမည္လြယ္လြယ္ေပးၿပီး တင္လိုက္ပါတယ္။ ဓါတ္ပံုေလးေတြလာၾကည့္ရင္း စိတ္ကူးထဲမွာ ေပၚလာတဲ့ နာမည္ေလးမ်ား ေတြးမိရင္ ေျပာခဲ့ၾကပါလို႕…

ခ်စ္ျခင္းႏွင့္ ေမ်ာလြင့္ အတူ

ဒီရက္ေတြမွာ အခ်ိန္အား မရွိတာေၾကာင့္ စာမေရးျဖစ္ပါဘူး။ ေရးထားတာေတြကလဲ တပိုင္းတစေတြနဲ႕ အဆံုးမသတ္ႏိုင္တာေတြခ်ည္းပဲ…။ ေဖေဖၚဝါရီလအတြက္ေတာ့ အေတြးထဲမွာ ေရးထားတာေလး ႏွစ္ခုရွိတယ္…။ တခုက သူငယ္ခ်င္းေတြရယ္ ၿပီးေတာ့ စက္မႈတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းေနာက္ခံရယ္နဲ႕ ေက်ာင္းပံုျပင္…။ ေနာက္တခုက ၁၄ ရက္ ဗယ္လင္တိုင္းေန႕အတြက္ အမွတ္တရ တခုခု…။ အဲဒီ ႏွစ္ခုကို ၿပီးေအာင္ေရးဖို႕ အခုရက္ေတြထဲက ပ်ိဳးထားတယ္။ ေရးျဖစ္မယ္ ထင္ပါတယ္။

အခု တင္လိုက္တဲ့ ခ်စ္စရာ ကဗ်ာေလးက သူငယ္ခ်င္း ခ်စ္ၾကည္ေအး ဆီက လက္ေဆာင္ပါ။ စာမေရးႏိုင္တဲ့ရက္ေတြအတြက္ ကိုယ့္ရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္ေလး ေျခာက္ေသြ႕ေနမွာစိုးလို႕ တဲ့…။ သူရည္ရြယ္တာက ကိုယ္တို႕ရဲ႕ Anniversary အတြက္ပါ။ ဒါေပမယ့္ အခုမွ တင္ျဖစ္တယ္…။

ဓါတ္ပံုေလးကေတာ့ ကိုယ္တိုင္ရိုက္ထားတာပါ။ Place for Two လို႕ နာမည္ေပးထားပါတယ္…။ ကဗ်ာေလးနဲ႕ လိုက္မယ္ ထင္လို႕ တင္လိုက္တာပါ။

ခ်စ္ျခင္းႏွင့္ ေမ်ာလြင့္ အတူ

ပန္းဆဲြ ေက်ာက္စက္
ျမခက္ ကဗၺလာ
လိပ္ျပာ ဖမ္းရင္း ပန္းတခင္းဝယ္...။

စိမ္းျမ မ်က္ျပင္
တြဲခို ယွဥ္ေလ်ာက္
ၾကယ္ျပာ ေကာက္စဥ္ ရင္ခြင္မီွအံုး...။

ေကာင္းကင္ တဆံုး
တူ တူ ပုန္း အိပ္
တိမ္လိပ္ ေတြထဲ လက္ခ်င္း တဲြထား...။

ပန္းေကာက္ ေတးသီ
ပန္းခ်ီ ဆဲြအုံး
သက္တံ ခံုးထိပ္ ေျခခ်င္း ခ်ိတ္ထိုင္...။

သြားၾက စို႔ေလ
မင္ေရ သမုဒ္
စာလုပ္ ေရးသီ ကမ္းေျခဆီမွာ...။

သူနဲ႔သာဆို မၿငိဳ မျငင္
လိုခ်င္ မက္လွ ဘယ္ဘဝေရာက္
ဘယ္လမ္းေပါက္ေစ မိုးေအာက္ ေျမဆံုး...
တစ္သက္လံုး ႐ွင့္....။

ခ်စ္ၾကည္ေအး

သူငယ္ခ်င္းေရ… ေက်းဇူး အမ်ားၾကီးတင္တယ္ေနာ္…။ ေနာင္ကိုလဲ အခုလို ခ်စ္စရာ ကဗ်ာလွလွေလးေတြ အမ်ားၾကီး ေရးႏိုင္ပါေစလို႕ ဆုေတာင္းပါတယ္…။

ကိုယ့္လက္ရာ

ကိုယ့္လက္ရာ ဆိုလို႕ ကိုယ္ ဘာဟင္းေတြမ်ား လက္စြမ္းျပ ခ်က္ျပဳတ္ေတာ့မွာပါလိမ့္လို႕ မေတြးၾကနဲ႕ေလ… ေနာ္။ ဟိုတေလာက လိုခ်င္လွခ်ည္ရဲ႕ဆိုၿပီး ဂ်ီတိုက္လိုက္လို႕ ရထားတဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕ ႏွစ္က်ပ္ခြဲနဲ႕ စမ္းထားတဲ့ လက္ရာေလးေတြကို ဆိုလိုတာပါ။

အမွန္ကေတာ့ အဲဒီ ႏွစ္က်ပ္ခြဲလဲရၿပီးေရာ… ကိုယ္ နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႕ လမ္းေပါက္ေတြ ရွာပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္လဲ အဲဒီ ခရစ္စမတ္နဲ႕ ႏွစ္သစ္ကူး ရက္ေတြမွာ ကိုယ့္မိသားစု အေရး၊ ဟိုအေရး ဒီအေရး၊ သံုးပါးမကတဲ့ အေရးေတြနဲ႕ ေပြလီေနေတာ့ ဘယ္ကိုမွ မွတ္မွတ္ရရ မသြားျဖစ္လိုက္ပါဘူး။ အဲဒီရက္ေတြလြန္သြားေတာ့လဲ မိုးေတြက ရြာလိုက္တာမွ ဆက္တိုက္…။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ေျပာပါတယ္… အျပင္ေလး ဘာေလးထြက္ၿပီး ႏွစ္က်ပ္ခြဲနဲ႕ လက္စြမ္းျပမယ္ စဥ္းစားလိုက္တိုင္း မိုးေတြက သည္းၾကီးမဲၾကီးကို ရြာခ်ေတာ့တာ…။ တကယ္… တကယ္… Botanic Garden ကိုဆို ေရာက္ၿပီးမွ မိုးေတြေၾကာင့္ ကားေပၚက ဆင္းလို႕ မရပဲ ဒီတိုင္း လွည့္ျပန္လာခဲ့ရတဲ့ အထိကို အေျခအေန ဆိုးတာပါ။

ဟိုးေရွးေရွးက လူပ်က္ေတြ ပ်က္သလိုပါပဲ… မင္းသားေလးက အားရပါးရ ကျပ အသံုးေတာ္ခံခ်င္ပါေသာ္လည္း က်န္းမာေရးက မေကာင္း… က်န္းမာေရးေကာင္းလို႕ မင္းသားေလး ကေတာ့မယ္ ဆိုျပန္ေတာ့ အေျခအေနက မေပး… အေျခအေန ေပးျပန္လို႕ မင္းသားေလး ကေတာ့လဲ အားေပးမယ့္သူက မရွိ… ဆိုသလိုကို ျဖစ္ေနေတာ့တာေလ…။

