ဆူး နဲ႕ အဆိပ္

ဆူးေတြက ခြ်န္ျမ ထက္ရွ
အဆိပ္ေတြက မူးေဝ ျပင္းျပ…
သူတို႕ဆီမွာ တူညီတာ တခုက မာန…

ဆူး နဲ႕ အဆိပ္
အားျပိဳင္တဲ့ပြဲ
ဘယ္သူမွ မတားႏိုင္ ဒိုင္သူၾကီးလဲ မရွိ
အားလံုးက ရပ္ၿပီး ၾကည့္ေနရံု…

ခြ်န္ျမတဲ့ ဆူးထက္ထက္ေတြ အဆိပ္ရည္နဲ႕အေတြ႕…
အဆိပ္ကပဲ စြမ္းတယ္လား
ဆူးကပဲ ႏြမ္းလြယ္လား…

ျပင္းျပတဲ့ အဆိပ္ရည္ ဆူးခြ်န္နဲ႕ အေတြ႕…
ဆူးကပဲ ထက္သလား
အဆိပ္ကပဲ ပ်က္သလား…

ဆူး နဲ႕ အဆိပ္
သူႏိုင္ ကိုယ္ႏိုင္ ယွဥ္ျပိဳင္တဲ့ပြဲမွာ
အဆိပ္ေတြက ဆူးေတြ စူးၿပီး…
ဆူးေတြက အဆိပ္ေတြ လူးလို႕…
ႏွစ္ဦးစလံုး သဲသဲမဲမဲ အလဲအကြဲ….

ျပိဳင္ပြဲအဆံုး
မာနအျပံဳးေတြ ကိုယ္စီနဲ႕

ေက်ာခိုင္းကာ အလွည့္
မိမိသာလွ်င္ အႏိုင္ရ
အပိုင္ ယူဆၾကတဲ့ ဒီပြဲမွာ
ဆူးခ်က္ေတြ အထပ္ထပ္နစ္
အဆိပ္ခိုးေတြ မႈိင္းေဝ
က်ိန္စာေတြ သင့္ခဲ့ရတာကေတာ့
သူတို႕ အားျပိဳင္ကြင္းထဲက အျပစ္မဲ့တဲ့ ေျမဇာပင္…။

ေျမဇာပင္ေလး တပင္သို႕....
(11:30 PM - 28 April 2010)

အခ်ဥ္ထည့္ျခင္း

အခ်ဥ္ထည့္ျခင္း လို႕ ေခါင္းစဥ္တပ္လိုက္လို႕ သက္ေဝ ဘယ္သူ႕ကို ဘယ္လိုမ်ား အခ်ဥ္ ထည့္ေတာ့မွာပါလိမ့္လို႕ မေတြးၾကပါနဲ႔…။ ၿပီးေတာ့ ေၾကာက္လဲ မေၾကာက္ၾကပါနဲ႔… စိတ္ေတြ အခ်ဥ္ေပါက္ေနတာလဲ မဟုတ္ရပါဘူး…။ ညေနက အျပင္မွာ ညစာသြားစားရင္း ဆိုင္က ေပးတဲ့ အခ်ဥ္ရည္ကို သေဘာက်ၿပီး ကိုယ္ၾကိဳက္တဲ့ အခ်ဥ္ေလးေတြ အေၾကာင္း ဆက္ေတြးမိလို႕ပါ။

ကိုယ္က အခ်ဥ္ အရမ္းၾကိဳက္ပါတယ္…။ ငယ္ငယ္ထဲက ၾကိဳက္တာပါ။ ဘာပဲစားစား အခ်ဥ္ေလးပါမွ စားလို႕ေကာင္းသြားတယ္လို႕ ထင္မိတယ္…။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ အခ်ဥ္ၾကိဳက္သလဲဆို အခ်ဥ္ရည္ေတြ႕ရင္ ဇြန္းနဲ႕ေတာင္ ခပ္ၿပီး ေသာက္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ကို ၾကိဳက္ပါတယ္။ တကယ္ေျပာတာပါ။ ေက်ာင္းသူဘဝတုန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ အတူတူ အင္းလ်ားကန္ေစာင္းက ဘူးသီးေၾကာ္ဆိုင္ေတြမွာ သြားစားျဖစ္တုန္းက ေလာင္းေၾကး စားေၾကးနဲ႕ အခ်ဥ္ရည္ေတြကို သစ္သီးေဖ်ာ္ရည္လို တခြက္ၿပီး တခြက္ ေမာ့ေသာက္ခဲ့ၾကဖူးတာ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ႏိုင္စရာပါ။

ၿပီးေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္တံုးက ျပည္လမ္းမၾကီးေပၚမွာရွိတဲ့ Hi တို႕၊ အင္းလ်ားလမ္းမွာရွိတဲ့ Smile တို႕ Full moon တို႕ေတြမွာ ရတဲ့ ေကာ္ျပန္႕ေၾကာ္သုပ္မွာ ဆမ္းေပးတဲ့ အခ်ဥ္ရည္… ေကာ္ျပန္႕ရဲ႕ အရသာ ေကာင္းမေကာင္း သိစရာမလို၊ သိလဲ မသိခဲ့…။ အခ်ဥ္ရည္က ေကာင္းလြန္းလို႕ အဲဒီဆိုင္ေတြေရာက္တိုင္း ေကာ္ျပန္႕ေၾကာ္သုပ္ တမ်ိဳးထဲကိုပဲ အျမဲမွာစားျဖစ္ခဲ့တာ…။ စၿပီး မွာကထဲက အခ်ဥ္ရည္ မ်ားမ်ား ထည့္ေပးပါေနာ္ လို႕ မွာတတ္တာ..။

အခု ဒီမွာကေတာ့ ပုလင္းထဲက အသင့္ျပဳလုပ္ထားတဲ့ အခ်ဥ္ေတြကို ၾကိဳက္လဲစား မၾကိဳက္လဲစား စားေနရတာကို…။ အဲဒါေတြကို စားရတာ အားမရတိုင္း ရန္ကုန္မွာ စားရတဲ့ တရုတ္တန္းက ဝက္သားဒုတ္ထိုး အခ်ဥ္ရည္ နီနီေတြကို သိပ္သတိရပါတယ္…။ ဒီမွာ အဲဒီလို ေဆးဆိုးနဲ႕ အခ်ဥ္နီနီေတြ မရဘူးေလ…။ အဲဒီလို အခ်ဥ္နဲ႕ ခပ္ဆင္ဆင္တူတဲ့ အခ်ဥ္မ်ိဳး အလြယ္တကူ စားခ်င္ရင္ေတာ့ ဒီမွာဝယ္လို႕ရတဲ့ Maggie က ထုတ္တဲ့ အခ်ဥ္ပုလင္းေတြထဲကမွ Hot Chili ဒါမွမဟုတ္ Extra Hot ကို ဝယ္စားပါတယ္။ အဲဒီ အခ်ဥ္ကို ေၾကးအိုး၊ ေခါက္ဆြဲျပဳတ္၊ ၾကာဆံျပဳတ္ ေတြနဲ႕ အတူတူစားျဖစ္တယ္။ တခါတခါ ၾကက္ကင္တို႕ ငါးေၾကာ္တို႕နဲ႕လဲ အတူတူ စားပါတယ္။

အလုပ္အားလို႕ အခ်ိန္ရတဲ့ေန႕ေတြမွာ ဘူးသီးေၾကာ္တို႕ ၾကက္သြန္ေၾကာ္တို႕ ေကာ္ျပန္႕ေၾကာ္တို႕ ေၾကာ္စားျဖစ္ရင္ေတာ့ မန္က်ည္းသီးနဲ႕ အခ်ဥ္ရည္ လုပ္စားတာေပါ့။ မန္က်ည္းသီးကို အရည္ေဖ်ာ္ထားတာထဲကို ျငဳတ္သီးစိမ္းနဲ႔ ၾကက္သြန္ျဖဴကို သၾကားေလးနဲနဲနဲ႔ ေရာၿပီးေထာင္းထားတာကို ထည့္… ၿပီးရင္ အခ်ိဳမႈန္႕၊ ငန္ျပာရည္ နဲ႕ ျငဳတ္သီး အေလွာ္မႈန္႕ေလး ထည့္တယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ နံနံပင္ေလး ပါးပါးလွီးထည့္…။ တျခား ဘာဟင္းမွမပါလဲ အေၾကာ္နဲ႕ အခ်ဥ္နဲ႕ဆိုရင္ေတာင္ ထမင္းစားလို႕ ေကာင္းေနၿပီ…။

အဲဒီလို အခ်ဥ္ရည္ဆိုရင္ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္၊ ၾကာဆံေၾကာ္၊ ကပ္ေၾကးကိုက္ စတာေတြနဲ႔လဲ တြဲစားလို႕ရတာမို႕ အိမ္မွာေတာ့ ခဏ ခဏ လုပ္ျဖစ္ပါတယ္။ တခါတေလ အခ်ိန္နဲေနတဲ့ ေန႔ေတြမွာေတာ့ ၾကက္သြန္နီ နဲ႕ ျငဳတ္သီးစိမ္းေလး ပါးပါးလွီးၿပီး သံပုရာရည္ညွစ္ထားတဲ့ အခ်ဥ္မ်ိဳးနဲ႕ စားလိုက္ရတာပါပဲ။

အခုတေလာမွာ ရန္ကုန္က အိမ္ကလူေတြ လာရင္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြ ရင္းခ်ာေတြ လာရင္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ Lucky Seven က ေပါက္ဆီတို႕ ဝက္သားေပါင္းတို႔ ဝယ္လာတတ္ၾကတယ္။ အဲဒါေတြနဲ႕ အတူတူ ကိုယ္ၾကိဳက္မွန္းသိလို႕ မပ်က္မကြက္ ဆက္ဆက္ ပါလာတတ္တာကေတာ့ အခ်ဥ္ရည္ နီနီေတြ…။ တခါက သြားဝယ္တဲ့သူက အဲဒီ ေပါက္ဆီနဲ႕ ဝက္သားေပါင္းကို စကၤာပူကို ယူသြားခ်င္လို႕ ဗူးနဲ႕ ေသေသခ်ာခ်ာ လံုေအာင္ ထည့္ေပးပါ အခ်ဥ္ရည္လဲ မ်ားမ်ား ထည့္ေပးပါလို႕ အမွာ… ေရာင္းတဲ့သူေတြရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ ႏိုင္ငံျခားကို ယူမွာဆိုေတာ့ ဒီအခ်ဥ္နီနီေတြေတာ့ မလိုခ်င္ေလာက္ဖူး၊ မထည့္ေပးပါနဲ႕လို႕ ေျပာတာပဲ ထင္ၿပီး လံုးဝ ထည့္မေပးလိုက္…။ အခ်ဥ္မပါပဲ အဲဒါေတြ ရတဲ့ေန႕က ကိုယ္ စိတ္အဆိုးဆံုးေန႕ပါပဲ…။

