Saturday, May 8, 2010

သူမႏွင့္ သူ၏ ဘူတာရံု

ရထားစီး ခရီးသြားတေယာက္အေနႏွင့္ တပတ္လွ်င္ အလုပ္လုပ္ရက္ ၅ ရက္မွာ ထိုဘူတာရံုကို အသြား တေခါက္ အျပန္ တေခါက္၊ တေန႕လွ်င္ ႏွစ္ေခါက္ ခရီးတဆင့္ ေထာက္ရပါသည္။ သည္ႏိုင္ငံကိုေရာက္လာၿပီး အလုပ္ စလုပ္စဥ္အခါက ေနရာအသစ္ႏွင့္ အေျပာင္းအလဲတို႕ေၾကာင့္ ခံစားရေသာ စိတ္ခံစားမႈ၊ အလုပ္ခ်ိန္မမွီမွာ ေၾကာက္ေသာ စိုးရိမ္စိတ္၊ မတတ္ တတတ္ လုပ္လက္စ အလုပ္မ်ားအေပၚတြင္ ရွိေနေသာ စိတ္ဖိစီးမႈ၊ ရပ္ေဝးမွ မိဘမ်ားကို လွမ္း၍ ပူပန္ ေၾကာင့္ၾကစိတ္ စသည္တို႕ျဖင့္ အစဥ္အျမဲ ပူေလာင္ၿပီး ျပာယာခတ္ေနတတ္ေသာေၾကာင့္ ေဘးဘီ ဝဲယာ ပတ္ဝန္းက်င္ကို မည္သည့္နည္းႏွင့္မွ် သတိျပဳႏိုင္ျခင္း မရွိခဲ့ပါ။

သို႕ေသာ္ အလုပ္လုပ္သက္ ၆ လေက်ာ္ ၇ လထဲသို႕ ေရာက္လာေသာအခါ လက္ရွိ လုပ္ေနရေသာ လုပ္ငန္း၊ မိမိ ေနထိုင္ရာ ေရေျမ ပတ္ဝန္းက်င္ အသိုင္းအဝိုင္းႏွင့္ အေတာ္ေလး အကြ်မ္းတဝင္ ရွိစျပဳလာၿပီျဖစ္သည္။ ထို႕အတူ ေန႕စဥ္ အလုပ္သြား အလုပ္ျပန္ခ်ိန္မ်ားတြင္လည္း ယခင္ကထက္ မ်ားစြာ သက္ေတာင့္ သက္သာ ရွိလာၿပီး ခရီးလမ္းတေလွ်ာက္ရွိ ပတ္ဝန္းက်င္ သဘာဝ အလွအပမ်ားကိုသာမက မိမိႏွင့္အတူ ေန႕တဒူဝ လႈပ္ရွားသြားလာေနၾကေသာ တရထားတည္းစီး ခရီးသြားမ်ား၊ မိမိပတ္ဝန္းက်င္တြင္ ေန႕စဥ္ျမင္ေတြ႕ေနရေသာ ျမင္ကြင္းမ်ားကိုလည္း စိတ္ပါဝင္စားစြာ ၾကည့္ရႈ ေလ့လာတတ္လာၿပီျဖစ္သည္။

ထိုအခ်ိန္မွာပင္ သူ႕ကို စတင္ သတိထားမိခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
ရထားအလာကို ေစာင့္ဆိုင္းေနသူမ်ားၾကားတြင္ အနက္ေရာင္ တီရွပ္ႏွင့္ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ အျပာေရာင္၊ ေက်ာပိုးအိတ္ ညိဳညိဳေလး တလံုးႏွင့္အတူ သူ႕ကို စတင္ေတြ႕ဖူးခဲ့သည္။ တစံုတခုကို ေလးေလးနက္နက္ ေတြးေတာေနဟန္ရွိေသာ သူ႕မ်က္ႏွာသည္ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ သူမအတြက္ မ်ားစြာ ႏွစ္လိုဖြယ္ရာ ျဖစ္ေနခဲ့သည္။