ဒီလိုနဲ႕ေတာ့ ဘယ္ရမလဲ... ဟိုအေကာင္ လက္ထဲ ဟိုအသီး ေရာက္ေနသလို ဆိုေတာ့ အျငိမ္ကို မေနႏိုင္၊ တခုမဟုတ္ တခုေတာ့ ရိုက္ေနရမွ ျဖစ္မယ္ ဆိုၿပီး အိမ္မွာ ေတြ႕ရာ ျမင္ရာ အကုန္ရိုက္ပါတယ္။ ရိုက္တာမွ အိမ္ရွိ လူကုန္ နဲ႕ အိမ္ရဲ႕ ေနရာ အႏွံ႕အျပား ေတြသာမက ငါးကန္ထဲက ေရႊငါးေတြ၊ မွန္တင္ခံုေပၚက ပစၥည္း ပိစိ ေပါက္စေတြ၊ စာပြဲေပၚက စာအုပ္ေတြ၊ ထမင္းဝိုင္းက ထမင္း ဟင္းပန္းကန္ေတြေရာ မီးဖိုထဲက ၾကက္သြန္ေတြ အာလူးေတြပါ မေရွာင္ နီးနီးတမ်ိဳး ေဝးေဝးတဖံု…။ အခုဆို အိမ္ကလူေတြကလဲ ကိုယ္ ႏွစ္က်ပ္ခြဲၾကီး ကိုင္လိုက္တိုင္း ေရွာင္ထြက္သြားတဲ့ အက်င့္ေတြ၊ သူတို႕ကို ခ်ိန္ရြယ္လိုက္တိုင္း မ်က္ႏွာကို လက္နဲ႕ကာတဲ့ အက်င့္ေတြကို ရက္အနည္းငယ္အတြင္းမွာ ကိုယ္စီကိုယ္ငွ ရေနၾကပါၿပီ…။ ပါးစပ္ကလဲ ပူညံပူညံေတြ ပြစိ ပြစိ ေရရြတ္ၾကရင္းနဲ႕ေပါ့…။

ဒီကိစၥေတြရဲ႕ အေသးစိတ္ကိုေတာ့ ေနာက္မွပဲ ႏွစ္က်ပ္ခြဲတန္ ဒုကၡမ်ား တို႕… သက္ေဝႏွင့္ သူ၏ ႏွစ္က်ပ္ခြဲ တို႕… စတဲ့ ေခါင္းစဥ္ တခုခုနဲ႕ ပိုစ့္ေရးၿပီး တင္ပါအံုးမယ္။

အဲ… လိုရင္းကို ျပန္ေျပာရရင္ ဒီရက္ေတြမွာ ဘယ္မွ ေဝးေဝးလံလံသြားၿပီး လက္စြမ္းျပခြင့္မရတာမို႕ အလြယ္ဆံုးျဖစ္တဲ့ ကိုယ့္အိမ္ကေန လွမ္းၾကည့္ရင္ျမင္ေနရတဲ့ ေနရာကိုပဲ (စြမ္းစြမ္းတမံ) လွမ္းရိုက္လိုက္ပါတယ္…။ ရႈစား အားေပးေတာ္မူၾကပါကုန္…။


ဒီပံုကေတာ့ မနက္ ေနထြက္ခါစမွာ ရိုက္ထားတာပါ။ ဒီပံုကို Flickr မွာ တင္ေတာ့ ဒီေလာက္ မနက္ေစာေစာ ထႏိုင္လို႕လား လို႕ ေမးတဲ့သူကလဲ ရွိပါေသးတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီပံုကိုရိုက္ေတာ့ မနက္ ၇ နာရီ နီးနီး ရွိေနပါၿပီ။ (ေဟ့… ကိုယ္ မနက္ ၇ နာရီ အိပ္ရာ မထႏိုင္ဘူး လို႕ ဘယ္သူက ေျပာသလဲ… ဟြန္း…)
ကိုယ္ခ်စ္ေနက် တိမ္လိပ္ေတြဟာ ေနထြက္ခါစမွာ ေနေရာင္ဟပ္ၿပီး ပုဇြန္ဆီေရာင္ ေျပးေနတာ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ျပန္ၾကည့္ၿပီး ပီတိေတြ ျဖစ္ေနတာ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာပါ။



ဒီပံုကေတာ့ ေနရာခ်င္းအတူတူ ရိုက္တဲ့ အခ်ိန္က ၁၂ နာရီ တိတိကြာပါတယ္။ ညေန ၇ နာရီမွာ ရိုက္ထားတာပါ။ အဲဒီေန႕က ညေန ၆ နာရီ ၄၅ ေလာက္ ရံုးက ျပန္ေရာက္ၿပီး အခန္းထဲကေန လွမ္းၾကည့္မိေတာ့ တိမ္ေတာက္ေနတာ ေတြ႕တုန္း ျမန္ျမန္ရိုက္လိုက္တာပါ။ ခ်က္ခ်င္းပဲ သတိရသြားတာက အရင္က ရန္ကုန္မွာ တိမ္ေတာက္ခ်ိန္ဆိုရင္ ေဖေဖ (သို႕) ေမေမက သမီးေရ အိမ္အျပင္ကို ထြက္ခဲ့ပါအံုးေဟ့… လို႕ လွမ္းေခၚၿပီး စ တတ္တာကိုပါ။ အရင္ကေတာ့ သိပ္ နားမလည္ ပါးမလည္မို႕ ခံလိုက္ရေပမယ့္ ခဏခဏ ခံရေပါင္းမ်ားလာေတာ့ သိလာပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ တိမ္ေတာက္တာ ျမင္ရင္ ဦးရာလူ လွမ္းေအာ္ ေခၚစတမ္းပါပဲ…။ အဲဒီေန႕ကလဲ ေဖေဖက သမီး ေအာက္ဆင္းၿပီး လမ္းေလး ဘာေလး ေလွ်ာက္ပါလား… လို႕ေတာင္ လာေျပာေနပါေသးတယ္။ (မသိရင္ ခက္မယ္.. အဲဒါ လူကို အက်ည္းတန္တယ္လို႕ ေျပာတာ…)
တိမ္ေတာက္ေနေတာ့ အေဆာက္အဦးေတြအေပၚမွာ ေနေရာင္ ဝါဝါေတြ သန္းေနတာ သိပ္လွတယ္လို႕ ထင္ၿပီး ၾကည့္မဝတာ ညေပါင္းမ်ားစြာပါ။

ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္ရဲ႕ ႏွစ္က်ပ္ခြဲပိုစ့္မွာ လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ အားေပးသြားၾကတဲ့ Comment ေတြရဲ႕ တန္ခိုးေၾကာင့္ ကိုယ္လိုခ်င္ေနတဲ့ ႏွစ္က်ပ္ခြဲကို ရက္ပိုင္းအတြင္းမွာ ရခဲ့တာမို႕ အားေပးၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြေတြကို တကယ္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္…။ အခုလဲ ဓါတ္ပံုေလးေတြ လာၾကည့္ၾကတဲ့သူမ်ားကို ၾကိဳတင္ ေက်းဇူးတင္ထားပါရေစ။ ေနာင္ကိုလဲ တတ္အားသ၍ လက္စြမ္းျပပါအံုးမယ္…။

ဆူေဆး

ကာတြန္း တင္ေအာင္နီရဲ႕ နာမည္ၾကီး ျပာဂေလာင္ ျပာလေခ်ာင္ ကာတြန္းထဲက ခ်စ္စရာ အပိုင္းေလး တခုပါ။

ျပာဂေလာင္နဲ႕ ျပာလေခ်ာင္တို႕ ညီအစ္ကို ႏွစ္ေယာက္ကို သူတို႕ ေမေမ ခင္ေခ်ာဆြိက ခဏခဏ ဆူတတ္တယ္ေလ… တေန႕မွာ သူတို႕အိမ္က ဘီဒိုေပၚမွာ (သူတို႕ယူလို႕ မမွီေအာင္) တင္ထားတဲ့ ပုလင္းတလံုးကိုေတြ႕လို႕ အမႊာညီေနာင္ႏွစ္ေယာက္ သိခ်င္ေဇာနဲ႕ ယူၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ ပုလင္းမွာ ေရးထားတာက “ဆူေဆး” တဲ့…။