ေနာက္ ကိုယ္ၾကိဳက္တဲ့ အခ်ဥ္တခုကေတာ့ Coca Suki မွာ ေပးတဲ့ Suki Sauce ပါ။ ဘယ္လိုေလးမွန္းမသိ အရမ္းစားလို႕ ေကာင္းပါတယ္…။ နံနံပင္ေလးေတြ စဥ္းထားတာပါတယ္… ႏွမ္းေလးေတြလဲ ပါတယ္… ငယ္ငယ္တုန္းကလိုသာဆို သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အတူတူ ေမာ့ေသာက္လို႕ သိပ္ေကာင္းမယ့္ အခ်ဥ္မ်ိဳးေပါ့…။

ေၾကးအိုးနဲ႕စားရတဲ့ အခ်ဥ္ရည္ နီနီကိုလဲ ကိုယ္အရမ္းၾကိဳက္တယ္…။ ဟိုတေလာက Marina Square က အင္းေလးမွာ ေၾကးအိုးစားတာ အဲဒီ ဆိုးေဆးနဲ႔ အခ်ဥ္မ်ိဳးမရဘူး ပုလင္းထဲက အခ်ဥ္မ်ိဳးပဲရလို႕ ေၾကးအိုးအရသာ ေပ်ာက္သြားတာ…။ ဘာရမလဲ ေနာက္တေန႕မွာ ပင္နီစူးလားက အင္းေလးမွာ ေနာက္တေခါက္သြားစားတာေပါ့…။ အဲဒီမွာေတာ့ အခ်ဥ္ရည္ နီနီေတြရတယ္… ေကာင္းမွ ေကာင္း…။

ေနာက္ အခ်ဥ္တမ်ိဳးကေတာ့ ဂ်ပန္စာ ဆူရွီတို႕ ဆာရွိမိတို႕နဲ႕ အတူတူတြဲစားရတဲ့ ဂ်င္းခ်ဥ္ပါ။ ဂ်င္းႏုႏုေလးေတြကို အခ်ဥ္ထည့္ထားတာ… အရသာက ပူရွိန္းရွိန္း၊ ခ်ိဳခ်ိဳ ခ်ဥ္ခ်ဥ္နဲ႔ စားလို႕သိပ္ေကာင္းပါတယ္…။ ဂ်ပန္ဆိုင္ေရာက္ရင္ ဆူရွီစားတာက နဲနဲ... အဲဒီ ဂ်င္းအခ်ဥ္ကို စားတာက မ်ားမ်ားျဖစ္ေနလို႕ ဘယ္ေန႔ ဆိုင္က ရိုက္ထုတ္မယ္ မသိဘူးလို႕ စားတိုင္း ေတြးမိပါတယ္…။ ရိုက္မထုတ္ခင္ေတာ့ စားထားအံုးေပါ့ေလ… ရိုက္ထုတ္ေတာ့လဲ ေျပးရံုေပါ့… ဟုတ္ဖူးလား…။

ၿပီးေတာ့ အခုတေလာ မၾကာခဏ ေရာက္ေနတဲ့ Seafood ဆိုင္က ေပးတဲ့ အခ်ဥ္ေလးကို ၾကိဳက္ေနျပန္တယ္…။ ၾကက္သြန္နီေလးေတြ ပါးပါးလွီးထားတာကို ျငဳတ္သီးအခ်ဥ္ရည္ နီနီ ခ်ိဳခ်ိဳခ်ဥ္ခ်ဥ္ ေလး ဆမ္းထားတာ။ အဲဒီဆိုင္ရဲ႕ Home-made Specialty Sauce လို႕ ဆိုတယ္…။ ထမင္းေၾကာ္၊ ၾကက္သားေၾကာ္၊ ငါးေပါင္း ဘာနဲ႕ပဲျဖစ္ျဖစ္ တြဲစားလို႕ အရမ္းေကာင္းတဲ့ အခ်ဥ္ေလးပါ။ အဲဒီဆိုင္မွာ ရတဲ့ နာမည္ၾကီး အစားအေသာက္ေတြထက္ အခ်ဥ္ကိုၾကိဳက္လို႕ မၾကာခဏ လာစားပါတယ္ ဆိုရင္ အဲဒီ ဆိုင္ရွင္ စိတ္ေလသြားမွာ ေသခ်ာတယ္…။

ေနရာ အသစ္ တခုခုမွာ သြားစားျဖစ္တိုင္း ဆိုင္ေတြကေပးတဲ့ တေက်ာင္း တဂါထာ တရြာ တပုဒ္ဆန္းတဲ့ အခ်ဥ္ရည္ေတြကို စိတ္ဝင္တစား ေလ့လာၾကည့္တတ္ပါတယ္။ တန္ေဆး လြန္ေဘး ဆိုေပမယ့္ အခ်ဥ္ရည္ေတြ ေတြ႕ရင္ ဘယ္လိုမွ ဘရိတ္အုပ္လို႕ မရတတ္တဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အားေပး အားေျမွာက္ျပဳတဲ့ အေနနဲ႔ေရာ… ကိုယ္ၾကိဳက္တဲ့ အခ်ဥ္ရည္ေတြကို ဂုဏ္ျပဳတဲ့ အေနနဲ႔ပါ ဒီပိုစ့္ေလးကို အမွတ္တရ ေရးျဖစ္ပါတယ္…။

အဆင္ေျပရင္ အခ်ဥ္ၾကိဳက္သူမ်ား အသင္းဖြဲ႕ခ်င္ပါတယ္…။ အခ်ဥ္ တကယ္ၾကိဳက္ၿပီး အသင္းဝင္ဖို႕ စိတ္ဝင္စားသူမ်ား ၾကိဳတင္ စာရင္းေပးခဲ့ႏိုင္ပါတယ္…။ ၿပီးေတာ့ အသင္းဝင္မ်ား အေနနဲ႔ ကိုယ္သိဖူး စားဖူးခဲ့တဲ့ ကမာၻတလႊားမွ ထူးထူးျခားျခား အခ်ဥ္ရည္မ်ားႏွင့္ လုပ္ကိုင္ပံု အဆင့္ဆင့္တို႕ကိုလဲ ဗဟုသုတအျဖစ္ မွ်ေဝ ေပးခဲ့ေစခ်င္ပါတယ္။ အသင္း ဝင္ဝင္ခ်င္းမွာ ၾကိဳဆိုျခင္း အထိမ္းအမွတ္ လက္ေဆာင္အျဖစ္ သံပုရာသီး တလံုးစီ ပို႕ေပးပါ့မယ္…။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ပါးပါးေပါ့...။

ကြ်န္ေတာ့္ အေၾကာင္း

ကြ်န္ေတာ္ဟာ သာမန္ ကပ္ေၾကးေလး တေခ်ာင္းပါ…
တကယ္ေတာ့ ဟိုး ေရွးေရွး ဘိုးစဥ္ ေဘာင္ဆက္ ကာလေတြထဲက ကပ္ေၾကး ဆိုတဲ့ပစၥည္း ရွိခဲ့တာပါ။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ အသြားက ခပ္တံုးတံုး၊ ထူထူ ထဲထဲ ေလးေလး ပင္ပင္နဲ႕ သံကပ္ေၾကးၾကီးေတြေပါ့။ လက္ကိုင္ေနရာကလဲ သံနဲ႕ပဲ လုပ္ထားတာဆိုေတာ့ ကိုင္ရ ညွပ္ရတာ လက္ေတာ့ နဲနဲ နာသေပါ့ေလ…။ တခ်ိဳ႕ကလဲ ကိုင္ရတာ လက္မနာေအာင္ လက္ကိုင္ကို အဝတ္စေတြနဲ႕ ပတ္ၿပီး သံုးတတ္ၾကေသးတယ္။ သို႕ေသာ္ သူ႕ကို အိမ္သံုး ပစၥည္း တခုအျဖစ္ အိမ္မွာ ေဆာင္ထားၿပီး အသံုးခ်တာမ်ိဳးကေတာ့ သိပ္ကို နည္းပါးခဲ့ပါတယ္…။ သံနဲ႕ လုပ္ထားတာဆိုေတာ့ မသံုးတာ ၾကာရင္ သံေခ်းေတြ ဘာေတြလဲ တက္တတ္ေသးတာကိုး…။ ဒီေတာ့ အိမ္တိုင္းမွာ မရွိတတ္ၾကဘူး။

ရြာေတြမွာေတာ့ လြယ္တယ္ေလ…။ ကပ္ေၾကးကို အသံုးလိုလာတဲ့ အခါက်ရင္ ကပ္ေၾကးရွိတတ္တဲ့ နီးရာ အိမ္ သို႕မဟုတ္ ပန္းတိမ္ဆိုင္၊ အက်ႌခ်ဳပ္ဆိုင္၊ ဆံပင္ညွပ္ဆိုင္ေတြမွာ ခဏတျဖဳတ္ သြားငွားၿပီး သံုးလိုက္ၾကတာပါပဲ။ တခါတခါ ရြာထဲက သက္ၾကီးရြယ္ဆိုေတြ အိမ္မွာ သံကပ္ေၾကး ေဟာင္းေဟာင္းၾကီးေတြ ရွိတတ္တယ္။ သူတို႕ေတြ ေသာက္ဖို႕ ေဆးလိပ္လိပ္တဲ့ အခါ ေဆးလိပ္ရဲ႕ ေနာက္ပိတ္ အစီခံနားမွာ ပိုထြက္ေနတဲ့ ေဆးရြက္ေတြကို ျဖတ္ေတာက္တဲ့ အခါမ်ိဳးမွာ သံုးတတ္ၾကတယ္လို႕ ကြ်န္ေတာ့ အဖိုးက ေျပာခဲ့ဖူးတယ္။ ေအာ္… ကြ်န္ေတာ့ အဖိုး ဆိုတာက ခပ္တံုးတံုး ခပ္ေလးေလး သံကပ္ေၾကးၾကီး တလက္ေပါ့…။