သည္လိုႏွင့္ တရက္… ႏွစ္ရက္… သံုးရက္… ေလးရက္….
စီးေနက် ရထားအလာမွာ ရထားေပၚကို တက္လိုက္လာရင္း ခရီးသည္ေတြအၾကားမွာ သူ႕ကို တိတ္တဆိတ္ ရွာေဖြမိသည္။ သို႕ေသာ္ အရိပ္အေယာင္မွ်ပင္ မေတြ႕ရေခ်။ သူမက မ်က္ေစ့မွားသည္လား သူကပဲ ကိုယ္ေရာင္ေဖ်ာက္တတ္သည္လား။ ေန႔စဥ္ မနက္ အလုပ္သြားခ်ိန္မ်ားတြင္ သူ႕ကို ရထားအလာကို ေစာင့္ေနေသာ အေနအထားျဖင့္ ေတြ႕ရတတ္သလို ညေန အလုပ္ဆင္း အိမ္ျပန္ခ်ိန္မ်ားတြင္လည္း သူ႕ကို တေယာက္ေယာက္ကို (သို႕) အျပန္ရထားကို ေစာင့္ဆိုင္းေနဟန္တူေသာ သက္ေတာင့္ သက္သာ အေနအထားမ်ိဳးျဖင့္ ေတြ႕ရစျမဲ…။ သို႕ေသာ္ ထူးဆန္းသည္မွာ အသြားေရာ အျပန္ပါ ဘယ္ရထားေပၚကိုမွ သူ တက္လိုက္မလာျခင္းပင္။

တခုခုဆို ေသခ်ာခ်င္လွေသာ စိတ္မ်ိဳးရွိတတ္သူမို႕ တရက္တြင္ စီးေနက် ရထားအလာမွာ တက္မလိုက္သြားပဲ အသာ ေနာက္ခ်န္ ေနခဲ့မိသည္။ ရထားေစာင့္ေနသူမ်ား အားလံုးလိုလို ရထားေပၚကို ေရာက္သြားၾကၿပီး ရထားက တံခါးပိတ္ကာ ေမာင္းႏွင္ ထြက္ခြာသြားေလၿပီ။ ရထားလမ္းေဘး ပလက္ေဖါင္းေပၚတြင္ က်န္ခဲ့သူမွာ အညိဳေရာင္ ေက်ာပိုးအိတ္ပိုင္ရွင္ႏွင့္ သူမ ႏွစ္ဦးတည္း…။

မ်ားမၾကာမီအခ်ိန္မွာ ေနာက္ရထားတစီးအလာကို ေစာင့္ၾကရန္ ခရီးသည္မ်ား တဖြဲဖြဲ ေရာက္လာၾကျပန္သည္။ ထိုအခါ ေက်ာပိုးအိတ္ အညိဳေရာင္ေလးက သူမ၏ျမင္ကြင္းထဲမွာ ကြယ္သြားလိုက္ ျပန္ေပၚလာလိုက္ႏွင့္…။ သည္လိုႏွင့္ ေနာက္ ၃ မိနစ္မွာ ရထားတစီး ေရာက္လာသည္။ ခရီးသည္မ်ား သူ႕ထက္ငါ အလုအယက္ တိုးဝင္သြားၾကသည္။ ရထား ထြက္သြားသည္။ ထိုအခါ ရထားလမ္းေဘး ပလက္ေဖါင္းေပၚတြင္ ရပ္က်န္ခဲ့သူမွာ အညိဳေရာင္ ေက်ာပိုးအိတ္ပိုင္ရွင္ႏွင့္ သူမ ႏွစ္ဦးတည္းသာ…။

သည္လိုႏွင့္ ရထား ေနာက္တစီး… ေနာက္တစီး… ေနာက္တစီး…
ရထားေတြ တစီးၿပီး တစီး… သို႕ေသာ္ ရထားလမ္းေဘးမွာ က်န္ရစ္သူ ႏွစ္ဦးမွာမူ မေျပာင္းမလဲ…။ သူမကသာ သူ႕ကို စိတ္ဝင္တစား အကဲခတ္ေနသေလာက္ သူကေတာ့ သူမအပါအဝင္ ေဘးပါတ္ဝန္းက်င္ကို နည္းနည္းေလးမွ သတိျပဳမိပံုမရ…။ ရထားလာခ်ိန္မ်ားမွာ ရထားေပၚတက္ေတာ့မေယာင္ တိုးကပ္သြားလိုက္၊ ၿပီးေတာ့ ေနာက္မွာ က်န္ေနရစ္ခဲ့လိုက္ႏွင့္…။ အေၾကာင္းတခုခုေတာ့ ရွိေနပါလိမ့္မည္…။ သူ႕ကိုၾကည့္ရင္း သူ႕အေၾကာင္းကိုေတြးရင္း သူ႕ကိုယ္စား ေမာဟိုက္လာၿပီး ေနာက္ဆံုး လက္ေလွ်ာ့ကာ မ်က္ေစ့ေရွ႕ကို ေရာက္လာေသာ ရထားတစီးေပၚသို႕ တက္လာခဲ့မိေတာ့သည္။