သူတို႕စိတ္ထဲမွာ ေမေမ ဒီေဆးေတြေသာက္ၿပီး တို႕ကို ခဏခဏ ဆူ ဆူေနတာကိုး... ဒီေဆးမရွိရင္ေတာ့ျဖင့္ ေမေမ တို႕ႏွစ္ေယာက္ကို ဆူႏိုင္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး လို႕ ေတြးတာ…။ ဒီလိုနဲ႕ ႏွစ္ေယာက္သား တိုင္ပင္ၿပီး အဲဒီ ဆူေဆးပုလင္းကို ယူၿပီး ေသာက္ေရအိုးထဲ သြန္ခ် လိုက္ၾကသတဲ့…။ ဒီအခါမွာ ေသာက္ေရအိုးဟာ ဆူေဆးရဲ႕ အရွိန္ေၾကာင့္ တခဏအၾကာမွာ ပူေဖါင္းေလးေတြထြက္ၿပီး ဆူလာေတာ့တာေပါ့…။

ဒီအခါမွာ သူတို႕က ေခါင္းေလးေတြ တညိတ္ညိတ္နဲ႕… “ၾကည့္စမ္း… ဒီေဆးက ေတာ္ေတာ္စြမ္းတာကိုး... ေမေမ ငါတို႕ကို ဆူသလား မဆူသလား... အခု ဒီေသာက္ေရအိုးၾကီးေတာင္ ပြစိပြစိနဲ႕ ဆူေနပါေရာလား…” လို႕ ေကာက္ခ်က္ခ်လိုက္ၾကတယ္ တဲ့…။

အခုတေလာ အလုပ္ေတြ ပင္ပန္းတာရယ္၊ ေနကလဲ ေကာင္းေကာင္း မေကာင္း၊ ေခါင္းကလဲ ေန႕စဥ္ရက္ဆက္ဆိုသလို ကိုက္ေနတာမို႕ လူက အလိုလိုေနရင္း စိတ္ေတြ တိုေနပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဘာေျပာေျပာ ဘာလုပ္လုပ္ စိတ္တိုတာက အရင္ ျဖစ္ေနေတာ့တာ…။ ၿပီးေတာ့ ဒီရက္ေတြမွာ စိတ္နဲ႕ မေတြ႕တာေတြ၊ စိတ္နဲ႕ မေတြ႕စရာေတြကလဲ ေျပာမျပတတ္ေအာင္ တကယ္ကို မ်ားမွမ်ား…။ ဒီေတာ့ ဟိုလူ႕ ဆူ၊ ဒီလူ႕ ဆူလဲ လုပ္မိပါတယ္။

ခ်စ္ရတဲ့ သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ကိုလဲ ဒီရက္ေတြမွာ စိတ္တိုင္းမက်တာနဲ႕ ခဏခဏ ဆူပူ အျပစ္တင္ေနမိလို႕ သူက “မင္း ဆူေဆးမ်ား ေသာက္ထားသလား…” လို႕ ေမးလာပါတယ္။ အဲဒီအခါမွာ တခုခုဆို ရုတ္တရက္ စိတ္တိုဖို႕သာသိၿပီး လြယ္လြယ္နဲ႕ အဓိပၸါယ္ မေပါက္တတ္တဲ့၊ အလြန္ နားေဝးတတ္တဲ့၊ ျပင္ပ ဗဟုသုတ နည္းပါးၿပီး သိထား ဖတ္ထားသမွ်ကိုလည္း အလြယ္တကူ ေမ့ ေမ့ပစ္တတ္လြန္းတဲ့ ကိုယ္က “ဘာ... ဆူေဆး ဟုတ္လား… ဘာ ဆူေဆးလဲ ဟင္…” လို႕ ျပန္ေမးရတာေပါ့။ ဒီအခါမွာ သူက အေပၚက ျပာဂေလာင္ ျပာလေခ်ာင္ ဇာတ္လမ္းေလး ေျပာျပသြားတာပါ။ သူေျပာေတာ့ ရယ္လိုက္မိတာ ပါးေတာင္ နာသြားတယ္…။ စိတ္ထဲမွာလဲ နဲနဲေပါ့ပါးသြားၿပီး ငါ့ အေျခအေန ေတာ္ေတာ္ဆိုးေနတာပါလား ရယ္လို႕… ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္လဲ ျပန္ျမင္လာပါတယ္…။ (ေဟ့... ေနာက္ကို မဆူေတာ့ဘူးေနာ္... အိုေက...)

အမွန္ကေတာ့ ကိုယ္ ဆူေဆး မေသာက္ထားပါဘူး၊ ေသာက္စရာလဲ မလိုပါဘူး။ ကိုယ့္အတြက္ ဆူေဆးလဲ တကယ္ မလိုအပ္ပါဘူး။ ကိုယ္ ဘယ္သူ႕ကိုမွလဲ မဆူခ်င္ပါဘူး။ ျဖစ္လာသမွ် ၾကံဳလာသမွ်ေတြကို ဘယ္ေလာက္ပဲ စိတ္တိုင္းမက် ျဖစ္ေနေသာ္လည္း အတတ္ႏိုင္ဆံုး အျပံဳးမပ်က္ ျမိဳသိပ္ထားႏိုင္ၿပီး ေန႕ရက္ေတြကို ေအးခ်မ္းစြာ ျဖတ္သန္းခ်င္ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ရႏိုင္မယ္ဆိုရင္ ကိုယ္ တခုေတာ့ လိုခ်င္မိတယ္။
မ်က္ေစ့ေရွ႕မွာ ေန႕စဥ္ ျမင္ ၾကား ေတြ႕ သိ ေနရတဲ့ အျမင္မေတာ္ အၾကားမေတာ္ အသိမေတာ္တဲ့ အရာေတြကို လွ်စ္လွ်ဴရႈႏိုင္တဲ့ ေဆးေလးကိုပါ…။ ကိုယ္ဟာ ပုထုစဥ္ လူသားတေယာက္ပီပီ ေလာကီေရးရာေတြကို ဖယ္ခြာ ခ်န္ထားၿပီး ရုန္းထြက္သြားဖို႕ ဆိုတာ (အခု ေလာေလာဆယ္မွာ) တကယ္ပဲ မျဖစ္ႏိုင္ေသးပါဘူး။ အဲဒီအခါမွာ ကိုယ့္အေနနဲ႕ ကိုယ္မႏွစ္သက္တာေတြကို မ်က္ေစ့မွိတ္ၿပီး လွ်စ္လွ်ဴရႈ ဥပကၡာ ျပဳထားႏိုင္ေအာင္သာ ၾကိဳးစားရေတာ့မွာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီလို အရာရာကို လွ်စ္လွ်ဴရႈႏိုင္တဲ့ ေဆးမ်ိဳး ရႏိုင္မယ့္ေနရာေလးမ်ား ရွိခဲ့ရင္၊ သိခဲ့ရင္ ေျပာျပေပးေစခ်င္ပါတယ္…။ ေျပာျပေပးတဲ့သူကို ေက်းဇူးမေမ့ပါဘူး...။