အဲဒီကေန ကာလ အေတာ္ၾကာလာေတာ့ ကပ္ေၾကးဆိုတာကို တခ်ိဳ႕အိမ္ေတြမွာ စတင္ အသံုးျပဳတတ္လာၾကတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ အေဖတို႕ ေခတ္လို႕ ဆိုရမွာေပါ့။ စတိန္းလက္စ္ စတီးလ္ ေခၚတဲ့ သံေခ်းမတက္တတ္တဲ့ စတီးလ္တမ်ိဳးနဲ႕ ျပဳလုပ္ထားတဲ့ ကပ္ေၾကးေတြေလ… လက္ကိုင္ေနရာမွာလဲ မနာက်င္ေအာင္ ပလတ္စတစ္သား ေကာင္းေကာင္းနဲ႕ ကြပ္လို႕ ဗ်ား…။ အဲဒီလို ကပ္ေၾကးေတြကို အိမ္ေတြမွာ သစ္ပင္ ပန္းပင္ေတြကို ကိုက္ျဖတ္တဲ့ အခါမ်ိဳး၊ စကၠဴ စာရြက္ေတြကို ျဖတ္တဲ့ အခါမ်ိဳး၊ ၾကိဳးေခြတို႔ ေရပိုက္တို႔ ဘာတို႔ေတြ ျဖတ္တဲ့ ေတာက္တဲ့ အခါမ်ိဳးေတြမွာ သံုးတတ္လာၾကတယ္။ ကပ္ေၾကးကို အိမ္မွာ ေဆာင္ထားတတ္ၾကတဲ့ ကာလ ဆိုေပမယ့္ အိမ္တိုင္းမွာ မရွိမျဖစ္ ေဆာင္ထားတတ္ၾကတာမ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္ေသးဘူးေပါ့။

အခု ကြ်န္ေတာ္တို႕ေခတ္မွာေတာ့ ပံုစံစံု အရြယ္စံု အေရာင္စံု ကပ္ေၾကးလွလွေလးေတြ တအား မ်ားလာတယ္၊ အိမ္သံုးပစၥည္းေတြ ထုတ္တဲ့ ကုမၼဏီၾကီးေတြကလဲ သူ႕ထက္ငါ အျပိဳင္အဆိုင္ ကပ္ေၾကးေကာင္းေကာင္းေတြ၊ ကပ္ေၾကးလွလွေလးေတြကို တီထြင္လာၾကတယ္။ လက္ကိုင္ေနရာမွာ မနာေအာင္၊ ညွပ္တဲ့အခါမွာ အသြားထက္ထက္ေလး နဲ႕ ေခ်ာေခ်ာေမြ႕ေမြ႕ေလး ျဖစ္ေနေအာင္ အရည္အေသြးေကာင္းမြန္တဲ့ ကပ္ေၾကးေလးေတြ၊ ဒါတင္မက အသြားေနရာမွာ အတြန္႕ေလးေတြပါၿပီး ညွပ္လိုက္တဲ့အခါ စာရြက္ေလးေတြမွာ တခါတည္း အတြန္႕ေလးေတြ ေပၚလာတဲ့ ကပ္ေၾကးမ်ိဳးေတာင္ ရွိေနေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကေလးငယ္ေတြအတြက္လဲ အႏၱရာယ္ မရွိေစတဲ့ စကၠဴကိုသာ ညွပ္လို႕ရတဲ့ ပလတ္စတစ္ အသြားနဲ႕ ေရာင္စံု ကပ္ေၾကး ေသးေသးေလးေတြဆိုရင္လဲ သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းတာ ဗ်။

အခု ကြ်န္ေတာ္ေျပာခ်င္တာက ကြ်န္ေတာ္တို႕ ေခတ္မွာ အိမ္တိုင္း အိမ္တိုင္းမွာ အနည္းဆံုး ကပ္ေၾကး တေခ်ာင္းေတာ့ ရွိေနၾကၿပီ ဆိုတာပါပဲ။ စဥ္းစားၾကည့္ေလဗ်ာ… အခုေခတ္မွာ စားစရာ ေသာက္စရာ ပစၥည္း ပစၥယ ေတြကို ထုတ္ပိုးတဲ့အခါ အရင္ကလို အင္ဖက္ေတြ စကၠဴေတြနဲ႕မွ မထုတ္ပိုးေတာ့တာ။ ပလတ္စတစ္အိပ္ေတြ ၾကြပ္ၾကြပ္အိပ္ေတြနဲ႕ ထည့္ယူ ထုတ္ပိုးၾကတယ္ မဟုတ္လား။ ဒီေတာ့ အဲဒီ အထုတ္ေတြကို ေျဖဖို႕ လက္နဲ႕ ဒါမွမဟုတ္ သြားနဲ႕ အလြယ္တကူ ကိုက္ျဖတ္လို႕မွ မရတာ။ ဒီေတာ့ ကပ္ေၾကးေလးတလက္ မရွိမျဖစ္ လိုလာေတာ့တာေပါ့။ ၿပီးေတာ့ အာလူးေၾကာ္ သၾကားလံုး ဘီစကစ္ အခ်ဥ္ အခ်ိဳေတြ ဘာညာ ဘာညာေတြကိုလဲ ပလတ္စတစ္နဲ႕ပဲ ထုပ္ပိုးၾကတာ ေတြ႕မွာေပါ့။ စားေသာက္စရာေတြ တာရွည္ခံေအာင္၊ ေလမသလပ္ေအာင္ ပလတ္စတစ္ ေကာင္းေကာင္းေတြနဲ႕ ထုတ္ပိုးလာၾကေတာ့ ေတာ္ရံုတန္ရံု လက္နဲ႕ အလြယ္တကူ ဖြင့္လို႕ ေဖါက္လို႕ မရတာမို႕ ကပ္ေၾကးေလးနဲ႕မွ အဆင္ေျပ… အဝတ္အစား အသစ္ေတြ ဝယ္လာတဲ့အခါ တပ္ထားတဲ့ တံဆိပ္ေတြကို ျဖဳတ္တဲ့ အခါမွာလဲ ကပ္ေၾကးေလးနဲ႕မွ ဟန္က်ေတာ့တာကလား...။ ဒါတင္မက ကြ်န္ေတာ္တို႕ အသံုးဝင္တဲ့ ေနရာေတြ အမ်ားၾကီး ရွိပါေသးတယ္။ အိမ္မွာ ဟိုဟာ ဒီဟာ ဘာေလးမဆို ျဖတ္စရာ ေဖါက္စရာ တခုခု ရွိလာရင္ ေဟ့.. ေပးၾကပါအံုး… ကပ္ေၾကးေလး… ယူခဲ့ပါအံုး… ကပ္ေၾကးေလး နဲ႕… ။ ကြ်န္ေတာ္တို႕ ကပ္ေၾကးမ်ိဳးႏြယ္ေတြ ဒီလို ဒီလိုကို တြင္က်ယ္လာတာ ခင္ဗ်…။

ေနာက္ဆံုး… တခ်ိဳ႕အိမ္ရွင္မေတြဆို သူတို႕လက္ေတြ ညစ္ပတ္မွာ စိုးလို႕လား၊ အေစးေပမွာစိုးလို႕လား မေျပာတတ္ေပါင္ဗ်ာ… ကန္ဇြန္းရြက္ ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္ေတြကိုေတာင္ ကပ္ေၾကးေလးနဲ႕ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ညွပ္တတ္ၾကတာ ေတြ႕ရတယ္…။ အိမ္ရွင္မေတြရဲ႕ မီးဖိုေခ်ာင္မွာ ရွိေနက် ဓါးေတြအျပင္ ကပ္ေၾကးတလက္ တြင္က်ယ္လာပံု ဆိုပါေတာ့။

အရင္တုန္းက အိမ္သံုး လက္နက္ကရိယာ တခုအျဖစ္ လူ သိပ္မသိ၊ အသံုးသိပ္မဝင္၊ သိပ္မတြင္က်ယ္ခဲ့တဲ့ ကပ္ေၾကးတလက္… အခုေတာ့ျဖင့္ ဟိုေနရာလဲ သူ ပါရ… ဒီေနရာလဲ သူေလးနဲ႕မွ… အဲဒီလိုကို ျဖစ္ေနေတာ့တာေလ။ အသံုးလိုေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကပ္ေၾကးေလး တေခ်ာင္း တေနရာမွာ အထားမွားၿပီးမ်ား ေပ်ာက္ေနခဲ့ရင္ တအိမ္လံုး သူသူ ငါငါ ဘယ္သူမွ မေနရ… ရွာလိုက္ၾကရတာ ေဒါင္းကို ေတာက္ေရာ…။

ကြ်န္ေတာ္ဟာ သာမန္ ကပ္ေၾကးေလး တေခ်ာင္းပါ…
ဒါေပမယ့္ အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ သာမန္ ကပ္ေၾကးေလး တေခ်ာင္း ဆိုတာထက္ ေခတ္မီ တိုးတက္လာတဲ့ ကာလၾကီးမွာ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ အခန္းက႑ေတြ၊ အသံုးဝင္မႈေတြ တျဖည္းျဖည္း က်ယ္ျပန္႔ မ်ားျပားလာတာကို ေတြးၿပီး ပီတိ ျဖစ္ေနတဲ့ ကပ္ေၾကးေလး တေခ်ာင္း ဆိုရင္ ပိုမွန္မယ္ ထင္ပါရဲ႕…။



မွတ္ခ်က္ ။ ။ ရံုးမွာ စားပြဲရွင္းရင္း မ်က္ေစ့ထဲကို ေရာက္လာတဲ့ အစိမ္းေရာင္ ကပ္ေၾကးေလး တေခ်ာင္းကို ၾကည့္ရင္း ေတြးမိတာေလးကို ေရးထားတာပါ။

ေရာက္တတ္ရာရာ (၁)

အခုတေလာ နဲနဲ အားေနတယ္ လို႕ ဆိုရမယ္။ တကယ္ၾကီး အားတာေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ေလာက္ဘူး။ (ညာေနတာ...) လုပ္စရာေတြကို ေနာက္ကို ပို႕ထားၿပီး အတင္း အားေနတာ လို႕ေျပာရင္ ပိုမွန္လိမ့္မယ္။ အဲဒီလို အခ်ိန္အားေတြ ရွိေနရင္လဲ တခုခုေလး ေရးပါေတာ့လား လို႕ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ တိုက္တြန္းေနမိတယ္…။ အရင္ေန႕ေတြက စိတ္ အေတြးနဲ႕ ေရးထားတာေတြ စာလံုးအျဖစ္ ျပန္စီၾကည့္ေတာ့ စာလံုးေတြက အသက္မပါဘူး…။ ဒီလိုနဲ႕ ပစ္ထားလိုက္တဲ့ စာေၾကာင္းေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား…။ ႏွေျမာစရာ…။