သည္လိုႏွင့္ ရက္မွ လသို႕ ေျပာင္းလာသည္။ မိုးရြာရြာ ေနပူပူ၊ ေန႕ေတြ ရက္ေတြ ဘယ္လိုပင္ ေျပာင္းသြားေသာ္လည္း ေန႕စဥ္ အလုပ္သြား အလုပ္ျပန္ခ်ိန္မ်ားတြင္ ေက်ာပိုးအိတ္ အညိဳေရာင္ေလးကို ေနရာတက် မပ်က္မကြက္ ေတြ႕ေနရစျမဲ…။ ဘူတာရံုမွ အထိမ္းအမွတ္ ပစၥည္းတခုႏွင့္ တူေနေသာ သူ႕ကို ၾကည့္ရင္း အေတြးထဲတြင္ တစံုတခုကို နားလည္သလိုလို ျဖစ္လာသည္။ သူ… သူ႕ထံကို ျပန္မလာႏိုင္ေတာ့မည့္ တစံုတေယာက္ကို ေမွ်ာ္လင့္ ေစာင့္ဆိုင္းေနျခင္းမ်ားေလလား…။

ေလာက၏ နိယာမေတြမွာ ကိုယ္အလိုရွိေသာ အရာႏွင့္ ကိုယ့္ဆီ ေရာက္လာေသာ အရာေတြသည္ အခါမ်ားစြာမွာ မည္သည့္နည္းႏွင့္မွ် တထပ္တည္း မက်ႏိုင္တတ္ပါ။ မရႏိုင္ေသာ အရာတခုကို အခ်ိန္ကုန္ လူပင္ပန္းခံၿပီး ရက္ရွည္လမ်ား ေမွ်ာ္လင့္ ေစာင့္ဆိုင္းေနမည့္အစား ထိုအခ်ိန္မ်ားကို တျခား တခုခုအတြက္ အက်ိဳးရွိစြာ အသံုးခ်ေစခ်င္ပါသည္ဟု စိတ္ထဲမွာ တဖြဖြ (သူ႕ကို အားနာနာျဖင့္) ေရရြတ္ေနမိပါသည္။ ထိုဘူတာရံုေလးႏွင့္ တသာတည္း ခြဲျခား၍ မရေအာင္ ေန႕စဥ္ အခ်ိန္မွန္ ျမင္ေတြ႕ေနရေသာ ေက်ာပိုးအိတ္ အညိဳေရာင္ေလးကို စိတ္ထဲမွာ မေတြ႕ခ်င္ေတာ့သလို၊ ၿပီးေတာ့ တခုခု တိုက္တြန္း ေျပာဆိုခ်င္ေနသလိုလို...။ သို႕ေသာ္လည္း ထိုဘူတာရံုေလးကိုေရာက္တိုင္း သူ႕ကို အမွတ္တမဲ့ တခ်က္ကေလး မေတြ႕လိုက္မိလွ်င္ပင္ တခုခု လိုအပ္ေနသလိုလို၊ မသိစိတ္မွ တိတ္တဆိတ္ လိုက္လံ ရွာေဖြရင္း သူ႕ကို ေတြ႕ခ်င္ေနမိေသာ သူမကိုယ္ သူမလဲ နားမလည္ႏိုင္ ျဖစ္မိသည္။