*** စိတ္ေနာက္ေနာက္ျဖင့္ ထင္ရာ ေရးလိုက္မိပါသည္။ လာဖတ္ၾကသူမ်ားကို အားနာစြာျဖင့္ ေက်းဇူးတင္ေနပါမည္။ ေကာင္းေသာ ေသာၾကာေန႕ပါ…။

ကိုယ့္ရဲ႕ ေန႕မ်ား အေၾကာင္း

တရက္က သူငယ္ခ်င္း တန္ခူး နဲ႕ စကားေျပာျဖစ္ေတာ့ သူက ေမးတယ္။ သက္ေဝ ဘယ္အခ်ိန္ေတြ စာေရးသလဲ တဲ့။ ဒီရက္ေတြမွာ ကိုယ္ အရမ္း အလုပ္မ်ားတာ သူ သိတယ္ေလ။ အိမ္အလုပ္၊ ရံုးအလုပ္၊ မိသားစု တာဝန္၊ ေဆြေရး မ်ိဳးေရး တာဝန္ေတြ အျပင္ လူမႈေရး တာဝန္ေတြ အမ်ားၾကီးနဲ႕ တေန႕တေန႕ အခ်ိန္ေတြကုန္ေနရတာ သူ သိတယ္…။ ဒါေၾကာင့္ ေမးတာပါ။ ဒီေတာ့ တပတ္ကို အနည္းဆံုး တပိုစ့္၊ တလကို ပိုစ့္ ငါးခု ေျခာက္ခု ေလာက္ မွန္မွန္တင္ေနႏိုင္တဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕ ေန႕ေတြ နဲ႕ ကိုယ့္ရဲ႕ တေန႕တာ အခ်ိန္ေတြကို ဘယ္လို သံုးတယ္ ဆိုတာကို ပိုစ့္တခု ေရးၿပီး ေျပာျပပါလား တဲ့…။

သူကေမးလာေတာ့ အဲဒီအေၾကာင္းေတြကို အကယ္ပဲ ေျပာျပခ်င္မိတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခုတေလာမွာ ကိုယ့္ ပိုစ့္ေတြက personal ေတြ သိပ္မ်ားေနလို႕ စာဖတ္သူေတြကို အားနာေနတာ…။ သို႕ေသာ္လည္း ေရးလိုက္မိျပန္ၿပီ…။ ဖတ္ရတာ ပ်င္းစရာေကာင္းေနရင္လဲ စိတ္မရွိၾကပါနဲ႕ေနာ္…။ ေနာက္ကို ဆင္ျခင္မယ္ေလ… အိုေက… း))

ကိုယ္က စိတ္ျမန္တယ္။ စကားေျပာတာလဲ ျမန္တယ္။ လမ္းေလွ်ာက္တာလဲ ျမန္တယ္။ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ရင္လဲ ျမန္တယ္။ အိမ္အလုပ္ လုပ္ရင္လဲ ျမန္တယ္။ ထမင္း ဟင္းခ်က္ရင္လဲ ျမန္တယ္။ ဘာလုပ္လုပ္ ျမန္ျမန္ ဆန္ဆန္ လုပ္လိုက္တာ ခ်ည္းပဲ။ အဲဒါက ကိုယ့္ရဲ႕ အဓိက အားသာခ်က္တခုပါ။ (နဲနဲမွ စိတ္မရွည္တတ္ဘူးလို႕ ေျပာရင္လဲ ရပါတယ္။) တခါတေလ မလုပ္ခ်င္လို႕ ပ်င္းလို႕ အခ်ိန္ေတြ ဆြဲေနတတ္တာမ်ိဳးေတြ ရွိေပမယ့္ တကယ္တမ္း လုပ္ရၿပီေဟ့ ဆိုရင္ေတာ့ သြက္သြက္ လက္လက္ပဲ။ ေႏွးတုံ႕ ေႏွးတံု႕ လုပ္ေနေလ့မရွိသလို အဲဒီလို ေႏွးေကြးတဲ့သူေတြကိုလဲ မႏွစ္သက္တတ္ဖူး။

အလုပ္သြားရတဲ့ ၾကားရက္ ငါးရက္စလံုးမွာ ေန႕လည္စာကို စားခ်င္ခ်င္ မစားခ်င္ခ်င္ အျပင္မွာပဲ စားၾကရတယ္ မဟုတ္လား။ ဒါေၾကာင့္ ညစာကိုေတာ့ အိမ္ထမင္း အိမ္ဟင္း စားႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားၿပီး ခ်က္စားပါတယ္။ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာလဲ ခ်က္ပါတယ္။ အိမ္ရွင္မတေယာက္ျဖစ္တဲ့အတြက္ ထမင္း ဟင္းခ်က္ရံုနဲ႕ ဘယ္ၿပီးမွာလဲ။ မိသားစုရဲ႕ ေဝယ်ာဝစၥ၊ ဘုရား ေဝယ်ာဝစၥ၊ အိမ္သန္႕ရွင္းေရး၊ ေဈးဝယ္၊ အဝတ္အစားေတြ ေလွ်ာ္ဖြတ္၊ မီးပူတိုက္ တာေတြကအစ သစ္ပင္ ေပါက္စေလးေတြ ေရေလာင္းတာ အဆံုး အားလံုး လုပ္ရတာပါ။ အမ်ိဳးသားက သူ တတ္ႏိုင္သေလာက္ေတာ့ ကူညီပါတယ္။ သူက အလုပ္မ်ားေတာ့ မနက္ေစာေစာ Breakfast ျပင္ေပးတာ၊ ညေနဖက္ အိမ္ကို ေစာေစာ ျပန္ေရာက္တဲ့ေန႕က်ရင္ ထမင္းခ်က္ထားတာ၊ အသီးအရြက္ေတြ ေၾကာ္ထားတာမ်ိဳးေတြ လုပ္ေပးတတ္ပါတယ္။ ကိုယ့္အတြက္ကေတာ့ ကိုယ့္ကို သူ ကူညီႏိုင္တာ၊ မကူညီႏိုင္တာက အေရးမၾကီးပါဘူး၊ ကိုယ္လုပ္ေပးေနသမွ်ကို ဂ်ီးမမ်ားဖို႕ပဲ အေရးၾကီးတာပါ။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ သူက ကိုယ္ဘာလုပ္လုပ္ ေက်ေက်နပ္နပ္ လက္ခံတတ္တဲ့သူ တေယာက္ ျဖစ္ေနပါတယ္။

မနက္ေစာေစာ သူျပင္ေပးတဲ့ မနက္စာစားၿပီး ၈ နာရီဆို အတူတူ အိမ္က ထြက္ပါတယ္။ သူ႕ရဲ႕ မနက္စာေတြကေတာ့ အမ်ားအားျဖင့္ ေပါင္မုန္႕ ေထာပတ္ ၾကက္ဥ နဲ႕ ေကာ္ဖီ ေပါ့။ မနက္ဖက္ မိုးရြာတဲ့ေန႕ဆို သူ႕ကို လိုက္ပို႕ျဖစ္တယ္။ မိုးမရြာရင္ေတာ့ သူ႕ဟာသူ သြားတယ္။ အိမ္နဲ႕ သူ႕အလုပ္နဲ႕က နီးတယ္။