အမွန္ကေတာ့ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ေနရင္းလဲ ေရးစရာ အေၾကာင္းအရာေလး စဥ္းစားမိတယ္…။ စာတအုပ္ ဖတ္ေနရင္းလဲ ေရးစရာ စာလံုးေတြ စီၾကည့္ေနမိတယ္…။ သီခ်င္း ဖြင့္ထားရင္းနဲ႕ ကဗ်ာစပ္စရာ ကာရန္ေတြ ရွာၾကည့္မိတယ္…။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ စကားေျပာေနရင္း သူတို႕ ေျပာတာေတြ နားေထာင္ရင္း ဇာတ္လမ္းတပုဒ္ ေရးေနမိတယ္…။ ရိုက္ထားတဲ့ ဓါတ္ပံုေတြကို ၾကည့္ၿပီး အက္ေဆး တပုဒ္ေရးဖို႕ လဲ ေတြးေနမိေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ အားလံုးကို အေတြး စိတ္ကူးထဲကေန ရည္ရြယ္ေနတာမို႕ လက္ေတြ႕မွာ ဘာမွ ထြက္မလာဘူး။ ကိုယ္ဟာ လူဆိုးပါ…။

ဒီရက္ပိုင္းမွာ Lost in Translation ကို ျပန္ၾကည့္ျဖစ္တယ္…။
ေန႕စဥ္ ဘဝကို ျငီးေငြ႕ေနတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြဟာ လူတိုင္း လူတိုင္းမွာ ရွိေနႏိုင္ၾကတာပဲ… နည္းတာနဲ႕ မ်ားတာပဲ ကြာမယ္…။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီလို ျငီးေငြ႕ေနတဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ စိတ္သက္သာရာ တခုခုကို ဒါမွမဟုတ္ ကိုယ္ဝါသနာပါတာ တခုခုကို ရွာေဖြလုပ္ကိုင္ျဖစ္ရင္ အေကာင္းဆံုးပဲ..။ မဟုတ္ရင္ေတာ့ သိပ္မနိပ္လွဘူး…။ အခုတေလာ စကာၤပူမွာ တိုက္ေပၚက ခုန္ခ်တဲ့ သတင္းေတြ မၾကာခဏ ၾကားေနရတယ္…။ အဆင္မေျပျခင္းနဲ႕ ဘဝကို ျငီးေငြ႕ေနျခင္းရဲ႕ ျပယုဒ္ေတြေပါ့…။

ေနာက္ၾကည့္ျဖစ္တာ တခုကေတာ့ Confessions of a Shopaholic …။ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ဇာတ္ကားေလးပါ။ မင္းသမီး လွလွ… ၿပီးေတာ့ လွပ ဆန္းျပားတဲ့ ေခတ္မီ အသံုးအေဆာင္ အဝတ္အစားေတြ ေတြ႕ရတယ္။ ေစ်းဝယ္တာ ဝါသနာပါၿပီး တလ တလ Credit Card Bill လာတိုင္း မ်က္ကလူး ဆန္ျပာျဖစ္ေနရတဲ့ ကိုယ့္အတြက္ သင္ခန္းစာ ယူရမလိုလိုပဲ…။ ထားပါေလ ကိုယ္နဲ႕ ဘာဆိုင္တာ လိုက္လို႕... အဲဒါက ရုပ္ရွင္ပဲ…။ (ကိုယ္ လက္မခံခ်င္ရင္ ဒီလိုပဲ မသိခ်င္ေယာင္ေတြ ဇြတ္ အတင္း ေဆာင္ေနတတ္တာ ကိုယ့္အက်င့္ဆိုး…)

ဒီရက္ေတြမွာ စာအုပ္ အၾကီးၾကီး ႏွစ္အုပ္ ဖတ္ေနတယ္…။ တအုပ္က ေမေမဝယ္ေပးတဲ့ ဆရာၾကီး ေရႊဥေဒါင္းရဲ႕ ဘဝ တသက္တာ မွတ္တမ္းႏွင့္ အေတြးအေခၚမ်ား၊ ေနာက္တအုပ္က ေမြးေန႕လက္ေဆာင္ရထားတဲ့ ဆရာမ မၾကည္ေအးရဲ႕ ဝတၳဳတိုေပါင္းခ်ဳပ္...။ မညာပါဘူး… စာအုပ္ေတြက တကယ္ အၾကီးၾကီးနဲ႕ အထူၾကီး အေလးၾကီးေတြ…။ အရင္က ဖတ္ဖူးၿပီးသားေတြ ျဖစ္ေပမယ့္ အခု တခါလည္း တကယ့္ကို ေလးေလးစားစား ျပန္ဖတ္ေနတာပါ။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီစာအုပ္ေတြက အိပ္ရာထဲ လွဲၿပီး ဖတ္လို႕မရဘူး၊ လက္နဲ႕ ကိုင္လို႕ မႏိုင္ဘူး၊ စားပြဲမွာ ေသေသခ်ာခ်ာ ထိုင္ဖတ္မွရတယ္…။

ေနာက္ အိပ္ခါနီးတိုင္း လက္က ေရာက္ေရာက္သြားၿပီး ကိုယ္ႏွစ္သက္ရာ အခန္းေလးေတြ၊ စာမ်က္ႏွာေလးေတြ ရွာၿပီး ဖတ္ျဖစ္တဲ့ စာအုပ္ႏွစ္အုပ္လဲ ရွိေသးတယ္။ အဲဒါေတြက ဂ်ဴးရဲ႕ ခ်စ္သူေရးတဲ့ ကြ်န္မရဲ႕ ညေတြ ရယ္… ဝင္းဝင္းလတ္ရဲ႕ အခ်စ္၏ ေနာက္ဆက္တြဲ စာမ်က္ႏွာမ်ားရယ္…။ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္ စာမ်က္ႏွာေလးပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဖတ္လိုက္တိုင္း ႏွစ္သက္ေနမိတယ္…။ အဲဒီစာႏွစ္အုပ္ ဖတ္ရင္း Frida Kahlol ေရးခဲ့တဲ့ ပန္းခ်ီကားေတြ အင္တာနက္မွာ လိုက္ရွာၾကည့္ေနမိသလို ေဒါက္တာ ခင္ဦးႏြယ္လို မိန္းမမ်ိဳး အျပင္မွာ တကယ္ ရွိႏိုင္သလားလို႕လဲ ေတြးေနမိျပန္တယ္…။ ေယာက်ၤားခ်င္း ရင္းႏွီး နားလည္မႈ ဆိုတဲ့ စကားလံုးနဲ႕ အတူ ေဒါက္တာ ေအာင္သူရ၊ ဆရာယစ္နဲ႕ သက္ေဇာ္ႏိုင္ကိုလဲ ပံုေဖၚၾကည့္ေနမိတယ္။ ဇာတ္ေကာင္ေတြကို သရုပ္ေဖၚမႈဟာ ေကာင္းလြန္း ပီျပင္လြန္းလို႕ စာေရးသူရဲ႕ ကေလာင္စြမ္းကို အားက်မိတယ္…။ အသက္ငယ္ငယ္နဲ႕ ဆံုးပါးသြားတာ ႏွေျမာစရာ…။

သီခ်င္းဖြင့္ဖို႕ ရွာလိုက္တိုင္း နားေထာင္ခ်င္တာက တျခား ဖြင့္မိတာက တျခား… အဲဒီလို ျဖစ္ေနတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာၿပီ လို႕ ဆိုရမယ္။ ဘာလို႕လဲေတာ့ မစဥ္းစားၾကည့္လို႕ အေျဖမရွိပါ။ ကြန္ပ်ဴတာမွာ အဆိုေတာ္ၾကီး ျပည္လွေဖရဲ႕ နတ္သွ်င္ေနာင္ ကို နားေထာင္ျဖစ္ေနသလို အိပ္ခန္းထဲေရာက္ရင္ ဖြင့္ဖို႕ ေရြးထားမိတာက အိုင္စီရဲ႕ ဆူဆူညံညံ သီခ်င္းေတြ…။ ၿပီးေတာ့ ရန္ေအာင္ ျပန္ဆိုထားတဲ့ ဝင္းဦးရဲ႕ အလြမ္းအိပ္မက္ရွည္လို သီခ်င္းေအးေအးေလး နားေထာင္ေနရင္း မ်က္လံုးက ေမွးေမွး ေမွးေမွး ျဖစ္ၿပီး အိပ္ခ်င္လာတဲ့ အခါ ခ်က္ခ်င္းထၿပီး ေျပာင္းပစ္လိုက္တဲ့ သီခ်င္းက မ်ိဳးၾကီးရဲ႕ သူစိမ္းတေယာက္ ျဖစ္ေနျပန္တယ္…။ စိတ္ ဆိုတာ မ်က္ေတာင္ တခတ္ မ်က္ေစ့ တမွိတ္ အခ်ိန္ေလးမွာတင္ ေျပာင္းလဲတတ္တာမ်ိဳး မဟုတ္လား…။ အဲဒီလို ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ ေျပာင္းလဲသြားတဲ့ ကိုယ့္စိတ္ကို ကိုယ္တိုင္ျပန္ သတိထားမိတိုင္း ေခါင္းကိုသာ တြင္တြင္ ခါယမ္းေနမိေတာ့တယ္…။ အမ်ားၾကီး လိုေသးတယ္…။

သတိထားမိတာ တခု...။ လူအမ်ား ဝိုင္းဖြဲ႕ ေျပာဆိုေနၾကတဲ့ စကားဝိုင္းေတြမွာ နားေထာင္သူသက္သက္ အျဖစ္ ေနေနခဲ့တာ ၾကာၿပီ။ ကိုယ့္မွာ သူတို႕လို ေျပာစရာ စကားေတြပဲ ရွိမေနတာလား… ရွိေနရဲ႕သားနဲ႕ စကား ေျပာခ်င္စိတ္ ကုန္ေနတာလား… ဆိုတာေတာ့ ေတြးေနတုန္းပဲ။ ကိုယ္ အရင္က စကားမ်ားမ်ား ေျပာတတ္တဲ့သူ တေယာက္ဆိုတာ ဟုတ္မွ ဟုတ္ပါေလစ လို႕ လဲ ေတြးေနမိတာ အၾကိမ္ၾကိမ္…။ ေနာက္ တဆက္တည္း ေတြးေနမိတာက လူေတြ ဘာလို႕ အဲဒီေလာက္ စကားေျပာၾကတာလဲ လို႕…။ သူတို႕တေတြ ေျပာဆိုေနၾကတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကို နားေထာင္ရင္း စိတ္ထဲမွာ စာစီၾကည့္တာ… လိုက္မမွီဘူး ဆရာ…။ သူတို႕က ျမန္ေနတာ မဟုတ္… ကိုယ္က ေႏွးေနတာ ျဖစ္မွာပါ။