သူ႕အေၾကာင္း ေတြးမိသည့္ အဲဒီ ညက ထူးထူးဆန္းဆန္း အိပ္မက္ထဲအထိ သူ လိုက္လာေလသည္။ အိပ္မက္ထဲတြင္ ထိုေက်ာပိုးအိတ္ အညိဳေရာင္ေလး ပိုင္ရွင္ကို ေဖ်ာင္းဖ် စကားေတြမ်ားစြာ ေျပာမိေလသည္။ သူမကသာ သူ႕ကို စကားေတြ ေျပာေနမိေသာ္လည္း သူက စကားတခြန္းမွ ျပန္မဆိုပါ။ သို႕ေသာ္ အျပင္မွာ တခါမွ် မျမင္ခဲ့ဖူးေသာ သူ၏ ႏွစ္လိုဖြယ္ရာ အျပံဳးမ်ား၊ စိုလက္ ေတာက္ပေသာ သူ႕ မ်က္ဝန္းမ်ားက သူမေျပာေနေသာ စကားမ်ားကို သေဘာတူ လက္ခံပါသည္ဟု ေထာက္ခံ ခြန္းတုန္႕ျပန္ေနသေယာင္…။ ထိုအိပ္မက္မွ ႏိုးလာေသာအခါ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တခုကို အခိုင္အမာ ခ်ၿပီးျဖစ္ေနခဲ့သည္။

ထိုဆံုးျဖတ္ခ်က္အတိုင္း မနက္မွာ အိမ္မွ ခါတိုင္းထက္ အနည္းငယ္ ေစာၿပီး ထြက္လာခဲ့သည္။ အေတြးထဲမွာေတာ့ ေက်ာပိုးအိတ္ အညိဳေရာင္ေလးကို သြားေတြ႕လိုက္မည္… ၿပီးေတာ့ သူမကပင္ စတင္ကာ အသိမိတ္ေဆြဖြဲ႕ၿပီး အိပ္မက္ထဲမွာလို စကားေျပာၾကည့္လိုက္မည္ ေပါ့…။ အေတြးမ်ားႏွင့္ ဘူတာရံုကို ေရာက္လာခဲ့သည္။ က်င့္သားရေနေသာ မ်က္လံုးမ်ားက ၾကည့္ေနက် ေနရာဆီသို႕ ေရာက္သြားသည္။ အို… ရင္ထဲမွာ လႈိက္ကနဲ တုန္ခါသြားသည္…။ သူ... သူ ထိုင္ေနက် ေနရာမွာ ရွိမေနပါလား…။ သူမက အခါတိုင္းထက္ ေစာေနသည္လား… သူ အလာမ်ား ေနာက္က်ေနသည္လား…။ လက္ထဲမွနာရီကို ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ အခ်ိန္ အနည္းငယ္ ေစာေနေသးေသာ္လည္း ခါတိုင္းဆို သူကသာ အျမဲ ေရာက္ႏွင့္ေနသည္ပဲ…။ အခုေတာ့ ဘာေၾကာင့္မ်ား သူ ေရာက္မလာတာပါလိမ့္…။ ေတြးၾကည့္လွ်င္ သူ႕အတြက္ ဝမ္းသာရမည္ျဖစ္ေသာ္လည္း သူမမွာ ဝမ္းမသာႏိုင္ေသာ စိတ္ေတြ ျဖစ္ေနခဲ့သည္။

သည္လိုႏွင့္ ဘူတာရံုမွာ နာရီေပါင္း မ်ားစြာ ၾကာသည္အထိ ေစာင့္ေနမိသည္။ ရထားစီးခရီးသည္ေတြကေတာ့ တသုတ္ၿပီး တသုတ္ ေရာက္လာလိုက္၊ ရထားေတြက တစီးၿပီး တစီး ေရာက္လာလိုက္၊ ထြက္ခြာသြားလိုက္ႏွင့္…. ေနေစာင္းၿပီး ရံုးျပန္ခ်ိန္သာေရာက္သြားသည္ ေမွ်ာ္ေနေသာ ေက်ာပိုးအိတ္ အညိဳေရာင္ေလးကား ေရာက္မလာခဲ့…။ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ေနဝင္သြားသည္။ လမ္းမီးမ်ားႏွင့္အတူ ဘူတာရံုမွ မီးေခ်ာင္းမ်ားလည္း လင္းလာၿပီ။ ည၏ အေမွာင္ထုသည္လည္း တစထက္ တစ သိပ္သည္းလာၿပီ။ ဘူတာရံုအတြင္းမွာလဲ လူေတြ ရွင္းစျပဳလာၿပီ….။ ၾကားလိုက္ရေသာ ဘူတာရံုမွ ေၾကျငာခ်က္အရ တခဏ ၾကာလွ်င္ ေနာက္ဆံုးရထား ဆိုက္ေရာက္လာေတာ့မည္။