ညေန ၆ နာရီ ရံုးဆင္းၿပီး ၆ နာရီခြဲရင္ ကိုယ္ အိမ္ေရာက္ၿပီ။ ညေနပိုင္းကေတာ့ Traffic ေၾကာင့္ အခ်ိန္ကုန္လို႕ သူ႕ကို မၾကိဳျဖစ္တာ မ်ားတယ္။ အိမ္ေရာက္ရင္ ညေနခ်က္စရာ အသားေတြကို မနက္ထဲက ေရခဲသတၱာ ေအာက္ထပ္မွာ ခ်ထားခဲ့တာမို႕ အဆင္သင့္ ခ်က္လို႕ရပါတယ္။ ၾကက္သား၊ ဝက္သား၊ ဘဲသား အဲလို အသားေတြကို ခ်က္ရင္ Pressure Cooker နဲ႕ ပဲခ်က္တယ္။ အာလူးထည့္မယ္ဆိုရင္လဲ အသားနဲ႕ အတူတူပဲ ေရာထည့္ၿပီး ခ်က္လိုက္တယ္။ Pressure Cooker က အခ်ိန္ကုန္ သက္သာတယ္၊ အနံ႕ထြက္တာ သက္သာတယ္၊ နံရံကို ဆီစက္ေတြ စင္တာလဲ သက္သာတဲ့အတြက္ သန္႕ရွင္းေရးလုပ္ခ်ိန္လဲ သက္သာတယ္။ ဆီသတ္ခ်ိန္ ၅ မိနစ္၊ အဖံုးပိတ္ၿပီး ခ်က္ခ်ိန္ ၁၀ မိနစ္… ဒါဆို စားလို႕ရၿပီ။ ငါးေတြ ပုဇြန္ေတြ ခ်က္ရင္လဲ တူတူပဲ… ငါး အေႏြး၊ ပုဇြန္ အေကြး လို႕ ဆိုၾကတယ္ မဟုတ္လား။ ဒီေတာ့ ငါးတို႕ ပုဇြန္တို႕ကို ခ်က္ရတာလဲ အခ်ိန္သိပ္မယူပါဘူး။

ဟင္းခ်ိဳ ဟင္းခါး ၅ မိနစ္ ကေန ၁၀ မိနစ္၊ အရြက္ အစိမ္းေၾကာ္ရင္ ၅ မိနစ္၊ တခါတခါ ကိုက္လန္လို နဲနဲမာတဲ့ အရြက္ ေၾကာ္မယ္ဆို မေၾကာ္ခင္ ေရစင္စင္ေဆးၿပီး Microwave ထဲမွာ ၃ မိနစ္ေလာက္ ေပါင္းသလို လုပ္ၿပီးမွ ေၾကာ္တယ္။ စုစုေပါင္း ၆ မိနစ္ ၇ မိနစ္ထက္ ပို မၾကာဘူး။ သရက္ခ်ဥ္သုပ္၊ ခရမ္းခ်ဥ္သီးသုပ္၊ ဆလပ္ရြက္သုပ္… စားလို႕ေကာင္းတယ္ လုပ္ရတာ လြယ္တယ္။ ၁၀ မိနစ္ထက္ ပိုမၾကာဘူး။ ဒီေတာ့ ေနာက္အက်ဆံုး ၇ နာရီ ၁၅ မွာ ညေနစာ စားလို႔ရၿပီ။ စားခ်ိန္… ေျဖးေျဖးစားတာေတာင္ ၁၀ မိနစ္ အလြန္ဆံုးပဲ။ စားတာ နည္းလို႕ပါ လို႕ ေျပာရင္ ဝ မွာစိုးလို႕လား ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းက ဆက္လာအံုးမယ္…။ တခါတည္း ေျဖလိုက္မယ္ေနာ္… ဝမွာ မစိုးရိမ္ပါဘူး ဝၿပီးသားပါ…။

ၾကားရက္ေတြမွာ Electric Oven ကိုေတာ့ သိပ္မသံုးျဖစ္ဘူး။ သူက အခ်ိန္နဲနဲယူလို႕ ပိတ္ရက္ေတြမွာပဲ ၾကက္တို႕ ငါးတို႕ ကင္တာရယ္၊ Honey Chicken ေလး ဘာေလးရယ္ လုပ္ျဖစ္တယ္။

ဒီေတာ့ ၾကားရက္ေတြမွာ အားလံုး ခ်က္ျပဳတ္ စားေသာက္ ေဆးေၾကာ သိမ္းဆည္းၿပီး ၇ နာရီခြဲ ဆိုရင္ ကိုယ္တို႕ရဲ႕ ညစာဟာ ၿပီးၿပီ။ ဟင္းခ်က္ေနတုန္းမွာ အဝတ္ေတြ ေလွ်ာ္ထားတာတို႕၊ ေလွ်ာ္ၿပီးသားေတြကို အေျခာက္ခံထားတာတို႕ လုပ္တယ္။ မိုးမရြာတဲ့ ညေနေတြဆို ထမင္းစားၿပီး အိမ္ေအာက္ဆင္းၿပီး နာရီဝက္ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္လိုက္ေသးတယ္။ ည ၈ နာရီေက်ာ္ အိမ္ေပၚျပန္ေရာက္လာရင္ နားခ်င္ရင္လဲ ရတယ္၊ တီဗြီၾကည့္ခ်င္ရင္လဲ ရတယ္၊ စာေရး စာဖတ္ခ်င္ရင္လဲ ရတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ မီးပူတိုက္တာ အိမ္သန္႕ရွင္းတာ ဖုန္စုတ္တာေတြ လုပ္ရင္လဲ ရတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ ၾကားရက္ ၅ ရက္မွာ ေသာၾကာေန႕ကို Family Day out အတြက္ ခ်န္ၿပီး က်န္တဲ့ ေလးရက္ထဲမွာ အနည္းဆံုး ႏွစ္ရက္ေလာက္ကိုေတာ့ အိမ္အလုပ္ေတြ လုပ္ျဖစ္တယ္။ မဟုတ္ရင္ စေန တနဂၤေႏြက်မွ စု စု ရွင္းရတာ ေမာလြန္းလို႕။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အလြန္ဆံုး ည ကိုးနာရီခြဲ ဆယ္နာရီဆို အလုပ္ တကယ္ၿပီးပါတယ္။ ၿပီးရင္ ေရမိုးခ်ိဳးၿပီး စာေရး စာဖတ္လုပ္လို႕ ရၿပီ။ ညတိုင္းလိုလို ေနာက္အက်ဆံုး ၁၂ နာရီ ခြဲ ေတာ့ အိပ္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ အလုပ္ၿပီးခ်ိန္ကေန မအိပ္ခင္ အထိအခ်ိန္ ကိုယ္ပိုင္အခ်ိန္ ႏွစ္နာရီ သံုးနာရီေတာ့ ရွိေနပါတယ္။ ႏွစ္နာရီ၊ သံုးနာရီ ဆိုတဲ့ အခ်ိန္ဟာ တခုခုလုပ္ဖို႕အတြက္ တကယ္လံုေလာက္တဲ့ အခ်ိန္ပါ။ စိတ္ထဲမွာ ေရးစရာ ေတြးထားၿပီးသား ရွိေနရင္ ပိုစ့္တခုလဲ ၿပီးႏိုင္ပါတယ္။ ၾကံဳလို႕ ေျပာျပရရင္ ကိုယ္က စာရိုက္တာလဲ ျမန္တယ္။ ျမန္မာစာ လက္ကြက္ကို အံ့မခန္း ကြ်မ္းက်င္ေနပံုက ၾကာလာရင္ အဂၤလိပ္လို မေရးတတ္ မရိုက္တတ္ေတာ့မွာကိုေတာင္ စိုးရိမ္ေနရတဲ့ အဆင့္မွာပါ။ (လြန္ခဲ့တဲ့ သံုးႏွစ္ေလာက္တုန္းက ကိုယ့္ကို ေဇာ္ဂ်ီလက္ကြက္နဲ႕ စၿပီး မိတ္ဆက္ေပးခဲ့တဲ့ ညီမေလး ပန္ဒိုရာ ကို ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ဒီေနရာမွာ မွတ္တမ္းတင္ထားပါရေစ။)