ေန႕စဥ္ ရွင္သန္ လႈပ္ရွားေနၾကရတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္ေတြ ကြာျခားလာတာနဲ႕ အမွ် ေျပာေနၾကတဲ့ စကားလံုးေတြ ဘယ္နည္းနဲ႕မွ မတူညီႏိုင္ၾကတာကို ေသေသခ်ာခ်ာ ျမင္လာရတယ္။ ဒါဟာလဲ လူေတြ တဦးနဲ႕ တဦး ရင္းႏွီးမႈေတြ ပါးလ်ားၿပီး တေျဖးေျဖး ေဝးကြာသြားေစတဲ့ အေၾကာင္းရင္းထဲမွာ တခ်က္ အပါအဝင္ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ တန္ဖိုးထားတဲ့ အရာခ်င္း (သို႕မဟုတ္) ေလွ်ာက္ေနၾကတဲ့ လမ္းခ်င္း မတူမွေတာ့ ရင္ထဲက၊ ႏႈတ္ဖ်ားက စကားလံုးေတြလဲ ဘယ္တူႏိုင္ပါေတာ့မလဲ လို႕ ေလးေလးနက္နက္ သံုးသပ္မိတဲ့ အခ်ိန္ပါပဲ…။ စိတ္မေကာင္းစရာေပမယ့္ ကိုယ္လဲ မတတ္ႏိုင္ဘူး၊ လုပ္ယူတာမွ မဟုတ္တာ… သူ႕အလိုလို ျဖစ္သြားတာပဲေလ…။

Flickr မွာ သူမ်ားေတြ ရိုက္ထားတဲ့ ဓါတ္ပံုေတြကို ၾကည့္ရင္ ကိုယ့္လက္ရာေတြကို ဘယ္လိုမွ စိတ္တိုင္းမက်ႏိုင္ ျဖစ္ရတယ္။ အိမ္မွာလဲ ခ်ီးက်ဴးခံရပါတယ္… တကြက္ တကြက္ကို ရိုက္ရင္ မၿပီးႏိုင္ေတာ့ဘူး... ၄ ပံု ၅ ပံုေလာက္ ရိုက္ေနလို႕။ နာမည္ေတာင္ ရေနၿပီ… ပံု တေထာင္ သက္ေဝ တဲ့…။ ပံု တေထာင္ေလာက္ရိုက္မွ ေကာင္းတာေလး အသံုးတည့္တာေလး တပံု ႏွစ္ပံု ေလာက္ ပါတာေလ..။ အရင္ ဖလင္လိပ္ေတြ ထည့္ရိုက္ရတဲ့ ေခတ္ဆို ဒုကၡပဲေနာ္…။ အင္းေလ… အဲဒီေခတ္တုန္းက ဆိုရင္ေတာ့ ဓါတ္ပံုပညာကို ေသေသခ်ာခ်ာ ေလ့လာလိုက္စားၿပီးမွ ရိုက္မွာေပါ့လို႕… အခုေတာ့ ရိုက္လိုက္ မၾကိဳက္လိုက္ ျပန္ဖ်က္လိုက္နဲ႕… ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္ေနတာပဲ…။

ဒီလိုနဲ႕ နိဂံုးခ်ဳပ္လိုက္ေတာ့ ဒီရက္ပိုင္းမွာ ကိုယ္ အခ်ိန္ေတြ အလဟႆ ျဖဳန္းတီးေနတာ၊ ဟိုဟို ဒီဒီ ေရာက္တတ္ရာရာေတြ ေတြးေနတာ၊ ကိုယ္ အသံုးမက်တာေတြကို စုျပံဳၿပီး ေရးထားတဲ့ ပိုစ့္တပုဒ္ ျဖစ္ေနပါေရာလား…။ အိုး… ရွိေစေတာ့ေလ… တည္းျဖတ္ ကန္႕ကြက္ ျဖတ္ေတာက္မယ့္ အယ္ဒီတာမွ မရွိတာ…။ ကိစၥမရွိပါဘူး… အရင္းအတိုင္းပဲ တင္လိုက္ေတာ့မယ္…။ လာဖတ္မယ့္သူေတြကလဲ လူရင္းေတြခ်ည္းပဲ မဟုတ္လား…။

လွေသာ ႏွစ္သစ္

ျမန္မာႏွစ္သစ္ကူး ေန႔ရက္ေတြမွာ လာလည္ ႏႈတ္ဆက္ ဆုေတာင္းသြားၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြေတြ အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ တေယာက္ခ်င္းဆီကို သြားေရာက္ လည္ပတ္ၿပီး ဆုေတာင္း ႏႈတ္ဆက္ စကားဆိုဖို႔ ပ်က္ကြက္ခဲ့တာေၾကာင့္ အခု ဒီေနရာကေန အားလံုးကို ျပန္ႏႈတ္ဆက္ပါတယ္။

ျမန္မာ ႏွစ္သစ္ ၁၃၇၂ ခုႏွစ္မွာ...

လိုရာ ဆႏၵျပည့္ဝၿပီး ေပ်ာ္စရာေကာင္းေသာ ႏွစ္သစ္ ျဖစ္ပါေစ...

လွပေသာ အနာဂတ္ ေန႔သစ္မ်ားကိုလည္း ကိုယ္စီ ပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ၾကပါေစ...။

သၾကၤန္ ဖိတ္စာ

မနက္ျဖန္ဆို သၾကၤန္ အၾကိဳေန႕ ျဖစ္ၿပီ…
ငယ္ငယ္ကထဲက သၾကၤန္နားနီးလာရင္ သၾကၤန္ကို မေပ်ာ္တတ္ေပမယ့္ ေမွ်ာ္ေတာ့ ေမွ်ာ္တတ္တယ္... ကိုယ္တိုင္ ေရမကစားေပမယ့္ သူမ်ားေတြ ကစားတာ ၾကည့္ရင္း တူးပို႕ တူးပို႕ သီခ်င္းသံေတြေအာက္မွာ ေပ်ာ္ေနတတ္တယ္... သို႕ေသာ္ အသက္ဝင္ ေပ်ာ္ရႊင္စရာ သၾကၤန္နဲ႕ ေဝးေဝးမွာေရာက္ေနတာ ၾကာလာေတာ့ သၾကၤန္နဲ႕ နီးတာေတြ ေဝးတာေတြ ဘာမွ ခံစားလို႕ မရေတာ့ပါဘူး... လို႕ မႏွစ္က ပန္ဒိုရာ စီစဥ္တဲ့ ဘေလာ့ဂါေတြ ရင္ထဲက သၾကၤန္ (အထူး အစီအစဥ္) မွာ အိုက္တင္အျပည့္နဲ႕ သြားေျပာခဲ့ဖူးတယ္…။ (ခပ္တည္တည္ပဲ...)

အဲလို ေျပာခဲ့ၿပီး ဘယ္ေလာက္မွ မၾကာလိုက္ဖူး…။
B L U E S K Y F O R E S T ဘေလာ့ဂ္မွာ သံခ်ပ္ထိုးၾကစို႔ ဆိုတဲ့ အစီအစဥ္ေလးကို မထင္မွတ္ပဲ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ျပႆနာက အဲဒီမွာ စ တာပါပဲ…။ ကိုယ့္ ေရွ႕က ေနာင္ေတာ္ေတြ မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္းေတြ ေရးထားၾကတဲ့ သံခ်ပ္ေတြကို ဖတ္ရင္း ကိုယ္တိုင္လဲ တကယ္ကို ေပ်ာ္ရႊင္လာလို႕ ဟိုမေရာက္ ဒီမေရာက္ သံခ်ပ္ေလး တခု မေနႏိုင္ မထိုင္ႏိုင္ ဝင္ေရးျဖစ္သြားတယ္။ (ေရွ႕စကား ေနာက္စကား မညီလိုက္ပံုမ်ား…)

ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္တံုးက ကိုယ့္ဘေလာ့ဂ္ရဲ႕ သတင္းစကားမွာ “ေခါင္းေတြ အရမ္းကိုက္ေနလို႕ စာမေရးႏိုင္ေသးပါ…” ဆိုၿပီး ဝက္ဝံေလး ကတ္ေၾကးနဲ႕ ေခါင္းကို ျဖတ္ေနတဲ့ ပံုေလး တင္ထားမိတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့…။ ေအာ… သက္ေဝက ေခါင္းသာ ကိုက္တယ္ သံခ်ပ္ေတာ့ ထိုးႏိုင္သလား… လို႕ အေမးခံခဲ့ရတာ ခုထိ မွတ္မိေနေသးတယ္…။ လူက ေနေပမယ့္ သၾကၤန္ပိုးက မေနတဲ့ သေဘာေပါ့ေလ…။

အဲဒီ သံခ်ပ္ေလး ေကာင္းမႈေၾကာင့္ ဒီႏွစ္မွာလဲ သူတို႕ မ႑ပ္မွာ သံခ်ပ္ထိုးဖို႕ လာေခၚၾကတယ္။ ဝါသနာက မပါဘူး ဆိုေတာ့ ႏွစ္ခါ မေခၚရပဲ သံခ်ပ္ေတြနဲ႕ အတူ သူတို႕ဆီ ေရာက္သြားျဖစ္ပါတယ္…။ ဒီမွာေလ... မ႑ပ္နာမည္က ေရႊျပည္ေဝး တဲ့…။ အမိေျမနဲ႕ ေဝးေနၾကတဲ့ ျပည္ပေရာက္ ျမန္မာမ်ားအတြက္ ေပ်ာ္စရာ သၾကၤန္ေလးတခု ျဖစ္ဖို႕ ရည္ရြယ္ပါတယ္...။ အခုခ်ိန္ေလာက္ဆို လူေတြလဲ ေတာ္ေတာ္စံု၊ သံခ်ပ္ေတြလဲ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေရာက္ေနေလာက္ပါၿပီ…။