မ်က္ေစ့ေရွ႕ကို ဝင္လာေသာ ေနာက္ဆံုး ရထားတစ္စီး အျပီးမွာ ဘူတာရံု လံုျခံဳေရး ဝန္ထမ္းမ်ား၊ သန္႔ရွင္းေရး ဝန္ထမ္းမ်ား အလုပ္စၾကၿပီ…။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ား ကုန္ဆံုး ပ်က္သုန္းၿပီး ဘူတာရံုေလးကို ခ်န္ထားခဲ့ကာ ထိုင္ေနရာမွ ေလးတြဲ႕စြာ ထြက္ခြာလာခဲ့မိသည္။ ျမင္ခ်င္ေသာ ေက်ာပိုးအိတ္ အညိဳေရာင္ေလးက ဘယ္ေရာက္ေနသည္လဲ…။ သူ ေစာင့္ေနသူတေယာက္ကို ေတြ႕သြားေလသည္လား… သို႕မဟုတ္ ဆက္ မေစာင့္ေတာ့ဘူးလား… လက္ေလွ်ာ့သြားၿပီလား…။ ဝမ္းသာရမည္လား ဝမ္းနည္းရမည္လား ကိုယ္တိုင္ ေဝခြဲမရေသာ အေတြးမ်ားျဖင့္ အခါမ်ားစြာမွာ သြက္လက္တတ္ေသာ အိမ္အျပန္ ေျခလွမ္းမ်ားသည္ သည္တေန႕တြင္ အေလးလံဆံုးႏွင့္ အေႏွးေကြးဆံုး ျဖစ္ေနခဲ့ေတာ့သည္။

သို႕ေသာ္လည္း ေနာက္တေန႕မနက္ ေစာေစာ ထိုဘူတာရံုေလးမွာ မ်ားျပားလွေသာ ရထားစီး ခရီးသည္မ်ားအၾကားတြင္ ေက်ာပိုးအိတ္ အညိဳေရာင္ေလးကို တေနကုန္ၿပီး ညေမွာင္ေမွာင္မွာ ေနာက္ဆံုးရထား ေရာက္လာခ်ိန္အထိ လာေရာက္ ေစာင့္ဆိုင္း ရွာေဖြလိမ့္မည္ မဟုတ္ဟု သူမကိုယ့္ သူမ မေသခ်ာပါ…။ သံေယာဇဥ္ဆိုသည္မွာ တြယ္မိတြယ္ရာကို တြယ္တတ္ၾကသည္ မဟုတ္ပါလား…။




မွတ္ခ်က္ ။ ။ သူငယ္ခ်င္း ေရးခဲ့ေသာ သူႏွင့္ ဘူတာရံု အက္ေဆးကို ဖတ္ၿပီး ျပန္လည္ ခံစား ေရးဖြဲ႕ထားပါသည္။

8 comments:

  1. ဒီဘက္က ျပန္ေရးတာေလးလဲ လွတယ္။ :)

    ReplyDelete
  2. ဒီလို အေတြးမ်ိဳးနဲ႕အေရးကို သိပ္ႏွစ္သက္မိတယ္။

    ReplyDelete
  3. ဆံုမွတ္တို႔ လဲြေခ်ာ္ခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းေလးေပါ့၊ ဒီပိုစ့္ေလးနဲ႔ ဆက္စပ္ဖတ္မွ ပထမေကာင္က ပို အသက္ဝင္လာတာ....

    ReplyDelete
  4. ကိုယ့္ပုံက ရဲေမပုံေပါက္ေနလို႔ေနမွာ..ဟိုက ရထားလက္မွတ္ ေမွာင္ခိုေရာင္းေနတာ ဆိုေတာ့..နဲနဲလန္႔သြားပုံရတယ္..

    ReplyDelete
  5. မိုက္တယ္ဗ်ာ။

    ReplyDelete
  6. ဥတၱေစာင္႕မ်ားလူလဲသလုိေပါ႕။

    ReplyDelete
  7. မခ်စ္..ေျပာသလုိ ဒီပုိစ့္ေလးနဲ႔ ဆက္စပ္ၿပီးေတာ့မွ အရင္ပုိစ့္က ပုိလက္သြားတယ္။ း)

    ReplyDelete

အမွတ္တရ ေရးခဲ့ပါ...