ပိတ္ရက္မွာ အခ်ိန္မကုန္ရေအာင္ တပါတ္စာ ေဈးဝယ္တာကို ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ေသာၾကာေန႕ည တေနရာရာမွာ ညစာစားအၿပီးမွာ Shopping List နဲ႕ တခါတည္း ဝင္ဝယ္ပါတယ္။ Holland မွာ စားတဲ့ အခါဆို Holland က Cold Storage မွာ ဝယ္ျဖစ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ Cold Storage က ပစၥည္းခ်င္း တူေနရင္ေတာင္ ေဈးက သိသိသာသာၾကီးကို မ်ားေနတတ္လို႕ ျမင္သမွ် မဝယ္ျဖစ္ေအာင္ သတိထားပါတယ္။ NTUC တို႕ Giant တို႕မွာ မရွိတဲ့ စားစရာတို႕ အိမ္သံုးပစၥည္း တခ်ိဳ႕ေတြကိုသာ ဝယ္ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီမွာ အဓိက ဝယ္ျဖစ္တာကေတာ့ သစ္သီး၊ မုန္႕ နဲ႕ ဘုရားပန္းပါ၊ အဲဒီက အသီးေတြက လတ္ဆတ္တယ္၊ မုန္႕ေတြက အသစ္အဆန္းေတြ၊ အမ်ိဳးအမည္ေတြ စံုလင္လွၿပီး ပန္းေတြကေတာ့ လွလဲလွ၊ ေတာ္ေတာ္လဲ Fresh ျဖစ္ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ေသာၾကာေန႕ညေတြမွာ IMM က Giant မွာလဲ ဝယ္တယ္။ အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ ညစာစားၿပီး အျပန္မွာ အိမ္နဲ႕နီးတဲ့ NTUC မွာ ဝယ္ျဖစ္တာ မ်ားပါတယ္။ အဲဒီ NTUC က ၂၄ နာရီလံုး ဖြင့္တယ္ ဆိုေတာ့ ညနက္ေလ လူရွင္းေလေပါ့... လို႕ မထင္လိုက္ပါနဲ႕။ ည ၁၂ နာရီ တနာရီမွာလဲ ဆိုင္ထဲမွာ ေဈးဝယ္သူေတြခ်ည္းပဲမို႕ ဒီလူေတြ ညမအိပ္ၾကဘူးလားလို႕ ေတြးေနမိတာ ခဏ ခဏပါပဲ။

အိမ္ေရာက္ရင္ ဝယ္လာတဲ့ အသားေတြ ငါးေတြကို ေဆးေၾကာၿပီး ဟင္းခ်က္ခါနီးရင္ အဆင္သင့္ျဖစ္ေအာင္ တခါတည္းလုပ္၊ ၿပီးေတာ့ ဗူးေတြထဲ ထည့္ သိမ္းတယ္။ ပုဇြန္ဆို အေကာင္ၾကီးၾကီး ေရြးဝယ္တယ္။ ေဈးနဲနဲပိုေပးရႏိုင္တယ္ ဒါေပမယ့္ အခြံခြာရတဲ့ အခ်ိန္ သက္သာတယ္။ ေသာၾကာေန႕ည ဆိုေတာ့ လူက အလိုလိုေနရင္ ေပ်ာ္ေနတတ္တာ မဟုတ္လား။ ဒီေတာ့ ဘာပဲ လုပ္လုပ္ သီခ်င္းေလး တေအးေအးနဲ႕ သိပ္ပင္ပန္းတယ္ မထင္လွဘူး။ (လူ႕စိတ္မ်ား ေတာ္ေတာ္ခက္တယ္ေနာ္…) တခါတခါ ပ်င္းရင္ေတာ့လဲ ေနာက္ေန႕မွ ရွင္းမယ္ဆိုၿပီး အားလံုး ဖရီဇာထဲ ပစ္ထည့္ထားလိုက္တာပါပဲ…။ အဲဒါေတြ ၿပီးလို႕ မပ်င္းေသးရင္ အိပ္လဲ မအိပ္ခ်င္ေသးဘူးဆိုရင္ ေကာ္ဖီတခြက္နဲ႕ အတူ စာေရး စာဖတ္ သီခ်င္းနားေထာင္တာေတြ၊ ဘေလာ့ဂ္လည္တာေတြ၊ Facebook မွာ ေမႊေႏွာက္တာေတြ လုပ္လို႕ ရေသးတယ္။ Friday night is always young ေလ…။

စေန တနဂၤေႏြ ပိတ္ရက္ ႏွစ္ရက္မွာ စေန တရက္ေတာ့ အျပင္ထြက္ျဖစ္ပါတယ္။ စကၤာပူရဲ႕ မရွိမဲ့ ရွိမဲ့ ေနရာေတြ၊ Shopping Center ေတြကို ေရာက္ၿပီးရင္း ေရာက္၊ ဒီလိုပဲ ဟိုၾကည့္ ဒီၾကည့္၊ ဟိုဟာ ဒီဟာေလး ဝယ္၊ ၿပီးေတာ့ စားခ်င္တာေလး စား၊ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ခ်င္ ၾကည့္…။ တခါတခါေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ ေတြ႕ၾကဖို႕ တအိမ္အိမ္မွာ စုၾကပါတယ္။ ကိုယ့္အိမ္မွာ စုတဲ့ အခါဆိုရင္ေတာ့ စားစရာပါ စီစဥ္ရတာေပါ့။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ တနဂၤေႏြေန႕ကို ေရွာင္ၿပီး စေနေန႕ ညေနမ်ိဳးေတြမွာ ဆံုဖို႕ စီစဥ္ၾကတယ္။ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဆႏၵရွိရင္ စေနေန႕ညမွာလဲ ညဥ့္နက္နက္အထိေနၿပီး ကိုယ္စိတ္ပါဝင္စားတဲ့ အရာေတြကို ေအးေအးေဆးေဆး လုပ္ႏိုင္ပါေသးတယ္။

တနဂၤေႏြေန႕မွာေတာ့ ဟိုက ဒီက ဖိတ္လို႕ မသြားမျဖစ္ သြားစရာေတြ၊ တျခား ေဝယ်ာဝစၥေတြ ဘာမွမရွိဘူး ဆိုရင္ေတာ့ အိမ္မွာပဲ Dry Day ေပါ့။ ခ်က္ျပဳတ္ စားေသာက္ နားေန၊ စာေရး စာဖတ္၊ တေန႕လံုး နားလို႕ စားလို႕ အားရ ေက်နပ္ၿပီး ပ်င္းလာၾကရင္ေတာ့ ညေနဖက္ West Coast ကို အျပင္ေလရႈဖို႕ ဒါမွမဟုတ္ လမ္းေလွ်ာက္ဖို႕ သြားျဖစ္တယ္။ တခါတခါမွာ လမ္းေလွ်ာက္တာက နဲနဲ၊ Mc Donald နဲ႕ Mc Café ကို အားေပးၾကတာက မ်ားေနတတ္တယ္။