ၿပီးေတာ့ ေရြျပည္ေဝး မ႑ပ္ ပိုင္ရွင္ေတြက ကိုယ့္ဆီကို လာလည္ၾကတဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕ မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္း ေရာင္းရင္းေတြကိုလဲ သူတို႕ရဲ႕ မ႑ပ္ကို လာၿပီး အတူတူ သံခ်ပ္ထိုးရင္း သၾကၤန္လာက်ဖို႕ ဖိတ္ေပးပါ လို႕ ေျပာလာတာေၾကာင့္ ဒီေနရာကေန ဖိတ္စာေဝ လိုက္ပါတယ္…။

မုန္႕လံုးေရေပၚ အပါအဝင္ ျမန္မာမုန္႕၊ သၾကၤန္မုန္႕ မ်ိဳးစံု ေတြနဲ႕ တေန႕တမ်ိဳး မရိုးရေလေအာင္ ဧည့္ခံမွာျဖစ္ၿပီး အခ်မ္းေျပ ဘာညာ ဘာညာ ေတြလဲ အဝ တိုက္မယ္လို႕ ဆိုေနပါတယ္…။ ၿပီးေတာ့ ဒီႏွစ္မွာ အေတာ္ နာမည္ ေက်ာ္ၾကား လူၾကိဳက္မ်ားေနတဲ့ (ကိုကိုတို႕ အၾကိဳက္) ဟို အတိုေတာ္ အဲေလ… အဆိုေတာ္ မမေလး တေယာက္လဲ လာမယ္ ဆိုလား…။ ဒီတခါေတာ့ သူေလးက ဘယ္လိုေလးမ်ား တိုမလဲ… (ဟာ… မွားျပန္ၿပီ…) ဘယ္လိုေလးမ်ား ဆိုမလဲ ဆိုတာလဲ သြားၾကည့္ၾကရေအာင္ေလ… ေနာ္…။

လွပတဲ့ ေကာင္းကင္ျပာျပာ ေအာက္က သစ္ေတာရနံ႕ေလး သင္းေမႊးေနတဲ့ ေရႊျပည္ေဝး သၾကၤန္မ႑ပ္မွာ ရိုးရာ အတာ သၾကၤန္္ပြဲကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ဆင္ႏႊဲၾကရေအာင္… သံခ်ပ္ထိုးရင္း၊ သီခ်င္းဆိုရင္း၊ မုန္႕စားရင္း၊ ေရေလာင္းရင္း၊ စကားလက္ဆံု ေျပာၾကရေအာင္ သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြေတြ အားလံုး မပ်က္မကြက္ ဆက္ဆက္ အေရာက္ လာခဲ့ၾကေစခ်င္ပါတယ္…။

See you there…

Home Sweet Home

Home Sweet Home လား

ေလး ေထာင့္ ပံုး လား...

အၾကံကုန္ေတာ့ ဟိုအေကာင္ ဟိုဟာ ခ်က္ ဆိုသလိုပါပဲ...
အခ်ိန္ရွိရဲ႕သားနဲ႕ ေရးစရာ ဘာမွ ရွာမရ... ဘာမွလဲ မေရးျဖစ္လို႕ ... း))

မွတ္ခ်က္ ။ ။
ဟိုအေကာင္ = ဂဠဳန္
ဟိုဟာ = ဆား

တိမ္မ်ားႏွင့္ တညေန

မိုးေကာင္းကင္ေပၚကို ေမာ့ၾကည့္လွ်င္ ဝါဂြမ္းမ်ားသဖြယ္ ျဖဴေဖြး၍ အလိပ္လိုက္ အလိပ္လိုက္ လွပေသာ တိမ္မ်ားကို ေတြ႕ႏိုင္သည္။ သို႕ေသာ္ ေန႕တိုင္းေတာ့ မဟုတ္…။ တခ်ိဳ႕ေန႕မ်ားတြင္ အေဝးမွၾကည့္လွ်င္ပင္ သူတို႕၏ ႏူးညံ့မႈကို မိမိထံသို႕ ကူးစက္ ခံစား ေစႏိုင္ေသာ လွပေသာ တိမ္ မ်ားကို ေကာင္းကင္ၾကီး တခုလံုးႏွင့္ အျပည့္ ေတြ႕ႏိုင္ေသာ္လည္း တခ်ိဳ႕ေသာေန႕ရက္မ်ားတြင္ ေကာင္းကင္ တခုလံုး တိမ္သား တိမ္လိပ္မ်ား ကင္းစင္ကာ ျပာလြင္ ၾကည္လင္ေနသည္ကိုလည္း ေတြ႕ႏိုင္ပါသည္။ ထို႕အျပင္ တခ်ိဳ႕ေသာ ေန႕ရက္မ်ားတြင္မူ ေမွာင္မိုက္ကာ မိုးသားမ်ားပါဝင္ေသာ တိမ္ညိဳမ်ားျဖင့္ ဖံုးလႊမ္းေနေသာ မိုးရြာခ်ေတာ့မည့္ ေကာင္းကင္မ်ိဳးကိုလဲ ေတြ႕ႏိုင္ပါေသးသည္။

မည္သို႕ပင္ျဖစ္ေစ ကိုယ္တိုင္က တိမ္မ်ားကို ခ်စ္တတ္သူ၊ သူတို႕၏ ႏူးညံ့မႈတြင္ စိတ္တိုင္းက်ကာ ေက်နပ္ေနတတ္သူ၊ သူတို႕၏ လွပစြာ ဖမ္းစားတတ္မႈတြင္ စီးေမ်ာကာ ေပ်ာ္ဝင္ေနတတ္သူ တေယာက္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ တိမ္ကင္းစင္ေနေသာ ေန႕မ်ားကို မႏွစ္သက္တတ္ခဲ့ပါ…။ ကိုယ့္ေန႕ေတြတိုင္းမွာ တိမ္အေၾကာင္း မေတြး၊ တိမ္မ်ားကို မေငးေမာျဖစ္သည့္ေန႕ဟူ၍ မရွိခဲ့ပါ။ ေကာင္းကင္ေပၚတြင္ တိမ္ကင္းစင္သည့္ေန႕မ်ား၊ မိုးမ်ား သည္းထန္စြာ ရြာသြန္းေသာ မိုးေန႕မ်ားတြင္မူ ကိုယ့္ ကြန္ပ်ဴတာ Desktop ေပၚမွာ ရွိေနေသာ တိမ္လိပ္မ်ား၊ Screen Saver မွ တိမ္မ်ားကို ၾကည့္ရင္း ေက်နပ္ေနခဲ့ရပါသည္။

တိမ္ေတြႏွင့္ ပတ္သက္၍ ကိုယ္တိုင္က ရူးသြပ္ေနသည္လား… တိမ္ေတြက ကိုယ့္ကို ရူးသြပ္ေအာင္ ျပဳစားေနတတ္ၾကသည္လား… ကိုယ္ ေသေသခ်ာခ်ာ အေျဖရွာမရပါ…။ ရွာလည္း မရွာၾကည့္ခ်င္ပါ။ သို႕ေသာ္ ဘယ္သူေတြ ဘာေျပာေျပာ တိမ္ေတြကို ကိုယ္ သိပ္ခ်စ္ပါသည္။


ကုန္လြန္ခဲ့ေသာ ေန႕ရက္တခုမွာ မေမွ်ာ္လင့္ပဲ ခ်စ္စရာတိမ္မ်ားႏွင့္ ကိုယ္ ေန႕တဝက္နီးပါးမွ် နီးကပ္စြာ ရွိေနခဲ့ဖူးသည္။ သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းေသာ ျဖဴလြလြ တိမ္လိပ္မ်ားသည္ အခါမ်ားစြာကလိုပင္ ကိုယ့္ကို ႏူးညံ့ၿပီး လွပေသာ ေက်နပ္ ႏွစ္သိမ့္မႈေတြ ေပးစြမ္းႏိုင္သည္သာ။ ထိုတိမ္လိပ္ေတြသည္ ကိုယ္ ၾကိဳတင္ ေမွ်ာ္လင့္ထားသလိုပင္ သိပ္လွ၍ လြန္စြာမွ စြဲမက္ဖြယ္ေကာင္းၾကသည္။ သည္လိုႏွင့္ တိမ္ေတြၾကားထဲသို႕ ကိုယ္ ေျဖးေျဖးညင္သာ တိုးဝင္သြားခဲ့မိသည္။ နီးလြန္းလွ်င္ မျမင္ႏိုင္ ဟူေသာ စကားအတိုင္း အရာဝတၳဳေတြတိုင္းသည္ သိပ္နီးကပ္လာေသာအခါ အျမင္အာရံုေတြ ေဝဝါးသြားတတ္ၾကသည္။ ထို႕အတူပင္ ကို္ယ္ ခ်စ္ရေသာ တိမ္ေတြသည္ သူတို႕ႏွင့္ လြန္စြာ နီးကပ္လာၿပီး သူတို႕ေတြႏွင့္ တသားထဲ ျဖစ္သြားခ်ိန္မွာ မႈန္မႈိင္းကာ ေဝဝါးသြားၾကသည္။ သို႕ေသာ္ ေအးျမျမ အထိအေတြ႕ႏွင့္ ေဝဝါးဝါး တိမ္မႈန္တို႕သည္လည္း ကိုယ့္စိတ္ကို တနည္းတဖံု ခ်မ္းေျမ့ေစခဲ့ျပန္သည္။


ထိုညေနက ကိုယ္ သူတို႕ႏွင့္ စကားမ်ားစြာ ေျပာျဖစ္ခဲ့သည္။ ခ်စ္စရာေကာင္းေသာ တိမ္ေတြသည္ ကိုယ္ေျပာသမွ် စကားလံုးတိုင္းကို မညီးမညဴ စိတ္ရွည္ လက္ရွည္ နားေထာင္ၾကသည္။ ကိုယ္ ျပံဳးလွ်င္ လိုက္ျပံဳး၊ ကိုယ္ ရယ္လွ်င္ ကိုယ္ႏွင့္ အတူတူ လိုက္ပါ ရယ္ေမာကာ ကိုယ္ ငိုလွ်င္ ဝမ္းနည္းစြာ လိုက္၍ ငိုတတ္ၾကသည္။ ကိုယ္ တခုခုကို မေက်မနပ္ ျဖစ္ေနေသာအခ်ိန္မ်ားတြင္မူ ကိုယ့္ကို စာနာ နားလည္စြာ အားေပး ႏွစ္သိမ့္တတ္ၾကသည္။ ထိုမွ်သာမက ခ်စ္စရာေကာင္းေသာ သူတို႕သည္ ကိုယ္သြားေလရာ လမ္းတေလွ်ာက္ ေဘးမွေန၍ ထပ္ခ်ပ္မကြာ လိုက္ပါ အေဖၚျပဳေပးခဲ့ၾကသည္။