ဒါေတြအျပင္ ရံုးမွာ အလုပ္နဲနဲပါးတဲ့ ေန႕ေတြမွာ ေန႕လည္ ထမင္းစားခ်ိန္ဟာ ကိုယ္ပိုင္ အခ်ိန္မို႕ လုပ္ခ်င္တာေလးေတြ လုပ္လို႕ ရႏိုင္ပါေသးတယ္။ ကိုယ္က ေန႕လည္စာကို အျပင္ထြက္ စားခဲတယ္။ ၿပီးေတာ့ ထမင္းလဲ မၾကိဳက္ဘူး။ က်န္းမာေရးရႈေထာင့္ကေန ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ မေကာင္းေပမယ့္ ေန႕လည္စာေတြတိုင္းကို ေကာ္ဖီ ေပါင္မုန္႕ ပန္းသီးေတြ၊ ကြတ္ကီးေတြ နဲ႕ ေပ်ာ္ေမြ႕ေနသူပါ။ ဒီေတာ့ ေန႕လည္ ထမင္းစားခ်ိန္ေတြမွာ Facebook ဝင္တယ္၊ ဘေလာ့ဂ္ေတြ လည္တယ္၊ မွတ္ခ်က္ေတြ ေရးတယ္။ ညက ေရးထားတဲ့ စာေတြကို နဲနဲ ျပန္ၿပီး ဟိုျပင္ ဒီျပင္ လုပ္တယ္။ စိတ္ကူးထဲမွာ ေတြးထားတာေလးေတြ၊ သတိရတာေလးေတြရွိရင္ ခ်ေရးထားတယ္။

အခုေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ ႏွစ္က်ပ္ခြဲ နဲ႕ နဲနဲ အလုပ္မ်ားေနျပန္ပါတယ္။ ဓါတ္ပံုေတြ ရိုက္ၾကည့္တယ္။ ဓါတ္ပံုနဲ႕ ပတ္သက္တာေတြကို ရွာဖတ္တယ္။ Lens ေတြအေၾကာင္း ဖတ္ၾကည့္တယ္၊ စမ္းၾကည့္တယ္။ Photoshop နဲနဲ ေလ့လာတယ္။ Picasa မွာ Edit လုပ္တာေတြကို စမ္းၾကည့္တယ္။ Flickr မွာ ေပ်ာ္ေနတယ္။ ကိုယ္ စမ္းရိုက္ထားတဲ့ ပံုေလးေတြကို Facebook မွာ တင္မလားလို႕ ေတြးၾကည့္ေနမိတယ္။ အခုေတာ့ ဟုတ္ေသးပါဘူး ေနာက္မွေပါ့ေလ…။

ဒီလိုနဲ႕ တရက္ၿပီး တရက္၊ တပတ္ ၿပီး တပတ္ လည္ပတ္ေနပါတယ္။ မပင္ပန္းဘူးလား ေမးရင္ ပင္ပန္းတယ္လို႕ ေျပာလို႕ရပါတယ္။ တေန႕တာမွာ အိပ္ခ်ိန္ ၅ နာရီ ၆ နာရီေလာက္ကလြဲလို႕ လူက Non-Stop လႈပ္ရွားေနတာကိုး။ ကိုယ့္ရဲ႕ လႈပ္ရွားမႈေတြကို ကိုယ့္ခႏၵာကိုယ္က လက္ခံေနသ၍ေတာ့ အိုေကေပါ့ေလ။ မခံႏိုင္ပဲ ပ်က္စီး ယိုယြင္းလာတဲ့ တေန႕မွာေတာ့ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာေတြကို တတ္ႏိုင္သမွ် ေလွ်ာ့ရမွာေပါ့။

ကဲ… သူငယ္ခ်င္းေရ… ကိုယ့္ရဲ႕ေန႕ေတြရယ္၊ ကိုယ့္ရဲ႕ အခ်ိန္ေတြရယ္၊ ကိုယ့္ရဲ႕ လႈပ္ရွားမႈေတြရယ္ အေၾကာင္း ေျပာျပလိုက္ၿပီေနာ္…။ အခုေလာက္ဆို ကိုယ္ ဘယ္အခ်ိန္ေတြ စာေရးတယ္ ဆိုတာလဲ သိေရာေပါ့…။ ကိုယ္ဟာ အမ်ားသူငါေတြလို သာမန္လူသားတေယာက္သာ ျဖစ္တာမို႕ ကိုယ့္ရဲ႕ေန႕ေတြကလဲ ဘာမွ ထူးထူးျခားျခား မရွိပါဘူး။ အဓိက ကေတာ့ စိတ္ဆႏၵ ပါပဲ။ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာေတြ လုပ္လို႕ရဖို႕အတြက္ က်န္တဲ့ ေဝယ်ာဝစၥေတြကိုလဲ မလစ္ဟင္းေစရေအာင္ ၾကိဳးစားရင္း အခ်ိန္ကို ရသလို လွည့္ယူေနတာ ဆိုရင္လဲ မမွားပါဘူး။

လူ႕ဘဝဆိုတာ တိုတိုေလးပါ။ အဲဒီလို လူ႕ဘဝ တိုတိုေလးမွာ ကိုယ္ လုပ္ခ်င္တာေတြရယ္… လုပ္သင့္ လုပ္ထိုက္တာေတြရယ္… မျဖစ္မေန လုပ္ရမွာေတြရယ္… အဲဒါေတြ အားလံုးကို မွ်မွ်တတနဲ႕ စိတ္ေအးခ်မ္းသာစြာ လုပ္ေဆာင္သြားႏိုင္ဖို႕က အေရးၾကီးတယ္လို႕ ကိုယ္ အျမဲယံုၾကည္ေနပါတယ္။



မွတ္ခ်က္။ ။ အလုပ္မ်ားၿပီး အာရံုေတြေနာက္၊ စိတ္ေတြေနာက္ေနလို႕ ပိုစ့္အသစ္တင္ဖို႕ ေတြးမရ ေရးမရတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ေရးစရာေလးတခုရေအာင္ ရွာေပးခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္း တန္ခူး (ေလႏုေအး) ကို ေက်းဇူးတင္ ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္ ဤပိုစ့္ကို ေရးပါသည္။ ေရးၿပီးေသာအခါ ပိုစ့္ေခါင္းစဥ္ကို ဆရာမ ဂ်ဴး၏ “ခ်စ္သူေရးတဲ့ ကြ်န္မရဲ႕ ညေတြ” ကို ေသေသခ်ာခ်ာၾကီး အတုခိုး၍ “သူငယ္ခ်င္း ေမးတဲ့ ကြ်န္မရဲ႕ ေန႕ေတြ” လို႕ ေပးဖို႕ ၾကံစည္မိေသးေၾကာင္းကိုပါ တခါတည္း ဝန္ခံလိုက္ပါသည္... :D

ေမြးေန႕ အမွတ္တရ ဆုေတာင္း - ဘဝ မီတာ (ခ်စ္ၾကည္ေအး)

အတူတူတြဲ ဖတ္စရာ - သက္ေဝ (မမခင္ဦးေမ)

တိမ္အလိပ္လိပ္ ႏွင့္ ေငြအစိတ္

ဟိုတေလာကပဲ ႏွစ္က်ပ္ခြဲ ဇာတ္လမ္း… ဒီတခါ လာျပန္ၿပီ ေငြအစိတ္ တဲ့…။ ဘယ္လိုပါလိမ့္ လို႕ မေတြးပါနဲ႕…။ မေန႕ညက အိပ္ခါနီး ေမေမေျပာျပတဲ့ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ရယ္စရာေလး တခုကို ျပန္ေျပာျပခ်င္လို႕ပါ။