ကိုယ္ခ်စ္ေသာ တိမ္မ်ားႏွင့္ ရွားပါးစြာေသာ အနီးကပ္ ေတြ႕ရခ်ိန္ေလးမွာ ကိုယ့္ စိတ္အေတြးထဲမွာ စာေတြ ကဗ်ာေတြ မ်ားစြာ ေရးျဖစ္ခဲ့သည္။ တိမ္စိုင္ အစုေသးေသးေလးေတြေပၚမွာ သံုးေၾကာင္းစပ္ ကဗ်ာတိုေလးေတြ ေရးခဲ့သလို တိမ္စိုင္ ခပ္ရြယ္ရြယ္ေလးေတြေပၚမွာ အက္ေဆးေတြ… ၿပီးေတာ့ သိပ္လွတဲ့ တိမ္လိပ္ အၾကီးၾကီးေတြအေပၚမွာ ကဗ်ာရွည္ေတြ… စာစုရွည္ေတြ… မေမာႏိုင္ မပန္းႏိုင္ ကိုယ္ ေရးဖြဲ႕ခြင့္ ရခဲ့သည္။ ကိုယ့္အတြက္ သာယာ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ရာ စိတ္ခ်မ္းေျမ႕ စရာေကာင္းေသာ အခ်ိန္မ်ားကို သူတို႕ ဖန္ဆင္းေပးခဲ့သည္။ ကိုယ့္ ညေနခင္းသည္ သူတို႕ေၾကာင့္ ထင္ထားသည္ထက္ ပို၍ လွပခဲ့သည္။

သို႕ေသာ္… အခ်ိန္တန္ရင္ အိမ္ျပန္ရစၿမဲ…
ညသည္ အေမွာင္ဖက္ကို သိသိသာသာ ေရာက္လာခဲ့သည္။ ေနာက္ဆံုးမွာ ကိုယ္ခ်စ္ေသာ တိမ္ေတြကို ထားခဲ့ရေတာ့မည္…။ သူတို႕ေတြ ကိုယ့္အနီးကို ေရာက္လာခဲ့ေသာေၾကာင့္ ေက်းဇူးတင္စကားႏွင့္ ႏႈတ္ဆက္စကား ေျပာရန္ စဥ္းစားေနစဥ္မွာပင္ သူတို႕ေတြသည္ ကိုယ့္အပါးက တိတ္တဆိတ္ ေပ်ာက္ကြယ္ ဖယ္ခြာသြားၾကသည္။ ညက လံုးဝကို ေမွာင္မိုက္သြားေလၿပီ…။ သို႕ေသာ္ ကိုယ္ ေက်နပ္ပါသည္။ ေက်းဇူးလဲ တင္ပါသည္။ ကိုယ္ခ်စ္ေသာ တိမ္မ်ားက ကိုယ့္ကို အခ်ိန္ေပးၿပီး အနားမွာ နီးကပ္စြာ ရွိေနေပးခဲ့ေသာ ထိုညေနခင္းတခုကို ကိုယ္ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့ႏိုင္ေတာ့မည္ မဟုတ္ပါ။

ကိုယ့္အေၾကာင္း

ဟိုတေလာက သူ အိမ္မွာ ပစၥည္းေတြ လႊင့္ပစ္တဲ့ အေၾကာင္း ေရးထားတဲ့ ပိုစ့္ရွိပါေကာလား..။ အဲဒါကို ဖတ္ၿပီး သူက Complain တက္လာတယ္…။ ခင္ဗ်ားေလးက က်ဳပ္ ပစၥည္းေတြ လႊင့္ပစ္တဲ့ အေၾကာင္းသာ တဖက္သတ္ၾကီး ေရးထားတာကိုး တဲ့…။ ကိုယ္တိုင္က အိမ္မွာ ဘာပစၥည္းေတြဝယ္ၿပီး ဘာေတြ သိမ္းသလဲ၊ လိုတာေတြေရာ မလိုတာေတြေရာ ဘယ္ေလာက္ အရႈပ္ အပြေတြ လုပ္သလဲ၊ ဘာေတြ စုေဆာင္းသလဲ ဆိုတာက်ေတာ့ မေျပာပဲ ခ်န္ထားတယ္ တဲ့…။ ဒါေတာ့ မေကာင္းပါဘူး… ဘယ္တရားမလဲ တဲ့…။ ဘုရားေရ… သည္လိုေတာ့ျဖင့္ ကိုယ့္အေၾကာင္းေလးလဲ နဲနဲေတာ့ ေရးအံုးမွ မွ်မွ်တတ ျဖစ္ေတာ့ေပမေပါ့ လို႕ ေတြးမိတယ္။

ကဲ... ဒီေတာ့ လာၿပီ… ကိုယ့္အေၾကာင္း…။
ဒီလိုေလ… ကိုယ္က အိတ္ေတြ သိပ္ၾကိဳက္တယ္ မဟုတ္လား။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ အိတ္ေတြ ၾကိဳက္သလဲ ဆိုေတာ့ကာ ကိုယ္တိုင္ ေန႕စဥ္သံုးေနတဲ့ ပိုက္ဆံအိတ္ေတြ ၾကီးၾကီး ငယ္ငယ္ အရြယ္ရြယ္က အစ၊ မိတ္ကပ္တို႕ ႏွတ္ခမ္းနီတို႕ ဝယ္ရင္ရတတ္တဲ့ Cosmetic Pouch လို႕ ေခၚတဲ့ အိတ္ေလးေတြအလယ္၊ ဟိုနား ဒီနားသြားရင္ ကဒ္ေလး တခု ႏွစ္ခုနဲ႕ ပိုက္ဆံ နဲနဲ ထည့္ၿပီး ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ကိုင္လို႕ရတဲ့ အိတ္ေလးေတြ အဆံုး… လယ္သာအိတ္ေတြေရာ၊ အဝတ္စနဲ႕ ခ်ဳပ္ထားတဲ့ အိတ္ေတြေရာ၊ ၿပီးေတာ့ လက္ေဆာင္ပစၥည္းေလးေတြ ထည့္ေပးလို႕ရတဲ့ စကၠဴအိတ္လွလွေလးေတြေရာ... အိတ္ဆိုရင္ ဘာအိတ္မဆို အကုန္ၾကိဳက္တာ…။ ဒါေတြပဲလားဆိုေတာ့ မဟုတ္ေသးပါဘူး…။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ဆိုးသလဲဆို Shopping လုပ္ရင္ ဆိုင္တကာ့ ဆိုင္ေတြက ရလာတဲ့ အရြယ္စံု ဆိုဒ္စံု အေရာင္စံု Shopping Bag လွလွေတြ အားလံုးကိုပါ ၾကိဳက္တာပါ။ အားလံုးကိုလဲ စံုစံုမက္မက္ သိမ္းထားတတ္တာမ်ိဳးပါ…။ (မရယ္ၾကပါနဲ႕… NTUC, Giant နဲ႕ Cold Storage က အိတ္ေတြ မသိမ္းပါဘူး…)

ေန႕စဥ္သံုးေနတဲ့ ပိုက္ဆံအိတ္ေတြကို နဲနဲေဟာင္းသြားလဲ မပစ္ခ်င္ဘူး… ကိုယ္က ခ်စ္တာကိုး။ တေန႕ကို တအိတ္သာ ကိုင္ႏိုင္တယ္ ဆိုေပမယ့္ မကိုင္ျဖစ္တဲ့ အိတ္ေလးေတြကိုလဲ ျမင္ေနရရံုနဲ႕တင္ ခ်စ္ေနတာ…။ ထားေတာ့… အဲဒီေတာ့ ပိုက္ဆံအိတ္ေတြ သိမ္းတာ ဘာမွ မျဖစ္ေပမယ့္ Shopping Bag ေတြ သိမ္းတာက ေတာ္ေတာ္ဆိုးတဲ့ အက်င့္ပဲလား မသိ…။ ေျပာရမယ္ဆို ေလာေလာဆယ္ ကိုယ့္ဆီမွာ သိမ္းထားတဲ့ Shopping Bag အမ်ိဳးစံုေတြက အလ်ား အနံ ႏွစ္ေပ ပတ္လည္၊ အျမင့္ တေပခြဲေလာက္ရွိတဲ့ စကၠဴပံုးနဲ႕ ႏွစ္ပံုး အျပည့္ရွိတယ္…။ အိမ္ေျပာင္းတုန္းက သူက လႊင့္ပစ္မလို႕ကို မနဲ ေျပာၿပီး ယူလာခဲ့ရတာ။ အဲဒီအိတ္ေတြကိုလဲ ကိုယ္က ခ်စ္ေနျပန္တာကိုး… ျပန္ၾကည့္ရင္လဲ ဒီအိတ္ေလးက ဘယ္တံုးက ဘာဝယ္လို႕ ရတာ… ဟို အိတ္ေလးက ဘယ္ဆိုင္က စသည္ျဖင့္ သူ႕ရာဇဝင္နဲ႕သူ ရွိေနၾကတာမ်ိဳး…။

ေနာက္တခုက ပုလင္းေတြ ဗူးေတြ သိမ္းတတ္တာ…။ ဆယ္စုႏွစ္ တခုစာေလာက္ စုထားမိတဲ့ ကုန္သြားတဲ့ ေရေမႊးပုလင္းအလြတ္ေတြ သိမ္းထားတာ အခုထိ ရွိေနေသးတယ္။ ေရာဂါတမ်ိဳးလို႕ ဆိုရမွာေပါ့ေနာ္… (ေရးသာ ေရးေနရတယ္ ေၾကာက္ေတာ့ ေၾကာက္သား… ေတာ္ၾကာ ကိုယ့္ဘေလာ့ဂ္ကို အရူးဘေလာ့ဂ္ ဆိုၿပီး ေနာက္လာ မဖတ္ၾကေတာ့ရင္ ဒုကၡ…)။ ၿပီးေတာ့ သၾကားလံုးဗူး၊ ေခ်ာကလက္ဗူး လွလွေတြ၊ ေနာက္ ေနရာတိုင္းမွာ ဝယ္လို႕ရတဲ့၊ ဒီမွာ Container လို႕ ေခၚၾကတဲ့ ပံုပန္းသ႑ါန္ အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႕ ပလတ္စတစ္ဘူး အၾကီး အေသး ေလးေထာင့္ အဝိုင္း အေရာင္စံု အရြယ္စံုေတြ။ (အရင္ကေတာ့ Container ဆို မ်က္ေစ့ထဲ ကမ္းနားက ပစၥည္းသယ္တဲ့ ေလးေထာင့္ဗူး အၾကီးၾကီးေတြသာ ျမင္မိတာေလ…)