ဟိုးေရွးေရွးတုန္းက ရြာတရြာမွာ အလြန္ရိုးသားတဲ့ ေတာင္သူလယ္သမား လင္မယား ႏွစ္ေယာက္မွာ သားေလးတေယာက္ ရွိသတဲ့…။ မိဘေတြက သားကို ပညာေတြ တတ္ေစခ်င္ၾကေတာ့ လယ္အလုပ္ အိမ္အလုပ္ေတြ မလုပ္ခိုင္းပဲ ေက်ာင္းကိုပို႕ၿပီး ပညာသင္ေစသတဲ့…။ ဒီလိုနဲ႕ အဲဒီသားေလးဟာ သူတို႕ ရြာေလးကေန မူလတန္း အလယ္တန္း ပညာေတြ သင္ၿပီး ျမိဳ႕ေက်ာင္းမွာ အထက္တန္းပညာ သြားတက္ရင္း ဆယ္တန္းစာေမးပြဲကို ေအာင္ျမင္လာခဲ့သတဲ့...။ ဒီအခါ ပညာမတတ္လို႕ လယ္သမားဘဝကေန မတက္ႏိုင္ၾကတဲ့ အေဖနဲ႕ အေမဟာ သူတို႕မွာ ရွိသမွ် စုေဆာင္းထားတဲ့ ေငြစေလးေတြနဲ႕ သားကို တကၠသိုလ္ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးကို ပညာသင္ လႊတ္ဖို႕ ျပင္ၾကတယ္ တဲ့…။ အဲဒီေခတ္က ေက်းလက္ ေတာရြာေလးေတြမွာ တကၠသိုလ္ကို ပညာသြားသင္ႏိုင္တဲ့သူ အလြန္ နည္းပါးတာေၾကာင့္ ဒီကေလးတေယာက္ တကၠသိုလ္ကို ပညာသင္ သြားရေတာ့မယ္ဆိုတဲ့အခါ တရြာလံုးက အလြန္ ဝမ္းေျမာက္ ဝမ္းသာနဲ႕ ပီတိေတြ ျဖစ္ေနၾကတာေပါ့…။ သြားမယ့္ေန႕မွာ သေဘာၤဆိပ္ကို ရြာလံုးကြ်တ္ လိုက္လံပို႕ေဆာင္ၾကသတဲ့…။

အေဖနဲ႕ အေမကလဲ ရုပ္ရွင္ေတြထဲမွာ ေျပာၾကသလို “သား.. လူေလး.. ဟိုေရာက္ရင္ အေမတို႕ဆီ စာေရးေနာ္… က်န္းမာေရးလဲ ဂရုစိုက္.. ေငြလိုရင္ အခ်ိန္မေရြးမွာေနာ္…” စသည္ျဖင့္ တတြတ္တြတ္နဲ႕ မွာၾကားေလသတဲ့…။ “သားေရးတဲ့စာကို အေမတို႕ မဖတ္တတ္ေပမယ့္ ရြာဦးဘုန္းၾကီးေက်ာင္းက ကပၸိယၾကီး ဖတ္ျပလိမ့္မကြဲ႕…” လို႕လဲ ေျပာလိုက္ေသးသတဲ့…။

ဒီလိုနဲ႕ ေက်ာင္းေတာ္သားၾကီးဆီက ပထမဆံုး စာလာတဲ့အခါမွာ မိဘႏွစ္ပါးဟာ ဝမ္းသာလြန္းလို႕ ထမင္းေတာင္ၿပီးေအာင္ မစားႏိုင္ပဲ ရြာဦးဘုန္းၾကီးေက်ာင္းက ကပၸိယၾကီးဆီ အေျပးသြားၾကသတဲ့…။ တလမ္းလံုးလဲ ေတြ႕သမွ်လူတိုင္းကို သားဆီက စာလာေၾကာင္း စာအိပ္ေလး တျပျပနဲ႕ေပါ့…။ ဒီအခါမွာ ရြာထဲက ရွားရွားပါးပါး တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားၾကီးအတြက္ ဝမ္းသာ ဂုဏ္ယူေနၾကတဲ့ ရြာသူ ရြာသားေတြကလဲ စာထဲမွာပါလာမယ့္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးရဲ႕ ရင္သပ္ရႈေမာ အံ့ၾသဖြယ္ အေတြ႕အၾကံဳေတြကို စိတ္ဝင္တစားနဲ႕ နားဆင္ဖို႕ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကို လိုက္ပါသြားၾကေလသတဲ့…။ သူတို႕ အခ်င္းခ်င္းလဲ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးရဲ႕ ခန္းနား ဆန္းျပားပံုေတြ သိရ ၾကားရေတာ့မယ္ ဆိုၿပီး ေျပာေနၾကေသးသတဲ့…။
ကပၸိယၾကီးဆီေရာက္ေတာ့ စာအိပ္ကို တယုတယ ေဖါက္ၿပီး စာဖတ္ဖို႕ျပင္တဲ့အခါ ပရိတ္သတ္ အားလံုးကလဲ ၿငိမ္သက္ တိတ္ဆိတ္ၿပီး နားေထာင္ဖို႕ အသင့္ ျဖစ္ေနၾကတာ တဲ့…။ ကပၸိယၾကီး ဖတ္ျပလိုက္တဲ့ စာကေတာ့…

အေဖ နဲ႕အေမ
သား စာေရးလိုက္ပါသည္။
ေက်ာင္းမွာ ရာသီဥတု အလြန္သာယာ ၾကည္လင္ပါသည္။
တိမ္အလိပ္လိပ္ ႏွင့္ ေငြအစိတ္ပို႕လိုက္ပါ ခင္ဗ်ား… တဲ့…။

အဲဒီ စာတိုတုိေလး အဆံုးမွာ သူတို႕ေတြအားလံုးဟာ သူတို႕ေမွ်ာ္လင့္ထားသလို တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးရဲ႕ ခန္းနား ဆန္းျပားပံုေတြ မၾကားရ မသိရပဲ မိဘေတြဆီကို ပိုက္ဆံမွာတဲ့စာ ျဖစ္ေနေလေတာ့ အားလံုးလဲ ငိုအားထက္ ရယ္အားသန္နဲ႕ေပါ့…။ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး ရြာထဲမွာ တခုခုကို မဆီမဆိုင္ (သို႕) အေၾကာင္းမဲ့ လိုခ်င္ၾကတိုင္း “တိမ္အလိပ္လိပ္ ႏွင့္ ေငြအစိတ္ပို႕လိုက္ပါ…” လို႕သာ ေျပာဆို သံုႏႈန္းၾကေတာ့သတဲ့…။

ကိုယ္ျဖင့္ အဲဒီ ရယ္စရာ ပံုျပင္ေလးကို ၾကားရေတာ့ ေက်ာင္းတုန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြ ပိုက္ဆံလိုလို႕ အိမ္ကို ျပန္မွာၾကရတိုင္း ရယ္စရာအျဖစ္ ေျပာတတ္ၾကတဲ့ "သမီး ရဲ႕ ေလာ့ဂ္ရစ္သမ္ၾကီး လြတ္က် ကြဲသြားလို႕..." တို႕၊ "သား ရဲ႕ တီစကြဲၾကီး ေပါက္ထြက္သြားလို႕ ..." တို႕ အစရွိတဲ့ ဆင္ေျခ ဆင္လက္ အေၾကာင္းျပခ်က္ မ်ိဳးစံုေတြနဲ႕အတူ ေက်ာင္းသားဘဝရဲ႕ အျပစ္ကင္းစင္မႈေတြရယ္ အပူအပင္ ကင္းစင္စြာနဲ႕ လြတ္လပ္ ေပါ့ပါးလွတဲ့ ေပ်ာ္စရာ အခ်ိန္ကာလေတြရယ္ကို သတိရ လြမ္းဆြတ္ ေနမိေတာ့တာပါပဲ…။

ကိုယ္ခ်စ္ေသာ တိမ္

တိမ္ေတြဟာ သိပ္လွတာပဲလို႕ ကိုယ္ေျပာရင္

မင္းယံုလိုက္ပါ...