အဲဒီလို ဗူးေတြက ကိုယ့္မ်က္ေစ့ကို ကိုယ့္စိတ္ကို သိပ္ဆြဲေဆာင္ႏိုင္ၾကတာမို႕ ဘယ္မွာ ေတြ႕ေတြ႕ ေတြ႕တိုင္း ဝယ္တယ္…။ ေဈးကလဲ သိပ္မွ မၾကီးပဲကိုး…။ ၿပီးေတာ့ စားစရာ ေသာက္စရာ အေျခာက္အျခမ္း တိုလီမိုလီ ဘာကိုမဆို အကုန္လံုး ဗူးေတြထဲ ထည့္သိမ္းလိုက္ရမွ ေက်နပ္တယ္။ အဲလိုမွ သပ္ရပ္သြားတယ္လို႕ ထင္တာ…။ ဒီေတာ့ အိမ္မွာ အဲဒီလို ဗူးအလြတ္ ပုလင္းအလြတ္ေတြလဲ အမ်ားၾကီးပဲ…။ ေဟာင္းရင္ေတာ့ လႊင့္ပစ္ပါတယ္ ဒါေပမယ့္ ေတြ႕တိုင္းဝယ္ေနေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ေရာ့သြားတယ္ မရွိ… တိုး၍ တိုး၍သာ လာေနသည္ေပါ့။ ဟိုတေလာက အိမ္မေျပာင္းခင္ကဆို ေကာ္ဖီမႈန္႕ပုလင္း အလြတ္ေတြ အလံုး ငါးဆယ္ မက ရွိတယ္။ မသယ္ႏိုင္လို႕ အကုန္ပစ္ခဲ့ရတယ္။ ဒါေတာင္ အခု လပိုင္းေလးမွာတင္ ကိုယ့္ရဲ႕ အလြန္ဆိုးဝါးလွတဲ့ ေကာ္ဖီေသာက္အားေၾကာင့္ ပုလင္းေတြ အမ်ားၾကီး ျပန္ျဖစ္ေနျပန္ၿပီေလ။ အခုေတာ့ သူ ေျပာလြန္း ဆိုလြန္း ပူညံလြန္းလို႕ ကိုယ့္ရဲ႕ ပိုင္ဆိုင္မႈ စုေဆာင္းမႈေတြထဲက တခ်ိဳ႕ တခ်ိဳ႕ေတြကို သံေယာဇဥ္ျဖတ္ၿပီး သိမ္းတန္တာ သိမ္း၊ ပစ္တန္တာ ပစ္ လုပ္ရေတာ့မယ္။

ဒါေတြအျပင္ ကိုယ့္ဆီမွာ ေန႕ေရႊ႕ ညေရႊ႕ေတြ လုပ္ထားတဲ့ တျခား ရွင္းစရာ လင္းစရာေတြကလဲ အမ်ားၾကီး ရွိေနေသးတယ္။ အဲဒါေတြကေတာ့ တအိမ္လံုးမွာ အႏွံ႕အျပား ေနရာယူ မင္းမူၾကီးစိုးေနၾကတဲ့ စာအုပ္ေတြ ပါပဲ။ သတင္းစာနဲ႕ လစဥ္ထုတ္ မဂၢဇင္းေတြ အပါအဝင္ ဝတၳဳစာအုပ္ေတြ ဖတ္လက္စေတြ မဖတ္ရေသးတာေတြ ဟိုနားတပံု ဒီနားတပံုနဲ႕ အမ်ားၾကီးပဲ။ မဖတ္ရေသးတာေတြ အမ်ားၾကီး ရွိေနၿပီး ဖတ္စရာ အခ်ိန္က မရွိေသးေပမယ္လို႕ စာအုပ္ေတြျမင္ရင္ ဝယ္ေနမိတုန္းပဲ။ ဒါေတြကိုလဲ သူက ေတာ္ေတာ္ေလး မ်က္ေစ့ေနာက္ေနပံုရတယ္။ ရွင္းပါအံုး... ရွင္းပါအံုး... လို႕ ေျပာေနတယ္။ တကယ္ေတာ့ စာအုပ္စာေပ လူ႕မိတ္ေဆြပဲ မဟုတ္လား… ရွင္းလင္းေနလဲ မိတ္ေဆြပဲ ရႈပ္ပြေနလဲ ဒါေတြဟာ မိတ္ေဆြေတြပဲ မဟုတ္ဖူးလား…။ ဒီလို သေဘာထားလိုက္ရင္ မ်က္ေစ့ထဲ ရႈပ္ပြေနတယ္လို႕ ဘယ္ထင္ရပါေတာ့မလဲ ေနာ္…။

ဒါတင္ပဲလား ဆိုေတာ့ မဟုတ္ေသးပါဘူး…။ ဧည့္ခန္းထဲက တီဗြီနားမွာလဲ သီခ်င္းေခြေတြ ရုပ္ရွင္ေခြေတြ ထပ္ထားတာ… တေန႕ တေန႕ ရွင္းမယ္ ရွင္းမယ္နဲ႕ ၾကာေနၿပီ…။ တရုပ္ႏွစ္ကူး မတိုင္ခင္ ရွင္းမယ္လို႕ ၾကံစဥ္ထားရာကေန အခုေတာ့ အခါလြန္တဲ့ မိုး ျဖစ္သြားလို႕ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ေျပာင္းၿပီး ျမန္မာ ႏွစ္ဆန္းတရက္ေန႕ မတိုင္ခင္မွာေတာ့ ရွင္းကို ရွင္းမယ္လို႕ ေျပာထားတယ္။ CD ေတြ သပ္သပ္၊ VCD ေတြ သပ္သပ္၊ ရုပ္ရွင္ေခြေတြ သပ္သပ္ A, B, C နာမည္စဥ္လိုက္ ခြဲၿပီး ရွင္းမလားလို႕…။ အဲဒီလို ေတြးထားရင္းကမွ မလုပ္ျဖစ္ပဲ ကာလ ေရြ႕ေလ်ာသြားရင္ေတာ့ ေနာက္ အဂၤလိပ္လို ႏွစ္ဆန္း တရက္ေန႕ေပါ့ေလ…။

ကဲ… ဒီေလာက္ဆို အိမ္မွာ ကိုယ္ဘယ္ေလာက္ စိန္ဖြ လုပ္ေနလဲဆိုတာ မွန္းၾကည့္လို႕ ရေလာက္ၿပီေပါ့…။ ဒီေန႕ေတာ့ ကိုယ့္ကို အိမ္ရွင္းပါ ပစၥည္းေတြ ရွင္းပါ ရႈပ္ပြေနတာေတြကို စီစစ္ၿပီး လႊင့္ပစ္သင့္တာေတြကိုလဲ လႊင့္ပစ္ပါ… လို႕ တဖြဖြ ေျပာေနတဲ့ သူ႕ကို ေသေသခ်ာခ်ာ ေျပာလိုက္တယ္…။ စိတ္ခ်ပါ… သၾကၤန္ မတိုင္ခင္ ခြင့္ယူၿပီးေတာ့ကို အပီအျပင္ ရွင္းပါ့မယ္… ၿပီးေတာ့ ပစ္စရာ ရွိတာေတြကိုလဲ တကယ္ၾကီးကို လႊင့္ပစ္ပါ့မယ္… လို႕ ကတိေတြလဲ အထပ္ထပ္ ေပးလိုက္ပါတယ္။

အဟဲ… အဲဒီ ကတိရဲ႕ အေနာက္မွာ ကပ္ရက္သား ပါလာတာကေတာ့ ဒီတပါတ္ ပိတ္ရက္မွာ ကိုယ္လိုခ်င္တာေတြ ဝယ္ေပးဖို႕ပါပဲ…။ အဓိက ကေတာ့ Wide Angle Zoom ရယ္၊ Tripod ရယ္ ေပါ့။ ဒီအခါမွာ သူက ေျပာပါတယ္… အားတဲ့ရက္မွာ အခ်ိန္ယူၿပီး ကိုယ့္ပစၥည္းေတြ ရွင္းစရာ ရွိတာကိုသာ ရွင္းပါ… ကိုယ္ေျပာထားတာေတြ လိုက္ဝယ္ေပးမယ္… တဲ့…။ (ဒန္ တန္႕တန္…. … …)

အိုေက… ဝယ္တာက အရင္… ရွင္းရမွာက ေနာက္…။
ေက်ေက်နပ္နပ္ၾကီး သေဘာတူ ေခါင္းညိတ္လိုက္တယ္… ။ အရင္ပိုစ့္မွာ မွ်မွ်တတ မေရးလို႕ Complain တက္ေနတဲ့သူကို ဒီပိုစ့္ေလး ေရးၿပီးၿပီးခ်င္း ေပးဖတ္ၿပီး စိတ္ေက်နပ္သြားေစခ်င္ေပမယ့္ ခက္ေနတာတခုက ကိုယ္ သူ႕ကို ေခါင္းေတြ စြတ္ ညိတ္၊ ကတိေတြ တေလွၾကီး ေပးလိုက္တဲ့ေန႕ဟာ ဘာေန႕လဲ ဆိုတာ သူ သိမသြားေစခ်င္ဘူး…။ သူ႕ရဲ႕ ေစတနာအေလ်ာက္ ဝယ္စရာရွိတာေတြကို ဝယ္ေပးၿပီးမွသာ သိသြားပါေစေတာ့ လို႕…။

ရႈး… တိုးတိုးေနာ္… တိုးတိုး… တိုးတိုး…။
စာလာဖတ္ၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြေတြကို တိုးတိုး တိတ္တိတ္ မွာထားလိုက္ပါရေစ… ေက်းဇူးျပဳ၍ ဒီေန႕ ဧၿပီလ တရက္ေန႕ဆိုတာ သူ နဲနဲေလးမွ မရိပ္မိပါေစနဲ႕ေလ… ေနာ္…။

အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ ခ်စ္ခင္လွ်က္ …

ဒီေန႕မွာ... (ဧၿပီ ၁ ရက္ ၂၀၀၉)